Tempus Fugit

Tijdens mijn eerste bezoek aan de kathedraal van Bordeaux zat deze vol en klonken er gezangen op in het latijn. Een heleboel kerkelijke bedienaars met hoge mijters op het hoofd gingen de dienst voor. Op de banken zaten meer dan honderd in het wit geklede personen. Na de dienst kwamen alle personen per twee naar buiten door de hoofdingang (uitgang) en stelden zich in vierkantsformatie op. Na nog enkele woorden door de leider van de orde volgde een applaus voor zichzelf en werd de formatie doorbroken.

We waren getuige van een bijeenkomst van de Maltezer en Jeruzalem ridders., vermoedelijk de Franse afdeling. De Maltezer Orde is de oudste nog bestaande ridderorde, die zich tegenwoordig wereldwijd humanitair inzet. Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum (Behoud van het Geloof en Hulp aan de Behoeftigen) is het motto van de orde, hun feestdag is 24 juni, geboortedag van Sint-Johannes de Doper. Het aantal vrouwelijke leden was op twee handen te tellen. Nog enkele wetenswaardigheden: Het Ave Crux Alba is hun volkslied, hun munteenheid is de scudo (1 Scudo = 12 Tari = 240 Grani) en hun land kenteken is SMOM (Sovrano Militare Ordine di Malta). Verder is hun organisatie opgebouwd uit 6 Groot-Prioraten, 6 Subprioraten en 47 Nationale Afdelingen verdeeld over 54 landen.

Op de TGV van Montparnasse-Bienvenüe naar Bordeaux zat ik naast een ‘aveugle’. Vriendelijke man uit de buurt van Luchon, in de bergen. Hij was gaan stappen in Bretagne. Hij reisde alleen, wel had iemand van de spoorwegen hem naar zijn wagon gebracht. Toen hij even later in zijn rugzak begon te rommelen begreep ik waarom hij die bij zich wilde houden. De man was suikerziek en moest prikken. Zijn tasje waarin al zijn materiaal zat diepte hij op en plaatste het voor zich op het tablet. Hoe die man alles op de tast voor elkaar kreeg, chapeau. Het prikken, het aflezen, het prepareren van het spuitje, ontsmetten, steken en proper maken… gewoon verbazend hoe dat allemaal redelijk vlot verliep. Akkoord dat hij getraind was maar toch, hij moest er zeker zijn hoofd bijhouden want tijdens de hele procedure werd er geen woord gewisseld. En natuurlijk heeft hij gespecialiseerd materiaal zoals het draai wieltje aan het einde van de houder van het spuitje om de dosis te regelen, het aflezen van de suikerspiegel met behulp van audiofoontje enz. Zelfs het eten van zijn meegebracht broodje gebeurde zonder een kruimeltje te morsen.

In Gare St-Jean nam ik afscheid. Dit duurde wel een twintigtal minuten langer dan gepland. Blijkbaar had een flauwe plezante in onze wagon een noodstop in gedrukt (per ongeluk?) waardoor we enkele kilometers voor de Garonne tot stiltand kwamen. De stewarts die het probleem moesten dedecteren konden er niet mee lachen, het tijdsverlies konden ze niet meer goedmaken. Er moet een hele procedure gevolgd worden alvorens de trein weer in beweging mag komen. De officiële uitleg later was dat er een persoon was gesignaleerd op de sporen in het station.

Foto’s: Metro Gare du Nord; Gare de Montparnasse; Monument des Girondins sur l’Esplanade de Quinconces; De mannen in het wit, de vrouwen in het zwart; Zicht op Saint-Andre vanop de tour Pey Berland (ik lees nu op een officiële site van de stad dat het 229 treden zouden zijn om tot op 50 m hoogte te geraken!); De Garonne met rechts Le pont Delmas; La Cité du Vin; Le Blockaus; Pont de Pierre aan de Porte de Bourgogne.

Nota: Alle typen TGV's kennen twee motorrijtuigen met een cabine voor de machinist, waartussen zich acht rijtuigen bevinden (bij de TGV-Atlantique tien). De lengte van een tiendelig treinstel is 200 meter. De rijtuigen hebben een zogenaamde Jacobsoplegging: tussen twee rijtuigen bevindt zich maar één draaistel waar beide rijtuigen op rusten. De motorrijtuigen hebben geen Jacobsoplegging maar elk twee motordraaistellen. Regelmatig rijden twee treinstellen gekoppeld, met in totaal dus vier motorrijtuigen en zestien of twintig rijtuigen. Tijdens de dienst komt het voor dat twee treinstellen over een gedeelte van de reis gekoppeld rijden. Na splitsing hebben beide treinstellen een eigen bestemming. Een treinstel kan ook op een deeltraject worden bijgeplaatst om meer zitplaatsen te bieden. Bij het rijden zijn beide motorrijtuigen in gebruik: de ene trekt, de ander duwt. Vanwege de turbulentie rond de kop van het voorste motorrijtuig wordt altijd de achterste stroomafnemer of pantograaf gebruikt. Het voorste motorrijtuig wordt gevoed via een hoogspanningskabel over de daken van de tussenrijtuigen. Door deze operationele regel is de slijtage van de pantografen op de beide motorrijtuigen gelijk. De treinstellen leggen immers in beide rijrichtingen een gelijke afstand af. Als twee treinstellen gekoppeld rijden worden de vier motorrijtuigen vanuit de voorste cabine bestuurd. Van beide treinstellen wordt de achterste pantograaf gebruikt.