Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
12-10-2017
Bos en Strand
Beste Lezers,
Belofte maakt schuld, nog enkele fotos uit de Landes.
De stilte en de rust is er oorverdovend.
In de zomerperiode, vanaf half juni tot half september is dit wel enigszins anders, vooral dan aan de stranden en op de meren.
In Longarisse is er buiten die periode niks te krijgen, er is geen winkel of wat dan ook. Enkel de vuilkar komt eens langs.
In Lacanau en Lacanau Ocean is nog wel enige bedrijvigheid waar te nemen, zeker in de weekends. Het is zoiets als bij ons aan de kust zeker.
Het kampioenschap vrij spel van het Verbond van Temse is deze week gestart. Vanavond heb ik mijn eerste match, tegen een leeftijdsgenoot, iemand die mijn gemiddelde speelt. Kan best eens spannend worden. Het is wel niet voor een heps hé! Gisteren nog gehoord tijdens een match van een ploeg genoot, maar die dacht er anders over! Jammer, het is en blijft een spelleke.
Tijdens mijn eerste bezoek aan de kathedraal van Bordeaux zat deze vol en klonken er gezangen op in het latijn. Een heleboel kerkelijke bedienaars met hoge mijters op het hoofd gingen de dienst voor. Op de banken zaten meer dan honderd in het wit geklede personen.
Na de dienst kwamen alle personen per twee naar buiten door de hoofdingang (uitgang) en stelden zich in vierkantsformatie op. Na nog enkele woorden door de leider van de orde volgde een applaus voor zichzelf en werd de formatie doorbroken.
We waren getuige van een bijeenkomst van de Maltezer en Jeruzalem ridders., vermoedelijk de Franse afdeling. De Maltezer Orde is de oudste nog bestaande ridderorde, die zich tegenwoordig wereldwijd humanitair inzet.
Tuitio Fidei et Obsequium Pauperum (Behoud van het Geloof en Hulp aan de Behoeftigen) is het motto van de orde, hun feestdag is 24 juni, geboortedag van Sint-Johannes de Doper. Het aantal vrouwelijke leden was op twee handen te tellen.
Nog enkele wetenswaardigheden:
Het Ave Crux Alba is hun volkslied, hun munteenheid is de scudo (1 Scudo = 12 Tari = 240 Grani) en hun land kenteken is SMOM (Sovrano Militare Ordine di Malta). Verder is hun organisatie opgebouwd uit 6 Groot-Prioraten, 6 Subprioraten en 47 Nationale Afdelingen verdeeld over 54 landen.
Op de TGV van Montparnasse-Bienvenüe naar Bordeaux zat ik naast een ‘aveugle’. Vriendelijke man uit de buurt van Luchon, in de bergen. Hij was gaan stappen in Bretagne. Hij reisde alleen, wel had iemand van de spoorwegen hem naar zijn wagon gebracht. Toen hij even later in zijn rugzak begon te rommelen begreep ik waarom hij die bij zich wilde houden. De man was suikerziek en moest prikken. Zijn tasje waarin al zijn materiaal zat diepte hij op en plaatste het voor zich op het tablet. Hoe die man alles op de tast voor elkaar kreeg, chapeau. Het prikken, het aflezen, het prepareren van het spuitje, ontsmetten, steken en proper maken… gewoon verbazend hoe dat allemaal redelijk vlot verliep. Akkoord dat hij getraind was maar toch, hij moest er zeker zijn hoofd bijhouden want tijdens de hele procedure werd er geen woord gewisseld. En natuurlijk heeft hij gespecialiseerd materiaal zoals het draai wieltje aan het einde van de houder van het spuitje om de dosis te regelen, het aflezen van de suikerspiegel met behulp van audiofoontje enz. Zelfs het eten van zijn meegebracht broodje gebeurde zonder een kruimeltje te morsen.
In Gare St-Jean nam ik afscheid. Dit duurde wel een twintigtal minuten langer dan gepland. Blijkbaar had een flauwe plezante in onze wagon een noodstop in gedrukt (per ongeluk?) waardoor we enkele kilometers voor de Garonne tot stiltand kwamen. De stewarts die het probleem moesten dedecteren konden er niet mee lachen, het tijdsverlies konden ze niet meer goedmaken. Er moet een hele procedure gevolgd worden alvorens de trein weer in beweging mag komen. De officiële uitleg later was dat er een persoon was gesignaleerd op de sporen in het station.
Door dit alles nam ik dus twintig minuten (voor mij niet erg) later een foto van het station. Door dit te doen viel mijne frank, ik had mijn handen vrij. Dat kon niet want ik had een tasje bij met een kadootje!.
Dus vliegensvlug terug die trein op (tegen de stroom in met een volle rugzak, plezant hoor) en in het rek boven mijn zitplaats lag het pakje gelukkig nog. Meer geluk, ik was terug op tijd van dien trein. Anders was ik in de buurt van Agen moeten afstappen.
De tram bracht me al na twintig minuten ter bestemming, alwaar ik aller hartelijkst werd onthaald.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Metro Gare du Nord; Gare de Montparnasse; Monument des Girondins sur l’Esplanade de Quinconces; De mannen in het wit, de vrouwen in het zwart; Zicht op Saint-Andre vanop de tour Pey Berland (ik lees nu op een officiële site van de stad dat het 229 treden zouden zijn om tot op 50 m hoogte te geraken!); De Garonne met rechts Le pont Delmas; La Cité du Vin; Le Blockaus; Pont de Pierre aan de Porte de Bourgogne.
Nota: Alle typen TGV's kennen twee motorrijtuigen met een cabine voor de machinist, waartussen zich acht rijtuigen bevinden (bij de TGV-Atlantique tien). De lengte van een tiendelig treinstel is 200 meter. De rijtuigen hebben een zogenaamde Jacobsoplegging: tussen twee rijtuigen bevindt zich maar één draaistel waar beide rijtuigen op rusten. De motorrijtuigen hebben geen Jacobsoplegging maar elk twee motordraaistellen.
Regelmatig rijden twee treinstellen gekoppeld, met in totaal dus vier motorrijtuigen en zestien of twintig rijtuigen. Tijdens de dienst komt het voor dat twee treinstellen over een gedeelte van de reis gekoppeld rijden. Na splitsing hebben beide treinstellen een eigen bestemming. Een treinstel kan ook op een deeltraject worden bijgeplaatst om meer zitplaatsen te bieden. Bij het rijden zijn beide motorrijtuigen in gebruik: de ene trekt, de ander duwt. Vanwege de turbulentie rond de kop van het voorste motorrijtuig wordt altijd de achterste stroomafnemer of pantograaf gebruikt. Het voorste motorrijtuig wordt gevoed via een hoogspanningskabel over de daken van de tussenrijtuigen. Door deze operationele regel is de slijtage van de pantografen op de beide motorrijtuigen gelijk. De treinstellen leggen immers in beide rijrichtingen een gelijke afstand af.
Als twee treinstellen gekoppeld rijden worden de vier motorrijtuigen vanuit de voorste cabine bestuurd. Van beide treinstellen wordt de achterste pantograaf gebruikt.
Les Landes et Les Grands Lacs hebben deugd gedaan, allé ttz het verblijf aldaar.
