Het heeft eventjes geduurd voor ik opnieuw iets kon schrijven.

Ilona is gestorven op zaterdag 11/09/2004 om 13.30u.

Ik had één wens en dat was dat we erbij zouden zijn als het zou gebeuren en gelukkig is deze wens mogen uitkomen.

We lagen met ons drieën (ilona, haar papa en ik) samen op het bed, ze lag tussen ons in en is heel rustig, zonder pijn van ons heen gegaan.

Ze heeft tot donderdag contact met ons gehad, ze heeft zelfs die donderdagmorgen nog gelachen en gepraat.

Maar tegen de avond was ze zo fel achteruit gegaan dat ze niets meer kon eten en drinken en we hadden totaal geen contact meer met haar.

We wisten toen dat het niet lang meer zou duren.

We hebben alles kunnen zeggen wat we nog wilden zeggen en heel fijn afscheid van haar kunnen nemen.

Dat is iets wat heel belangrijk is in de verwerking, zonder afscheid zou het allemaal nog moeilijker zijn.

Het verdriet, het gemis, de leegte, daar vind ik geen woorden voor.

Haar lach, haar knuffels en haar kusjes die mis ik het meeste.

Alles zou ik er voor doen om haar nog eens één keer vast te kunnen pakken en een hele dikke knuffel te geven.

Al de pijn die ik nu voel is onbeschrijfelijk maar de pijn en het verdriet die er steeds was als ze pijn had of geprikt werd was nog harder.

Ik mis haar ontzettend maar als je ziet dat je kind enorm veel pijn heeft en niet meer gelukkig is, dan is dat veel erger dan het gemis dat ik nu voel.

Ilona ik mis je ontzettend, Ik geloof erin dat je nu als een engeltje leeft in een wereld zonder pijn en verdriet.

Je hebt lang genoegd gevochten tegen alles en nu heb je eindelijk de rust die je verdient.

We houden van je en je blijft voor altijd in ons hartje bestaan, vergeten doen we je nooit.

En je weet,

we zeggen niet vaarwel, maar tot ziens.

Kusjes.