Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
21-06-2017
Groen
Beste Lezers,
Oświęcim, zoals het wordt geschreven in het Pools. Die aparte haakjes en kapjes vindt je niet terug op het klavier en dus is het C/P.
Auschwitz is dan de Duitse benaming van het stadje waar het gelijknamige concentratie kamp was gelegen.
Het museum dat er is ingericht is zeker de moeite waard. Het gehele complex is indrukwekkend, als je de geschiedenis kent. Anders is het eerder een verzameling gebouwen met op het eind de verbrandingskamers. Bij het betreden van de Ziklon B ruimte staat er een bord om de doden te eren door de stilte te bewaren!
Als ik vergelijk met Buchenwald dan is Oswiecim minder sereen. Het woord toeristisch is te sterk, maar het neigt er toch een beetje naar.
Er zijn verschillende gebouwen die elk een aparte tentoonstelling of evocatie weergeven. Ook België heeft een verdiep waar het zijn WOII verleden uit de doeken doet, precies in het zelfde gebouw waar ook de Fransen hun Vichy verhaal kwijt kunnen.
Terug buiten, na meer dan vier uren, nam ik plaats op een bank om wat te rusten. Het bejaarde koppel naast me bleken Fransosen te zijn. Beiden al dik in de tachtig en het was de tweede keer dat ze het kamp bezochten. En ze gaven me volmondig gelijk dat Buchenwald dieper insnijd. Bij hun vorige bezoek was er nog niet zo veel show, was het meer de troosteloze werkelijkheid die je te zien kreeg.
Het sterkst was voor mij de tijdelijke tentoonstelling van getuigen, gelukkigen die het hebben overleefd. Hun getuigenissen dateren van de jaren 2000 - 2014. De meeste mensen geven nog een korte boodschap mee waarom ze voor de foto wilden poseren, sommigen thuis en anderen in het concentratiekamp. Maar meestal sprak uit het de korte tekst de hoop dat zoiets onmenselijk niet meer zou gebeuren.
De lange rijen fotos uit het kamp archief, die zijn opgehangen in de gang en ruimten van een ander gebouw, laten bij het lezen van de geboorte en overlijdens datum een diepe indruk na.
Bij het aanmelden moest ik opgeven van waar ik kwam en kreeg een gratis ticketje. Ik weet niet waarom en of dat iedereen dat krijgt. Aan de inkom werd ik attent gemaakt op mijn rugzak, die moest in de bagage ruimte afgegeven worden, voor 4 Zloty.
Aan de gate werd je gescand, dus broekriem, portemonee, gsm een dergelijke allemaal in een mandje en zonder piep mocht je verder.
Mijn bedevaart tocht zat erop, alles is groen.
Terug naar het station om een ticket richting België te versieren. Dit laatste woord is niet echt hoor, ook in Polen moet je voor zoiets betalen. De dame aan de balie, allé een vensterke met een klein spleetje onderaan, zuchtte eens diep. Bon, pen en papier dan maar en aangeven dat ik naar Wroclaw wil.
LOOP loop naar perron drie, de trein vertrekt over één minuut. Zonder boe of ba, bij een kleine of dikke 30°C naar daar gelopen, helaas, ik zag nog juist het rode lichtje verdwijnen. Het water liep wel van mijn rug en voorhoofd.
Terug naar binnen waar dezelfde dame met dezelfde zucht weer naar haar papieren staarde en me het uur aanwees waarop ik zou vertrekken. Dik twee uur wachten voor de volgende trein en nog eens anderhalf uur in Katowice, alwaar een IC trein met rond twintig na zeven zou afzetten in Wroclaw.
In Katowice zit ik op het bedoelde perron te wachten. Door de drukte van de avondspits komen er meerdere treinen toe op dit perron. Zo ronde 17u, vijf minuten voor vertrek van de IC, merk ik van dit treinstel niet veel op. Een dame, naast me op de bank, is ook naar het aankondigingsbord aan het kijken waar maar niks op verschijnt.