De regio rond Lacanau en Lacanau Ocean, zo’n 45 à 60 km van Bordeaux, is deze periode van het jaar dun bevolkt. Zeker als het regent loop je alleen op de paadjes. Ik heb op deze week hooguit een 10 tal personen ontmoet in de bossen. Op het strand was dit vanaf woensdag wel meer, vooral surfers. Het voorspelde onweer op diezelfde dag heb ik niet gezien, wel een stralende hemel voor de rest van de week en volle maan s’nachts.
Het blijft een zalig gevoel om s’morgens de frisheid op je huid te voelen tintelen. Eens je een kleine afstand hebt gestapt warm je goed op en al vlug loop je er zomers bij. Het kon ook wel met temperaturen rond de 20 à 22 graden op de middag.
De trektocht is weliswaar heel beperkt gebleven tot deze regio. Mijn gastvrouw, Thérèse, bood aan om haar buitenverblijf in Longarisse te gebruiken als uitvalsbasis. Ik twijfelde wel even maar het idee was eigenlijk niet zo slecht. Temeer omdat het op zondag 1 oktober nu niet precies aangenaam wandelweer was. Temperatuur gewijs viel het wel mee, maar de regenwolken die op zondagmorgen het land waren ingedrongen, lieten hun vracht de vrije loop. Op de koop toe wou ze me absoluut met de wagen tot daar brengen. Bovendien heeft ze me nog een etentje aangeboden in Ocean, meer bepaald in Le Bistrot des Cochons. Het menuutje van 26€ was voortreffelijk, vergezeld van een goede wijn. Ik denk dat dergelijke menu hier makkelijk de 45€ haalt.
Afijn, zo rond vieren werd ik afgezet in de Cabane en werd ik verantwoordelijk gesteld voor het ‘domein’.
Wel had ik als tegenprestatie voorgesteld om iets te doen.
Nee, Ja, Euh… awel, ja kan misschien de wildgroei in een gedeelte van de tuin eens kortwieken! Maar alleen als het past en niet te lang werken hé.
De volgende dag was dat wieken, met de hulp van een elektrische zaag op een uurtje achter de rug. Omdat die berg snoeihout ook nog moet getransporteerd worden naar een recyclage park heb ik dit allemaal nog ingekort, wel steeds maar een uurtje de volgende dagen en alvorens te douchen. Het was heerlijk weer om in mijn blote bast van de zon te genieten.
En genieten heb ik gedaan, ondanks de eerste regendagen, van de lange wandelingen doorheen de uitgestrekte bossen. Daar ik eigenlijk maar een picnic moest meedragen heb ik toch een halfvolle rugzak op mijn schouders genomen, kwestie van het gevoel niet te verliezen. En eigenlijk kwam dat goed uit, konden mijn stapschoenen weg geborgen worden tijdens mijn tocht over het strand.
Une Baïne est une formation d’eau crééé par le mouvement des marées. En patois local, cela signifie “bassine, cuvette d’eau”. Thérèse had me er al voor gewaarschuwd voor de sterke onderstroom die in zulke baïnes kan ontstaan. Niet dat ik me daarin zou wagen, ik had trouwens geen zwembroek bij.
Vele surfers zochten dan ook niet die ‘kalme’ inhammen maar veeleer de grote vagues de bord op.
Toch was het weeral schrikken toen ik via TV het nieuws vernam van de aanslag in Marseille en de massa executie in Las Vegas. In Amerika komt iets dergelijks regelmatig voor, niet dat het gewoontjes is maar je kan zoiets in het land van de VRIJHEID verwachten.
De aanslag in Frankrijk is in feite meer verontrustend want het ondermijnd ons hele bestel. Ook al wordt er steeds geroepen om niet toe te geven aan de angst, iedereen is wel meer op zijn quivive.
In steden zoals Bordeaux merk je hier bijna niks van, op de betonblokken na, die de grote promenade langs de Garonne afbakenen. De mensen massa blijft gewoon toestromen. Wel zie je militairen en politie veelvuldig patrouilleren in stations, vooral in Parijs. In de metro heb ik, ondergronds, niks bijzonders gemerkt tenzij de ongelooflijke drukte. De massa mensen die hier dagelijks worden vervoerd moet enorm zijn. En de snelheid waarmee alles gebeurd!
In Bordeaux is de tram hetzelfde verhaal, steeds vol en vlug omdat die hier in een aparte bedding kan rijden. EN regelmatig, de ene volgt bijna de andere op.
Van Bordeaux had ik een tiental bezienswaardigheden aangestipt om te bezoeken. Vermits de oude binnenstad, zoals de meeste steden, niet al te groot is heb ik 6 punten kunnen afvinken.
De Citadel de Blaye, ontworpen door Vauban, was te ver afgelegen en voor musea had ik eigenlijk te weinig tijd. Dat afvinken is dus eigenlijk vrij vlot verlopen, een wandeling volstond. Om de toren van de Cathedrale Saint Andre te beklimmen moest ik nog eens terug komen. Bij aankomst op zaterdag 30 september was het al te laat om nog naar boven te mogen. Vermits die campanile niet weg zal gaan heb ik het dan maar een weekje opgeschoven. Het is inderdaad een campanile, hij staat los van de kerk omdat men bij de bouw vreesde dat de klok te veel trillingen zou veroorzaken. Bij het aankondigingsbord voor Le tour Pey-Berland stond er 232 marches vermeld. Op de glazen toegangsdeur tot de toren stond de campanile afgebeeld met aanduiding van het aantal hoogte meters en de plaats waar men zich bevond én het aantal trappen. Raar maar waar, er was een trede bijgekomen. Maar of het nu 232 of 233 is, het uitzicht (op 50 meter) over het vlakke land is magnifiek, zeker bij dit weertype, niet te warm en een beetje wind.
Port de la Luna is de benaming van de oude zeehaven. Nu bedoeld men eigenlijk het oude historische deel van de stad. Op vrijdag ben ik dan naar La Cité di Vin getrokken, in gezelschap van Thérèse en haar vriend Alain. Ze schrokken zelf van de grote veranderingen die gaande zijn rond de oude dokken. De meeste loodsen en bedrijven zijn verdwenen, een heel nieuwe wijk verrijst.
En het gebouw van LCdVin is bijzonder. Het valt alleszins op door zijn vorm en zijn schittering. Vanop het 7e verdiep heb je ook hier weer een goed zicht op het terrein rondom het water.
Iets verderop ligt een ander kunstwerk te pronken, de ophaalbrug Chalban Delmas.
Het Blockaus kende beide nog, het ligt er nog steeds onveranderd bij. Dit ‘gebouw’ is opgericht door de Duitse bezetter. Het is eigenlijk een loods voor onderzeeërs, de bekende U-boten. In feite is het een bunker die een ligplaats annex werkplaats etcetera herbergt. Het is zo sterk gebouwd dat met het niet kan afbreken wegens de te grote kosten. Men kiest er voor om het voor andere doeleinden aan te passen. Ik denk dat het schrijfwijze Blockhaus moet zijn, op zijn Duits welteverstaan.
Over de gewezen burgemeester van Bordeaux (1947-1995) en premier van Frankrijk is men ter plaatse blijkbaar niet zo tevreden. Volgens sommigen heeft hij de stad laten verwaarlozen en krijgt hij als dank nog een brug naar hem vernoemd. Zijn opvolger sinds 1995, Alain Juppé, doet het heel wat beter, zeker wat betreft urbanisatie. De promenade langsheen de rivier is prachtig, heel breed met mooie perkjes en water partijen.
