Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
21-04-2019
Zalig Pasen
Beste Lezers,
Een zalige Pasen aan allen. Met dit weer moet het zeker lukken.
Zomerse toestanden in april, als dat maar goed komt.
Ieder geval, ik laat het niet aan mijn hart komen.
Donderdag laatstleden er nog eens op uit getrokken met de Ronny en de Catsjoe.
De Jan zit alweer veilig en goed in Portugal om zijn camino Portugués af te werken.
Hij werd daar verwelkomd door Lynn, de Amerikaanse die regelmatig overvliegt om een stapke in Europa te zetten, veelal in de richting van Compostela. En als het goed zit ontmoet hij volgende week ook Els, de Nederlandse die hij al verschillende keren heeft ontmoet, op de camino en thuis. Deze laatste dame is nu met de fiets bezig aan de camino de la Plata, iedere dag een 100 km, over niet altijd vlakke wegen.
Wel kan ik al melden dat Jan zijne camino begonnen is in de regen. Aha!
Niet gelachen, het kan hier ook vlug verkeren.
Maar donderdag dus was het uitstekend wandelweer, nog niet te warm en (bijna) windstil. We hebben een tochtje gedaan langs de parken in de omgeving van Hoboken en Berchem.
Via Petroleum Zuid trokken we langs het Kielpark naar Vogelzang. We volgden als het ware de onderkant van de ring, goed hoorbaar. Maar eens in het Nachtegalenpark kwam de rust. De omgevingsgeluiden kwamen vooral van vogels. Joggers waren er ook al. Die hun geluiden zijn meestal zacht, het ritselen van pantoffels op het grint. Hun andere geluiden beperken zich meestal tot hun eigen oren.
Een korte rustpauze, om te genieten van de warme zonnestralen, volstond om onze tocht verder te zetten.
Als vanzelf loop je het Middelheim park binnen. Eigenlijk moet ik schrijven, het Middelheim Museum/beeldenpark.
Dit was voor mij een ware openbaring.
Al dikwijls langs daar gepasseerd, meestal werk gerelateerd of om een bezoekje te brengen aan iemand in het UZ.
Om alle kunstwerken te bezichtigen heb je meer dan één dag nodig. Terugkeren kan uiteraard ook, en dat zal wel gebeuren.
Bij dit blitz bezoek vielen me Het Huis en The Bridge Without a name op.
Bij het biljart tornooi driebanden heb ik al twee wedstrijden gewonnen. De eerste nipt verloren, de tweede overtuigend gewonnen en de derde slecht gewonnen. Kan dat? Ja, als je uw aantal caramboles bereikt maar te veel beurten nodig hebt. Het is dus afwachten of ik volgende week aan een aanvaardbaar resultaat kom om verder te mogen gaan. It’s just a game.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Daar ga ik naartoe, via fietserstunnel; Sanering nog steeds aan de gang op Petroleum Zuid, bakermat van de Belgische petroleum industrie; ’t Stad; Het Huis, waar vogel gezang je tegemoet waait; Steek je zo de Chinese grens over, werk van Weiwei Ai; Rustig plaatsje voor de pic-nic; Te lang in de zon gelegen; Op de terugweg, mooi in het zonnetje; Veel herinneringen!
Vrijdag een stapke gedaan, toerke in de omgeving van Kortenberg – Erps-Kwerps. Er stond een scherpe noord-oostenwind. Het deerde niet en had een voordeel, we konden kennismaken met het geluid van opstijgende vliegtuigen. En dat zijn er veel. Om de 2 à 3 minuten, schat ik, scheurt de lucht open.
Jan dacht aanvankelijk dat het wel meeviel tot je in het verlengde van de startbaan komt.
Achja, alles went. Toen we s’avonds in Kwerps nog een verfrissing tot ons namen konden we de plaatselijke bevolking uitvoerig ondervragen over het geluid. De eerste vraag was natuurlijk of die opstijgende vogels geen bron van ergernis was. ‘Welle zoan da geweun hè’ was het uitgebreide antwoord. De slotvraag van de enquete was iets uitgebreider. Waarvan ondervinden jullie het meest hinder, stijgen of dalen? ‘Woa zelven bloaven op de greund’.
Spreker van dienst was echter van mening dat stijgende toestellen iets meer decibels produceerden.
Voor ons drieën was het weer eens iets anders. Natuurlijk kan ik best begrijpen dat in de ruime omgeving van Zaventem Airport wonen een ‘gewoonte’ moet zijn.
Voor de Ronny was het een hoogdag. Een nieuwe lens, voor zijn al uitstekende foto toestel, kon uitgebreid getest worden. En het mag gezegd en geschreven worden, de foto’s van de opstijgende vliegtuigen zijn best scherp te noemen. Op een bepaald moment kon je de vullingen van de tanden van een piloot zien. En die waren goed gedaan.
Ikzelf zal me op mijn tocht deze zomer enkel bedienen van het I-Phone toestel, minder gewicht en makkelijk weg te steken. Alhoewel het toestel van de Ronny qua gewicht heel goed meevalt. Er is natuurlijk wel die lens die een iets groter volume heeft. Maar één ding is nu al zeker, zijn foto’s zullen mijlenver beter zijn. Een geluk nog voor mij, hij loopt ook van Oslo naar Trondheim en deelt graag zijn opnames.
Vandaag leg ik de laatste hand aan een brochure voor Op Stoapel. Hierin worden de tentoongestelde maquettes in AC De Zaat, van Op Stoapel en enkele uit privé bezit, beschreven. Er is nogal wat tijd en moeite in gestoken. Dankzij de medewerking van velen (hartelijk dank) zal op de erfgoeddag van 28 april e.k. een unieke uitgave van Op Stoapel ter beschikking liggen van de bezoekers.
En dan begin ik echtigentechtig aan de afwerking van mijn trip naar Oslo. Want ook hier weer: tempus fugit.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Scherpe beelden; Die is wendbaarder; Gegrond.
Nota: Woensdag vertrekt de Jan naar Porto alwaar hij zijn onderbroken tocht van vorig jaar, de Camino Portuguès, zal afwerken. We brengen hem weg, zijn we ook eens een aantal dagen gerust.
Is te volgen op https://jacobspadportugal.blogspot.com/ .
In de linker kolom zijn enkele wijzigingen aangebracht. En het beloofde kaartje van het Olavspad staat op zijn plaats evenals het stukje na de overzet tussen Horton en Moss, eigenlijk al een voorloper van het GROTE pad. Om de grote kaart te zien dien je op het vierkantje in de rechter bovenhoek te klikken. De kaart verschijnt op uw scherm. Ik ben al tevreden dat dit mij is gelukt. Als de volledige kaart klaar is, Temse - Oslo zal ook deze een geschikte plaats krijgen.
Vanmiddag rustig in de zon gezeten en ervan genoten. En in de late namiddag nog even tijd gemaakt om een tentoonstelling te bezichtigen.
‘Platenhoezen uit de Belgische Muziekgeschiedenis’ is zeker de moeite van een bezoekje waard: tot en met 28 april, Gemeentemuseum, Kasteelstraat 16.
Je loopt doorheen 60 jaar geschiedenis, op een logische wijze uitgestald, en bij elkaar gespaard door Dany De Bock.
Deze week geen wandeling gemaakt, gene tijd! Zoals vermeld is de lente ‘kriebel’ schoonmaak hiervan de schuldige. Maar dat moet ook eens gebeuren. En of dit ook iets te maken heeft met het driebanden weet ik niet. Mijn eerste partij is wel niet schitterend verlopen en op de koop toe, al is dat eigenlijk een logisch gevolg, ook verloren.
Wel goed nieuws is het ophalen van dopjes bij de gemeentelijke lagere school te Kruibeke. Er bleek niet één zak klaar te staan maar zeven. Met de woorden zeven, klein en groot zou ik wel een verhaaltje kunnen schrijven, als dit niet al was gebeurd.
Pieter en Miranda hun tuinhuis zit weer helemaal vol, meer dan dertig zakken. Als er nog bijkomen tegen dat de ophaaldienst langs komt (normaliter deze week) zullen de zakken buiten gestapeld moeten worden, weliswaar in het droge.
Deze week staat er alleszins een wandeltochtje op het programma, als …..
Vorige vrijdag was er een rëunie bijeenkomst van de OAP. Voor de vierentwintigste keer is de Onderhoud Altijd Paraat bijeen gekomen in de kantine van KSV. En zoals dat gaat bij dergelijke gebeurtenissen van iets oudere mannen, er wordt nog al eens over het verleden gesproken.
Het ging er ook over dat niet iedereen altijd aanwezig was. Mensen die aan de kust zijn gaan wonen komen niet zo maar eventjes over en weer. Van een persoon werd gezegd dat het niet zo goed ging met zijn echtgenote.
Zaterdag morgen kwam het nieuws dan toe dat het erger was. Vorige avond was Betty overleden. En dan kom je weer terug op aarde. Het is onvermijdelijk en het komt naderbij en niemand ontsnapt eraan. Alleen denk je altijd, het is toch wat vroeg.
De vereniging OAP was er één van de vele op de ‘zaat’. Zelfs binnen de onderhoud waren er nog groepjes, de eilentriekers, de paswaarkers, de droairs, kortom, de iet of wat grotere beroepsgroepen hadden nog wel een voetbalploeg of iets dergelijks.
Maar alleen de OAP had een eigen wapenschild.
En dat schild hangt bij me thuis. En nee, ik heb dat niet meegepikt. Het hing, na het faillissement en de opruiming van alles wat niet vast zat, nog steeds boven aan de muur, waar ooit mijn werkbank stond. Ik merkte dat schildje natuurlijk direct op toen ik er een brandweeroefening ging voorbereiden. (Daar kon ik nog een vuurtje maken zodat de ‘uitruk’ realistischer was.)
Grtjs
Hugo
Foto’s: Die zeven zijn er in BCG zakken overgegoten uiteindelijk acht; Het schildje met wisselende achtergrond; Hoezen.
Nota: Wie oude poster kalenders wil, geef maar een seintje.
Gisterenavond is het drieband tornooi van start gegaan. Vandaag is het mijn beurt om te proberen binnen een redelijk aantal beurten aan tien driebanden te geraken.
Ik heb vier wedstrijden gezien en het waren er vier verschillende. Natuurlijk is dat zo, anders heb je geen vier wedstrijden. Het verschil zit hem in de reeks waarin wordt gespeeld.
De eerste en de laatste partij ging tussen spelers uit de lage reeks, tussen 10 en 14. De eerste eindigde na 71 beurten, waarin een speler pas na 30 pogingen zijn eerste carambole lukte. De laatste eindigde na 37 pogingen, wat een mooi resultaat is.
