Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
04-08-2018
Tracking
Beste Lezers,
Onder de titel stappen onderaan in de rechter kolom kan je me ook volgen, als het ware op de voet.
Klik 'Tracking' aan en je komt op een pagina waar je rechts van de kaart een keuze paneel hebt.
Juist voor het woord 'wandelaars' heb je drie balkjes, klik hier en je hebt een keuze paneel. Hier krijg je een overzicht van het parcours, wandelaars, controleposten én kan je uw taal instellen. Dat van die taal is wel beperkt tot Frans, Duits, Engels en uiteraard Nederlands.
Als je een bepaald persoon zoekt klik dan eerst op de plus naast 'Wandelaars' bovenaan. Vul naam of startnummer in en de nodige gegevens komen te voorschijn. Zo kan je uw gekozen persoon volgen, waar hij gepasseerd is en nog enkele gegevens meer.
De tracking start pas op vrijdag 10 augustus eerst komend. Wie nu naar die site surft krijgt de gegevens van vorig jaar nog te zien.
Als je niemand kent om te volgen, mijn nummer is 7620.
Volgende week is het weer zover, de Dodentocht editie 49 gaat van start. Voor mij is het de 16e aflevering die ik ga lopen.
Het parcours is enigszins gewijzigd ten opzichte van voorgaande jaren. Dit en nog enkele andere wijzigingen zijn dit jaar doorgevoerd, het doet geen afbreuk aan de afstand, alleen heeft de organisatie de chaos een beetje willen vermijden. Ook het aantal deelnemers is beperkt tot 13000.
De start wordt gegeven op het domein Breeven, in twee groepen. Op deze wijze hoopt men dat tegen ten laatste 09u30 alle deelnemers op pad zijn.
Op de tweede plaats loopt het parcours vrijdagavond slechts één keer doorheen de dorpskern van Bornem. Tussen 10 en 12 uur zouden dan alle wandelaars Bornem hebben verlaten, richting Temsebrug. Hier slaat men niet meer linksaf, de Weert wordt niet aangedaan. Via St-Vadde loopt de tocht terug naar Bornem, meer bepaald Friesland Campina. De rest van de honderd kilometer tocht verloopt praktisch gelijk met vorige jaren.
De weerkundige omstandigheden zijn alleszins veelbelovend, tenminste als je van warme temperaturen houd.
Maar dat is nog een week te gaan, dus nog even afwachten.
Ik ben er klaar voor, hopelijk blijft mijn conditie op peil en blijf ik gespaard van ziekte of ongeval.
Zoals de laatste twee jaar al de gewoonte, je kunt me sponsoren voor het BCG, Belgisch centrum voor Geleidehonden.
rekn: IBAN BE 49 0681 0550 1671
BIC: GKCCBEBB - Met vermelding : Hugo Peregrinus
Voor giften boven 40 ontvangt u een fiscaal attest. Met dank!
In het laatste nummer van Flash 2, van het BCG, van april, mei, juni 2018 staat een bijdrage die ik jullie niet wil onthouden:
De titel van het artikel is: Welkom Sella.... Bedankt Gwenny
Je hoopt dat het nooit zal gebeuren, maar in je achterhoofd besef je maar al te goed dat de dag komt dat je afscheid moet nemen van je geleidehond. Is het nu je eerste, te tweede (zoals bij mij het geval was) of je tweeëndertigste, het is/blijft - mijn inziens- vreselijk. Je geleidehond is een onmisbare en toegewijde steun, je trouwe maatje, je hulp, je ogen, je troost tijdens moeilijke momenten.
Eind maart 2018 kreeg ik hét telefoontje van het BCG met het nieuws dat er (misschien) een opvolgster voor Gwens ter beschikking was. Super gelukkig natuurlijk, maar ook vol ongeloof omdat dit zou betekenen dat ik enkele weken later, na 8.5 jaar trouwe dienst, afscheid zou moeten nemen van mijn bijna 11-jarige witte labrador. Een must?
Achteraf bekeken... zeker weten! De leeftijd van Gwenny om op rust te gaan als geleidehond was duidelijk gekomen. Gwenny zelf houden als huishond was voor mij nooit een optie en daarom zocht BCG-hondenverzorgster Ellis naar een geschikt adoptiegezin. Al snel kon Gwenny, ons wit tornadootje, terecht bij een gezin uit Eksel waar ze heerlijk kan genieten van haar verdiend pensioen. Wedden dat ze daar ook direct 'de ster des huizes' geworden is.
Het afscheid van Gwenny was zwaar en niet zonder tranen, maar het was tijd om een nieuw hoofdstuk bij het BCG aan te vattten. Midden april gingen we samen met 4 andere collega-geleidhondgebruikers voor twee weken in opleiding. De kennismaking met mensen en honden was hartelijk en de band tussen mensen en honden werd duidelijk elke dag beter. Sella gaf me direct de kracht om met haar in de toekomst door te gaan.
Na de eerste matching wist ik het al meteen, Sella laat ik niet meer uit mijn handen glippen. De zwarte labrador is een heel rustige en gehoorzame viervoeter die haar taak als geleidehond gedisciplineerd opneemt, zodat ze me veilig en netjes overal langsheen kan loodsen. Sella is enthousiast om samen op stap te gaan en is ook wel heel vinnig bij het spelen met bal of touw in de tuin.
Ook de verstandhouding tussen de mensen in class was super, geregeld waren er s'avonds schitterende lach salvo's, samen met de aanwezige koks en pleeggezinnen. Men mag gerust zeggen dat we tijdens de opleiding in de watten gelegd werden door alle lieve mensen daar bij het BCG. Voor mij waren het verblijf, de ontvangst, het lekkere eten, .. allemaal '5 bedjes' waard! Maar uiteraard was de hoofdzaak van ons verblijf het keurig en veilig leren lopen met je nieuwe geleidehond.
Ook werd er veel aandacht besteed aan de gehoorzaamheidsoefeningen. In Tongeren en omstreken werd er o.a. geoefend bij gekende routes voor de honden en het nemen van het openbaar vervoer. Alles verliep vrij vlot, de twee weken opleiding waren voor mezelf in een mum van tijd voorbij.
Ondertussen zit de post-class (begeleiding in je eigen woonomgeving) er ook op. Het gaat elke dag beter met het geleidewerk van Sella. Het blijft uiteraard oefenen en nieuwe routes ontdekken, maar ik ben ervan overtuigd: Sella wordt een waardige opvolger van Gwenny!