In LDdV zijn zo ongeveer 700 à 800 wijnflessen te bewonderen (!). hieronder bevind zich ook één Belgische, Wijndomein Entre-Deux-Monts uit Westouter.
Jammer genoeg was de tijd te krap om hier ons aperootje te drinken.
We zijn die avond in de wijk Bouscat gaan eten. Het Marokaans restaurant Riad Marrakech heeft ons een heel lekkere couscous geserveerd. De buikdanseres trad gelukkig op toen onze maaltijd bijna op gesoupeerd was, anders was de durumtarwe koud geweest. Het pouscafétje gemaakt van vijgen was net zoals de rode wijn, een Marokaanse Boulaouane, van uitstekende kwaliteit.
Over de heen en terug reis kan ik enkel maar tevreden zijn , alles verliep op rolletjes.
Ik stuur morgen nog wel een aantal foto’s door over de Landes en Bordeaux. (tijdsgebrek!!)
Gisteren namiddag eindelijk zon, net zoals deze morgen. Het is marktdag in Lacanau Ocean.
Seffens tot de kust voor een lange wandeling langs de vloedlijn tegen de wind in tot op hoogte van Longarisse. Daarna nog een zes km door de bossen, hopelijk blijf ik het aangekondigde onweer voor.
Bordeaux (of Bordèu in het Occitaans, telt 246.586 inwoners) is een stad in het zuidwesten van Frankrijk. Het is de hoofdstad van het departement Gironde, van de voormalige regio Aquitanië en van de nieuwe, grotere regio Nouvelle-Aquitaine. Het is de historische hoofdstad van de regio Gascogne. De agglomeratie (876.714 inwoners) is georganiseerd in een verband van gemeentes, Bordeaux Métropole.
Sinds juni 2007 staat een deel van de stad, de Port de la Lune, op de UNESCO-Werelderfgoedlijst.
Landes (40) is een Frans departement, gelegen in de regio Nouvelle-Aquitaine.
Het departement was een van de 83 departementen die werden gecreëerd tijdens de Franse Revolutie, op 4 maart 1790 door uitvoering van de wet van 22 december 1789, uitgaande van delen van de provincies Guyenne en Gascogne. Het gebied bestond grotendeels uit moerassen en heidevelden totdat Napoleon III het liet ontginnen en beplanten met pijnbomen. Tegenwoordig vindt er landbouw en veeteelt plaats.
Landes maakt deel uit van de regio Nouvelle-Aquitaine. Het wordt begrensd door de departementen Gironde, Lot-et-Garonne, Gers en de Pyrénées-Atlantiques. Verder grenst het aan de Atlantische Oceaan.
Landes bestaat uit twee arrondissementen: Dax et Mont-de-Marsan.
Bordeaux ligt in het zuidwesten van Frankrijk in de buurt van de Atlantische Oceaan, aan de oevers van de Garonne, die zich meer stroomafwaarts verenigt met de Dordogne om de Gironde te vormen.
Het grootste gedeelte van de stad ligt op de linkeroever van de rivier, die bestaat uit grote zand- en grindvlaktes die overgaan in de vlakte van de Landes, dichtbebost en vaak moerasachtig. Deze vlaktes zijn uitermate geschikt voor wijnbouw. De wijnstreken Médoc, Graves, Sauternes en nog enkele andere liggen op deze vlakte. Aan de andere kant van de rivier ligt een veel heuvelachtiger kalksteen plateau, negentig meter hoger dan de vlakte. Aan deze kant van de stad liggen onder andere de wijnstreken Entre-Deux-Mers, Pomerol en Saint-Émilion.
Ik zal me niet beperken tot het proeven van deze wijntjes (!) maar vooral genieten van het stappen tussen Bordeaux en de kust ofte de Côte d'Argent. De bosrijke omgeving tussen de Médoc en Pays de Buch is bezaaid met paden waar je bijna alleen kan genieten van de natuur.
Ik kijk er naar uit, niet alleen het wandelen maar ook naar het weerzien met Thérèse. Bij onze ontmoeting twee jaar geleden ben ik vergeten een foto te maken en dat is een gemis in mijn fotoboek van Compostela.
Net zoals het weer de laatste dagen was ook het weekend voortreffelijk. En het gezelschap was dit eveneens. En iemand die 50 wordt dient gevierd. Dus dit jaar waren er twee gefêteerden want vorig jaar is het feestje niet door gegaan wegens dus dat gebroken dijbeen. Maar nu is alles goed verlopen. De persoon van het betreffende dijbeen behoord dus nu ook tot het clubje van over halfweg.
Ons onderkomen in B&B IJzerrust was voortreffelijk. Van drie kleine woningskes is er iets prachtig gemaakt met alles op en aan. Het is ideaal gelegen als uitvalsbasis om de Westhoek te verkennen.
Er zijn in de streek van Roesbrugge, Alveringem, Vleteren, Lo-Reninge zo veel attractie punten dat één verlof periode veel te weinig is voor een degelijke verkenning. En dan zwijg ik nog van de streek juist over De Schreve: Cassel, Hondschoote, Bergues, Steenvoorde avec le Mont des Cats et le Mont Noir.
Als je dan ook nog interesse hebt in “De Groote Oorlog” is een ‘feest’ verblijf uiteraard veel te kort.
Ik bedoel maar dat er van de ‘Splinters’ tocht niet veel in huis is gekomen.
Een wandeling langsheen de ‘dode IJzer’ gevolgd door een copieuze maaltijd bij t’Hof van Commerce zijn voldoende om de dag te vullen. In de vooravond zijn we nog langs geweest in Fortem voor een bezoekje aan de plaatselijke brouwerij. Van een avondmaal was helemaal geen sprake meer, een klein hapje volstond. En in de plaatselijke kroeg (voorheen Hotel de la Régence) ’t Kerkegat werden, bij een lekker Hommelbiertje, vele herinneringen opgehaald.
Er was van alles te doen op zondag. Al wie de grensstreek genegen is kon terecht op de oevers en op het water van de IJzer tussen Houtkerque en Roesbrugge. In Houtkerque kon je een picknick samenstellen op een marktje met streekproducten, wandelen langs de IJzer op de GR 130, onderweg luisteren naar Franse en Vlaamse natuurgidsen, even aanwippen bij de bezoek- en zorgboerderij ’t Zeugekot, een rondleiding krijgen in de gebouwen van de oude brouwerij Feys, een lokaal biertje degusteren, gratis varen met kajaks, vlotten en kano’s op de grensoverschrijdende IJzer, picknicken op een live picknickkleed met vlotte verhalen van Madame, genieten van het concert van Il Sogno en, last but not least, je kracht inzetten in de laddercompetitie van BOOTJE TREK op het water, want alleen op die manier kom je in aanmerking voor de GRAND PRIX DE L’AMITIE FRANCO-BELGE!
In hetzelfde Kerkegat hebben we op zondag het middag maal genoten. Op het plein voor de herberg was een optreden van de groep, Il Sogno of ‘de droom’. Het is de muziekgroep van De Lovie. De achtkoppige band bestaat uit Evelien Callens, Gregory Soetaert, Inez Vanalderweireldt, Martin Mahieu, Mathieu Lemaitre, Rik Rabaey, Saskia Van Poelvoorde en Tijs Veramme. Zij brengen een gevarieerd programma van hitgevoelige nummers, folksongs en eigen composities. Zij deelden al het podium met Raymond van het Groenewoud, Willem Vermandere, Klaas Delrue (Yevgueni), Wannes Cappelle en Jan De Smet.
