Maandag 30 mei 2016.
Méaulte Herent 225 KM
Wordt er naar huis gereden of doen we het zwemmend?
Er wordt ons in Meaulte een pracht van een ontbijt aangeboden. Vers geperst appelsiensap, fruitmengeling, cake, confituur, toastbrood en gewoon brood, alles wat je nodig hebt om gezond thuis te geraken was er. Ik heb al veel armoediger gegeten. Tijdens het ontbijt maken we kennis met een Engels koppel die een doorreis maken in Normandisch Frankrijk. Ook allebei met de motor. Hij met een zwaar Suzukki machine, zij met een BMW 650 GS met ketting. Heel toffe mensen en een aangenaam gesprek ontwikkelt zich (Vlamingen zijn ongelofelijk in hun taalvaardigheid ). We blijven nog een beetje praten en informeren zelfs naar mogelijkheden om via Engeland naar Ierland te kunnen reizen. Je weet maar nooit dat we nog eens willen terug keren naar die schoonheid van Kerry en Connemarah. Zo blijkt er een veerpont te zijn die aankomt in Belfast. Heel goed om te weten.
De pakken worden voor een laatste maal geordend en gestapeld op de achter zetel en de rekkers voor een laatste maal haast op een autistische wijze één voor één op de zelfde plaats bevestigd en aangetrokken. We zijn het ondertussen wel al gewoon geraakt. Karl en ik nemen al fysiek afscheid bij de start want het is de bedoeling dat Karl reeds vroeg via Valenciennes op Gent en Antwerpen zijn voorwiel richt, terwijl ik kies voor de route op Brussel. Of Karl nat is geworden weet ik eigenlijk niet, maar dat ik nat ben aangekomen daar moet je niet aan twijfelen. In totaal had ik 3 lagen aan, een T-shirt, een sweeter en een Goretex vest. Bij aankomst thuis was de T-shirt druipensnat. Dit soort regen heb ik nog niet dikwijls op de motor getrotseert. Nu, ware het niet dat je bij aankomst je kledij kan uitdoen en veranderen, dan zou je zeker niet door dit soort van wolkbreuken verder rijden. Op bepaalde ogenblikken was het zicht minder dan 30 meter. Dus ook voor de automobilisten die achter mij reden.
Bij aankomst wachtte mij een zeer bekommerde echtgenote op die mij onmiddellijk de kleren van het lijf rukte en me wikkelde in een warme kamerjas. Mijn voeten hebben echter tot s avonds aangevoeld als een paar varkenspoten die in de frigo lagen.
Mijn blog eindigt hier.
Ik dank al de geïnteresseerden. Uiteindelijk is het voor u dat ik deze verhalen neer kletste. Wellicht heb je ervan genoten, zo niet laat me gerust weten waarom niet.
Misschien tot een volgende gelegenheid en de dank en respect is aan mij om al jullie tijd die je spendeerde aan het lezen van deze blog.
Thanks for your attention en maybe till next time.
Johan
30 mei 2016
Zondag 29 mei 2016
Cherbourg Méaulte 470 km
Een verbindingsrit is altijd saai!
