Ik ben Caers Els, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sotelsje.
Ik ben een vrouw en woon in Geel (België) en mijn beroep is winkelbediende bij een bakker en Student Verpleegkunde.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 39 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: met mijn vrienden genieten en amuseren, genieten van het beetje vrije tijd, lezen en een hele boel leren.
lees en leer me kennen
De weg is lang en zwaar MAAR Els wordt een geweldige verpleegster
Een kijkje in het leven van een hard werkende student
23-10-2012
Piep, hier ben ik weer
Hallo allemaal,
het is veel te lang geleden. Ik zit ondertussen in mijn 3de jaar en heb al heel wat doorstaan. Als ik een gaatje vind dan vertel ik veel meer. Nu ga ik eerst stage doen.
Inderdaad, de 1ste volle week zit erop, en wat voor een. Het hormoonstelsel is helemaal gezien dus dat betekent dat ik het helemaal moet leren. Begonnen aan wondzorg wat ook een hele boterham zal zijn. Nieuwe leerstof betekent bij mij ook altijd nieuwe angsten. Ga ik dit wel volledig snappen en begrijpen zodat ik juist of ongeveer juist kan antwoorden op leerkrachten hun vragen en vooral de examen vragen. Ik ben een bang vogeltje. Niet zo zelfzeker als ik soms uitstraal. De angst neemt zich al in zijn greep in de klas. ik kan niet antwoorden op de vraag van een leerkracht terwijl gert het uit zijn mouw schud gelijk het niks is. Dan begint die malle molen in mijn hoofd te draaien en dan kan ik niet meer terug dan is het vertrokken met piekeren. Zit ik enkel in deze module omdat ik de 1ste heb overgedaan? Waarom begrijp ik alles niet direct in de klas? Zal ik alles wel geleerd en begrepen krijgen deze module? Het wordt nog zwaarder deze module, ben ik daar wel tegen opgewassen? Sta ik sterk genoeg in mijn schoenen om dit alleen tot een goed einde te brengen? enz....... Ik wil leren om het nog beter te begrijpen en schema's maken, maar ik kan geen schema's maken, met alle goede wil van de wereld niet. Als het me dan al lukt staat er veel te veel op en is het geen schema meer is, maar meestal weet ik echt niet hoe ik eraan moet beginnen. Ik heb nooit van zijn leven geleerd om te leren leren. En dat is Mijn zwakste punt van allemaal. Ik kan de essentie niet uit de tekst halen, ik ben altijd bang om iets te vergeten. Ik vind alles te belangrijk om het te vergeten. Dus ik ben een geweldige goede student. IK WIL kunnen schema's maken maar het lukt me niet en dat is zo'n grote frustratie, want iedereen maakt samenvattingen en schema's en ik schrijf heldere boeken en dat kan ik niet volhouden. Het wordt uiteindelijk mijn grootste frustratie Gelukkig kan ik mijn frustratie hier neer schrijven. Wie het leest weet ik niet, maar dat maakt ook niks uit. Ik hoef er niemand onnodig voor lastig te vallen en ik kan mijn hart even luchten. Degene die dit lezen willen dit lezen omdat ze willen weten hoe ik het maak en hoe het met de opleiding gaat. Ik ga nog eens een poging doen om mijn hormonen in een schema te doen passen!
