|
Beste Lezers,
Joepie, het is weer gelukt. Iedereen denkt dat het voor mij een piece of cake is maar dat is helemaal niet zo.
Net zo als bij vrijwel iedereen is het na 50 km dat de Dodentocht pas begint.
De pijntjes (voor sommigen pijn) laten manifesteren zich overal, een knie, een voet, de nek, de armen, de rug, om nog te zwijgen aan het gebrek aan slaap.
En ook al zijn mijn voeten goed getraind, al na 30 km waren er op beide kleine tenen blaren gevormd.
Na het drinken van een Palm en het wisselen van het schoeisel is er toch nog een blaar bijgekomen, op de zijkant van de rechtse grote teen. Deze was al in voorbereiding voor de schoenwissel.
En ook al had ik met die wandelpantoffels al heel wat kilometers gelopen, voor mij gaat er niets boven stevige bottinnen.
Ondanks de pijn bij elk vertrek, die hoge schoenen geven meer steun. Niettemin kon ik bij het stoten op een steen de juiste plaats van de blaren wel degelijk voelen. Maar zoals al eerder aangehaald, als je doet alsof er geen blaren zijn valt het uiteindelijk allemaal nog goed mee.
Vanaf kilometer 60 zijn de afstanden tussen de verschillende posten beperkt tot ongeveer 5 km. Dat geeft moed omdat men ongeveer om het uur kan eten en drinken of rusten. Voor mezelf had ik niet zo veel rust meer nodig, het ging goed en rust roest, dus in beweging blijven was de boodschap.
Ondertussen kon ik me bezighouden met het maken van fotos van verschillende onderwerpen. Hierover kan je meer vernemen in volgende berichtjes.
grtjs
Hugo
Fotos:(Sfeerbeelden van de tocht in Bornem en langs de omloop.)
Centrum Bornem voor de start, drukte overal; Internationaal; Wachten; Aanschuiven aan de bagage controle, nieuwigheid als gevolg
.; 21u00 start aan de abdij; Lippelo, al wat minder stappers, wel nog een drukte o.a. door de supporters en volgers; Nog een dagtocht!; Animatie langs alle kanten, hier door ATOR; Zitten en een verfrissing nemen!
14-08-2016 om 09:58
geschreven door hugo 
|
