Het is bijna zo ver! Allereerst een Testberichtje hè
Binnen 20 dagen is het zover. Hoog tijd om al eens uit te zoeken hoe dit hier allemaal werkt, zodat ik daar in Australië geen tijd aan hoef te verliezen. Hopelijk ga ik daar niet al te veel tijd hebben om blogberichtjes te schrijven :D
Misschien ook een goed idee om al eens te vertellen hoever ik nu sta, 20 dagen voor afreis: -Paspoort en Visum: in orde -Vliegtickets besteld en betaald, die zouden nu onderweg moeten zijn met de post -beperkt bedrag aan Australische Dollars: in de pocket -Mastercard: in orde (de PIN code is nu ook gekend, dat is altijd interessant) -snelcursus Skype aan de mama: in orde -afsluiten verzekering: in orde -medicatie en medische attesten: in orde -vertellen aan Mémé: in orde
Het volgende berichtje zal normaal vanuit Sydney komen, tot dan
Surfers Paradise! Een naam die klinkt als muziek in de oren. Wat verwacht je: Surfers!! Knappe Surfers liefst. Een prachtig strand en wilde golven. Een feestend stadje. Wel: Geen van dat alles. Surfers Paradise was tot nu toe de meest tegenvallende ervaring. Klein armzalig strandje. 1 of 2 surfers, niet zo goed en knap evenmin. Een klein stadje met enkele winkeltjes en vooral heel veel wegenwerken, wat het vooral heel moeilijk maakte om in het kleine stadje de straten over te steken van winkel naar winkel. Geen leuke ervaring dus. Ik heb dan mijn tijd maar gespendeerd aan een deftige eigengemaakte maaltijd. Patatjes! Gekookt. Varkensvleesje gebakken. Ajuin gebakken. Platte groene boontjes gebakken (ik ben even de naam kwijt :) ) en sojascheuten! En daarbij, een goeie plens mayonaise. Heerlijk. En mijn kamergenoten maar naar mijn eten lonken :) Terwijl ze hun mislukte micro-op te warmen eten opaten. Want er was helemaal geen micro in het hostel.
En naar Australia Zoo natuurlijk. Samen met mijn nieuwe vriendin Solène, ga ik de Australia Zoo checken. Die lijkt eerlijk gezegd een beetje op Paradisio. Zelfde concept: alle dieren per continent gegroepeerd, alleen is Paradisio beter uitgewerkt volgens mij. De zoo werd gesticht door Steve Erwin. Iedereen in Australië en blijkbaar ook heel veel europeanen kennen deze man van zijn gevechten met krokodillen. Ik niet. Maar jij misschien wel dus. Wereldberoemd is die man. Wel hij is inderdaad nog altijd wereldberoemd ook al is hij niet meer. Hij werd door een Stingray door het hart gestoken en is nu dus dood. Maar rijk, was ie ook. Hij kocht zelfs een dorpje op om zijn zoo uit te breiden. De huizen worden nu bewoond door medewerkers die er dieren grootbrengen en trainen. Ik ben blij dat ik Australia Zoo gezien heb, omdat het Australia Zoo is, wereldberoemd en als ik het niet had gezien had ik nu ook niet geweten dat ik Paradiso eigenlijk nog altijd leuker vind, toch. Brisbane dan: mijn hostel is al geboekt en Solène wil eigenlijk op zoek naar een goedkAustralia Zoo en Brisbane
En naar Australia Zoo natuurlijk. Samen met mijn nieuwe vriendin Solène, ga ik de Australia Zoo checken. Die lijkt eerlijk gezegd een beetje op Paradisio. Zelfde concept: alle dieren per continent gegroepeerd, alleen is Paradisio beter uitgewerkt volgens mij. De zoo werd gesticht door Steve Erwin. Iedereen in Australië en blijkbaar ook heel veel europeanen kennen deze man van zijn gevechten met krokodillen. Ik niet. Maar jij misschien wel dus. Wereldberoemd is die man. Wel hij is inderdaad nog altijd wereldberoemd ook al is hij niet meer. Hij werd door een Stingray door het hart gestoken en is nu dus dood. Maar rijk, was ie ook. Hij kocht zelfs een dorpje op om zijn zoo uit te breiden. De huizen worden nu bewoond door medewerkers die er dieren grootbrengen en trainenoper hostel. s'Avonds laat gedropt aan het station, gepakt en gezakt, heb ik eigenlijk geen enkel idee waar mijn hostel zich bevindt. Geluk! Een jonge man die ook op de bus zat, heeft ook reeds geboekt in mijn