In de hoge reeks (van 15 tot 20) ging het mooi gelijk op. Het is te zeggen en schrijven, een nul reeks van zes tot tien beurten is mogelijk. En dan volgt plots een reeks van 3 of meer (gisteren 5) driebanden. Op precies 40 beurten was de partij beslist, wat een punten score van 10 oplevert.
In de ere-klasse (21 en meer) zie je dan wel het verschil, meerdere reeksjes zijn geen uitzondering. Zelden komen die partijen ver boven de 40 beurten uit.
Alle beurten voor die 40 levert extra punten op, al wat hoger uitkomt heeft een mindering tot gevolg. 0 punten worden bereikt aan het ronde getal van 80 pogingen. En in het driebanden spel wordt deze score niet zelden bereikt.
Daarom in de aanhef van dit artikel het woord proberen. Misschien helpt de nieuwe oude keu, kadootje, die iets zwaarder is. Keep you posted.
Maar het is niet al biljart wat de klok slaat. De lente is nu wel degelijk in het land en ook al is het een beetje gedateerd, de lente schoonmaak is gestart. Die opfrisbeurt betekend (gelukkig) dat er heel wat overtollige zaken naar andere oorden zullen verhuizen. En dat impliceert ook weer om keuzes te maken.
Keuzes maken doen we ook met Op Stoapel. De erfgoeddag van eind deze maand nadert met rasse schreden. Het weekend van 28 april begint al op vrijdag, het materiaal verhuizen en opstellen in AC De Zaat.
In deze tentoonstelling trachten we een beeld te geven van de scheepsbouw in (groot) Temse. De Boelwerf in Temse heeft 165 jaar bestaan. Daar is in het huidige straatbeeld weinig van te zien behalve dan de beschermde A27 (M22) torenkraan op site De Zaat. In de buurgemeente Steendorp gaat de scheepsbouw zelfs terug tot de 17e eeuw.
Er zullen extra luiken zijn over de scheepswerven in de buurgemeenten met name Scheepswerf gebr. Maes uit Steendorp en Scheepswerf De Durme uit Tielrode.
Kamerkoor Cor@Cor zorgt voor een muzikale noot met liederen over water, schepen, varen
De maquettes die opgesteld zijn in AC de Zaat zullen uitvoerig te bekijken zijn. Er zijn ook maquettes uit privécollecties die speciaal voor de gelegenheid zullen te zien zijn.
Verder heel wat multimedia die de scheepswerf een beetje terug zal brengen en ons doet mijmeren over vroegere tijden.
In het Boelcafé kan je wat bijpraten bij een drankje en kennis maken met andere bezoekers.
Volgende verenigingen werkten mee en zullen ook aanwezig zijn op de Erfgoeddag: Scheepswerf De Durme Tielrode, Kamiel D Hanis, Binnenvaartmuseum Dordrecht, Rijn-en Binnenvaartmuseum Antwerpen, en Tolerant vzw uit Rupelmonde.
Met de steun van de gemeente Temse, Erfgoeddag en Erfgoedcel Waasland.
Om af te sluiten nog dit: deze week kan ik alweer een zak met dopjes gaan ophalen in de gemeentelijke lagere school van Kruibeke.
Hierbij een artikeltje uit het driemaandelijks tijdschrift van Flash 1, van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw.
We zeggen het ieder jaar.... "Dit record zal moeilijk te evenaren of te breken zijn...", maar ieder jaar opnieuw, verpulveren jullie, onze trouwe dopjesspaarders, het staande record. Niet zomaar met een paar kilo, dit jaar met maar liefst 33.960 kg meer dopjes dan in 2017.
Dit brengt het nieuwe record op 380.800 kg aan gerecycleerd plastic en het zal niet makkelijk zijn, maar we zijn vol vertrouwen dat we dit jaar nog net iets meer naar de 400.000 kg zullen opschuiven. Een mooie droom toch? We vermelden ook graag een aantal nieuwigheden uit het afgelopen jaar.
De sorteerders uit Tongeren namen een nieuwe dopjesloods in gebruik om alle opgehaalde dopjes makkelijker te kunnen stockeren en sorteren. Verder lanceerden we een dopjesbrief - een nieuwsbrief met berichten over de dopjesactie. Inschrijven kan via www.dopjesactie.be .
Geïnteresseerden kunnen hun bijdrage aan de dopjesbrief inzenden via info@dopjesactie.be. Wil jij bijvoorbeeld een school of organisatie die heel veel doppen inzamelt eens in de kijker zetten, dan kan dit. Suggesties, verhalen, leuke foto's of anekdotes over de dopjesactie, zijn altijd welkom.
Dat we weerom een record breken met onze dopjesactie is een teken dat de dopjesvrijwilligers en alle spaarders zich nog altijd ten volle inzetten voor ons centrum. Zo kwam er in 2018 75.000 kg van het sorteerpunt van "Ternat dopt mee... met het BCG". Er kwamen ook een aantal nieuwe inzamelpunten bij. Op dit moment staan er ondertussen meer dan 370 inzamelpunten op de website, maar we ontvangen dopjes van veel meer verzamelaars in binnen- en buitenland. De dopjesbus deed 400 ophaalplaatsen aan, hetgeen zich vertaalde in meer dan 70.000 km op de teller.
We willen ook alle mensen, die van dichtbij of van ver bij deze actie betrokken zijn, van harte bedanken. Dopjesspaarders, inzamelpunten, chauffeurs, sorteerders, de dopjescoördinator, Horta - uw partner voor tuin en dier - en Raff Plastics - het recyclagebedrijf - ... allen dragen ze hun dopje bij aan het succes van de actie en zo werd dopjesactie 2018, ondanks de prijsdaling, een daverend succes!
Bedankt.
Ik wil hierbij aansluiten en de vele donateurs, die met alle bescheiden maar zeer waardevolle bijdragen, er voor zorgen dat het inzamelpunt van Pieter-Miranda en Herman-Eliane regelmatig meer dan twintig (en meer) zakken kunnen afleveren. Deze week stonden er weer twee plastiek tassen aan de deur, en dat tikt leuk aan in de grote BCG zak.
Eeckhoutdriesstraat 169, honderd NEGENENZESTIG, hé makker! Ge kunt nie missen.
En inderdaad, de zon schijnt er altijd.
De Jean is voor altijd verbonden met Temse en de Werf, de waarf.
Zoals zovelen begonnen als nagelheter, de basis van een lange en vooral rijk gevulde carrière. En die carrière heeft de Jean vooral aan zichzelf te danken. Zijn doorzettingsvermogen gecombineerd met zijn leergierigheid brachten hem tot leidend tekenaar.
Als er te Temse niks meer te leren valt trekt de Jean met het trammeke naar Antwerpen, naar de Londonstraat.
Naar verhalen over zijn jeugd, de oorlog, het café en zijn familie kon je urenlang geboeid luisteren. Nooit was er een moment van verveling.
En als we op dreef kwamen en de geschiedenis van den Boel kwam aan bod vlogen de uren zo om. En soms zakte de flesinhoud iets rapper dan voorzien, geen nood, de reserve stond klaar.
Ik heb genoten van mijn bezoekjes. Zelfs toen het einde naderbij kwam was zijn humor nog steeds van een ‘hemelse’ kwaliteit. Waarheen zijn geest ook is gegaan, de herinnering aan de Jean zal dicht bij blijven.
De zon zal immer schijnen maar net iets anders.
Hugo
Foto's: Datishem; Naar de vergadering van OS; Bekijken, nalezen en catalogiseren; Samen op reis.
Auteur Jean De Block (° Temse, 1928-2019) was jarenlang leidend scheepsbouwkundig tekenaar
op de Boelwerf en leraar scheepsbouw. Als
voorzitter van de Werkgroep Wandel- en Fietspaden van Toerisme Temse was hij medeauteur
van het boek Fietsen door natuurrijk Temse. Zijn levendige belangstelling voor
Temse en zijn geschiedenis van de 20ste eeuw
lag aan de basis van zijn late roeping als vorser
en auteur. Van zijn hand is de biografie van Rik De Meester (1918-1994). Voor Op Stoapel was hij een levende encyclopedie, over Jos Boel&Zonen heeft hij een uitgebreid archief samengesteld. Ook hij heeft hij zijn gewaardeerde medewerking verleend aan vele evenementen en geschriften voor o.a. Op Stoapel en de docu reeks: Zolang er Scheepsbouwers Zingen van Jan Vroman.
Zoals gezegd en geschreven vorige bijdrage is de St-Jozefs bedevaart doorgegaan op de heilige man zijn feestdag.
Gestart op de markt aan café De Graanmarkt (nu Rita) ben ik dezelfde weg gegaan zoals bijna zestig (60) jaar geleden. Op vele plaatsen, te beginnen op de markt zelf, heb ik mijn geheugen diepgaand geraadpleegd om de verschillen in het straatbeeld te visualiseren. En die verschillen zijn enorm. Op elke plaats in de gemeente is het uitzicht veranderd.
De kleine kasseikes van de markt zijn herschikt. Ik denk dat op vele van die steentjes nog wel een stukske van mijn vel hangt. Vele gebouwen zijn vervangen door moderne exemplaren maar de OLV Kerk schittert meer dan ooit. Alleen is het moeilijk om die op een foto te krijgen, zeker als je er geen auto op wil zien.
In de Kamiel Wautersstraat is het zicht er nog wel. Op de hoek van de Franklin Roosevelt straat, het gemeentehuis en het hoekhuis naast voormalige beenhouwerij Arbyn na zijn echter alle gebouwen uit mijn jeugd verdwenen. Ik weet wel dat het Volkshuis zijn gevel er nog is, de geest is daar wel degelijk uit de fles. Hetzelfde verhaal als ik richting Oeverstraat draai. Deze straat ziet er nog redelijk hetzelfde uit. De Vos kijkt nog steeds in dezelfde richting. Maar je mag niet te ver kijken. Vlak voor me is het gebouw van de Gendarmen verdwenen net zoals het gebouw ernaast van elentrieker Vermeulen. Het grote gebouw, waar nu CM, ACV en C° gevestigd zijn, is reeds heel lang verdwenen. Zelfs het uitzicht van het huidige gebouw verschilt grondig van Het Volk voorheen. Turnen, met WIK, heb ik er nog gedaan in de feestzaal, gewoon op de vloer. Voorheen konden we terecht in de Akkerstraat, in een heuse turnzaal. En alvorens aan dat turnen te beginnen konden we rondrennen op het koer met de grote bomen. Als ik het me goed herinner was er rond die bomen een verhoging.
Aan het duiven lokaal van De Graeve (het huis staat er nog) ben ik eens met mijn trotinette in volle snelheid op ne pierewit gevlogen. Wegens overschrijden van de toegestane speeltijd in de Oeverstraat (bij Peirsman en op den Hogenhof) ben ik in het donker in volle gallop op dat ding geknald. Door de klap kwam ik op straat terecht, hulp stroomde onmiddellijk vanuit de kroeg toe. Met enkel wat schrammen en een flinke vermaning kwam ik er vanaf. Zou dat nu nog kunnen?
