Nog 4 nachten te gaan en het zullen hopelijk 4 snelle nachten en 3 snelle dagen zijn want het is hier niet fijn meer. Vandaag vertelde hij me doodleuk dat ik hier niet meer woonde en ik moet dat maar slikken. Ik heb maar m'n mond gehouden en ik zal dit nog heel veel moeten doen.
Ik ben systematisch alles aan het opschrijven wat ik zeker moet meenemen en wat ik hier laat. De commentaren laat ik toch wel achter me. Donderdag 30 januari is een start van een nieuw begin. Het was zeker geen gemakkelijke beslissing want uiteindelijk laat ik toch wel wat zekerheid vallen. Nu ga ik wat vaker alleen zijn en ik zal vaker iets moeten 'leren' vragen. Bv. als Marc op bezoek komt breng dit mee of dat mee zo ook bij oma als An en Els. Ik zal steeds een stuk cash geld in huis moeten hebben. Ik kan ook alleen naar de Smatch gaan op de - 3. De kelder is een rare indeling. Zo heb is de ingang op 0 de garage op de min 1 is eigenlijk -4 om dan de ingang van het station en de Smatch is -3. heel bizar maar eigen aan de ligging van het appartement.
Ik ga er een eigentijdse leuke en speelse plaats van maken waar zowel de jongens en ik zich thuis voelen. Ik krijg een functionele kamer en ik dacht voor de jongens een ruimtekamer. Maar dat zullen we nog moeten bespreken. Als Lander binnen komt en hij ziet het uitzicht van m'n appartement dan moet ik hem die dag niet meer storen. De treinen, treinen en nog eens treinen zullen z'n ogen uitsteken. Toch wel spannend zou ik denken. Vrijdag is het de eerste keer dat ze het appartement gaan zien en dan gaan ze ook de eerste keer blijven slapen.
Vandaag was het zover ik ben de sleutel gaan halen An m'n zus is meegegaan en Veerle. Veerle en ik met het busje van DAV en An wachtte aan de ingang van het appartement. Ik moest daar zijn om 14.30uur. We waren goed op tijd en Wim was ons al aan het opwachten. Met z'n allen hop naar boven, met de lift en hop naar binnen. Oh, wat was het leuk om die lucht nog eens op te snuiven, ik snoof de lucht van een nieuw begin. Ik heb getekend voor de overname van de elektriciteit, gas en waterstanden. Blijkbaar heb ik voor de elektriciteit een dag en nacht tarief. Alleen maar in mijn voordeel zou ik denken. Volgende week is het grote verhuis. Ik ben een lijstje aan het maken van wat ik zeker moet meenemen en wat ik nog moet doen.
Ik ben dan zo op mezelf dat ik even terug dacht aan de laatste 3 jaar; ik ben 19 maanden thuis en heb 16 maanden in het ziekenhuis gelegen. volgende maand is het 3 jaar geleden dat het begon. Een kleine evaluatie van hoe en wat. Wat heb ik bereikt, wat niet en wat WIL ik nog bereiken. Als er zo een gebeurtenis gebeurt in iemand z'n leven dan denk je even terug zo ook ik. We waren bezig met de papieren en gingen rond in het appartement. De kamers, de keuken, living, berging, enz. Ik ben alle kamers in en uit gereden om alles nog eens grondig te testen. In en uit, draai links draai rechts,... Zalig gewoon ik was al aan het inrichten. An en Veerle waren aan het opmeten en ik was nog steeds met de papieren bezig. Ik moest alles paraferen van Wim wat er was veranderd in het beschrijf. Eerst de gegevens dan de beschrijving. Ik ben best trots op mezelf het is een appartement en ik ben een 2de bewoonster.
Maar toen ik moest paraferen was Wim heel hard bezig met m'n comfort en het was leuk want ik dacht direct terug aan m'n revalidatieperiode. Elke vrijdag moest ik naar de ergo "de schrijfgroep". De meeste mensen die iets gelijkaardig als ik voorhadden hadden een verlamming van de rechterzijde. Ik niet ik had krachtvermindering iets wat we konden verbeteren met de tijd. Maar ja ik moest naar de schrijfgroep. Ze gingen er vanuit dat iedereen rechtshandig was en dat we dan iedereen linkshandig moest leren schrijven. Zo ook ik maar er is 1 probleem, ik ben zelf linkshandig. Ik werd aan een tafel gezet en Inge kreeg een saaie tekst om te schrijven. Weken aan een stuk ging het zo verder en Inge kon schrijven, elke week kwamen ze rond en zeiden ze 'amai, dat lukt wel goed he dat schrijven'. Natuurlijk ik schrijf links. Ik ben dan maar beginnen zeuren over de teksten en dat ik zelf mocht kiezen over welk thema. Het lukte!!! Wim vond het wel grappig dat ze dat dan niet door hadden. Ik vertelde ook dat ik moest staan in de kine en dat Roel de dokter binnen kwam. Ja Wim iedereen spreek ik aan met de voornaam. Dus Roel kwam binnen en ik zei 'kijk Roel (terwijl ik rechtstond) zo groot ben ik en mr. kwam aan m'n kont eens trekken om te zien hoe m'n bekken ineenzaten en een uur later lag ik onder de scanner. Ook tijdens de kine keken ze eens naar m'n schouder. Lode of Kristof kwam aan m'n schouder en die deed nogal krak 'oh', zei ik 'dat is m'n prothese die goed schiet' hun gezicht sprak boekdelen en ik heb het dan ook maar direct rechtgezet. Ik heb heel wat gelachen die 16 maanden.
