Aldus gaan we even terug in de tijd want op 1 September begint niet alleen de school in Belgie, maar ook onze vakantie.
Eerste stop is Italie.
We vliegen met laatste vlucht vanuit Atlanta naar Parijs maar blijkbaar
hebben we behoorlijke tegenwind want we komen met 1 uur vertraging aan. Desondanks ons geloop en vlug gestap missen
we net onze aansluiting naar Firenze.
Maar gelukkig kunnen we laatste 2 stoeltjes snappen op de volgende
vlucht waardoor Ine een uurtje of twee kan shoppen in de duty free (nadat we
natuurlijk bakerij Paul hadden opgezocht).
Aldus eerste stop Firenze voor 4 nachten. Ine heeft een heerlijk hotel gevonden op
wandelafstand van alles wat we willen zien.
Hotel is pas vernieuwd en de service is excellent. Zo overslapen we ons op de eerste morgen,
jetlag zeker, maar krijgen we rond de middag toch nog een breakfast aangeboden,
top!
De volgende dagen hangen we hier de tourist uit (en we zijn
niet alleen, het is hier druk) en om eerlijk te zijn ik heb nog nooit zoveel
musea gezien in mijn leven. Het weer is ‘perfetto’ en dus af en toe genieten op een terrasje hoort erbij. Oh ja en natuurlijk elke avond een ijsje,
niets zo heerlijk als Italiaans ijsje.
Op Zondag zeggen we goodby Firenze, we halen onze huurauto
op en rijden richting zee. Maar eerst
een stop in Pisa. We zijn er nog nooit
geweest dus dit moeten we meepikken nu we in de buurt zijn. Hier is het zowaar nog drukker dan in Firenze
en het is wel idioot om te zien hoe iedereen een foto wil nemen alsof ze de
toren tegenhouden. Soit na een half
uurtje hebben we het gezien en zetten we onze tocht verder naar Portovenere
waar we 2 nachten zullen blijven. We hebben vanuit de kamer geweldig zicht op de zee en
genieten van een heerlijke wandeling door dit oud stadje. Visrestaurants genoeg (leuk) maar waar is het
ijskot? Gevonden!
De volgende dag kunnen we niet alleen heerlijk ontbijten
buiten op terras maar vertrekt de boot ook vanaf de overkant van de straat naar
Cinqe Terre, een aaneenschakelijk van gekleurde dorpjes die in de rotsen liggen
aan de rand van de zee (snap je?). We
slaan dorpje 1 over en stappen af in dorpje 2 waar we de bedoeling hadden om te
voet naar dorpje 3 te wandelen, maar helaas is het pad gesloten. Wij hebben nog in Intermodaal gewerkt dus
niet getreurd we nemen de trein naar dorpje 3.
Dit dorpje ligt het hoogst en
is zowiezo niet met de boot te bereiken. Van hieruit wandelen we te voet naar
dorpje 4, volgens het internet een pad voor de ‘gemiddelde geoefende
wandelaarÂ’, zal wel lukken zeker ? Na 2 uur zwoegen (en paar keer gevloekt dat we onze
zwembroek niet aan hebben om in de zee te duiken) zijn we er en hebben we een
pizza verdiend! Terug in het hotel gaat die zwembroek toch aan en gaan die
Belgo-Amerikaanse witte olifantjes toch een plonsje doen in de zee (tussen die
gebronsde Italianen in hun veel te kleine ‘speedo’).
De volgende morgen rijden we richting Milan. Hier hebben we afgesproken met Andrea en zijn
familie. Andrea is vorig jaar speciaal naar Belgie gekomen, dus wij vinden het
niet meer dan normaal dat we deze ommetoer maken. We hebben nog wat tijd om in Milan rond te
crossen maar zowel Ine als mezelf zijn niet onder de indruk van de stad. We hebben wel een ongeloofelijk gezellige avond met Andrea
en zijn familie. Andrea is toevallig die dag 20 jaar getrouwd. We gaan eten ver
weg van de toeristen en het was zeer lekker. Wim – oud college van P&O – was toevallig ook in Milan
voor business en die hebben we maar meteen ook uitgenodigd zodat we ook hier
weer bijgekletst zijn.