Maar terug naar de diezelfde Oeverstraat. Wie kent er nog den Hogen Hof? De straten waren er niet breed, de woningen navenant niet groot. Wel was er 'boven' een klein pleintje alwaar de latere ruitenwasser, glazenier Van Overschelde woonachtig was. Ervoor de schoolwinkel van De Landtsheer en de poelierderij Thielens. Verdwenen zijn ook de beenhouwerij (Rooms?) en de kleding winkel van Smet. Rookwaren De Bock zouden deze tijden zijn overgeschakeld op de E-sigaret maar bakker Pellecom zou nog steeds bakken. Wel zou zijn assortiment gevoelig zijn uitgebreid. De groentewinkel met de bascuul, het komt er niet op 100 gram op aan, zou waarschijnlijk de tijd niet hebben overleefd. Voor behangpapier of verf kon je terecht bij Peirsman of er rechtover, de naam ontsnapt me. En even voorbij P was er nog een kleding winkel. Mijn moeder heeft er me ooit een witte wijde broek gekocht, een afschuwelijk ding. En vooral vlug vuil op de fiets. Verder was er nog dokter Poort en verzekeringen Hellebaut.
Maar vooral de fietsenwinkel herinner ik me nog goed. Niet zozeer om die fietsen of het café ernaast. Vooral omdat tussen de bakkerij en het café den Britisch was gevestigd. Die witte balkjes begreep in nog niet zo goed, maar het was best wel spannend want eigenlijk verboden terrein. En via die fietsen was de stap makkelijker gezet.
Maar om tot in Tielrode te geraken moet ik wel even voortmaken.
De linkerkant van de Oeverstraat, verder na de bocht, verandert vooral de laatste jaren in snel tempo. Het kruispunt verderop is zeker veiliger geworden. En waar op Cauwerburg ooit de 'boningman' woonde staat nu een groot appartement.
Richting Tielrode zijn de fabrieken van Orly omgevormd tot magazijnen terwijl ervoor en er tegenover nieuwe wijken zijn ontstaan. Wel is het café, Het Schalie Huis, nog ongeveer hetzelfde. De baan echter is totaal verschillend. De kasseibaan, met een breedte van grote kar en later uitgebreid met een strook links en rechts van een ander soort kasseien, was bij nat weer eerder slippery te noemen. Ik weet het omdat ik er op zeer jonge leeftijd met de auto ben overgereden.
Hoe jong, minder dan 10 jaar. Hoe kan dat? Wel de chauffeur, Dolf Baetens beenhouwer op de markt, reed elke week (dinsdag?) naar de slachterij in Elversele. Na de stop in voornoemde Schalie Huis mocht ik op zijn schoot zittend zijn Morris besturen. Mits enige correcties van Dolf verliep dit vrij goed. Op de terugweg lukte dit soms minder goed, dan bedoel ik de correcties. (mijn moeder heeft het te laat geweten)
En zo komen we aan het beeld van het H Hart met de vermelding Wij bleven gespaard van de V1 De betekenis hiervan is pas later goed tot me doorgedrongen. Even verder liep toenmalig nog het tramspoor, nu A Heymanstraat. Of die tram er nog effectief over reed weet ik niet meer, wel dat we met die tram vele jaren naar Ham Carnaval reden op zondag.
Ook in het dorp van Tielrode zijn er al heel wat wijzigingen gebeurd. Niet in het minst bedoel ik de transformatie ter hoogte van het rusthuis. St-Jozef moest hier plaats maken voor Woon-zorgcentrum Huize Vincent. En de werken gaan verder.
De oprit naar het kasteelke van Tielrode ligt er nog steeds. Het plein voor de sporthal herinner ik me helemaal niet meer, uiteraard wel de kerk. Een aangename verandering is Den Brabander zeker wel te noemen. Dat het voorheen een brouwerij was wist ik toen niet.
En zoals al eerder aangehaald, de kapel is er nog steeds. De Durme rivier heeft terug meer water dan voorheen en De Durme Werf is voorgoed weg.
Al bij al een mooie herinneringstocht en op het eind, in de kapel, een ouderwetse sfeervolle gebedsdienst bijgewoond.
Via de buitendijk van de potpolder, ook een verandering, kom ik langs mijn laatste rustplaats.
Grtjs
Hugo
Nota: Vandaag zijn Agnes, Annita, Jan en ikzelf gezegend in de St-Rombauts van Mechelen. Klaar om op tocht ofte camino te trekken.
Fotos: Vertrekpunt (geboortehuis); Hogen Hof; Dank de Heer; Waar zijn de sporen (van mijn verleden); Kasseibaantje naar de poort van .; Kapel van St-Jozef; Noveen kaars voor iedereen; Wat er nog rest van De Durme; Rust plaats.
19 maart is de enige echte vaderdag sinds mensen heugenis. Zoals 17 maart de enige echte feestdag is van de Ieren.
Dit kleine eiland in het uiterste westen van Europa is waar het allemaal begon, én het is het middelpunt van de wereldwijde viering van St. Patrick. Zo vind je artistieke flair bij de St. Patricks Day optocht in Galway en bij het Home of St. Patrick Festival in Armagh en Downpatrick, waar de legende van de heilige diepgeworteld is.
Luke Wadding, een Ierse Fransiscaan, heeft ervoor gezorgd dat 17 maart een feestdag is geworden. Op die datum is in 461 Patrick overleden in Saul, county Down. St-Patricks Day is een traditionele dag voor geestelijke vernieuwing. Ik ben er al eens bij geweest, te Dublin, en volgens mij zit die vernieuwing vooral in The Guinness.
Het is trouwens in Boston, USA, dat in 1737 de eerste optocht ter ere van St-Patrick werd gehouden. De eerste officiële parade werd gehouden in New York in 1766. Het groene eiland vierde pas in 1903, in Waterford, zijn eerste Patricks Day. In Dublin werd het zelfs wachten tot het jaar 1931.
De kleur van Patrick was het blauw maar in de loop van de 19e eeuw kleurde de wereld op St-Patricks Day groen.
En het is dank zij diezelfde heilige dat Ierland vrij is van slangen. Maar zoals je weet zijn de Ieren uitstekende vertellers.
De St-Jozefkapel te Tielrode is voor mij de herinnering aan mijn vader, Milaan - San Remo en de klinknagel.
Traditioneel werd, bijna zestig jaar geleden, op 19 maart de wielerklassieker Milano Sanremo verreden. Deze klassieker oftewel de Primavera werd toen ook al uitgezonden door de BRT, toen nog NIR genaamd. Die uitzendingen waren er pas vanaf een uur of vier. Ik herinner me zon uitzending. De TV stond in het café op een verhoogje, enige klanten zaten ervoor. Het enige zichtbare was grijze mist. De sprint op de Via Roma was enigszins zichtbaar, zelfs de commentator wist pas na enige tijd een juist uitslag te geven. Het commentaar ter plaatse was er dan ook naar.
Een andere aankomst herinner ik me ook nog, de renners waren al binnen als de uitzending begon.
Alvorens naar die TV te staren ging mijn vader met mijn oudere broer en mezelf dus naar Tielrode, te voet wel te verstaan. Heb ik daar de goesting opgedaan om op pelgrimstocht te gaan? Ik weet wel dat ik het geweldig vond.
En juist naast de kapel was toen nog de scheepswerf van Heyman. Mijn vader nam altijd verlof op St-Jozef, niet iedereen deed dat. Het geratel van de klinkers aan de schepen kende ik al, op de markt in Temse kon ik dat ook horen. Op mijn vraag waarom die mensen werkten op een feestdag bleef mijn vader het antwoord schuldig. Wel wist hij zeker dat het lawaai van de hamer op de klinknagel niet van op den Boel kwam. En dus gingen we een stapje verder voorbij het hek van de werf De Durme, alwaar ik met eigen ogen de helling kon zien waarop de kleine scheepjes lagen.
Een verfrissing in een plaatselijke kroeg, die er nog voldoende waren (je kon geen dorst lijden), en terug op weg om op tijd te zijn voor de aankomst van La Classicissima, de eerste grote koers van het jaar.
Vandaag is er geen klassieker op TV, ik ga wel een klassieker doen, seffens te voet naar de kapel. De wind of de koude kan me niet deren, mijn lief heeft me een cadeau gegeven dat mijn lijf zal beschermen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Groen wereld (Rome, de Muur, Niagara Falls); Nieuwe kliniek in Bornem, bijna geopend maar al in gebruik.
Het interclub kampioenschap van het Biljart verbond van Temse zit erop. Zaterdag ll was er de prijsuitreiking in biljartcafé The Pocket. Laureaat werd Sint-Joris A, dat met 6 winstpartijen op 7 deze 56e competitie won. Er waren ook beeldtrofeeën voor Sportvrienden (2de) en Sportstadium B (3de). Ik ben met mijn ploeg gestrand op de 6e plaats (van de 8), volgende keer beter denk ik dan.
Ik probeer om in het driebanden, de volgende competitie, enige ervaring op te doen. Als deze discipline achter de rug is ben ik schuppes.
Vorige vrijdag ben ik dan met de stapmaten een toerke gaan doen romdomom het Kremlin, euh sorry Aalter. Zie Voetstappen in Vaderlandsche Bodem voor een degelijk verslagje.
Dat ‘schuppes zijn’ is nog even maar het is ook hoog tijd om die voorbereiding terug aan te vatten. Voor Noorwegen is de tocht al in orde, het boekje van Ria Warmerdam, HET OLAVSPAD, is voorzien van de nodige kaarten en adresjes. Er bovenop zijn er voldoende sites om aan gegevens te geraken. In Oslo kan ik langsgaan in het Olavs center alwaar ik een wandelboekje en stempel kan bekomen en nog extra raadgevingen.
Ik moet dus zelf nog zorgen voor zo’n boekje om vanuit Temse tot in Oslo te geraken, via Nederland, Duitsland en Denemarken. Op de overzetten tussen Brake-Sandstedt, Cuxhaven-Brunsbüttel en Hirtshals-Larvik, die ik normaliter zal nemen, hebben ze waarschijnlijk ook wel een stempel.
Niet dat ik met dat boekje overal terecht kan, het opent wel eens deuren. En het is een mooie herinnering.
Een drietal weken terug kon ik alweer twee zakken met dopjes afleveren ten huize Miranda. De meerderheid van de dopjes kwamen van de gemeentelijke (kleuter en lagere) school van Kruibeke en werden aangevuld met deze uit de brandweerkazerne. Bedankt!
Bedankt ook alle mensen die bij me thuis regelmatig een zakje afgeven. Al die kleine beetjes maken best wel een grote, zoals de zak die ik vorige week nog meekreeg van de vrienden uit Pamel. Dank aan Myriam en haar collega’s van het UZ Aalst.
