Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
07-07-2016
Testimonium
Beste Lezers,
Deze morgen ging het al veel beter, de spieren zijn al wat ontspannen.
De vermoeidheid voel ik wel, de inspanning van de laatste week is wel degelijk goed aangekomen. Als het over blijft zal ik na de middag de spieren eens losrijden.
Zoals gemeld is de terugreis goed verlopen.
Eens te meer besef je dat het thuis toch wel gezelliger en warmer is en dat ook hier de natuur prachtig is. Onze tuin is niet groot maar wel heel hoog en vooral kleurrijk.
Dit doet niets af aan de andere gezelligheid, de vriendschap op de camino of de via.
Ik ben ook tevreden dat mijn mailadressen lijst is uitgebreid, mensen die je slechts korte tijd kent maar die wel een grote indruk maken.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: 4x Bloemenpracht; Silke (de Rosse); Boris (den dikke); Stempel genoeg; Laatste stempel met populaire Franciscus; Testimonium. (verkeerd gespelde naam!)
Vandaag donderdag was ik al iets later wakker. Gisteren lag ik wel al om 05u30 te koekeloeren.
De ontlading was ook al voelbaar, de spieren stonden een beetje stijf, gebrek aan beweging in het vliegtuig.
Na aankomst thuis eerst een Palmke gedronken en wat gegeten. Daarna een dutje gaan doen, de vorige nacht was eerder kort geweest. Gelukkig dat mijn zoons in huis waren of ik sliep nog. Rond zessen werd ik gewekt, de mosselen met friet stonden bijna klaar.
Het aperitief, meegebracht door mijn vriend, smaakte dan ook voortreffelijk. De mosselen vielen bij allen in goede aarde, het was al lang geleden.
Al bij al is de thuiskomst goed verlopen. Geen file op de ring (allé toch langs één kant), enkel een flinke bui. Alleen een truitje ben ik niet meer gewoon. Maar ook dat went weer vlug én ik heb dan toch een beetje zon meegebracht hé!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos: Bye Italië (zie schaduw!); Smog boven Rome!; Rijstvelden langs de Po; Alpen in zicht; Mooi, zeker vanop grote hoogte; Prachtig weer in de Alpen; Wolken tapijt, België nadert; Met Ryanair voor 70 naar huis en op tijd!.
Laatste berichtje vanuit Rome, vanaf de Via Francigena tout court.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Met kap, nog steeds; Zelfs met een handtas!; Woon daar maar; Scooters, kort door de bocht!; Niet zo ver meer, bijna voelbaar; Druk!; Bekende muur; Bekende rij; Licht in de duisternis.
De voorlaatste dag is warm verlopen. Omdat we iets later zijn vertrokken, het was maar 25 km, mag je verwachten ook iets later aan te komen. Bij het vertrek was het al doef en ware de kleren al nat. Tegen achten was de zon volledig doorgebroken en kon factor 50 al in gebruik genomen.
Voor de rest kan ik melden dat er in Italië geen enkele straat langer dan 100 m volledig vlak is.
Verder opmerkelijk weinig pelgrims op de route, in tegenstelling tot Compostela.
Halverwege de etappe dook er een variant op in de uitgestippelde weg van de V F. Die liep door een Etruskisch gebied en dat zouden we dan ook bezoeken.
De bewegwijzering liet wel te wensen over. Alhoewel was aangegeven dat deze variant 1 km korter is in lengte moesten we na drie kwartier vaststellen dat het eindpunt ook terug het beginpunt was.
Wellicht niet al te goed opgelet en na enig motorkap overleg beslist een deel van de variant opnieuw te doen.
Eind goed al goed, een dik uur later aangekomen in onze laatste etappe plaats voor Rome, La Storta.
Weer is het een mooi klooster, een Ospitalità Religioso, met een mooie tuin waarin ik dit nu allemaal zit te typen.
Mijne credential staat vol stempels, voor morgen moet ik nog een plaatske zoeken voor de laatste van de Sint-Pieters basiliek.
Waar ik morgen ga slapen weet ik nog niet. Liefst iets in de buurt van de luchthaven zodat ik dinsdag morgen niet te ver moet gaan.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Reizen om te leren, in een bib heb je daar tijd voor; Vertrek in de mist, Italië volgt België; Waarheen?; Parco Naturale Regionale VEIO; Niet in India maar in VEIO; Voor akkerbouw; Picnic in de schaduw; Zelfde boom; Verfrissing, eindelijk!.