Het was dus genieten, mede door het milde zonnetje. Jammer dat ook dit weer (te) snel voorbij was.
Vorige week donderdag heb ik met de stapmaten (zie ViVB – Voetstappen in Vaderlandsche Bodem) een tochtje gemaakt rond Vlassenbroek. Het is daar dat het goede weer is begonnen. Ik hoop dat dit nog even aanhoud zodat mijn velletje een goed kleurtje heeft als ik terug kom vanuit de Landes.
Jusqu'au 8 octobre!
Hugo
Foto’s: Brug in Roesbrugge over de Dode IJzer; Prachtig ‘levendig’ pad; Schilderijtje (Lokvogels); Haringe Centrum; Enkel voor Pieten; Nog vele jaren!; ’t Kerkegat; Den toog; Il Sogno.
De Schreve is e benoamienge die menschen uut de Westoek geevn an 't stik van de Frans-Belgsche grenze die de regio verdêelt in de Westoek en Frans-Vloandern. De Schreve noemn ze terplekke oek wel de frountiern.
Die grenze is e stoatsgrenze en gin etnische grenze. Z'is etrokkn in de 17stn êeuw, achter de Slag by Kassel. Ol weerskantn van de Schreve en de menschen nog joarenlank dezelfste toale eklapt, moa 't West-Vlams is e bitje mi eki achteruutegoan. Ollêne de styf oude menschen in Vrankryk klappn nog nunder Vlemsch.
Dit taaltje kan ik dus niet klappen moa kverstoane twel. (regelmatig eens naar Willem geluisterd)
En daarom gaan we met enkele vrienden eens stappen in die regio. Eigenlijk had dit al vorig jaar moeten gebeuren. Maar als een van de deelnemers een dijbeen breekt is dat stappen wel moeilijk. Nu dus maar hopen dat alles naar wens verloopt.
De herdenkingstocht Splinters lijkt me wel wat. Het is een route tussen gefolterde en verbrande bomen, van een denkbeeldig slagveld geplukt en herplant achter de frontlinie van weleer. De mensenmassa die niet op het slagveld streed, beleefde eveneens turbulente tijden. Deze route doorheen Alveringem en zijn deelgemeenten brengt ode aan deze slachtoffers, dwingt ons na te denken over het absurde oorlogsleed.
Na de ernst volgt er ook een meer ludiek gedeelte. In Beveren aan de IJzer en omstreken staat er een bezoek gepland aan enkele brouwerijen en bijhorende etablissementen. En t Hof van Commerce is al gereserveerd.
En volgend weekend zaterdag vertrek ik voor een week naar het zuiden, over de Schreve, naar Les Landes. Ik ga er dan ook langs bij een lieve mevrouw Leroy. Sinds onze korte ontmoeting twee jaar geleden mailen we af en toe. Bordeaux is goed en snel bereikbaar met de trein, een slaapplaats is al voorzien.
Mijn oude schoenen zijn van een nieuw hieltje voorzien, opgepoetst en ingevet. Morgen worden die al terug ingelopen tijdens een tochtje tussen Dendermonde, Vlassenbroek en Baasrode. Laat de zon in je hart!
Grtjs
Hugo
Foto: De watervallen van Kruibeke (genomen tijdens het bezoek van een delegatie Feuerwehr uit Holsthum)
Vorige donderdag zijn Agnes en mezelf op stap geweest met de bejaarden van enkele rusthuizen uit de streek. We moeten ons toch al een beetje voorbereiden hé.
Een bootreis op de Schelde met de Verdi stond op het programma. Eerst tegen tij tot St-Amands, waar gekeerd werd, om dan heen en terug tot Rupelmonde te varen. Ondertussen was het waterpeil al voldoende gezakt zodat de Verdi ongehinderd onder de bruggen kon. Tijdens de tocht volgde er de pannekoek met koffie en voor sommigen nog een goede pint (of zelfs champagne).
Een Gids vertelde tijdens het varen het één en ander over wat er op de oever te zien was. Zelden zoveel wartaal gehoord op een middag. Het is jammer om te veronderstellen dat alle bejaarden dement zijn. De organisatie van die boot reizen zou er toch beter aan doen om zich toch even degelijk te informeren.
Oma, de moeder van Agnes, verblijft in het Woon en Zorg centrum De Notelaar te Beveren. Met enkele busjes en personenwagens werden de bewoners naar Temse overgebracht. De minder validen, zoals mijn schoonmoeder, kwamen met aangepast vervoer en werden dan met het liftje in en uit het busje gehesen.
Gezien de weersomstandigheden, regen en wind, kwamen de meeste boot reizigers niet droog aan boord. Hetzelfde verhaal na de trip, iedereen nat de autos in naar huis.
Voor mij was het lang geleden dat ik de dijken vanop het water kon bewonderen. Jammer dat het water over de vensters liep zodat er van genieten vanop het dek geen sprake kon zijn.
Enkele uren later was er al een vergadering van het Biljart verbond van Temse. Hierop werd de ere-gemeente secretaris verkozen als voorzitter. Out of the Blue stelde hij, als eerste beleidsdaad, voor om mij als secretaris te aanvaarden. Veel bedenktijd had ik dus niet, temeer daar de overige leden van de vergadering hiermee helemaal geen probleem hadden. Voila, ik heb aanvaard.
Grtjs
Hugo
Fotos: De dijken in de regen. Het bestuur van het Biljart Verbond van Temse (in het midden uittredend voorzitter Joris DM)
De titel van mijn blog verwijst er naar en inderdaad, tijd vliegt.
Met de komst van frisser en natter weer doet ook de herfst bijna zijn intrede.
Maar ook de herfst heeft iets prachtigs in zich. De prachtige kleur schakeringen aan de bomen, de geur van gevallen bladeren, kortom, tijd om nog eens een wandeling te gaan maken.
Gisteren zijn de stapmaten er op uit getrokken om te genieten van de natuur in de streek van Alken. Gelukkig voor hen is het een mooie dag geworden qua weer, het relaas van hun tocht heb ik nog niet vernomen.
Ikzelf kon niet mee wegens met de benen onder tafel. Ook dat mag er wel zijn, zeker als er buiten het lekkere eten ook gezellig gebabbeld kan worden. Fijne namiddag die werd afgesloten met een frisse Palm, meermoetdaniezijn.
Voor de zestiende keer op rij organiseert Kruibeke op 11 september een
herdenking ter ere van alle slachtoffers van veiligheidsdiensten. Ook alle
manschappen die zich dagelijks inzetten voor de veiligheid van anderen
verdienen een hart onder de riem tijdens deze jaarlijkse herdenking.
Om 11u wordt aan het gedenkteken aan de Holsthumstraat een serene hulde gebracht.
En volgend weekend zal het weeral druk worden. Er is de jaarlijkse verkoop van Azaleas voor Kom op tegen Kanker op vrijdag en zaterdag. Zaterdag en zondag is er de tweejaarlijkse verbroedering tussen de brandweer van Holsthum en Kruikebe. (tweejaarlijks maar afwisselend).
Ik zie verder in de maand en stel vast dat vele dagen (en weekends) weeral vol zitten. Tempus Fugit!