Tot slot wil ik graag de familie Van Mechelen, het pleeggezin van Sella en de familie Van Kessel, het nieuwe gastgezin van Gwenny, hartelijk danken. Bedankt ook aan het BCG, dat me voor de derde keer een prachtige geleidehond overhandigde. Verder ook een warme bedanking aan Ann Asselman, die Gwenny in moeilijke omstandigheden naar haar nieuwe gastgezin bracht en aan dierenverzorgster Ellis, waar ik echt heel veel aan te danken heb.
Ik wil ook iedereen bedanken voor het meeleven bij het afscheid/pensioen van Gwenny, jullie steun is ontzettend belangrijk voor mij.
Vele groeten van Kris Vangramberen. Jullie krijgen trouwens nog allemaal een dikke knuffel van Sella uit Boutersem en ook ééntje van mijn wit spook Gwenny uit Eksel.
Grtjs
Hugo
Mijn deelnemer nummer voor de dodentocht is 7620.
Het parcours van de DDT kan je bekijken via de link in de rechtse kolom onder de titel: Stappen/100km tochtje
Anders via google : Wandelparcours | 100 km Dodentocht® Kadee Bornem
Tracking kan via:
iOS (iPad en iPhone) Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Klik in de browser op de deelknop (vierkant met pijl naar boven)
Klik dan op "Zet in beginscherm"
Klik dan op "Voeg toe"
Android Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Klik in de browser op de deelknop (drie puntjes)
Klik dan op "Sneltoets toevoegen aan het startscherm"
Windows Phone en Windows Mobile
Ga op je device via de browser naar tracking.dodentocht.be
Op de feestdag van de apostel Jakobus ben ik naar Tongeren getrokken. De werkgroep pelgrimspastoraal van het bisdom Hasselt had er een pelgrimswandeling georganiseerd. Je kon kiezen tussen een drietal wandel afstanden, ik koos voor de lange afstand, zijnde 22km. Het keerpunt van de wandeling was aan de St.-Evermaruskapel in Rutten.
Evermarus was een pelgrim uit Friesland die op de terugweg van Santiago de Compostela vermoord werd. Dit drama voltrok zich in de bossen van Rutten. Enkele dagen na de moord werd zijn lichaam ongeschonden teruggevonden. Omwille van deze wonderlijke omstandigheden en de mirakels die zich in de eeuwen na zijn begrafenis voltrokken, wordt hij heilig verklaard in 968.
Nog steeds, ieder jaar op 1 mei vieren de Ruttenaren hun patroonheilige op gepaste wijze. Het martelarenspel gaat terug tot het jaar 968 en verhaalt de moord op de pelgrim Evermarus door de roofridder Hacco. Na de processie door het dorp in de voormiddag, wordt in de namiddag het mysteriespel door de inwoners van Rutten in openlucht opgevoerd.
De rol van Evermarus en zijn zeven gezellen wordt in Rutten traditioneel van vader op zoon voortgezet.
De bende van Hacco en zijn trawanten wordt vertolkt door talrijke ruiters uit Rutten, gekleed in witte broek, rode jas en een met kleurrijke pluimen versierde hoed. De oudste leden treden op in het gesproken spel.
Het thema van de pelgrimswandeling, een wonder op je pad, sluit mooi aan bij de ervaringen die ik zelf heb opgedaan. Alles komt in orde, niet panikeren, steeds valt er wel een oplossing uit de lucht.
Grtjs
Hugo
Foto’s: De blauwe sticker verwijst naar Santiago, de witte begeleid je rond Tongeren; Al behoorlijk warm vroeg in de morgen; Prachtige landweggetjes; Sint-Evermarus met schelp; Het lijkt wel of we in Frankrijk vertoeven; Kapel van de Heilige Evermarus; De Jeker.
Morgen is het volgens de kalender precies een jaar geleden dat Raoul is overleden.
Vandaag is het dag op dag een jaar geleden dat bij een ongeval mijne vriend het aardse leven heeft verwisseld met een ander leven.
Om de herinnering aan Roelbiker levendig te houden heeft wielerclub de 4 Kronen deze morgen een herdenkingsrit georganiseerd. Niet alleen de leden van deze club waren welkom, ook andere (vrienden)clubs waren welkom en present.
Ik schat dat we met zo’n vijfenveertig fietsers, iets na negenen, verzameld stonden rond het graf. Na een korte stilte en dankwoord van Annita en Kevin ging het met een compacte groep naar Hulst.
In de Zandstraat, ter hoogte van nummer 34, werd halt gehouden aan de plaats van het ongeval. Hier staat een gedenkplaatje met de foto van Raoul. Het moment van stilte sprak voor zich. Tranen vloeiden.
Zoals ook Raoul het zou gewild hebben, het peloton zette zich vervolgens in beweging om de tour verder af te werken.
Bedankt voor het gebeuren.
Voor mij zelf was het een dag met niet alleen verdriet.
Vandaag heb ik voor het eerst in een groep van zoveel renners meegefietst. De eerste kilometers schrok ik me een hoed (of helm in dit geval). Het ‘rustige’ tempo waarmee werd aangevangen noopte me al vlug om een tandje bij te steken. De goede raad van Raoul in gedachten schoof ik al vlug op naar een plaatske juist na de kop van de groep, in 6e of 7e positie. Hier zit je uit de wind en heb je minder moeite bij het optrekken na een bocht of kruispunt.
Niettemin ging het tempo gestaag de hoogte in, 30km/u leek me eigenlijk nog mee te vallen. Er wel rekening mee houdend dat voor mij de tocht maar tot Hulst liep. De gehele tocht (70km of meer) is iets wat ik aan dit tempo, ook al zit ik in het gat, niet meer aankan.
Het was een belevenis en heb weeral wat bijgeleerd.
Het belangrijkste blijft wel de solidariteit en de kameraadschap die ik onder weg heb gevoeld.
Morgen zie ik Radio Paris, Gérard zal me verwelkomen met champagne. Ahja, Les Blues sont Champion du Monde hein!
Voetbal kan soms mooi zijn schreef ik eerder al. Wel, de Rode Duivels hebben een heel goede helft gespeeld tegen de gedoodverfde Wereldkampioen. Het was voldoende om naar de volgende ronde door te stoten.
