Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
02-06-2018
ZON
Beste Lezers,
De zon is vandaag van de partij. Deze morgen zijn we al om zes vertrokken. Waarom zo vroeg? Wel ik kon niet meer slapen en daarom ging ik maar proberen om het bericht van gisteren door te sturen. Helaas, dat woord heb ik de laatste tijd al meermaals gebruikt, dacht Peter dat het al naar zeven ging.
Bien, de rest volgde en was al om zes uur vertrokken. Lars bleef nog even wachten tot ik had vastgesteld dat de blog helemaal niet kon afgewerkt worden.
En dus liepen we verloren, tistezeggen, we hebben de hoofdweg gevolgd, langs de baan. Op een zaterdag morgen is dat nu niet bepaald een probleem.
De zon, daar is het om te doen. Tegen negen was de temperatuur al iets beter. Maar vooral die zon deed alle mistlagen verdwijnen, iedereen gelukkig.
We zijn, Lars, Peter, Gerrard en mezelf aangekomen in Trabadelo op een hoogte van ongeveer 600m. Morgen veroveren we dan El Cebreiro, het gaat dan over over een lengte van 18 km naar een hoogte van 1400 meter. Ik hoop vooral dat het dan ook mooi weer zal zijn zodat we toch enige mooie foto’s kunnen nemen.
Anders is het ook goed, jawel, nederige pelgrims zijnde.
Nu zijn de wolken zich aan het verzamelen om vannacht een concertje te geven.
Grtjs
Hugo
Foto’s: ZON; 1 Band; Alles is voorzien; Het schiet op; Klein dorp, autostrade à côté, op camino na dood; Terug omhoog- morgen is de laatste loodjes, jes..
Regen zou de hoofding kunnen zijn, maar dat is niks nieuw.
La Cruz de Ferro zou het hoogtepunt van de dag moeten worden, helaas de weergoden waren ons niet gunstig gezind.
Mist en koude maakten dat iedereen niet te lang bleef staan. Daardoor kon ik ook een foto alleen maken.
De afdaling was lang en moeilijk, maar iets na tweeën waren Lars, Peter en mezelf al in Ponferrada.
De Albergue is redelijk groot, wifi dus faibel en mijn berichtje dus kort.
We zijn nu iets vroeger wakker en het gedruis komt op gang, tijd om een tweede poging te wagen om de fotos door te zenden. Ik kan er dan ook gebruik van te maken het verslagje iets vollediger te maken.
Die Pedro op de foto is een Franse Spanjaard. Zijn overgroot vader, een fiere Catallaan, is naar Frankrijk verhuisd toen zijn vader twee jaar was. Die vader is in 1919 geboren en werkte in de fabrieken in Frankrijk waar het communisme in alle hevigheid woekerde. Op de leeftijd van 17 jaar is die dan gaan meevechten in de Spaanse Burgeroorlog. Tijdens de gevechten werd hij gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Dit vonnis is om een of andere reden niet uitgevoerd maar de mens zat wel negen jaar in den bak.
Eens vrij trok die man de bergen in, in Spanje was er geen plaats meer voor hem, en uiteindelijk verzeilde ook hij in Frankrijk. Zonder problemen kreeg die asiel en huwde er. Pedro werd geboren in 1947, zijn moeder was 18. De zus van haar had ook een kind gekregen rond dezelfde tijd, maar stierf een viertal weken naar Pedros geboorte. De schoonbroer zocht een vrouw die de borst kon geven aan zijn kind, flessen waren er nog niet.
Pedro zegt dat hij vier weken ouder dan zijn zuster, want dat is het voor hem.
Op veertien jarige leeftijd gaat Pedro op zijn beurt werken in de fabriek, maar dat trekt hem niet en hij besluit naar Londen te trekken. Daar leert hij letter schilderen en vooral Engels. Deze taal leert hij door te lezen en met behulp van zijn vriendinnetje. Iedere week trekt hij zijn loon en wat daarvan overblijft besteed hij aan boeken.