Jajaja, we zijn er weer ingevlogen en ooohhh wat heb ik er zin in!! Een geweldige leuke en spontane trajectbegeleidster (of gewoon klastitularis) en mijn 4 andere klasgenootjes zijn er ook weeral bij. De hormonen hebben we gezien en het is nu aan mij om het te leren en het Te begrijpen, want van buitenblokken gaat niet helpen vrees ik. Je moet er het inzicht in krijgen en het begon gisteren te komen maar toch nog niet zoals het zou moeten. Ik wou dat ik net zoals Gert al heel veel kon oppikken en onthouden uit de klas. Hij kan perfect in eigen woorden weergeven wat er al allemaal gezegt is en hoe het in mekaar zit, terwijl ik nog linken aan het leggen ben om te begrijpen hoe het allemaal nu eigenlijk wel in mekaar zit. Om nog maar te zwijgen over het samenvatten en schema's maken waar ik ook al een ramp in ben. Wat kijk ik uit naar de stage, want daar ben ik wel goed in of het oefenen van de inspuitingen. Dat zie ik helemaal zitten. Ook het medisch rekenen begon stroef maar eens je het inzicht hebt gevonden om te zien wat je moet berekenen dan gaat het allemaal wel vlotter en dan is het nu wel een kolfje naar mijn hand. Natuurlijk zijn er vakken en leerkrachten waarvoor ik niet sta te springen om les van te krijgen maar het is allemaal goed begonnen. We waren met ons 5 allemaal bang dat we een bepaalde leerkracht als klastitularis kregen en zoals iemand het beschreef "God bestaat echt" want hij heeft onze gebeden verhoord en ons juist het tegenovergestelde van de gevreesde leerkracht gegeven. Ik ga hier niemand op hemelen maar ik wil wel echt gezegd hebben dat deze leerkracht een gedroomde leerkracht van vele is. Ik heb er ooit enkele lessen van gekregen in mijn allereerste module en toen kon ik haar lessen voor geen meter volgen. Was ook zo'n belachelijk saai vaak dat ze eigenlijk nog goed gaf, want degene die het de 2de maal gaf aan mij. Daar viel ik gewoon terplekken in slaap. Ze is een heel Hevige. 1 Brok Energie. Maar we hadden ons niemand beter kunnen dromen. Ze is Hevig maar heeft enorm veel geduld met ons, heeft een energie en een enthousiasme voor 10 en is enorm begaan met haar studenten. Als ze kan helpen zal ze dat altijd aanbieden. We zijn met niet veel in onze gezellige klas dus dat is altijd super gezellige als we les krijgen en we komen gelukkig geweldig goed overeen. Als ze nu eindelijk eens zouden toelaten om Exaams klassikaal te mogen maken dan zouden we steeds een monster score hebben op onze examens! Maar dat is ons tot hiertoe nog niet gelukt omdat te mogen doen. Dus zoals je al wel begrepen zult hebben ga ik enorm graag naar school. (we zullen in december nog eens praten of het nog zo is hé! ) Ik heb zelfs nog nooit niet zo blij geweest om terug naar school te gaan als dit jaar. Daar ben ik dan zo oud voor geworden. Maar vooral de 4 andere meiden van mijn 1ste klas terug zien en onozel doen had ik gemist. Net zoals ik inge en nancy hun sappig vertelde verhalen miste, als het overhoren van mekaar en vragen aan mekaar of ze het antwoord wisten op jou vraag. Ik heb ze gewoon alle 8 gemist, zowel de 4 oude klasgenoten als de 4 huidige klasgenoten.
Maar nu genoeg over school. Ik ga moeten stoppen want het word tijd om te gaan werken. Al had ik graag hier thuis het 1 en 't andere willen doen en een berg al willen leren. Maar er moet ook wel geld in het laatje komen.
De vakantie is ondertussen al wel meer dan over de helft maar ik probeer te genieten van de vakantie. Tijd te gebruiken om te genieten van de tijd die ik door het schooljaar weer niet zal hebben. Maar ik was geslaagd met 75%. Op naar het behalen van de volgende module's.
Jajaja, ik ben voor mijn 3 praktijk exaams geslaagd. Wat een opluchting. Voor al mijn testen heb ik meer dan een 7, op stage gaat het super en nog een goei dikke maand en het is vakantie. Dus ook nog een goede 3 weken en mijn theorie exaams beginnen en dat is andere koek. Maar voorlopig ben ik blij met mijn testen, mijn geslaagde praktijk exaams en dat er een einde komt aan het eerste en helse jaar. Maar nu is het slaaptijd!!
