Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
05-05-2018
Nen hoond
Beste Lezers,
Ik zit nu in een Gîtes de France, uitgebaat door de burgemeester van Montsérié. Het is een herbergement communal voor 9 personen, zo staat vermeld. Ik tel al vlug 14 bedden en twijfel of dit wel de juiste plaats is. De twee dames, die ruim voor me vertrokken, zijn niet aanwezig. Gezien de vrij korte afstand, 20km, zouden de Françaises al lang gearriveerd moeten zijn.
Deze morgen heb ik eerst de kathedraal van Saint-Bernard de Comminges bezocht en die ging pas om 09u open. Na tienen ben ik op gang geschoten.
En effet, rond zessen zijn ze daar. Hun uitleg is dat een hond hun is gevolgd. Anne heeft iemand aangepild om ervoor te zorgen dat het beestje terecht kon. Daardoor zijn ze enige tijd verloren en van het traject afgestapt.
Onderweg ben ik drie mannen uit de Elzas tegen gekomen en we slapen in dezelfde gîte. Ze lopen het traject van SB de Comminges tot Henday, nabij Bayonne. Vorig jaar was het vertrekpunt Montpellier en liepen ze tot SB d C.
Dankzij Anne en Joelle wist ik al dat er in Montsérié niks te krijgen is. De gemeente heeft dit opgevangen door van alles te voorzien in blik, wel te betalen. Vanavond heb ik bvb linzen met worst gegeten en brood, vers uit den oven. Morgenvroeg is het meer van dat brood. Konfituur, melk, beschuit, koffie, enz. zijn gratis voorzien in de gîte.
Ik mocht 1750 betalen voor verblijf, een groot blik van die linzen, twee blikken salade van 280gr, drie voorgebakken stokbroden en twee potjes compote. Ik kan dus twee dagen verder.
Bon, omdat er morgen avond helemaal niks is te verkrijgen heb ik beslist om over de baan rechtstreeks naar Bagnères-de-Bigorre te trekken. Daar kan ik een bed krijgen zonder meer. Er zijn wel restaurants in deze stad. De volgende dag bereik ik dan Lourdes, daar zijn voldoende mogelijkheden om voedsel in te slaan. Dinsdag is het 8 mei, herdenking van de wapenstilstand in Frankrijk. Volgens echte Fransmannen, en die kunnen het weten, zijn er dan wel vele winkels geopend. De Drie Elzassers beweren ook dat het vanaf dan makkelijker is om aan je gerief te komen, eten wel te verstaan.
Hier in de andere helft van de gîte zijn off road liefhebbers gehuisvest. Elk jaar mogen deze mensen met hun machines in de bossen een parcour afleggen. Ze maken vooral veel lawaai. Het lijkt me wel spectaculair, een helling waar je nauwelijks te voet op kan, met zon monster bedwingen.
Bon, het eten uit blik is beter dan niks, we liggen droog en warm, voor morgen zijn er geen zorgen én het weer is deze namiddag ietwat zonnig geweest. Morgen meer van hetzelfde.
Grtjs
Hugo
Fotos: Eenvoudig uitzicht maar zeer goede en vriendelijke ontvangst bij Marie Auch; Kathedraal, beslist een bezoekje waard, o.a. veel houtsnijwerk; Het orgel is in een hoek gebouwd; Het praalgraf van Saint-Bertrand; Nog heuveltjes genoeg; Bieren, waar Belgen goed in zijn. Tel maar!; Off road; Pelgrims vooraan, anderen achteraan; Winkeltje spelen.
Lourders komt dichterbij, anders zou ik de verkeerde kant uitgaan. Daarom dat ik vandaag al Lourde heb aangedaan. Via een voie verte ben ik door het dal van de Garonne gestapt. Deze rivier brengt op dit ogenblik massas water naar Bordeaux en de Garonne. Deze Franse rivier ontspring langs de Spaanse kant van de grens en is tot de samenvloeiing met de Dordogne 647km lang. Ze vormt ook de grens tussen de departementen Haute-Garonne en Haute-Pyrénées.