Het was een zware heftige periode maar ik kijk er zeker niet negatief op terug. Het gaf me een veilig en geborgen gevoel. Het is iets dat ik bijna niet durf uit te spreken. Mag dit? Tuurlijk mag dit er gebeurt zoveel op korte tijd. Je komt steeds de dezelfde mensen tegen, je hebt elke dag dezelfde structuur wassen, kleren, therapie,... op vrijdag tot zondag naar huis. Gaan eten deden we in de refter. Als ik naar de kamer terug ging, ging ik mee met m'n kamergenote Godelieve, Godelieve zei dan kom we gaan naar huis en op die moment was dat onze kamer "onze thuis". Neen, ik heb niet al teveel negatieve gevoelens over Pellenberg. Binnenkort ga ik er zeker terug. Terug voor mijn maandag oefeningen. In het begin van de week kreeg ik ook bericht van Hilde (revalidatiearts) dat nu ik een appartement heb gevonden dat ik mocht komen intensief revalideren. Ik dacht even eerst verhuizen maandag terug opstarten in Pellenberg en dan zie ik wat ik kan en niet kan en dan kan ik zien wat de noden zijn, zijn de noden overbrugbaar met Annemie en Jozefien dan ga ik niet naar Pellenberg. Heb ik nood aan intensieve revalidatie dan ga ik wel. Als het aan mij ligt is het de enige keer dat ik ga naar Pellenberg is voor die oscificaties weg te halen want dat is ook een intense revalidatie opzich. Ik heb dus veel om naaruit te kijken.
Volgende week zit ik echt een punt achter een hoofdstuk. Ik verhuis een eigen plekje, m'n jongens gaan dan ombeurt bij mama of papa zijn. Om praktische redenen gaan de jongens vooral in het weekend en op woensdagmiddag bij me zijn, de vakanties zijn 50/50. Spijtig maar het is geven en nemen.
Vrijdag krijg ik de sleutel en dan kan ik beginnen dromen over hoe ik alles zal zetten en indelen. Grappig was toen ik tegen mijn zus An zei ik krijg een tafel en stoelen. Ze vroeg zich af waarom heb je een stoel nodig. Ja An ik heb stoelen nodig je wilt niet zitten als je op bezoek bent. Dat is nu de running joke tussen An en mij.
Er komt zoveel bij kijken zo heb ik moeten regelen Belgacom voor de telefoon, parkeerverbod voor infunctie van de verhuis,... Ook de mensen regelen Marc, Chris, An, Els enz. Het is zo stom dat ik steeds op anderen moet beroep doen, gelukkig kan ik vrij goed delegeren.
Ik kan op heel wat mensen rekenen maar ik wil ze niet storen met de verhuis en als ik een man 5 heb dat dat meer dan genoeg is kwestie van niet in elkaars weg te lopen. die dag moet zeker mijn bed staan. Nu ja het zal wel lukken uitpakken doe ik de volgende dagen wel.
Maar terug naar de titel het aftellen is begonnen nog 9 dagen. Het word hier grimmiger en grimmiger echt een rot gevoel heb ik erbij. Wat ik doe is dan ook niet zo abnormaal maar ik zou het niet mogen doen. Ik kruip in mijn eigen beschermde wereldje in bed, voor de pc, voor de tv zolang ik geen contact moet hebben met... Het kan niet rap genoeg 30 januari zijn en ik ga dan ook heel snel en met plezier mijn sleutel van hier afgeven. Deze week is het alle hens aan dek en inpakken geblazen.
Deze nacht lag ik in bed en af en toe werd ik wakker. Soms lees ik verhalen van mensen die iets als dit hebben voorgehad of iets neurologisch. Iedereen heeft zijn eigen verhaal maar er zijn gelijkaardige dingen die je tegenkomt. . Het doet me dan denken aan enkele jaren terug ook al weet ik er niets van, ze hebben het me allemaal moeten vertellen. Toen ik wakker werd uit mijn coma kon ik niet bewegen, niet praten, niets. Ik kon wel antwoorden op ja en neen vragen knipperen met m'n ogen was ja en m'n tong uitsteken was neen. De weken gingen aan me voorbij. Ik denk dat ik voelde als iemand aan m'n hand kwam. Ik hoorde alle gesprekken maar alles werd besproken boven mijn hoofd alsof ik er niet was. Eer ze een diagnose hebben gesteld was ik volledig op de hoogte van de situatie. Er werd gezegd dat ik LIS had Locked In Sydroom. datwas eng gelukkig zit ik niet meer in die situatie
Wat een week is het me, weer vele afspraken, veel regelen en ook het
wachten op. De kine, de dokter,... elke dag komt er wel iemand binnen
geschoven. Al dan niet optijd.
Het regelen van mijn verhuis er kruipt heel wat energie in. Eerst
informatie vragen over de kostprijs van de verhuis en hoe ik het zie. Een datum
bespreken, wat heb ik nodig,... aangezien ik een optie neem omdat de datum zo
kort komt is het toch wel spannend. Voor de mensen van de verhuisdienst lukt
het. De moment dat ik mijn sleutel heb ga ik ervoor. Vandaag kreeg ik bericht
met alle informatie. 24 januari krijg ik de sleutel en kan ik beginnen.
Volgende week begin ik in te pakken en 30 januari gebeurt de Inge verhuis.
Opweg naar een nieuw hoofdstuk in mijn leven. Een leven alleen en waar ik
Volker en Lander niet elke dag kan zien. Volker had wel een super idee om via
de webcam te communiseren. Wat een TOP-idee. In mijn hoofd ben ik al aan het
plannen hoe en wat. Wat neem ik mee en wat niet maar het belangrijkste gaat mee Darwin maar het super belangrijkste ga ik missen op de dagen dat ik ze niet zie en dat zijn mijn kerels.
Ik kijk er naar uit de rust en ik kan terug mezelf zijn. Ik hoop dan echt dat ik aan mezelf kan werken en dat zal iedereen ten goede komen m'n jongens, Marc, An, vrienden en vriendinnen,... Vooral de mensen die hebben afgehaakt wil ik toch wel terug benaderen en hopelijk is dit op een toffe manier.