Het ontbijt in het klooster was al om 06u30 en dus bracht de shuttle ons al tegen zevenen op de vertrekplaats. Indien je later wou vertrekken kon dat pas na 08u, om zeven is het mis en daarna ontbijt voor de nonnen.
Redelijk korte tocht vandaag maar evengoed was het al vlug zeer warm. Ik klaag daar niet over, niemand trouwens, maar ben toch tevreden om af en toe iets fris te kunnen drinken. En dan bedoel ik uiteraard fris water! Met alcohol hou je dit niet vol.
Op sommige plaatsen komt de hete lucht je zo toegewaaid. Zelfs met hete lucht ben je al tevreden. Zonder wind doet het pijn.
De ostellero in Campignano had blijkbaar weinig tijd, het papier werk was maar voor één persoon nodig. Vlug wees hij ons een kamer aan die we, na zijn vertrek, hebben ingewisseld voor één aan de andere kant van het gebouw.
Nu noodgedwongen op zoek naar een bar. Drinken heb ik al genoeg gedaan, 1,5 liter fris water. Een frisse pint kan nog wel justekes, maar Wifi zou zeker welkom zijn.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Zes nationaliteiten op weg: Amerikaanse Julien (verdoken), Joe de Engelsman, Frida from Estland, Francesco di Italy, Régine la Française en één Belg; Het nationale golf terrein met leerschool; Stoffige en hete wegen; Geen bars te bekennen, afzien!; Zelfs mijn stokken staan warm!; Gelukkig een frisse middagpauze; Eindbestemming in zicht; Slaapzaal aan de frisse kant in de Ospitalità Religioso.
Heel vroeg op pad, 05u45, en toch nog bijna 07u uur alvorens we de stad verlaten. Als pelgrim heb je soms, hoe raar het ook klinkt, heel weinig tijd. Vooral als de tochten over langere afstanden gaan. Als je aankomt aan de albergo eerst inschrijven en tamponeren, installeren en de gebruikelijke douche. Vervolgens komt de was aan de beurt en voor je het weet is het tijd om iets te zoeken voor ofwel bevoorrading voor de volgende dag ofwel iets te gaan eten. Daarna is het bedtijd!
Dus deze morgen eerst naar de bank, daarna naar de vroegmarkt voor fruit. De volgende stop was een bar voor een koffie en een koek. Om af te ronden nog een bezoek aan de kathedraal die, verbazend gezien het vroege uur, al open was. De man die de nodige voorbereidingen in de kerk uitvoert wou ons dan nog een stempel geven. Vruchteloos gewacht want de man vond hem niet.
De temperatuur was om zessen al 22°C, en ik kan niet zeggen in de schaduw, de zon had de stad nog niet bereikt.
De tocht was zoals voorspeld heel zwaar. Er staan 900 klim meters vermeld in de guide en dat begint vanuit de stad. Twee en een half uur aan één stuk gaat het flink omhoog, Veldstraat gewijs zeg maar.
Aangekomen aan een panorama plaats zie je uit over het Lago di Vico. Hier hebben we een heel lange pauze gehouden.
Maar die berg met die antenne bovenop, ja daar liep ons pad verder over. En dus nog eens twee uur klimwerk. We hebben het hier niet meer over de veldstraat maar Oeverstraat gewijs.
Tegen 02u bereikten we dan Ronciglione, voor mij op tijd om mijn honger te stillen en de dorst te lessen, 1 liter water was er vlug door.
Onze volgende slaapplaats Sutri was niet meer zo ver, 6 km, niettemin was het toch nog anderhalf uur zwoegen.
Opvallend waren de enorme aanplantingen van hazelnoten bomen.
Francesco heeft daar gebeld naar het klooster van de Francescane, dat nog een 3 km verder is gelegen, in Fontevivola. Binnen enkele minuten stopt er dan aan het Ampitheater van Sutri een busje waaruit een non komt gesprongen en de bagage deur opent. Vijf minuten later treedt je dan het klooster binnen.