En in deze wedstrijd hebben ze een heel goede match afgewerkt. Jammer genoeg konden ze niet scoren, mede door een uitstekende Franse goalie. Hier mag gerust worden geschreven, de beste ploeg is niet verder geraakt. En wat ik in vorige bijdrage heb vermeld in verband met anti-voetbal en borstgeklop: Bwah!
Nu hoop ik dat Hrvaka als klein landje wel de titel kan veroveren. Zoals de tweede helft gisteren is verlopen, eindelijk aanvallend en attractief voetbal. De Engelse sterren blonken vooral uit in anti .. sportiviteit. (uitgezonderd Kane)
Net zoals de jonge Franse Goden denken die gasten dat de wereld aan hun kl n hangt. Als dat gezever in de kranten ten spijt, die overbetaalde en over het paard getilde mensjes denken dat de zon enkel nog voor hen schijnt.
Ik hoop dat de Belgische spelers ten minste nog het eergevoel hebben om zaterdag a.s. eens voor de supporters te spelen. Een derde plaats op een mondiaal evenement is nog altijd iets om fier op te zijn.
En zondag ben ik dus supporter voor Kroatië, een Zuid-Europees land in de Europese Unie, begrensd door Slovenië en Hongarije in het noorden, Bosnië , Herzegovina en Montenegro in het zuiden en Servië in het oosten. In het westen ligt de Adriatische Zee, waar de Kroatische territoriale wateren grenzen aan die van Italië. Geografisch wordt het zuidelijk deel van Kroatië gezien als onderdeel van het Balkanschiereiland. Het strekt zich uit van de uiterste oostelijke hellingen van de Alpen in het noordwesten tot de Pannonische vlakte en de Donau in het oosten. Het centrale deel wordt bedekt door de Dinarische Alpen. De hoofdstad is Zagreb, andere belangrijke steden zijn onder meer Split, Osijek en Rijeka.
Het land telt 4.470.534 inwoners (telling in juli 2014) en heeft een oppervlakte van 56.594 km² , en werd een soevereine staat nadat het op 25 juni 1991 zijn onafhankelijkheid uitriep. Vóór de onafhankelijkheidsverklaring maakte Kroatië deel uit van het voormalige Joegoslavië als "Socialistische Republiek Kroatië".
Het voetbal beheerst op dit ogenblik de maatschappij. Op het moment dat de Belgische ploeg speelt lijkt het openbare leven stil te vallen.
Nochtans is het betoonde spel niet om over naar huis te schrijven. Hiermee bedoel ik wel degelijk het hele gebeuren. Het trage spel, steeds de bal naar achteren spelend, om uiteindelijke met een verre trap te eindigen.
Meestal te saai om te bekijken.
Er zijn ploegen die op de mat komen met enkel de intentie om de tegenstander met alle middelen te hinderen, de scheids vulgair benaderen en die speculeren op een lucky goal om dan heel fier en op de borst kloppend verklaren dat ze goed gespeeld hebben, bwah!
Toppunt in het geheel is de komedie van de arbitrage. De richtlijnen zijn duidelijk, geen rode kaarten! En liefst niet te veel strafschoppen, als het niet anders kan, en dan nog! Of geen kaarten trekken voor het toneelspel dat tot in den treure wordt opgevoerd!
Het is schandalig en vernederend, “kijk eens hoe we met uw voeten mogen en kunnen spelen”. En dan te bedenken dat er mensen zijn die een klein fortuin spenderen om één wedstrijd ter plaatse te gaan bekijken. Terwijl de bobo’s van de organisatie daar voor betaald én met alle égards overladen worden.
Wel blijft het, hoe dan ook, een spelletje. Dat het mondiaal gespeeld wordt door een stel verwende jochies zegt genoeg. Dit soort lui houden hoe dan ook NOOIT rekening met de fans, enkel met hun dikke bankrekening. En de supporters blijven even dom om altijd maar te juichen na een barslechte match, als er maar gewonnen wordt. Het is tenslotte hun geld dat viavia toch naar die FIFA en de nationale bonden wordt door gesluisd.
Voetbal kan mooi zijn zoals vele andere sporten, het buiten proporties aanwezige geld maakt vele zaken kapot.
(als geld op kleine schaal al een probleem is, waarom zou het in de sport dan beter gaan!)
Jammer!
Dan blijf ik liever bij de cafésport, ontspannend en meestal deugddoend, ook na verlies.
Het Vakantieboek 2018, uitgegeven door Toerisme provincie Oost-Vlaanderen en Provincie Antwerpen, is deze morgen door de postbode bezorgd.
Groot is mijn verbazing dat, ondanks de titel, er geen verwijzing is naar Temse.
De titel luidt als volgt:
SCHELDELAND jouw vakantieland, of nog Scheldeland langs Schelde, Dender en Rupel.
De hoofdstukken zijn: Scheldeland, natuurlijk, Waterrrijk Scheldeland, Scheldeland Bierland, Gastvrij Scheldeland, Steengoed Scheldeland, Denderende steden aan t'water en Fietsen en wandelen in Scheldeland. Er staat veel praktische zaken in vermeld over leuke plekjes of een plaatsen om te slapen. Een overzicht van natuurgebieden, musea, kastelen en forten mag uiteraard niet ontbreken.
Scheldeland ten voeten uit.
Temse vind ik nergens terug. Ergo, fiets en wandelpaden komen juist tot op de grens en op geen enkele foto kan je ook maar een spoortje van onze gemeente terug vinden.
Is er ergens iets fout gelopen zodat het woord van de gemeente niet mag neergeschreven worden?
Raar, ik dacht altijd dat Temse aan de Schelde lag. Of word met de gemeentespreuk, Temse Stroomopwaarts, bedoeld dat de gemeente geen deel uitmaakt van het Scheldeland, wegens de ligging afwaarts.
Nochtans liggen Zwijndrecht, Hemiksen, Schelle en Niel wel in dit gebied.
Vorige week was het even moeilijk om de gewone gang van het leven op te nemen. Vroeg wakker zonder wekker is één van die moeilijkheden. Alhoewel, zo erg is dat nu ook weer niet, zeker niet bij dit mooie weer.
Dat weer is ook een groot verschil, in short en t-shirt kunnen rondlopen, het is weer eens iets anders.