Sommige mensen vinden me toch een straffe madam ??? Een straffe madam!!! Ik snap het niet zo goed, zo straf ben ik toch niet. Mensen zeggen soms Inge wat jij doet dat zou ik niet kunnen. Dan denk ik wat kan je niet ik doe toch niets! Oh Inge je bent in een rolstoel terecht gekomen en je kijkt zo positief ertegenaan. Ik zeg je iedereen die volgens mij een trauma oploopt gaat ervoor. Iedereen heeft zoiets als een overlevingsinstinct. En dat instinct zorgt ervoor dat je blijft gaan met hoogtes en laagtes. Ik zal je al doorgeven het is niet altijd even gemakkelijk en soms denk je "waarom" Waarom ik Waarom moet ik weeral die oefeningen doen Waarom word alles zo complex en ga zomaar door en dan is er nog waarom heb ik zoveel pijn of als er langs alle kanten word gebabbeld dan kan ik niet meer volgen Nu kan ik weer niet aan dit of dat (het staat te hoog in de kast of in de frigo het is altijd wel iets. Als die confrontatie der is dan denk je verdorie vroeger kon ik dat allemaal. Toen ik nog in Gasthuisberg lag zei mijn zus An kijk eens Inge wat je allemaal kan ik kon toen terug praten en 1 vinger bewegen. An zei ik wat ik allemaal kan "IK KON VROEGER ALLES" wou ik uitschreeuwen maar ik kon nog niet eens roepen want dat kon ik toen nog niet.
Vandaag heb ik ook tussen de taakjes door naar mijn tante Non gebeld en ik was zo blij dat ik ze hoorde. Ze klonk moe maar ze had dan ook net therapie gekregen. Ik vertelde haar dat ze heel goed moest luisteren naar de dokters en therapeuten. Ik vond het best wel eng om haar te bellen want het bracht zoveel herinneringen naar boven. Maar ik heb er een goed gevoel bij en ze komt er wel m'n tante Non.
Het is een rare titel maar zo negatief bedoel ik het niet. Lander zat 6 jaar geleden in m'n buik en toen kwamen jawel de weeën. Ik weet het nog goed in 2007 was ik zwanger en ik naar het dokter. De test was positief en met de berekeningen vertelde ze ons dat Lander was uitgerekend op 7 januari 2008. Dat was vreemd in 2004 toen ik zwanger was van Volker was die ook uitgerekend voor 7 januari. Nu ja Volker zijn verjaardag kwam eraan en we vierden een feestje. Lander die was nog niet van zinnes te komen. Het werd woensdag, donderdag vrijdag nog steeds geen zin. Lander dacht hier zit ik goed. Volker ging toen nog halve dagen naar school en we gingen hem halen. Volker zat in de instapklas van juf Inge. Alle juffen die me zagen zeiden succes dit weekend en ik zei nog lachend terug tot maandag. Lander maakte nog steeds geen aanstalte om te komen dat weekend. Het werd maandag 8 januari 2008 en Volker ging een halve dag naar school en we gingen hem halen alle juffen waren nog steeds verrast me te zien met een dikke buik. Die middag voelde ik me wat raar een beetje krampjes en tja ik voelde me niet zo goed in mijn vel. Rond 4 uur kwamen de krampjes wel om de zoveel tijd terug en ik vertel aan Jo m'n bevindingen. Babysit opgetrommeld en we zijn vertrokken naar Gasthuisberg. Ik was zo zenuwachtig en ze konden moeilijk geloven dat het zover was. Ik werd aan de monitor gelegd en er waren duidelijk weeën te zien. Ik kreeg een kamer en alles verliep naar wens er werd een epidurale gezet en ik ging de avond in. Die avond kwam er rond 10 uur een man binnen hallo ik ben Jo de vroedvrouw van de nacht. Ik bekeek hem en dacht ok. Hij heeft er mee voor gezorgd dat Lander werd geboren. Hij zei ons nog vandaag zal hij er zijn. Dan zou lander zich moeten haasten want Lander liet graag opzich wachten. Lander is inderdaad geboren zoals voorspeld nog die dag (ok hij was uitgerekend op 7 januari maar heeft een week opzich laten wachten) om 23u55. Lander was er en Volker werd ineens een grote broer. Hij was best wel trots om zo een klein ventje als broer te hebben. Het is een start van een innige vriendschap. Ze dragen zorgen voor elkaar, ze spelen samen, ze gaan samen naar school en zoveel meer. Volker en Lander het zijn er me 2 die 2.
Het gaat al wat beter met m'n tante. Ze krijgt nu ondersteuning om te slikken. Ik weet het, het is neurologisch en het ene is het andere niet maar er zijn gelijk lopende zaken. Ik geef ze even de tip van de dag door: tante Non luister goed naar de dokters en de therapeuten en je zal heel ver geraken. Geef niet op stap voor stap kom je er wel. Je hebt gans je leven infunctie gestaan om anderen te helpen, soms mag je ook eens aan jezelf denken. Nu is het zo een moment.
Sinds gisteren weet ik ook dat ik alleen ga wonen mijn relatie had blijbaar een houdbaarheidsdatum. Neen, het is niet fijn en het doet pijn. We hebben heel wat zeeën doorzwommen maar deze zwemtocht was er teveel aan. Het verblijf in het ziekenhuis, het herstel de restletsels zijn er teveel aan en dit zullen we elk apart moeten verwerken. Ik heb een appartement gevonden dat niet is aangepast aan m'n handicap maar wel toegankelijk is voor personen in een rolstoel. Waar ik tevreden over ben. Volker zullen over en weer komen de ene keer bij papa en de andere keer bij mij. Ja het het doet pijn maar het is denk ik effe belangrijk zodat zowel hij als ik effe op onze plooi kunnen komen.
Op het einde van deze maand is het. Ik had mijn doel gesteld na de feestdagen en na de verjaardag van Volker en Lander.