Het lijkt me sterk dat we een beetje van het hoog gebergte zijn afgestapt. Over vier dagen zou ik in Lourdes moeten arriveren via vrij korte etappes. Het zou in drie dagen kunnen, de afstand bedraagt nog ongeveer 80km maar ik vrees dat er nog een aantal pittige klimmetjes tussen zitten en de rit is nog lang.
Hier in Saint-Bertrand de Comminges staan een basiliek en een kathedraal. De basiliek van Sint-Just de Valcabrère, ook Unesco wereld erfgoed, heb ik vandaag bezocht. Als pelerin kreeg ik korting op de toegangsprijs én een stempel in mijn boekje. De Cahtédrale de Saint-Bertrand zal ik morgen vroeg met een bezoek vereren. Het lijkt me zeker de moeite waard om het vele houtsnijwerk te gaan bekijken.
En aangezien het morgen maar een goede twintig kilometers is kan het aanvangsuur rustig worden opgeschoven.
Als het maar niet
De acceuil is hier weer opperbest, Marie Uchan is een vriendelijke mevrouw. Zelfs voor morgen vroeg heeft ze al brood voorzien. Dit is het enige dat ik nodig heb, voor de rest kan ik nog gerust een dag verder.
De twee dames uit Carcasonne zijn door Marie opgehaald, ze zitten kapot.
Deze avond zijn we terug met vijven. De twee vlamingen komen ook eten. Ze slapen ergens anders (bij de burgemeester) omdat er slechts drie plaatsen zijn voor pelgrims. Eten is voor Marie geen probleem.
Grtjs
Hugo
Fotos: De tafel bij Michel, links vooraan en volgend Karine, Anne, Joelle, Brigitte en Arnaud; Ik heb ze gevonden; Col des Ares, cijfers voor wieler toeristen, voor pelgrims is dit tot zeker 30% Pente Moyenne; Het blijft vochtig; Caveau Provisoire; Grens Garonne; Le Mont-Saint-Michel des Terres; Ik lig weeral warm en nee, de dames liggen in een andere kamer!
Vanaf gisteren avond heeft het geregend. De voorspellingen bleken juist te zijn, dus voor deze dag waren de vooruitzichten niet goed. En dat is uitgekomen.
Laat vertrokken, het was maar een goede twee-en-twintig kilometer. Wel in het achterhoofd houden dat de lijntjes op de kaart nogal kort bij elkaar staan. Nog geen tien minuten later ben ik al doorweekt, onder de gordel.
Na een uurtje zie ik twee dames schuilen, of trachten dat te doen.
Ze hadden in hetzelfde hotel overnacht en waren vroeger vertrokken. Het zal deze morgen zeker niet ophouden met regenen, zeg ik. Blijkbaar was hun moraal niet te sterk meer, ondanks de lange pongos hadden ze het blijkbaar al koud. En het was koud vandaag, niet meer dan 6°c is het geworden.
In Portet dAspet is een schuilhokje waar ik even kan verpozen en wat eten. Ik kijk op de klok en schrik me een bult. Een uur en vijfenveertig minuten heb ik nodig gehad om 4,5km te vorderen. Om dan aan 22 te komen zou ik meer dan acht uur in de regen moeten lopen.
Ik klim nog tot de col de Portet dAspet, alwaar ik bijna omver waai. Ook hier weer even gerust en wat te eten genomen alvorens aan de lange afdaling te beginnen, over de weg.
In de Topo Guide van de GR 78 staat vermeld dat je moet opletten voor het uitglijden. Wel, als ik de kleine kolkende Ger zie, dan liever langs de baan. Indien je hierin terecht zou komen wordt je vermalen met alles erop en eraan.
Zo kom ik dan voorbij het Memorial Fabio Casartelli, de jonge renner die hier verongelukte tijdens de Tour de France op 18 juillet 1995.