hostel. Ik volg hem. Ook al heeft ook hij geen idee waar het hostel zich bevindt, ik vertrouw hem nog altijd meer dan mezelf. Solène heeft ook geen idee waar haar hostel zich bevindt en besluit dan maar om ons te volgen. Solène vindt een kaart en wijst ons de weg, we gaan op pad. We lopen de hele straat af om er achter te komen dat we de verkeerde richting uitlopen. We volgen nu echt wel de jongeman. Na 40 minuten stappen, komen we eindelijk aan in het hostel. Ik beland in de kamer met... Solène. Ohjee. We hebben een geweldige tijd in Brisbane: Solène oefent haar French-Shopping, ik krijg een kadotje van haar. We zoeken de lagoon op, die is helaas onder constructie, maar de buurt is en blijft heel aangenaam. Een echte vakantiesfeer. Zo midden in het werkjaar in de winter. Ik probeer mij voor te stellen wat dit in de zomer moet zijn: Geweldig. We wandelen naar de Botanic Garden en zien een prachtige skyline van Brisbane. We chillen een beetje in het gras in de zon. Eten de door Solène gefrenchshopte chips. Gaan een avondje op stap. Zoeken een rooftop op om het uitzicht te bewonderen. Ik hou wel van Brisbane. Ik verlaat Solène na 2 dagen want ik trek verder naar Sufers Paradise, en zij wacht in Brisbane op haar vriendje.
Op de Greyhoundbus naar Rainbow Beach (de uitvalsbasis voor Fraser Island) zit wie? De franse. In mijn kamer in mijn hostel in Rainbow Beach slaapt wie? De franse. Fraser: gedurende een week of 2 voor mijn vertrek naar Fraser Island ging het verhaal rond van de Duitser die op Fraser Island aangevallen werd door een Dingo. Vreselijk aangevallen. Met gebroken botten enzo. Met nog aan hem knabbelende Dingo's toen zijn kampgenoten hem vonden. Hier en daar werd het verhaal natuurlijk een beetje gewijzigd. Maar deze dingen kwamen telkens terug en leken dus wel waar. Voor we effectief naar Fraser Island vertrekken zijn we verplicht een veiligheidssessie te volgen. Enkele belangrijke aandachtspunten ivm de Dingo's: nooit alleen op het eiland rondlopen, zelfs niet in het kamp: als we s'nachts moeten plassen moeten we iemand wakker maken en die persoon moet dan meegaan, nooit voedsel op zak hebben, geen kledij of dingen die naar mens ruiken overdag in de tent laten. Als we in contact komen met een Dingo moeten we: langzaam achteruit stappen. Als dat niet helpt, moeten we ons agressief verdedigen. We krijgen natuurlijk ook het verhaal van de domme Duitser nog eens te horen. Het ware verhaal van De Duitser die s'nachts bezopen alleen op stap ging, ongeveer een kilometer van het kamp weg met een zak nacho's op zak. In een boom gekropen om er uit te vallen en wat botten te breken. De boodschap was duidelijk. Doe al deze dingen niet en dan ben je ok. Ik had voldoende vertrouwen in mezelf dat ik al deze dingen zou kunnen vermijden en voelde me veilig genoeg om te gaan. De volgende dag vertrokken we: met de 4x4 naar de ferry, met de 4x4 op de ferry, met de 4x4 op het strand van Fraser Island rondcruisen, soms een stukje door de zee. De uitzichten waren fantastisch. Fraser Island is bekend voor zijn zand. Heel veel zand. Soms had ik het gevoel in een woestijn te zijn. En dan kwam er plots een prachtig meer tevoorschijn. Ongelooflijk mooi. Ongelooflijk koud water ook. Brr. Aangezien het zo warm was, was het wel ok om even in het superkoude water te duiken. s'Avonds sliep ik in de tent met wie? Frenchie. Ik heb het koud gehad op Castaway. Maar dat is niet te vergelijken met de koude van Fraser Island. Misschien vooral omdat er geen luchtmatrassen voorzien waren. Met 4 truien, 2 broeken, 2 paar kousen, een pet, een sjaal, een slaapzak en een extra deken was het amper vol te houden. De hygiëne op Fraser Island was op z'n minst gezegd minimaal. Afwassen met zeewater, zand in het eten, over het toilet zal ik niet schrijven. Ik ben wel een beetje opgelucht om Fraser, ondanks zijn pracht, na 3 dagen te verlaten.