Ik ben langs geweest op het kerkhof en zie dat de grafzerk van mijn vriend Raoul in orde is. Jammer dat ik hem daar moet bezoeken. Maar het is mooi!
Voor de grote zomer vakantie van start ging kreeg ik de mededeling dat juf Tine mijn actie ten voordele van BCG graag wou ondersteunen. Hiervoor zou ze contact opnemen met de schooldirectie.
De school, de Gemeentelijke Basisschool De Eenhoorn uit Kruibeke, deed al iets in verband met Drop je Dopje, het BCG was dus al bekend.
Maar dat ze nu, bij de start van het nieuwe schooljaar het mooie resultaat van hun activiteiten aan het BCG (via Dono) konden overmaken, stemt me gelukkig.
Normaliter maak ik geen cijfers van individuen bekend. Dit ligt wel enigszins anders, de vele ondernemingen van deze jonge mensen hebben tot een prachtig donatie van 1264 geleid. Proficiat en Dank.
Zondag avond was het prachtig om er met de fiets op uit te trekken. Weinig wind, ideale temperatuur en met een rustig tempo langs de Schelde pedaleren, wat kan er beter zijn? (veel wellicht, maar dan op een ander tijdstip!)
Het ging zo goed dat ik er nog een extra toerke heb bijgevoegd. En niks geen stijfheid of vermoeidheid achteraf, ik wou er gisteren morgen alweer op uit trekken.
Helaas vielen de eerste druppels toen ik de tweewieler ter hand nam. In de regen fietsen, zeker als je moet starten, daar ben ik niet zo voor te vinden.
Geluk bij een ongelukje, mijn tube is niet leeg gelopen ondanks dat de soupape kapot is. Alleen kan ik er dus geen lucht meer bij duwen en heb ik de binnenband al vervangen én kan den Bruno er alweer ene verkopen.
Bij de terugkeer vanuit de potpolder van Tielrode kwamen een vijftal mensen op de dijk, ter hoogte van de Zaatman. Mijn komst hadden ze niet gezien maar uit de richting van Temse kwamen er een viertal fietsers aan. Het groepje wandelaars ging uiteen zodat deze mensen konden passeren. Één van de jonge snaken stak zijn hand uit naar de laatste in de rij. Ik weet niet met welke bedoeling, wel dat deze jonge man zelf schrok. De laatste fietsers was wel degelijk geraakt, zij het zonder verder gevolg en zette zijn weg verder.
Toen ik er aan kwam maakte ik een opmerking dat de gevolgen wel eens erger konden zijn. Hoon was mijn deel en men bekeek me met een vuile blik zeg maar. Toen ik mijn weg verder zette vloog er een steentje juist naast me.
Toen gingen de remmen opnieuw dicht. De bende spurtte alle kanten op, de parking was een schuiloord. Viavia kwam ik wel in de buurt en kon alsnog een jongen en een meisje, tussen 8 à 12 jaar?, er nogmaals op attent maken dat dergelijk gedrag toch eigenlijk niet past.
Natuurlijk was het deze jonge niet, IKKE NIET! De jongedame zei niks maar ik voelde de minachting en zag de vernietigende blik in haar ogen.
Op de dijk of vanuit de bistro reageerde uiteraard niemand.
En dan maakt het nieuws van de Eenhoorn veel goed, meer nog, het maakt alles goed.
Grtjs
Hugo
Fotos: Eindelijk een beveiliging voor de fietsers op de Scheldebrug; Feestjes langs de dijk (St-Amands, Mariekerke, De Briel); De schaapjes verzamelen voor de nacht.
Het voorbije weekend was het uitstekend weer om in de lommer te vertoeven. De bossen rond Molenbeersel zijn dan ook de perfecte locatie om te verblijven. Het scoutsdomein Woutershof biedt een perfectie uitval basis voor het organiseren van een aantal activiteiten, o.a. het jaarlijkse kamp van de Oud Scouts Tereken. (Molenbeersel is deelgemeente van Kinrooi, samen met Ophoven)
Het thema van het weekend X-peditie X-treem sloeg dan vooral op de survival skills. Vlug nog even enkele boeken geraadpleegd zoals Het Knopen Boek, Hoe overleef ik in de wildernis en Wat is eetbaar.
Met dat laatste liep het wel niet zon vaart. Een viertal leuke dames heeft ons voorzien van de nodige spijs en drank. Er was zelfs een heus ontbijt buffet georganiseerd, met veel fruit.
Een wandeltocht liep langsheen mooie paadjes en een natuurgebied, het grensoverschrijdende landschap Kempen-Broek. In Molenbeersel vind je uitgestrekte natuurgebieden zoals het Stramproyerbroek, het Grootbroek, het Urlobroek, de Zig en de Goort. Aan een van de vele vennen konden we een ijsvogel spotten. Het was dan ook de eerste keer dat ik dergelijk vogeltje in de natuur kon zien. Zijn blauwe en oranje kleuren maken van deze vogel een zeer opvallende verschijning.
Ook de insecten zijn ruim aanwezig in deze gebieden. Mijn benen en armen dragen er nu de sporen van. En het jeukt dat het een lieve lust (?) is!
Zaterdag namiddag werd het spel één tegen allen gespeeld. En hier kwamen de woudlopers activiteiten goed aan bod. Het sjorren van een brug, het aanleggen van een apenbrug, een knopenbord maken met een twintigtal verschillende knopen, een vierpaal sjorring, een zandloper maken, allerlei zaken gaan zoeken door middel van vage hints waren allemaal leuke uitdagingen.
Een aantal pannenkoeken bakken op een Zweeds vuur, koken en vuurke stoken, was als een gegoten opdracht voor Jorg. Het opstellen van een kamp met camouflagenetten evenals het lopen van een toerke rond het hoofdplein tijdens de hele duur van het spel, werd door de jonge snaken voor hun rekening genomen. Het oplossen van een morse bericht was dan het gedroomde opdracht voor de moeders met de allerkleinsten. Er diende ook een versterkt touw te worden vervaardigd door middel van weven, iets van lange duur. Hiervoor werden een aantal vrijwilligsters gevonden.
Gelukkig waren vele hulpmiddelen zoals touwen, houten blokken, meel, fijn zand, een plank, netten, schaar enzoverder voorzien in een kist.
Alleen, die kist kon men enkel openen als je de code van het slot kon achterhalen. Hiervoor waren er een aantal moeren op het deksel bevestigd. Bij elke moer hoort dan ook een gepaste steeksleutel die je kon vinden ergens op het terrein. De vindplaatsen waren aangeduid op een summier plan.
Tussen de moeren stond een wiskundig symbool en als je dan wist welk cijfer voor die moer stond had je de vier cijfers voor de code. In een wip was dit opgelost. Na enige jaren ondervinding had ik de sleutel niet nodig om de maat van de moer te zien.
Iedereen was dan ook de hele namiddag druk in de weer om, tegen de klok van vijven, de verschillende uitdagingen tot een goed eind te brengen.
Gelukkig waren er vele helpende handen, 32 volwassen en 22 kleine handjes droegen hun steentje bij.
De tijd verliep moeiteloos, iedereen was tevreden dat alle opdrachten binnen de deadline werd gehaald.
Een avondspel was helemaal niet meer nodig, een uitgebreide BBQ met een goed glaske deed deugd. Vele kindjes en sommige ouderen (ik) lagen dan ook al vroeg onder de wol, meestal flink te zweten.