Er klinkt iets door de station speakers en ik vraag aan deze dame of ze ook de IC moet hebben. In het Engels krijg ik antwoord: typisch Poolse spoorwegen. Ik lach en antwoord dat ik dat al dikwijls heb gehoord, van de Belgische dan.
Er is een vertraging van 30 minuten gemeld. Even later . nog 10. Uiteindelijk is het dan zover, een hele bende springt als het ware op die trein. Ik maak me geen zorgen, de plaatsen zijn genummerd.
Als ik neerzit zie ik de locomotief langs rijden. Verdacht of het moet zijn dat het treinstel in de andere richting verder moet. Niks geen schok wordt ik gewaar, wat normaal wel gebeurd als er een loc wordt gekoppeld. Nog even later zie ik diezelfde loc enkele sporen verder halt houden. Ik steek mijn hoofd buiten en zie een werkman toch naar ons stel komen terwijl de loc terug naar zijn oorspronkelijke plaats bolt. Het komt erop neer dat we een uur en vijf minuten over tijd vertrekken. Dat houd ook in dat ik meer dan een uur later in Wroclaw toekom.
Door de warmte is het, zonder elektriciteit, in de coupés héél warm. Als je met achten in een kleine ruimte .. ach wat betekend dat nu als je bedenkt wat het in de cellen en wagons van de transporten der SS moet zijn geweest.
Het is dan ook al half negen als ik het station verlaat. Op zoek naar een slaapplaats, altijd een beetje riskant later op de avond.
Hotel 1 volzet, gelukkig maar gezien de prijzen. Hotel 2 idem dito, geen prijzen meer gevraagd. In de aanpalende straat zie ik uithangbord: Hostel Babel.
De deur/poort binnen, twee verdiepen via een krakende trap naar boven en aangeklopt. Binnen zonder.. en ik val met mijn gat in de .
Het pension bied kamers of slaapzalen aan. Met vier op een kamer, met douche, koffie of thee, iets fris uit de ijskast, alles voor 60 Sloty. Voor enkele uurtjes slaap is dit toppie.
We zijn maar met twee, Janek from Gdansk is mijn kamer genoot. Ik verwittig hem al dat ik smorgens heel vroeg al weg moet en dus een beetje lawaai zal maken. No problem!
Dat kon dan ook niet met een man die volgens mij zittend in de zetel slaapt, om twee uur aan zijn yoga oefeningen begint. Om de haverklap doet hij zijn jas aan en zet zijn pet op om een sigaretje te gaan roken.
Deze morgen zei hij bij het terug komen van zijn smookie dat het koud was! Terwijl ik het al warm had en in mijn shirt ben vertrokken. We hebben wel een goed gesprek gehad over de Polen, de oorlog en Solidarnosc om natuurlijk JPII niet te vergeten.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: De poort!; Gevangen; Schnell; Zottemanspraat; Schoen; 35425-35426; Geld; Dossin; Koud en warm.
Omdat vier uur in de morgen toch redelijk vroeg is, zeker op een rustdag, terug omgedraaid. Ik hoorde Duits praten op de binnen parking (het raam is open gebleven) en schrok wakker. Iets voorbij acht uur, tijd dus om op te staan.
Na het ontbijt naar het hopelijk rustige Jasna Gora. De bedoeling was om een foto te kunnen maken van de Zwarte Madonna (zonder flits!) in alle rust.
Wel, het is bij bedoelingen gebleven.
Al om half tien stond de ruimte die naar de crypte leid vol. En weer was het aanschuiven om op je knieën te mogen neerdalen en alzo voorbij de madonna te schuifelen.