Hij ontmoet er ook een andere Spanjaard en samen vinden ze dat het tijd is om te verkassen. Ze trekken naar Schotland om in de bouw te werken. Na een tijdje is het voldoende geweest en ze besluiten om met autostop naar Zuid-Afrika te gaan. Dat lukt, in die tijd rijden er bijna uitsluitend vrachtwagens doorheen Afrika, en die nemen graag wel iemand mee.
Hier leert hij dan weer een andere job waardoor hij in contact komt met de halve wereld. Ondertussen heeft deze man Buiten Spaans, Frans en Engels nog Russisch en Duits geleerd en noties van Italiaans.
Helaas hebben we hem gisteren niet meer mogen verwelkomen. Het is zijn veertiende trip naar Santiago en is waarschijnlijk vroeger gestopt door de regen.
Lars, onze Duitse vriend, was eergisteren dringend op zoek naar sigaretten. Gisteren dan heeft hij de rest van het pakje achtergelaten aan la Cruz de Ferro, stoppen was het woord. Ook voor hem helaas, na de maaltijd vroeg hij aan Gerrard om een stikkie.
En Jossie is ook weer opgedoken, haar schema is veranderd, ze wil op vrijdag al aankomen in Santiago. Die zien we wellicht nog een dag of twee.
Zo, dit is het dan voorlopig, en nu proberen met de fotos.
Grtjs
Hugo
Fotos: Gezellig aan tafel; Tussen de bloemen; Het paard zie je redelijk goed, de twee pelgrims op de baan niet, gevaarlijk!; Lappandeken; Bloemenpracht; Nen hoop stenen; Voor het archief; Prachtige kleuren; Ponferrada.
Ook vandaag weer een kort berichtje tussen de soep en de patatten.
Bij aankomst in Rabanal del Camino was het vrij frisjes, 16°C met een frisse wind erbovenop. We zitten juist onder de 1200m hoogte en het wolkenfront is niet zo ver verwijderd. Buiten een mooie zonsopgang is er verder geen zon te zien geweest. Weeral mooi stapweer, en dus ben ik op weg om morgen Cruz de Ferro te bestormen.
Om dat stormen te helpen zijn we met een vijftal personen gezamenlijk gaan eten. In de albergue municipale voorziet men geen eten, geen nood, het lijkt hier wel het einde van de wereld maar dat is het zeker niet.
De kaart voor de menu pelegrino was weeral een treffer, drie sterren waard. Om niet te spreken van de vino tinto die van een goede kwaliteit is (was, want de flessen zijn leeg).
Er is een afspraak gemaakt om volgende week samen toe te komen in Santiago.
Pedro, een Spaanse Fransman, is bezig aan zijn veertiende camino. Man met ervaring, niet alleen op de camino, ook in het leven. Ik breng wel eens verslag uit als ik meer tijd heb. Ik moet namelijk het boeltje sluiten tegen halftien.
Lars (Duitser), Peter (niet van Noord Nederland maar uit de buurt van Eindhoven), Gerrard de Parijzenaar en mezelf zullen dus samen aankomen.
Het was geen brabbeltaaltje, genoeg vertalers aan de tafel, niet in het minst Pedro, een zelf didakt maar fenomenaal.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Veelbelovend; Mijn stokken zie je niet; Net zoals schapen, steeds volgen; Astorga daar beneden; Voetgangers brugje, 200 meter om; Stiekeme foto in de Kathedraal van Astergo; Totaal ander landschap; Ontroerend, met tranen in de ogen; Trainings parcour voor morgen.
Een kort berichte deze avond. Op dit ogenblik luid de kerkklok acht uur. In onze logies, de parochie albergue, heb ik zojuist een voortreffelijke steak gegeten. De eerste pla was een salade, ik dacht voor vier personen, maar ik heb het wel helemaal verorberd. Iedereen kreeg er zo eentje maar niet allemaal kreeg dit achter de kiezen.
