Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
18-06-2016
Vroege vogels
Beste Lezers,
Zeer vroeg uit bed, samen met Erica en Matteo om 05u30 op pad. We zouden zeer graag op tijd in Lucca zijn om de stad nog te bezoeken. Is goed gelukt zou ik zeggen, om twee uur precies gingen we door een van de poorten de stad binnen.
Het jeugdhotel is er wel een van serieuze afmetingen, 140 bedden astemblief! Het zaakje was, dankzij het telefoontje van Erica, vlug geklonken. En de reden waarom het volzet is, er zijn bierfeesten gepland voor het weekend en nog andere feestelijkheden in de stad. Het podium staat al klaar, het volk loopt al met pinten in het rond. Hopelijk is het na twaalven een beetje stil, een pelgrim heeft zijn rust nodig.
En het toeval wil dat er zojuist nog twee Nederlanders op de kamer zijn gekomen. Het zijn geen pelgrims maar bierzoekers, Leon en Sander. Ze zijn door Italië gereisd op zoek naar plaatselijke brouwers om hun producten eventueel in Nederland aan de man te brengen. Ze zoeken het gat in de Nederlandse biermarkt, enkel maar Belgische en Duitse bieren, daar moet verandering in komen. En Heiniken? Ja dat is wat anders, bedoeld wordt gewoon een pilsje en dat zoeken ze net niet.
Dus vandaag wel even proeven van de lokale brouwer die tien jaar bestaat.
Ik breng wel verslag uit. Eerst nu gebruik maken van de WF!
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Gisteren avond bij Giovanni aan den 'Tisch', vooral Walter was de animator, best gezellig; Vroeg op pad; Af en toe toch nog flink omhoog (en omlaag hé!); Truck verloren gereden op voetgangers pad? Hulp nodig van traktor; Hout klieven, geen probleem; Voor de poort van Lucca.
Als je deze morgen richting zee keek was het prachtig weer, als je de andere richting uitkeek zou je binnen blijven. Maar het leven van de pelgrim wordt niet door het weer bepaald.
Dus ben ik na het ontbijt, een koffie met een zoete koek, rond 07u30 vertrokken. Het ontbijt was trouws op rekening van de parochie. Ik had de pastoor zijn Italiaans dus goed begrepen gisterenavond.
En wonderlijk genoeg leek het zoals in Aosta, boven de bergen onweerswolken, boven de vlakte mooi weer. Ik heb mijn route aangepast door de spoorlijn grosso mode te volgen.
Ik dacht, op mijn vijftigste dag doe ik geen bergen!
Nu ben ik wel door nogal wat industrie gebieden moeten trekken. Ook in de marmer industrie heeft de crisis zich laten voelen. Er staan geregeld zagerijen leeg, een pak niet verkochte platen en blokken marmer liggen er onder de graszoden.
Voor de rest was het een rustige tocht, de eerste die nauwelijks twintig kilometer haalde.
Op de kamer zijn we nu met vier, twee Duitsers en een Belg. De Belg, Julien, komt uit Luik en spreekt vlot Italiaans, zijn ouders zijn in de jaren vijftig naar België getrokken. De twee anderen zijn Michael, niet veel van zeggen, en Walter, wel spraakzaam.
Onmiddellijk vroeg hij van waar ik kom en al vlug wist ik dat hij dertig jaar geleden voor Bayer in Antwerpen had gewerkt. Nederlands begreep hij nog maar spreken niet meer, te lang geleden.
In ieder geval gaan ze allemaal mee vanavond om te eten bij Giovanni, voor een menu Pellegrino. Ook Erika, Matteo en Regina gaan mee.
In de stad, Pietrasanta, staan er op/in elke hoek beelden en sculpturen. Als je van alle een foto wil maken ben je wel even bezig. In de Duomo overvalt het marmer je echt, zelfs de preekstoel is opgebouwd door deze witte steen.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Ziet er niet goed uit; Het vlaggen hebben; Blokjes marmer vliegen over de weg; Platen genoeg; Villa Rosa, geen bar; Er gaat niet veel verloren, in de vorm granulaat; Of keien; Of de hand arbeider, geschonken door een bedrijf!; Toch nog uitgeklaard met mooi zicht; Il Silenzio, zowel oost als west, dat hoop ik voor deze nacht!.