Op Woensdag vliegen we dan richting Belgenland. Eerste afspraak is Woensdagavond met de familie Babouche, tradities moeten in ere gehouden worden, nietwaar? Donderdag is Ine and me time met rondje Brugge. We stoppen bij Nomade, sinds paar maanden geopenend door Margaux en Bram die wij nog kennen van hun BB in Kaapstad. Gezellig bijgekletst en de garnaalkroketten
geprobeerd (lekker, zeker een aanrader). Op Vrijdag is er dan de grote dag want Ine haar broer die
trouwt (eindelijk). Dus na een dag van
heen en weer hollen naar kappers e.d is het eerst en vooral tijd voor het
officiele gedeelte en daarna het leuke gedeelte: eten en feesten. We houden het vol tot een uur of 4 in de
morgen en ja het was zeer gezellig.
Op Zaterdag doen we het dan ook rustig aan en we sluiten Belgie
op Zondag af met een etentje voor Ine haar Zus die nu op tram 5 zit. En zo vliegt de
tijd en voor je het weet zit je terug op Delta richting huis en is het opnieuw
tijd om te werken, huisje te poetsen, tuintje te onderhouden. Dus zeg maar terug naar het alledaagse.
De beroemde brug
Toeristen op de voorgrond, Firenze op de achtergrond
Keek vandaag even toevallig op de blog en blijkbaar vliegt de tijd wel erg
snel
want de laatste fotoÂ’s waren met sneeuw terwijl ik toch al een maand
het buiten
zwembad onveilig maak.
Aldus terug naar de Zondag van de bekerfinale tussen Club Brugge en Anderlecht.
‘s Morgens dus nog vlug wat bloemetjes ‘moeten’ planten en in al mijn enthoesiasme
voel ik iets hard dus denk ik dan maar wat harder graven want die wortel moet eruit.
Tot Ine roept dat we geen internet tv en telefoon meer hebben. Jawel de wortel
was
dus een kabel. Gelukkig bestaat er nog 3G om Club te beker te zien pakken.
De volgende
dag werd er een tijdelijke kabel bovengronds getrokken en waren we dus
weer online,
gelukkig maar want wat is een huwelijk zonder internet of tv??
Nog wat later kwamen ze
ons gras bewerken met geel en rode spuitbussen zodat de
kabellegger niet dezelfde fout
zouden maken zoals ondergetekendeÂ….
Weer iets bijgeleerd!
Begin April was het dan tijd voor een vlugge Europa trip.
Eerste stop is Marrakesh wat al best wat planning veroorzaakte want hoe vlieg je van
Atlanta
naar Marrakesh: Atlanta naar Parijs, busje van Charles de Gaulles naar Orly
(we zouden over
dat busje een opmerking kunnen maken maar we doen het niet) en dan
non stop naar Marrakesh.
We blijven in een typishce Rhiad slapen in het midden van het centrum voor 4 nachten.
De stad valt reuze mee en je kan zowat alles rustig afwandelen. Nou ja rustig je moet
af en toe
opzij springen voor een brommer die vol gas door de nauwe steegjes vlammen.
Het hotel was
een echte meevaller met dakterras voor ontbijt. Het enige waar ik niet kon aan
wennen was de
plaatselijke schildpadden. Die beesten vallen dus je tenen aan en buiten zo
een ‘stuk’ uit je teen,
stomme Marokkaanse schildpadden.
We trekken ook dagje naar Atlas gebergte, zowat een uurtje rijden. We klimmen ook als echte
berggeiten richting waterval (die niet zoveel voorstelde).
Tweede stop is Belgenland voor een korte 4 daagse. We hebben aan niemand laten weten
(buiten
familie natuurlijk) dat we in Brugge zouden zijn en dus werd het een zeer rustige trip.
We wilden ook nog aantal mensen verrassen met een paashaas bezoekje maar bij lieve mama
was
er niemand thuis (achteraf vernomen dat ze wel thuis waren maar de bel niet gehoord
hadden jaja)
en Geert en Els waren net op last minute skireis vertrokken met de kids.
Maar Ine heeft wel Vicky kunnen verrassen. Mission accomplished!
Tussendoor lekker gaan uitwaaien (letterlijk) aan zee en lekkere garnaaltjes eten.
Wie we ook wilden verrassen was zoon Willem voor zijn 18de verjaardags fuif,
maar helaas dat
nieuws was vroegtijdig uitgelekt. Werd toch een gezellige avond.
De volgende dag stond er nog familiefeestje gepland bij de familie Demeuelemeester
en op
Paasmaandag vlogen we al terug richting Atlanta.
Ondertussen lijkt het wel dat we hier meteen van winter naar zomer zijn overgestapt.
