Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
19-11-2018
Nooit meer oorlog.
Beste Lezers,
In België is november de maand van de doden. Het begint met de 1e waarop je de heiligen moet eren. Wat ik daarvan denk kan je lezen in vorige aflevering. Op den 2e herdenken we onze dierbare overledenen en zoals geschreven, dat hoeft niet precies op die datum te gebeuren, het mag.
11 november is dan weer een dag om de helden van beide wereldoorlogen te eren.
In veel andere landen gelden andere datums. Frankrijk eert zijn oorlogsslachtoffers zowel op 11 november als 8 mei, respectievelijk voor de 1e als de 2e ‘guerre mondiale’.
Voor de meeste Europese landen geld voor WOII 8 mei als dag van de wapenstilstand. Nederland viert 5 mei als bevrijdingsdag terwijl het in de Aziatische landen 15 augustus is, dag van de capitulatie van Japan.
Een verschil tussen WOI en WOII is dus herdenking van de wapenstilstand. Nochtans is dit maar een overeenkomst, vele duizenden doden zullen na 11 november nog vallen. Op 11 november zelf sneuvelden nog 308 soldaten in Flanders Fields. Oorzaken zijn velerlei, op sommige plaatsen is het bevel tot het stopzetten van de vijandelijkheden nog niet doorgedrongen. Velen overlijden door hun opgelopen verwondingen of ziekten. Ontelbare burgers kwamen nog om door achter gebleven munitie. Tewerkgestelden uit Duitsland kwamen uitgeput of ziek terug en overleden dus ook aan de gevolgen van de oorlog. Enkele legers worden niet ontbonden o.a. voor de bezetting van Duitse gebieden of omdat men niet onmiddellijk weet wat men met die mensen massa aan moet. In die concentraties van militairen, vermoeid na de lange strijd, kunnen ziekten makkelijk uitbreiden. De Spaanse Griep maakt meer doden na WOI dan dat er slachtoffers zijn gevallen op de slagvelden.
Ontslagen dienstplichtigen en vrijwilligers hebben geen job en leven in armoedige omstandigheden (stank voor dank). Erbovenop is er weinig of geen werk in de steden. De oorlogsmachinerie is stilgevallen en fabrieken ontslagen massaal werknemers. Meestal zijn dit dan nog vrouwen, die al weinig verdienden met hun slaven arbeid ter meerdere eer en glorie van het land. Er is zoals steeds maar één winnaar van een gewapend conflict: het kapitaal. Ongeacht welke zijde of gezindheid, de handel blijft doorgaan, zelfs tussen ‘vijanden’.
Vorige week waren we op 10 en 11 november in Ieper. Een rondrit op zaterdag behandelde als thema: Vijf jaar voorlaatste dag. Onder begeleiding van Kevin Breyne, een prima gids en ‘gebeten’ door wat zich honderd geleden in zijn streek heeft afgespeeld, werd op verschillende plaatsen halt gehouden. Die halte plaatsen waren niet zo maar lukraak gekozen, ze hielden verband met 10 november. Een markante gebeurtenis ‘de voorlaatste dag’ in 14, 15, 16, 17 en uiteindelijk 1918 werd belicht.
In 1914 dacht men nog steeds dat met Kerstmis iedereen thuis zou zijn. Helaas…
Nu honderd jaar later worden er nog regelmatig resten van soldaten gevonden in de Westhoek, dit jaar 31. Jammer genoeg zal de grote meerderheid van deze gesneuvelden voor eeuwig onbekend blijven. Wel goed is dat deze mensen dan eindelijk met de nodige (militaire) eer kunnen begraven worden. Vermoedelijk liggen er nog zo’n dikke 200.000 vermisten onder de grond, alleen in Vlaamse Velden.
Ik houd er in ieder geval weer een interessant boek aan over: De Laatste Slag, een cardiogram van het Eindoffensief. En omdat er steeds twee kanten aan een verhaal zijn heb ik ook nog het boek ‘Gestolen Jeugd’ van Marielou Uyttenhove aangeschaft. Dit boek belicht het leven van schrijfster als dochter van een Vlaamse vader en Duitse moeder na WOII. Hieruit blijkt eens te meer dat haat het begin is van veel ellende.
Op zondag was er dan de parade en de taptoe onder de Menenpoort. Deze laatste was niet te betreden wegens het hoge gehalte aan notabelen. De bloemenhulde was nog langer dan anders. De stilte op de markt, waar ik via een groot scherm de plechtigheid kon volgen tijdens de Last Post, was om rillingen van te krijgen. Plots kwam een groepje ‘toeristen’ al kwetterend de hoek om gelopen. Het duurde even voor hunne nikkel viel.
Nog het vermelden waard is de optocht (betoging?) van een vijftigtal Sikhs. Zij wensen hun deelname aan WOI te onderstrepen. Ondanks dat zij maar 2% van de Indische bevolking vertegenwoordigen hebben ze wel 20% van het contigent British Indian Army uitgemaakt.
In de namiddag hebben we dan nog een bezoek gebracht aan CWxRM aan de Palingbeek in Zillebeke. Met 600 duizend beeldjes voor 600 000 namen wilden ComingWorldRememberMe alle slachtoffers van de Eerste Wereldoorlog op Belgische bodem herdenken.
Aan het geheel is jaren gewerkt. Velen hebben hun bijdrage geleverd door handmatig de beeldjes te vormen.
Het zicht is best indrukwekkend. Ook het idee van Pangea en het ei dat op uitbarsten staat is een mooie metafoor. De inplantingsplek is symbolisch gekozen, het niemandsland tussen de geallieerden en de Duitsers.
Nooit meer oorlog! Edoch, zelfs op deze plek kon je de aanzet tot de waanzin van de laatste week al zien. Hier en daar tussen de beeldjes vielen al lege plekken te ontwaren.
Nu kan ik dus al schrijven: het zicht WAS best indrukwekkend. Het beeld van de profijt zoekers afgelopen week was dit dan ook, weliswaar op een andere wijze.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Zonsopkomst, 100 jaar geleden, de vijand zit nog aan de overkant; De markt te Ieper op 11/11/2018, muisstil tijdens de Last Post; Pangea; Lege plaatsen; Zo zag het origineel uit; Zondsondergang 100 jaar geleden, rust en vooral stilte; Marec.
Vandaag dus de feestdag van alle Heiligen. Tja, Heilig worden is blijkbaar niet zo moeilijk. Olaf I van Noorwegen is ook heilig. Het was voldoende om zich tot het katholicisme te bekeren, en met hem al zijn onderdanen. Die onderdanen deden dat wel uit levensbehoud.
Olaf I (ca. 963 - Svolder, 9 september 1000), alias Olav Tryggvason, was koning van Noorwegen van 995 tot 1000. Olaf speelde een belangrijke rol in de bloedige bekering van de Vikingen tot het christendom.
Volgens de overlevering bouwde Olaf de eerste kerk van Noorwegen, waarschijnlijk in 995, in Moster. Ook stichtte hij de stad Trondheim, in 997. Er staat een standbeeld van Olaf op de grote markt van Trondheim.
Olaf gebruikte geweld, marteling of de dood om heidense mensen te bekeren. Meerdere gevallen van Olaf's gewelddadige pogingen tot bekering leiden tot een dag van herdenking onder de moderne heidenen, vergelijkbaar met de feestdagen van gemartelde christelijke heiligen.
In dat rijtje van heiligen wil ik dus niet thuishoren. Waarom schrijf ik er dan over? Omdat ik volgend jaar (alstmogelijkis) een bedevaartstocht naar het Noorden wil maken. En omdat er een Olavspad loopt van Oslo tot Trondheim en ik dat pad wil volgen en daarom enige info over die Heilige wil inwinnen.
Voilà, hiermee is het dan definitief, de volgende tocht gaat naar Noorwegen. De totale afstand Temse-Trondheim zal zo rond de 1800 km liggen. Voorbereidingen zijn al gestart, vandaar het bovenstaande.
Allerzielen dan, ter gedenkenis van alle slachtoffers van de kerstening.
Om het meer bij thuis te houden, ter nagedachtenis van onze naaste familieleden. Hiervoor hoeft het voor mij niet persé op 2 november te zijn. Een tochtje op het kerkhof, gelijk waar, drukt je steeds met de neus op de realiteit. Ik ben er nog, velen van mijn leeftijd al niet meer. Gisteren nog naar de begrafenis geweest van Suzy T, pas 59 jaar….
Op het plaatselijke kerkhof kan het deugd doen even stil te staan bij het graf van een familielid of goede vriend. Het gemis van een graf dringt dan ook pas door als … er niks te bezoeken valt. Voorheen dacht ik ook altijd, laat me maar verassen en uitstrooien. Nu weet ik dat zo zeker niet meer. Hoewel, misschien komt er toch niemand langs.