In Juzet-dIzaut stromen nog enkele pelgrims (korte type) binnen. Allen zijn verzopen en de kleren hangen overal omhoog uit te druppen.
Michel Leroy, de gastheer, staat er alleen voor. Zijn echtgenote Julie ligt in Toulouse in het ziekenhuis, iets in verband met het afzetten van een been. Het gesprek tussen Brigitte en Michel gaat erover, ik luister mee.
Brigitte stapt een goede tien dagen, morgen is de laatste. Ze heeft er al enkele caminos, of gedeeltelijke, opzitten. Wat je zeker moet zien in Compo is de Encensoir, (vrijdag avond rond 19u) zegt ze. Ze is afkomstig van het noord-oosten. Haar man komt haar morgen ophalen. Als je een goede 800 km doet om even naar de Belgische kust te komen, dan is dit ritje apoc. (une paix de gâteau)
Verder zijn er nog Joelle en Anne, de twee van deze morgen en een belgisch koppel. Arnaud (Arnolde) uit het Gentse en Karin uit de buurt, ttz Hamme. De tafel zal vol zitten deze avond.
Morgen naar Saint-Bertrand de Comminges, 29km. Als het regent wordt dit 24km.
Grtjs
Hugo
Fotos: (ik heb er niet veel genomen, alles zat beschut en ingepakt tegen de stortvloed) Ziet er niet zo goed uit; Pad of rivier?; 4,5km in 105min, even overleggen en rusten; 1069 meter, niet blijven zitten, er is niks te zien; Memorial Fabio Casartelli; Le Ger, gisteren nog een beek; t is maar regen, dus doorgaan; Gezellig aan de haard.
De blog is bijgewerkt, dat wil zeggen dat ik goed toegang heb tot het wereldwijde net. Ik schrik zelf een beetje als ik het kaartje bekijk. Het gaat goed vooruit.
Deze morgen zijn de twee zoals gewoonlijk iets voor vijven opgestaan om pas om 6u15 te vertrekken. Net zoals bij mij gaat het richting St-Lary, waar ik tegen vieren aankwam. Weeral op tijd vóór de regen. Voor de rest was het deze morgen flink koud, vier laagjes en lange pijpen. Maar het werd een prachtige dag. Steeds dichter en duidelijker komen de besneeuwde bergtoppen in zicht.
Een beenhouwer in de sjieke buitenwijk van Saint-Lizier had ook broodjes met kaas en spek, dus eten was verzekerd. Anders was er nog een homp brood van gisteren in reserve. Nu kwam daar nog een droge worst bij, voldoende tot vanavond.
In Arrout bereikte ik tegelijkertijd met een dame de kerk. ‘Au pic du moment’, zoals ze het zei. Ze had me zien passeren en vliegensvlug in haar auto gesprongen om de kerk te kunnen openen. Pelgrims zijn daar altijd in geïnteresseerd, nietwaar.
Vol trots vertelde ze over de geschiedenis van het gebouw, waar in een annex, het restant van de oude toegangsdeur van de kapel nog te zien is. Die kapel was ongeveer duizend jaar oud, dus die toegang ook. Over de houten vloer troonde ze me mee naar een tafeltje waarop drie dikke farden lagen. Hierin zaten honderden tekeningen van een oud burgemeester die verscheidene Jacobs routes had gelopen en van elk kerkje een bijzonder mooie schets had gemaakt. Een schilderij/tekening, die enkele pelgrims voorstelden, sloot het bezoek af. Jammer genoeg ben ik het gulden boek vergeten tekenen. Zal ik doen bij een volgende doortocht.
Enkele kilometers verder, in Audressein, geven de twee kerk klokken een serenade. Niet ter mijner ere, wel omdat het twaalf uur is. Aan de brug, die ik niet over moet, ontmoet ik een dame op de fiets. Ze spreekt me aan, over pelgrims, van waar komt ge en waar gaat ge naartoe. Compo is meestal wel een trigger. Ze begint honderduit te vertellen over de kerk. Ik denk, alweer!