Ik dacht eigenlijk dat het zwaarste van de tocht er op zat. Wel, gisteren ochtend heb ik de zwaarste klim gedaan tot op heden. Vanaf het vertrek ging het steil omhoog. Dit bleef doorgaan gedurende twee uren. Gelukkig was de zon nog niet van de partij. Maar met een temperatuurke van ongeveer 24°C kon het al tellen.
Over de top zou het normaliter makkelijker moeten worden. Een afdaling met ongeveer dezelfde hellingspercentage maakte de klus dus niet makkelijker. Gelukkig was er halfweg de daling een lang pad dat langs de flanken liep en gewoon de kloven volgde.
Hier kon ik dan wat recupereren.
Het uitzicht over de vallei was wel prachtig, zeker toen je de zee kon zien. Astrid herkende de baai van Spezia meteen, ze was er nog op verlof geweest.
Wat me vooral opviel is de grote hoeveelheid aan bebouwing in de vlakte. Overal zie je rode daken, alsof alles volgebouwd zit. In werkelijkheid valt dat nog wel mee. Er zijn nog veel groene ruimtes maar de kans dat je een uurtje alleen kan lopen is onbestaande.
Tegen twaalven zaten de eerste 16 km erop. Ik dacht om dan maar in Sarzana te blijven. De rustpauze van meer dan een uur èn een frisse pint gaven dan de goesting om er nog een aantal kilometers bij te doen.
In Avanza kon er weer dertig + worden afgevinkt.
Maar ook de namiddag trip deed pijn, de temperatuur was opgelopen tot 31°C en de tocht liep vooral door de residentie wijken. Niet dat ik last had van de warmte, het wilde gewoon niet vlotten, ik denk dat ik nog aan 3 km/u kwam.
Toen ik dan aan de ostello van de parochia San Petro toekwam was er niemand die de deur opende. Als je na 17u30 toekomt zit de pastoor meestal in de kerk. Voor de mis van zessen wordt eerst de rozenkrans gebeden. Dus was het wachten.
De overigen zaten aan de overkant van het plein. Onder de woning van de priester is in de kelder de ostello ingericht. Dus ging ik maar daarheen en deed wat ik moest doen, douchen en wassen.
Tegen zevenen kon ik binnen bij de pastoor. Een zeer vriendelijke man, gaf me een stempel en de sleutel. Ik kreeg er een voor de kant Monti. Een française, die pas met de trein was toegekomen, kreeg de kant Mare.
Iedereen vond de benaming raar want onderling zijn beide kelders verbonden, in het midden is het sanitaire gedeelte. Toen ik de ligging van het plein opmerkte was het ineens logisch, kant van de bergen en kant van de zee.
De Française heet Regina en komt uit de streek van de Ardeche, iets met Martin, vraag ik nog wel even.
Savonds zijn we dan met Astrid, Erica en Matteo gaan eten, er is geen keuken voorzien in de otello.
Een lekkere pizza, een grote fles bier en een koffie nadien, alles voor 12,20, het zijn bijna Spaanse prijzen.
Door feestelijkheden zijn in Lucca geen slaapplaatsen meer te vrij. Astrid had eigenlijk een dubbele boeking gedaan in het jeugdhotel en dus een plaats over. Erica heeft dan nog gebeld en er voor gezorgd dat die plaats nu op mijn naam staat.
Alles is weeral voor elkaar, vandaag langs de kust paraderen en vanavond overnacht ik in Pietrasanta.
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Steiler en hoger dan op het eerste zicht lijkt; Dit is makkelijk!; Een dorpje op elke top; Dit is iets moeilijker; In het putje de baai van La Spezia; Astrid en Jilian; Castle Sarzana; Carrara; Fontein voor pelgrims.
Vandaag valt er niet zo veel te melden. Rond 07u30 ben ik vertrokken onder een donkere hemel, pas in de namiddag heb ik effectief regen gehad.
Eerst ging het over rustige paden, zachtjes op en neer. Op de middag zat ik in Filetto op het kerkplein. De klokken sloegen niet alleen het juiste uur, ze lieten er een deuntje van ongeveer drie minuten op volgen. Het gedreun was voelbaar door de trilling en normaal spreken was er niet bij.