Stress, stress, stress, het kruipt waar je het niet hebben wil. De testen die ik tot hier toe heb terug gekregen zijn meer dan goed, Maar Ik hou mijn hart toch vast voor de examens laat staan voor de praktijk exaams. Het zit tussen mijn 2 oren maar daar probeer ik verandering in te brengen. Ik moet alleen een manier vinden om tot rust te komen voor het exaams en me niet suf te piekeren over wat er alleemaal kan fout lopen of wat ik niet ken. Zoals iemand verstandig zei "Het is wat het is" je kan er op dat moment toch niks meer aan doen. Je kan er enkel het beste van maken. Morgen heb ik tussentijdse evaluatie en ik doe het met andere woorden nu al in mijn broek. WAT ALS ik het toch niet zo goed doe zoals ik denk?! Terwijl mijn papieren met feedback op toch wel duidelijk laten horen dat ik vooruit ga en bij leer en het goed doe. Mijn gevoel kan ik echt niet loslaten. Is dit vreemd? Ik kan als het echt moet mijn emotie's uitschakelen Maar dan moet ik wel voor de volle 200% bij zijn en dat is niet altijd, mijn concentratie voor een exaam is miniem van de stress. Ik slaag bij een mondeling of praktijk exaam alles door elkaar en blokkeer als ik pech heb. Ik slaag blauw, paars en rood uit en kan niet op de juiste woorden komen. Stress, stress, stress!! Waar zit die knop om het uit te zetten? Onzekerheid, die knop heb ik ook nog niet gevonden. Ik weet dat ik het kan, want er is niks liever dat ik zou willen worden dan een super verpleegster!! Als patiënten dit al zeggen en voor mij kaarsen gaan branden met mijn praktijkexaam dan moet ik toch ergens iets goeds doen? Of maak ik mezelf nu iets wijs? Ik zit dus in 2 strijd. Ik weet dat ik het kan, maar mis de officiele bevesteging dat ik het echt kan. Net zoals ik iemand mis die af en toe me een knuffels geeft of een schouderklopje geeft en me zegt, Jij bent goed bezig!! Ook al denk je van niet!! Maar je kan niet alles hebben in het leven vrees ik. Dus ga ik recht opstaan, kijk ik mezelf recht in de spiegel aan en zeg tegen mezelf : "Els je doet dat goed! YES YOU CAN!! Ge weet dat het goed komt!!"
nog een dikke 2 maanden hard werken en ik kan genieten van een wel verdiende vakantie. Maar ik wil met trots genieten van deze vakantie. Met op geheven hoofd vol trots.
Zeg eens iets nieuw zouden de meeste zeggen. Maar het begint door te wegen. School, werk, stage, slapen, eten, taken maken, rekeningen betalen. Stage gaat geweldig goed. Dit doe ik echt heel graag en met heel veel plezier. Het valt heel goed mee. Maar nu ga ik slapen Want daar heb ik veel te weinig tijd voor.
De eerste weken waren nog niet spectaculair om er iets over te vertellen. De anatomie lessen gaan vlotter dan vroeger maar ik merk ook dat ik nog veel niet weet of wat ver weg zit. Dus de herhaling is echt niet slecht. Ik doe ook vooral mijn best om die andere 5 een kans te geven in de les maar ik begin de leerkachten door te hebben. Als er niet echt een antwoord word gegeven word mijn of jeanneke haar kant uitgekeken. VRESELIJK!! Het is dan moeilijk om toch mijn mond te houden. Net zoals ik moet oppassen dat ik geen les overneem. Maar vandaag is mijn stageplaats op smartschool gezet en ik ben er super blij mee. Ik sta in het AZ st dimpna in geel. Over de deur!! Geweldig toch! mijn fiets moet zelfs niet meer buiten komen!! zo kan ik veel uren doen en toch nog genoeg tijd hebben voor de taken en het leren. Ik vind het geweldig en het is nog zeer leerrijk ook. Ik zou niet weten wat ik moet doen als ze mij terug in een rusthuis zou staan. Ik zou dat terug met veel plezier doen maar dat is zo leerrijk niet en dan zou ik vrees ik mss wel eens de neiging hebben om op te geven. Maar ik sta eigenlijk wel te popelen om te beginnen!! Joepie!! stage maar eerst nog wat werken, vakantie en dan kunnen we er helemaal invliegen!!