Het zal je maar overkomen mn tante Non die
gevallen was en even gaan rusten was in Melle is terug gevallen en het
verplegend personeel was er snel bij. Het MUG-team werd erbij geroepen en ze
werd naar het ziekenhuis in Gent gereden. Ze kreeg een bloedklonter in haar
hoofd. Ik weet ze is ouder en ze wordt dit jaar 80 jaar maar het kwam me
bekent voor. Ook al heb ik een andere leeftijd 39 nu toen ik het voor had was
ik 36 jaar waren er zoveel gedachten die terug kwamen. Tante Non is met succes
geopereerd en is nu aan het herstellen. Ik sta nu in nauw contact met Gent. Mn
tante Non zal tot maandag op de intensieve liggen, er zal nog en scan worden
genomen en dan zullen we meer weten. Ik hoop dat ze volledig zal herstellen.
Tante Non is iemand die altijd in de weer was voor iedereen.
Ik weet nog als kind dat we met nieuwjaar elk jaar
opnieuw een nieuwjaarsfeest hielden in het klooster waar ze leefde. We zaten
toen in een groot lokaal en aten en dronken daar iets lekkers. Meestal was het
een broodmaaltijd met koffie, wijn, cola, fruitsap en een lekker dessert.
Iedereen deed om beurt iets. Het was een leuk weerzien met alle neven en
nichten, nonkels en tantes. Het was zeker niet de bedoeling dat er cadeaus
werden gegeven maar elk jaar opnieuw kregen we toch iets van de meter en peter
en gaven we een cadeau aan de meter en peter en als kind lazen we onze
nieuwjaarsbrief. Tante Non was denk ik een gans jaar aan het sparen want ze had
elk jaar opnieuw een cadeautje voor iedereen. Een pen, een boek kaarten, enz.
het was grappig want sommige dingen waren gesponsorde dingen bv. een pen van
een bank. Ik weet nog dat ik als kind er altijd wel blij om was.
In de week was ik nog aan het praten met Marc mijn
broer over jawel mijn tante Non dat ze was gevallen en dat ze toch wel pijn had
en dat ze eens aan zichzelf mocht denken en ik liet zo vallen tante Non gaat
ons allemaal overleven. Tot oma belde en het nieuws bracht. Ik was zo
verschoten. Ik wens het allerbeste voor haar en een goed herstel. Mijn
voornemen is er zijn voor haar ook al zit ik hier ver weg van haar ik zal
altijd aan haar denken.
Gisteren ben ik ook naar een appartement gaan
bezichtigen en het is fantastisch. Het is toegankelijk en mooi. Ik ben opslag
in mijn hoofd verhuisd J Ik heb mijn formaliteiten in orde gebracht en nu is het wachten
op het fiat van het immo-kantoor.
Het is op het 5de verdiep het is en ik heb een fantastisch zicht. De
jongens krijgen een kamer samen gedeeld en er komt geen zetel in huis wel een
zitkussen of -kussens. Ik ga terug de was kunnen insteken in de wasmachine en
dan de droogkast, ik ga terug de vaatwasser kunnen vullen en leegmaken. 1
nadeel ik kan niet aan de microgolfoven. Op eigen benen staan of in mijn geval
op eigen wieltjes staan. Best wel eng maar ik kijk ernaar uit.
1 ding staat vast ik zal Volker en Lander enorm
missen op de dagen dat ze bij de papa verblijven.
We zijn nu in de 2de week van januari en het is
een hele drukke week geweest. Verschillende afspraken zeker de laatste 2 dagen
en dan weekend. Volgende week is het Lander zijn verjaardag en naar gewoonte
probeer ik iets te maken. Ik weet dat er verschillende allergieën in de klas
zijn en ik heb toch maar eens gevraagd hoe het zit. Gluten, lactose en eieren
daar zitten de probleemkes. Morgen ga ik toch eens bij mijn zus An horen hoe je
iets lekkers kunt maken zonder al die dingen. Lactose is gemakkelijk maar
gluten en eieren is een probleemke denk ik.
Bij glutenvrije dingen moet ik speciale bloem
kopen maar wat kan ik kiezen als alternatief voor eieren. Zit er in bv boter
gluten ik denk van niet maar toch eens de verpakkingen nakijken. Ik weet bij lactose
moet je ook het beleg heel goed nakijken want bv. in bereid vlees zoals beleg
zit er heel vaak lactose. Je moet dan ook zien bij de ene mag het kan sporen
van lactose bevatten bij de andere niet. Een jongen van Volker zijn klas heeft
het zelfde voor en beter op zeker spelen dan een ziek kindje.
Vandaag had ik een date met Kris de bemiddelaar,
Ilse de psy en Annemie de kine, het was een productieve dag 2 goede babbels en
1 toch pijnlijke sessie kine. Annemie kreeg telefoon van Sabien mn kine uit
Pellenberg en het was zo zalig haar stem nog eens te horen. Even bijgepraat van
wat ik kan en niet kan en ze verwachten me er zeker binnenkort eens maar de
moment dat ik op eigen wieltjes sta ga ik zeker terug van start in Pellenberg alsook
met de conditietraining op dinsdag op het sportkot.
Morgen ga ik naar een appartement kijken weer aan
het station samen met mijn zus An, ik had Marc gevraagd maar die kon niet die
was gaan zwemmen met Jeroen als Michiel. Het plaatje moet kloppen, het
appartement moet toegankelijk zijn, groot genoeg en ik moet overal kunnen komen
zonder probleem. Waar ik het meeste oplet is mag Darwin mee. Ik denk dat het
belangrijk is voor mij dat ik niet alleen ben en dat ik niet alleen thuis kom
als ik weg ben geweest. Darwin zal mijn maatje worden en mijn steun en
toeverlaat zijn. J
In de week kreeg ik te horen dat mijn tante Non
was gevallen ze dachten dat haar heup was gebroken maar dat was het toch niet.