Na de Whitsundays een wat rustiger gebied met The Town of 1770. Echt de naam van de plaats zo. Een beetje speciaal eh. Dat komt omdat in 1770 Australie ontdekt werd door Captain Cook die er toen zijn eerste voet aan wal zette. In 1770. Daardoor komt dat. In 1770 valt eerlijk gezegd niet veel te beleven. De grootte van het stadje: 2 kleine straatjes. Ik werd er opgehaald door een klein vliegtuigje. Een heel klein vliegtuigje. Eentje dat maximum 4 personen kan vervoeren, inclusief de piloot. Dat is klein eh, Dat zie je alleen in films. De piloot was een beetje zotjes. Pas op, een heel goede piloot, maar een beetje losjes zo. Hij ging op en neer en op een neer met dat minivliegtuigje en dan plots op 1 kant en dan weer plots op de andere kant. Gelukkig kan je altijd wel uit een raam kijken in zo een klein vliegtuigje. Het voorste raam of het achterste of dat links of rechts van je. Anders was ik vast ziek geworden. Maar nu dus niet, het was leuk. Dat vliegtuigje, of de piloot van het vliegtuigje, zette ons af op een afgelegen strand. Daar was alleen een strand. En tenten. en kayaks. En een gasvuurtje. En samen met mij, 8 andere 'gestranden'. Ze noemen het Castaway, naar de film met Tom Hanks, en zo voelde het ook een beetje. We hadden zelfs onze eigen Wilson, de volleybal. Op dat afgelegen eilandje, maakte ik met de anderen een avondwandeling naar een vuurtoren (meer was er niet) maar de zonsondergang daar was prachtig. En dan terughaasten naar het kamp om het kampvuur te starten voor het te donker was. De nacht in de tent geslapen, KOUD snachts, amai, de volgende gezonnebaad en dan terug opgehaald door Bruce, de piloot van het minivliegtuigje. Hij zei plots, geef je camera. Hij zette de camera vooraan in het vliegtuig op het dashbord en zei: pak het! Terwijl hij een bruuske opwaartse beweging maakte meteen gevolgd door een bruuske neerwaartse. Wij verschoten en dachten dat de camera in ons gezicht zou vliegen, maar dat deed ie niet. Hij zweefde langzaam naar ons toe. En onze bewegingen om de camera te grijpen gingen ook heel langzaam. Een moment van gewichtloosheid. Het was een geweldige ervaring. Terug in het hostel kwam ik in een kamer voor 10 terecht, waar slechts 1 ander meisje sliep. Solene. En het zou niet de laatste keer zijn dat ik met haar op de kamer terechtkwam.
Na Magnetic Island ging ik naar Airlie Beach. Ik belandde er in een kamer met allemaal ierse dames. Allemaal leerkrachten. Ze hadden net de Whitsundays gedaan, en waren nu al uren in de badkamer bezig om zich weer toonbaar te kunnen maken. Een toffe bende die ierse leerkracht-dames, dat wel. s Avonds vroegen ze of ik niet mee met hun ging eten. En ja, waarom niet. We zaten dus allemaal samen lekker te eten. Toen kwam er steeds meer volk aan, allemaal schoven ze aan aan onze tafel. De Ierse leerkrachtendames waren me vergeten te vertellen dat ze hadden afgesproken met de andere groepsleden die samen met hun de Whitsundays hadden gevaren. voor de afterparty. Ik had dus een afterparty nog voor ik vertrok. Leuk. Vooral de 'hey, gij waart niet op onze boot, wat drinkt ge?' Leuk leuk. Maar goed. Airlie Beach was op zich een aangenaam plaatsje, maar diende toch vooral als uitvalsbasis om de Whitsundays te gaan varen. En daarvoor was ook ik daar. De boot waar ik 3 dagen en 2 nachten ging doorbrengen, was... Een zeilboot. Terwijl sommige van mijn bootgenoten wild werden van het idee dat we zouden gaan zeilen,werd ik er noch warm noch koud van. Het was gewoon vervoer. Wat wel noemenswaardig was, zal ik nu noemen. Dat Was Whitehaven Beach. Zijdezacht zand dat zingt onder je voeten, de verschillende tinten prachtig blauw van de zee. De onnoemelijk veel veelkleurige vissen tijdens het snorkelen. En... Mijn eerste duik. Ik was een