Zoals ik verwachten was het een zware voormiddag. Zonder die 5 andere. Je weet pas wat je mist als het niet meer naast je zit. Dus ik miste vandaag wel mijn maatje naast mij net zoals de andere. Wat had ik graag gehad dat we er allemaal door waren geweest. Het viel me toch zwaar om opnieuw te beginnen, maar ik was blijkbaar 1 van de vele. Meer dan de helft van de studenten die vandaag begonnen hadden de module al gedaan. Ik ben ook mijn examen gaan inkijken, Ik had het zelfs heel goed gedaan, op 1 onderdeel zeer ondermaats. Ik was trots op mezelf!! Ik deed het echt zo slecht niet. Mag het volgende keer dan minder rode cijfertjes zijn op mijn rapport? Want dat was echt wel om fameus deprie van te worden. De nieuwe klas is klein en toch nog even zoeken. Het leeftijdsverschil is deverser dan vorige module! toen zatten we met 2 leeftijdsgroepen. En toen hingen die ook enorm hard aan mekaar. Gaat dit ook nog zijn? We zullen nog wel zien. Ik wil er nu vooral zo snel mogelijk invliegen zodat ik sneller kan bewijzen dat ik het wel aankan. Maar op weg naar huis op het perron van het station overvielen de emotie's me wel. Waarom? Misschien om het feit dat ik mezelf vanmorgen bij elkaar moest rappen om te vertrekken. Mat mijn zelfvertrouwen toch weeral een fameuze slag heeft gekregen, en dit nog moet verwerken. Maar hoe lang duurt zoiets? Wie helpt mij daar bij? Of doe ik dit ook alleen? Een beetje steun en af en toe een schouder om op te leunen en te huilen zou toch zo welkom zijn. Ik ga hier op mijn appartement iets doen want dat heb ik een beetje verwaarloost.
Voor sommige gaat dit vreemd zijn dat ik op dit moment een blog begin. Het gaat mijn uitlaatklep zijn de komende maanden en module's. Gedurende mijn hele opleiding dus. Ik weet namelijk sinds donderdag avond dat ik niet geslaagd was voor mijn eerste module initiatie van mijn opleiding Verpleegkunde HBO5. En dat kwam zeer hard aan want ik had het eigenlijk niet zo slecht gedaan en er verdomme hard voor gewerkt. Zelf zeer goed voor mezelf. Maar blijkbaar had ik voor de verkeerde dingen punten gehaald. Kom, Ik ben voor 1 dag nog een emotioneel wraak. Morgen ben ik wss enkel nog emotioneel. Want ik sta aan de vooravond van het opnieuw beginnen van de hele module. Dus ik zal braaf en enthousiast (hoop ik toch) weer alle lessen volgen, stage doen, taken maken, lessen leren. Want hoe hard ik de afgelopen maanden heb gewerkt, geleerd en gelopen van hier naar daar, het zal er nu niks meer aan doen want ik moet met een nieuwe lei beginnen en ik vind dat verdomme moeilijk. Want toch was ik Ontgocheld in mezelf. Waarom het altijd zo moeilijk maken, het is zo echt wel moeilijk genoeg. kerncompetentie's en compitentie's, ik heb er voorlopig even genoeg van. Maar ik ben blijkbaar niet zo slim genoeg en zal het moeilijke werk maar overlaten aan de leerkrachten. Want als zij mij vertellen dat ik het deze keer veel beter ga doen geloof ik ze (ik doe het voor de 2deX) maar dat betekent helemaal niet dat ik dit elke module zal geloven en doen. Ik zal een tandje extra moeten bijzetten en proberen mijn enthousiasme even hoog te houden als vorige keer maar het is op dit moment nog ver te zoeken, en dat is niet zo vreemd denk ik. Ik ga niet altijd even veel tijd hebben om deze blog up to date te houden maar ik ga mijn best te doen. Want als je alleen woont heb je af en toe toch wel een uitlaatklep nodig. Ik hoop dat deze blog mij dit kan geven. En dat jullie dit met plezier willen lezen en me af en toe wat feedback willen geven.
)