Vandaag om 10.30 ontscheepten we in Cherbourg. De motorkleren en accessoires (GPS- handschoenen) werden aangetrokken op de terminal en vandaar werd het een lange trip richting Amiens. Het weer was vanop de boot al prachtig en nooit heb ik zo ontbeten als deze morgen. Vooraan op het schip met de zon op ons tafeltje, de blinkende weerkaatsing van deze felle stralen in een loodrecht oppervlak pal voor ons. We varen dus wel degelijk Oostwaarts. Het slapen vannacht viel stukken beter uit dan bij de heenreis. We hadden onmiddellijk bij aankomst op het dek de keuze gemaakt om NIET in de gereserveerde zetels te gaan zitten. Het bovendek, zoveel mogelijk vooraan genoot onze voorkeur. Hier staan er lange zetels langs de zijkanten, die s nachts door de passagiers gebruikt worden om er horizontaal gelegen te kunnen op slapen. Wat een verschil. Ik heb met enkele tussenpozen toch van 23.00 uur tot 06.45 geslapen. Mijn oogjes waren s morgens nog klein, maar toch groot genoeg alles wat mij omringde te herkennen. Op de boot zie je allerlei soorten van mensen. Ik zat een beetje als op een terras want voorbij mij moest iedereen passeren die ging eten in de verbruikszaal. Tijd genoeg om al die passanten eens goed te observeren en trachten te plaatsen. Vooreerst heb je de vrachtwagenchauffeurs. Hun lichaamstaal, evenals hun communicatietaal verraadt dat ze vanuit de cabine van hun vrachtwagen noodgedwongen hun tijd moeten doorbrengen aan de bar of in de lounge hier. Drinken, luidkeels en messcherp praten en lachen binden hen onderling. Hun decibels stijgen in verhouding met hun deciliters drank die naar binnen werden gewerkt. De gezinnetjes met en zonder kinderen die er waarschijnlijk een weekje Frankrijk willen van maken of zij die terugkeren naar hun heimat. Echter Frans werd hier niet veel gehoord. Ze zijn meestal opgewekt en onderling in het gezelschap van hun kring wordt er gekaart of met hun smart phone gepingeld. Er zijn de mensen die hier alleen reizen, voor zaken of de transferts ondergaan naar het andere continent. Ook zij zijn meestal druk doende met cellular phone of laptop. Ook zien we groepjes Duitsers die terug reizen na een weekje Ierland op de motorfiets, net als wij.
Er zijn een paar koppels, oudere en jongere. Heel veel nationaliteiten ook op het schip. Het personeel is overwegend continentaal, maar toch ook een grotere groep Aziaten. Onderling praten ze dan een soort Japannees vermoed ik.
De terugreis besloten we vandaag te tuffen via de autosnelweg en de payages. We kwamen om 11.00 uit de boot en wetende dat we dan nog een kleine 500 km moesten rijden kozen we voor de snelste oplossing. Om vijf minuten over twaalf zijn we klaar en vertrekken we Cherbourg, richting Caen. De tank lekker vol want de stakingen hier hebben menig tankstation op droog zaad gezet. Onderweg zien we zelfs een lichtkrant boven ons die vermeldt dat in het volgende station geen benzine 95 en 98 octaan meer te verkrijgen is. Het reed goed en plezierig maar de eentonigheid valt wat tegen. Na een fijne 250 kilometer houden we het zekere voor het onzekere en vullen de energie tank tot aan de nok. Op mijn pomp stond wel een aanplakbrief waarop vermeld stond dat een tankbeurt de 100 euro niet mocht overschrijden. Ik maak de bedenking dat ikmet deze volle tank toch al over de grens geraak, dus de vrees om komen vast te zitten zonder brandstof op Frans grondgebied maakt plaats voor een meer rustige bedenking dat ze hier met hun gestaak deftig de pot op kunnen. In Belgie trouwens ook. Denken ze nu echt dat ze met staken de situatie over pensioenen en arbeidskwaliteit zullen verbeteren. Naïevelingen zijn het, dat denk ik althans onder mijn helm wanneer ik de zoveelste maal het nieuwsbericht hoor in de Franse taal. We komen aan in Un parfum de campagne rond 17.20 uur. Het is een prachtig gerestaureerd oud boerenhof in vierkant stijl. De zolderverdieping is ingericht voor de gasten. Een balzaal van een slaapkamer die luxueus en meer dan alleen maar smaakvol is ingericht. De badkamer leunt zowaar aan tegen een zeer modern concept met een grote glazen douche. De wastafel oogt modern in aardenpot kleuren. De vloerbedekking is laminaat en de muren zijn waarschijnlijk vandaag nog geverfd want de geur van acrylaatverf slaat bij het binnen komen in de gang om je oren. De houten trap is oud en geverfd in wit en bruin. De verticale wandstaanders op de zijkant zijn gedraaid en de leuning is gebold. Ze volgt in één lijn de draaiing van de nogal steile trap. De houten balken op de zoldering kregen een laagje verf te verduren die echter niet de houtkleur weergeeft. Wel zijn deze in het beige gelakt. De verlichting is in de zoldering ingewerkt en wordt op de grond geassisteerd door een grote vaaslamp en een paar kleinere wand verlichtingen. Het geheel toont heel strak en sjiek aan. De buitenkant van de boerderij is gebleven zoals de gevels vroeger waren. Bakstenen die met cement gevoegd zijn en de tand des tijds hebben overleefd. Enkel de ramen en de deur kozijnen zijn vernieuwd.