attractie op mezelf. Mijn mededuikers vonden het hilarisch hoe ik er niet in slaagde om overeind te blijven met die zuurstofflessen op mijn rug en de gewichten rond mijn middel in de stroming van de zee. Wat ze nog grappiger vonden, was dat ik er absoluut ook niet in slaagde om zelf weer overeinde te komen. Ik vond het eerlijk gezegd niet zo leuk. Teveel gewicht? Toen we uiteindelijk allemaal klaar waren en we effectief onder water gingen, bleek me dat ook niet te lukken. Ik ben een drijver. Altijd geweest en nu blijkbaar nog altijd. Extra gewicht kreeg ik dus om onder te kunnen gaan. En nog extra gewicht toen dat nog niet lukte. Goed. Uiteindelijk lukte het ondergaan. Het volgende probleem was als vanzelfsprekend: boven raken. Met al die extra gewichten aan mijn lijf lukte het me niet meer om boven waterniveau te komen. Het was me wat. Het duiken zelf was een beetje raar. Het klinkt misschien idioot, maar het was toch niet zo evident om - in plaats van enkel naar links of rechts te zwemmen- nu ook naar boven en onder te moeten zwemmen. Eens ik dat doorhad, kon ik effectief van het duiken beginnen genieten. De koralen, de vissen, de gigantische schelpen. Zo knap.
Hier ben ik weer.Of eindelijk. Want het is een tijdje geleden. Dat komt omdat het druk is geweest. En omdat ik heel vaak geen internetverbinding had. En omdat ik gewoon geen zin had om te bloggen. Maar nu is het kalm, heb ik internetverbinding, en heb ik wel zin om te bloggen. Dus hier komt: De Blog. Ik ben dus uit Cairns vertrokken op 23 juli. En ik ben aangekomen op Magnetic Island. Ook op 23 juli.Maar dan later op de dag. Ik had geen flauw idee van de naam van mijn hostel. Of de straatnaam van mijn hostel. Die stonden niet op mijn voucher. Ik wist enkel de naam van de baai van de straatnaam van het hostel. En dat bleek voldoende. Want in die baai is maar 1 straat en 1 hostel. Dus: ik vond mijn hostel. De eerste dag ben ik gewoon op het strand gaan liggen met mijn boek. Of Saartje haar boek. Of toch: mijn boek, want Saartje heeft hem mij gegeven dus is hij nu mijn boek. Magnetic Island is klein en er valt weinig te beleven 's avonds. Geen bar om naartoe te gaan of weet ik veel wat. Ik at mijn gratis Pizza. Weer Pizza ja, je zou bijna denken dat het went, maar dat doet het toch niet. Ik krijg gezelschap van een oudere dame-backpacker. Een hollandse zo blijkt. Of ex-Hollandse want ze woont al 40 jaar in Australië en is het nederlands een beetje verleert. Na het eten en douche. Eerlijk gezegd een mooi excuus om van de oudere hollandse backpackerdame af te komen, want ze is moeilijk te verstaan en niet zo interessant. Na de douche terug naar de bar van het hostel. Want het is Bingoavond. En Bingoavond wil je niet missen op Magnetic Island. Ik vind een plaatsje naast Andrew. Andrew is Australiër. Hij heeft net een conferentie bijgewoond over Koala's. Andrew is dierenarts. Hij had eigenlijk een vlucht naar huis vandaag. (ja een vlucht van Australië naar Australië, want zo gaat dat hier) . Maar een collegadierenarts moest dringender naar huis dan hij en dus heeft hij zijn vlucht aan haar afgestaan. Want zo is Andrew. Een gentleman. Het interesssantste wat Andrew te vertellen heeft, is het volgende. Koala's hebben Chlamydia. Dat was niet het interessantste want dat wist ik al, maar jullie moeten het ook weten, anders is het niet interessant voor jullie: Op de conferentie heeft Andrew te horen gekregen dat er een vaccin is ontdekt om Chlamydia bij Koala's te voorkomen. Dat is wereldschokkende nieuws in de Koaladierenartswereld. Het is maar dat je het weet. En, ik heb het te horen gekregen op de dag van de bekendmaking, door een dierenarts die op de conferentie was. Toch tof. Aangezien jullie allemaal weten dat Chlamydia een Soa is