Tante Non haar rug is geraakt en ze heeft enorm veel pijn, wat ik best geloven
kan. Ik ga niet zeggen dat mijn pijn erger is of haar pijn erger het is gewoon
anders. Ze kon naar Melle gaan waar er ook zusters zijn van haar congregatie en
er zijn verpleegkundigen alles erop en eraan. Ik heb haar aanbevolen dat ze
moest gaan al is het maar een paar dagen dat ze wat rust kent. Want waar ze woont
zijn er nog zusters maar die zijn ouder en kunnen niet zo goed uit de voeten.
Tante Non is een zorgend type en voelt zich toch wel een verzorgend persoon
tegenover die andere zusters. Gelukkig heeft ze nog zuster Veronique om mee te
praten.
Zoals jullie weten was Volker eergisteren jarig 9 vrolijke jaren voor het ventje.
Hij had een super feest met veel hapjes, snoepjes en drankjes. Volker had een heus plan uitgedokterd hoe moest lopen. Direct na school kwam Itse mee en we hebben samen frietjes van de frituur gegeten. Itse die een lactoseallergie heeft wist wat mocht en niet mocht. Zelf hebben we er ook op gelet bij het lekkers, alleen de chocolademousse mocht hij niet eten. Maar die is niet op tafel gekomen.
9 kindjes het is iets teveel van het goede ook al waren ze vrij rustig. Ik heb maar 2 keer van m'n oren moeten maken. 1 keer toen er iemand zei in het spel en het was niet eens tegen een ander kindje "hou u bakkes" effe geduid dat we die woorden hier in huis niet gebruiken. De 2de keer hing m'n metekind over de ballustrade van het clubhuis en toen heb ik ook m'n opengedaan. Inge de mama van Michiel zat erbij en ze vond het heel goed dat ik mond had opengedaan. We hebben samen pannenkoeken gebakken (ik de deeg gemaakt, Inge gebakken) We waren een goed team. De jongens hebben goed gegeten de buikjes waren vol en ze konden met een gerust gemoed terug naar huis.
Het was een geslaagd feestje en op naar Volker zijn 10 verjaardag. Volgende week Lander zijn 6 verjaardagsfeest.
Op zo een dagen sta ik toch even stil van wat er is gebeurt met me. Vanaf de moment dat ik ziek ben geworden tot nu.
De ventjes hebben veel meegemaakt Volker was 6 jaar toen en Lander 3 jaar. Het zijn dingen die kleine of grote ventjes niet hoeven mee te maken maar toevallig hebben Volker en Lander het voor. M'n 2 kerels zijn op sommige gebieden al veel rijper dan andere kinderen.
Maar toch is het belangrijk dat ze nog kind mogen zijn. Ze mogen eens zeuren, ze mogen eens roepen en tegenspreken (er zal wel eropgewezen worden), ze mogen spelen, buiten en binnen lopen zonder hun vuile schoenen eens uit te doen,... Laat ze maar spelen en kind zijn dat is hun grootste taak. Wat hun mama vor heeft is bijzaak en dat is nu zo het nadelen maar ook voordelen.
Gisteren was het een dag zonder pc voor de kerels wegens geen tijd. Volker was bezig met alles ineen te steken van z'n cadeautjes. Lander en ik hebben een smart-game gespeeld en ik heb voorgelezen uit het Dikkie Dik boek.
Het was een leuke dag met een leuke afsluiter.
Ondertussen kreeg ik last van m'n luchtwegen en Inge was ongerust ik zei nog als het morgen niet beter is dan bel ik de dokter en ze vertelde me "ik zou nu bellen". Dat toch maar gedaan en de dokter is nog geweest. Ik heb weer een virale infectie op de luchtwegen. Siroop en als dat niet meer helpt dan moet ik een puffer nemen en terug contact opnemen met dr. Annick. Die luchtwegen en longen zullen altijd wel een aandachtspunt blijven bij mij.
Wat ik nu wel heb is dat ik rapper de dokter bel als ik een verkoudheid heb, stom maar geen 2 keer denk ik geen 2 keer die stomme griep.
Vandaag is Volker jarig 9 jaar is hij geworden. Morgen krijgt hij een verjaardagsfeest een heus politiebal. Sinds een week of 2 ben ik met de voorbereiding bezig. Aangezien Volker altijd net na of in de kerstvakantie valt moeten we een beetje nadenken over de uitnodiging. Dit jaar heb ik het via mail gedaan en dat was best wel handig. Volker en ik hebben samen de kaarten gemaakt (ik gemaakt, hij goed gekeurd). Ik heb alles door gemaild en ik heb geen inkt moeten gebruiken bij de kleurrijke blauwe uitnodiging. Gisteren was de gezinshulp er en samen hebben we cakes en wafels gebakken. Een goed gevulde ochtend. Vandaag ga ik nog proberen chocolademousse te maken voor morgen. Omdat er in Volker zijn klas 2 kindjes met een allergie zitten, moet ik rekening houden met de noden van alle kindjes. Itse heeft lactose-intolerantie en Dries heeft een notenallergie. Alles vers gemaakt de chocoladecake zegt het zelf (in chocolade zitten vaak noten). Ik heb de verpakking bekeken en er stond op 'in dit bedrijf worden ook noten verwerkt en kan resten van noten bevatten. Bij Itse weet ik er mag geen lactose of melk- melkpoeder,.. inzitten maar als er op staat kan resten van lactose,... bevatten mg het wel. Ik maar even gebeld met de papa's. Koen weet het ondertussen dat ik rond deze periode eens bel met de vragen. de andere papa heeft me flink verder geholpen mag sporen bevatten en Dries eet ook Nutella. Problemen opgelost. Voor Itse kopen we Kwattachoco of van het Boerinneke. Vandaag probeer ik nog chocolademousse te maken. Dit doe ik samen met Marjan, ik weet Nederlanders en lekker koken gaat niet samen maar Marjan is goed geïntegreerd en samen staan we sterk (hoop ik).