We besluiten om te voet naar het dorp te gaan eten. Een drie kilometer zegt de dame. Het blijken er achteraf (omdat we het juiste restaurant niet vonden) veel meer te zijn. In de Flush (een soort zelfbedieningsrestaurant) eten we heel goed voor de prijs die we betaalden. Blijkbaar komt heel het dorp hier de gastronomie proeven. Het is er druk maar niet ongezellig. Te voet terug naar huis en of we goed sliepen
Tot het volgende blogverhaal. Wellicht ook het laatste van deze blog.
Zaterdag 28 mei 2016.
Dungarveen Rossler 125km
Wachten op de ferry is ook een activiteit.
De B&B op de kustrand en net naast een koeienweide is memorabel omwille van de rust en de vriendelijke huiswaardin. We worden behandeld en aangesproken als kinderen van den huize. Alles is er netjes genoeg om niet vuil te zijn en toch gezellig genoemd te kunnen worden. Mevrouw houdt van prularia en stenen armatuurtjes die op allerlei en zelfs de meest ondenkbare plaatsen staan te pronken. Op een schap boven de deur, boven de vensters, boven het TV toestel en elke kast die in huis staat. Maar, het is er gezellig. De vrouw zelve is een gezette dame van tussen de 60 en 65, bolle wangen en stevige pootjes onder een zware coffre fort. Als ze lacht glijdt haar bril wat naar boven omdat beide kaken dan boller komen te staan. En het gebeurt dikwijls dat ze haar montuur terug op zijn plaats moet duwen, want ze lacht ook veel.
Het Iers ontbijt beginnen we ondertussen al wat te kennen. Een gebakken ei ( geklutst of spiegelei) twee stukken hespenspek, twee schelletjes tomaat, een handvol champignons, een dikke rondel zwarte pens met bolletjes kruiden erin, twee of drie saucijsjes van ongeveer 10 centimeter en dan een rekje geroosterd brood. Verder staat er ook nog koffie of thee op de tafel en confituur en honing met een paar sneden artisanaal brood (wit en donkerbruin). Meermaals konden we ook eindigen met een zoet koekje of biscuit. Fruitsap kan je drinken a volonté. Niet altijd kozen we voor de volle optie. Af en toe lieten we delen van dit ontbijt aan ons voorbij gaan omwille van ernstige of minder ernstige darmoverlast en gevoeligheid. Vandaag kozen we voor het volle pak omdat we verkiezen om niet te eten tijdens de overvaart. Enerzijds omwille van de hallucinante hoge prijzen en anderzijds omdat we liever niet met een volle maag varen. Karl is nogal snel reisziek en ik ben nogal gevoelig aan een wilde zee. En het plezier dat Luk zou hebben bij ons te zien kotsen, gunnen zowel Karl als ikzelf hem niet.
Het wachten op de inscheping duurt veel langer dan normaal. Karl beweert dat de trafiek hier plots veel drukker is geworden omdat veel Fransen verkiezen om met de boot de verplaatsing te maken, eerder dan met Ryan Air-luchtbrug. Door de staking in Frankrijk is deze luchtverbinding alles behalve een zekerheid. Ook zou de Franse staking een verklaring kunnen zijn van de opvallend meer schip-toeristen die op het laatste ogenblik toch kiezen voor de boot. Feit is dat onze inscheping pas om 15.45 begint in plaats van 14.30. Reken dat we er stonden rond 11.30 uur Vier uur wachten kan lang duren. Maar we zijn op dit eigenste ogenblik aan het varen en dat is wat telt. Schrander als we zijn hebben deze maal een optie genomen op de riante fauteuils in de verbruikszaal. We kunnen nu apollinisch languit liggen en terwijl naar de match kijken van Real Madrid tegen Manchester.
Verder is er vandaag werkelijk niets belangrijk gebeurt. We tankten de motors helemaal vol net voor we boot opgingen, want blijkbaar zijn er in Frankrijk bevoorradingsproblemen. We rijden langs de snelweg morgen omdat we 470 kilometer moeten rijden tot in Beaume onder Amiens. De volgende dag is het dan maar 200 kilometers meer tot thuis.