Laatste week van April ging het buitenbad vroegtijdig open en ook al was het nog wat frisjes,
het was best aangenaam om baantjes te trekken. We hebben ook bijna geen regen gehad
en ziet er
dus naar uit dat we een droge zomer tegemoet gaan.
Wat ook altijd moet gebeuren in het voorjaar is de mulsh. Ine heeft dus weer een truckload
laten afleveren in 2 kleurtjes en we hebben een gans week-end gesleurd.
Na 15 uur – verspreid
over 2 dagen - waren we klaar en vooral gekraakt! Hebben
aantal kruiwagens niet geteld maar
volgens internet is onze vracht ongeveer gelijk aan
180 tot 200 kruiwagens. Kan best geloven
dat we beiden goed geslapen hebbenÂ….
Maar het eindresulaat mag er zijn.
Voor de rest niets nieuws onder de zon: Ine moest even heen en terug naar Dallas in Mei,
ikke
naar Afrika (what's new?), we waren uitgenodigd op Moedersdag bij de buren voor
lunch, dus business
as usualÂ…
Kabeltje kabeltje
Kabeltje kabeltje
Spuitbusje voor kabellegger
Zicht op Atlas gebergte vanaf dakterras
Ine aan het Marokkaans ontbijt
Die verdomde schildpadden
De 18 jarige
Eerst en vooral aan onze trouwe supporters: beste wensen voor 2015.
Ine was net op tijd hersteld om Kerst en Nieuw door te brengen in belgenland. We vliegen op Dinsdag 23 December richting Brussel.
En dan is het tijd voor traditionele eerste dag: auto ophalen, valiezen afsmijten in Wingene, koffie en wat bijkletsen. Verder richting Brugge om hallo
te zeggen aan Damse Vaart en daarna jetlag gaan uitwaaien in Brugge. Ine besluit om er meteen in te vliegen en al voorraad chocolade in te slaan.
Kerstavond vieren we bij Ine haar zus, Kerstdag bij mijn ouders met zoonlief.
Op tweede Kerst vlammen we eerst naar vriendin van Ine die net verhuisd is en daarna vlug naar Brugge want 's avonds gaan we eten met Geert Els en de kindjes.
Dit keer gaan we richting ter doest in Lissewege, kwestie van eens goed stukje wild te eten.
Op Zaterdagmorgen gaat het richting Maldegem waar we Marijke een bezoekje brengen want dat was de vorige keer niet gelukt. En dan vlug naar station, tijd
om paar dagen tussenuit te knijpen: we gaan met de Eurostar richting London.
London wordt vooral shoppen, eten, shoppen en nog wa eten. We zitten gelukkig zeer central dus kunnen we ook wel beetje de tourist uithangen en met de metro
gaan we zonder problem richting Tower Bridge waar je nu 42m boven de grond kan wandelen, Big Ben en Buckingham Palace.
Op Maandag gaan we naar de nieuwste attractive: the Shuard het hoogste gebouw in London. Kan natuurlijk niet vergelijken met Dubai maar het zicht was wel prachtig.
Vooral omdat we net rond zonsondergang hadden geboekt konden we wel paar mooie foto's trekken.
Op Dinsdag reizen we gepakt en gezakt (want ja we hebben geshopt) met de trein terug naar Belgie. Op 31 December springen we nog eens binnen bij lieve mama
(en wij blijven plakken zoals altijd), nog even goodbye zeggen bij mijn ouders en dan terug naar Wingene voor een gezellige oudejaar.
Op 11 januari rijden we dan in de namiddag richting Dusseldorf want we vliegen op Vrijdag terug vanuit Duitsland en dan hebben we nog gans weekend om op
adem te komen voor 2015.
En dat gaan we goed beginnen want op Dinsdag moet Ine voor haar citizenship ceremony.
De boterkoeken kwamen nog van Brugge, goedkoop maar lekker ontbijt
That is the question! Zoals eerder gezegd hadden we besloten om Thanksgiving een korte break te nemen. Ine die wilde al altijd naar Jamaica (ja Man!) en gezien dit slechts dik 2 uur vliegen is van Atlanta, waarom niet, 's morgens vliegen en tegen de middag met je voeten in het zand zitten.
