Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
De weg naar je eigen geluk...
...uit het leven gegrepen Waarom dit Blog?
Omdat ik iets te vertellen heb waarbij ik van mening ben dat andere mensen er iets aan kunnen hebben. Heb nogal speciale ideeën over het vinden van je eigen geluk en die stroken niet altijd met de gangbare opvattingen. Maar één ding weet ik wel: ze werken !
Mijn leven heeft mij het geluk gebracht om heel wat ongeluk te moeten incasseren. Dit heeft me in het verleden vele zware momenten opgeleverd, maar zoals Johan Cruyf het heeft gezegd, elk nadeel heeft zijn voordeel. Ondertussen ben ik overwegend gelukkig en ik merk dat ik mensen aantrek die mijn visie delen, of er op zijn minst interesse voor betonen.
Om mee te zijn moet je absoluut over een gezonde dosis emotionele intelligentie beschikken. (En dit heeft niets met verstand te maken hé, in tegendeel !). Dit omdat ik vele dingen anders aanvoel dan hoe we ze vanaf onze prille jeugd hebben moeten slikken. Voor wie met zichzelf in de knoop ligt tussen gevoel en geweten, tussen zijn hart en zijn verstand, zich geestelijk geketend voelt, of gewoon voor wie nadenkt over het leven en daar een filosofische kijk op heeft, daarvoor is dit blog misschien een bron van ideeën en/of oplossingen.
Ik heb absoluut de waarheid niet in pacht, ben geen goeroe, ben geen allesweter. Ik publiceer gewoon mijn ideeëngoed omdat ik daar gewoon behoefte aan heb. Maar ik leer evengoed nog alle dagen bij. Van situaties, van mijn fouten en van ideeën die andere mensen mij aanrijken. Verder haal ik weinig uit boeken of publicaties. Het is meestal per toeval ontdenk door vallen en opstaan. Uit het leven gegrepen dus. Als ik lectuur vermeld, dan zijn dat voor mezelf hartverwarmende onderwerpen, geschreven door mensen die toevallig hetzelfde hebben ervaren als ik. Het doet altijd goed een soulmate te hebben als je in de woestijn rondhangt.
De rode draad die je altijd zal zien terugkomen is de absolute vrijheid die een mens nodig heeft om zichzelf te ontwikkelen. En dit los van partner, kinderen, werk, maatschappij, opvoeding, geloof. D.w.z. zo weinig mogelijk verplichtingen, maar evenzeer anderen niets van jou opdringen. Loslaten is het sleutelwoord. Wat je loslaat komt naar je toe, wat je vasthoudt speel je kwijt. Iedereen weet dat, overal hoor je dat. Vooral op huwelijksmissen in de kerk. Maar slechts weinigen weten het succesvol in de praktijk te brengen. En de grootste oorzaak is angst. Angst om te verliezen, angst om er alleen voor te staan, angst om niet bij de groep te horen...
Alles begint daarom met een goed zelfbeeld op te bouwen. En met goed zelfbeeld bedoel ik dan dat je vanuit je eigen gevoel tevreden bent met jezelf. Dat je je bewust bent van je sterke kanten en je niet altijd fixeert op de negatieve. Iedereen heeft wel iets waar hij goed in is, wat mooi is aan je persoon. Probeer daar fier op te zijn. Ja, je mag er zelfs mee uitpakken. Slik het niet in, wees zelfs een beetje ijdel. Kijk in de spiegel, ontdek de bloeiende rozen, niet de verwelkte!
Luc
07-06-2007
mannen zijn nooit trouw
Dit artikel zal bij vele vrouwen de wenkbrauwen doen fronsen, doch, het komt uit het hart, en wie verstand heeft zal er achteraf eens over nadenken. Voor wie het onvoorwaardelijk verwerpt zijn het parels voor de zwijnen.