Hopelijk krijg ik het bericht hier weg, want het internet op de zee is ernstig onderhevig aan golven en wind me dunkt.
Morgen volgt de laatste tekst. Hopelijk heeft het u in de mogelijkheid gesteld onze reis wat virtueel mee te maken. Twee trefwoorden voor Ierland: SCHITTEREND VRIENDELIJK.
Een aanrader en wees gerust, ikzelf ben overtuigd om NOG eens weer te keren.
Geniet van je weekend en bij deze tot morgen alweer.
Vrijdag 27 mei 2016
Glengardiff Dungarvan 225 KM
Onze vermoedens van onovertreffelijkheid kwamen uit.
Gisterenavond bij het horizontaal gedeelte van mijn dagactiviteit dacht ik zo eventjes: Het meest schone, het meest fascinerende, de mooiste landschappen en panoramas, de meest waanzinnig bloedmooie vergezichten zullen we nu wel gehad hebben. Op dat vlak is de reis vandaag wel een beetje gepasseerd gebleken, en geef ik toe: wat we tot gisteren toe zagen kan niet meer verbeterd worden. De dag was roemloos rijden van punt A naar punt B om te eindigen in punt C. Onderweg werden we een paar malen geconfronteerd met de Ierse RAS (afleiding van race). Er vind hier een soort Tour of Ireland plaats die gereden wordt door ploegen die niet behoren tot de pro tour renners met contract. De deelnemers zijn wel internationaal en de begeleiding semi professioneel. Er komt danig veel organisatie bij kijken en elk dorp dat we doorrijden staan er groepjes toeschouwers langs en op de stoep. Er wordt al eens gezwaaid naar ons; veel blikken worden op ons gericht omdat de supporters denken dat wij de voorgeboorte uitmaken van het wielerpeloton. Niets is minder waar. We rijden snel genoeg om deze fietsende en rijdende caravaan voor te blijven. Karl vermoed dat indien we verzeild geraken in dit circus, we dan de eerste paar uren wel eens zouden kunnen vastzitten.
In Cork plaatsen we de motos vlak onder een bewaakte camera, en frontaal bij een bewakingspost van de stedelijke politie op de hoek van de Saint Patrick street. We zijn er gerust in, hier zullen ze niet gestolen worden. Ierland lijkt ons inderdaad ook op het gebied van criminaliteit een zeer rustig eiland te zijn. Flaneren door de main street is weer wat anders dan biken. De polychrome winkels in fletse en felle kleuren en tinten zijn zowaar typisch en stralen een aantrekkelijk commercieel karakter uit. We eten een belegd broodje en wat ons meer en meer opvalt: Iedereen is hier zo vriendelijk tegen iedereen. Ook scholieren en jongeren zijn ongemaakt aardig, zeker niet artificieel voorkomend en wel degelijk van nature uit sympathiek. Zo eenvoudig kan het zijn Recht voor ons terrasje zit een dame met gitaar te zingen in een microfoon en versterkingsinstallatie. Haar stem, haar timbre en haar stijl en ritme doen me denken aan Joan Baez van in de jaren 60. Karl laat zijn goede kant weer de bovenhand halen en is bereid 2 euro in de collecte zak te werpen.
We wandelen nog een beetje door Cork en stoten op de overdekte markt. Hier wordt brood, vlees, kaas, vis, tripperie, honing, kruiden en nog zoveel meer aan de man gebracht. Het is er een allegaartje van geuren en de drukte is er heel gezellig. Voor het eerst in mijn leven zie ik van heel dichtbij een zeewolf. Een vis van bijna 60 centimeter en tanden die vervaarlijk scherp in zijn smoel prijken. De patisserie kan mij niet verleiden, maar Karl heeft het daar moeilijker mee. Hij besluit zijn dessert van vanavond nu al te nuttigen.
De B&B van heden noemt Connemara vieuw. Langs de kust boven de cliffs, in een weidelandschap en aan de meander de zee op de achtergrond. Werkelijk cool gelegen. Rust en oneindigheid zijn twee trefwoorden die hier alles omschrijvend zijn. Voor het avondmaal dienen we ons te verplaatsen naar de stad. Met motor is dat een 10 minuutjes rijden. Dus geen alcohol bij het maal. Ik at aan de haven een vis in paneermeel gebakken met rijst en sla. Karl deed zich tegoed aan een hamburger met kip en frietjes. Geen dessert. Ook weer heel vriendelijk personeel.
