Sorry dat het zo lang duurde, maar ik kon moeilijk typen met mijn arm in het verband. Het is echt lastig om maar één arm te hebben. Na het ongeluk konden Julia en ik niet veel doen. We waren niet bepaald welkom in het asiel. We konden niet meer zwemmen in het zwembad van de familie Safaghi. Tennissen, basketballen en zelfs nagels lakken konden we niet meer doen. We besloten om de buitenwereld te verkennen, stapvoets weliswaar, want fietsen stond niet bij mijn capaciteiten. We gingen die augustus vaak naar de winkel met alle pluchen speelgoedbeesten en naar de drogisterij Rite Aid. Afgezien van die 2 plaatsen, waren er geen leuke plaatsen meer in Royston. Er was wel een privé recreatiedomein met een steengroeve waarin jongeren vaak gingen gaan zwemmen. Jammer genoeg is het alleen voor leden van de club. De grenzen van het gebied worden gemarkeerd met een ketting, zonder slot, wat betekent dat elke voetganger eroverheen kan stappen. Het leek voor Julia en mij een leuk idee om daar op verkenningstocht te gaan. We hebben van de oudere kinderen gehoord dat er langs een pad diep in het bos een gesticht was genaamd Bonnybrook. Het leek me geniaal om ernaar te zoeken want wie weet wat we er allemaal zouden aantreffen. Na een tijdje allerlei paden te volgen kwamen we terecht voor het grote, sombere gebouw. Het was eng en spannend tegelijkertijd, want het gebouw was vroeger een psychiatrische instelling. Ik veranderde het beeld van het gebouw. Dit was geen bouwvallig huis, maar het was een magische plek waar Julia en ik ons fantasie konden laten losgaan. Het was een plek voor ons alleen, een toneel voor onze mooiste denkbeeldige avonturen! Julia en ik kwamen sindsdien elke dag naar het gesticht.  Het voelde werkelijk als een droom. In Bonnybrook had ik het gevoel dat Julia en ik één geest hadden. We konden samen het gebouw verkennen en tegelijkertijd verhalen verzinnen en onszelf herscheppen tot wie we wilden zijn. We waren angstloos. 3 weken erna mocht mijn verband eraf en belde Marj weer om ons vrijwilligerswerk terug op te pikken. We wouden wel teruggaan naar Bonnybrook, maar er kwam telkens iets tussen. Na een tijdje ging alles weer terug naar zijn vertrouwde gang, alsof onze tijden in het gesticht nooit waren gebeurd. Zoals Bonnybrook, vervaagde de vriendschap tussen mij en Julia ook.