IkHouVanMij

Accept other for who they are and for the choises they've made even if you have difficulty understanding their beliefs, motives or actions...

Heb jij het soms ook moeilijk bij het accepteren van iemand anders zijn keuze? Wel, ik wel... daar kom ik voor uit. Heb het moeilijk bij te aanvaarden dat iemand op vakantie vertrekt zelfs als hij/zij weet dat er iets gaat gebeuren en misschien zelfs nooit meer terugkomt naar huis. Binnen een goede maand is het al 35 jaar geleden. Mensen die ik met gans mijn hart lief had vertrokken op vakantie... en zijn nooit meer teruggekomen. Als 6-jarig meisje begreep ik niet goed wat er gebeurd was, wel dat hun vliegtuig was neergestort maar dat ik ze echt nooit meer zou zien dat drong niet tot mij door. Het accepteren dat het zo is doet me nog steeds tranen in mijn ogen krijgen. Ik hou van hun, ik wil hun nog knuffelen en nog zo mooie momenten meemaken als voor dat stomme ongeval!!! Waarom is hij toch vertrokken? Zelfs toen hij aanvoelde dat het niet goed zat? Dat er wat zou gebeuren...? Ik zou eens goed boos willen worden omdat ze toch vertrokken zijn, maar dat is zo moeilijk. Hij zat trouwens niet aan het stuur van dat vliegtuig he... En waarschijnlijk wist hij dat zijn tijd gekomen was, maar toch vind ik het niet eerlijk.

Ik ben afgelopen zaterdag hem in een visualisatie tegengekomen. Hij is gelukkig waar hij nu is en als ik hem echt nodig heb zal hij er nog zijn voor mij maar hoe accepteer ik het nu? Nog niet denk ik... nee, ik ben er zeker van dat ik het nog niet accepteer... Voor mij is dit het moeilijkste te begrijpen overlijden dat ik tot nu toe heb meegemaakt. De andere heb ik allemaal aanvaard, maar hier huil ik al 35jaar om. Hij was mijn oom, mijn lieve oom waar we iedere week mee gingen zwemmen, uitstapjes maakte en onder het zomerverlof gingen we op reis... Zo mooie herinneringen heb ik aan hem, maar het hadden er veel meer kunnen zijn als hij niet vertrokken was.

Vaak voel ik me schuldig dat ik om hem huil en hem mis. Als hij dit zou zien, dan is hij misschien ook gekwetst en dat wil ik niet. Ik wil dat hij trots is op mij, maar toch is het moeilijk om verder te gaan zonder hem. Het aanvaarden en verder gaan, dat zou ik moeten doen. Zonder dat ik het besef houdt dit 'niet aanvaarden' mij tegen van vele dingen. Het vertrouwen in mezelf, het houden van mezelf, het houden van een partner, het luisteren naar mijn hart... het tonen van mijn gevoelens enz enz... Eén ding is zeker, ik wil verder... Ik wil het ongeval accepteren en verder gaan met mijn leven. Ik zal voor altijd van hem blijven houden. Hij zal er zijn als ik het moeilijk heb, maar nu moet ik aanvaarden en er wat afstand van nemen... Kon ik hem nog maar één maal een dikke knuffel geven en dan verder gaan met mijn leven. Deze week ga ik er echt werk van maken om het allemaal te aanvaarden en misschien heb ik niet genoeg met deze week, dan neem ik er nog een week bij tot het opgelost is en ik alles aanvaard heb. Ik wil namelijk houden van en vertrouwen in mezelf, zodat ik het ook kan bij mensen rondom me. En uiteindelijk ook een partner graag kan zien.

Dit is maar een korte blog, omdat ik nog niet goed kan verwoorden wat het met me doet om hem los te laten. Alleen dat er tranen stromen over mijn wangen als ik dit allemaal neerschrijf. Soms kortademigheid overvalt bij het nadenken hoe ik het moet verwoorden. Maar ik ben er zeker van dat sommige mensen weten wat ik bedoel. Toch hoop ik voor hun dat ze het geen 35jaar lang meeslepen....

Hallo jij en jij en...

Mijn eerste blog komt er aan... en dan wel NU dus

Wie heeft zo nu en dan eens niet tegengewerkt naar wat je gevoel, je gedacht of je intuïtie jou zegt? Ik moet zeggen dat ik een koppige ezel ben geweest en dat meermaals heb gedaan. Tot nu... Nu is het gedaan... Nu maak ik werk van mijn intuïtie te volgen, mijn gevoel mag mij leiden en mijn gedacht zal ik waarderen.

Wat mij het zwaarste geraakt heeft is dat ik een meesteres ben in het ondermijnen van dit alles. Op een dag wordt je ermee geconfronteerd dat jouw intuïtie het anders gezegd had dan jij uiteindelijk gedaan hebt. En ik moet toegeven dat veel mensen op mijn pad me vaak hebben gezegd dat ik het anders moest doen, mijn intuïtie volgen dus. Maar ik heb het gevoel dat ik mijn intuïtie niet goed verstond. Waarom, daar ben ik ook achter gekomen.... ik moest nog eerst loslaten... loslaten van angsten, eisen die ik mezelf oplegde, verdriet, dwanggevoel etc. Afgelopen weekend ben ik werk gaan maken van mezelf. Ik kan je nu al verklappen dat het toch zo een deugd doet he en ik merk het zelf, dat dit mijn doel was. Mensen rondom mij zullen het ook gaan merken en hun misschien gaan afvragen wat er met mij gebeurd is, maar ik ben ok, ik voel me goed en dat is wat telt als je er wilt zijn voor jezelf en voor anderen.

Hoe ben ik hier aan begonnen? Wel gewoon door mezelf af te vragen waarom ik zo was, waarom ik dingen wou in mijn leven dat eigenlijk niet nodig was en waarom ik mezelf altijd naar achter schoof voor anderen... Dan heb ik samen met een vriendin (die mij dus goed genoeg kent) een lijstje gemaakt van dingen die ik wou loslaten. Het zag er ongeveer als volgt uit:

Ik laat los omdat dit niet meer bij me past:

Dan heb ik dat blad genomen en in kleine stukjes gescheurd, op weg naar huis heb ik mijn raam opengezet van de wagen en alles laten waaien... LOSGELATEN dus. Op dat moment is er een pak van mijn schouders gevallen, een gevoel van opluchting kwam op in mijn maag. Ik voelde me zo vrij ineens... Het was een moment om te herinneren.

Nu nog mijn gevoel, mijn intuïtie, mijn gedacht volgen.. Daarover meer in de volgende blog