Na wa speurwerk kiezen we voor een gloednieuw hotel die zijn deuren opent op 1 November. De deal is zo goed dat we da risico-tje wel willen nemen: 50% korting en een swim-up room in een adults only all inclusive voor geen geld. Trouwens het is een Hyatt dus die zullen we weten wanneer ze open gaan. Tot we eerste bericht zien dat opening is uitgesteld tot 23 November. Hmhm dat begint wel spannend te worden. Op 21 November wordt er op Tripadvisor gechat dat er een meeting is geweest en opening nogmaals is uitgesteld, nu tot 10 December. Dus toch maar even bellen naar Hyatt, en ja het is dus nog een bouwwerf maar ze zullen terugbellen met een alternatief of je kan gratis annuleren. Ik kijk toch maar even zelf op booking.com of er nog alternatieven zijn en tot onze verrassing is er wel nog vrij veel be- schikbaar. We besluiten dan maar om zelf alvast een back-up te reserveren (het wordt Secrets die ook op onze shortlist stond) en we kunnen gratis annuleren tot 2 dagen voor vertrek, in geval Hyatt toch met beter alternatief zou komen (gezien Secrets enkel kamers met zeezicht hebben en geen swim-up). Tussen Donderdag en Maandag worden we 4 maal gebeld door Hyatt telkens om te zeggen dat hotel niet klaar is (ja da wisten we al, wa is het alternatief aub....). Op Dinsdag bel ik dan maar zelf om van mijn oren te maken dat we nog steeds wachten. De lieve dame checkt even en ja hoor ze hebben kamer voor ons in Sandels. Mooi zo, en is da ook een swim-up? Hmhm da weet ik niet. Hoe da weet je niet, ik ga toch niet alternatief aannemen als kamer niet van zelfde niveau is. Dus ik moe zelf bellen en krijg ook nog kamer die niet van zelfde categorie is. Ik denk het niet. Dus ik klagen en uitleggen dat het mij 5 minuten heeft geduurd om alternatief te vinden, terwijl Hyatt zowat 5 dagen nodig heeft. We annuleren alles en met wat duwen verkrijg ik ook nog 3 gratis nachten voor verblijf volgend jaar in Hyatt all inclusive. Goe bezig Bart.
Aldus vertrekken we op Thansgiving zelf om 9 uur richting Montego Bay. Als we bij emigratie komen is er een probleem. Men ziet dat ik in laatste 6 weken in Myanmar was dus moet ik even naar Health Desk. Ine die mag door, dus ikke alleen naar die lieve dame die vraagt of ik ingespoten ben tegen gele koorts (was da voor een vraag want das niet eens een vereiste voor Myanmar), of ik koorts heb (zie ik er zo uit misschien?) en mocht ik koorts krijgen moet ik meteen bellen. Ik terug naar emigratie en hop stempel en we zijn binnen. Niemand heeft gezien dat ik na Myanmar ook nog in Ghana was (??). Het hotel ligt op 15 minuten van de luchthaven, om 2 uur zijn we dus ingecheckt en is kamer klaar. Tijd voor nog een teleurstelling: euh waar is da zeezicht? Ja als je op je terras op een stoel staat en over terras hangt misschien? Soit rest van de kamer is goedgekeurd. Het hotel is voor de rest prima: adults only all inclusive en enkel het ontbijt is buffet. Er zijn 9 restaurants voor lunch en avondeten en allen zijn a la carte en je hoeft nergens te reserveren. Wil je niet uit je kamer? Geen probleem, de room service is 24 uur en inbegrepen. Vooraal het Frans en Japans restaurant kon ons bekoren en natuurlijk de piano bar (neen niet voor de piano maar ze hadden er black label, inbegrepen in de prijs natuurlijk!).
Het enige wat tegenvalt is het weer. De temperatuur is goed, maar helaas hebben we vrij veel regen gehad en voor de rest een pak wolken. Maar als echte die hards zijn we tijdens de plensbuien blijven zitten aan het strand, we komen voor de zee, we blijven zitten aan de zee. Op Maandag 1 December vliegen we terug en we zien meer zon en blauwe lucht op weg naar huis, dan in 4 dagen Jamaica (ja Man!). Soit we hebben genoten van het niets doen en hebben veel te veel gegeten en gedronken.
De volgende stap in onze immigratie is ondertussen ook al genomen, het gaat (voor sommigen) nu toch wel erg snel....
Gisteren was dus de grote dag. In het week-end hebben dan beiden de student uitgehangen en elkaar opgevraagd. Eigenlijk na een eerste studieronde bleven er nog een twintagtal vragen over die we echt wel moesten blokken. De rest was eigenlijk algemene kennis en zou iedereen moeten weten, zoals wie is de huidige president, welke oceaan ligt aan de oostkust of nog wie waarvoor is Martin Luther King bekend. Tussendoor hebben we ook nog een house warming bij een collega van Ine. Ze is er paar maanden geleden ingetrokken en dus tijd om ingedoopt te worden. Het was gezellig al sloeg bij mij na paar uur toch de jetlag van Ghana toe (ja oude vent).