Vorige zaterdag was ik deelnemer aan een rondgang op het kerkhof van Temse. De bezochte graven zijn allemaal als erfgoed erkend en de tour werd zeer vakkundig en met de nodige verhalen begeleid door Luc DR.
Een van die verhalen ging over Amaury Amelinckx, jongen geboren in 1932 en overleden in 1936. De eerst volgende jongen die geboren wordt in de familie krijgt als voornaam: Amaury. Deze kozijn van de vorige Amaury was de kleinzoon van Joke Podding.
Frans Amelinckx en Joanna Gosselin, zoals Joke eigenlijk noemde, kregen vier kinderen: Marieke, Cyriel, Gabriëlle en Jenny. Ze hadden een bakkerij in de August Wautersstraat, niet ver van mijn deur. (Schuinover de Philemon Haumanstraat, ik vermoed daar waar later nog beenhouwerij Van Acker was.)
Cyriel zette de bakkerij verder in de Akkerstraat en kreeg twee zonen, Amaury en Benny. Deze laatste was de laatste bakker Amelinckx. Ik herinner me zeer goed dat je er voor één frank een dikke tipzak kruimelkoekjes kon kopen met erin een verassing. En natuurlijk was er de podding, die je per spie kon verkrijgen.
In de Akkerstraat was er nog een derde generatie bakkers, namelijk Willy De Maere.
Ik kom op bijna identieke wijze aan mijn voornaam. Kozzen Hugo is geboren op 30 september 1949 en overleden door verdrinking op 7 augustus 1950. De eerst volgende jongen binnen de familie was ik.
Het grafje van Hugo heb ik ontdekt bij de begrafenis van een klasgenoot. De juiste naam wist ik het niet meer, Van den Bergh of zoiets. Wel dat twee broers bij een ongeval om het leven kwamen, ergens in 1959. De begrafenis was een koude en mistige dag en de graven lagen op het ‘kinderkerkhof’ , links als je door het eerste hek ging.
Dankzij Luc DR krijg ik weer een beetje meer vat op mijn verleden. Het betrof de familie Debergh, woonachtig in de Doornstraat. De ‘grote baan’ liep nog door het centrum, alle verkeer moest toen nog door de smalle straten.
Het ongeval waarover sprake is gebeurd in de Gasthuisstraat, ter hoogte Dr De Ryck. Raoul (1947) reed met de fiets naar school, Maurice (1952) zat achterop. Hun broer Ludo was al op school, broeder directeur moest komen kijken wie van de broers aanwezig was op school. Bleek het inderdaad dat de twee andere om het leven waren gekomen….
Hoe ik het nieuws vernomen heb weet ik niet meer. Wel dat ik toen mijn naam zag op een grafzerk.
Beide heren, Amaury en Ludo kan je samen op de foto zien in Info Temse van december 2007 (nummer 124 pagina 25).
Er is ook nog vrolijk nieuws, de geboorte van:
Jorn, tweede zoontje van Evy, nichtje van Agnes en Louise, dochtertje van Nicky en Mathias, neef van Agnes.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Kaarsje voor Allerzielen, graf van Amaury en Hugo en de leuke geboortekaartjes, Suzy.
Reizen om te leren, dat is zeker zo.
Als je de eerste keer in de metro van Parijs aanbelandt, is het wel even spannend. Edoch, eigenlijk is het poepsimpel, als je het eindstation kent en dus de lijn, is het de eenvoud zelf. Wat het meer stresserend maakt is het onbekende, de drukte en de gejaagdheid.
Niet dat ik nu een habitué ben, maar eens meegemaakt valt dat allemaal best mee. Opletten moet je over heel de wereld doen hé!
Bij de terugkeer vanuit Bordeaux was het in Gare du Nord evengoed toch wel even nijpend. Toen het ticketje uit de toegang automaat kwam bleek er maar één deurtje te openen. Mijn valiesje kon er wel doorheen, ikzelf met mijn rugzak bleef steken. Hoe ik ook morrelde en wrong, er was geen doorkomen aan. Terugkeren dan maar en opnieuw proberen. Helaas, dat kaartje was geregistreerd, dus geen toegang meer.
En dan pas begin je te denken aan de aansluiting van de Thalys naar BXL. Normaliter heb je voldoende tijd om je van de Gare de Montparnasse 1 en 2 naar de Gard du Nord te begeven. Als er al dik veertig minuten verbruikt zijn van het toegestane uur en je moet in dat grote station nog enkele honderd meters afleggen, tja, gene paniek.
En dat komt het, eens te meer, een behulpzame jonge man liet me erdoorheen. Zonder vragen of voorwaarden, gewoon monsieur suivent moi, et voila, alles verliep verder zoals gepland. Een tiental minuten voor vertrek zaten Agnes en ikzelf op onze plaats.
De bus vanuit Longarisse was een meevaller. Normaliter vertrekken er meerdere bussen vanuit Lacanau Plage. In de winter periode zijn dit er maar enkele. Het is dus zaak om op tijd aan de halte plaats te zijn. Bijkomend ligt Longarisse (en nog enkele gehuchtjes) bezijden de hoofdroute en moet je de halte dus aanvragen. Dit kom je allemaal te weten als je de Horaires dhiver in je bezit hebt, te verkrijgen in de gare St-Jean te Bordeaux.
Als je zoals wij op maandag morgen wil vertrekken dien je de halte al ten laatste op vrijdag voor 18u aan te vragen.
Op donderdag had ik al een telefoontje gepleegd. In eerste instantie dacht de receptioniste dat het een aanvraag voor ziekenvervoer betrof. De firma TransGironde (Keolis Gironde) doet meer dan alleen bus vervoer én mijn Frans klinkt waarschijnlijk minder Fransoos dan zou moeten. Afin, het klonk mij alleszins wel goed in de oren zodat ik alsnog de gevraagde stop van de bus kon vastleggen.
Op maandag morgen waren we al 15 minuten voor het afgesproken uur aan de halte (stop 06u40) toen de bus al toekwam.
Opluchting in eerste instantie en vooral de gedachte, die Fransen zijn stipter dan gedacht.
Vanuit Lacenau Plage tot Bordeaux Gare St-Jean is het, volgens de horaires van lijn 702, ongeveer een 1u45 rijden. Dit omvat 12 arrêts vóór de zone TBM, Transport Bordeaux Métropole. Binnen deze zone zijn er nog 11 mogelijke stopplaatsen waarvan enkele aansluiting geven op de tramlijnen of belangrijke plaatsen.
Als je op dit vroege uur over de baan zoeft, rustig gezeten in een echte autobus met comfortabele zetels, zie je pas hoeveel autos en mensen zich naar de grote stad begeven. Dat de rit veertig minuten langer heeft geduurd hoeft dan ook niet te verbazen. Wel ben je stress vrij en uitgerust om de dag goed aan te vangen.
Apropos, de bus chauffeur was dezelfde als vorig jaar.
Tijdens ons verblijf in Frankrijk is het nichtje van Agnes bevallen van een flinke zoon, JORN. Ik heb het manneke ondertussen al gezien, het zal ne flinke Vikking worden.
Beste Lezers, in de rechterkolom is er iets gewijzigd. De resultaten van de DDT zijn gewist en fotoboek Deel I van mijn camino tocht 2018 is gepubliceerd. Het betreft het deel van de GR 78, le Chemin du Piémont Pyrénéen.
Het is al van 1 oktober geleden dat ik nog iets van me heb laten horen. Heeft het iets te maken met het pensioen van Agnes? Ja, want na een weekend in Valkenburg hebben we meer dan een week in de bossen verbleven in Longarisse. En dat zou niet gelukt zijn zonder dat eeuwige verlof.
Valkenburg is een oud stadje dat volstaat met hotels en restaurants. Ik denk, weet zeker, dat het leeft op toerisme. (75 hotels is niet weinig) Niet dat het niet leuk is, voor enkele dagen wel te verstaan.
Ondanks dat het al 7 oktober was bleef de temperatuur heel zacht. Ideaal voor een avond activiteit die door twee acteurs werd aangekondigd als een misdaad spel waarin naar believen kon bedrogen en vals gespeeld worden.
Dat begon al goed, normaliter kreeg elke deelnemer één leven in de vorm van een speelkaart. Ik begon er met twee, je muts even verdraaien was voldoende. De bende werd opgedeeld in twee groepen en THEO VOLGEN! was de laatste man, kwestie van niemand te verliezen.
Tijdens de rondgang in de stad werd her en der stilgestaan en volgde er een uiteenzetting over een stuk stads geschiedenis. Ook werden er vragen gesteld en bij juist antwoord kon je een mini sleutel ontvangen. Maar bij elke stop moest de groep, waarbinnen dat juiste antwoord werd gegeven, iemand uit de andere groep aanduiden die zijn levenskaart diende in te leveren, en dus niet meer kon meedoen met de strijd om de meeste sleuteltjes.