En die tuin die er zo groen bijligt, prachtig. Om van de goede smaken van de bezen te zwijgen. Dat is wel een feit, met je mond vol stekelbezen kan je moeilijk praten.
Verder heb ik al een aantal mensen ontmoet die uiteraard benieuwd zijn naar de verhalen.
Gisteren heb ik Karel, mijn DDT leermeester, nog een bezoekje gebracht. Hij heeft zijn ogen terug geopend, nadat hij dit enkele weken niet meer heeft gedaan. Jammer dat je niet kan peilen wat hij nog ziet of registreerd. Spreken zit er ook al een hele poos niet meer in.
En zo kom ik dan bij die Dodentocht. Ik mag me bij de gelukkigen rekenen die dit jaar meekunnen stappen. De limiet van 13.000 inschrijvingen was al in de maand februari bereikt. (startdatum 1 februari) Dank zij een mailtje van de organisatie zelf, op 10 februari, heb ik me dezelfde dag nog aangemeld.
Bij bevestiging van deze inschrijving ontving ik al het startnummer 7620, al ruim over de helft van de limiet.
Het grote succes van de DDT heeft dus als keerzijde dat er een hoop mensen langs de kant zullen staan. Jammer voor hen!
Ook gisteren nog kunnen kaarten met de vrienden in Kruibeke. En het was niet alleen een blij weerzien, ook het spel verliep gunstig voor mij en Eddie. Den boom duurde langer dan een uur en verliep niet in ons voordeel. Maar aan de meet worden de prijzen gedeeld. En ja, we wonnen, weliswaar nipt, maar zeker met glans.
Ondertussen al een whatssapp gekregen van Jana, from Russia.
Grtjs
Hugo
Foto’s:
1-Vorige week op de luchthaven waren Peter en mezelf vroeg ingeschekt. We moesten zelfs wachten op de koffie tot de bar opende;
2-Bij thuiskomst hing de vlag uit bij Marleen&Jos, ditmaal een Belgische;
3-Jan&Ronny zijn me komen ophalen in Zaventem;
4-Jorg&Evert hebben voor een Irish Breakfast gezorgd;
5-Overweldigende groene tuin;
6-Gérard en Adelin vertoefden op dat ogenblik al in Portugal, Pombal;
Bloggen is gisteren even niet aan de orde geweest.
Jan en Ronny kwamen me oppikken aan de luchthaven. De Kiss&Ride is sinds de aanslag verhuist. Op het verdiep -1 moet je voorbij het busstation zien te komen alwaar je met de wagen kort kan parkeren. Dat spaart natuurlijk heel wat tijd en geld.
De vlucht zelf is ook snel verlopen. Twintig minuten voor op het vluchtschema zijn we geland op Zaventem. Beiden, Peter en mezelf, moesten eerst dringend gaan plassen. Natuurlijk was het dichtstbij zijnde toilet gesloten. We zijn er wel in geslaagd zindelijk te blijven tot het volgende.
Aan het afhaalpunt van de bagage zag ik mijn rugzak al voorbij schuiven. Zo snel heb ik het nog nooit meegemaakt. Idem voor Peter die in deze materie zeker niet onbeslagen is. Als je voor je job de wereld rondvliegt heb je wel wat ervaring.
Zodoende stonden we al om acht uur in de ontvangsthal. Peter werd opgehaald door zijn vrouw en schoonbroer. Ik zelf moest nog even zoeken naar de K&R, maar ook dat paste weer in het schema. Ik had Ronny een berichtje gestuurd met vermelding van aankomst 08u45. Normaliter zou dat juist geweest zijn. Nu was ik pas beneden op de parking als R&J kwamen aangereden. Alles liep dus vlot in elkaar over.
Bij thuiskomst wachtte er een Irish Breakfast, dat vlotjes werd geconsumeerd.
Ikzelf nam er nog een whiskey bij om het echt te maken.
Tegen twaalven was iedereen verdwenen, misschien zijn ze bang van mijn vrouw.
Vermits die nog moest werken heb ik van het mooie weer geprofiteerd om in de namiddag een ritje met de fiets te maken.
Heerlijk om terug door het groene landschap, en met zon, te fietsen.
De tuin ziet er weeral prachtig uit, en de Palm smaakte goed.
Morgen vroeg aan het werk, bezen trekken, om drank gaan en misschien nog de haag afdoen.
DROP JE DOPJE !
IBAN : BE49 0681 0550 1671
BIC : GKCCBEBB
Vermelding: Hugo Peregrinus
Gérard heeft me nog een spreuk meegegeven:
On se vide de ce quon est plein,
et
lon se rempli de se quon est vide.
Grtjs
Hugo
Fotos:
1-Betoging tegen de heropening van een door Chinezen opgekochte kopermijn.
2-Kom dan toe als pelgrim op de Praza do Obradeiro, moeilijk een foto te nemen.
3-Deze Iglesia de San Francisco is zeker zo indrukwekkend als de kathedraal.
4-Philippe de Zwitser is er ook geraakt, loopt al twee weken op sandalen te hinkelen. Hij stopt liever niet want steeds als terug begint te stappen doet het te veel pijn. Maar altijd in het beste humeur en vriendelijk.
5-Radio Paris en LL in beste verstandhouding met veel plezier.
6-Prachtig gewoon.
7-Pelerin(e) Francophone Bienvenue Pour Toi.
8-Uiteindelijk toch nog een groepsfoto van de vijf! voor de Catedral de Santiago de Compostela.
Het laatste tochtje gisteren was dus van korte duur, op iets meer dan een uurtje waren we in Santiago aanbeland. (de eerste druppels vielen bij aankomst op Praza do Obradoiro)
De fotos werden dan maar in de regen genomen omdat er om acht uur sochtends niet veel volk rond loopt.
Hierna zijn we langs gelopen in de Huiskamer van de Lage Landen. Uiteraard waren de mensen uit Duitsland en Frankrijk ook welkom. Een tasje koffie werd geschonken door Martine en Henk, de twee Nederlanders van dienst. Even later kwam Monique binnen, die Vlaams bestuurslid is van de vereniging.
Eerst was er een goed gesprek over de ervaringen, beweeg redenen enzoverder. Voor mij wel een emotioneel moment. Toen Gérard er bij kwam zitten, hij zou als eerste zijn diploma halen, was de voertaal eventjes Frans. Normaliter doen ze dit niet, de Lage Landen hé. Maar die vent is zo direkt en sympatiek dat het wel kon.