Zondag kunnen we lekker de laaste 20 vragen erin rammen want het regent toch met bakken. We worden de Maandag om 730 verwacht en dat wordt dus vroeg opstaan. Het interview vindt plaats in kantoor niet ver van Stone Mountain (ja daar heeft Yvonne heel goede herinneringen aan), zonder vekeer of regen al een uurtje karren. Op maandag- morgen en regen gaan we toch wel een uurtje langer onderweg zijn. Aldus om 530 zijn we stipt weg, ikke fier op Ine dat ze op tijd klaar is. Het miezert wat tot net voor de oprit van de autostrade. Begint nu toch wel flink te regenen dus ruitewissers opzetten. Hm ruitewissers opzetten. Ja ik weet dat het vroeg is maar die ruitewissers hebben geen zin. Ine gelooft me niet en begint aan de knopjes te prutsen maar er beweegt helemaal niets. Dan maar vlug afdraaien op parking van Dunkin Donuts want dit is echt wel te gevaarlijk om verder te rijden.
Ine kijkt nog een keer en guess what: de ruitewissers gaan niet omdat ze er gewoon niet opzitten. Toen Ine naar luchthaven reed paar
weken terug was er een steen tegen de ruit gevlogen en die voorruit werd vorige week vervangen..... Ik begin luidop te lachen, maar Ine vindt
het duidelijk minder leuk. Soit omdraaien terug naar huis en veranderen van tuttut.
Gelukkig is het verkeer ok en komen toch nog ruim op tijd aan bij de immigratiedienst. We hebben zelfs nog tijd om koffietje te gaan slurpen bij
de Starbucks. Stip om 7.30 am melden we ons aan, we krijgen een nummertje en mogen boven op tweede verdieping wachten. We zijn met een
twintigtal en het is een vrolijke bende van Aziaten tot Mexicanen over Europeanen tot ik weet niet welke nationaliteit. Alle leeftijden en de meesten
behoorlijk gespannen voor wat komen gaat. De interviews starten en we zien verschillende ambtenaren nummertjes roepen, de ene al meer
enthousiaster dan de andere. Eentje lijkt echt wel een oude brom-grootma en ik grap tegen Ine: die wil ik hebben voor mijn interview. Onze
nummertjes zijn blijkbaar niet bij de eerste ronde, dus we wachten en na half uurtje begint alles opnieuw. Ine wordt eerst geroepen en ik eventjes
later door jawel, lap die oude grootmoe die duidelijk een Maandagmorgen humeur heeft. Ik word kantoortje binnen geloodst net naast die van Ine
en hoor Ine lachen en bulderen. Het is bij de buren duidelijk veel gezelliger..... Er worden een aantal standaardvragen afgerammeld over onze
aanvraag, en daarna de grote test. Eerst zinnetje lezen (where is the White House? goe gelezen Bart, tick in de box) en daarna neerschrijven: The
White House is in Washington D.C. (ze had al aangevinkt dak kon schrijven nog vooraleer ik klaar was). En dan beginnen we aan de 10 vragen,
na 6 stopt ze want we hebben ze allemaal juist en hop na 20 minuten krijg ik pre-approved letter mee. Ook Ine is dan al klaar en heeft zelfde brief.
Beiden geslaagd en nu maar wachten op finale uitnodiging voor de plechtige ceremony waar we trouw zullen zweren aan de vlag.
Onderweg naar huis krijgt Ine telefoon van de plaatselijke car-glass man dat er geen ruitewissers in zijn truck ligt, misschien liggen ze nog op de
motor zelf. Really???? Eens thuis zijn we benieuwd, nemen een zaklamp en ja hoor daar liggen ze op de bodemplaat de 2 ruitewissers. De volgende
morgen is het euvel verholpen, Ine kan er nu gelukkig ook mee lachen.
Het weer doet hier ondertussen rare dingen. Eerst is het erg koud voor de tijd van het jaar en zijn er vriestemperaturen in alle 50 staten van US. Een
paar dagen later is het uitzonderlijk warm en rijden we cabrio naar huis. Nog weekje werken en dan is het Thanksgiving, tijd voor korte trip naar
Jamaica, ja man. Hopelijk is ons hotel klaar want we hebben een spiksplinter nieuw hotel geboekt maar we zagen dat de opening al twee keer werd