In de bar ter plaatse vlug nog een koffie genomen. De barman sprak Frans en explikeerde me dat er een alternatieve route was gemaakt een vijftal jaren terug. Speciaal hiervoor had men een brug over een zijrivier gelegd. Deze route was er gekomen omdat de andere route meestal over de (nogal) drukke baan liep.
En dus ging ik op stap op de bergroute. Het klimmen viel nog best mee qua hoogte, het stijgingspercentage daarentegen was er niet minder om. Bepaalde delen echter waren door de regen en de ligging, in het bos, soms moeilijk tot helemaal niet te bewandelen. Het avontuur is er daarom niet minder om.
Vanaf Filetto tot het eindpunt in Aulla ben ik niemand meer tegengekomen. Bij binnenkomen in de ostello (Chiesa di S Caprasio) om 17u30 waren de anderen al geschoren en gewassen. Vanavond is er weer gezamenlijk diner, Risotto!
Wifi for free!
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Gezellig samen eten, Fuissili à la carbonara volgens Giuseppe (komt uit de buurt van Bari);
Wie kent ze allemaal nog?; Filattiera, mooi gerestaureerd dorpje; Wel veel weekend huisjes, denk ik;
Veel kikkervisjes op de doorwaadbare plaats; Filetto kerkplein; Toscaans huisje met zes kamers en tuintje van 30x80 meter, iemand interesse?; Romeinse paden; Cypressen=Toscane.
Het is niet makkelijk om als enige de nederlaag te moeten dragen. Ook hier zag ik de bui al hangen na de eerste helft. Spijtig van het shot van onze getatoeëerde speler, heu .. maar eerlijk gezegd, de Italiaanse spelers waren veel gretiger op de bal en vooral veel sneller.
Maar wat maakt het eigenlijk uit, niet veel mensen worden er beter van, het kost de maatschappij vooral veel geld. Basta!
De Berceto a Pontremoli is het een dikke 26 km te gaan. Wel loopt de weg over de Monte Valoria en de Passo della Cisa. De eerste is de hoogste en de moeilijkste om te bestijgen (en ik voel de inspanning van gisteren nog!) Zeker als het weer niet mee speelt. Het wolkendek van gisteren is niet verdwenen en in het dal hangt al mist. Hoe hoger je gaat hoe dichter de mist en hoe frisser het aanvoelt. Zeker moment heb ik al drie laagjes aan, waaronder mijn regenvest, later moest mijn hoed op mijn hoofd. (ondanks de zware beklimming)
Boven op de pas tussen de Valoria en de Cisa, een kam tussen beide, is het alsof het regent. De wind, die hevig te keer gaat, neemt de vochtigheid mee in de vorm van puur water. In no time is alles nat. Van arren moede heb ik mijn bril dan op het puntje van mijn neus geschoven. Zodoende kon ik toch nog een beetje zien waar ik mijn voeten in het smalle spoor kon zetten.
Alles is veilig verlopen en samen met Giuseppe zijn we dan afgedaald tot op de weide gronden. Een koe vond het dan zo lief van hem dat hij haar wat gras gaf dat ze ons prompt volgde, gelukkig zijn er nog afsluitingen.
En dan volgde een lange langzame afdaling tot in Pontremoli, liefst een 18 km ver. Het weer verbeterde een beetje en na de middag kwam zelfs de zon nog piepen, zodoende kregen we toch nog een 20°C.
En wie kwam ik tegen in de stad, Bas. Die zat lekker een cappuccino te drinken. Hij was gisteren wel nog droog tot in het hoger gelegen B&B geraakt. Vandaag echter wou hij het rustiger doen.
Aan het Convento dei cappuccini, onze overnachtingsplaats waren nog enkele bekenden. Jilian, die ik nog niet had ontmoet(wel gelezen in het gouden boek) maar direkt herkende als de Amerikaanse vriendin van Karen, de Duitse Astrid, de Duitser Peter die in nog kende van uit Orbe en de rest van de bende.
Giuseppe had beloofd om vanavond iets met carbonara te maken, alleen zal hij niet gedacht hebben dat er zo veel volk aanwezig zou zijn. Het is ook voor mij de eerste keer om zo veel pelgrims samen te zien, een heel verschil met de camino.