Vermits we met drie personen van elk geslacht zijn is de verdeling van de kamers voor de hoofd non vrij eenvoudig. In elke kamer staan drie bedden. Het zijn mooi verzorgde kamers met de nodige voorzieningen, zelfs een handdoek. Het klooster wordt gerund door de vermelde hoofd non die in het zwart is gekleed en word geassisteerd door een vijftal nonnen die in het wit zijn gekleed.
Als welkom kregen we frisdrank, water met citroen of munt smaak en gezoet maar voortreffelijk en dorstlessend. Na de nodige geplogend heden kwam het gesprek op het menu terecht. De vraag was o.a. of er wijn was gewenst tijdens het eten. Iedereen ja natuurlijk maar ik vroeg of ze bier had. Dat was niet voorzien. Maar als ik het haar kon bezorgen, ah ja, dan kan het wel. En ik haalde mijn plastiek zak boven met daarin drie grote flessen bier. Lachend nam ze de zak in ontvangst en plaatste de flessen in de frigo.
Later voor het eten vroeg ik of er WF in het klooster was. Met haar vinger voor haar mond wees ze me een tafel aan en kwam even later terug met de code. Jammer genoeg was de ontvangst zo mager dat er van doorzenden van tekst of fotos geen sprake kon zijn.
Hoe we aan zes personen zijn gekomen? In Sutri kwamen we nog twee pelgrims tegen, Joe een Engelsman en Frida een Estlandse jongedame. Beiden bleken al een dikke tien dagen samen te lopen. Frida deed de Via vanuit Lausanne, ze had haar moeder erover horen spreken. Joe was in Ramsgate vertrokken, waar hij vrienden had wonen, begin april en is nu dinsdag drie maanden onderweg.
Mijn Bic schrijft nog steeds, hij is wel proper nu hij is mee gewassen met mijn broek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Omwalling Viterbo; Kathedraal Viterbo; Panorama plaats, startplaats voor para gliders; 900 meters omhoog is veel; Verzetje voor mountainbikers; Fausto is niet vergeten, herdenkingsplaat op de Monti Fogliano; Hazelnoten bij de vele duizenden; Oasi di Pace; Lekker eten, 3 gangen met wijn of bier!.
Vandaag gaat de tocht naar Viterbo en niet naar Montefiascone. Het is weliswaar ietske verder nu. Van Viterbo tot Montefiascone was nu ook weer te kort, 14 km. En dus doen we er graag nog een 18 km bij.
Om de warmte wat voor te blijven vertrokken om 05u45. De tocht verliep voortreffelijk, over mooie paden en onder het gebladerde. Grote delen van het pad liepen langs de helling rond het Lago di Bolsena over Romeinse wegen.
Rond 09u30 waren we al in Montefiascone (ik dacht altijd aan montée fiasco) en haalden we op de toeristische dienst onze stempel op.
Ik vond er ook een boekje over de pest die regelmatig heerste rond Rome. De reden waarom verschillende pauzen de stad ontvluchten en resideerden in o.a. Bolsena.
Na een lange pauze in het park met prachtig uitzicht over de streek dienden we onze rustplaats in de schaduw te verlaten. De toren voor de pelgrims heb ik uiteraard nog beklommen, prachtige plaats om te staan, als er wind is, anders sta je op te branden.
De rest van de tocht verliep onder een brandende zon, driemaal ingewreven met + 50. Het was tijd dat we rond 15u15 Viterbo bereikten.
Het was wel even zoeken in de stad. Aan de basiliek, die tegen de omwalling ligt, vonden we ons onderkomen. De ostello was gelegen in de toren zodat we twee trappen op konden alvorens de kamer te bereiken.
Het was er bloedheet en bovendien diende je voor alles naar beneden te gaan.
Ter plaatse was al een andere pelgrim aangekomen, die lag al te rusten. De dame, Mercedes, kwam van Barcelona en zou de Francigena omgekeerd doen tot Zwitserland om dan via Le Puy naar Saint-Jean-Pied de Port gaan. Van daaruit wou ze dan de camino naar Compstela vervolmaken.