Na de nodige info begaven we ons naar onze verblijfplaats voor twee dagen.
Roots&Boots is het genoemd, eigenlijk meer een oud herenhuis met enige aanpassingen. Goed voor pelgrims op de camino, nu een beetje duurder, 16 voor één nacht.
Lars wou een dagje rust alvorens nog verder naar het einde van de wereld te trekken, Gérard zou zijn Portugese vriend ontmoeten en (vandaag) een uitstap maken naar Muxia.
Voor mij en Peter is het eenvoudiger, ons vliegtuig vertrekt pas morgenvroeg heel vroeg, om zes uur verlaten we Spanje. Peter wordt in Zaventem opgehaald door zijn zoon. Voor mij staan Jan en el Broma Sucia Tocande me op te wachten.
Na een kleine tocht door de stad keerden we noodgedwongen terug naar binnen, de kleren waren alweer doornat. Zelfs de papieren zak met de kleine geschenkjes hield het niet meer.
Na zevenen zijn we gaan eten met zijn vijven, met Adelino, in Casa Manolo. Heel goed voor weinig geld, we zullen er vanavond voor het laatste avondmaal weer heengaan.
Vanmorgen ben ik dan samen met Gérard en Adelino naar de mis van negenen getrokken. Accueil Francophone, Saint Jacques de Compostelle, verzorgen daar elke morgen de mis voor de pelgrims. Het was een ingetogen en fijne viering, niet dat ik alles begreep, maar dat doet er niet toe. Christophe, de man uit St-Etienne was ook aanwezig, een hartelijk weerzien. Zijn stapvriend uit Parijs was enkele dagen achterop geraakt wegens een pijnlijke knie.
Voor de rest van de dag nog een beetje winkelen, een bocadillo eten, kaartjes schrijven en bloggen.
Nog iets over gisteren, we waren al om kwart na tien in de kathedraal. Ook de onze vijfde pelgrim was aanwezig.
Blijkbaar had er iemand voor de mis betaald want tegen het eind van de misviering aan kwam de mand met hete kolen boven. Zodoende kregen we al voor elf de butafumero te zien.
Jossie is zelfs nog gebleven tot na twaalf, na nog een glas. Verassing toen ze voor de vier musketiers een klein kadootje bovenhaalde. We kregen allemaal een jasspeld en een dikke knuffel. Daarna trok ze haar gele outfit aan en verdween in de regen.
Vandaag is het tot hier toe al overgebleven, af en toe zelfs een streep zon.
We gaan naar huis!
Kort berichte, justement om te zeggen dat ik in Santiago ben aangekomen. Regen is hier doodgewoon, en dus heeft het vandaag de hele dag gegoten.
Ik heb niet veel tijd meer over, ondanks dat het tegenover gesteld zou blijken, om nog veel te bloggen.
Morgen meer uitleg, de laatste dag op de camino in 2018.
Grtjs
Hugo
Foto's: Drie op een rij, wel is het signaal ROOD (07u45 en no problemas); Einde nu wel echt dichtbij, Porta do Camino; Wauw, ook in de regen; Bijna afgewerkte hoofdingang; De vier musketiers; Huis van de Lage Landen, hartelijk welkom met een kop koffie en een goed gesprek; Last picture of the lady in Yellow; Lange rij voor het afhalen van den diplom, wat is een uurtje?;
Bijna was het gelukt om later te vertrekken. Maar ja, iedereen toch wakker om zes en zachtjes aan wordt er ingepakt. Toch was het nog 07u15 alvorens we startten.
De zon was nog niet van de partij, de hemel vertoonde hoopgevende blauwe plekken. Pas rond negen kwam de zon er toch door en warmte het heerlijk op. (18 à 19 graden is nu al een zegen)
Wel is het gelukt om de snelheid te verlagen en de rustpauze zowel vlugger als langer te nemen. Op de middag zaten we rustig in het zonnetje een boccadillo te nuttigen terwijl zoetjes aan de zon verdween. Niet allaan verdween dat warme zonnetje, ook de blauwe lucht maakte plaats voor donkere tot zeer donkere wolken.
We hadden nog een uurtje te stappen tot het beeld met Johannes-Paulus II, daar is ie weer, en stapten dan maar weer op normale (?) snelheid verder.
Gelukkig, pas binnen in de albergue Xunta de Galicia brak de hel los. De zondvloed bleef duren, de massa water overstroomde zowat alles.
Het dak van de albergue kon het blijkbaar ook niet meer allemaal slikken, enkele kamers kwamen onder water te staan.
De hospitalero gaf het op om het water op te nemen, het was letterlijk dwijlen met de kraan open.
Onderweg zag ik een dame licht zwalpend over de weg lopen. Bij het passeren vroeg ik of alles in orde was, wat blijkbaar ook zo was. Wel zag ze er heel bleek uit. Iets verder hielden we halt en even later was ze er ook. Ik nodigde haar uit voor een kopje koffie, wat ze graag aannam. Toen bleek mijn vermoeden uit te komen, ze leed aan een vorm van spasmen. Het lopen, handelen en spreken, zelfs haar gezichtsuitdrukking leed eronder. Maar dat weerhield Jana, want zo is haar naam, niet om de wereld rond te trekken. Ik vind dit niet alleen een sterk karakter, ze stopt zich niet weg. Ze was wel heel tevreden met het korte gesprekje en ik liet mijn waardering ook blijken. Ze heeft in mijn pelgrimsdagboekje iets in het cyrilisch geschreven, ze is afkomstig van Moskou. Vrij vertaald (deze taal beheers ik helemaal niet) wenst ze me een goede camino en veel liefde toe. Het duurt allemaal iets langer maar het schrift is mooi en duidelijk.
Bij afscheid gaf ze me een dikke knuffel.
Even later haalde ze ons terug in terwijl we foto’s namen. Met plezier heeft ze een groepsfoto genomen en deed dit heel professioneel.
Na de middag zag ik haar nog eens, ze zal nu waarschijnlijk doornat in Santiago aankomen.
Er zijn een aantal mensen die met de bus de camino lopen. Redenen hiervoor kunnen uiteenlopen, meestal gaat het om mensen die lichamelijk niet bij machte zijn om lange trajecten te lopen met een last op de rug.
Eén van de begeleiders hadden we al enkele dagen ontmoet en vandaag op de middag is hij met zijn busje daar weer.