Zowat ergens in het midden van de doden was het mijn beurt om een kaart in te leveren. Toen ik daarna nog steeds meedeed voor de prijzen rezen de vragen en protesten (verwensingen nog net niet) al vlug ten hemel. Het duurde dan ook niet te lang of mijn tweede leven was eraan.
Dan begon het tweede luik, het vals spelen. Voorzichtige navraag bij nog levende personen vertelde me waar de meeste sleuteltjes zich bevonden. Zodoende kon ik bij bevriende mede Nauwe Banders een aantal sleuteltjes bemachtigen die ik door kon spelen om alzo de overwinning binnen de groep te houden. En dat is gelukt!
Voor de rest onthoud ik van Valkenburg zijn mergelgrotten, zijn steenkoolmijn, de Wilhelmina toren en de Cauberg, aankomst van de klassieke wielerwedstrijd de Amstel Gold Race.
Verder is me zeer duidelijk gemaakt dat de stad de Kerststad is van Nederland. Dan zijn ook een deel van de mergelgrotten ingericht als kerstmarkt.
Na een dagje rust, allé na de was en de plas, valiesje terug in orde gebracht om de volgende morgen alweer op pad te trekken. Met de trein (vertrek te Temse 6u30) via de Midi BXL, Paris-metro naar Bordeaux, om daar de bus te nemen.
Longarisse is een plaatsje in de Landes, zon 65km van Bordeaux. Voor Lacanau-plage is het nog een dikke 15km, een mooi ritje met de fiets langs de bossen.
Thérèse, zo noemt de dame die ons gul ontvangt, vond het nodig om ons af te halen aan het station en rechtstreeks met de wagen naar haar buiten verblijf in de bossen te brengen. Met de bus zou dat heel wat langer duren en bovenal, we moesten nog wat inkopen doen.
Al met al stonden we om vier uur aan de rand van Lac Lacanau te genieten van het warme zonnetje. Maar dat zonnetje was hier ook van toepassing, naar ik heb vernomen.
Lacanau is de hoofdplaats van dit deeltje van de Médoc Atlantique.
Het is er rustig wandelen en fietsen in deze periode. De massa toeristen zijn er weg. Hier en daar wat bewoners, vaste en een deel die regelmatig gebruik maken van hun buiten verblijf. Aan het aantal boten, van allerlei grote en vorm, denk ik dat het hier in het seizoen wel enigszins anders zal zijn. Dan is er zelfs een magazijntje geopend.
Bordeaux werd op een drafje verkend, een terugkeer dringt zich op. Wel uitgebreid het Musée du vin bezocht, met proeverij! We dienden we ons te voet naar daar te begeven. Door een ongeval was de tramlijn gestremd. Een flinke wandeling kon er nog af.
Deze week was het dus weeral een beetje aanpassen, wat karweitjes in de tuin uitvoeren en de dagbladen verwerken. Maar het lukt om de boel aan de kant te krijgen.
Niet dat het echt stil is gevallen.
De biljart competitie individueel voor het verbond Temse is van start gegaan en dat betekend weeral regelmatig café bezoek.
Dit weekend was er een activiteit van het BCG te Stekene. Daar vond de officiële overhandiging plaats van 20 blindengeleidehonden. Dit is het resultaat van twee jaar hard werken van honden, gebruikers, pleeg gezinnen en anders-carrière honden. Deze laatsten zijn dieren die niet geschikt zijn om hun taak van blinde geleidehond goed uit te voeren maar dan wel voor andere taken geschikt zijn.
Het was een mooie plechtigheid met een pakkend relaas van iemand die dankbaar en verdrietig is. Dankbaar om het verkrijgen van een nieuwe hond en verdrietig om de vorige af te geven. Het is duidelijk dat de band tussen mens en dier wel innig kan zijn.
Als muzikaal intermezzo kregen we de band Flera Nyckelharpas B. te horen. De wat?
De nyckelharpa betekent letterlijk sleutelharp/toets harp en is een snaarinstrument uit Zweden dat wordt gebruikt om volksmuziek te spelen, traditioneel in de streek Uppland. Het instrument wordt in het Nederlands ook wel sleutelvedel of sleutelharp genoemd. Ik had er nog nooit van gehoord maar de nyckelharpa is verwant met de draailier. Bij beide instrumenten drukt de speler snaren in via toetsen, waardoor de toonhoogte wordt bepaald. De nyckelharpa wordt met een korte, hoge strijkstok aangestreken. Dat is het belangrijkste verschil met de draailier, waar de snaren in beweging worden gebracht door een wiel met een zwengel. Zo valt de nyckelharpa samen met de draailier eerder in de categorie 'mechanische instrumenten', al is het strikt genomen een strijkinstrument.
De muzikant bespeelt het instrument in zittende positie, met de harpa dwars op zijn schoot. De boogvoering gebeurt opwaarts. Met de linkerhand bedient de bespeler toetsen, die tangenten in beweging brengen waardoor de snaarlengte wordt verkort.
De band bracht een nummer van U2 ten gehore.
Na het degusteren van een plaatselijk biertje was het tijd om huiswaarts te keren om te bus naar Kruibeke te kunnen nemen.
Om 18u werd er door de vriendenkring van de brandweer het startschot gegeven voor een gemoedelijke avond. Na een korte verwelkoming werd aangeschoven voor een kaas/Breugel avond in de polyvalente zaal. In de garage was een ruimte vrij gemaakt om allerlei volksspelen te kunnen beoefenen.
Het weekend was zo voorbij. Tempus Fugit.
Wat de warmste week betreft, die mars vanuit Brussel Noord naar Wachtebeke zal plaatsvinden. Zoals al gemeld wordt geprobeerd om meer deelnemers aan te trekken. Verder kan de slaapplaats ook nog in Lebbeke/Denderbelle worden voorzien. Daar wordt aan gewerkt.
Wat het wandelschema en parcours betreffen werd ik aangezocht om deze taak op me te nemen, wat ik graag aanvaard. Intussen heb ik al contact gehad met stapmaat Jan die me hierbij zal helpen.
Voorts doe ik nu al een oproep om de Duw Mee actie te ondersteunen door me te sponsoren. De nodige gegevens hiervoor volgen nog.
Oja, nog dit: vanuit Bordeaux hebben we Canelés Baillardran meegebracht. Dit is een typische en authentieke Bordelaise patisserie gebakje uit de 16e eeuw en is van oorsprong religieus. Hoe het komt weet ik niet, maar het recept is geheim en het smaakt delicieus. (de doos is bijna leeg-sorry)
Grtjs
Hugo
Fotos: Fiere Miranda met Polly in het midden van het podium; Deze dacht er het zijne van; Eerste trip met de TGV; Fietsen in de bossen op soms smalle paadjes, opletten geblazen!; Wandelen op de vloedlijn; Steeds surfers te zien; Ook een Jacobspas passeert aan ons buitenverblijf; Prachtige duinen; Bordeaux smorgens in de regen en geen tram!
Doe Mee met Duw Mee is vanaf nu mijn leuze. Jazeker, ik doe mee. Vorig jaar heb ik deelgenomen aan de actie van Duw Mee tijdens de Warmste Week van Studio Brussel. De deelname bestond in een geldelijke sponsering, het meedoen met het stappen tellen en de tocht vanuit Brussel Noord naar Wachtebeke.
(Dat stappen tellen was symbolisch, om aan te tonen hoeveel kinderen er geen (of nauwelijks) onderwijs genieten. Met heel velen flink gestapt om nog niet aan de helft te komen van de 150 miljoen kinderen die nooit naar school gaan.)
Voor die tocht was/is er een wandelgroep opgericht op WhatsApp onder de titel: Bxl duwmee stoere bende. En de organisator van die groep, Wim, heeft bericht dat er ook dit jaar een dergelijke tocht wordt georganiseerd.
Ik noteer alvast vrijdag 21 december 2018 in mijn agenda, 67km zijn goed te doen in twee dagen.
Hopelijk doen ook de anderen weer mee, de bleinen zullen nu al wel genezen zijn!
Over die anderen gesproken, Els, Leen, Cedric, Saar, Ulrik en Wim hopen dat we dit groepje kunnen uitbreiden tot een twintigtal moedige stappers. De moeilijkheid is echter om een slaapplaats te vinden in Dendermonde. Vorig jaar konden we met ons achten, met onze begeleider Seppe, overnachten bij iemand thuis. Twintig is echter iets van het goede te veel voor één particulier, daarom misschien al via deze weg de vraag: Weet iemand van mijn lezers een geschikte overnachtingsplaats te Dendermonde voor 20 personen? (als het kan verwarmd en een goede douche!)
Een 6e tocht van de Duw Mee actie start wederom vanuit Sint-Niklaas, goed voor 30 km. En zoals voorheen kunnen de jonge kinderen de laatste kilometers mee op pad, gezellig met lampjes en lampions.
Het ingezamelde bedrag vorig jaar van 46 132, 33 is een fantastische opsteker voor deze organisatie. Dankzij die steun, konden ze dit jaar opnieuw met volle energie de straat op trekken om hun ambitieuze plannen te realiseren.