Blijkbaar is een beetje wind (!) voldoende om het land plat te leggen. Gelukkig is dit gebeurd op een zondag, anders was het financiële plaatje wellicht niet te overzien. In de Weert, Bornem en Branst lagen de straten vol takken, wellicht was dit overal in West Europa wel zo.
Het kon K.H. Zucht naar Kunst er niet van weerhouden om een prachtig Lenteconcert ten beste te geven. Persoonlijk vond ik ‘Regina’ van Gioacchino Rossini erboven uitsteken. Niet dat ik enige affiniteit met deze componist heb. Blijkbaar was de heer Rossini niet alleen een uitzonderlijk begaafd musicus, hij schreef opera’s aan een waanzinnig tempo, maar bovenal stond hij bekend om zijn luiheid. Het gerucht doet de ronde dat wanneer er een muziekblad uit bed viel (hij componeerde uitsluitend in bed!), hij liever de aria herschreef, dan het blad te moeten oprapen.
Op zijn 37e stopte hij met componeren en ging rentenieren. Wel vond men hem nog regelmatig achter het keukenfornuis, Rossini is één der grootste meester koks van de geschiedenis!
Grt
Hugo
Foto: Het winnende team van het interclubkampioenschap vrijspel Temse 2019, samen met het bestuur van het Biljartverbond. Vlnr: Schepen Stephan Van der Gucht, Hugo Van Britsom, Johnny Van den Bergen, Werner De Wilde, Alfons Lesire, Willy Viaene, Peter Pauwels, Ivan Scheers, Eddy Acke en Luc Verhulst.
(klik op de foto voor grotere weergave)
Deze week, vorige eigenlijk, geen wandeling gedaan wegens elke avond al weg. En daar zit het biljart voor iets tussen. Maar er is ook goed nieuws, onze beide ploegen hebben deze week eindelijk nog eens gewonnen. Mijn ploeg, de Juniors, heeft het wel moeilijk gehad. Elke wedstrijd eindigden beide tegenstrevers binnen vijf punten van hun aantal. Het minste foutje kan dan fataal zijn. Ook al noemen we Juniors, we hebben bewezen over voldoende kwaliteit en vastheid te beschikken. (Zoals je weet spelen we in ketting. Diegene die het minst aantal caramboles dient te spelen vangt aan. Op het moment dat een van beide spelers zijn aantal bereikt wordt de wedstrijd verder gezet door de ploegma(a)t(en). De ballen blijven wel liggen zoals laatst gespeeld. De speler die het meest aantal punten moet behalen eindigt de partij.)
Ook onze club genoten, de Seniors, konden niet achterblijven. Ze wonnen wel op meer overtuigende wijze.
En dus heb ik deze week nog geen kilometerkes gestapt. Dat wil wel niet zeggen dat ik stil heb gezeten. In de tuin is er al heel wat gedaan. Onder andere zijn er twee (te) grote struiken uitgedaan. Vooral de kiwi verwijderen had heel wat snoei en spit werk nodig. Dit was al meer een boom, hij stond er dan ook al dertig jaar. Zijn verwijdering is vooral het gevolg van het weigeren om voldoende vruchten voort te brengen. Tweedens, zijn opvolger stond al klaar. En dan alles kleinen en in pakjes binden, ik moet alles doorheen de gang naar buiten brengen hé. Ik had toch 85 kilogram aan stronken en snoeisel bijeen gescharelt.
Maar eigenlijk wou ik het deze week hebben over de abdij van Bornem. Vorige (vorige) week ben ik er nog eens langs geweest. De volledige site is in renovatie. En het toeval wil dat vrijdag laatst leden de stapmaten gepasseerd zijn in Achel. En daar juist over de grens met Nederland is de brouwerij La Trappe gevestigd.
De kloosterlingen leefden volgens de leefregels van Benedictus van Nursia (480-547). Deze kerkvader stelde de zogenaamde 'Regel' op die door de eeuwen heen de onbetwiste leidraad is gebleven voor het kloosterleven. De Regel is een nog steeds zeer toegankelijke tekst waarin heel systematisch alle aspecten van het leven binnen de kloostermuren aan de orde komen. De monnik moet beloven trouw te zijn aan zijn klooster, in kuisheid te leven, gehoorzaam te zijn en afstand doen van alle bezittingen.
De cisterciënzer abdijen ontstonden als een reactie op het slecht naleven van de regel van Benedictus. Trappisten zijn ook cisterciënzers maar dan van de strikte observantie. Die orde ontstond einde 18de eeuw in de abdij van La Trappe (Frankrijk) en ook hier gaat het om het invoeren van een veel striktere regel. Met de jaren zijn de trappisten talrijker geworden dan de gewone cisterciënzers.
Negen eeuwen geleden bouwden de cisterciënzers hun eerste abdijen. Het waren bouwtechnisch gezien, zeker in die tijd, absolute meesterwerken. De cisterciënzers leefden ascetisch en dat was in die tijd voor ridders haast even aantrekkelijk als deelname aan de kruistochten. Onder de bezielende leiding van Bernardus van Clairveaux werden vanuit Frankrijk overal in Europa honderden nieuwe kloosters gesticht.
Hoewel het bidden en zingen voor God min of meer als 'core-business' van de cisterciënzers moet worden beschouwd en ze om die reden een teruggetrokken levensstijl kenden, drukten ze overal waar een klooster was gevestigd hun stempel op de omgeving. Ze hebben dijken en sluizen gebouwd, overzeese handel gedreven, tal van gronden aangekocht, voor tal van burgers de oude dag voorziening verzorgd en steeds nieuwe kloosters en uithoven gesticht. In tijden van grote overstromingen en van gewelddadige confrontaties, zorgden de monniken, samen met de grietmannen, voor een stabiel bestuur. De cisterciënzer abdijen waren monumenten in het landschap door hun omvang en bouwtechniek. Ze kenden een strikte scheiding tussen de koormonniken en de lekenbroeders, de 'oratores' versus de 'laboratores'. Het klooster was verdeeld in een gedeelte voor de koormonniken en een deel voor de lekenbroeders. Deze laatste groep, die veruit in de meerderheid was, had bijvoorbeeld geen toegang tot het kloosterhof.
De koormonniken droegen een wit habijt met een zwart scapulier of schouderkleed. Tijdens de koordienst droegen ze een witte hoofdkap. Dag en nacht zongen ze in onafgebroken koordiensten Gods lof. De lekenbroeders moesten het met een grijze uitvoering doen. Daarom werden ze de 'skiere mûntsen' werden genoemd, de schiere of grijze monniken.
De cisterciënzers moesten vooral in hun beginperiode niets hebben van beelden of muurschilderingen. Hun oprichter Bernardus van Clairveaux (1120-1153) verzette zich er tegen dat het goud in de kerken schitterde terwijl de armen in diepe ellende moesten leven. Hij wilde terug naar eenvoud en vroomheid. Het was hem een doorn in het oog dat de door Benedictus opgestelde kloosterregels in veel benedictijner klooster danig waren vervlakt.
Bernardus van Clairvaux was een zeer invloedrijke middeleeuwse geestelijke, ongetwijfeld mede door zijn welbespraaktheid, zijn overwicht en organisatietalent en zijn fanatieke streven om de geloofwaardigheid en macht van de kerk te bevorderen door zuiverheid, onbaatzuchtigheid en nederigheid te betrachten. Als Bourgondische edelman trad hij met een groot aantal mannelijke familieleden in 1112 toe tot de dan noodlijdende orde van de cisterciënzers die in Citeaux hun moederklooster hadden.
Bernardus werd abt van Clairvaux toen hij 24 jaar oud was. Hij was intelligent en hij wist pijlsnel hoog in de kerkhiërarchie op te klimmen. Vanaf die positie gaf hij belangrijke steun aan de 'Ridders van de Tempel', ook wel de ridders van de heilige graal, tempelridders of tempeliers genoemd. Deze gezworen verdedigers van het Heilige Land kwamen volgens een legende voort uit afstammelingen van Jezus, de zogenaamde Rex Deus. De tempeliers waren goed getrainde monnikenridders die de geloften van armoede, kuisheid en gehoorzaamheid hadden afgelegd. Hun orde groeide uit tot een machtige organisatie, niet alleen in religieus en cultureel opzicht maar ook dankzij aanzienlijke donaties op militair en financieel-economisch gebied. Vele grote bouwprojecten zijn het werk geweest van de tempeliers. Hun kerken en kastelen getuigden van een bijzondere architectonische kunde. De cisterciënzer orde had hier ook profijt van. Nog tijdens het leven van Bernardus stichtte de orde driehonderd nieuwe abdijen.
Bernardus zweepte in het midden van de twaalfde eeuw de Westeuropese gelovigen op tot de kruisvaart. Zijn volgelingen, koningen, ridders, geestelijken en gewone mensen waren onder invloed van de christelijke retoriek zo enthousiast geworden dat men op drie fronten tegelijk ten strijde trok: in het Heilige Land, in Spanje en Portugal en in het Duitse Rijk ten oosten van de Elbe. Gedurende vele jaren werden expedities opgezet die tot een grote 'clash' hebben geleid tussen de arabische wereld en de westerse cultuur.
Het woord 'Clairvaux' is afgeleid van 'Clara Vallis' dat 'het lichte dal' betekent. Het woord 'Klaarkamp' is afgeleid van 'Clarus Campus' dat 'het lichte veld' betekent en is een klooster in Nederland. In België kennen we het klooster Klaarland.
Ik ben eens gaan grasduinen bij zowel de ene als de andere orde. Hun websites zijn voortreffelijk gemaakt. Beide strekkingen zijn wel strikt georganiseerd.
Bij de gewone orde telde ik 162 kloosters met 35 bijhuizen, verdeeld over 25 congregaties, in 28 landen. In België tel ik een tiental kloosters van Cisterciënsers met onder andere Bornem. Te Oudenaarde zijn de Zusters Bernardinnen (Moeders van Goede Raad) in vijf vestigingen vertegenwoordigd.
Bij de trappisten, OCSO ofte The Order of Cistercians of the Strict Observance, tel ik 177 kloosters wereldwijd. In België zijn 10 trappisten kloosters: Brialmont, Clairfontaine, Klaarland, Nazareth, Orval, Rochefort, Scourmont, Soleilmont, St-Sixte en Westmalle.
Cisterciënzers: http://www.ocist.org/ocist/de/
Trappisten: https://www.ocso.org/
Bornem dus.
De abdij, daterend uit 1603, is vele jaren een zorgenkind voor de gemeente Bornem en de kloostergemeenschap geweest. Een herbestemming van een dergelijk pand met een dusdanige historiek ligt niet voor de hand. Er waren heel wat besprekingsrondes nodig en vooral veel studiewerk om te komen tot een voorstel voor een haalbare herbestemming van de abdij, met respect voor de geschiedenis, de omgeving en haar bewoners (in de abdij resideren nog steeds een aantal paters die ook na de herbestemming en restauratie zullen blijven wonen in de abdij).