Hij doet deze job al vele jaren, nadat hij zelf de camino vanuit alle richtingen heeft gelopen. Hij weet dus dat er ook ‘toerist’ pelgrims bij zijn. Veel ervan weten niet wat het inhoud. Dikwijls komen die later terug en lopen de camino wel op de ‘normale’ manier.
Hij gaf ons de tip dat morgen om twaalf uur het vat zal zwieren, het wordt betaald door de mensen in zijn bus.
Dus morgen tegen elven zullen we ter plaatse zijn aan de kathedraal om de gele jas te zoeken, die de begeleiders dragen, en ons aansluiten bij die groep.
J stuurde een foto door van haar zelf voor de kerk. Ik heb haar ook geïnformeerd over de opportuniteit en ze zal, ondanks haar haast, ook aanwezig zijn.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Weeral gezellige tafel, na regen komt zon in een fles; Ontbijt met zon die opkomt; Toch nog niet te veel volk op de camino; Eerste vergezicht in meer dan een week; Jana, with love; Einde van de camino in zicht, foto genomen door Jana; Een broodje; Pistolet op komst, en hoe!; Geen paard maar water in de gang.
Noot:
DROP JE DOPJE ! IBAN : BE49 0681 0550 1671 en
Dit verslagje gaat over een tweedaagse. Gisteren had ik niet veel zin meer om nog te tokkelen op dit ding. Dit ding, beste Raoul, is terug in goede handen. En daar ben ik heel gelukkig mee. Hoe het is gebeurd weet ik niet, het ligt wel degelijk aan mezelf, ik had de Packard Bell laten liggen. Het ontbreken stelde ik gisteren in de late namiddag vast.
Daar ik maandag al met het vliegtuig huiswaarts keer dacht ik eraan om een tasje te kopen waarin de pc kan mee dragen. Hierop ging ik naar de slaapzaal om die pc op te pikken en . waar is die?
Slechts één mogelijkheid, terug naar de vorige verblijfplaats.
Een taxi bestellen was geen probleem, het telefoon nummer van Xunta de Galicia Albergue in Hospital da Cruz ontbrak echter op de lijst. Gelukkig kon Lars in zijn roadbook, Deutsche Grundlichkeit, wel het nummer van de albergue vinden.
De bediende van de albergue San Anton in Melide heeft dan contact opgenomen met vorige albergue, met goed gevolg. Geloof me, ik was pas gerust toen ik de zwarte map terug in handen kon nemen.
Toen ik terug was Melide heb ik enkel nog de kaart aangepast en daarna het toestel veilig in mijn rugzak geborgen.
Van contentement heb ik het dinner van de bende betaald. Bij nazicht van de rekening bleek er al 12 meer op te staan. O Sorry!
Goed, dat is allemaal achter de rug, we zijn nu met vieren in A Salcada aangekomen en gehuisvest in dezelfde herberg waar ik eerder al heb overnacht. Door de aanhoudende regen hadden we besloten de eerste de beste herberg te raadplegen. Lars zag het bord en wees in de richting van het hotel. Onmiddellijk herinnerde ik me het gebouw. Voor 66 konden we een kamer voor vier krijgen. Verder stappen kon ook nog maar ¾ stemde in met de prijs. Er zijn twee enkel en een dubbel bed beschikbaar, België en Nederland spelen vannacht in één competitie.
De vijfde persoon is verder gestapt, Jossie wil absoluut vrijdag in Santiago aankomen. Gisteren kwamen we haar weer tegen en is ze bij de groep gebleven. Zo kreeg ik de kans om de foto, in haar gele regen uitrusting, opnieuw te nemen (vorige was ik dus kwijt gespeeld).
Jossie nog een goede camino verder.
De menu vorige avond was Pulpo, met vino tinto. Grote Taberne met veel sfeer, wel geduld hebben, een uurtje wachten is geen uitzondering. (Wellicht omdat we eerst een apo genomen hadden.)
Morgen nog later opstaan en vertrekken, althans dat is de bedoeling. De stapsnelheid nog een beetje verlagen zodat we later in de namiddag aankomen op Monte do Gozo.
Dan resten er op zaterdag nog slechts 5 km te gaan.
Waarom die vijf niet afwerken op vrijdag, wel omdat we pas op zondag de Butafumero kunnen zien. En omdat we dan op zaterdag rustig onze zaken kunnen regelen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Radio Paris geeft Speedy een gele roos; L.L. wordt een echte pilgern met een stok op het juiste formaat; Deze autoroute is nog steeds in dezelfde staat van afwerking, machines staan te roesten; In deze kroeg heb ik vier jaar geleden een pint gekregen van de patron omdat ik een echte pelgrim was; Pas de commentaire; Petra pest u niet.
Foto's: Het vergeet huis; De vier musketiers; Jossie (en Lars) met haar gele outfit, volgens de pijl van de camino; Pongo's; Wax stempeltje te krijgen, veel liefhebbers; Maatje 36 en 48; Maatje 1,68 m en 1,98 m;'Pulpo tafel met van L naar R: Radio Paris, D'Artagnan, Speedy Gonzales, Flying Dutchman en L.L. (Lange Lars).
Bij het beklimmen van de O Cebreiro kom je even voor de top de grenspaal tussen Galicia en Castilla y León tegen. Even voorbij die paal, maximum twee minuten, voelde ik de eerste regendruppels van de dag.
Galicië wordt dan ook niet voor niets de pispot van Europa genoemd.
Toen ik dit meedeelde aan de mede pelgrims kenden ze deze uitdrukking niet. Na wat uitleg bleken Lars en Peter dit gezegde wel te begrijpen. Gérard had wat meer uitleg en omwegen in taalgebruik nodig. Uiteindelijk was zijn antwoord ook een voor ons eenvoudig woord, Pistolet. Voilà, zo eenvoudig kan het zijn.
Vandaag zijn we weer een eindje afgedaald alvorens weer te stijgen tot op dikke 700 meter om te overnachten in Hospital da Cruz. De zon hebben we vandaag niet gezien. Voor de rest van de week ziet het er niet beter uit, tant pis, we zijn vanaf nu aan het uitbollen. Het is nog 80 km tot Santiago, we nemen het rustig op.