Nog iets over Mobile School.
Mobile School is een Belgische organisatie die zich wereldwijd inzet voor straatkinderen. Zij ontwikkelen mobiele schoolkarretjes en verzorgen de opleiding van plaatselijke straathoekwerkers. Momenteel rijden er 50 mobiele schooltjes in 25 landen, verspreid over vier continenten: Latijns-Amerika, Azië, Afrika en Europa.
Mobile School richt zich op twee doelgroepen:
Straatkinderen en de straathoekwerkers die informele educatieve activiteiten met hen opzetten. Onder het motto Als een kind niet naar school kan dan brengen we de school naar het kind ontwikkelden ze een mobiele school.
Dit rijdende schoolbord met honderden educatieve spelen stelt straathoekwerkers in staat om educatieve activiteiten op te zetten.
De materialen zijn technisch ontworpen op basis van mobiliteit, aanpasbaarheid, duurzaamheid en diefstalbestendigheid.
Het educatieve curriculum is geen vervanging voor het klassieke schoolcurriculum. Alle materialen en spelen zijn gericht op het versterken van eigenwaarde en identiteit, het ontdekken van talenten en het empowered worden. Op die manier bouwen we op de stoep aan een stevig fundament van geloof in eigen kunnen, zelfvertrouwen en motivatie dat noodzakelijk is om verdere groeiprocessen op te enten.
Naast de materialen ontwikkelde Mobile School ook een uitgebreid opleidingstraject voor straathoekwerkers. Daarmee bereiden ze hen voor op het specifieke en gespecialiseerde werk op de stoep.
Mobile School ontwikkelde een reeks producten en workshops voor kinderen, jongeren en leerkrachten hier te lande. Deze kunnen ingepast worden in het schoolcurriculum en ondersteunen scholen om hun leerlingen te begeleiden tot duurzame, gelukkige wereldburgers.
De mobiele school is een trekkar op wielen met uitschuifbare krijtborden. Overal kunnen educatieve leerspellen - de software van de mobiele school - bevestigd worden. De mobiele school kan makkelijk worden opgesteld en is even snel opgeruimd. Door haar design is ze bruikbaar op stoepen, pleinen, parken en slums van de grootstad.
De mobiele school is volledig weerbestendig. Tropische buien, een Caribische brandende zon en Roemeense vriestemperaturen vormen geen probleem. Bovendien is de mobiele school diefstalbestendig: alle materialen hangen vast aan het bord waardoor zij niet afzonderlijk kunnen worden meegenomen.
Bij de mobiele school horen educatieve spelen. Zo zijn er meer dan 300 ter beschikking. Om een ruime basiseducatie te bieden aan straatkinderen, beschikt het pakket over diverse thema's: alfabetisering, creatieve therapie, gezondheidseducatie en drugs- en aidspreventie.
Wanneer de mobiele schoolkar volledig is uitgeschoven, meet deze maar liefst zes meter lang.
De mobiele school wordt geproduceerd in de Provinciale Secundaire School Bilzen. Mobile School vzw en PSSB maken samen de duidelijke en bewuste keuze om de schooltjes te produceren met Vlaamse jongeren in een grensoverschrijdend project van maatschappelijke mondiale vorming, technische vorming en entrepreneurschip.
Na een lang weekend in Holsthum was mijn Duitse spraakkunst weer een (heel klein) beetje op peil.
Als je weet dat met peil ook al weer niet te veel mag verwacht worden kan je rustig spreken van camping Duits.
Maar dat volstaat blijkbaar toch wel, het plezier is er niet minder om.
Het weekend in Holsthum stond ook in het teken van de jeugd brandweer.
In Duitsland is de jeugd brandweer zeer verspreid. Jaarlijks worden er ook wedstrijdjes gehouden binnen een Verbond, en dat gaat met voorrondes tot een finale. Dit jaar werd de finale van het Eifelverbond te Holsthum gehouden. Jammer genoeg was de eigen jeugd er niet in geslaagd hieraan deel te nemen.
Maar daarom wel de vertegenwoordiging van enkele oud-leden van jeugd brandweer Kruibeke.
Bij een bezoekje aan een moderne boerderie weer een en ander opgestoken. Vooral dat de koeien van nu veel slimmer zijn. Wel staat er tegenover dat die beesten niet meer buiten komen. Alles wordt geregeld via computer, zelfs de melkmachine werkt volledig autonoom. Een koe die het melken fijn vindt wordt (als ze te vlug terug keert naar de machine) gewoon wandelen gestuurd en krijgt geen snoepje.
Gelukkig heb ik een partner die nog in Duitsland op school is geweest. En die Spräche is wel wat beter dan de mijne. Dat kwam goed van pas want vorig weekend zijn er Duitse gasten op bezoek geweest, ook voor een lang weekend.
Die gasten zijn Gisele en Peter, die ik heb ontmoet in Les Landes tijdens mijn eerste camino. Als je terug gaat naar het verslagje van 8 juni 2015 kan je de foto van hun camper nog eens bekijken en vergelijken met deze hieronder. Ja, inderdaad, er is niks veranderd. Vorig jaar is er een klein incidentje geweest met de camper: er kwam rook vanonder het handschoenkastje. Peter heeft met een deken de beginnende brand gedoofd en erger voorkomen. De bedrading onder de plong kast was gesmolten.
Na te zijn afgesleept heeft hij bij een bevriende garagist het boeltje laten herstellen. Dat kan nog met zulke autos. Dit jaar hebben ze weer hun uitstap van een zestal weken door Frankrijk gemaakt.
En nu in september hebben ze nog een viertal weken door Duitsland, Friesland, Nederland en België gereden. In Duits Friesland hebben ze de Meyer Werft in Papenburg bezocht. En ze waren onder de indruk. Ik zou het ook zijn, enorme cruise schepen die binnen worden gebouwd! Misschien wel eens een uitstap met Op Stoapel waard.
Afijn, de steden Brussel en Antwerpen lieten ook een grote indruk op hen na. Bij een boottocht in de haven kon ik hen toch nog één en ander bijbrengen over schepen, haven en containers. Op zaterdag avond kon ik hen meenemen naar het jaarlijkse eetfestijn van Brandweer Kruibeke. Ook dit was voor hen alweer een fijne ervaring. Ondertussen zijn ze alweer veilig thuis in Ettlingen.
Die partner waarvan sprake in voorgaande tekst wordt vanaf 1 oktober officieel op rust gesteld. Maar haar laatste werkdag was al vorige week woensdag. Het afscheid werd ietsje verzacht met een glazeke champieter met de collegas. Morgenavond is er dan het officiële afscheid tijdens een diner ter hare ere.
Voor mij zal het zeker ook aanpassen worden. Hoewel, begin oktober trekken we er al samen op uit, een weekje naar Les Landes. Vorig jaar mocht ik al eens proeven van een verblijf in de chalet van Thérèse in Longarisse, 85 km van Bordeaux. Met blijdschap verwelkomt ze ons beiden dit jaar weer.
Ik hoop op terug een été indien, warme nadagen in het prachtige decor van bossen, duinen, strand én vooral de stilte.(zie blog van 1/6/15)
Door de drukke bezigheden kon ik jammer genoeg niet aanwezig zijn bij de voordracht over de ballonvaart in Sint-Niklaas begin september. Gelukkig kon ik nog de prachtige brochure UIT DE WERELD VAN DE LOMBAL van de hand van Eddy Allcock verkrijgen. Deze brochure begint met ne schone sinikloase zin:
t ieste weekengd va september kunde wael al ies ne lombal zien op de mart!. Ne lombal kunde nog altijd zien dat ieste weekengd.
De brochure gaat over veel meer natuurlijk. De geschiedenis van het ontstaan van de ballon, andere ballonnen (o.a. Zeppelins), ballonnen in het land van Waas vanaf 1866, na WOII, Special Shapes en sterke verhalen zijn hoofstukken die in de brochure worden behandeld.
Het doet me, als halve Sint-Niklazenoar, veel plezier dit stukje erfgoed geschiedenis te kunnen lezen. Bedankt Eddy!
Grtjs
Hugo
Fotos: In Holsthum is het hop oogst, voor de Bitburger Pils; Automatisatie ten top!; Muttes zijn er niet meer, als ze honger hebben kunnen ze bellen!; De oefenwagen van de jeugd brandweer; Eén van de proeven, met een aantal personen op een zo klien mogelijk gemaakt zeil gaan staan; Prachtige morgen in Holsthum; Deze Fiat is onverslijtbaar; Frans spelletje met Duitsers! Moet kunnen; Indrukwekkend op iedereen.
Met Ronny heb ik een bezoekje gebracht aan onze stapmaat Jan.
Buiten het feit dat hij een beetje loens kijkt is er al veel beterschap met zijn zicht. Het dieptezicht ontbreekt nog een beetje, maar met twee handen kan hij het glas goed vasthouden. En als hij zijn hoofd een beetje zijwaarts knikt is het precies of hij doorheen een duikbril kijkt die half gevuld is met water.