Wij maken in onze maatschappij al eeuwen dezelfde fout. Mannen begrijpen de vrouwen niet en vrouwen begrijpen de mannen niet. OK, cliché tot en met. Maar toch. Ondanks 5000 jaar beschaving blijken we er maar niet in te slagen deze kloof te overbruggen. En we maken onszelf en mekaar maar blaaskes wijs. Zo blijven vrouwen maar dromen van een man die eeuwig trouw is. KEEP ON DREAMING !!! Dames, mijn excuses, maar ik hou enkel mijn ogen maar open om dit vast te stellen hoor. En ik wil geen vrouwonvriendelijk artikel schrijven, maar je kan een kat nu eenmaal niet straffen omdat ze een muis gevangen heeft hé.
Ben geen prof, geen universitair, maar als ge een beetje uw zintuigen gebruikt, in combinatie wat je uit de media kan leren en met wat boeren verstand gekruid, dan kom ik tot de volgende vaststellingen:
1) elk levend wezen wil zichzelf in stand houden (lees voortplanten) 2) en als dit even kan, nog liefst via de eigen genen
En daarmee is alles verteld. Nu al, hoor ik je zeggen? Ja, nu al. Want in deze 2 zinnen zit minstens 50% van alle leed van de wereld. Zichzelf in stand houden (als diersoort) wil zeggen dat je moet paren. D.w.z. dat zowel mannen als vrouwen initieel de behoefte (drang) hebben om te paren. Er zit iets in onze hersenen dat sterker is dan onszelf die deze behoefte oproept. En ik kan me inbeelden dat de lezer dit herkent.
Onmiddellijk daarna komt de behoefte om de eigen soort in stand te houden, maar dan via de eigen genen. Heel herkenbaar in de dierenwereld. De mannetjes vechten voor het recht te verkrijgen om de vrouwtjes te bevruchten. Komt voor bij alle kuddedieren, en de mens heeft daar zeker enkele trekjes van :). Maar als we dat naar mannen en vrouwen projecteren komen we tot de eenvoudige vaststelling dat vrouwen kost wat kost zelf zwanger willen geraken van een man(netje) i.p.v. haar buurvrouw. Indien we dit invullen voor de man wil dit zeggen dat mannen kost wat kost zich willen voortplanten met hun eigen genen. Vanuit een mannelijk oogpunt vergroot je die slaagkans als je kan paren met zoveel mogelijk vrouwtjes. Zolang we dit op National Geographic zien vanuit onze luie zetel is er geen vuiltje aan de lucht. Maar op dit basisniveau van instandhouding van de eigen soort staat de mens geen stap verder dan de leeuw of de bizon. Maar nu begint het schoentje te wringen natuurlijk. Ondanks de verstandelijke verschillen tussen dieren en mensen, blijven mensen zich dierlijk gedragen als ze afdalen tot dit basiselement in onze hersenen. De mannetjes blijven stoer doen tegenover mekaar met de bedoeling in de gunst van een vrouwtje te komen, en de vrouwtjes zitten zich op hun barkruk in alle bochten te wringen om maar de aandacht van dat mannetje te krijgen.
Tot nu toe delen mannen en vrouwen min of meer dezelfde belangen, namelijk het voortplanten. Vanaf het kind er is hebben mannen en vrouwen van nature de behoefte "het jong" te beschermen en groot te brengen. Doch, op een gegeven moment ontstaat er een scharnierpunt waarbij deze gemeenschappelijke belangen tussen mannen en vrouwen uiteen beginnen groeien. Vrouwen met een kind hebben (terecht) soms enkel nog oog voor dat kind. De mannen - ijdel als ze zijn - ervaren dit als een gebrek aan aandacht of interesse, en het jagersinstinct drijft velen terug de jachtvelden in. Al dan niet met succes, maar laat het ons zo zeggen:
1) de fantasieën hebben ze allemaal. Van de eerste tot de laatste 2) de meesten weten het verder te brengen tot fantasieën
Als je als vrouw vindt dat je man trouw is, is dat voor mij ofwel een uitgesproken vorm van naïviteit, ofwel een uitgesproken vorm van het uitspreken van een innig verlangen. Ah ja, een vrouw wil zich voortplanten via haar eigen genen. In onze taal wil dit zeggen: mijn man mag enkel met mij neuken ! (ja sorry, maar ik noem een kat een kat hé). Maar mannen weten wel beterrrrr.... Ik heb tot nu toe in mijn hele leven nog geen enkele man tegengekomen die me vertelde dat hij, indien het risico klein of nihil was, aan de kant zou blijven staan indien hij de gelegenheid zou hebben.