De instelling heeft zijn beste tijd gehad, douches en toiletten zijn buiten, maar het is treffelijk en proper.
De wijn is dubbel, iedereen een fles, maar enkele krijgen een fles van een huis, anderen krijgen een fles van het huis. De laatste is veruit de beste, ik heb ze gedeeld met anderen.
De anderen flessen zijn we nu aan het opkuisen, samen met Peter, de Noornederlander. Verder zitten er aan tafel nog een Duits/Italiaans echtpaar (eigenlijk Tirolischer), een Italiaanse, een New Zeelandse, een Madrileense en nog een Française. Blijkbaar zijn er nog drie Belgen aanwezig, nog niet gezien.
Morgen gaan we richting de bergen, hopelijk blijft het weer zoals nu, af en toe zon, wolken of een buitje, vooral niet te warm.
Grtjs
Hugo
Fotos: Links of rechts; Adieu Leon; Leon nog niet in de zon, wel in de smog; Een van de ouders is juist op het nest geland, de jongen kunnen eten (het meest linkse nest); Lange paden langs een drukke baan, oortjes welkom; Buslading gedropt om 11u; Bergen zijn op komst.
Niet zon beste dag vandaag. Niet wat het weer of de afstand betreft, dat was allemaal prima.
Door een misverstand heeft Jozy besloten alleen te willen verder stappen. Geen probleem eigenlijk, we zijn vrij nietwaar. Alleen valt de beslissing out of the blue nadat we dagenlang, smorgens en savonds vooral, samen waren, steeds in de beste verstand houding.
Deze morgen was ik al heel vroeg klaar wakker, om tien voor vijf kraaide ergens de haan (een wekker), pakte mijn spullen al in en ging met heel het boeltje naar de keuken.
Tegen zeven ging ik naar Jossy om te zien of ze al wakker was. Het bed bleek leeg en opgeruimd. Op mijn whatsapp stond de vraag of ik al was vertrokken. Uiteraard was het antwoord negatief, niettemin was ze boos. Op mijn telefoon reageerde ze niet. Een mailtje enige tijd later lokte wel nog reactie uit, ze was triestig omdat ze dacht dat ik al vertrokken was. 'Anyway, maybe better for me to walk alone'.
Tegen de middag zag ik haar nog zitten en hebben we op een deftige manier afscheid genomen.
Toen was mijn beslissing al genomen om er een lap op te geven, het weer was heel goed, pas na de middag kwam de zon erdoor en werd het toch nog een kleine twintig graden.
Ik zit hier nu te tokkelen op het klavier terwijl een achttal Koreanen hier aan het kokkerellen zijn. Jammer genoeg heb ik al gegeten, het ruikt hier heel goed.
Vermits de stad en de kathedraal al zijn bezocht start ik morgen vroeg meteen naar de volgende halte plaats, Hospital de Orbigo, als het weer meezit natuurlijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: Dit is wel een erg groot nest, je vindt ze overal, tot in de stad; Als dat niet vlak is; Toch variatie; Marktdag in Mansilla de los Mulas, hier roepen de venters nog om hun waren aan te prijzen; Nog in prima staat; Gigantische kathedraal van Leon; Grote glasramen, toch weinig licht binnen; Het koor.
Vandaag dus nog een derde stuk van de meseta gelopen. En ik geef nu een stukje tekst weer zoals beschreven in Wikipedia:
De Spaanse Hoogvlakte of meseta (Spaans: Meseta central) is het oudste gedeelte van het Iberisch Schiereiland en wordt gevormd door een plateau. Het vindt zijn oorsprong in een bergketen gevormd tijdens de Hercynische orogenese. Na een periode van erosie van dat gebergte ontstond de meseta zoals we die nu kennen tijdens de Alpiene orogenese en de kwartaire erosie en sedimentatie. De meseta is gemiddeld ongeveer 600 meter hoog.