bij mensen, vragen jullie je nu ook allemaal af hoe koala's aan Chlamydia komen. Moet je mij niet vragen. Moet je Andrew ook niet vragen. Weten we niet. Hadden de koala's het eerst? Of de mensen? Geen idee. En hoe is de overdracht gebeurd? Ik probeer me niet teveel voor te stellen bij die vraag. Doen jullie dat ook maar niet. Goed. We waren dus Bingo aan het spelen. En ik won. Een jug cider. Een jug is een grote kan. Die deelde ik met Andrew en Rafael de zwitser. De volgende dag deed ik de koalatoer. Ik mocht echt een koala vasthouden. Ik was eerst een beetje bezorgd en vroeg me af of ik dat wel moest doen. Want jij als toerist wil wel doodgraag een koala vasthouden natuurlijk, maar hoe zit het met de koala? Wil die wel doodgraag een toerist vasthouden? Nee. Een koala wil enkel in een boom zitten. Een stille boom. Een boom die stevig met zijn wortels in de grond zit en dus niet beweegt. Zodat de koala er niet uitvalt. Want die moet helemaal terug omhoog klimmen en dat is te vermoeiend. Wat je dus moet doen is: boom spelen. Stevige boom. Dan kruipt de koala zelf in je armen/takken. Als je heel stil blijft staan, zit de koala best op zijn gemak. En ik stond heel stil. Ik was een goede boom. Kreeg er een complimentje over van de ranger. Ik heb ook een krokodil vastgehouden maar dat vond ik niet zo super speciaal. Wat ook wel leuk was, was een kaketoe voeden met een zaadje dat tussen mijn lippen zat. De kaketoe haalde het zaadje er heel voorzichtig tussenuit. Later ging ik op pad om de wilde Walaby's te gaan zoeken. Toen ik daar aankwam vond ik niet alleen de wilde Walaby's maar ook Andrew. Ik zie het: het is een klein eiland. We voederden de Wallaby's samen. s avonds speelde ik trivial met andrew. We verloren.
Sydney wel gezien. Valt best te omschrijven als: een stad. Dat is wat het is. Ok, het Operahouse is wereldberoemd, een must-see. Als je er dan toch bent. Maar eerlijk gezegd viel dat wat tegen. Het was bewolkt waardoor de weerkaatsing van de zon op het dak weg was en je gewoon de werkelijkheid zag. Een smerig gebouw. Midden in een werf. De stranden waren het indrukwekkends, maar dat was dan ook niet meer echt in the city natuurlijk. Het is er ook zo koud. Dus vertrok ik. Op 4 juli. Naar Cairns. In Cairns is het ook bewolkt. Het regent er ook regelmatig. Maar het is er alvast warmer. Geen nood aan lange broeken of jassen. In Cairns is geen strand,zegt iedereen hier. Ook de reisgidsen beweren dat. Maar dat is niet helemaal juist. Want. Er is wel een strand. Alleen is dat strand allesbehalve onderhouden of toeristisch uitgebuit. Het strand ligt er gewoon en niemand kijkt er naar om. Niemand, nee. Waarom? Krokodillen. Daarom mag niemand op het strand liggen of in de zee zwemmen. Daarom wil niemand op het strand liggen of in de zee zwemmen. Daarom is er een zwembad. Aha, dat zwembad heet The Lagoon. Een groot zwembad dat langs 1 kant uitkomt op een grasperk en aan de andere kant op een kustmatig aangelegd strand. En dat op ongeveer twee meter van het echte strandje. Prachtig eigenlijk. Cairns is tropisch gebied. Iets verder ligt het Daintree Rainforest. Het oudste bos op de planeet. Volgens de gids 200 miljoen jaar oud. Volgens de reisgids 400 miljoen jaar oud. Niet dat het mij uitmaakt want ik kan mij 200 miljoen jaar evenmin voorstellen als 400 miljoen jaar. Laat ons gewoon denken; heel oud. Dat is sowieso juist. Het bos wordt in stand gehouden door Cassowarys. Het zaad van het gros van de bomen en planten is enkel vruchtbaar als het eerst door de spijsvertering van de Cassowary is gegaan. Onnoemelijk belangrijk dus, die vogels. Jullie wisten natuurlijk allemaal al dat Cassowarys vogels zijn. Grote vogels. 