WAT WIL IK HIERMEE NU ALLEMAAL DUIDELIJK MAKEN? Dat wij in onze eeuwenoude beschaving de meest ongelooflijke dingen hebben mogelijk gemaakt in alle facetten van de wetenschap, maar dat we in al die jaren nog steeds (innerlijk) zitten te vechten tegen onszelf. Met overvloedig psychiater- en advokatenbezoeken tot gevolg. En vooral, want daar gaat het in mijn artikels nu juist over, een bedreiging voor ons individueel geluk.
Hoe lossen we dat op? Tja, voor mij is dat glashelder. Maar in het land van de blinden is iemand met één oog koning. Ik wil maar zeggen, als iedereen plichtsbewust zijn ogen sluit om mooi in het rijtje te passen (kuddedier - remember?), dan geraken we geen stap verder. We moeten eens kritisch onderzoeken of we wel goed bezig zijn en eeuwenoude stellingen durven in vraag stellen. Ook al zit je te prediken in de woestijn, misschien is er iemand aan't luisteren die je op dat moment niet ziet. De oplossing voor mijn part is goed te weten van mekaar hoe we gemaakt zijn. Hoe onze hersenen onwillekeurig reageren in functie van het man of vrouw zijn. En weten hoe dit komt, ondanks dat we het zelf anders voelen. als we weten hoe iets ontstaat hebben we al meer de neiging om het te kunnen begrijpen en te aanvaarden. Met andere woorden: geef mekaar wat ruimte om te zijn wie we zijn - in alle facetten van het leven zoals we het hier waarnemen.
Er is een beperkte groep van mensen die zich aangepast hebben aan hun natuurlijke verlangens zonder te vechten tegen zichzelf. En dit met het oog op het individuele geluk, zowel voor mannen als vrouwen. Volgende websites geven hier meer info over:
Van een toffe vriendin ontving ik de tekst van een bijzonder lied: "Ik hou van mij". Het is volgens mijn visie het belangrijkste in het leven om gelukkig te zijn. Van jezelf houden! Jarenlang zijn we opgevoed op een manier dat van jezelf houden egoïstisch en negatief is. Toch begint men steeds meer en meer het belang van het eigen "graag zien" in te zien. Ikzelf, extravert als ik soms kan overkomen, doe er soms nog een schepje bovenop door te vertellen hoe fantastisch ik wel ben. Dit is voor mij een vorm van humor, maar langs de andere kant is het een regelrechte confrontatie met de beperkingen van mijn toehoorder. Het komt dikwijls shokkerend over en ik zit zo in mekaar dat ik dat leuk blijk te vinden. Maar uiteindelijk wil ik mensen maar wakker schudden om hun eigen positieve eigenschappen te ontdekken en in de verf te zetten. Gelukkig zijn met je positieve eigenschappen i.p.v. weg te kwijnen onder allerlei negatieve gedachten.
An, bedankt voor dit lied. Het is voor mij een schot in de roos.
IK HOU VAN MIJ
(Harry Jekkers)
Ik hou van mij
Hoor je nooit zingen
Ik hou van mij
Wordt nooit gezegd
Maar ik hou van mij, ga ik toch zingen
Want ik hou van mij, van mij alleen, en ik meen het echt!
Ik hou van mij, want ik ben te vertrouwen
Ik hou van mij, want van mij kan ik op aan
Ik hou van mij, op mij kan ik tenminste bouwen
Ik hou van mij, en ik laat mij nooit meer gaan!
Ik blijf bij mij, en niet voor even
Ik blijf bij mij, voor eeuwig en altijd
'k ben zelfs bereid mn leven voor mezelf te geven
Ik blijf bij mij totdat de dood mij scheidt!