De zondag was er de traditionele opkuis waarna er naar het Eiland werd getrokken. Het Eiland ligt tussen de oude en de nieuwe Maas, waarbij de laatste de grens vormt. Ergens tussen Ohé en Laak en Stevensweert werd onder een stralende hemel genoten van een heerlijke picnic.
In het dorp Stevensweert, een oude vestig stad, werd een stadsspel gehouden. Op het marktplein was een rommelmarkt aan de gang. Als je dit plein wou betreden diende je een Euro entrée te betalen.
Met een gemengd groepje qua leeftijd lukte het me ook om zonder tol dit plein te dwarsen , wel werd ik nauwlettend in het oog gehouden.
Iets voor vieren was de winnaar bekend, de rode ploeg had alle opdrachten, met goed resultaat, als eerste vervult. Mijn ploeg, de groene had jammer genoeg enkele seconden langer nodig.
Met een goed gevoel, na een geslaagd en tof weekend trok iedereen dan op eigen kracht terug naar huis.
Het doet deugd om met een heleboel jonge en iets minder jonge mensen een weekend lang te kunnen optrekken. Het stemt ook hoopvol om te zien dat de variatie in leeftijd geen beletsel is om samen er iets fijn van te maken.
Proficiat aan Pé Bear Grills, G Scullcrusher Boeck en David Mac Crocket, het OC. Ook proficiat een de four swinging ladies voor de Culinary highlights.
Grtjs
Hugo
Fotos: Verwelkoming met hapje; Ontbijt buiten; Wandeling met gevaren!; Apenbrug; Voetgangersbrug; Knopenbord; Zweedsvuur; BBQ; OC & Swinging ladies.
Van Venlo tot Maastricht loopt het laatste deel van het Pieterpad. Dit pad vertrekt in het noorden van Nederland, bij Pieterburen, tot de Pietersberg, iets voorbij Maastricht.
Via Janswandelblog (Stappen in Vaderlandsche Bodem) kan je het hele verhaal lezen, uiteraard ook onze gezamelijke tocht die liep van 17 tot 21 augustus.
Ik kan me volledig bij Jan aansluiten en bevestigen dat we doorheen een heel mooi stukje Nederland zijn gelopen. Inderdaad, Nederlanders lopen terwijl wij eerder stappen of wandelen. Over de totale lengte van deze vijfdaagse tocht (ongeveer 130 km) is het merendeel over paden en wegels gegaan, doorheen een prachtig natuurlijk decor.
De weergoden zijn ons gunstig geweest, de hevige regenbuien zijn ons bespaard gebleven. Dat we weinig zon hebben gezien kon het plezier om doorheen de natuur te lopen niet drukken.
Het Pieterpad loopt langs de oostgrens en menigmaal over Duitse bodem, niks van gemerkt trouwens.
De laatste twee dagen liepen doorheen het zuiden van Limburg en dat kon je voelen aan de benen. De hoogtemeter ging flink te keer.
Tijdens die vijf overnachtingen in mijn tentje is het nooit later dan 21u geworden, gelukkig was het zagen van bomen virtueel.
Vandaag hangt alles te drogen, zon en een beetje wind, ideaal. Tegen vanavond is alles ingepakt en klaar voor een volgende trip.
Dat Toon Hermans naam regelmatig opduikt hoeft niet te verwonderen, je wandelt door zijn heimat.
Het was niet alleen een fijne tocht, ook de steden en dorpen zijn heel mooi. Limburg is niet zo ver af en zeker een bezoekje waard. Venlo, Sittard, Roermond en de kleine gehuchtjes zijn zeker een bezoekje waard, met de fiets of op een van de vele wandel trajecten.
Maastricht ligt juist over de grens, de Pieterberg was een grote verrassing. Het Fort, de Kazematten, de grotten zijn allemaal een bezoekje waard, om te zwijgen van het gezellige oude centrum. Voor al wie graag gaat shoppen, hop naar Mestreech.
Bij mijn vertrek vorige woensdag was ik vergezeld door een pak jonge mensen die met hun hele hebben en houden richting Kiewit trokken. Best amusant om zien wat die allemaal meenemen. En hoe! De pret zat er alleszins al in. Zelfs de conducteur zei er niks over dat hun spullen her en der in het gangpad lagen.
Aan mij stelde hij de vraag of ik ook richting Genk spoorde gevolgd door een knipoog. Waarop ik vroeg hoe hij dat kon zien.
Tijdens de 100 km van vorige week heb ik een blauwe teen opgelopen, hoe is me een raadsel. Wel, die hele nagel is nu diep blauw gekleurd. En eronder heb ik nu, op Nederlandse bodem, een bleintje gelopen. Maar zoals ik Raoul altijd voorhield, doe alsof die er niet is en het probleem is opgelost. En ik voel er ook niks meer van.
Nu nog even een fiets tochtje maken, terwijl de zon nog schittert.
Eind augustus naderd en dan is er traditioneel het kamp met de Oud-Scouts. Dit keer vindt dit plaats in Kinrooi, niet ver vanwaar ik gisteren de Pieterberg heb beklommen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Pukkelpop, hier zijn we, dit in niet het perron naar Venlo; Stevig bankje; Een beetje regen houdt ons niet tegen; Steeds verder; Picnic in den droge; Voor alles goed, ook bleinen; Boze Moeders; Een lekker potje, rijst, curry, Unox rookworst en cashew noten; Nazorg.
Editie 15 van de dodentocht is goed verlopen, dat is wel eens meer zo als je bent aangekomen. Maar in dit geval is het wel degelijk goed. Ondanks de gewone pijn en pijntjes voelde ik me vrij goed bij aankomst.
Na het Vedettje (of twee) voelden mijn benen nog steeds fris genoeg om eventueel te voet naar huis te gaan. Mijn laagste onderdanen wilden eventueel ook nog mee doen maar dan wel op een trager ritme. Die kans kregen noch mijn benen noch mijn voeten niet meer, de taxi stond alweer op me te wachten.
Het is dan ook een grote luxe, een hulp middel dat de slaag kans met vele procenten op krikt. Bedankt aan de trouwe volgers, Agnes en Filip. Een voorzichtige schatting verteld ons dat Filip dit nachtelijk avontuur al meer dan 30 keer heeft volbracht!
Het goede verloop is ook te danken aan de milde temperaturen, zowel snachts als overdag. De regen zelf viel mee, de stort regen was jammer genoeg voor de laatsten, degene die het zowieso al moeilijk hebben. Daarom een hele dikke proficiat aan diegenen die aankomen tussen 20u en 21u, dat zijn pas echt sterke karakters.
Dit jaar ben ik samen met Christophe en Kevin gestart. Eerst genoemde nam voor de derde maal deel en heeft het weer gelapt, uitsluitend op doorzettingsvermogen. Ik denk dat zijn voeten alweer een herstel periode van een week nodig zullen hebben.
En de Kevin, bekend van Den Brabander, beweerd dat zijn job ook een goede training is. En dat heeft hij bewezen door, heel verstandig, op eigen tempo de tocht te vervolmaken. De regen bezorgde hem wel natte voeten. Na een perfect geplande wissel van schoeisel heeft hij ons laten gaan. Niet dat hij zo ver achter ons aankwam. Voor hem lag het ideale ritme iets lager dan het onze, en dat heeft hij goed aangevoeld.