Ik heb me beperkt om de kerk nu eens goed te bewonderen, want dat is wel een kunstwerk. Verder ben ik nog eens tot in de Zakrystie geweest. De bewaker bekeek me eens goed, ik zie er nu niet uit als pelgrim maar als schooier. Na het woord Pilgrymska knikte hij kort en mocht ik verder. De jonge priester (blijkbaar zetten die de stempels) haalde onmiddellijk nog een ander exemplaar te voorschijn. Het woord Pamiatka (souvenier) staat naast de afbeelding van de madonna vermeld, op de grotere stempel.
En souvenirs zou ik nog kopen, in een heel straatje vol kraampjes. Wat ik wel zocht, postkaarten, vond ik niet. Bijna aan het eind gekomen dacht ik ergens anders mijn gerief te moeten zoeken. Maar toch, als je al zover bent gevorderd kan je net zo goed de hele lijn aflopen. Het voorlaatste kraam is toch in het bezit van hetgeen ik nodig heb. Ik zoek er een aantal verschillende uit, blijkbaar meer dan de man gewoon is. Bij afrekening benader ik de som van 50 Sloty. Ik bekijk nog enkele andere zaken, magneten voor op de ijskast, en reken uit zodat het uiteindelijk precies de waarde van een briefje van vijftig heeft.
De man doet de kaartjes en de magneetjes in een zakje en per ongeluk ook het briefje van 50.
Ik zeg gewoon in het Nederlands, 'ho man, dank u wel maar zo zullen uw zaakjes niet lang duren'.
Geloof me of niet, zijne Zloty valt. Hij is zo content dat hij nog een extra, grotere magneet pakt en die mee in de zak steekt. Een flinke handdruk erbovenop, en lachen.
Wat later ga ik met die kaartjes terug naar de toeristische dienst. Of ik stempels kan plaatsen op de enkele postkaartjes. Geen probleem, stempel en kussen worden me toegeschoven.
Opvallend bij de bezoekers van deze morgen op de Jasna Gora, veel busladingen met communicanten, vergezeld van ouders of groot ouders en de onvermijdelijke priester. Het moet gezegd, religieuzen zijn er nog heel veel.
Blijkbaar is er een feestviering vandaag van de jong volwassenen binnen de christelijke gemeenschap. De ouderen (van de jongeren) van de verschillende gymnasia staan met hun school vlag op grote podia naast het zwevende altaar. Op het plein voor dit altaar verzamelen de groepen zich. Als ik zo rond half twaalf terug passeer, na mijn souvenirs jacht, zit het plein vol, velen onder een paraplu of in de schaduw aan de rand. De mis wordt omlijst door gezang en gebed, door groepjes of jonge mensen gebracht.
Als ik die jonge kinderen voor me zie, in hun mooie communicanten kleren bedenk ik voor mezelf dat velen onder hen vandaag wel zullen omvallen van de warmte.
De kledij van die kinderen varieert wel een beetje. Voor de jongens is er een lang wit kleed met erbovenop nog een stola of een cape. Voor de meisjes is het meestal idem, alleen zijn het voor sommigen precies trouw kleedjes.
Onder begeleiding van een pastoor, wellicht die van de parochie, bezoeken ze het hele domein. Fotos worden genomen, met de kinderen en de ouders, voor het beeld van JPII of elke mogelijke andere combinatie.
Ik vraag me af wat het is als het hier echt druk is. Volgens de grootte van de parking is het nu eerder kalm. Natuurlijk, vier miljoen bezoekers per jaar is niet niks. Dan moeten er elke dag wel een paar duizend langs komen.
Op de lange weg terug passeer ik een filatelie. Er stond een serie postzegels uitgestald, ja wat anders hé. Eentje ging uiteraard over II. Voor die prijs wou ik het wel. Naar binnen. De man moest nog eens kijken wat ik precies bedoelde. (amai mijn Pools) Hij haalde zijn folio boven en toonde me het gevraagde. Deed het boek weer weg en toonde me iets anders, een complete uitgave van dezelfde zegel met alles erop en er aan, in een hard cover. Wel was de prijs iets hoger. Ik verwees naar de vorige waar drie extra zegels bijzaten. Toen ik akkoord ging over de folio haalde hij zijn vorige boek weer boven en haalde de drie bedoelde zegels eruit, deed ze in een envelop en in de cover.