De hoogvlakte wordt doorsneden door het Castiliaans Scheidingsgebergte, dat het gebied historisch in Oud- en Nieuw-Castilië verdeelt. De hoogvlakte wordt omringd door het Cantabrisch Gebergte in het noorden, het Iberisch Randgebergte in het oosten, de Sierra Morena in het zuiden en de Extremadura en de bergen van noordelijk Portugal in het westen.
Bedankt Paul voor je vraag, hiermee is iedereen op de hoogte. Ik denk dat pelgrims spreken over de mesetas omdat je meerdere dagen doorheen dit gebied loopt. En meestal is dat over lange rechte paden.
Velen hebben hier schrik van, mede door het feit dat de weersomstandigheden hier een zeer grote invloed kunnen hebben. Vandaag was het niet zonnig en aan de frisse kant, met een rugzak en een goed mars tempo was het eigenlijk ideaal.
Heb kennis gemaakt met Lars, een redelijk jonge Duitser (uit de buurt van Munster), die vindt dat de meseta eentonig zijn.
En daar wil ik wel een boomke over opzetten. Als je enkel aan de weg denkt die voor je ligt kan het eentonig zijn. Als je regelmatig rond en achterom kijkt, dan is het landschap voortdurend in verandering. Het is dus maar hoe je het bekijkt, het Wauw gevoel is er nog steeds, eindeloos is ook mooi. En de luchten, van grijs tot donkergrijs met hier en daar een streepje wit, mooi toch.
Dus vandaag andermaal geen zon gezien maar bovenal ook geen regen.
Het logies is voor 9 redelijk te noemen, eten zullen we ergens anders moeten doen. In de City, zoals de gastheer het noemt, is er voldoende mogelijkheid om een pelegrino menu te verkrijgen. Een luttele 200m heen en terug zal er nog wel bij kunnen.
In de loop van de morgen dacht ik aan Christophe (van St-Etienne, met het strooien hoedje) die ik al twee dagen niet meer had gezien. En zie, een uurtje later haal ik hem in. Hij is vergezeld van een fransoos van Parijs, Philippe genaamd. Enchanté! Aan Christophe zijn rugzak hangt nu een schildje met de tekst: Ally Lyon. Hij vermelde het maar ik had het al gezien, dus van twee steden... gelach.
Nogmaals ontmoet, de twee Zuid Koreaanse vrouwen. De ene spreekt vrij goed
Engels, de tweede helemaal niets. Ik heb ze enkele dagen geleden wel aangesproken. Vorige nacht lagen we op dezelfde slaapzaal, bij de nonnen weetjenogwel, en die ene had volgens mij geen oog dicht gedaan. Bij navraag bleek ze gestoken door een beest. Wel zeer opvallend, 'buiten' is haar ganse lichaam steeds volledig ingepakt. Enkel de ogen zijn zichtbaar.
Deze middag zet ik me even neer en pel een appelsien met mijn mes en de twee dames komen te voorschijn vanuit een zijweg. Bleek dat ze verkeerd waren gelopen (het was dan ook zeer verwarrend kruispunt) en blij waren terug op het rechte pad uit te komen. Of ze mijn mes even mochten gebruiken.
Ja natuurlijk mocht dat. Toen zag ik de huid van de gecoverde dame. Die bleek heel wit te zijn, net zoals haar handen en voeten. Ik vermoed aan haar kleding en houding te zien dat deze dame een model is en in geen geval schade wil oplopen. Ik zeg wel vermoed.
Toen ik onder de douche wou was een Franse dame haar hoofdhaar aan het drogen. De hand droger die er hing marcheerde niet. De stekker insteken was voldoende zodat ze eronder kon gaan staan. Doordat ze gebogen stond viel die droger natuurlijk vlug uit. Heb toen een beetje mankracht gebruikt om haar zover te krijgen dat de warme lucht enige invloed zou hebben op haar krullebol.