Desalniettemin, voor een eerste tocht kan ik alleen maar mijn hoed afnemen en proficiat zeggen aan Kevin.
Nog een woordje van dank aan de supporters, die via blog, berichtjes en mail me hebben aangevuurd en gefeliciteerd.
10 augustus 2018 staat al genoteerd!
Grtjs
Hugo
Fotos : Aanmoediging!; Volgers; Nog fris en monter; Kevin In The Rain; Onder ; Geen problemen; Aanmoediging in Opdorp van R...; Puurs, klaar voor het eindoffensief!; Jonge supporters.
Morgen om 21u starten meer dan 13000 wandelaars voor de 48e dodentocht van Bornem.
Ik ben er één van, fingers crossed, die zo rond 18u op zaterdag avond blij zal zijn dat het er weer op zit. Het is helemaal niet van moeten, ik kijk er altijd weer naar uit. Maar je voelt wel dat het geen normale prestaties zijn.
Meer normaal zal het volgende week zijn, dan vergezel ik Jan (van voetstappen in Vaderlandsche bodem) van donderdag tot maandag, het einde van het Pieterpad. Ik pik aan in de buurt van Venlo en keer terug naar huis via Maastricht.
De rugzak met volle bepakking zal wel weer even wennen zijn. 17 kilo is al behoorlijk, voor deze vijfdaagse trip zal de belasting rond de twintig kilo liggen.
Tijd dus om mijn kookvuurtje nog even te testen, mijn potten en pannen te ramasseren. Enkele bereide maaltijden zijn al aangeschaft, drinken kan je altijd ter plaatse wel inslaan.
En kledij blijft ondanks de korte duur wel heel belangrijk. Zeker in onze contreien, van 28°C tot hevige regenbuien, het is maar een gepeinsd werk.
De trein tickets zijn al afgeprint, wel met een verzekering erbij, je weet nooit of de Dodentocht wel goed verteerd wordt.
Ik plaats nog een gedichtje van Tadorna (www.tadorna.blogspot.com) toepasselijk voor de vele dodentochters.
Op de dijk
Wij grazen samen, schapen op de dijk
Wij plukken moeder aarde kaal
Herkauwen haar gedachten,
Van bomen, gras en bloemen,
Het leven ook, en alles wat beweegt.
Joggers lopen
nergens heen,
Fietsers keren
telkens weer,
Een wandelaar
komt soms alleen,
maar niet altijd
Brengt trage stappen mee
Stemmen ook, samen praten
Jong en oud, geliefden met elkaar
Genieten van de tijd
Zomaar bij de wereld zijn
Vrij en onbezorgd
Vlinders op de dijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: Karel met zijn medaille van 42 DDT; De supporters van Beurrem; Het selecte clubje van de +30 deelnames, Afhalen van de badge tijdens het spitsuur op zaterdag ll.
Het koelt af en er valt regen. Ik kan het alleen maar toejuichen. Nu vrijdag is het Dodentocht, dan moet het niet te warm zijn. En af en toe een bui kan er wel bij.
Zoals te lezen op de website van DDT, na het afsluiten van de inschrijvingen op 15 juli stond de teller op 13952 deelnemers.
De 48e editie is voor mij de vijftiende deelname. Ik heb er dus nog veel voor de boeg als ik ooit het getal van mijne stapmaat Karel wil evenaren, 42 geslaagde tochten. Mocht dat lukken dan zou dat in 2034 zijn op de gezegende leeftijd van 92 jaar.
Ten eerste is het de vraag of de organisatie zo lang zal blijven doorgaan. Ten tweede is het nog meer de vraag of ik dan nog in leven ben. Ten derde is het zeer twijfelachtig dat, als beide voorgaande voorwaarden vervuld zijn, ik überhaupt nog op mijn benen zal kunnen staan, laat staan stappen.
Maar laat ik niet te ver vooruit blikken en eerst maar eens proberen om deze editie goed uit te lopen.
Beste Lezers, je kan me hier ook steunen via een donatie aan het BCG, mijn actie tijdens mijn Polen tocht. Ik vermeld hier nog even dat Drop je Dopje altijd mogelijk blijft en het hoofddoel is, dit brengt het nodige geld in het bakje.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
www.geleidehond.be
IBAN BE49 0681 0550 1671
BIC GKCCBEBB
Agenda van het BCG: eetfestijn op 27 augustus te Borgloon, Dag van de hond te Leopoldsburg op 10 september en de geplande Nationale Dopjesweek van 13 tot 19 november, info volgt nog. (ook via website)
Van vrienden mocht ik een boek ontvangen getiteld: Guide Des Chemins de Pélerinage.
Het eerste deel handelt over de grote pelgrims routes, te weten: La Via Francigena (de Canterbury à Rome), Jerusalem, le grand voyage en Les principales voies vers Saint-Jacques-dCompostelle.
Een tweede deel behandelt een zestal lange afstands wandelingen (LAW), tochten over meerdere weken en over afstanden variërend van 200 km tot 600 km.
Het derde deel omvat tien mooie tochten doorheen Frankrijk.
Een laatste en vierde deel beschrijft 16 dagtochten.
Als er dus een gebrek aan inspiratie mocht optreden in verband met pelgrims tochten, mijn rugzak zit nu boordevol. Bedankt supporters uit Beurrem.
Vooreerst wil in een beetje reclame maken voor Jans wandelblog, Stappen in Vaderlandsche Bodem. Hij is maandag vertrokken naar het noorden van Nederland. Daar start het Pieterpad (LAW-9), een tocht van Pieterburen (nabij Winsum) tot de Sint-Pietersberg bij Strabeek, in Zuid-Limburg. Het traject loopt over een afstand van 498 km langs het oosten van Nederland en is verdeeld over 26 etappes. (zie rechterkolom)
Vandaag is het een test dag geweest. Volgende week is het alweer Dodentocht, het was dus hoogtijd om de voeten en benen eens te testen.
Ondanks de regen vanmorgen was het aangenaam wandelen. Te meer omdat het vanaf tien uur begon uit te klaren, dankzij de wind. En die sterke wind heeft het voor de rest van de dag droog gehouden. Ik zou zeggen (schrijven) dat het prachtig weer is geweest, lekker uitgewaaid.
Via Rupelmonde ben ik de polder ingedoken en heb kriskras de paden gevolgd. De potpolder is een prachtig natuur gebied geworden.
Uiteindelijk kom je toch aan de overzet van Kruibeke. Dit veer bracht me dan naar Hoboken.
Op de voormalige werf van Cockerill heerst er nog steeds een grote bedrijvigheid. Alhoewel het al lang is geleden dat ik hier, occasioneel, werkzaam was deed het me iets. Nostalgie? In ieder geval, hier kan je nog iets zien van de voormalige scheepswerf, en het werkt nog!
Wel heb ik vastgesteld dat de Maccabi verdwenen is, sport accommodatie gelegen achter het groot dok.
Zo zijn er ook grote veranderingen op het Zuid, vanaf petroleum. Haven activiteiten zijn er verdwenen (uitzondering petrol pier) en ook het terrein aan de DHerbouvillekaai (tussen Olieweg/Mazoutweg) is volledig vrij gemaakt. Iets verder aan de Ledeganckstraat verrijzen de gebouwen van Nieuw Zuid als paddestoelen.
Allé, als het een tijdje geleden is verschiet ne mens wel eens.