Dus, nog enkele weken en we kunnen terug tesamen op pad.
Op pad dezer dagen gaan de vele mensen die zich kandidaat hebben gesteld om op een lijst te staan voor de komende gemeentelijke verkiezingen.
Zo ook op zondag, op de verkeers happening rond AC De Zaat, was het een gezellige drukte. Aan de stand van het BCG kon je uw ingezamelde dopjes afleveren. Ik kwam aanzetten met een volle zak, bijeen gespaard door velen: geburen, kennissen, en de brandweer vrienden uit Kruibeke.
Verbazend hoeveel al die kleine beetjes opleveren. (zie foto onderaan)
Zaterdag heb ik er een trits gezien tijdens de braderij, die ook nog steeds in mijn straat plaats vindt. Volgend jaar is men aan de 40 editie toe.
Ten huize August Wautersstraat 26 is men dan toe aan de 34e uitgave. Ook niks mis mee. Wel heb ik een enorme verandering vastgesteld.
In vroeger jaren was mijn straat nog een winkelstraat en bijgevolg was er veel te doen. Regelmatig stonden er dan ook allerlei verenigingen hun activiteiten te belichten, onderwijl een graantje meepikkend door middel van de verkoop van drank en spijs. Zelfs de brandweer heb ik enkele malen mogen verwelkomen.
Met het verdwijnen van de winkels (en cafe’s) zijn ook de activiteiten sterk afgenomen. Voorbije aflevering was er een drumband voor één café en stonden er een hele rits auto’s opgesteld. Animositeit zit er voor ons niet meer zo veel in, vroegen kon je tot middernacht meetrillen me de gebrachte muziek.
Enkel het bezoek van Roel Vanderstukken (ik heb hem toch wel gemist zekers, niet goed opgelet!), vergezeld van de Strooien Hoedjes en de Merchtemse Steltenlopers, bracht wat volk voor de deur.
De Strooien Hoedjes zijn al een eeuwigheid vaste gasten op de braderij, familieleden zijn er al jaren muzikant en/of dirigent.
Onze stapmaat de Jan is deze week gestopt op de Camino.
Hierbij zijn verhaal van het waarom.
“Om even de twijfel bij m'n geliefde bloglezers weg te nemen geef ik even een kort relaas weer waarom ik ben moeten stoppen.
Kijk :
Een 10-tal dagen na mijn vertrek merkte ik opeens dat er een klein stukje gezichtsveld weg was links onderaan m'n rechteroog. Ik maakte me zo direct geen zorgen en stapte verder voort. Rond 1 september was ineens weer een hapje weg, 3 september werd het de helft en toen ik op 4 septtember opstond was meer dan de helft weg. en ben ik in één trek; 40 paaltjes, tot in Porto doorgestapt. Ik wilde immers Charlotje nog treffen.
's Avonds naar de spoed waar men oordeelde dat ik dringend geopereerd moest worden.
Op 5 september ben ik dan het hospitaal binnengegaan voor opname. Het was ellendig. De taal niet kunnen spreken, van het kastje naar de muur gestuurd worden, de angst om het zicht te verliezen, de letters van je gsm niet kunnen lezen, zelfs m'n wandelgps niet meer kunnen gebruiken en verloren lopen in de straten van Porto ...pfft
Daar in dat hospitaal moest ik opnieuw getest worden door een dokter. Zelfde resultaat : opereren ! Dat kon vandaag of morgen gebeuren. Maar ... eens gedaan moest je 2 tot 3 weken wachten vooraleer je mag vliegen. Je mocht maar 1 dag in de kliniek blijven en als het misliep met de operatie kon je 14 dagen moeten blijven. Je hebt nazorg nodig en wat ik nu allemaal weet zou dat onmogelijk geworden zijn gezien de gebrekkelijke huisvesting, geen toegang tot vervoer, medicatie plus er alleen voor staan terwijl je zorgbehoevend bent... pffft weeral.
Voor de reisverzekering moest er dan weer een officiele verklaring komen van de geneesheer en daarvoor moest ik weer 2 uur in de wachtrij gaan staan. Ik was het haar kort tevoren vergeten te vragen. ... pffft.
Verrekt daar, ik wil naar huis !
Gelukkig met de hulp van m'n zoon Kristof die professioneel bemiddeld heeft tussen de reisverzekering ben ik nog op 5 september 's middags kunnen terugvliegen vanuit Porto naar Zaventem waar hij me opgepikt heeft.
Gisteren 6 september om 8 uur mocht ik me al aanbieden voor de oogchirurgie. Die is nog dezelfde dag uitgevoerd na uitvoerige testen door topspecialisten.
Als ik even de medische oogzorg in Portugal afweeg .... pffft. Daar diagnostikeerde men me een loslatend netvlies. Dit verdict kwam er na 1 minuutje onderzoeken. Nee, er zaten 3 scheuren in. Aftandse medische apparatuur versus high tech equipment. Een minachtende en hautaine dokteres die met 'Dottore' diende aangesproken te worden in het Santa Antoniohospitaal in Porto tegenover een vriendelijk en uiterst bekwaam team van medici en verpleegkundigen in het Middelheim ziekenhuis. Krijg ginder maar eens iets voor !
Ondertussen ben ik geopereerd en de prognose is voorlopig zeer positief. Het duurt toch nog een 3 tal weken tot ik mijn volledig zicht terug heb. Nu is het behelpen met bril en vergrootglas en een lui oog. We nemen de draad wel terug op als m'n gezicht weer hersteld is ! De klompjes van Sanne moeten nog gedropt worden maar uit Fatima heb ik alvast 2 mooie engeltjes voor haar meegebracht. Ik heb dan toch aan haar en de kindjes gedacht.”
Beste Jan,
Ondanks de pech en het stoppen van de camino is het goed verlopen. Bedankt ook voor je relaas, het is een antwoord op vele vragen. Nog sterkte en tot binnenkort.
Beste Lezers,
Zoals je kan lezen, de camino blijft hoe dan ook altijd een beetje avontuur, niks is zeker. Het gezegde dat het op de camino altijd goed komt blijft wel overeind: Jan is veilig thuis en omringd met goede zorgen, zowel op medisch als mentaal vlak.
Maandag, de eerste dag van de week. Dan ga ik bloggen en ….. het is nu al woensdag avond.
Het gaat vlug, Tempus Fugit.
De dodentocht is nu toch al enkele weken achter de rug maar blijkbaar stond ik toch nog steeds op vakantie modus. Niet dat er niks is gebeurd hoor maar, goede raad indachtig, de activiteiten waren eerder aan de rustige kant te noemen.
En dus ben ik vorige week min of meer terug in gang geschoten.
De haag afdoen is een mooi karweitje om uit te voeren bij minder warm weer. Zeker als je bij de buurman een overjaarse haag mag inkorten. De kettingzaag kwam er aan te pas.
Eerder heb ik nog een brochure opgesteld die werd uitgedeeld bij de overhandiging van de maquette van het onderzoeksschip ‘de Belgica’. Deze plechtigheid vond plaats in AC de Zaat op 18 aug ll. en Op Stoapel was hierbij uitgenodigd. Eerder op het jaar was er al een delegatie van Op Stoapel naar Zeebrugge getrokken om aanwezig te zijn bij de bevelsoverdracht. Zo zoetjes aan begint het begrip erfgoedvereniging OS door te dringen.
En volgend jaar is het tienjarig bestaan van de vereniging, plannen worden gemaakt en voorbereidingen zijn al opgestart.
Met de Oud-Scouts zijn we een weekend op kamp geweest, in Bachten de Kupe (Leisele-Alveringem) om precies te zijn. Een fijn weekend weeral met vele kleine kinderen die een prachtige dag hebben meegemaakt (ook de ouderen hoor) in Braye-Dune. Nog een stadje met prachtige duinen en een breed strand waar je ongehinderd kan vertoeven.
Verder heb ik genoeg bezigheid om mijn PC in werking te houden. Die printer print soms en soms ook niet. Misschien iets om deze avond op te lossen, alles verwijderen en opnieuw installeren. Op hoop van zegen.
Ook het biljart seizoen begint weer volgende week, dus vergadering voorbereiden en berichtje versturen.
Wat het wandelen aangaat, onze Jan is op 16 augustus vertrokken naar Lissabon. Samen met de Ronny heb ik hem uitgewuifd op Zaventem. Moet het toch wel lukken zekers, de jonge barman aan de drank caravan buiten de vertrekhal was een Portugees. Het gesprek kwam al meteen op het land en de Camino Portuguès.
Jan zijn tocht kan je volgen via de link in de rechterkolom van mijn blog.
Verder trekken de Michel en de Marc op 6 september ook richting Portugal om een deel van dezelfde camino te lopen, vanuit Porto. Misschien komen ze onze Jan nog tegen.