1m80 worden ze groot. En ze zijn zeldzaam. En wat heb ik gezien? Een Cassowary. Wat had ik toch een geluk. Heb ik een foto? Nee, ze lopen tot 80km per uur door het bos. Niet dat die dat ik zag 80km per uur ging, maar ik wil maar zeggen: te snel om een foto te nemen. Ze houden trouwens niet van fotos. En je wil geen vogel van 1m80 pesten. Geen vogel van 1m80 die 80 km per uur kan lopen en al eerder mensen heeft gedood. Geloof mij. Dat wil je niet. Wat is er nog in de omgeving van Cairns? Krokodillen, dat had ik al gezegd, 4 heb ik er gezien. 1 van ongeveer 4,5m lang. En zoals overal is er ook de lokale gek. Die ben ik tegen het lijf gelopen toen ik op weg was naar de lagoon. Hij vroeg of ik met hem mee wilde naar Cooktown, de hippiestad 300km verderop. (dat is dichtbij nvdr). Hij vroeg of ik nog iemand kende die eventueel mee kon gaan. Het moest wel een vrouw zijn. Hij neemt enkel vrouwen mee want die werken hard. Het is te zeggen: die doen de afwas en zetten de rommel op hun plaats. Mannen gooien alles maar in een hoekje. Toen hij de laatste keer mannen had meegenomen, kreeg hij een mes op zijn keel. Dus: alleen vrouwen. Hij snapt het wel als ik bang ben. Want een vriendin van hem is vermoord met een cirkelzaag. En de dader kreeg maar 7 jaar cel. Hij vroeg aan de dader hoe hij dat geflikt had. De dader vertelde hem dat hij de moord had gefilmd en de tapes aan de parlementsleden had uitgedeeld in ruil voor strafvermindering. Maar als ik met hem meega, moet ik niet bang zijn. Want dan is hij bij mij. En hij heeft al met 4 krokodillen geworsteld. Waarvan 1 van 3,5 m lang. Dus ik moet ook niet bang zijn voor krokodillen. Want hij is bij mij. En hij weet alles van krokodillen. Van haaien weet hij niets, daar moet ik wel bang voor zijn. Hij vraagt mijn gsmnr. Ik geef hem niet. Hij geeft mij zijn emailadres. Hij vraagt het papier terug. Want zijn emailaccount wordt regelmatig gehackt. En als het dan gehackts is, kan hij mijn mail niet ontvangen. Hij schrijft een 2de emailadres op. Ik moet naar de beide adressen emailen als ik meewil. Voor het geval dat. Hij gaat ondertussen nog verder rondvraag doen of er nog vrouwen meewillen. Je zult een fantastische tijd beleven, zegt hij. Ik laat deze kans aan mij voorbijgaan. Cairns is DE plek om het Great Barrier Reef te bezoeken. Dat deed ik dus. Vandaag. Ik heb een onderwatercamera gekocht om de veelkleurige visjes te trekken. Die film moet nog op de ouderwetse manier ontwikkeld worden. Ik ben dus even benieuwd naar het resultaat als jullie. Voor meer nieuws moet je de blog maar blijven checken, en laat aub zelf ook eens iets achter
1/7/12 lt 18u15 tt 10u15 Gisteren teruggekomen van driedaagse. Verbleven bij mensen die dieren opvingen. Ze hadden een aantal vogels, 2 honden, een Possum... en een kangoeroe. Jawel een kangoeroe als huisdier. De kangoeroe hebben ze opgevangen toen ie ongeveer 2 weken oud was, de moeder was doodgeschoten. Ze hebben het kleintje grootgebracht en geprobeerd om hem te verenigen met een kangoeroefamilie. Dat is mislukt. Nu blijft Josephine de kangoeroe dus bij die mensen. En ze heeft het er naar haar zin. Wat rondhuppelen. Komen kijken hoe de gasten hun tanden poetsen. Zich wat laten strelen. Wat chillen in het gras. En elke morgen staat haar eten klaar. Buiten Josephine ook Dolfijnen gezien. Tamme dolfijnen, amai. Ze zwommen alleen maar een beetje. Eerste BBQ gehad. Gewandeld. Zijn gaan sandboarden in de duinen. Niet gevaarlijk, mama. Wel leuk. Gisterenavond PartyBus gedaan. Met de bus naar 5 kroegen gebracht. In elke kroeg 1 uur gebleven en 1 gratis drankje gehad. De bus was uitgedost als discotheek. Verboden te zitten. Zware boxen, discolichten, alles. Vandaag gewandeld van Bondi Beach naar Cugee Beach. Geen idee of ik het juist schrijf, het klonk in ieder geval zo. Mooie uitzichten. Zware wandeling.