Maar deze kerk is speciaal, ze is door UNESCO erkend als wereld erfgoed. Tja, dat is dan weer iets anders.
De dame is van het dorp afkomstig maar heeft in Avignon gewoond en gewerkt. Ze is speciaal naar Audressein terug gekeerd om voor deze erkenning te ijveren. Het hele grote huis, aan de overkant van de rivier, is van de familie. Haar atelier, ze is ceramiste, ligt erachter.
Om het kort te houden, ik ga met haar mee om de Jacobs schelpen, die ze bakt, te aanschouwen. Ze verteld over haar jeugd en toont me een ‘cabane’ waar soms wel eens een pelgrim overnacht. Ervoor is een klein kapelletje gebouwd waarin haar groot-ouders, en nog andere familieleden, liggen begraven. Dit is grenzend aan de begraafplaats van de kerk.
Op mijn vraag of daar geen toelating moet voor gegeven worden antwoord ze laconiek, mijn vader was hier burgemeester.
Wel heeft ze de stempels van de Jacobs gemeenschap bij zich en tamponeert er twee in mijn boekje. En ik moet zeggen, ze zijn prachtig en speciaal. Ik vraag of ze haar naam eronder wil noteren. Blijkt ze Geneviève PIC te noemen.
Wat een toeval weeral, een half uurtje eerder heb ik de uitdrukking leren kennen. Ze kon er best mee lachen.
Nog twee ontmoetingen die bij blijven. Een clochard is met vier honden op pad is, wel richting Carcassonne. Of het niet koud was deze nacht? Maar nee, ik heb gezelschap hé.
De tweede was een oude man. Hij stak de baan over om de gemeente berichten te bekijken in verband met een referendum. Dit werd gehouden, vorige week, om te zien wat de bevolking dacht om 4 gemeenten samen te laten smelten. Van het aantal uitgebrachte stemmen waren er 64 nee en 65 ja. Hij was het met me eens dat dit meer problemen meebracht dan oploste. Quelle bagarre!
Plots gaat de telefoon op mijn kamer. Ik ben gelogeerd in de Auberge de l’Isard en de patron vraagt of ik nog wens te eten. Blijkbaar heb ik me vergist, het is 7u voor het avondmaal en niet een half uurtje later. De eerste pelgrim die in slaap valt voor het eten is hier niet vreemd.
En toegegeven, ik voel me best moe. De afstand is er uiteraard, ook de vele hoogtemeters doen hun duit in het zakje.
Nochtans is er nog niet veel gerust. Eerst de was gedaan zodat die tegen morgen droog is, zal zeker lukken, de chauffage geeft al warmte.
De blog op orde brengen, nu er optimaal internet is, duurt wel een hele poos.
Ik hoop dat alles nu op orde staat zodat het terug lees- en zichtbaar is geworden. Dit berichtje nog afwerken, foto’s zoeken en naar bed.
Morgen is het niet zo ver, de regen kan het best onaangenaam maken tot Juzet-d’Izaut op de glibberige paden. De afspraak is al gemaakt.
De ‘twee’ zijn hier ook gelogeerd en zullen verder trekken. Ik heb Alain zijn voeten eens bekeken, dat zalfje helpt schijnbaar toch niet zo goed. Ik zie al ‘pansemant’ aan de zijkant verschijnen. Ik heb hem ander schoeisel aangeraden.
A bientôt
Hugo
Foto’s: Goedemorgen; Carrière de Marbre Grand Antique D’Aubert, marmer gebruikt in Rome, Tarbes, Marseille en het graf van Napoleon; Even op adem komen, letterlijk en figuurlijk; Mairie van Arrout; Eén van de vele schetsen; Unesco erfgoed; Tramesaygues, kerk tussen twee rivieren in het patois; Rustig aan; Heel klein en heel fijn.