Voor hun beide is het de eerste ervaring op een pelgrimstocht. Ze zijn alleszins al gebeten door de microbe door onze verhalen.
Ik ben opgenomen in hun WhatsApp groepje, ben benieuwd naar de ervaringen.
Ikzelf heb vorige week nog een tocht door de Demer vallei gemaakt. Rustig en toch goed doorgestapt, ik was dan ook vrij vroeg thuis. Moest ook wel, Agnes en mezelf werden verwacht om te gaan dineren. Mooi toch als het enige wat je, na een wandeltocht, moet doen is een douche nemen en de benen onder tafel steken.
Verder mag ik nog vermelden dat ik verbaasd ben dat er nog zo veel lezers zijn van “Kerk en Leven”. Zowel aan deze kant van de Schelde als aan de overkant heb ik mooie reacties ontvangen op het artikel over ‘een moderne pelgrim’.
Volgend weekend en week zal de tijd alweer vlug opgebruikt zijn: coniunctis viribus. (met vereende krachten)
Grtjs
Hugo
Foto’s: Torenkraan s’morgens vroeg; Wijwatervat waar ik mijn voeten ging wassen; Kerk Mariekerke tijdens het concert van de Walter Boeykens Ensemble; Overdracht maquette van de Belgica; Haag scheren; Groepsfoto kamp; Spellekes spelen in de duinen; Hoe krijg je de jongsten op een rij?
Wellicht kom ik met oud nieuws, de DDT is geslaagd. Gezien de snelheid van het internet was mijn aankomst rond kwart voor zes al meteen geweten. Op deze manier kan je niet meer ongemerkt in het donker lopen.
Door het vertrek in twee groepen was iedereen vlugger vertrokken. Dus geen deelnemers meer die pas om 10u konden starten. Op het parcours was het evenwel op veel plaatsen even wachten. Bij het samen voegen van de groepen aan het fort van Bornem was het al prijs. Net zoals op de autostrade was het drummen om je plaatsje te veroveren. En net zoals in het verkeer waren er velen die de pechstroken gebruikten.
Langs de andere kant was het dan weer goed, op die manier konden velen niet te vlug van start gaan, en dus niet op 30 km al met krampen zitten.
De organisatie zal wel de nodige conclusies trekken zeker. Het blijft wel een hele puzzel om iedereen tevreden te stellen en de veiligheid niet uit het oog te verliezen.
Maar zoals op voorhand al gemeld, het dipje in de ‘hete’ zomer kwam juist op tijd. De regen hebben we (denk ik toch?) er graag bijgenomen. Met een plu in de hand verloopt het best aangenaam. Als er echter een collega wandelaar , plots opdoemend uit het donker, op de plaats wil lopen waar ik met bevind, tja, dan komt die stapper in contact met mijn plu. Wat gejammer en gevloek volgde op het onzachte contact, die stomme paraplu’s, verdomme!
Voor de rest niks geen problemen ondervonden.
De passage langs het kasteel d’Ursel was/is gewoon schitterend. Ben even binnen gestapt om te genieten van de kamermuziek van het Ensemble Walter Boeykens. Maar jammer genoeg was het spreekwoord in verband met mooie liedjes hier van toepassing. Gelukkig was de ergste regen toen al voorbij.
Eens het licht terug dacht ik een Palmke te gaan drinken. Helaas pindakaas, de gierige kaaskop had zijn sponsoring gestopt. Het was dus best dat ik toch maar een Duvelken heb gedronken.
Niet dat er aan drank of spijs een tekort is. Als je op elke bevoorrading het aangeboden ‘inslaat’ kom je zonder maag problemen makkelijk tot het eind. Enkel drank, in mijn geval housemade thee, heb ik meegenomen.
De laatste vijftien kilometer heb ik het tempo wat opgeschroefd zodat ik iets voor zessen over de meet kwam. Niet dat het er iets toedoet, just om te zien of het nog kan.
Op maandag waren de lichamelijke kwaaltjes al voorbij en vergeten, op naar 9 augustus 2019, als ik tijdig ingeschreven raak tenminste.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Het regen gerief al uitpakken voor de start; Oprijlaan kasteel d’Ursel; Ensemble WB in actie; Koeling in Buggenhoutbos; Lippelo brassband, best leuk; Even poseren voor de lens van Jos; Onbeschermd op de dijk; ‘500’ in zicht; Den diplom, nr 16.
Het weer is op het juiste moment omgeslagen, het zal niet overmatig warm zijn op de DDT.
De voorspelling beloofd beau temps voor dergelijke onderneming. Deze nacht vrij fris voor de tijd van het jaar, een mooie afwisseling. En met een fleeceke moet dat wel lukken. En buiten mijn hoed zal ik ook mijn muts meenemen.
Wellicht zal ik ergens achteraan beginnen. De startplaats is op Breeven en ik heb geen zin om twee uur recht te staan voor een plaatske vooraan. We hebben tenslotte een zee van tijd.
En ik heb weeral een prachtig team ter ondersteuning. Agnes en Filip zullen op geregelde tijdstippen langs het parcours staan. Bedankt A en F voor de jarenlange trouwe steun.
Ook een dank aan Maria, de echtgenoot van Karel, voor de VIP behandeling en natuurlijk ook de bende van Beurm, mijn trouwe supporters.
Verder wil ik hierbij, ook namens het BCG, iedereen danken die me sponsort.
Grtjs
Hugo
Nog een beetje peptalk, je weet maar nooit:
- 't giet zoals het giet. Giet het niet dan is het droog
- Als de moed je in de schoenen zakt, ga dan op je kop staan
- Een buitje kan geen kwaad, als de bliksem maar achterwege blijft
- Als je denkt dat alles tegenzit zit, denk dan opnieuw
- Hou van het leven iedere dag, want je weet nooit of je het morgen nog mag
Onder de titel stappen onderaan in de rechter kolom kan je me ook volgen, als het ware op de voet.
Klik 'Tracking' aan en je komt op een pagina waar je rechts van de kaart een keuze paneel hebt.
Juist voor het woord 'wandelaars' heb je drie balkjes, klik hier en je hebt een keuze paneel. Hier krijg je een overzicht van het parcours, wandelaars, controleposten én kan je uw taal instellen. Dat van die taal is wel beperkt tot Frans, Duits, Engels en uiteraard Nederlands.
Als je een bepaald persoon zoekt klik dan eerst op de plus naast 'Wandelaars' bovenaan. Vul naam of startnummer in en de nodige gegevens komen te voorschijn. Zo kan je uw gekozen persoon volgen, waar hij gepasseerd is en nog enkele gegevens meer.
De tracking start pas op vrijdag 10 augustus eerst komend. Wie nu naar die site surft krijgt de gegevens van vorig jaar nog te zien.
Als je niemand kent om te volgen, mijn nummer is 7620.
Volgende week is het weer zover, de Dodentocht editie 49 gaat van start. Voor mij is het de 16e aflevering die ik ga lopen.
Het parcours is enigszins gewijzigd ten opzichte van voorgaande jaren. Dit en nog enkele andere wijzigingen zijn dit jaar doorgevoerd, het doet geen afbreuk aan de afstand, alleen heeft de organisatie de chaos een beetje willen vermijden. Ook het aantal deelnemers is beperkt tot 13000.
De start wordt gegeven op het domein Breeven, in twee groepen. Op deze wijze hoopt men dat tegen ten laatste 09u30 alle deelnemers op pad zijn.
Op de tweede plaats loopt het parcours vrijdagavond slechts één keer doorheen de dorpskern van Bornem. Tussen 10 en 12 uur zouden dan alle wandelaars Bornem hebben verlaten, richting Temsebrug. Hier slaat men niet meer linksaf, de Weert wordt niet aangedaan. Via St-Vadde loopt de tocht terug naar Bornem, meer bepaald Friesland Campina. De rest van de honderd kilometer tocht verloopt praktisch gelijk met vorige jaren.
De weerkundige omstandigheden zijn alleszins veelbelovend, tenminste als je van warme temperaturen houd.
Maar dat is nog een week te gaan, dus nog even afwachten.
Ik ben er klaar voor, hopelijk blijft mijn conditie op peil en blijf ik gespaard van ziekte of ongeval.
Zoals de laatste twee jaar al de gewoonte, je kunt me sponsoren voor het BCG, Belgisch centrum voor Geleidehonden.
rekn: IBAN BE 49 0681 0550 1671
BIC: GKCCBEBB - Met vermelding : Hugo Peregrinus
Voor giften boven 40 ontvangt u een fiscaal attest. Met dank!
In het laatste nummer van Flash 2, van het BCG, van april, mei, juni 2018 staat een bijdrage die ik jullie niet wil onthouden:
De titel van het artikel is: Welkom Sella.... Bedankt Gwenny
Je hoopt dat het nooit zal gebeuren, maar in je achterhoofd besef je maar al te goed dat de dag komt dat je afscheid moet nemen van je geleidehond. Is het nu je eerste, te tweede (zoals bij mij het geval was) of je tweeëndertigste, het is/blijft - mijn inziens- vreselijk. Je geleidehond is een onmisbare en toegewijde steun, je trouwe maatje, je hulp, je ogen, je troost tijdens moeilijke momenten.