Letterlijk lachen geblazen. Heb ik nog meegemaakt met onze Raoul.
Afijn, de dame loopt in gezelschap van een andere Française, maar ze is er niet gelukkig mee.
Vanavond zal ik mijn best moeten doen om Frans, Engels en Duits te combineren. Ik heb al tegen Lars gezegd dat het waarschijnlijk Camino Taal zal worden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Beter zak het vandaag niet worden; Een bodegas, oorspronkelijk bedoeld om voedsel te bewaren of wijn te maken; Steeds afwisselend panorama met de Picos aan de rechterkant; Die heeft zware benen; Lunch Time, het precies allemaal van hun; Long way to
Noot: Ondertekst is onmogelijk bij Bloggen, sorry Beste Lezers voor het scrollen.
Deze morgen is het gelukt alle verslagjes door te sturen naar Bloggen.be. We doen dus gewoon verder en wel vandaag al zie (of zie niks).
Gisteren bij het binnen treden van het klooster werden, na inschrijving, de regels uitgelegd door Carmen. In duidelijk Spaans en minder duidelijke woorden Engels bleek de sluitingstijd van de buitendeur 10u te zijn. Jammer voor de finale wedstrijd van de UEFA cup die we graag zouden volgen op TV in een plaatselijke bar. Ik ben, nadat de meeste pelgrims gearriveerd waren eens tot bij Masseur gegaan. De woorden Real Madrid en het tonen van mijn horloge bleek genoeg om de woorden Liverpool te laten weerklinken. Sisisi, ..een hele uitleg waaruit ik toch kon opmaken dat er voor deze avond een uitzondering zou zijn. Wel moesten we (een viertal mensen) langs de hoofdingang komen en aanbellen, ze zou wel opendoen.
En inderdaad, ze stond ons al op te wachten in de gang. Blijkbaar had ze ook gekeken want ze glunderde en was blij met de overwinning van RM.
Vandaag dan de derde dag op de mezetas, en die is rustig verlopen. Een flauw zonnetje deed de temperatuur tegen de middag toch oplopen tot 20 à 23 graden. Een flauw windje zorgde voor de nodige verkoeling. Iets voor tweeën waren de zevenentwintig kilometers achter de rug.
Ben benieuwd hoe de massage Jossy zal bevallen. Ze vroeg de prijzen en bestelde voor een half uur. Ik stelde voor om dat voor vijf euro minder te doen, ze ging niet akkoord. Toen vroeg ze wie die massage gaf zei ik dat ik die vent eerst eens moest zien. De dame achter de balie keek verwonderd, ik moest het woord 'Joke' wel laten vallen.
Ben onderweg ook nog raar in contact gekomen met een Belgische pelgrim. Een Japans (of zoiets) meisje liep met een buideltje op knie hoogte. De mij onbekende pelgrim maakte het meisje opmerkzaam dat ze misschien haar bezitting zou verliezen. Ik vulde aan dat het toch moeizaam lopen moest zijn. Voor het meisje was het geen probleem, dus case closed.
De man vroeg me wat voor soort vogel dat daar was. Ik antwoordde dat ik enkel de Nederlandse benaming kende en sprak dus het woord Reiger uit. Oh, je bent Nederlander, euh toch niet. Ah, je bent Vlaming, wel ik ook.
Juul komt uit de buurt van Maasmechelen.
Hij is wel vorig jaar vertrokken in Duits sprekend Zwitserland, gelopen tot Burgos. Dit jaar loopt hij verder tot Santiago, zijn broer komt hem in Leon vergezellen. Zijn vrouw, een Brusselse, loopt de laatste honderd mee. Waarom vertrokken in Zwitserland, wel, hij werkte voor een Amerikaans bedrijf met Europese hoofdzetel in Zurich. Nu doet hij af en toe nog consult. Toen dit bedrijf moest reorganiseren zette hij zijn eigen naam op de lijst om af te vloeien. Hetgeen is geschied, op zijn zestigste op rust.