In het station verliep het aanvankelijk iets stroever. Aan het info loket spraken ze enkel Pools, uiteraard.
1 kreeg ik als antwoord. Dus loket 1 zou de oplossing brengen. Na enige tijd was het mijn beurt. Snorry, enkel Pools. Ik, in mijn goed Vlaams, godverdomme, van hier naar ginder, is dat nu Pools.
Het volgende loket was bemand door een persoon die me enigszins begreep en me ook wilde helpen. Een ticket naar Oswiecim was vlug geregeld. Dat wil zeggen dat hij de uren opschreef en me door verwees naar het volgende ticket loket.
Op mijn vraag naar een ticket richting België bleef het even stil. Brussel is ook niet het correcte woord, dus nog gewijde stilte. Praag of Breslau kwam er dan uit.
Nog even wachten, de spoorwegen zijn hier nogal onderverdeeld in verschillende maatschappijen heb ik begrepen. Om iets als een internationale reis te kopen moet je in een groter station terecht. Dus hoop ik morgen in
Wroclaw te arriveren.
Morgen vroeg is het weer vroeg dag, om 05u13 vertrekt de trein naar Katowice vanwaar ik Oswiecim kan bereiken. Een groot verschil met deze morgen, niet? Hopelijk overslaap ik me niet!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Rynecsek, overdekte markt; Doorgang naar achterliggende plein of woonwijk, Het podium; Halftien, het begint; De pastoor met zijn schaapjes; Samen met ; Het aankondigen van de verschillende colleges met gejuich vanuit het publiek; Souverniers straatje; Alle stoelen bezet.
Gisteren eigenlijk geen problemen gehad, tenzij dat de benen een beetje zeer deden.
Het begon nochtans wel met een beetje de poepers. Een trein om iets na vijven op een zondag lijkt me toch wel riskant. Er stond er al een vermeld iets na enen, dus het zou wel kunnen. Er was trouwens al een volgende om 5u39.
Buiten een goederen trein zag ik weinig beweging. Als er om 5u40 ook niks gebeurd dan denk je ze hebben me bij mijn pietje. Wat zal ik dan beslissen, wachten op Godot of .. ja wat?
Op het moment dat ik het perron wil verlaten verschijnt er een jonge dame ten tonele. Ik heb dus niet gewacht en ben haar het nodige gaan vragen. Beter nog, ze sprak vloeiend Engels, dus het ging vlot. Binnen tien minuten zou er een trein langs komen.
Zelf was ze op weg naar Warschau voor een concert van Cold Play. Waarom vertelde ze dit. Wel als joke op wat ik zei over het weer. Its cold this morning, isnt it? (effectief maar 11°C bij een koude wind).
In de bossen viel het wel mee, de wind speelt daar weinig mee.
Voor de rest is het naderen van een industrie stad weinig interessant, zeker als de lucht begint te stinken. En wat zien ik, de vervuiler is een bekende steenbakker.
Tegen dat ik op de Lichte Berg aankwam deed de zon al flink zijn best. De massa bedevaarders deed de rest. Ik ben even gaan kijken maar de 'real thing' heb ik niet gezien, te veel volk op een kleine plaats. In de eivolle kerk ernaast was een mis aan de gang; Wat een overtuiging van de meeste gelovigen.
Ten laatste belde ik maar ergens aan waar ik al een paar priesters en medewerkers had zien binnen gaan. Via de parlofoon brabbelde ik iets in de trant van pielgrymska, maar de deur bleef gesloten. Het was zoiets als de leraars kamer vroeger, daar mocht je ook in geen geval binnen. We weten nu al wel waarom. Wel bleek de stem aan de andere kant iets te hebben begrepen.
De deur ging open en hij verwees me naar de Zakrystia, dat begreep ik wel; allen waar is die.. Deur dicht.