Ik hou van jou
zeg ik soms ook wel
Ik hou van jou, schat, en ik meen het echt
Maar 'ik hou van jou' zeg ik alleen maar voor de spiegel
Zo komt 'ik hou van jou' weer bij mezelf terecht!
Ik hou van mij, van mij, van mij en van geen ander, yeah yeah
Want ik ben verreweg de leukste die ik ken!
Ik hoef mezelf zonodig voor mij niet te veranderen
Ik blijf bij mij mezelf, gewwon zoals ik ben!
Want 'ik hou van jou' betekent meestal
'schat, hier heb je mijn problemen, los maar op!
'k leef in een hel en verwacht van jou de hemel'
Jij geeft de hel weg, dank je wel zeg, rot lekker op!
Want houwen van een ander, dat heb jij alleen maar nodig
omdat je niet genoeg kan houden van jezelf
hou van jou, joh, maak de ander overbodig
Ware liefde, geloof me, begint altijd bij jezelf!
Want 'ik hou van jou' is niet de sleutel tot de ander,
maar 'ik hou van mij', al klinkt het bot en slecht
Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
Ik ben geen dokter of wetenschapper. Gebruik enkel mijn ogen en oren en voel dingen heel erg aan. Dat laatste is mijn beste instrument. Voel niet enkel de dingen van de moment, maar voel sommige gebeurtenissen ook aankomen. Mijn antennes zijn blijkbaar gevoeliger dan wat men normaal noemt. Dit, in combinatie met boerenverstand, heeft me tot deze vaststelling gebracht. Kanker krijg je van te kankeren. Of anders gezegd, mensen die langdurig ongelukkig zijn, neerslachtig, depressief, hebben een grotere kans op kanker dan een optimis die overwegend blijgezind door het leven stapt. Natuurlijk gaat dit niet op voor alle soorten van deze vreselijke ziekte. En natuurlijk stel ik me hier niet boven de wetenschap die zo zijn best doet met allerlei nuttig onderzoek. Het is enkel een vaststelling die ik heb waargenomen in sommige gevallen. Er daar is zelfs een verklaring voor waar heel wat literatuur over bestaat. De verbondenheid tussen lichaam en geest.
Daarom, aan elk probleem is een oplossing. Het is beter een kaars te ontsteken dan te klagen over de duisternis. Als je absoluut uit die negatieve spiraal wil, dan lukt je dat ook. En ga op zoek naar jouw eigen geluk, totaal ontdaan van opgelegde principes. Zoals electrabel spreekt over het is jouw energie, zo zeg ik het is jouw eigen geluk. Het bekendste voorbeeld hiervan is de triathleet Mark Herremans. Maar ik heb in mijn leven ook andere onbekende mensen ontmoet die, ondanks grote tegenslagen, toch met heel wat levensvreugde verder gingen.
Daar staat tegenover dat een heel groot deel van onze bevolking hier zich over alles zo ongelukkig maakt dat ik meer het gevoel krijg dat ze gewoon niet willen gelukkig zijn. Dikwijls is het klagen ook een vorm van aandacht vragen. In mijn eigen familie lopen zo menige exemplaren rond. Heb zelfs als kind momenten meegemaakt dat met tegen mekaar op aan t bieden was hoe zwaar of hoe erg hun leven wel was. Alsof degene die het ongelukkigst was een prijs zou krijgen. Echt zielig was dat.
Verder heb ik vastgesteld dat mensen wel gewapend zijn tegen negatieve kritiek, maar als je iets positiefs over hen weet te vertellen weten ze niet welke houding ze moeten aannemen. Toen ik in een file een vriendelijk lachte en zwaaide naar een koppel in de wagen naast mij bracht de vrouw hij wijsvinger naar haar slaap als teken dat ik knettergek was. Maar steek je middenvinger maar eens op. Dan weet iedereen direct te reageren. M.a.w., we zijn met zijn allen zo negatief ingesteld dat we collectief ons geluk de rug toe keren. Daar staat dan tegenover dat mensen steeds meer en meer snakken naar vriendelijkheid, geborgenheid, een schouderklopje, een knuffel.