Vandaag enkele fotos van een moderne albergue. Noodgedwongen moet ik me behelpen met deze, diegene die ik toch had kunnen nemen zijn verdwenen dank zij mijn goede techniek. Jammer maar helaas want er waren er enkele bij aan de 100 km paal.
Grtjs
Hugo
Fotos: Ik wist niet dat het in Galicia er zo aan toe ging om een pintje te krijgen; Speciaal transport, gespot toen ik met J aan het bellen was; Albergue .
Noot; Alexander welkom op de wereld, Proficiat aan Bianca&Filip en Kristine&Vic.
Gisteren in de albergue de Reboleire, in Fonfria, werd het avondmaal geserveerd in een ander gebouw. Een 50 à 60 personen zaten er aan de tafels. Een vrij grote tafel wel te verstaan, en de bediening verliep heel vlot. Ook de wijn ontbrak niet en dat was al vlug te horen. Lege flessen werden vlotjes vervangen door een volle. Het eten zelf was best lekker en zeker niet te kort, dit allemaal voor 9.
Ook de huisvesting was van uitstekende kwaliteit, iedereen zijn eigen stop contact, wel even anders dan vandaag in de gemeentelijke albergue. (Maar ook hier weer, voor 6 mag je zeker niet klagen.)
Onze Parijse vriend, Gérard (en niet Gerrard maar met al die talen loopt het al eens door elkaar) was al vlug in de wolken en nam het voortouw in het uitbrengen van een toast voor elke pelgrim. Hij zei het enkel in het Frans, iedereen moest hem maar verstaan.
Daarna wees hij naar me met de woorden La Belgique waarop het beleefde Op de gezondheid weerklonk. Hierna vlogen de wensen in velerlei talen in het rond.
Bij mijn wens zag ik een persoon zijn hand opsteken. Nog een Belg in de zaal.
Na de maaltijd heb ik met die dame uit Beerse nog een pint gedronken. Met Juleke, zoals ze genoemd wil worden (Julia vindt ze niet mooi), heb ik nog een fijn gesprek gehad, we gingen als laatsten naar bed.
Veel heb ik niet geslapen, de bomen waren bij sommigen toch te dik om in één nacht om te leggen. Om vier uur was ik alweer in de keuken en heb dan maar rustig gewacht tot het spel weer op gang kwam.
Met zen vieren zijn we dan toch op tijd vertrokken, ondanks dat er twee een katertje moesten meesleuren.
Dat katertje kwam vooral van het warme drankje dat na de maaltijd, met veel show en vlammen werd opgediend. Ik vond het nogal een gevaarlijk spelletje en heb de zaal verlaten.
En daardoor kon ik al vaststellen dat de mist om te snijden was, de vroege vertrekkers nemen wel eens onverantwoorde risicos.
Of je nu door de mist loopt of door een plensbui, het resultaat is hetzelfde. Neem daar dan nog de frisse temperatuur bij en je bent blij met een extra jasje.
De tocht werd zwaar gemaakt door het voortdurend dalen. Aan de andere kant ging het wel vlug vooruit, 6km/u is niet mis.
Vanavond nog was product gaan kopen, mijn tube is leeg geknepen.
Ikzelf kan nog wel wat hebben, er zit nog jus in de benen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Het paviljoen; Tweemaal M.I.S.T., eerst nat en dan doornat; Blauwe plek; Peter en Lars op het randje; Adieu bergen, toch bijna.
O Cebreiro is de laatste moeilijke hindernis op de camino naar Santiago. Ik moet toegeven, hij kan tellen, die hindernis loopt over een vrij grote afstand en een vrij groot hoogte verschil. Het is niet de stijgingsgraad die het moeilijkst is, wel de duurtijd.
Maar alles is weeral in de goede plooi gevallen, Gerrard, Lars en Peter zijn allen toegekomen in dezelfde albergue. Er is er trouwens maar een in Fonfria. Ook Jossy zal vanavond aan de tafel zitten, we zijn dus weer met vijf.
In de kapel van Santa Maria a Real, op de top van O Cebreiro, was ik op tijd om nog even in alle rust te mediteren. Op de middag was er een H.Mis, de kerk zat vol.
Jammer genoeg was de bewolking toegenomen en tijdens het wachten op de collegas kreeg ik het toch koud. Maar ook dat was vlug verholpen met een tweede windjack. Tijdens de afdaling gingen die dingen al vlug weer in de rugzak.
Toch is de invloed van de zon zeer belangrijk op deze hoogte, nog steeds dik boven de 1300 meter.
Morgen is het nog een tochtje van meer dan 30 paaltjes tot Sarria, daarna gaat de riem een beetje losser, er resten nog vijf dagen om de resterende kleine afstand af te leggen.
Op zaterdag gaan we dan gezamenlijk naar Santiago en op zondag willen we graag de Butafumero zien zwaaien.
Op maandag keer ik al huiswaarts, samen met Peter, die ook via Zaventem terug reist. De tickets zijn vandaag met hulp van het thuisfront besteld.
Grtjs
Hugo
Fotos: Regelmatig zicht in Spanje; Altijd iets mooier met zon; Hopelijk komen al die wensen uit; Schots en Scheef; We beginnen der aan; Wauw (X ..); Een Duitser, een Nederlander en een Belg gingen eens .; De boccadillo smaakt en de vlucht is zojuist geboekt én Gerrard is er ook.
De zon is vandaag van de partij. Deze morgen zijn we al om zes vertrokken. Waarom zo vroeg? Wel ik kon niet meer slapen en daarom ging ik maar proberen om het bericht van gisteren door te sturen. Helaas, dat woord heb ik de laatste tijd al meermaals gebruikt, dacht Peter dat het al naar zeven ging.
Bien, de rest volgde en was al om zes uur vertrokken. Lars bleef nog even wachten tot ik had vastgesteld dat de blog helemaal niet kon afgewerkt worden.
En dus liepen we verloren, tistezeggen, we hebben de hoofdweg gevolgd, langs de baan. Op een zaterdag morgen is dat nu niet bepaald een probleem.
De zon, daar is het om te doen. Tegen negen was de temperatuur al iets beter. Maar vooral die zon deed alle mistlagen verdwijnen, iedereen gelukkig.
We zijn, Lars, Peter, Gerrard en mezelf aangekomen in Trabadelo op een hoogte van ongeveer 600m. Morgen veroveren we dan El Cebreiro, het gaat dan over over een lengte van 18 km naar een hoogte van 1400 meter. Ik hoop vooral dat het dan ook mooi weer zal zijn zodat we toch enige mooie foto’s kunnen nemen.