Zelf vind ik het toch fijn om zelf iets te maken als traktatie. Ik heb het altijd gedaan en ik wil dit ook verder zetten. Taart, cake, wafels, koekjes ik doe het met plezier voor de jongens. Met een beetje hulp geraak ik overal. Ik kan perfect dingen inschatten, afmeten van hoeveelheden (bloem, suiker, boter), eieren splitsen allemaal dingen die ik kan. Ik kan mengen met de mixer,... en ik vind het ook nog leuk. Dat is m'n moederinstinct denk ik.
Elke ochtend staat de verpleging aan m'n bed en deze morgen was het 7.15uur oh dat is vroeg het was al later dan gisteren toen was het 6.50uur. Het is naargelang de toer dat ze me vroeger of later nemen. Soms vraag ik niet te vroeg, he? Maar vaak lukt het niet. Ze hebben 2 kindjes die heel zwaar ziek zijn en die kunnen ze toch moeilijk om 7 uur uit hun bed jagen. Gelukkig ben ik geen persoon die snel een ochtendhumeur heeft. Ik ben tussen de geeuwen door toch wel vatbaar voor een babbel. In de tijd dat de verpleging komt de nieuwe groep heb ik ze 1 keer wandelen gestuurd het was toen 6.30uur. Weken heb ik me ver excuseert tegen iedereen van de groep. Om bij iedereen te horen Inge jij bent zo helemaal niet. Ja ze hadden gelijk want een ochtendhumeur is me vreemd. Ik heb tijd nodig om wakker te worden maar als er volk is of er zijn mensen ben ik rap paraat weliswaar tussen de geeuwen heen.
Ik ben blij dat ik dat niet heb een ochtendhumeur, nors, boertig neen het is niets voor mij. Na het wakker worden vraag ik graag aan de jongens hoe is je nacht geweest, heb je een droom gehad, hebben je knuffels goed geslapen, wat zijn je plannen vandaag,... Als Lander wakker wordt dan schuift hij in de zetel in een bolletje met zijn poep omhoog. Het enige wat hij zegt is ik heb honger, ik heb dorst. Vraag je hoe was je nacht steeds hetzelfde slecht. Volker begint snel te vertellen en begint te spelen om 5 minuten later te vragen mag ik op de pc. Ok je mag hij start steeds met een spelletje om 5 minuten later een filmpje te kijken van FC De Kampioenen of Flikken hou je het niet in het oog dan kan hij een hele marathon filmpjes kijken. Om 9 uur is het kleren aandoen en gewoon spelen. Soms lukt het andere dagen niet. Wat we wel doen is op schooldagen mogen ze geen pc voor ze naar school gaan. Enkel s' avonds na het huiswerk en maar 30 minuten. Tenzij Volker een huistaak op de pc moet maken Bingel telt niet mee voor zijn 30 minuten.
Morgen is het weer gedaan met het mooie leven op naar de volgende vakantie.
Kennen jullie dat
gevoel dat je gasten niet normaal kunnen praten?
Volker en Lander
hebben dit al gans de week roepen, tieren en elkaar ambeteren. Best wel leuk in
het begin maar naarmate de tijd verstrijkt word het erger. Je mag 100 keer
zeggen stop ermee met dat geroep of stop met elkaar te ambeteren maar niets helpt.
Heel vermoeiend. Zowel de papa als ik zeggen er iets van maar ik moet toegeven ik
iets rapper. Het is alsof ik minder drukte aankan in mijn hoofd sinds die NAH.
Dat is zo wel en ik heb iets meer structuur in mn leven gebracht. Bv. eten doe
je aan tafel, speel je dan ruim je op enz. Het opruimen is ook een noodzaak in
huis. Want ik wil overal passeren met de rolstoel. Ligt er iets in de weg dan
rij ik er gewoon over. De jongens zijn het nu ook wel al gewoon dat spelen mag
maar opruimen moet ook. Het is nu vakantie maar zondag is het opruim dag van
speelgoed en maandag komt de gezinshulp. Gezinshulp die dames zijn zo handig.
Aanstaande maandag gaan we wafels bakken voor de kinderen van Volker zijn klas
want hij is jarig. De week erop doen we dat nog eens opnieuw voor Lander.
Onze grote man
wordt 9 jaar dinsdag. Ik ben benieuwd wat hij van zijn cadeautje zal vinden.
Hij weet het niet maar het is al lang in huis zo ook dat van Lander. Zalig
toch. Woensdag geven we dan ook een heus politiebal voor de kerels Inge en Inge
staan in voor de opvang en genoeg hapjes en drankjes voor de jongens die er
zullen zijn voor Volker zijn verjaardag. Ik hoop 1 ding dat het hier geen kakofonie
van lawaai zal zijn en zal worden. Volker heeft zijn lijstje vrienden
doorgegeven en zo heeft hij een vast clubke kinderen die komen. Itse, Dries V,
Luka, Michiel en Adam die moeten er zeker bij zijn en dan wou hij Domien, Lars
L, Dries L en Pepijn erbij. We hebben effe nagedacht en we denken, ok. Al die
jongens krijgen een uitnodiging. Inge een vriendin komt helpen met pannenkoeken
bakken. Het zal hier een heus bak en vreetfestijn worden en alle jongens gaan
met een gevulde buik naar huis.
Gelukkig zijn het
lieve rustige jongens Adam is een beetje het aapje van de hoop. Domien ken ik
nog niet. Domien is een nieuwe jongen in de klas en het klikt tussen die 2.
Want ik hoor toch positieve verhalen. Het is heel vreemd maar Volker is zeker
geen haantje de voorste in de klas (wat thuis wel is) Het zijn 1 voor 1 lieve
jongens.