Morgen is het een korte rit naar Rossler. Er staat 129 km op de feuille. Om 16.30 vertrekt die boot. We moeten inchecken om 14.30 uur. Op de boot maak ik mijn voorlaatste verslag, want maandag is de optie om thuis te geraken. Maar met die benzinetoestanden in Frankrijk zijn we daar niet helemaal zeker van.
Ik weet het u wel te vertellen.
Tot dan.
Kerry brengt ons zoveel schoonheid en geeft pittig kruid aan deze reis!
Donderdag 26 mei 2016
Lysborn - Glengardiff 251 KM
Zoveel prachtige taferelen op één dag kunnen niet goed zijn voor de gezondheid.
Reeds om 07.10 hoor ik van tussen mijn verwrongen oorkussen en verkreukte lakens,broer Luk naast mij zijn pakken maken. Ik verschiet me wakker en vraag wat er aan de hand is om zo vroeg reeds de bagage in te pakken. Ik kon toch niet meer slapen zegt hij. Ik sta dan ook maar op. De schade aan mijn ochtendritueel is toch niet meer te herstellen. Pas veel later dan het Iers ontbijt dat we ondergingen om 08.oo uur (gebakken worstjes,- 1 rond stuk zwarte pens van 1,5 centimeter dik gebakken champignons, ui en tomaat een gebakken roerei een schel bacon - 2 geroosterde boterhammetjes) komt een verlegen zonnetje onze beide banden aan het stuur ook wat mee opwarmen. Het blijft droog en het wegdek ligt er grandioos berijdbaar bij. Op mijn GPS staat het 12,5 graden. Niet koud, maar aangenaam warm is toch wat meer Celcius waard. Gelukkig heb ik mijn trouwe halskraag aan die reikt van aan mijn motorvest tot boven op mijn kaal hoofdige paters kruinplek. Raar, het is belangrijk, wanneer mijn hoofd warm heeft, is eigenlijk heel mijn lichaam als het ware verwarmd. Dus we rijden vandaag wat eigenlijk een te verwachten rit met dikke dubbele stip zou moeten zijn, althans volgens insiders en ook de waardin van de B&B gisteren. De ring van Kerry . The Baera way. Als het gisteren al mooi was, voor de panoramas van vandaag alleen al wil ik terug komen. Het is digitaal niet allemaal vast te leggen wat onze impressies waren, maar neem van ons alle drie aan dat we er toch bij wijlen een beetje stil van werden. Nu, we hebben al wat gereisd en gezien op deze stil aan onverdraagzaam wordende aarden bol, ( bij jullie wordt zoveel gestaakt in België) maar ik blijf erbij dat dit voor mij de top blijft. De natuur van de Connemara en Kerry is zo innemend mooi en indrukwekkend onbeschrijfbaar. Ik begin er niet meer aan om mijn netvlies te transformeren naar scriotieve formule's. Het is toch ontoereikend en haast zinloos. Wat ik zag, zal nooit worden wat je krijgt in woorden. Maar Carl stond verstijfd te kijken naar al dat moois en gebruikte een woord dat ik voor de gevoelige vrouwelijke lezers liever niet neer schrijf. De gebruikte term begint met org en eindigt op asme. Daarmee stelt mijn broer zijn gevoel voor... Bij het zien van dit echt niet pornografisch beeldmateriaal, is dit misschien wel de meest doorslaggevende en allesomvattende term. De Kerry streek kan je vergelijken met massale rotsformaties en rotsblokken op de grond. Daartussen zijn er dan weer die groene grasvlakten. Denk aan het gebergte van de Pyreneeën. Echter meer uitgestrekt en meer glooiend en minder hoog. De grazende schapen, de kleine boerderijen in de diepte, de bruine wegeltjes en bergpaden van onder meer de bekende wandelweg (Kerry way), de hellingen waartegen de schapen hun groen eetbord tot tegen de aardkorst afschrapen en het water van de zee en inlandse meren onder ons geven een extra dimensie aan dit zicht. Ik hou er mee op, ik bezit niet de kunst noch de