Ik zei nog dat hij moest oppassen van die ooievaar. Gevaarlijke beesten misschien? Niet echt, wel voorzichtig zijn voor de gevolgen.
Enkele kilometers verder zie ik hem terug, even een pitstop gehouden. Hij zei dat hij even had nagedacht over dat beest en dat hij het zou overlaten aan de jongeren.
Nog drie dagen en dan zitten we in Leon, of zelfs iets verder, wie weet.
Grtjs
Hugo
Fotos: De deur voor laatkomers; Allée vooruit, kom te voorschijn; Bijna; Picos al volop in de zon; Ontbijt en bijna Salsa dansen; Muziek schrijven al stappend; Het zijn geen rose, toch wel mooi.
Voor deze dag hadden we een rustige dag ingeplant, goed 20 km tot Carrion de los Condes. De volgende stopplaats is pas over 17 km, dat zou wat van het goede te veel zijn, zeker bij dit onstabiel weer.
Goed, we lagen op de slaapzaal van de bejaarden, denk ik, want er werd bijzonder weinig gesproken en pas om zeven uur deze morgen ging de eerste wekker. Of het moet zijn dat ze wisten dat Jossy en mezelf pas laat zouden opstaan, rustige dag weet je wel.
In ieder geval zijn we pas na achten vertrokken, na een klein ontbijt in de eerste de beste bar.
De dreigende wolken voorspelden niet veel goeds. Toch duurde het nog tot na tienen toen de hel losbrak.
En we hebben het geweten, stortregen vergezeld van hagel en gevolgd door een sterke wind, het was weeral plezant.
Ik had al tijdig mijn spullen op een veilige en droge plaats verborgen. Het gevolg is dat ik weinig fotos heb gemaakt. Of dit erg is, met deze triestige wifi toestanden, ik weet het niet, ik ben gestrand op een 17 fotos.
En ook al waren we rustig gestrart, door de regen heb je enkel tijd om te stappen, al om halftwaalf waren de 20km er door gemaald. Wel goed doorweekt, allé, tot op het middel.
Alles is weeral vergeten, al goed gegeten (vis met brood het wordt een gewoonte) en de was en de schoenen staan te drogen in een water zonnetje.
Er is dus nog hoop op een zonnige dag.
Dat wil ik op de mezetas nog eens meemaken, een dikke 25 à 28 graden.
Grtjs
Hugo
Fotos: Na het onweer deze nacht nog geen opklaringen (8°C); Die trekt hem niks aan, roesten doe hij toch; Het komt eraan, ondanks het stukje blauwe kleur in de lucht. (let op de man met het karretje veilig is anders); Daar is de muur; Vleugel voor de pelgrims in de Espiritu Santo Albergue; In t klooster?; Drop je Dopje ook in Spanje (en Slovenië).
Noot: Ik was de enige supporter voor Liverpool, dus wek een beetje ambiance en leed vermaak. Gelukkig kon ik naar de keeper van provinciale verwijzen, alhoewel, die kosten véél minder.
Gisteren avond, na het de lekkere maaltijd, vond de kokkin het tijd om te dansen. Via haar gsm kon ze muziekjes draaien op aanvraag. Blijkbaar zag ik er nog al dansbaar uit, als eerste mocht ik plaatsnemen met haar op de ‘dansvloer’ mijn kunstjes te tonen. Veel soeps zal dat niet geweest zijn, de lambada is nu niet echt mijn ding. En dus volgde al vlug iemand anders.
Salsa
werd door Jossy gevraagd. Moet het weeral lukken dat het koppel naast haar van Columia afkomstig zijn. De man toonde zijn kunde samen met zijn echtgenote en het dient gezegd, dat ging heel goed.