Zelf vind ik het
eng als er kinderen komen spelen. Ik vraag me dan af hoe gaan ze reageren op de
rolstoel op mij, gaan ze Volker en Lander anders gaan zien. Meestal valt het
goed mee maar de eerste keren vroegen ze me altijd hoe het kwam dat ik een
rolstoel zat. Na de uitleg was het ok ze vragen dan ook andere dingen kan je bv
eten maken, kan jij op de computer, kan jij fietsen, en ga maar door ook de
minder leuke dingen. Ik probeer daar eerlijk op te antwoorden maar ik
dramatiseer dat niet het is wat het is Ik heb lang getwijfeld om eens te gaan
spreken in Volker zijn klas over wat er gebeurt is en wat het betekend voor
Volker en Lander met voordelen en de nadelen. Maar op dit moment ben ik er nog niet klaar voor. Moest Volker of Lander het vragen dan zeg ik zeker ja gewoon omdat ze dit belangrijk vinden.
Om de 14 dagen 3
weken komt de huisarts langs voor een check up van Inge en elke keer loopt het
goed. Longen zuiver bloeddruk goed, Inge verzorgd haar goed niet teveel zout
en suikers maar de cola zou ik wel wat mogen minderen. J Elke keer opnieuw kijken we de medicatie
na of ik nog genoeg heb. Jo gaat die dan ook gewoon halen in de apotheek. Van
buiten weet ik niet wat ik moet nemen maar ik herken alle doosjes. Zo neem ik
slaapmedicatie en Annick (dokter) had een andere soort voorgeschreven. Het was
wel van dezelfde familie gewoon een andere naam. Maar aangezien je deze niet
goed kan delen want ik neem ¼ mag Jo gaan wisselen voor mijn ding.
En aangezien ik
niet van buiten weet wat ik moet nemen doe ik alles gelijk de oude mensen alles
in zo van die bakjes je weet wel met maandag, dinsdag, en verdeeld in ochtend,
middag,
Zo neem ik s
morgens; 7 pilletjes, s middags 3, bij het avond eten: 3 en voor het slapen
gaan: 3. Naar mijn mening veel te veel. Het is al minder dan in het begin dan
waren het er 19 in totaal. Op zondag avond zit ik met mijn doosjes open, de blister
in de hand alles te verdelen.
Ik heb een
vereenvoudigd lijstje gemaakt dat iedereen kan lezen zodat als er iets gebeurt
ze altijd verder kunnen en dat papiertje zit bij mijn medicatie. Ik ben best
wel trots dat ik dat heb kunnen bereiken.
Als ik s morgens mijn
medicatie neem dan weet ik 4 gewone pilletjes en 3 capsules en als er 1tje mist
dan weet ik het en dan ga ik in mijn hoofd af wat ik moet nemen en meestal zit
ik juist. Ik ga alle doosjes af en meestal is het een vergissing en is het bv
bij de namiddag gevallen. Vroeger hielp Jo en dan was er controle (we
controleerde elkaar) Niet om elkaar te pesten maar gewoon aan kwaliteitszorg te
doen.J We waren best gedreven als we dat deden Nu
doe ik het alleen en ik heb een systeem gevonden waardoor het geen lijdensweg
word. Ik weet heel goed wat ik heb en niet heb en wat ik mag en niet mag.
Als ik bv. enorm
veel hoofdpijn heb dan mag ik een extra pijnstiller nemen zo heb ik een wit-product
van Dafalgan Paracetamol Ik mag 1 extra nemen indien nodig maar ik probeer dan
eerst te schuiven met de medicatie zodat ik niet teveel in mijn lijf heb. Zo
had ik eens ongelooflijk veel tandpijn en ik mocht Ibobrufen nemen maar dat
mag dan niet me andere medicatie.
Dat is nu wat ik
me afvraag wat als ik dit mag maar niet dat wat moet ik dan doen. Praten met de
dokter en apotheker en zeker vertrouwen leggen als patiënt in de hulpverleners.
Mijn hulpverleners
daar heb ik nu wel vertrouwen in.
·
De
verpleging die me verder helpen als ik vragen heb en die me helpen een douche
nemen, die me dagelijks helpen om op te staan ook al loopt het niet altijd even
snor. Me mee in bed schuiven,
·
De
gezinshulp die er is en waar ik veel respect voor heb . Je zegt ze letterlijk
wat ze moeten doen en ze zijn letterlijk mijn benen. Ze vliegen rond hier in
huis kuisen, wassen, was plooien, koken, alle zaken die ik niet kan en weet je
je mist pas dingen als je het zelf niet meer kan bv. een dweiltje slaan. We
plooien wel samen de was ik de kleine dingen en Marjan en Martine de grote
dingen. Het commanderen gaat al veel beter dan in het begin. J
· Dominique
die me helpt met de paperassen
Allemaal mensen
die het beste willen voor Inge en haar gezin.
Deze morgen was ik
even alleen thuis met de jongens en Volker was niet op zijn best hij heeft lang
geslapen en wou rustig verder wakker worden voor de tv hangend in de zetel.
Lander was al super lang wakker en hij is Volker beginnen ambeteren. Volker
stelde dit niet op prijs en ja ze begonnen weer te roepen, auw auw. Ik ben toen
echt uit mijn sloffen geschoten en ik heb ze even op hun plaats gezet. Volker
in de zetel en Lander op de mat. Effe alleen bezig zijn en niet op elkaar
roepen dat zou fijn zijn. Jo moest nog een boodschap doen en hij heeft Volker
meegenomen. Lang leve rust.
Soms komt Lander op mijn schoot zitten en neemt als opstapje de zijkant van de rolstoel ofwel mijn voet en zo springt hij op mijn schoot. Mensen vragen dan of ik dan pijn heb.Neen dat doet geen pijn maar ik voel wel beweging op mijn been. Mijn been voelt voos aan. Vooral het rechter been heeft het en in mijn linker been heb ik meer gevoel dus ook meer pijn. Als mensen vragen omschrijf dat gevoel eens dan zeg ik "ken je dat gevoel als he hand, voet slaapt zo een gevoel heb ik hele tijd". Het enige wat het niet doet is wakker worden en tintelen. Als ze weten hoe het voelt dan beginnen ze door te vragen wat kan je dan.