Het dossier bestond uit 2 aparte luiken die beiden dienden te worden verzoend tot een globaal aan te pakken dossier en project. Het eerste luik omvatte een aanbesteding voor de restauratie van de gehele buitenschil van de abdij: gevels, daken, buitenschrijnwerk. Naast het restauratiedossier diende een antwoord te worden geboden op de vraag tot herbestemming van de abdij.
Bijkomende moeilijkheid in het gehele dossier betrof het feit dat de volledige gelijkvloerse verdieping, inclusief pandgang en abdijkerk, niet tot de herbestemmings opdracht behoorden.
Deze ruimtes worden in de toekomst door de gemeente ter beschikking gesteld voor de Bornemse gemeenschap.
Naast het abdijgebouw moest ook rekening gehouden worden met de immense maar prachtige abdijtuin. Deze tuin wordt in ere hersteld.
De idee om de inrichting van volks moestuinen, te laten onderhouden door de eigenaars van de appartementen, is een preferente wens van het gemeentebestuur en zal aangevuld worden met een gemeenschappelijk te gebruiken fruitboomgaard en aangename siertuin.
Onder de titel Hemels wonen in een abdij wordt dit project op de particuliere woningmarkt aangeboden.
Er zullen 32 appartementen worden voorzien met oppervlaktes tussen 80 & 170 m².
Deze classicistische abdij kent een lange voorgeschiedenis. Pedro Coloma, heer van Bornem, stichtte op deze plaats een klooster van het Heilig kruis, waarvan de eerste steen werd gelegd in 1603.
In 1658 werd het ingenomen door de Engelse Dominicanen, die omwille van godsdienstvervolgingen hun eigen land moesten verlaten. Ze startten de verbouwingen en het gebouw kreeg de bijnaam Engels klooster. Vanaf 1659 werd het geheel uitgebreid met een succesvol opleidingscollege, het zogenaamde Engels college.
Na een periode van verval, start men in 1768 met de afbraak van het klooster. Enkel de kerk kan men behouden. Vrijwel onmiddellijk worden de werken voor het nieuwe klooster aangevat. De oostelijke en zuidelijke vleugel werden vermoedelijk reeds in 1769 afgewerkt. In 1771 startte men de bouw van de westelijke vleugel, of het nieuwe college. Deze vleugel bevat tevens de refter die beschikt over een Kalvarie, waarschijnlijk van W. Pompe. Het nieuwe gebouwencomplex dat voltooid werd in 1773 vormde een volledig vierkant rondom een binnenplaats. De oude kerk strekte zich uit over de noordelijke vleugel.
Tijdens de Franse Revolutie werd het klooster verbeurd verklaard en in 1797 openbaar verkocht, waarna het door kloosterlingen opnieuw werd aangekocht. Omwille van de zware schuldenlast ging de eigendom in 1825 over naar een makelaar uit Antwerpen, die het goed in 1836 definitief verkocht aan de Cisterciënzers van Hemiksem. Op die manier werd de abdij van Sint-Bernardus aan de Schelde in Hemiksem overgebracht naar Bornem. De abdij kende een nieuwe bloei met dezelfde rechten en privileges als de voormalige abdij van Hemiksem onder de naam Sint-Bernardus. In 1840 startte men op de plaats van de oude kerk, de bouw van een neoclassicistische kerk. Ze doet nog steeds dienst als parochiekerk.
In de tweede helft van de 19de eeuw werd het hele complex (met tuin) omgeven door een bakstenen muur.
Het klooster werd geleidelijk uitgebreid met onder meer een bibliotheek naar een ontwerp van J. Schadde in 1872. Vooruitziende bibliothecarissen zoals de paters Edmundus de Fierlant en Benedictus Van Doninck wisten het boekenbezit van de abdij tot een bijzonder rijke verzameling uit te bouwen. Vooral de door hen bijeengebrachte werken over de Cisterciënzer orde droegen bij tot de faam van de abdijbibliotheek tot ver over de landsgrenzen. Hoewel van het oorspronkelijke boekenbestand van de oude abdij van Hemiksem slechts 3000 banden overbleven, werd dit bezit door oordeelkundige aankoop aanzienlijk uitgebreid tot meer dan 30.000 banden, waaronder zelfs banden uit de 15de eeuw en oude handschriften met miniaturen uit de 13de en 14de eeuw.
Als ge het aan mij vraagt, ik denk dat het er mooi en aangenaam wonen zal zijn.
Het is ook nooit goed. Nu is de lente te vroeg, en het regent niet genoeg. Waar moet dat naartoe?
Naar Geel bijvoorbeeld, op vrijdag het wekelijkse stapje in het Vlaamsche Land gezet. En Geel als uitvalsbasis mocht geen probleem zijn. We zijn er alle drie weg geraakt!
Tegen de middag stonden we, Jan, Ronny en mezelf aan het sas nummer 7 van het Bocholt-Herentals kanaal, nabij Tenaard. Het is één van de zeven Kempische Kanalen tussen de Maas en de Schelde. Omdat het bijna middag was, en er een bankje stond, besloten we om daar al te beginnen met ons aperitief.
Jan zei dat het een miskoop was maar het toastje met ganzenlever smaakte uiteindelijk wel. Uiteindelijk, want al jaren ben ik er geen liefhebber van. Niet zozeer omwille van de voedingsmethode van deze dieren, vooral omwille van de smaak. Maar nu moet ik toegeven dat het best meeviel. En dat glaasje erbij deed de rest.
Een zwaarbeladen fiets met daarop een prima uitgedoste fietser deed de Ronny uitroepen: en waar gaat de tocht naartoe. De eenzame fietser maakte een 180° bocht en stopte aan onze pic-nic plaats. Jan maakte al de opmerking, zwijgt gij, straks komt die al onze foie gras opeten. De brave man stond pas voor onze neus of diezelfde Jan bood hem al een toastje aan.
Compostela was het antwoord op de vraag waar hij naartoe fietste.
Een jonge Nederlander die pas was vertrokken en al meteen prijs had, een trio ervaren Compostela gangers.
Het gesprek vlotte vlug, de route was ongeveer dezelfde als de mijne vier jaar terug. Ook Bas wou Parijs niet aandoen en had de oversteek over de Gironde in Royan gepland om dan door Les Landes te trekken.
Waarheen hij elke dag zou fietsen lag min of meer vast, het slapen zou hij wel ter plaatse zien. En dat zou die vrijdag avond in Hemiksem zijn, bij de Ronny. Compogangers helpen elkaar. Alleen was het nog zaak om de werkende wederhelft op het thuisfront te overtuigen.
Daardoor mocht de Ronny wel niet te laat thuiskomen. Het station in St-Jozef Olen was maar een uurtje meer stappen, het wachten op de trein verliep onder de beste omstandigheden. Rond 15u zat onze gastheer al op de trein huiswaarts, Bas moest nog een drietal uurtjes fietsen.
Naar ik heb vernomen heeft het Bas zowel savonds als smorgens goed gesmaakt, om van de pic-nic te zwijgen. Na nog een stop in Geraardsbergen moet onze vriend nu al in Frankrijk zitten, ik schat al in de buurt van Beauvais. Goede reis aan Bas, zeker omdat die man na Compostela aan een wereldreis wil beginnen.
Voor de liefhebbers te volgen op:
- Facebook: bass cycle worldtrip
- www.basidsigna.com
- www.polarsteps.com/basIdsigna
Doordat onze trip enigszins anders is verlopen passeren we ook nog een staaltje knappe techniek, een Bailybrug (van de Mosselgoren).
Ik weet niet hoeveel er nog in België liggen, de meeste kan je terug vinden in de Kempen en Limburg, meestal over de kempische kanalen.
Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen.
Deze bruggen kwamen mee met de Engelse bevrijders.
De segmenten van de brug zijn ontworpen om zonder bijzonder gereedschap en zonder een hijskraan geplaatst te kunnen worden. De delen zijn licht genoeg om door een aantal mensen getild te worden. Ze zijn getekend met voldoende tolerantie zodat onderdelen, die in verschillende fabrieken gemaakt zijn, onderling uitwisselbaar zijn.
De brug wordt gebouwd op de plaats waar de brug moet komen, bijvoorbeeld vanaf de oever van een rivier. Zodra 3 secties van 3 meter lengte gereed zijn worden deze één sectielengte op rollers doorgeschoven waarna volgende secties eraan vastgemaakt worden. Dit proces wordt herhaald totdat de brug de overkant van de rivier bereikt heeft. De brug balanceert hierbij steeds op de rollers, waarbij het brugdeel wat nog op de oever ligt uiteraard altijd langer moet zijn dan het vrij uitstekende deel.
Voila, Maart is al in aantocht, Nidaros komt al dichterbij.
Grjts
Hugo
Fotos: Toastje; Is dit er wat over?; Picnicplaats; Bas op weg naar Compo; ; Eerder iets om savonds te bezoeken, Crossroad Olen; Bailey, cadeautje van de Engelsen?
Gisteren was het, net zoals vandaag, veel te warm voor de tijd van het jaar.
Is dat erg? Ja en neen. Ja, het is niet goed en neen, ik heb er van geprofiteerd.
Ik en Agnes zijn gisteren naar Knokke gereden. Een beetje minder of meer decadentie op één dag, moet kunnen. Wandelingetje in het Zwin en op het strand om wat zon energie op te doen.
Graag had ik het gehad over een pracht wedstrijd bij het biljarten. Helaas, ondanks dat mijn prestaties de hoogte in blijven gaan hebben we met het team verloren. Tja, als de tegenstander beter is dan moet je daar niks achter zoeken en naar de volgende wedstrijd toegaan met een winnaars mentaliteit. De titel zal wel voor volgend jaar zijn.
Het is iets met die balsporten.
Het dokters bezoek beperkte zich tot hoe groot zijde, hoeveel weegde en hoorde goe. Dus dat leverde geen probleem op.
Tussen mijn 14 en 17 jaar heb ik basket gespeeld bij Scheldejeugd, scholieren. Buiten trainen en spelen was gewoon, op verplaatsing gaan met zeven jonge jongens in één wagen kon nog.
Mijn kleine gestalte hielp niet echt om er iets van te bakken. Vooral mijn scorend vermogen was nogal laag en gaf de doorslag om er maar mee te stoppen. Ook het systeem van arbitrage lag me niet zo goed, lachen kon je al een fout opleveren, of soms vijf na elkaar.
Dus werd het handbal, bij Atilla Temse, een club die even later officieel van start ging. En ook deze sport werd op buiten pleinen beoefend.
Onze eerste wedstrijd was op Aalst. Op de koop toe kwam er een dichte mist opzetten, je zag het doel aan de overkant niet meer.