De kokkin wou ook wel eens met die knappe man dansen, en ook zij deed dat uitstekend. Er volgden nog enkele demo’s, ik hield me wat op de achtergrond, zeker als je professionels ziet excellereren.
Jossy, die heel graag salsa wil leren, kreeg dan even privéles van onze Columbiaanse vriend. Bleek ze een heel goede leerling te zijn en haar pret kon niet op. Meer nog, een Spaanse supporter had het opgenomen met zijn i-phone, bewijs dat ze kreeg overhandigd met bluetooth.
Vandaag was het de tweede dag op de mezetas. Een totaal andere beleving door de regen. Eerst nog onder dreigende wolken, doch eens aan de tocht uit het dal begonnen was er geen houden meer aan.
Gedurende drie uur hebben we dan maar doorgestapt zonder eten of drinken, schuilen was er niet bij.
En alzo kwamen we iets na drieën al in Fromista terecht. De 35 paaltjes wogen wel eventjes door, een goede douche verhielp veel.
De WF is weeral faibel, dus heb ik de laatste berichten allemaal doorgestuurd zonder beeld. Ooit komt het er wel van.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Salsa time; Veiligheid op zijn Spaans; Streepje licht, sneeuw op de Pico’s d’Europe; En de’r komt nog veel bij; Klein dorp, Castrojeriz, met een schat van een kerk, vooral binnenin; Columbiaans Salsakoppel; Klimmetje in de wind en regen, 12% gedurende een kilometer; Twee pelgrims; Langs het Canal de Castille, de laatste kilometers van de dag.
Met of zonder WF, de wereld draait door. En ik blijf foto’s sorteren en tekstjes schrijven. Ik geef het niet op.
Blijkbaar is het in de mesetas, of beter OP de mesetas, gisteren dikke boel geweest. Een storm heeft blijkbaar hier en daar wat masten ‘geabimeerd’, om eens een mooi woordje te gebruiken.
Daarom was er gisteren in Burgos in de gemeentelijke albergue al geen WF.
De mesetas zijn dus al aangevat. Voor de eerste kennis making viel het best mee, niet te warm, de wegen liggen er niet stoffig bij door de regen, en er was bijna geen wind. Voor de komende dagen zal het afwachten zijn, op deze hoogte kan het vlug veranderen, een beetje wind in het nadeel kan een heel verschil maken.
Morgen gaan we van Hontanas naar Fromista, een dikke dertig kilometers.
Afwachten natuurlijk wat de weergoden van de mesetas van plan zijn. Een probleem mag het niet opleveren, vandaag op een zeven en een half uur waren de 31 paaltjes achter de rug. En de benen en gewrichten doen nog al opgedragen taken met goed humeur.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Massaal vertrek, veel verse pelgrims; Een geest doemt op uit de mist; Twee foto’s van een geschilderde stal, wijzend op de goede werken van de Heer; De hoogvlakte; Gewoon mooi; Massa’s stenen, bijna als een muurtje; Hontanas in een (klein) dal.
Burgos is bereikt in een goede vier uurtjes. Blijkbaar lag de snelheid op de camino gemiddeld iets hoger. Iedereen wou vlug in de stad aankomen zodat er in de namiddag nog voldoende tijd zou zijn voor een bezoek.
Jammer genoeg verliep het laatste uur van de tocht in de regen.
Alles is in orde, de albergue municipale is goed en proper ingericht en kost slechts 5. In de stad zijn genoeg bars waar een perigrino menu wordt geserveerd. So no worries tonight.
Wifi bijna onbestaande.
Grtjs
Hugo
Fotos: Dit is al zon die we te zien kregen; Het pad, maar dan eens iets anders; Lonely at the top; Mars rond een vliegveld, rookpluim autostrade stad in aantocht; Laatste rechte lijn; Poort tot de oude stad; Pas om 12u gaat de poort open, dus rijtje volgen.