Ik kan:
- Mijn tenen bewegen maar dan moet ik me super hard concentreren (ik voel niet dat ze bewegen ik moet er naar kijken of mensen moeten me er attent op maken
- Ik kan mijn been 10 cm opheffen
- Trappen kan ik niet nemen maar wel een helling op en af
Dus ik ken mijn doelen van 2014
- Tintelingen in mijn tenen en been
- Een trapje nemen
- Mijn benen super opheffen
- De pijn weg in mijn knieën en bekken
Ik hoop dat dat realistische doelstellingen zijn.
De de plooibaarheid in mijn knieën en bekken kan ik verhogen door een eventuele operatie. Maar of de pijn zal verminderen is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Met de pijn heb ik al veel bereikt en gaan ze kunnen garanderen dat de pijn weg gaat zijn dat is een ? . Dat zal ik toch eerst moeten navragen.
Het zal me eerst achteruit zetten en dan zal ik terug omhoog moeten klimmen, maar ga ik terug zover komen als nu? Ik wil niks inleveren alles van wat ik nu kan wil ik behouden. het zal een vervolg krijgen is het nu 2014 of 2015 maakt niet uit.
Nieuwjaar is goed ingezet oudejaarsavond hebben we een leuke film bekeken met de jongens Ratatouille en het was leuk met een chipske en een drankje.
Plotseling had ik ook zin in een Baileys. Roel de dokter had me verboden om alcoholhoudende dranken te drinken op de medicatie die ik neem. Ok op die bijna 3 jaar dat ik dit voor heb, heb ik 2 slokken bier gedronken en 2 glazen wijn en ik heb er weinig raar aan overgehouden laat staan gevoeld. Voor ik dit voor heb gehad was ik ook geen drinker. Als er iemand op bezoek kwam was er nooit een pintje of wijn in huis. Als er bezoek kwam moesten we dat speciaal meebrengen. Koffie, cola, limonade of fruitsap is er altijd maar de rest pff dat was niet ons ding. Maar soms hadden we zoiets van nu gaan we iets drinken en gingen we naar de Carrefour, Colruyt of de Vinifrance voor iets specialer. We kochten dan vodka voor de liefhebber, Baileys en Kahlua voor Inge. Baileys met Kahlua en melk gemengd zalig lekker. Of Baileys met ijs zo lekker in de winter. Maar met het nieuws van Roel die mij op het hart drukte Inge geen alcohol denk ik dubbel zo hard na. Ik heb me toch voor genomen om naar de Vinifrance te gaan en zo een miniflesje te gaan halen en dat ga ik met smaak opdrinken. Ik weet in de Carrefour hebben ze zo kleine flesjes per 5 verpakt maar dat wil ik niet kopen dat is iets te veel van het lekkers. dus 1 flesje kan geen kwaad denk ik.
We zijn het nieuwe jaar ingeschoven en we zien wel wat 2014 brengt. Ik heb niet echt voornemens maar volgende maand ben ik 3 jaar gestopt met roken dikke duim voor Inge en ik wil dit houden ook in 2017 dan ga ik nog steeds (hoop ik) gestopt zijn met roken.
Het is nu oficeel de laatste dag van het jaar 31 december 2013 deze nacht vloeit 2013 weg en komt 2014 te voorschijn.
Lander stond om 5.30 aan mijn bed ik ben wakker ik dacht jij niet ze ne. Ik heb hem dan maar in de zetel laten slapenen ik heb ook wat geslapen om 6.49 stond Patricia aan mijn bed opstaan en ik dacht oh neen. Om 7.20 zat ik aan de pc Lander, Volker en papa lagen lekker te slapen. tegen 8 uur heb ik 2 feestjes voorbereid voor de verjaardag van Volker en Lander. Dat was productief zo vroeg in de morgen.
Elke ochtend als ik vroeg kine heb laat ik Jozefien weten dat we wakker zijn ook al is de rol nog af.
Ik kreeg een bericht terug ik kom wat later. Ik dacht even neen wat doe ik hier alleen beneden maar even die rust was wel fijn. Tot 8.25 zat ik alleen beneden feestjes voorbereiden, gezinshulp voorbereiden, oudjaar voorbereiden en een receptzoeken en contacten leggen.
Gisteren zijn we nog naar een appartement gaan kijken en NEEN ik neem het niet. Het had weliswaar 3 slaapkamers, living, ruime keuken, badkamer, wc, 2garages ondergronds, een waskot met berging ook ondergronds en een tuin.
Heel leuk maar het was een grote drempel om binnen te gaan de deuren waren vrij smal maar doenbaar, een super grote drempel om buiten te gaan naar de tuin en het feit dat het waskot garage en berging in de kelder is zonder lift maakt dat het moeilijk ik kan via de garagehelling naar beneden maar dan moet ik terug boven geraken.
Oh ja de tuin werd onderhouden dus ik moet het gras niet laten afrijden.
alle punten bijeen denk ik dat het goed is om neen te zeggen.
Ik wil toegangkelijkheid ik wil dat het leefbaar is en ik mag zeker niet het gevoel hebben om opgesloten te zitten want dat zou pas iets geven het gedacht niet weg te kunnen "dat wil ik niet"
Ik blijf verder zoeken
We gaan er een rustige avond van maken met iedereen samen we gaan iets lekkers eten maar simpel we gaan wat snoepen en optijd ons bed in. Het vuurwerk gaat aan ons voorbij gaan denk ik en vind ik dat erg neen.
Deze morgen was Lander bij me gekomen ik heb buikpijn en hij is dan in de zetel gekropen om verder te slapen. Vorige nacht is hij ook blijven logeren bij mama.
Volker voelde zich een beetje uitgesloten en ik heb hem beloofd dat hij deze nacht mag blijven logeren bij mama. Hij kijkt er alvast naar uit en iedereen die over de vloer komt zal het geweten hebben.
Voor iedereen die mijn blog lezen wens ik een spetterend 2014. Tot volgend jaar!!!
 "Very Happy"){kind=icon}