De wedstrijd begon wel uitstekend, voor de ajuinen wisten in welke richting ze precies moesten spelen was het al nul tegen één. En daarmee is, wat de uitslag van de wedstrijd betreft, alles gezegd. Het einde was zevenentwintig tegen drie. (27-3)
Een beetje uitleg.
We kenden weinig of niks van de spelregels noch van tactiek. En je mag gerust van me aannemen, die mensen hebben zich toen netjes gedragen. De arbiter heeft regelmatig, samen met de Aalsterse spelers, het spel stil gelegd om één en ander uit te leggen. En die uitslag mag gerust vleiend genoemd worden.
Bon, die eerste competitie helft verliezen we alle wedstrijden. Alleen wordt ons spel steeds beter en scoren we zelf regelmatig.
Die eerste match met drie goals is ons niet meer overkomen. Beter nog, in de tweede helft van de competitie krijgen we een jonge trainer. Die gast, student sportschool aan de unief, speelde zelf bij eerste klasser Lebbeke. Ons niveau ging met sprongen omhoog. Dat niveau was te merken aan manier van trainen, individueel en in groep, met als resultaat een betere ploeg. De tactiek kwam ook al om het hoekje kijken en dus keerde de situatie zich in ons voordeel. Ploegen die dachten een makkelijk hapje aan ons te hebben kwamen bedrogen uit. Veel matchen hebben we niet gewonnen maar vele ploegen waren tevreden om een partij tegen ons winnend af te sluiten.
Zo ook onze laatste match in Dendermonde. Zij moesten winnen en voor ons moest er niks. En dus begonnen we onze partij al fluitend en stonden we op een 'wip en een gij' rustig op voorsprong. En dan begint de arbitrage te werken hé. Een ploegske van niks dat de vloer aanveegt, dat ligt moeilijk. De fouten en straf tijden vliegen ons om de oren en in de tweede helft smelt de voorsprong als sneeuw voor de zon. Zelfs onze minzame trainer kreeg het op de heupen.
We verliezen met een doelpunt maar zijn toch uitermate tevreden met onze wedstrijd.
De reis huiswaarts werd een voettocht (ja, toen ook al) met een drietal andere moedigen. Ik mag niet zeggen dat we alle cafeetjes hebben aangedaan, maar wel veel. In Tielrode, de dag was al niet meer jong, worden we opgepikt door een bekend fuifbeest. Zodoende kwam ik nog op tijd thuis om me wat op te frissen en me serieus te houden voor het communie feest van onze jongste.
Het basket bekijken doe ik nog regelmatig (of is het meer af en toe). Condors Dames volg ik al enkele jaren, mijn nichtje speelt er, vandaar. En dat ploegje doet het ook goed. Dit jaar hebben ze eindelijk genoeg speelsters om regelmatig te kunnen vervangen. Bovendien zit er in die jonge lichting werkelijk heel goed basket talent. Je ziet die ploeg groeien bij elke wedstrijd. Die mix van ondervinding, doorzetting en jeugd geeft plezier aan spelers en supporters.
Ik vind het mooi om te bekijken, dat spel is niet te hard of gemeen en er zit geen opgefokt publiek op den tribuun.
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanaf Knokke strand zie je enkel Zeebrugge en Het Zwin. Molens? Dit is het zicht naar Knokke!; De Vrouw en de Zee; Wie heeft er pijn in zijn rug?; De route naar Engeland.
Nota:- Vrouw en zee is standbeeld Tomorrow Man Made by the Sea van Catherine François.
- Rugpijn is standbeeld La mer, ce grand sculpteur van Jean-Michel Folon.
14 februari staat voor de deur, het is maar dat ge het weet! Iets extra mag, maar kan eigenlijk door het hele jaar.
Het biljarttornooi is, na twee verlies partijen, een andere weg ingeslagen. Vorige donderdag hadden de Juniors hun eerste overwinning beet. En wat voor een, gewonnen met duidelijke cijfers van een ‘op papier’ kampioenenploeg. De drie spelers van onze opponenten zijn namelijk allen kampioen gespeeld in het individueel kampioenschap 2018.
Ikzelf deed het ietske beter dan vorige keer. Het resultaat was echter wel dat mijn opvolger al dertien punten moest ophalen. Ik zoek nog steeds naar de goede vorm. Waarschijnlijk ben ik die ergens onderweg kwijt geraakt, maar waar?
Mijn ploeg genoten speelden beiden uitstekend, terwijl de tegenpartij onder druk kwamen te staan en de kluts kwijt raakten. Op bepaald moment staan we in de derde partij ongeveer vijftig punten voor, te danken aan onze derde man die een meer dan uitstekende wedstrijd speelde. Hij was dan ook in 16 beurten uit.
Als ik nu nog die vorm terug vindt kan het nog mooi worden. Nooit opgeven is de boodschap, zie maar naar Lokeren-Antwerp.
Voor een verslagje van onze wekelijkse wandeling met de stapmaten, zie http://janswandelblog.blogspot.com/ en je komt automatisch op Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
Deze week kan ik onmogelijk meewandelen en ik durf het eigenlijk niet te schrijven, wegens tijdsgebrek! Allee!
De laatste weken ben ik druk bezig op het internet, zoeken naar gegevens over maquetten die zijn opgesteld in AC De Zaat. Ook al heb ik hier een overzichtje van gemaakt vijf jaar terug, het blijft steeds een ontdekkingstocht. Hoe dieper je spit en graaft hoe verrassender data je soms nog tegenkomt. Het blijft belangrijk om deze gegevens steeds opnieuw te controleren, verschillende sites geven soms wel eens tegenstrijdige cijfers.
En het mag gezegd worden, die inventaris van het archief van de NV Boelwerf Vlaanderen en Rechtsvoorgangers (1871-2011) van Johan Dambruyne bevat een schat aan informatie die je goed op weg kan brengen. Dit geld ook voor de geactualiseerde lijst van alle bouwnummers, opgesteld door EvG, PB en Op Stoapel, binnenkort te verschijnen in boekvorm.
Zo heb ik alle artikels al enkele malen opnieuw bewerkt en aangepast. Maar het blijft een interessant werkje.
De bouwnummers lijst is een aanvulling op het boek dat de hele geschiedenis van de Boelwerf zal weergeven en dit jaar nog zal verschijnen.
Grtjs
Hugo
De foto’s in bijlage zijn weer zo’n ontdekking, een schilderij en een foto van de Hainaut in Antwerpen Zuid, een op AC De Zaat opgestelde maquette.
Februari is al begonnen, met fris ofte koud weer en sneeuw en vooral veel water. En dat is goed, onze water voorraad mag gerust aangevuld worden en het is meegenomen dat het in de koude, donkere maanden gebeurd.
Maar ik kijk toch al uit naar de langere dagen en de warmte van de zon.
Gisteren heb ik met de stapmaten een tochtje gemaakt van Belsele naar Lokeren, langsheen de Durme vallei. Vertrokken véél later dan gepland, en dat lag natuurlijk aan de spoorwegen. Afijn, een trein met vertraging waarop de conducteur zit voor de volgende trein en een ongeval op een ander spoor hebben er toe geleid dat ik als enige, komende van de lijn 54 Leuven-Mechelen-Sint-Niklaas, op de afgesproken tijd ter plaatse was.
In de sneeuw heb ik eerst nog een bezoekje afgelegd bij een vriend alvorens me naar het dorpsplein te begeven. Met de moderne communicatie middelen bleef ik op de hoogte van de vooruitgang van de anderen. Om een lang verhaal kort te maken, in De Zwaan in Belsele troffen we elkaar en het was al na elven eer we, Marc, Jan en Ronny and myself op pad konden geen.
Voor het relaas van de tocht verwijs ik graag naar Voetstappen in Vaderlandsche Bodem, de Jan is een heel goede schrijver en bovendien heb je daar meer foto’s.
Het interclub kampioenschap van Temse heeft zich ook alweer op gang getrokken. Voor onze club in mineur. We zijn niet alleen een vriend en voorzitter kwijt maar ook een goed biljarter. En beide ploegen, de Juniors en Seniors hebben hun eerste wedstrijd verloren. Dat van de juniors is met een korreltje te nemen, het is vooral om de ploegen van Onder Ons te kunnen onderscheiden.
En verder heb ik me vooral bezig gehouden met het opmaken en actualiseren van enkele artikeltjes voor Op Stoapel. Eens je begint te zoeken op het net blijf je bezig en steeds weer duikt er iets op dat je kunt gebruiken. Maar zoals met veel publicaties, het is steeds weer vergelijken en controleren op juistheid.
Buiten werkzaamheden zijn niet in trek de laatste weken en binnen is er niet te veel te doen, vandaar. Door al dat computer gedoe lees ik, buiten de krant, erg weinig. Daar zou dringend een beetje verandering in moeten komen, er liggen al een vijftal boeken klaar waarin enkele hoofdstukken zijn afgewerkt. En op den duur moet ik alle werken opnieuw beginnen, verloren tijd.
Maar ook de pelgrimstocht is nog niet vergeten. Ik heb zopas nog een boek besteld, als gids, van het Gudbrandsdalen pad. Met wat ik nu al heb gevonden over de tocht denk ik dat het wel zal los lopen met de bevoorrading en de slaap gelegenheid. Dat de onkosten iets hoger zullen liggen kan bijna niet anders in een land me zulke hoge levens standaard. Maar mijn kennismaking met een groot warenhuis vorige maand stelt me enigszins gerust. Uiteraard is het de factor geluk om dergelijke zaken te vinden op je weg. Ach, denk ik altijd, we zien wel wat er ons pad kruist. Een beetje avontuur mag nog altijd.
Het enige waarover ik nog een beetje pieker is de tent: mee nemen of niet.
De Ronny, die ook dit pad zal volgen, zweert echter bij het meenemen van gedroogd voedsel. Dat is een heel goed alternatief om de kosten te drukken. En hij neemt een angel mee, om een zalm te vangen. Bij zijn uitleg hoe hij die gaat klaarmaken komt het water je al in de mond. Veel succes R en smakelijk. Misschien treffen we elkaar wel in Trondheim.
En als laatste wil ik berichten over problemen in mijn kelder. Dertig jaar lang komt er geen druppel water binnen. Vorig jaar stond er plots een laagje water in de uiterste hoek. Net zo vlug als het water was gekomen trok het ook weer weg. Maar die hoeveelheid neemt steeds een beetje toe. Zeker de laatste weken, bij de vele regen (wat is dat lang geleden ook) is dat beetje niet meer zo weinig, de ganse keldervloer staat onder. En dus heb ik node al een dompelpompje geplaatst Regelmatig duik ik nu in de kelder om de toestand vast te stellen. Als het ‘regenseizoen’ ophoud zal ik proberen om die kelder nog eens waterdicht te krijgen. Het alternatief is, zoals vroeger, het puttekke terug open te maken en die pomp daarin te plaatsen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Temse Station; Belsele Station; De Durme met stromend water; Under the Bridge; Molsbroek, ook helaas!; Paardenworsten; In het zonnetje; Te vinden op het net, wat is groot?; The Suger-Free Daddies.