Al vlug zocht ze contact, speaking English? en begon erover dat ze de weg moeilijk vond. Er waren geen wegwijzers voorzien in de omgekeerde richting, volgens haar. Het bleek vooral dat ze onvoorbereid aan de tocht was begonnen. Geen roadboek, geen plaatsnamen.. enfin enkel een rugzak en wat materiaal. Ik gaf haar mijn Guida alla Via Francigena met de vermelding dat die beschrijvingen wel zijn opgesteld naar Rome toe gericht. Geen probleem, zei ze, zo had ze tenminste al iets.
Nadat ik mijn kleren had gewassen en terug op de kamer kwam zag ik Mercedes fotos nemen van alle paginas van de gids en even later had ik mijn boek terug. Volgens haar woog het te veel om mee te nemen.
Ze vertelde ook dat ze moeilijk aan een credential was geraakt. Een brave ziel had haar er een bezorgd in Rome.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Vulkanisch gesteente, zoiets noemen ze in Frankrijk Lorgue Basalt; Francesco haalt toeren uit; Montefiascone in zicht; De poort met vermelding; De duomo bezit de derde grootste koepel van Italië, na Rome en Firenze; Prachtig uitzicht vanop de pelgrimstoren; Duomo en Lago di Bolsena; Zo verliezen we de weg niet; Zicht op de omwalling vanuit de slaaptoren.
In Bolsena is het bloed van Christus gaan vloeien en is een steen boven water komen drijven!
In de kapel van het mirakel is het gebeurd. De Duitse priester, San Pier Giuliane Eymard, was in 1263 zijn geloof kwijt geraakt. Hij kon niet meer geloven dat bij de consecratie het brood en de wijn veranderden in het lichaam en bloed van Christus.
Daarom zond zijn bisschop hem naar Rome met de opdracht om in elke kerk die hij tegenkwam te gaan bidden. Bij zijn terugtocht, hij was terug op het rechte pad zeg maar, kwam hij in Bolsena terecht. Daar vroeg hij aan zijn collega of hij de mis kon voorgaan, het was al zolang geleden. Geen probleem en aldus geschiedde.
Op het moment echter dat hij de geijkte woorden uitsprak kwam zijn twijfel terug. En zie, plotsklaps kwam er bloed uit het brood gedrupt!
De aanwezigen zagen het dus ook en het geval werd doorgespeeld aan paus Urbain de vierde. Die liet het onderzoeken en verklaarde op 11 augustus 1264 het gebeuren als een wonder.
Het tweede gebeurde in het begin van de vierde eeuw, op 24 juli om precies te zijn.
De elfjarig Christina werd tijdens de vervolging, door keizer Diocletius ingesteld, veroordeeld tot de dood. Haar misdaad, ze had zich bekeerd tot het Christendom. Men bond een steen rond haar nek en die werd vanaf een rots in het Lago di Bolsena gegooid.
De steen echter kwam bovendrijven en onderaan vond men de voetsporen van het meisje terug.
Ze werd begraven in de catacomben buiten de stad. Later werd ze heilig verklaard en bouwde men een kapel naast de basiliek.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : De Basiliek van Sint Christina; San Pier Giuliane Eymard; 2x binnenzicht; Urbanus IV met de bull; Op dit altaar is het wonder gebeurd; Het dagelijkse wonder van de vriendschap.
Ik weet niet goed welke titel ik zal zetten bovenaan. Testimonium lijkt alleszins een goede kans te maken. Mes zou dit ook kunnen zijn, Via Triomfale ook.
Ik zal verder schrijven, tijd brengt raad. Ik zit dit nu te typen op hotel. Een ostellero had ook gekund, maar dan zou ik morgenvroeg nog een heel eind moeten rijden met openbaar vervoer. Dat is overdag al een beetje zoeken, laat staan dit ik dan rond 05u zou moeten aanvangen. Zodoende ben ik met bus en trein tot in Ciampino geraakt.
Aan de infotoerist zei de vriendelijke dame me om de bus tot Rome Termini te nemen. Mijn voorstel dat het niet zo ver was wimpelde ze af, neem bij deze temperatuur maar de bus hield ze vol. Ze had volkomen gelijk, de temperatuur was gestegen tot een rustige 35°C! En ik had het eigenlijk niet in de gaten. De afstand naar het station was zeker zwaar geweest, niet alleen warm maar ook steeds opwaarts! Gelukkig heb ik geluisterd!