Ondertussen zag ik de nieuwe boot verbinding tussen Hemiksem, Kruibeke en het Steen over het water scheren. En in plaats van de Kennedy tunnel te nemen ben ik doorgestapt tot aan de Lange Wapper.
Hier kon ik de waterbus nemen die me in een dik kwartier afzette aan het ponton te Kruibeke. Hier nog even een toerke gemaakt tot de brandweer kazerne alwaar ik mijn dorst kon lessen.
Niks is zeker en je moet altijd voorzichtig zijn maar ik zie de Dodentocht volgende week alweer met voldoende vertrouwen tegemoet.
Deze week is de buxus gekortwiekt. De palmboom was meer dan honderd jaar oud. Blijkbaar is er een ziekte in het land gekomen die vooral deze bomen aantast.
Er zit nu een groot gat in de begroeing, gelukkig niet in de begroting.
Grtjs
Hugo
Fotos: Halfweg het snoeien, zowel in tijd als in omvang; Het gat!; De rest; Het Nieuwe Zuid in aanbouw; Ook nieuwe kaaimuren; Oude toegang tot de Zuiderdokken; Erfgoed dat je regelmatig nog aantreft in de haven; Skyline Antwerpen 2017; De Waterbus.
In het verleden heb ik de naam al eens laten vallen: Ledwidge Francis.
Het is nu precies honderd jaar geleden dat deze oorlogs vrijwilliger om het leven kwam, op 31 juli 2017.
The Hell of Passchendaele betekende ook voor deze jonge Ierse dichter het abrupte einde.
Francis Ledwidge, geboren op 19 augustus 1887 in Slane (County Meath) was een Iers nationalist en dichter. Hij kwam ter wereld in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en stratenmaker.
In oktober 1914 nam hij dienst bij het 5de bataljon van de 'Royal Inniskilling Fusiliers' (voordien behoorde hij bij de 'Irish Volunteers'). Hij vocht in Gallipoli en Salonika, vooraleer hij in december 1916 met het 1ste bataljon terugkeerde naar het Westelijk Front.
In juni 1917 arriveerde hij in de Ieperboog. Hij was met kameraden met 'wegwerkzaamheden' bezig op 31 juli 1917 (begin van de Slag om Pilckem Ridge) toen hij en 5 werkmakkers dodelijk getroffen raakten door een granaat. Hij werd begraven in de omgeving vooraleer hij in 1919 werd overgebracht naar het nabijgelegen 'Artillery Wood Cemetery'.
Het gedenkteken, dat voor Ledwidge werd ontworpen is uitgevoerd door de Stad Ieper. Voor het monumentje werd gebruik gemaakt van Ieperse, gele baksteen, die in zogenaamde 'Vlaams verband', gemetseld zijn. In het Engels heet dit 'Flemish Bond', symbool voor de vreemde band die er tussen Vlaanderen en Engeland bestaat via het verhaal van de oorlog. Speciaal is ook het gebruik van een bleke, kalkachtige mortelspecie voor het volzetten van de voegen tussen de bakstenen. Deze bleke mortelspecie wil refereren naar de snelle kalkachtige specie die gebruikt werd bij zeer veel wederopbouwwoningen.
Bij de onthulling op 31 juli 1998 waren neef Joe Ledwidge en de Ierse schrijver Dermot Bolger aanwezig. Inmiddels staat een exacte replica van dit monumentje in de tuin van Ledwidges geboortehuis in Slane.
Het monument ligt langs het fietspad op de bedding van de oude spoorweg naar Torhout. Sinds enkele jaren heet het stuk van aan het kanaal Ieper-IJzer tot aan de Poezelstraat, passend het Ledwidgepad. Op de plexiplaten op het monument staat bovenaan een foto van de onfortuinlijke dichter en de aanhef van Ledwidges beroemdste vers, Thomas MacDonagh. Onderaan, als epitaaf, het gedicht Soliloquy (1917) vertaald door Benno Barnard (Alleen, 1998).
Vlakbij ligt "Carrefour des Roses", iets meer naar het N ligt "Artillery Wood Cemetery".
Roelbiker is er niet meer. Raoul is er voor altijd.
Go for it! En dat deed hij!
Ik word heel nederig als ik denk aan zijn doorzettingsvermogen, het verbijten van de pijn tijdens meerdere revalidaties, zijn wil om terug te kunnen doen wat hij graag deed.
Velen zouden zijn afgehaakt, niet Raoul.
Groot is mijn bewondering voor zijn menslievendheid, zijn wil om iedereen te helpen waar mogelijk. Het toverde een brede lach op zijn gezicht, dan was zijn dag goed.
Mijn bewondering voor Roel heeft ook betrekking op zijn wil om kennis te vergaren.
Eigenlijk is hij nooit gestopt met leren. Hoe hij gezin, werk, hobbys en het studeren bleef combineren, velen zouden zijn afgehaakt, Raoul niet.
En die opgedane kennis omzetten in de praktijk via een carrière switch op den Boel. Van paswerker naar specialist elektronica. Je moet het maar doen.
Een nieuwe job bij Neckermann, in geen tijd was Raoul eigen aan de situatie Meer, hier kon hij van zijn PC-hobby zijn beroep maken.
Zelfs de taal van Molière stond hem niet in de weg. Met de wagen naar onze zuiderburen om technische problemen op te lossen: Pas de problème.
Het fietsen, zijn geliefkoosde hobby, heeft hem terug op de been gebracht na een zwaar ongeval. Hij hield ervan en die microbe heb ik dan ook van hem overgenomen.
Anderzijds heb ik hem kunnen overhalen om met mij mee te gaan op tocht. Hij vond het niet alleen een hele belevenis om met de tent op stap te gaan, voor hem was het een jongensdroom die uitkwam.
Zijn cadeau voor mijn 60e verjaardag, een fotoboek, heeft hij me heel veel plezier gedaan. Ik geniet er nog regelmatig van.
Bij Raoul winnen de pros het makkelijk van de contras, een (h)eerlijk mens en een fantastisch man. Verdomme toch!
Tranen
Hugo
Herinnering aan Raoul, stralend, lachend. (klik op de foto!)
Het afscheid van mijn vriend was emotioneel, verdrietig, onwezenlijk. De werkelijkheid dringt pas tot je door als je het kerkhof verlaat.
Ik verheug me op het feit dat mijn blog, ook zonder wandel exploot, regelmatig wordt gelezen. Waarvoor, Beste Lezers, hartelijk dank.
Wel is het zo dat mijn trouwste lezer het aantal hits niet meer zal doen stijgen.
Maar dat, Beste Lezers, is eigenlijk niet zo belangrijk.
Graag had ik mijn vriend nog even gezien, maar de familie heeft een juiste beslissing genomen om de kist te sluiten.
Ik heb er vrede mee.
Het is vooral in mijn hoofd dat ik mooie beelden heb opgeslagen.
Aan de hand van de vele gesprekken deze avond zijn er velen die er ook zo over denken. De vrienden hebben een mooi beeld van Raoul in gedachten.
En dat is prachtig.
vertelde tijdens het varen het één en ander over wat er op de oever te zien was. Zelden zoveel wartaal gehoord op een middag. Het is jammer om te veronderstellen dat alle bejaarden dement zijn. De organisatie van die boot reizen zou er toch beter aan doen om zich toch even degelijk te informeren.