Nota: Gisteren avond een fantastische show gezien: Belpop Bonanza Quattro. Schouwburg De Roxy zat helemaal vol, de ambiance was goed en dat kwam uiteraard ook door het programma. Wat die twee gasten brengen is niet alleen leerrijk voor elke muziek liefhebber maar ook en vooral humoristisch. De twee uur durende vertoning was zo om.
Volgende week is er een laatste actie van ’t Schrijverke ten voordele van Make A Wish, een optreden van de Sugar-Free Daddies. Ben er zeker van dat dit ook alweer een voltreffer wordt.
Vorige week zitten we nog samen op onze nieuwjaar bijeenkomst, zaterdag hebben we onze voorzitter ten grave gedragen.
Luc was voorzitter van KBCOO, biljartclub Onder Ons.
In zijn 76e levensjaar is het fout gelopen, terwijl we er bij zaten. Tijdens onze wekelijkse biljart avond, op maandag, heeft hij zijn laatste wedstrijd gespeeld. Na de partij begon het zweet in stroompjes over zijn gelaat te lopen.
Op vragen of het goed zat antwoordde hij dat het van voorbij gaande aard was. Eventjes rusten tot de bui over was. Een halfuurtje later ging hij naar huis, en nee, hij kon wel alleen naar huis, zijn wagen stond voor de deur.
Ander half uur later werd een van onze leden gebeld door zijn echtgenote. Het hart van Lucien had het begeven op weg naar spoed te Sint-Niklaas, ter hoogte van de tunnel aan het zwembad.
Onmiddellijk ingrijpen in de aankomst hal van het ziekenhuis heeft niet meer mogen baten.
Zaterdag was ik getuige van een kort maar zeer emotioneel afscheid.
Elvis Presley was als eerste te horen, even later gevolgd door het liedje van zijn geliefde stad:
Oh Lieve Vrouwentoren
Oh Lieve Vrouwe Toren
Hoog boven 't Vlaamse land
Wij zijn in uw schaduw geboren
Zo hecht aan u verwant
Nooit zullen wij vergeten
De dapp're gouden haan
Voor u, lieve toren
Zal steeds ons hart slaan
Blijf daar voor eeuwig staan
De afscheidswoorden van zijn kinderen spraken boekdelen.
Het plagen over de stad en de parking, hoe je nu best een carambole maakt, waar naar toe te reizen, is voorbij.
Niet voorbij is de herinnering aan deze toffe gast.
Beste Familie, bedankt voor uw erfenis van Lucien aan ons.
Het origineel recept van Lucs bokkenpootjes zal in ons hart en onze keuken blijven.
Ook de tips onderaan het kaartje van Lucs Biscuit, de Warmste Bakker, zullen we opvolgen:
Samen en met liefde bakken smaakt veel lekkerder.
Grtjs
Hugo
Nog een tip van Luc:
De eerste drie dagen zijn de bokkenpootjes het lekkerste, maar ze kunnen in een afgesloten doos tot tien dagen bewaard worden. Zal toch niet nodig zijn, meestal zijn ze na drie dagen op.
De nieuwjaar recepties vliegen voorbij, net zoals de maand.
Goed begonnen is half gewonnen is zeker, wat de omvang van de torso betreft, niet de volledige waarheid. Niet dat het onwaar is om te zeggen dat je boven je normale gewicht zit. Wel is het waarheid dat dit niet al te best voelt.
Gisteren tijdens de dagtrip van Eke naar Landskouter waren de gevolgen goed merkbaar. De stap was er nog wel, de enkele kilokes te veel deden zich gevoelen. En buiten het glaasje wijn bij het middageten heb ik me onthouden van andere alcoholische dranken. En dat deed ik niet alleen om die grotere last te vermijden maar wel omdat er savonds nog een receptie te wachten stond.
Je kan goede voornemens maken om enkel water te drinken, bij het binnen komen krijg je al een glaasje champagne aangeboden, en dat kun je toch niet weigeren.
En natuurlijk is het leuk om vele bekende en minder bekende mensen te ontmoeten. En voor je het weet ben ja al aan je derde glaasje. Omdat ik niet geheel voorstander ben van de kleine glaasjes én er de mogelijkheid is om iets grotere hoeveelheden vocht op te nemen, wat toch ook nodig is nietwaar, was de overstap naar het bekende pintje vlug genomen.
De hapjes daarentegen heb ik wel degelijk aan me voorbij laten gaan.
Straks is er het panache tornooi van mijn biljart club, Koninklijke Biljartclub Onder Ons (KBCOO).
Alle spelers van het Biljartverbond van Temse kunnen hieraan deelnemen. Er wordt met duos gespeeld. Alle deelnemers worden in een pot gestoken volgens hun te spelen gemiddelde: spelers met een maximum gemiddelde van rond de 30, tussen de 30 en 60 en de spelers van 60 en mee (hoge reeks).
Via trekking zorgt de organisatie dat de kansen om het tornooi te winnen ongeveer gelijk liggen. Het is niet omdat er een speler, die 180 speelt, samen is met een speler van 28 dat die al gewonnen hebben.
De te spelen punten zijn zo meestal rond de 30, als volgt verdeeld:
18 vrijspel, 9 band en 3 driebanden, te maken in die volgorde. Dit aantal te spelen punten kan variëren al naargelang het aantal deelnemers. Als er heel veel gegadigden zijn kan het puntenaantal verlaagd worden tot 25, kwestie van de duurtijd tot de finale niet te overdrijven. Zoals het bij een wedstrijd hoort kan je uiteraard ook wel iets winnen, meestal is dit een geldprijsje. Het klassieke konijn, kip of aanverwanten behoort tot het collectieve erfgoed, of toch bijna.
Uiteraard dient elke speler bij aanvang ook een kleine bijdrage te storten.
Of het nu het Panaché of Panache tornooi is weet ik niet, wel dat het een leuk spelletje is.
Seejoe
Hugo
Fotos: Lekker fris (of koud) tijdens de ochtend, gewoon frisjes na de middag. Wel deed de warme douche deugd
Onze erfgoed vereniging Op Stoapel viert dit jaar zijn 10-jarig jubileum.
Op 30 november is het 25 jaar geleden dat Boelwerf de deuren sloot.
Voor een overzicht kan je terecht op
https://opstoapel.org/boelwerf-ging-20jaar-geleden-failliet/ .
Maar ik wil de blik op de toekomst richten en even onze initiatieven voor dit jaar toelichten.
1 Er komt een publicatie van de bouwnummers + fotos: Made in Belgium, by Boelwerf.
Dit boek zal een geactualiseerde lijst met bouwnummers bevatten, rijk geïllustreerd met unieke fotos van schepen en constructies die gedurende meer dan 100 jaar zijn gebouwd. Het geeft een beeld van de realisaties van deze ooit grootste scheepswerf van België. De werf zorgde decennialang voor welvaart in de regio. Meer dan 1500 bouwnummers worden vermeld in dit boek aangevuld met gegevens over de levensloop van de schepen. Daarnaast is het ook een kijkboek met uniek fotos met telkens een korte begeleidende tekst.
Op de opening van het Erfgoed weekend op 26 april zal het boek in avant-première worden voorgesteld. Je kan het boek daar reeds bestellen via voorintekening. (of via andere kanalen)
Normaliter zal de uitgave klaar zijn tegen 16 juni, dag van de Scheldehappening, alwaar het dan ook gekocht kan worden.
PRIMEUR:
Avant-première van het boek Made in Belgium, by Boelwerf op vrijdag 26 april 2019 in AC De Zaat (of oud Gemeentehuis) om 20u. (keep you posted)
2 Erfgoeddag op 28 april 2019, Scheepsbouw in Temse, een terugblik
Hier organiseren we een tentoonstelling die een beeld tracht te geven van de scheepsbouw in (groot) Temse. De Zaat heeft 165 jaar bestaan, in deel gemeente Steendorp gaat de scheepsbouw zelfs terug tot de 17e eeuw.
We willen dat de huidige en toekomstige generaties kennis maken met dit verleden. Ook willen we een toeristische meerwaarde bieden aan recreanten die onze regio aandoen.
Er zijn dan ook extra luiken voorzien die een licht werpen op scheepswerven uit Tielrode (werf De Durme) en Steendorp (werf gebr. Maes).
Ook zullen er standjes zijn van Tolerant, Binnenvaartmuseum Dordrecht, Rijn- en binnenvaartmuseum Antwerpen en De Plate Oostende.
3 De scheldehappening, 16 juni 2019 in AC De Zaat.
De aangepaste tentoonstelling (zie ook hierboven onder 2) heeft als thema De Kracht van Water.
Deze dag zijn er Boelwandelingen voorzien die worden gegidst door ex-scheepsbouwers.
En uiteraard zal ons boek dan ook te koop aangeboden worden.
4 Filmavond eind 2019.
Zoals het er nu voorstaat zal deze film voorstelling, met unieke beelden over de werf en er gebouwde schepen, doorgaan op zaterdag 31november en zondag 1 december (matinee).
Elk filmpje zal worden ingeleid door een spreker.
5 Bijeenkomst op 2 november rond het beeld De Zaatman.
Op Allerzielen organiseert Op Stoapel een evenement aan het beeld De Zaatman van 11u tot 13u. De bedoeling is een ingetogen samenzijn te organiseren ter nagedachtenis van alle scheepsbouwers die zijn overleden in de regio.
Er zullen geen toespraken worden gehouden, wel zal één tekst worden voorgelezen om al deze mensen te herdenken met speciale aandacht voor diegenen die op de Boelwerf zijn omgekomen.
Een krans zal worden neergelegd aan De Zaatman, kaarsjes aangestoken..
Bij goed weer volgt een kleine wandeling naar de enig overgebleven tastbare herinnering aan de werf, de Hensenkraan.
Als sluitstuk zullen enkele bloemen in het water worden geworpen.
6 Op Stoapel
- Verleent zijn volle medewerking aan het project Scheepswerven in beeld van de provincie Oost-Vlaanderen. Hierin zal een Boelwerf parcours worden geïntegreerd op site De Zaat.
- Het onderzoek schip Belgica gaat in 2020 uit de vaart. Op Stoapel trekt mee de kar om het behoud van dit op Boelwerf gebouwde schip en ijvert voor een herbestemming hier in Temse.
https://opstoapel.org/rv-belgica-a962/
7 Niet te vergeten:
Op stap met Op Stoapel.
De fantastische dag uitstap van Op Stoapel vindt plaats op 30 maart 2019. Deze niet te missen busreis (ik schreef bijna schoolreis) brengt ons naar Oostende.