Zeer vroeg op, want hele trip voor de boeg. Alles stond al klaar, enkel mijn kledij op het droogrek was nog vochtig. Dus zomaar inpakken en om 06u30 op pad. Nog even gedag gezegd aan Rob, die vertrekt later, zijn tocht is maar 14km.
Mijn vier laagjes waren nodig, het was koud en vochtig.
In Le Mas-DAzil bleek het feestdag te zijn, wel niet specifiek voor 1 mei. Mijn hoofd voelde koud, mijn hoed nog nat, en er lagen beretten op de markt. Dus, vanaf nu loop ik rond met een Franse Beret. Verder werden er dieren gekeurd en verkocht, landbouwmaterieel voorgesteld én oude tractoren geshowd.
Ondertussen was ik al twee maal gezegend geweest, een koffie deed deugd.
Iets voorbij LMDA kom ik aan iets uniek, les Grottes Préhistorique. Indrukwekkend! Hier moet ik nog eens voor terug komen.
Rond de middag passeer ik een bakker die nog even open is. Een broodje met jambon gaat er vlot in, ik ben pas buiten of wordt het bordje gedraaid, just optijd! En verder gaat het, met regelmatig een streepje zon en een geut water.
Al bij al zijn de kilometers goed verteerd.
In St-Lizier had ik afgesproken met Cécile, van het bureau doffice, dat de sleutel kon opgehaald worden in de bloempot. En en effet, in een plastiek zak zat een envelop gericht aan Hugo Van . Belgium. Hierin een sleutel en de beschrijving hoe ik La Halte Jacquaire kon bereiken. En de twee Réuniosten zaten er ook al. Alain nog steeds met bleinen, maar met mijn zalf, die hij niet meer terug geeft, is het al veel beter.
Ondertussen is het kouder geworden en ziet de lucht er dreigend uit. Zoals gisteren is er onweer op komst maar zal het vannacht uitklaren met negatieve temperaturen tot gevolg. We zitten binnen en warm!
Grtjs
Hugo
Fotos: Foire in Le Mas-DAzil; Iemand een schaap?; Of een Paard?; Oldtimer Mc Kormick; Niet bekend, Louis?; Grotte; Ingang voor mij, uitgang voor de rivier; Chemin de Croix de Reynaude, de derde die ik in Frankrijk zie; Enveloppe in de bloempot.
Het zag er niet echt schitterend uit deze morgen toen ik door het dakraam keek. De bergen waren onzichtbaar, niks abnormaals in deze regio. Maar de wind kwam uit de verkeerde richting. Het bleef echter over, au contraire, het werd beter bij het naderen van Pamiers.
In dit stadje even rond gedwaald en vastgesteld dat het probleem van de kleine zelfstandige winkeliers hier krak hetzelfde is als bij ons. Te koop, te huur, vuile vitrines is wat je ziet in de winkelstraat.
Rob, de noorderbuur, kwam ik daar terug tegen, juist aan de Spar. Een baguette, wat paté en een half litertje melk, we konden weer een dag verder.
Rob vertelde dat hij niet zo vlug stapt en me daarom voorop liet lopen. Nochtans kwamen we samen aan in Pamiers, een sluipweg genomen?
Voor de rest van de dag heb ik hem niet meer gezien.
Na de stad volg je even de rivier alvorens aan het echte werk te beginnen. En het is het echte werk. Zeker nadat het gisteren zo overvloedig had geregend lagen de paden er glibberig bij. Na een driekwartier kwam je boven (van 292 naar 435 meter hoogte over een afstand van ongeveer 500m) en ging het over op een zacht glooiend parcour.
En dat ging goed vooruit.
Wederom echter was rob sneller ter plaatse. Hij was de weg kwijt geraakt. Met zijn zelf afgedrukt kaartje in de hand? Twee agenten hadden hem afgezet een 8 km voor Montegut. Hij kwam een tiental minuten eerder aan en bleef dus droog.