Grappig is dan weer dat ik een ticket had gekocht. Veel mensen stappen op en af zonder wat dan ook uit te voeren. Ik vraag me vaak af of die bussen gratis rijden. Bij aankomst juist voor de bushalte aan station Termini ging enkel de voordeur open. Drie in uniform geklede personen kwamen aan boord en het spel zat direct op de wagen.
De eerst gecontroleerde persoon had geen geldig vervoer bewijs, paspoort afgeven. Een andere dame begon koortsachtig te zoeken in haar handtas maar vond uiteraard niks. Voor mij geen probleem, alleen had ik twee tickets op zak. Toen ik het vervallen ticket toonde zag ik aan het gezicht dat ik vlug het tweede diende boven te halen.
Va was het antwoord, en ik mocht van de bus.
In Termini vond ik niet onmiddellijk het juiste station aan de billiet machine. Dus even vragen aan de info balie. Shit, geen nummerke getrokken, maar ook de goede verstaanders (It) niet. Het probleem heb ik opgelost. Het bordje waarop je werd aangemaand een numero te trekken was gedraaid. Een gebaar doet soms meer dan vele woorden want de wachtrij achter mij begon plots naar het ticket machientje te lopen.
Een ticket voor regionale treinen koop je gewoon in de Tabacheria.
Jammer genoeg was mijn trein juist vertrokken, een minuutje te laat. Eigen schuld, ik wou nog vlug een flesje water kopen. Aan de kassa van betrokken bar werkte slechts één kas, waardoor de wachtrij om te betalen iets te lang was en ik dus die twee minuten te laat kwam.
Terug naar de vertrekhal, afstand ongeveer 600 meter!!, en op zoek naar volgende mogelijkheid. Een trein met veertig minuten vertraging passeerde ook Ciampino en die kon ik nog net halen. Met nog vijf minuten vertraging is die dan toch op de rails geraakt.
Nog een beetje info: temp op de trein 27°C, buiten 35°C.
Zodoende was het al vlug 16u45 toen ik mijn verblijf dichter bij de luchthaven bereikte.
Het afprinten van mijn vliegticket (boardingcard) nam ook even tijd in beslag. Dank zij de goede zorgen van Agnes is alles dan toch in orde gekomen.
Op hotel kan ik nu mijn blog eindelijk nog eens bijwerken.
Gisteren zijn we met zijn vieren gaan eten, niet buiten gewoon, maar gewoon gewoon, zoals het een pelgrim past. Francesco heeft ons nog enkele tips gegeven wat betreft eten en specialiteiten van Rome.
Vanmorgen hebben we een eind de trein genomen. Zoals elders zijn de voorsteden niet echt een aantrekkelijk gebied om door te trekken. Rond tienen bereikten we dan ons eind doel, het Sint-Pietersplein. Dit tot ieders tevredenheid en blijheid.
Blijkbaar heb je niet zoveel papier werk nodig om op voorhand een afspraak te regelen in het Vaticaan. De Heilige deur bleek zo maar toegankelijk te zijn. Julien had de dag ervoor haar afspraak nog gewijzigd zodat we met zijn allen toegang zouden hebben. Ze heeft daar echt veel moeite en ge-internet voor moeten doen. De bevestiging dat we met zijn vieren rond 16u30 welkom waren kreeg ze op mobile binnen. En nu kon het zomaar?
Ik vraag voor alle zekerheid of dat kan met onze rugzak. Geen probleem, er is gezorgd voor een bagage plaats. Iets verder is er security controle via scanning. Ik denk nog steeds, luchthaven gewijs, geen probleem. Toen mijn rugzak door de scanner was gepasseerd vroeg de man achter de machine of ik een mes in mijn rugzak had. Ja, natuurlijk, een klein. Ook de andere pelgrims hadden een mes bij. Iedereen moest zijn mes afgeven, je kon het later terug ophalen.
Mijn mes is al dertig jaar mijn trouwe gezel op reis, maar wel een vlindermes. Op geen enkele luchthaven ooit een probleem geweest maar nu dus wel. VERBODEN in Italië zegt de man, dus wel een probleem. Even opzij staan aub. En het spelletje begint.