Toen het leven mij op een gegeven moment in Limburg bracht stelde ik vast dat de mensen er overwegend veel vriendelijker zijn. En absoluut ook minder gestresseerd. Logisch als je bedenkt dat je er meer verbonden bent met de mooie natuur,die rust en ontspanning brengt. Ook zitten ze daar met heel wat minder mensen op mekaar dan in mijn biotoop Antwerpen. Je voelt het onmiddellijk al aan het rijgedrag op de weg. Ik heb me werkelijk moeten aanpassen aan bestuurders die zich werkelijk aan de snelheidsbeperking houden. In Antwerpen is die verkeersagressie veel groter, wordt er harder gereden en meer gevloekt op mekaar. Proeven met knaagdieren hebben bewezen dat overpopulatie agressie in de hand werkt. En in mijn context mag je die agressie een synoniem van ongeluk noemen. Een meer ontspannen mens is ook meer om in alle rust gelukkig te zijn.
Het is dus de kunst om op een gegeven moment daar afstand van te kunnen nemen in je eigen hol. Ik ben ervan overtuigd dat we allemaal een rustpunt moeten vinden. Ieder voor zich en ieder op zijn manier. Normaal gezien moet dat je thuis zijn, maar hoe dikwijls is de thuiskomst niet meer dan van de drukte van het werk naar de drukte van het gezin gaan. Er moeten nog allerlei taken gebeuren, de drukte en aandacht die de kinderen vragen en het absolute verlangen om zichzelf zo vlug mogelijk uitgeput in de zetel te ploffen voor allerlei TV-programmas die gemaakt zijn om een zo hoog mogelijke kijkdichtheid te genereren. Mijn rustpunt heb ik ondertussen opgebouwd onder het moto elk nadeel heeft zijn voordeel. Na verschillende relaties heb ik ervoor gekozen om alleen te wonen. Verkocht mijn huis en kocht een klein dakappartementje. Heb dat zeer knus ingericht en ik noem het mijn hol. En ondertussen heb ik een LAT-relatie waarin ik enerzijds de ruimte heb voor mezelf en anderzijds de gezelligheid van het samenzijn. Best of both worlds. Ben me ervan bewust dat deze luxe niet voor iedereen haalbaar is. Maar de negatieve gevoelens van relatiebreuken heb ik kunnen ombuigen naar iets dat voor mij uiteindelijk een heel gelukkig gevoel heeft gegeven. En ik gebruik dit maar als voorbeeld, niet als een noodzakelijke weg tot je eigen geluk.
Iedereen moet zo zijn eigen weg zoeken. Maar de belangrijkste boodschap die ik hier wil meegeven is dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen geluk. Er kunnen je allerlei ongelukken overkomen waar je in principe niets aan kan doen. Maar hoe je ermee omgaat achteraf, dat heb je zelf in de hand. Dus, niet kankeren maar voor jezelf naar een oplossing zoeken hoe je je eigen geluk kan vinden.
In mijn inleiding heb ik geschreven dat ik mijn eigen geluk merkwaardig genoeg heb gevonden door een reeks grote tegenslagen en onrechtvaardigheden. De ergste daarin is het bewust en aktief brainwashen van mijn eigen kinderen met als doel ze van me te laten vervreemden. En dit uiteraard na een echtscheiding. Ik ga hierbij niet in detail treden, maar ik heb mijn kinderen (op één uitzondering na) niet meer gezien sinds augustus 1998. Waarschijnlijk moet ik niemand ervan overtuigen dat dit bijzonder veel pijn doet. Maar ik had het geluk een heel goede vriend (Jef) te hebben die net hetzelfde had doorgemaakt en die mij de visie heeft gegeven hoe ermee om te gaan.