Eind maart 2018 kreeg ik hét telefoontje van het BCG met het nieuws dat er (misschien) een opvolgster voor Gwens ter beschikking was. Super gelukkig natuurlijk, maar ook vol ongeloof omdat dit zou betekenen dat ik enkele weken later, na 8.5 jaar trouwe dienst, afscheid zou moeten nemen van mijn bijna 11-jarige witte labrador. Een must?
Achteraf bekeken... zeker weten! De leeftijd van Gwenny om op rust te gaan als geleidehond was duidelijk gekomen. Gwenny zelf houden als huishond was voor mij nooit een optie en daarom zocht BCG-hondenverzorgster Ellis naar een geschikt adoptiegezin. Al snel kon Gwenny, ons wit tornadootje, terecht bij een gezin uit Eksel waar ze heerlijk kan genieten van haar verdiend pensioen. Wedden dat ze daar ook direct 'de ster des huizes' geworden is.
Het afscheid van Gwenny was zwaar en niet zonder tranen, maar het was tijd om een nieuw hoofdstuk bij het BCG aan te vattten. Midden april gingen we samen met 4 andere collega-geleidhondgebruikers voor twee weken in opleiding. De kennismaking met mensen en honden was hartelijk en de band tussen mensen en honden werd duidelijk elke dag beter. Sella gaf me direct de kracht om met haar in de toekomst door te gaan.
Na de eerste matching wist ik het al meteen, Sella laat ik niet meer uit mijn handen glippen. De zwarte labrador is een heel rustige en gehoorzame viervoeter die haar taak als geleidehond gedisciplineerd opneemt, zodat ze me veilig en netjes overal langsheen kan loodsen. Sella is enthousiast om samen op stap te gaan en is ook wel heel vinnig bij het spelen met bal of touw in de tuin.
Ook de verstandhouding tussen de mensen in class was super, geregeld waren er s'avonds schitterende lach salvo's, samen met de aanwezige koks en pleeggezinnen. Men mag gerust zeggen dat we tijdens de opleiding in de watten gelegd werden door alle lieve mensen daar bij het BCG. Voor mij waren het verblijf, de ontvangst, het lekkere eten, .. allemaal '5 bedjes' waard! Maar uiteraard was de hoofdzaak van ons verblijf het keurig en veilig leren lopen met je nieuwe geleidehond.
Ook werd er veel aandacht besteed aan de gehoorzaamheidsoefeningen. In Tongeren en omstreken werd er o.a. geoefend bij gekende routes voor de honden en het nemen van het openbaar vervoer. Alles verliep vrij vlot, de twee weken opleiding waren voor mezelf in een mum van tijd voorbij.
Ondertussen zit de post-class (begeleiding in je eigen woonomgeving) er ook op. Het gaat elke dag beter met het geleidewerk van Sella. Het blijft uiteraard oefenen en nieuwe routes ontdekken, maar ik ben ervan overtuigd: Sella wordt een waardige opvolger van Gwenny!
Tot slot wil ik graag de familie Van Mechelen, het pleeggezin van Sella en de familie Van Kessel, het nieuwe gastgezin van Gwenny, hartelijk danken. Bedankt ook aan het BCG, dat me voor de derde keer een prachtige geleidehond overhandigde. Verder ook een warme bedanking aan Ann Asselman, die Gwenny in moeilijke omstandigheden naar haar nieuwe gastgezin bracht en aan dierenverzorgster Ellis, waar ik echt heel veel aan te danken heb.
Ik wil ook iedereen bedanken voor het meeleven bij het afscheid/pensioen van Gwenny, jullie steun is ontzettend belangrijk voor mij.
Vele groeten van Kris Vangramberen. Jullie krijgen trouwens nog allemaal een dikke knuffel van Sella uit Boutersem en ook ééntje van mijn wit spook Gwenny uit Eksel.
Grtjs
Hugo
Mijn deelnemer nummer voor de dodentocht is 7620.
Het parcours van de DDT kan je bekijken via de link in de rechtse kolom onder de titel: Stappen/100km tochtje
Anders via google : Wandelparcours | 100 km Dodentocht® Kadee Bornem
Tracking kan via:
iOS (iPad en iPhone) Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Klik in de browser op de deelknop (vierkant met pijl naar boven)
Klik dan op "Zet in beginscherm"
Klik dan op "Voeg toe"
Android Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Klik in de browser op de deelknop (drie puntjes)
Klik dan op "Sneltoets toevoegen aan het startscherm"
Windows Phone en Windows Mobile
Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Op de feestdag van de apostel Jakobus ben ik naar Tongeren getrokken. De werkgroep pelgrimspastoraal van het bisdom Hasselt had er een pelgrimswandeling georganiseerd. Je kon kiezen tussen een drietal wandel afstanden, ik koos voor de lange afstand, zijnde 22km. Het keerpunt van de wandeling was aan de St.-Evermaruskapel in Rutten.
Evermarus was een pelgrim uit Friesland die op de terugweg van Santiago de Compostela vermoord werd. Dit drama voltrok zich in de bossen van Rutten. Enkele dagen na de moord werd zijn lichaam ongeschonden teruggevonden. Omwille van deze wonderlijke omstandigheden en de mirakels die zich in de eeuwen na zijn begrafenis voltrokken, wordt hij heilig verklaard in 968.
Nog steeds, ieder jaar op 1 mei vieren de Ruttenaren hun patroonheilige op gepaste wijze. Het martelarenspel gaat terug tot het jaar 968 en verhaalt de moord op de pelgrim Evermarus door de roofridder Hacco. Na de processie door het dorp in de voormiddag, wordt in de namiddag het mysteriespel door de inwoners van Rutten in openlucht opgevoerd.
De rol van Evermarus en zijn zeven gezellen wordt in Rutten traditioneel van vader op zoon voortgezet.
De bende van Hacco en zijn trawanten wordt vertolkt door talrijke ruiters uit Rutten, gekleed in witte broek, rode jas en een met kleurrijke pluimen versierde hoed. De oudste leden treden op in het gesproken spel.
Het thema van de pelgrimswandeling, een wonder op je pad, sluit mooi aan bij de ervaringen die ik zelf heb opgedaan. Alles komt in orde, niet panikeren, steeds valt er wel een oplossing uit de lucht.
Grtjs
Hugo
Foto’s: De blauwe sticker verwijst naar Santiago, de witte begeleid je rond Tongeren; Al behoorlijk warm vroeg in de morgen; Prachtige landweggetjes; Sint-Evermarus met schelp; Het lijkt wel of we in Frankrijk vertoeven; Kapel van de Heilige Evermarus; De Jeker.
Morgen is het volgens de kalender precies een jaar geleden dat Raoul is overleden.
Vandaag is het dag op dag een jaar geleden dat bij een ongeval mijne vriend het aardse leven heeft verwisseld met een ander leven.
Om de herinnering aan Roelbiker levendig te houden heeft wielerclub de 4 Kronen deze morgen een herdenkingsrit georganiseerd. Niet alleen de leden van deze club waren welkom, ook andere (vrienden)clubs waren welkom en present.
Ik schat dat we met zo’n vijfenveertig fietsers, iets na negenen, verzameld stonden rond het graf. Na een korte stilte en dankwoord van Annita en Kevin ging het met een compacte groep naar Hulst.
In de Zandstraat, ter hoogte van nummer 34, werd halt gehouden aan de plaats van het ongeval. Hier staat een gedenkplaatje met de foto van Raoul. Het moment van stilte sprak voor zich. Tranen vloeiden.
Zoals ook Raoul het zou gewild hebben, het peloton zette zich vervolgens in beweging om de tour verder af te werken.
Bedankt voor het gebeuren.
Voor mij zelf was het een dag met niet alleen verdriet.
Vandaag heb ik voor het eerst in een groep van zoveel renners meegefietst. De eerste kilometers schrok ik me een hoed (of helm in dit geval). Het ‘rustige’ tempo waarmee werd aangevangen noopte me al vlug om een tandje bij te steken. De goede raad van Raoul in gedachten schoof ik al vlug op naar een plaatske juist na de kop van de groep, in 6e of 7e positie. Hier zit je uit de wind en heb je minder moeite bij het optrekken na een bocht of kruispunt.
Niettemin ging het tempo gestaag de hoogte in, 30km/u leek me eigenlijk nog mee te vallen. Er wel rekening mee houdend dat voor mij de tocht maar tot Hulst liep. De gehele tocht (70km of meer) is iets wat ik aan dit tempo, ook al zit ik in het gat, niet meer aankan.
Het was een belevenis en heb weeral wat bijgeleerd.