Ik geef enkel de praktische zaken mee:
- opstap bus in Temse, parking station NMBS om 08u15
- bezoek Mercator / Amandine 10u 13u (of twee groepen en wisselen rond 11u30)
- Lunch in het Visserscafé
Hier zal een eerste groep de lunch verorberen, de tweede brengt een bezoek aan het stadsmuseum De Plate. Rond 14u15 worden de rollen omgedraaid.
- 15u30 tot 16u15 bezoek aan Noordzee Aquarium
- 16u15 vrij bezoek aan Oostende
- 18u30 vertrek terug naar Temse
Prijs: leden betalen 50, niet leden betalen 55.
Inschrijven kan via:- bertolopaul@gmail.com of tel. 0496 122 403
- betalen op rekening nr. BE46 7370 3974 0236 voor 16 maart 2019
(stillekes gezegd, de plaatsen zijn beperkt maar niet duur)
Na onze jaarlijks algemene vergadering werd nog de klassieke foto genomen.
Dan volgden het potje dek, boterhammen met kop (of kaas) en de enige echte goede mosterd van de Kroon.
En naar jaarlijkse gewoonte was het dan tijd voor de receptie van Op Stoapel in De Correctie wijn bar, met een mini expo en veel goede gesprekken.
(Patrick zit tegenover Patrick, en . zijde gij dat? Amai jongen, ge zijt niet verandert! Hilariteit en de herinneringen worden opgegraven vanuit )
Onze muziekkant was ook vertegenwoordigd. Op bijgaande foto kan je zien dat die met het nodige respect naar de bar wordt begeleid.
De trip to Norway was best een aangename en leerrijke ervaring.
Mijn bewondering voor truckers was al niet gering, nu is die nog groter.
Wat die mensen moeten doen en weten om een vracht over de weg van het ene naar het andere land te brengen, niet te schatten. En dan spreken we over het Verenigde Europa!
Elk land heeft een tolheffing, elk land doet dat op een andere manier. Dus hangt de ruit van de truck vol met bakjes die gezien kunnen worden door langs de weg opgestelde scanners. Alvorens dat kan gebeuren moet er eerst een melding worden gedaan via Mobiel Phone. Zo niet dient de chauffeur eerst langs een post of tankstation te passeren waar hij een kaartje kan kopen en de toldienst alsnog zijn nummerplaat en de gegevens van zijn firma kan doorgeven.
De nummerplaat erkenning wordt onmiddellijk gelinkt aan een nummer dat de chauffeur heeft doorgegeven. De factuur volgt enige tijd later, afhankelijk van het land kan het gaan van twee tot vier weken.
In Noorwegen moet je langs de douane passeren en inklaren. Gelukkig was het nog niet druk wegens 2 januari, anders kan je daar wel enige uren verslijten.
Over het verslijten van uren gesproken, volgens de Europese Regels (daar zijn ze weer) mag een trucker 4.5 uur ononderbroken werken. Dan is hij verplicht om 45 min rust (stilstand van de truck) te nemen. Hierna mag er weer verder gewerkt worden tot het maximum van negen uur is bereikt. Over de grens van 9 werkuren mag men in geen geval komen. De boetes zijn niet mals. Toch is het toegelaten om tweemaal per week aan tien uren te komen. Die extra uren dienen dan wel verplicht gerecupereerd te worden, wat wil zeggen dat er de week erop maar 43 uur kan gereden worden. Dus is er een wekelijkse rust voorzien (max 47 rij uren per week), iets wat nu op dit ogenblik weer te discussie staat. Europa (!) wil toelaten dat bus chauffeurs en truckchauffeurs in hun cabine deze wekelijkse rust kunnen nemen. Er zijn nu al chauffeurs die maanden onderweg zijn, in het weekend meestal in een land met een gedoog beleid voor deze praktijken.
Na een werkweek heeft iedereen nood aan een goede rust en eens iets anders te doen, of bij familie door te brengen!
Stilstand voor lossen en laden zitten vervat in die 4.5 uur. Het komt er als bevrachter en trucker op aan om de ritten goed uit te kienen. In de file sta je uiteraard stil, de tijd stoort zich hier niet aan en loopt door. Begin er maar aan om op tijd ergens aan te komen. Bijvoorbeeld het nemen van een ferry is gebonden aan een stipt vertrek uur. Als je op enkele kilometers van de haven aan je maximum rijtijd komt moet je stoppen, mis je de boot en mag je ofwel een langere omweg rijden (tijd!) ofwel heeeeel lang wachten. Tijdens dat wachten is er wel voldoende rust.
Op woensdag morgen konden we met de gloednieuwe koelwagen bij Zuid Natie laden, diepvries shrimps voor Noorwegen, je moet er maar opkomen hé.
Na het in orde brengen van de papierwinkel en het afhalen van een extra paar sneeuwkettingen kon 1-PGP-266 op weg.
De rit ging over Utrecht en Zwolle naar Emmen alwaar de grens met Duitsland werd overgestoken. LKW-Maut meter liep maar een klein stukje, de snelweg werd verlaten.
Over de Ems werd even halt gehouden voor een stukje pudding, overschotje van vorige dag. De taarten en koekjes van de familie bijeenkomst waren niet allemaal verorberd.
Bezuiden Bremen ging het dan terug over de Maut wegen (autostrade) langs Hamburg tot Lübeck.
Tegen 20u konden we in Travemünde op de ferry naar Malmö. Om 22u kwamen we los van de kade. Finnlines (van de Grimaldi Group) voorziet voor truckers een stevige maaltijd voor 8 en voor het uitgebreid ontbijt een ticketje van 4. Ik ben dus voor enkele uren een trucker geweest.
Na een rustige nacht op zee, konden we iets voor achten al op Zweedse bodem verder tuffen. Voor de haven van Malmö vaar je onder de brug die Denemarken met Zweden verbind. Het afrijden was wel een precisie werkje, de ruimte aan boord wordt optimaal benut. De E6/E20 zou voor het grootste deel van de tocht onze leidraad zijn.
In Malmö was de temperatuur iets onder het vriespunt, de kledij was al aangepast. Tijdens de dag ging de temperatuur iets hoger maar het gevoel gaf het tegengestelde, in plaats van +4 leek het -4°C.
Opvallend langs de wegen zijn de LZVs, de extra lange vrachtwagens, + 25m, en het groot aantal MCdos. Van die eethuizen hebben we echter geen gebruik gemaakt. Onze voorraad was ruim bemeten, ik denk dat vier personen er ook konden op overleven. (bedankt Agnes en Evy)
Langs Helsingborg en Goteborg bereikten we Svinesundsbrua, de grote tuibrug tussen Zweden en Noorwegen. Enkele kilometers verder volgde dan een korte stop bij de douane waarna de resterende 110km bij een ondergaande zon werden afgehaspeld.
Alles verliep rustig en goed zodat we iets na vieren op onze losplaats arriveerden. Iets te laat echter om nog gelost te worden, dit was trouwens toch voorzien voor volgende morgen 7u. Reggie geraakte aan de praat met iemand van het bedrijf en kwam te weten dat er de volgende morgen al iemand om vijf uur aanwezig zou zijn. Als die mens goesting had kon de lading dan al gelost worden. Bovendien hadden we zo een rustige en veilige overnachtingsplaats op het bedrijf zelf. En dat kwam goed uit om een retour lading te gaan oppikken in Drammen, een dikke veertig kilometer voorbij Oslo.
In een nabij gelegen wijk zijn we dan iets gaan eten, een pizza van het formaat dat ik nog nooit had gezien. Dat ding was zo groot dat ik er de volgende dag nog tweemaal heb van gegeten. De pizza werd fris gehouden in de palletbak. Met vriestemperaturen is dat eigenlijk een grote ijskast.
Slapen in een cabine van een truck, die verwarmd wordt, is best comfortabel. Als je de beperkte ruimte buiten beschouwing laat tenminste. Slapen van 20u30 tot 03u50 de volgende morgen, tja dan is dat toch goed hé.
De lading werd effectief gelost de volgende morgen om 5u, afijn, Reggie reed de paletten tot op de ramp alwaar een heftruck voerder alles in zijn vriezer placeerde.
En tegen 8u arriveerden we al in Drammen waar een volle lading klipbakken werd geladen. Een deel van deze lading was voor een bedrijf in America, NL.
De rit door het centrum van Oslo was, op dit vroege uur, eerder sprookjesachtig.
Jammer genoeg moesten we terug rijden tot Goteborg om daar de ferry van Stena Lines naar Kiel te nemen. Die andere ferry van Oslo naar Kiel (Color Line) lag in het centrum van de stad en dat was eerder een cruiseboot. Niet dat Stena Lines minderwaardig was hoor. Bovendien was de vaartijd heel wat korter, 14 uur tegenover 21 uur.
Maar ook de uren aan boord tussen Goteborg en Kiel gingen grotendeels al slapend voorbij.
Uitgerust en met een goed ontbijt achter de kiezen konden we de trip naar America aanvatten. Het was weeral donker als we daar arriveerden. Ook hier was het zelf lossen, maar dat verliep vlot.
Om problemen met de rijtijd te vermijden besloot Reggie om daar aan de loskade de nodige rust te nemen. De resterende 160 km via Eindhoven en Antwerpen verliepen zonder problemen.
Het was na negen uur savonds toen Agnes me kwam oppikken.
Beste Reggie, bedankt voor de toffe ervaring.
Mvg
Hugo
Fotos: Volvo truck en Koelopligger; Temperatuur instellen; Vracht veilig; Welkom aan boord; Krap aan boord, helemaal links een Belg; LZVs heel gewoon in het Noorden; Zon gaat snel onder; Oslo; Kiel, marine scheepswerf.
Langs deze weg aan U allen een gezond, vreugdevol en liefdevol 2019 toegewenst.
Deze week kan ik in Oslo al eens rondneuzen, tenminste als er tijd is. Ik kan tot daar geraken, nee ,niet te voet maar met de truck. Te voet zal ik er ook geraken over een paar maanden, hoop ik toch.
Een neef van Agnes heeft me gevraagd hem te vergezellen voor een levering in Noorwegen. De tocht zal via weg en water lopen. In Travemünde zal de nachtferry ons tot Malmö brengen, zalig slapen op de boot.
Als er tijd rest, afhankelijk van de snelheid van lossen en laden, is er de kans om de St.Olav Domkirke te bezoeken. Misschien kan ik er al een contact leggen met een vereniging die, zoals de Jacobs verenigingen, de tocht begeleiden. Ach, we zien wel.
Graag wil ik jullie aandacht ook vestigen op de rechterkolom, onder de titel: Blogs van Vrienden.
De blog van Kozzen is zeker voor poëzie liefhebbers een aanrader. De andere, Stroomopwaarts wandelen langs waterlopen geeft uitermate goede informatie over onze wandelwegen langs.....just.