De ostello zelf is uitzonderlijk mooi en proper. Het oude klooster is goed onderhouden en proper gehouden.
Bij het inschrijven en tamponeren kwamen een zestal vrouwen toe die het onderhoud van de kamers doen. Jazeker, de kamers, want iedereen ligt apart. Wel douche en WC op de gang. Verder is er een luxe gratis: WIFI!
Gisteren nog geleerd: parmezan kaas in honing doppen, daarna in oploskoffie en dan smullen.
Ciao
Hugo
Pelegrini
Fotos : Waar, Daar is het pad; Op de pas (en soms in); Marco Simoncelli, herinnering aan verongelukte moterracer op de Passo della Cisa; Bij haarspeldbocht loop ik van links naar rechts, men durft wel eens de binnenkant van de bocht te nemen; Toegangspoort tot Pontremoli; Met dergelijke ladder heb ik ooit eens de lampen in de OLV kerk vervangen, leuk karweitje, vooral om het gevaarte op de trappen te krijgen langs de grote deur; Toch rijden hier nog autos in; Wachten op de hospitalero; Loopt die hier ook rond?
Donder en regen, zoals het gisteren morgen begon zo is het deze namiddag geëindigd. Het stappen zelf was ook weer vandaag bijzonder mooi maar ook bijzonder zwaar. Nochtans verteerd de inspanning vlug. Wel drink ik niet te veel overdag en eet regelmatig een beetje.
Toen ik de bui zag (hangen) naderen en de donder hoorde rollen dacht ik nog een beetje tijd te hebben om Berceto te bereiken. In de verte zag het er nogal zwart uit, dus dat zou ook wel eens mijn richting kunnen uitkomen. Vermits ik al aan het afdalen was kon er dus wat vaart worden achter gezet.
Toen ik dan de toeristische dienst bereikte vielen de eerste druppels.
De dienst was gesloten, maar ik stond onder een afdak, dus laat het maar regenen. De anderen, Karen en E&M waren wel doornat.
Een uurtje later, tegen 15u30, was er helemaal nog geen beterschap in zicht, integendeel, de wind kwam mee in het spel. Het beste was om maar in Berceto te blijven overnachten. Dus Bas zal ik vanavond niet zien, die zit waarschijnlijk al in ostello Cisa, na de Mone Valoria (1229m) en voor de Passo della Cisa (1041m), daar zou ik naar toe gegaan zijn.
En dus linia recta naar het ex-seminarie waar nu de ostello voor pelgrims is gevestigd. De verbouwingen zijn nog aan de gang. De cellen, nu de kamers voor twee personen, zijn met badkamer voorzien. Karen en Erica&Matteo kregen elk een kamer, ik en Antonio deelden een andere.
Antonio is een Duitser die regelmatig met de fiets vanuit Augsburg naar Compostela rijdt, steeds via een andere weg. Ik geloof dat hij reeds een zestal tochten doorheen Duitsland, Zwitserland, Frankrijk, Spanje en Portugal op zijn actief heeft. Dit jaar wou hij daar de Francigena zeker bij voegen. Maar hij heeft, net zoals wij allen, al veel regendagen achter de rug. Gemiddeld doet hij 100 km per dag, uitschieters met 150 zijn geen uitzondering!
Toen ikn na het douchen en de was, mijn verslagje begon te schrijven kwam Erica binnen met de mededeling dat we in de verkeerde ostello zaten. De man met we ze gisteren had gebeld vroeg waar we bleven. Blijkbaar was iedereen toevallig het verkeerde gebouw binnen gestapt. En ik moet toegeven, de toegangsweg is recht in de lijn van de baan daarheen. Bovendien had er zich nog steeds niemand gemeld om een stempel te plaatsen en de nodige fondsen te verzamelen.
Dus iedereen vlug zijn spullen bij elkaar, inclusief de natte was, en hop naar de Paroisse bij don Giuseppe.
De dame die daar normaal de zaak bestuurt is met verlof. De vervanger lijkt een beetje aan de trage kant maar is alleszins zeer vriendelijk en vooral heel humoristisch.
Per slot van rekening hebben we ons niet verslechterd, we hebben een stempel én we mogen niks bijleggen. En net zoals gisteren avond kookt het stel en mogen we straks aanschuiven. De kosten dienen nu wel gedeeld, geen geld gevonden vandaag.