Gisterenochtend om iets na 5 geland in Sydney. Papieren en visum in orde. Rugzak aangekomen met alles erop eraan en erin, oef. Dan de douane door. Toch wat nerveus, na al die afleveringen van de Australian border controll op tv gezien te hebben. Mijn declaration papieren correct ingevuld. Zelfs aangifte gedaan van de minimale hoeveelheid Belgische grond die nog aan mijn wandelschoenen hangt. Schrok ik toch even toen die kerel zei: 'What we're gonna do, is claim you shoes'. Stom gezicht dat ik trok, vond ik zelf. Zeker toen bleek dat ik het verkeerd verstaan had en het ging over' clean my shoes'. Dus weg ging hij met schoenen. Vriendelijk toch. Uiteindelijk kreeg ik mijn schoenen terug, nog maar half zo vuil als ervoor. Zo streng zijn ze dan blijkbaar toch ook niet. De douane door, wisselde ik gegevens uit met Michael van Duitsland. Ik ging naar het meeting point waar mijn chauffeur al stond te wachen. In een buske vol Duitsers, inclusief Michael, ging ik mee naar mijn hostel. Daar aangekomen zou ik nog moeten wachten tot mijn bed gekuist zou worden. Maar ik was zooo moe dat ik mijn slaapzak heb uitgepakt en mij op een vuil, vrij bed gelegd heb en ik fijn nog een uurtje geslapen heb. Om 11u30 stond ik fris gedouchet klaar om de crew van Ultimate Oz en mijn groep te ontmoeten. Allemaal Engelsen behalve 1 Duitse. Echte Engelsen, zo van die luide, te veel drinkende, underdresste Engelsen. Ik was dus wel een beetje opgelucht toen Saartje bij de groep kwam, Saartje is van Hasselt. Het is fijn om soms ook eens gewoon Nederlands te kunnen praten, maar het mixen is niet zo gemakkelijk. Ik begin soms Nederlands te praten tegen de engelsen en Engels tegen de hasseltse. Raar. Die eerste dag zijn we samen gaan lunchen, hebben we uitleg gekregen over het werken in Australië, en zijn we de Botanic Garden en the Operahouse gaan bekijken. Op wandel in de stad liep ik Michael wéér tegen het lijf. Probeert het lot mij te vertellen dat we samen verder moeten trekken? s'Avonds dan een welkomstdiner gehad met groep: Pizza met frieten. Iets gedronken en dan naar bed. Ik was van plan om nog een beetje te lezen, maar ik heb niet de kans gehad om mijn boek open te slaan: direct in slaap gevallen.
Vandaag mezelf goed ingepakt. Het plan was om de Sydney Harbour Boattour te doen. Stéphanie van Duitsland heeft deze vorige week gedaan, omwille van wind en kou en ergens een gat? had ze ganse dag enorm koud gehad. Ik had mij dus voorbereid. 2 truien, sjaal, KW, regenbroek aangedaan, handdoek in de rugzak. Staan klaar om te vertrekken. De boottoer gaat niet door, want het regent. We krijgen in de plaats korting om naar het aquarium en het wildlife center te gaan. Beiden binnen. Lekker warm gehad vandaag. Ben nadien met Saartje gaan shoppen. Of dat was de bedoeling. Zo duur. Niks gekocht. Saartje stelt voor om samen naar Cairns te trekken. Heeft twijfels omdat het ticket de komende twee weken 2x zo duur is dan anders owv Australian Holliday. Alle mogelijkheden liggen open, maar ik zou graag zo snel mogelijk naar een iets warmer klimaat gaan. Redelijk stom om 28uur te vliegen om u in het Belgische weer te bevinden. Hier regen vandaag, ongeveer 18 - 20 graden. In Cairns is het 27° en zonnig. Klinkt dus aantrekkelijk. Morgen vertrekken op 3daagse.