Anders is het ook goed, jawel, nederige pelgrims zijnde.
Nu zijn de wolken zich aan het verzamelen om vannacht een concertje te geven.
Grtjs
Hugo
Foto’s: ZON; 1 Band; Alles is voorzien; Het schiet op; Klein dorp, autostrade à côté, op camino na dood; Terug omhoog- morgen is de laatste loodjes, jes..
Regen zou de hoofding kunnen zijn, maar dat is niks nieuw.
La Cruz de Ferro zou het hoogtepunt van de dag moeten worden, helaas de weergoden waren ons niet gunstig gezind.
Mist en koude maakten dat iedereen niet te lang bleef staan. Daardoor kon ik ook een foto alleen maken.
De afdaling was lang en moeilijk, maar iets na tweeën waren Lars, Peter en mezelf al in Ponferrada.
De Albergue is redelijk groot, wifi dus faibel en mijn berichtje dus kort.
We zijn nu iets vroeger wakker en het gedruis komt op gang, tijd om een tweede poging te wagen om de fotos door te zenden. Ik kan er dan ook gebruik van te maken het verslagje iets vollediger te maken.
Die Pedro op de foto is een Franse Spanjaard. Zijn overgroot vader, een fiere Catallaan, is naar Frankrijk verhuisd toen zijn vader twee jaar was. Die vader is in 1919 geboren en werkte in de fabrieken in Frankrijk waar het communisme in alle hevigheid woekerde. Op de leeftijd van 17 jaar is die dan gaan meevechten in de Spaanse Burgeroorlog. Tijdens de gevechten werd hij gevangen genomen en ter dood veroordeeld. Dit vonnis is om een of andere reden niet uitgevoerd maar de mens zat wel negen jaar in den bak.
Eens vrij trok die man de bergen in, in Spanje was er geen plaats meer voor hem, en uiteindelijk verzeilde ook hij in Frankrijk. Zonder problemen kreeg die asiel en huwde er. Pedro werd geboren in 1947, zijn moeder was 18. De zus van haar had ook een kind gekregen rond dezelfde tijd, maar stierf een viertal weken naar Pedros geboorte. De schoonbroer zocht een vrouw die de borst kon geven aan zijn kind, flessen waren er nog niet.
Pedro zegt dat hij vier weken ouder dan zijn zuster, want dat is het voor hem.
Op veertien jarige leeftijd gaat Pedro op zijn beurt werken in de fabriek, maar dat trekt hem niet en hij besluit naar Londen te trekken. Daar leert hij letter schilderen en vooral Engels. Deze taal leert hij door te lezen en met behulp van zijn vriendinnetje. Iedere week trekt hij zijn loon en wat daarvan overblijft besteed hij aan boeken.
Hij ontmoet er ook een andere Spanjaard en samen vinden ze dat het tijd is om te verkassen. Ze trekken naar Schotland om in de bouw te werken. Na een tijdje is het voldoende geweest en ze besluiten om met autostop naar Zuid-Afrika te gaan. Dat lukt, in die tijd rijden er bijna uitsluitend vrachtwagens doorheen Afrika, en die nemen graag wel iemand mee.
Hier leert hij dan weer een andere job waardoor hij in contact komt met de halve wereld. Ondertussen heeft deze man Buiten Spaans, Frans en Engels nog Russisch en Duits geleerd en noties van Italiaans.
Helaas hebben we hem gisteren niet meer mogen verwelkomen. Het is zijn veertiende trip naar Santiago en is waarschijnlijk vroeger gestopt door de regen.
Lars, onze Duitse vriend, was eergisteren dringend op zoek naar sigaretten. Gisteren dan heeft hij de rest van het pakje achtergelaten aan la Cruz de Ferro, stoppen was het woord. Ook voor hem helaas, na de maaltijd vroeg hij aan Gerrard om een stikkie.
En Jossie is ook weer opgedoken, haar schema is veranderd, ze wil op vrijdag al aankomen in Santiago. Die zien we wellicht nog een dag of twee.
Zo, dit is het dan voorlopig, en nu proberen met de fotos.
Grtjs
Hugo
Fotos: Gezellig aan tafel; Tussen de bloemen; Het paard zie je redelijk goed, de twee pelgrims op de baan niet, gevaarlijk!; Lappandeken; Bloemenpracht; Nen hoop stenen; Voor het archief; Prachtige kleuren; Ponferrada.
Ook vandaag weer een kort berichtje tussen de soep en de patatten.
Bij aankomst in Rabanal del Camino was het vrij frisjes, 16°C met een frisse wind erbovenop. We zitten juist onder de 1200m hoogte en het wolkenfront is niet zo ver verwijderd. Buiten een mooie zonsopgang is er verder geen zon te zien geweest. Weeral mooi stapweer, en dus ben ik op weg om morgen Cruz de Ferro te bestormen.
Om dat stormen te helpen zijn we met een vijftal personen gezamenlijk gaan eten. In de albergue municipale voorziet men geen eten, geen nood, het lijkt hier wel het einde van de wereld maar dat is het zeker niet.
De kaart voor de menu pelegrino was weeral een treffer, drie sterren waard. Om niet te spreken van de vino tinto die van een goede kwaliteit is (was, want de flessen zijn leeg).
Er is een afspraak gemaakt om volgende week samen toe te komen in Santiago.
Pedro, een Spaanse Fransman, is bezig aan zijn veertiende camino. Man met ervaring, niet alleen op de camino, ook in het leven. Ik breng wel eens verslag uit als ik meer tijd heb. Ik moet namelijk het boeltje sluiten tegen halftien.
Lars (Duitser), Peter (niet van Noord Nederland maar uit de buurt van Eindhoven), Gerrard de Parijzenaar en mezelf zullen dus samen aankomen.
Het was geen brabbeltaaltje, genoeg vertalers aan de tafel, niet in het minst Pedro, een zelf didakt maar fenomenaal.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Veelbelovend; Mijn stokken zie je niet; Net zoals schapen, steeds volgen; Astorga daar beneden; Voetgangers brugje, 200 meter om; Stiekeme foto in de Kathedraal van Astergo; Totaal ander landschap; Ontroerend, met tranen in de ogen; Trainings parcour voor morgen.