Patrick en Evelyne, waar we overnachten, wonen in een klein, overdadig versierd, huisje. Verlichting is ook in de zomer noodzakelijk. Hun hébergement telt zes plaatsen voor pélerins, we zijn maar met tweeën. Gelukkig maar, waar die acht zouden moeten zitten, zes + twee, in de keuken/salon aan een ronde tafel voor vier personen. Misschien lukt het hun wel, in de chaos vinden ze blijkbaar steeds alles terug, ook op het aanrecht.
Het eten was voortreffelijk net als de wijn. Die was afkomstig van Spanje want de drank uit de regio lag niet zo in hun smaak.
Het etensuur zelf was onfrans, om 18u30 was er al apero, zelfgemaakte uiteraard. En om 20u30 gingen we allen al onder zeil. Het word/werd dus een lange nacht.
Grtjs
Hugo
Fotos: Lampisterie, waar de olielampen werden bewaard; Voor Pamiers op de vlakke spoorweg bedding; Voetgangers alleen want geen leuning; Schooier die zelfs Nederlands begrijpt; Le berger telt zijn schaapjes; Maar weet het niet juist, 1200 et quelque chose; Bui op komst, weer nat.
Ben aangekomen in het station van Le Carlaret, iets voor drieën. Juist op tijd om de zon er te zien doorkomen. Ik zit nu 8km voor Pamier, stad die ik morgen zal bereiken als de magazijnen open zijn. De volgende dag is er waarschijnlijk niet veel te doen in Frankrijk, het zekere voor het onzekere nemen en dus inkopen doen. Niet dat het me aan veel ontbreekt.
Gisteren avond een zeer goede maaltijd gehad. Met vijven zaten we aan tafel, Marie en Jean, de twee Réunionisten en mezelf. Apo om halfacht, daarna vertellen en eten tot na tienen.
Moe maat tevreden naar bed, een vrij korte nacht, want de twee zouden al om zessen willen vertrekken.
Alain, die een grote open blein heeft opgelopen, leek nogal onzeker. Ze hebben een nogal strikte planning opgesteld, hun terugvlucht is al geboekt. En dus was er deze nacht regelmatig toilet bezoek. Om vijf uur kwam dan de bedrijvigheid van het inpakken, veel heb ik niet meer geslapen.
De enkele uurtjes diepe slaap voor twaalven zijn wel voldoende. Als ik maar rustig in bed kan blijven is het al ok.
Het gesprek met Jean en Marie aan het ontbijt ging al vlug over de blein. Voor geoefende stappers, met al vele camino’s en andere tochten op het palmares, leek het me toch raar dat Alain en Lucien sportsloefen droegen. Als je door de bossen moet lopen kan je rekenen op modder en nat gras. En dan vraag je om bleinen. Marie had gisterenavond de voet van Alain nog goed ingetapet.
Ik vrees dat met het weer van vandaag de voetreis voor het duo erop zit.
Het station van Le Carlaret is een voormalig gebouw van de NSCF, de lijn is weliswaar al opgedoekt in 1939. De sporen (en alle andere ijzerwaren) zijn verdwenen tijdens WOII. Na de ‘krieg’ was er geen geld en wellicht ook geen noodzaak meer op de verbinding te heropenen. (welke lijn weet ik niet)
De ontvangst was weer allerhartelijkst, gebak en koffie. Voor vanavond is er nog een pelgrim op komst, tussen 6 en 7 wordt die verwacht. Ik beklaag mijn kamergenoot en Noorderbuur want een halfuurtje na mijn aankomst is de regen met vlagen terug. Als ik moet kiezen, dan liever pijpenstelen dan vlagen, want dan is alles nat, ook onder de pongo.
Hopen nu maar dat de Wifi zijn werk goed doet zodat ik tegen achten, met een rustig gemoed aan den dis kan aanschuiven.
Grtjs
Hugo
oto’s: Les Réunions zijn gepakt, 06u, regen in de lucht; Best nuttig als er geen brug is; Opgelet of….; Nécropole Mérovingienne de Tabariane, in Tailhet; Eglise de Vals, préromaanse fundaties, entree doorheen de rotsen, met verdiepingen, curieuse!; Typische klokkentoren, hier in St-Amadou; Zicht op de bergen (?) vanuit mijn dakvenster.