Vanavond gaan we nog kijken naar DE WEDSTRIJD. Ik zit alleen alsBelgio, misschien dat Antonio me helpt supporteren.
Het is nu half-time en heb geen goesting meer om te kijken. Het is trouwens al na tienen en een beetje rust is welkom (goede uitvlucht).
Ciao
Hugo Pelegrini
Fotos : Oventje voor brood? De ouderling is al om 07u smorgens hout aan het klieven; Koude winters met sneeuw in de bergen!; Nette dorpjes, soms ook veel leegstand en puinhopen; Bergen zo ver je kan zien, en verandering van weer, ook van ver te zien; Geplaveide paden; De Taro is nog te zien; Paaltjes met pelgrimmeke zoals in Spanje de schelp; Het is onafwendbaar; Ik maak jullie geen blaasjes wijs.
Er was gisteren avond nog wat feest naast de deur. Gelukkig lag ik op het 4e verdiep en langs de achterkant. Niet dat ik er veel last van ondervond. Wiegen is niet noodzakelijk.
Wel ben ik tevreden dat alle berichten goed zijn gepost op de blog. Na een week weet je soms niet meer welke fotos nu precies bij welk artikel horen.
Niet waar hoor, alles wordt goed bijgehouden en genummerd.
Vandaag dus zuidelijke wegen ingeslagen. Wel vertrokken met donder en bliksem én regen.
De Via Francigene kwam na anderhalf uur op een plaats aan, waar een wegwijzer 5 km aanwees voor Fidenza. Dan ligt de snelheid precies niet hoog of ik heb weer een toerke gedraaid. Allemaal wel mooi maar het moet vooruit.
Tegen elven was ik al in Medasano, al over halfweg de planning. Het weer was ondertussen al verbeterd en na een koffie en een panini ging het richting Fornovo di Taro.
Die Taro is een zijrivier van de Po en heeft een brede bedding. Het pad loopt voor een groot deel in de winterbedding.
Alvorens dit pad op te gaan de aller eerste rustbank op de VF tegengekomen. En nog meer geluk, rechtover was een magazijn gevestigd waar ik fruit kon inslaan.
Aan de brug die me over de Taro moest brengen, kon ik afscheid nemen van de Po vlakte.
De Apenijnen liggen aan mijn voeten.
Al even geproefd van het stijgen en dalen met de ondertussen de zon als bondgenoot. Nog tot Sivizzano ben ik gestapt. Daar is een oud monniken klooster dat nu dienst doet als ostello voor pelgrims. Ik kwam aan als nummer vijf. Lang geleden dat ik zo veel volk heb ontmoet. Ik dacht al dat het weeral een stille dag zou worden.
Eindelijk ontmoet ik de Amerikaanse Karen, wiens naam ik al vele malen kon lezen in het gouden boek. Eerst was zij met haar vriendin twee dagen ahead en heb ik hun beide blijkbaar voorbij gestoken. Door de rustpauze in Milaan zijn ze nu weer voor mij, tot op vandaag. Het is te zeggen dat enkel Karen hier is, de dorpsgenoot is al verder, die moet begin juli in Rome zijn. Verder is er Bas, een vriendelijke jonge man en een Italiaans koppel.
Na kennis making werd er al voorgesteld om samen te eten, dus geen pizza om de hoek. Geen kosten, want Matteo en Erica hadden twintig Euro gevonden en die wouden ze met ons delen, inclusief een pint als aperitief in de locale bar.Tof! En het eten klaar gemaakt door de Italian cook.
Ik dan maar mijn chocolade gedeeld als dessert. En we hebben het gehad over waar Belgium Famous voor is.
Ciao
Hugo Pellegrini
Fotos : Donder en bliksem, wind en regen, niets houd ons tegen; VF rustplaats én overdekt (volgen er nog twee); Supermarktje open op Zondag; Spoorwegbrug onder via de winterbedding; Geen halfweg teken ! ; Vanaf hier gaat het terug op en neer; Feest op 12 juli in de kapel ter ere van de heilige met het varken; Slaapplaats onderaan in gebouw, bwj 1093; Etenstijd met Matteo, Erica, Karen en Bas.