De eerste in graad roept er zijn overste bij, die komt volk bij tot een half uur later er eindelijk iemand bijkomt met enig gezag. Al die tijd bekijken ze me regelmatig zonder me aan te spreken.
Ik toon mijn credential aan de hoogste in rang, die tot bij met komt. Hij herhaalt dat het eigenlijk een wapen is. Ik erken dit en zeg dat ik militair ben geweest. (niet gelogen) Ja zegt hij, ik moet het in beslag nemen. Ik antwoord dat dit jammer is (al veertig jaar mijn mes) maar dat ik het wel begrijp. Hij geeft me de hand en zegt dat ik kan passeren. Gelukkig hebben mijn collegas pelerins er ook begrip voor.
Na het ophalen van onze testimoniums nemen we nog een foto. (blijkbaar is ook een paspoort niet duidelijk genoeg, weeral is mijn naam Bristom!)
Afscheid nemen doet steeds een beetje pijn en Alaska is niet bij de deur. Bologna en de Ardêche zijn wel nog vlot bereikbaar.
De vrienden halen nog hun messen op terwijl ik richting oude stad trek.
Ik dien nog een belofte na te komen. Via een aantal bekende plaatsen bereik ik de Trefi fontein. Die is volledig droog en afgesloten voor het publiek. Mijn belofte ben ik dan nagekomen in de kerk van San Ignatio di Loyola. Weer een bijzonder prachtig versierde kerk. Als je vanuit de basiliek in deze kerk toekomt en weer OOH! zegt, dan weet je het wel.
Zo, het zit er bijna op. Het ging bijzonder vlug, niet alleen stapsgewijs, ook in mensen tegenkomen, opeenvolging van steden, vergeten van dagen en datums, kortom, het leven buiten de maatschappij.
Morgen dus opnieuw aanpassen, ook aan mijn nieuwe straat. En morgenavond mosselen met friet!
Klaargemaakt door mijn zoons, het zal smaken!
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Apero op laatste avond samen; Monte Mario, Rome in het vizier; Arrivo!; Koepelke; Die man zijn voeten blinken; Aqua, Palm(tak); Pink, Afscheid; Pantheon; Droge Trefi fontein, jammer.
Via Triomfale, Mes of Testimonium, ik hou het op het eerste, al is het niet triomferend in de zin van de Caesers. Ik ben gewoon tevreden dat ik de tocht heb mogen doen, dank Agnes.
Dank ook de vele volgers en sponsors.
Gisteren een lange siesta gehouden, goed geslapen, dus te weinig tijd om nog te bloggen.
Vandaag dus weer dubbel werk, te lang wachten is te veel vergeten.
Niet dat er over de tocht zo veel te vertellen is. Alhoewel het een korte tocht (20km) was toch weeral om 06u wakker en een half uurke later al op weg.
Het was wel zeer fris te noemen, 20°C valt niet mee zo vroeg op de morgen.
De eerste watersproeiers op het veld vielen duidelijk op. Bij één van die toestellen was het uitkijken en timen wanneer we er voorbij konden zonder nat te worden, het was immers nog fris hé!
In het dorp San Lorenzo Nuovo namen we een lange pauze voor ontbijt en een tas koffie. Uit de naam kan je afleiden dat het dorp niet zo oud is als de rest van dit deel in Italië. Je ziet het aan de straten, die zijn breed en rechtlijnig. De hoofdstraat loopt recht naar het Lago di Bolsena toe.
We lopen echter niet langs het meer maar over de hellingen erlangs, dus weeral up en down.
Bolsena is een prachtig oude stad en heeft een mooie ligging aan het meer. Pootjebaden doe je in het fijne bruine zand, lava.
Vermits je pas na 14u binnen kan in het Suoro de SS Sacramento was het even wachten en rusten aan de boorden van het meer.
In de late namiddag een bezoek gebracht aan de basiliek van Santa Christina. Hier in deze kerk is een wonder gebeurd, een tweede vond plaats in het meer. Meer hierover in een volgend artikel.
Ciao
Hugo Pellegrino
Fotos : Was nog niet open; Sproeiers, opletten voor een natte broek; Lorenzo Nuovo met zicht op het meer; Lago di Bolsena; Lava bij de tonnen; Bolsena oude stad; Porta Negri; Pic-nic aan het meer.