Vandaag ging de tocht van Fanjeaux (Fanjo) naar Mirepoix. Het ging doorheen zeer variërende landschappen. Van gemengde akkerbouw en wijngaarden over enkel akkerbouw tot grasland.
Een pancarte langs de weg drukt het zo uit:
Cherchez les vignes:
Elles sont toutes à lest.
Vous êtes sur une
Frontière naturelle.
Met deze barrière wordt la calcaire beige bedoeld die hard is en het achterliggende land behoud heeft voor erosie.
We zijn ook toegekomen in het land van de Katharen.
Vandaag ook een jong koppel ontmoet. Hij kwam juist uit zijn tentje gekropen toen ik passeerde. Rond de middag kwam ik hen tegen. Ze bleken uit Sisteron afkomstig, te voet met twee grote honden, en ze zijn al meer dan 45 dagen onderweg. Dus compo bereiken zal nog wel een tijdje duren, soms leggen ze maar 15km per dag af. Vandaag zijn ze goed gelogeerd, net zoals wij drieën, ik zelf en Lucien en Alain, de twee uit Réunion.
We zijn onderdak bij een familie die zelf pelgrim zijn. Op dit moment is mevrouw, Marie, het avond eten aan het voorbereiden, het ruikt al lekker (asperges). Ook heeft ze al vele goede tips gegeven ivm aubergement.
Goed onderdak, goede verzorging, zelfs de was, en morgen in de regen fris op pad.
Net zoals gisteren is er niet veel te melden.
Deze morgen zijn mijn kamergenoten in alle stilte vertrokken. Rond vijf uur zijn ze opgestaan maar daarna heb ik niks meer gehoord.
Rond halfzeven was het mijn beurt. Stilte was het niet er meer bij, de kinderen in dezelfde gang waren al op volle toeren.
De zon scheen volop maar de temperatuur was flink gedaald, amper 6°c.
Met de windjak en de lange pijpen dan maar op pad. Al vrij snel verdwenen jak en pijp.
De planning was door te stappen tot Fanjeux, een meer dan dikke dertig kilometers. En alles is verlopen zoals gedacht. Vermoeid ben ik wel, de laatste twee uren ging het gestaag bergop. Je ziet het einddoel van de dag liggen maar ervoor ligt nog een prachtig dal, ewel dan moette daarop.
De dag zit erop, ik ben rond halfzes aangekomen in het Couvent Saint-Dominique. Het is wel even anders dan gisteren, een donker gebouw, een piepklein kamertje en geen lakens op de bedden. Idem voor de handdoek en dat voor twee euro meer.
Ondertussen is de zon verdwenen, deze nacht verwacht ik onweer. Zal gezellig worden. Voor morgen weet ik het nog niet, beslissing na het ontbijt.
En de wind? Die was er deze morgen nog wel, gematigd en uit de andere richting, dus in de rug. En daardoor kon ik al de sneeuw op de bergen zien liggen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Prachtig Fris; Voilà, daarisie, de schelp; Zo gaat dat niet vooruit; Sneeuw; Alle straatjes door; Fanjeux, bijna?; Eerst hierover en; dan in een grote boog door het dal; Links in de stal zijn enkele kamers, WC en douche geïnstalleerd.
Jullie vermoeden wellicht al dat het een kort berichtje zal worden. Ik zit nu in de gemeentelijke halte Jacquaire van St-Lizier. We zitten, met de twee Réunionisten, droog en warm. Er is hier ook warme drank en wat eten voorzien, zelf klaar te maken. Er is wellicht een pitta bar open.
Ondanks 1 mei kon ik binnen, Cécile van het OFDT, had de sleutel en de nodige info in een envelop klaargelegd. De geheime plaats was de bloempot naast de deur van het office. En France ça va.