Noot: Bij mijn vraag in verband met een museum 36-39 gingen de wenkbrauwen omhoog, toen even nagedacht en tenslotte doorverwezen naar het Stadsmuseum. Niks over terug te vinden!
Burgeroorlog, zoiets vreselijks is er ook geweest in Spanje. Tot hiertoe had ik hier nog niks van gezien. Deze morgen passeer ik in Villambistia, klein gehucht, en zie boven de kerkdeur een arduinen plaat met namen en twee jaartallen: 1936 en 1939.
Verder loopt de camino vanaf Villafranca Montes de Oca omhoog en veranderd het uitzicht van het landschap nogal flink. De groen vallei maakt plaats voor grijze bossen. Volgens mij zijn het allemaal zieke en dode bomen. Zeker ben ik niet helemaal want er is hier en daar nog een groene schijn, alsof er blaadjes willen ontluiken. Het kan ook zijn dat het door de hoogte is dat de bomen later zijn, we zitten tenslotte rond de duizend meter.
In ieder geval, het pad strekt zich meer dan 12km uit over de kam van de bergen.
En ongeveer in het midden staat een gedenkteken voor 104 mensen die vermoord zijn tijdens de Burgeroorlog. De begraafplaats bevindt zich uiteraard veraf gelegen en werd dan ook maar in 2010 ontdekt. Zo zie je maar weer, de geschiedenis van een smerige oorlog kan je toch nooit helemaal verdoezelen.
Vergeten kan wel, een tweetal nog vrij jonge Spanjaarden komen de slaapzaal binnen en vragen of ik aan het werken ben. Ik vertel ze over de blog en wat ik aan het lezen ben. Burgeroorlog? In Spanje? Franco? O! ja, die ken ik.
(Franco zat na de putsh van 1936 met zijn troepen vast in Spaans-Marokko. De marine steunde de staatsgreep niet, ze bleven de republiek trouw. Er is toen met behulp van Italië en Duitsland de eerste luchtbrug ingelegd om de nodige versterkingen naar Spanje over te brengen.
De stad naar waar die legers zijn gebracht zal ik morgen bereiken. Toch na de middag eens kijken of hierover een museum of iets dergelijks bestaat in Burgos.
Doordat we vandaag toch iets verder zijn gestapt dan gepland kunnen we tegen de middag al ter plaatse zijn.)
Misschien beter zo, maar als je de oorzaken en redenen begint na te lezen denk je toch dat het beter zou zijn als deze periode in Spanje wel zou onderwezen worden op school. Catalonië is nog steeds niet opgelost, dacht ik toch niet.
Terug naar de Camino, die loopt vlotjes verder, nogal soepel eigenlijk. De kilometers worden erdoor gedraaid alsof het niks is. Zo rond 14u zitten we meestal tussen de 25 à 30 km, als je vertrekt rond 07u30 is dat niet zo slecht. En vooral, ik zou der nog makkelijk enkele kunnen bijdoen.
Maar de tocht is nog meer dan 500 km, dus niet overhaasten.
Vandaag het Spaanse koppel terug gezien die samen de noodoplossing voor de ‘completo’ story hebben gedeeld. Ze zijn afkomstig uit de buurt van Valencia, stad die ik heb bezocht. Zij kenden wel hun historie en wisten ook te vertellen dat er inderdaad nogal wat Belgen naar Spanje zijn getrokken. Velen om deel te nemen aan de gevechten maar ook velen om de nood te lenigen. Dat er ook kinderen naar België zijn overgebracht wisten ze dan blijkbaar weer niet.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Lange weg te gaan; Sandaaltjes?; 1e verwijzing op deze camino; Opletten; Andere kleur (Sierra delm San Millan); Groen gras; 104 lijken; Alicia en Josef, zeer vriendelijke en behulpzame mensen; Terug afgedaald.