gave om dit beeld in veelzeggende woorden om te zetten. Ik voel me wederom zo een kleine Johannes in heel dit natuurgebied. Dit vraagt om respect en laat mij hopen dat mijn kinderen, klein en achterkleinkinderen dit ooit ook nog mogen zien. Ik beloof haast aan mijn vrouw in een SMS-ke dat we hier de volgende keer zeker samen eens naar toe komen. Dit moet zij in haar leven ook eens hebben gezien. In plaats van thuis te zitten verven aan garagepoorten en ramen, moet ze mee naar deze zee. Al moet ik eerlijk bekennen, thuis komen en alles wat moest onderhouden worden onderging een nieuwe verfbeurt, dat heeft toch ook zijn charmes. Ik was gisteren bezig de blog te tikken, toen plots Windows 10 op mijn scherm zijn intrede deed. De laptop viel uit met de melding dat ik welkom was bij Windows 10. Waarschijnlijk heb ik vergeten om aan te vinken dat Windows 10 NIET moest geïnstalleerd worden. Vandaar mijn vertraging; Het is nu exact twee minuten voor twee uur op vrijdag morgen. Broer Luk ligt weliswaar vredig en zacht maar toch licht te snurken. Ik gun het hem. Karl en ik zijn gisterenavond nog een kleine wandeling gaan maken na ons avondmaal. We vallen hier van de ene verbazing in de andere. We ontdekten een klein wandel park met rivier en ferry-boot. Zo idyllisch en sfeervol. Je kan denken dat het plaatje uit één of andere feeëriek filmpje is gerukt. En ik ben dan zon romanterische ziel Ik neem straks speciaal de tijd om er even wat fotos te gaan schieten, want gisteren had ik noch mijn I-phone, noch mijn vogeltjesschieter bij. Meermaals gedurende de dag mijmerde ik terug aan de tijd toen ik hier met Jos droppings kwam verkennen. Wat prijsden we ons toen toch ook onwetend gelukkig. Ik herkende sommige bewandelde stroken, andere dan weer niet. Ik had heel graag een paar mensen bezocht van B&Bs uit die tijd, maar vond geen aanknopingspunt . Er was dat ouder koppel: zij leenden destijds hun kinderkamer aan ons opdat we beiden toch deftig zouden kunnen slapen. Jos noemde hem Bassie omdat zijn vriend en hijzelf een cloon waren van het beroemde Nederlandse duo Bassie en Adriaan. Bassie zorgde zelfs voor dagverse zalm tijdens onze dropping. Mensen toch, toen is er gegaffeld geworden. Met de vingers kuisten we de kastrollen uit. Bassie had een trekorgeltje en daarmee speelde hij dan s avonds Irish music. Na de nodige centiliters whisky (zonder E, op zijn Iers) en Hasselt's Koffie, zong hij daar dan nog wat Ierse folk bij. Die Hasseltse koffie, dat was een schot in de roos want dit kenden ze hier niet. Den Bassie was er wild zot van, en hoe meer hij ervan dronk des te beter kon hij de toon houden. We neurieden dan wat mee, want dat het vals klonk kon toch niemand wat schelen. De tijd van toen, zou Jan Theys zaliger zeggen. Straks rijden we door naar Cork. Ook een heel mooi stadje zo bleek toch uit de folders. Het weer zou droog blijven maar licht bewolkt. Daar tekenen we voor.
Ik kan Lilliane gerust stellen. Ik vond een hele mooie kaart van Ierland met afbeeldingen uit verscheidene streken. Regelmatig denk ik er aan dat ik mensen beloofde om een aanzichtkaart mee te brengen. Bij deze is dat dus gebeurd.
Morgen reeds onze laatste dag rit voor de afreis. De tijd vliegt alsmaar vlugger. We zijn net aangekomen en spreken al over de terugreis.
De fotos doorsturen lukte me gisteren ook opnieuw. De goed nieuws show blijft hier maar duren. Als ik de tekst straks nog buiten krijg, kan deze jonge dag niet meer stuk. Nu nog wat slapen en dan gezond weer op.
Tot sebiet!