Het belangrijkste blijft wel de solidariteit en de kameraadschap die ik onder weg heb gevoeld.
Morgen zie ik Radio Paris, Gérard zal me verwelkomen met champagne. Ahja, Les Blues sont Champion du Monde hein!
Voetbal kan soms mooi zijn schreef ik eerder al. Wel, de Rode Duivels hebben een heel goede helft gespeeld tegen de gedoodverfde Wereldkampioen. Het was voldoende om naar de volgende ronde door te stoten.
En in deze wedstrijd hebben ze een heel goede match afgewerkt. Jammer genoeg konden ze niet scoren, mede door een uitstekende Franse goalie. Hier mag gerust worden geschreven, de beste ploeg is niet verder geraakt. En wat ik in vorige bijdrage heb vermeld in verband met anti-voetbal en borstgeklop: Bwah!
Nu hoop ik dat Hrvaka als klein landje wel de titel kan veroveren. Zoals de tweede helft gisteren is verlopen, eindelijk aanvallend en attractief voetbal. De Engelse sterren blonken vooral uit in anti .. sportiviteit. (uitgezonderd Kane)
Net zoals de jonge Franse Goden denken die gasten dat de wereld aan hun kl n hangt. Als dat gezever in de kranten ten spijt, die overbetaalde en over het paard getilde mensjes denken dat de zon enkel nog voor hen schijnt.
Ik hoop dat de Belgische spelers ten minste nog het eergevoel hebben om zaterdag a.s. eens voor de supporters te spelen. Een derde plaats op een mondiaal evenement is nog altijd iets om fier op te zijn.
En zondag ben ik dus supporter voor Kroatië, een Zuid-Europees land in de Europese Unie, begrensd door Slovenië en Hongarije in het noorden, Bosnië , Herzegovina en Montenegro in het zuiden en Servië in het oosten. In het westen ligt de Adriatische Zee, waar de Kroatische territoriale wateren grenzen aan die van Italië. Geografisch wordt het zuidelijk deel van Kroatië gezien als onderdeel van het Balkanschiereiland. Het strekt zich uit van de uiterste oostelijke hellingen van de Alpen in het noordwesten tot de Pannonische vlakte en de Donau in het oosten. Het centrale deel wordt bedekt door de Dinarische Alpen. De hoofdstad is Zagreb, andere belangrijke steden zijn onder meer Split, Osijek en Rijeka.
Het land telt 4.470.534 inwoners (telling in juli 2014) en heeft een oppervlakte van 56.594 km² , en werd een soevereine staat nadat het op 25 juni 1991 zijn onafhankelijkheid uitriep. Vóór de onafhankelijkheidsverklaring maakte Kroatië deel uit van het voormalige Joegoslavië als "Socialistische Republiek Kroatië".
Het voetbal beheerst op dit ogenblik de maatschappij. Op het moment dat de Belgische ploeg speelt lijkt het openbare leven stil te vallen.
Nochtans is het betoonde spel niet om over naar huis te schrijven. Hiermee bedoel ik wel degelijk het hele gebeuren. Het trage spel, steeds de bal naar achteren spelend, om uiteindelijke met een verre trap te eindigen.
Meestal te saai om te bekijken.
Er zijn ploegen die op de mat komen met enkel de intentie om de tegenstander met alle middelen te hinderen, de scheids vulgair benaderen en die speculeren op een lucky goal om dan heel fier en op de borst kloppend verklaren dat ze goed gespeeld hebben, bwah!
Toppunt in het geheel is de komedie van de arbitrage. De richtlijnen zijn duidelijk, geen rode kaarten! En liefst niet te veel strafschoppen, als het niet anders kan, en dan nog! Of geen kaarten trekken voor het toneelspel dat tot in den treure wordt opgevoerd!
Het is schandalig en vernederend, “kijk eens hoe we met uw voeten mogen en kunnen spelen”. En dan te bedenken dat er mensen zijn die een klein fortuin spenderen om één wedstrijd ter plaatse te gaan bekijken. Terwijl de bobo’s van de organisatie daar voor betaald én met alle égards overladen worden.
Wel blijft het, hoe dan ook, een spelletje. Dat het mondiaal gespeeld wordt door een stel verwende jochies zegt genoeg. Dit soort lui houden hoe dan ook NOOIT rekening met de fans, enkel met hun dikke bankrekening. En de supporters blijven even dom om altijd maar te juichen na een barslechte match, als er maar gewonnen wordt. Het is tenslotte hun geld dat viavia toch naar die FIFA en de nationale bonden wordt door gesluisd.
Voetbal kan mooi zijn zoals vele andere sporten, het buiten proporties aanwezige geld maakt vele zaken kapot.
(als geld op kleine schaal al een probleem is, waarom zou het in de sport dan beter gaan!)
Jammer!
Dan blijf ik liever bij de cafésport, ontspannend en meestal deugddoend, ook na verlies.
Het Vakantieboek 2018, uitgegeven door Toerisme provincie Oost-Vlaanderen en Provincie Antwerpen, is deze morgen door de postbode bezorgd.
Groot is mijn verbazing dat, ondanks de titel, er geen verwijzing is naar Temse.
De titel luidt als volgt:
SCHELDELAND jouw vakantieland, of nog Scheldeland langs Schelde, Dender en Rupel.
De hoofdstukken zijn: Scheldeland, natuurlijk, Waterrrijk Scheldeland, Scheldeland Bierland, Gastvrij Scheldeland, Steengoed Scheldeland, Denderende steden aan t'water en Fietsen en wandelen in Scheldeland. Er staat veel praktische zaken in vermeld over leuke plekjes of een plaatsen om te slapen. Een overzicht van natuurgebieden, musea, kastelen en forten mag uiteraard niet ontbreken.
Scheldeland ten voeten uit.
Temse vind ik nergens terug. Ergo, fiets en wandelpaden komen juist tot op de grens en op geen enkele foto kan je ook maar een spoortje van onze gemeente terug vinden.
Is er ergens iets fout gelopen zodat het woord van de gemeente niet mag neergeschreven worden?
Raar, ik dacht altijd dat Temse aan de Schelde lag. Of word met de gemeentespreuk, Temse Stroomopwaarts, bedoeld dat de gemeente geen deel uitmaakt van het Scheldeland, wegens de ligging afwaarts.
Nochtans liggen Zwijndrecht, Hemiksen, Schelle en Niel wel in dit gebied.
Vorige week was het even moeilijk om de gewone gang van het leven op te nemen. Vroeg wakker zonder wekker is één van die moeilijkheden. Alhoewel, zo erg is dat nu ook weer niet, zeker niet bij dit mooie weer.
Dat weer is ook een groot verschil, in short en t-shirt kunnen rondlopen, het is weer eens iets anders.
En die tuin die er zo groen bijligt, prachtig. Om van de goede smaken van de bezen te zwijgen. Dat is wel een feit, met je mond vol stekelbezen kan je moeilijk praten.
Verder heb ik al een aantal mensen ontmoet die uiteraard benieuwd zijn naar de verhalen.
Gisteren heb ik Karel, mijn DDT leermeester, nog een bezoekje gebracht. Hij heeft zijn ogen terug geopend, nadat hij dit enkele weken niet meer heeft gedaan. Jammer dat je niet kan peilen wat hij nog ziet of registreerd. Spreken zit er ook al een hele poos niet meer in.
En zo kom ik dan bij die Dodentocht. Ik mag me bij de gelukkigen rekenen die dit jaar meekunnen stappen. De limiet van 13.000 inschrijvingen was al in de maand februari bereikt. (startdatum 1 februari) Dank zij een mailtje van de organisatie zelf, op 10 februari, heb ik me dezelfde dag nog aangemeld.
Bij bevestiging van deze inschrijving ontving ik al het startnummer 7620, al ruim over de helft van de limiet.
Het grote succes van de DDT heeft dus als keerzijde dat er een hoop mensen langs de kant zullen staan. Jammer voor hen!
Ook gisteren nog kunnen kaarten met de vrienden in Kruibeke. En het was niet alleen een blij weerzien, ook het spel verliep gunstig voor mij en Eddie. Den boom duurde langer dan een uur en verliep niet in ons voordeel. Maar aan de meet worden de prijzen gedeeld. En ja, we wonnen, weliswaar nipt, maar zeker met glans.
Ondertussen al een whatssapp gekregen van Jana, from Russia.
Grtjs
Hugo
Foto’s:
1-Vorige week op de luchthaven waren Peter en mezelf vroeg ingeschekt. We moesten zelfs wachten op de koffie tot de bar opende;
2-Bij thuiskomst hing de vlag uit bij Marleen&Jos, ditmaal een Belgische;
3-Jan&Ronny zijn me komen ophalen in Zaventem;
4-Jorg&Evert hebben voor een Irish Breakfast gezorgd;
5-Overweldigende groene tuin;
6-Gérard en Adelin vertoefden op dat ogenblik al in Portugal, Pombal;