In de toenmalige echtscheidingswetgeving was het klimaat zo dat de kinderen bijna altijd aan de moeder werden toegewezen en dat de vader bezoekrecht had om de 2 weken met daarbij de helft van de schoolvakenties. In mijn echtscheiding stond mijn vrouw erop dat deze regeling nog werd verscherpt. Ik mocht mijn zonen elke weekend zien, maar slechts voor één dag. En dit afwisselend zaterdag of zondag. Dat was alles. Geen schoolvakenties, geen gezamelijk verlof met de kinderen, niets. Ze mochten absoluut niet blijven om te overnachten. Omdat ik zelf de echtscheiding wou, en ik als enkeling tegenover een overmacht stond van vrouw, ouders, schoonouders, andere familieleden - met als toemaatje een financieel zeer sterke tegenpartij - had ik niet veel keuze. Het was ofwel de opgelegde spelregels aanvaarden, ofwel een vechtscheiding ofwel getrouwd blijven. Ik koos voor het eerste in de hoop dat deze na verloop van tijd vanzelf zouden versoepelen eens alle emoties zouden verwerkt zijn. Toen na verloop van tijd ik werd geconfronteerd met het feit dat er van versoepeling geen sprake was stond ik natuurlijk voor een voldongen feit. Heb nog getracht via de jeugdrechtbank mijn kinderen meer bij mij te hebben, maar tevergeefs.
Jef heeft me toen de raad gegeven om mijn kinderen te lossen. Dit omdat de enige andere optie een gevecht was dat ik nooit kon winnen. Niet juridisch en zeker niet naar mijn kinderen toe die systematisch werden doordrongen met hoe slecht ik wel was en dat ik van ze was weggegaan omdat ik ze toch niet graag zag. Mijn echtscheiding startte toen ze 5 en 7 jaar waren, en op die leeftijd heeft een kind niet het vermogen om het tegendeel te zien als die gedachte dagelijks wordt ingepompt.
Nu, ik ga de lezer hier de details van het hele verhaal besparen. Kan me voorstellen dat er zoveel verhalen zijn als er echtscheidingen zijn. De kern van de zaak is het kunnen lossen van dingen. En geloof me, vooral naar je eigen kinderen toe is dat zowat de moeilijkste oefening die ik me kan voorstellen. Maar het leren loslaten was een eerste stap naar het vinden van mijn persoonlijk geluk.
Van een toffe vriendin ontving ik de tekst van een bijzonder lied: "Ik hou van mij". Het is volgens mijn visie het belangrijkste in het leven om gelukkig te zijn. Van jezelf houden! Jarenlang zijn we opgevoed op een manier dat van jezelf houden egoïstisch en negatief is. Toch begint men steeds meer en meer het belang van het eigen "graag zien" in te zien. Ikzelf, extravert als ik soms kan overkomen, doe er soms nog een schepje bovenop door te vertellen hoe fantastisch ik wel ben. Dit is voor mij een vorm van humor, maar langs de andere kant is het een regelrechte confrontatie met de beperkingen van mijn toehoorder. Het komt dikwijls shokkerend over en ik zit zo in mekaar dat ik dat leuk blijk te vinden. Maar uiteindelijk wil ik mensen maar wakker schudden om hun eigen positieve eigenschappen te ontdekken en in de verf te zetten. Gelukkig zijn met je positieve eigenschappen i.p.v. weg te kwijnen onder allerlei negatieve gedachten.
In mijn inleiding heb ik geschreven dat ik mijn eigen geluk merkwaardig genoeg heb gevonden door een reeks grote tegenslagen en onrechtvaardigheden. De ergste daarin is het bewust en aktief brainwashen van mijn eigen kinderen met als doel ze van me te laten vervreemden. En dit uiteraard na een echtscheiding. Ik ga hierbij niet in detail treden, maar ik heb mijn kinderen (op één uitzondering na) niet meer gezien sinds augustus 1998. Waarschijnlijk moet ik niemand ervan overtuigen dat dit bijzonder veel pijn doet. Maar ik had het geluk een heel goede vriend (Jef) te hebben die net hetzelfde had doorgemaakt en die mij de visie heeft gegeven hoe ermee om te gaan.