Ik liep dus maar terug naar die kapel, allemaal in hetzelfde grote gebouw. Van wat ik nog weet uit mijne jonge tijd bij de misdienaars is dat de Sakristie rechts is gelegen, naast het altaar. Bleek dat nog altijd zo te zijn. Er waren meerdere bedienaars van de eredienst aanwezig. Diegene aan wie ik een stempel vroeg riep iets naar een jonger exemplaar. Die wenkte me en sprak Duits. De stempel was vlug gezet en hij wenste me nog succes.
Hierop ben ik me even buiten uit de zon gaan zetten om te bekomen en iets te eten.
De zoektocht naar de TI kon beginnen, alhoewel zondag zijnde .. dus gesloten.
Google toverde enkele adressen uit zijn, ja wat? Een adres op 450 meter van het station leek me wel iets. Het is dat ook geworden, wel is voor morgen vroeg de tocht naar (een rustiger) Jasna Gora wel 2 km.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Lege stationshal, vooral kil; Je ticket zelf gaan halen vooraan op de trein; Rammelkar, maar er is verwarming op; Op zondag volle kerken; In de buitenwijken veelal moderne kerk gebouwen; Ook binnenin, wel steeds een afbeelding van JPII; Bekende firma; De stad breidt uit, verkavelingen; Op Jasna Gora kan je allerlei voorwerpen laten zegenen, wel een kleine donatie aub.
Koniec is een woord dat ik al ken van uit mijn jeugdjaren. Er is ooit een tekenfilmpje geweest over een hondje, ik weet niet meer uit welk land het afkomstig was. Wel weet ik dat het steeds eindigde met dat woord. Eerst wist ik dus niet wat het betekende maar omdat het dan telkens gedaan was kon het niks anders meer zijn dan EINDE.
Ook de tocht, excuseer de pelgrimstocht, naar Czestochowo is aan het Koniec gekomen. Hoe ik alles heb meegemaakt moet ik nog even laten bezinken.
Het is alleszins wel degelijk verschillend met eerdere tochten.
Wat ik wel al weet is dat ik, in vergelijking met vorige jaren, me anders moe voel. Ook naar Compo of Rome was ik moe, maar anders.
De laatste twee weken heb ik wel aan een goed tempo gestapt, maar dat ging eigenlijk vanzelf, 'blijkbaar'. Het is natuurlijk ook de decompressie die meespeelt.
Morgen vroeg is het misschien al helemaal anders.
Nu ga ik nog even genieten van een whisky (ja zonder e) en slapen.
Uitzonderlijk staat de TV op en ik kijk (puur toeval) naar Best Oldies. En wat zie en hoor ik, Demis Roussos met Goodbye. Op de achtergrond van de clip zie ik precies een ouderwetse trolley van de NMBS. En jaar hoor, de clip is opgenomen op Brussel Zuid. Nog nooit gezien, daar moet je te voet voor naar Polen lopen. Toeval hé Ronny. Daar moeten we het nog eens over hebben!
Morgen maak ik tijd voor een deftig verslagje. (als ik tijd heb)
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Czestochowa, bijna; Zelfs op de riool deksels staat mijn embleem; Nog even; Te veel volk, morgen vroeg terug komen, wel al stempel bekomen; t Is echt!.
Het is dan beslist, morgen is de laatste dag van de tocht.
Een vroege trein brengt met tot Lubliniec van waar ik nog tot Czestochowa stap.
Ik zit nu in Olesno, al een eind voorbij Kluczbork. Enkel in Borki Mali (nog enkele kilometerkes) is er een hotel te vinden. Voor de rest is het bijna zeker, geen overnachting plaats in Borki Wielkie en Bor Zapilski.
Omdat het dan de laatste stap dag is kunnen de laatste zesendertig paaltjes er nog wel bij. Wel volg ik via deze weg de laatste 20 kilometer van het voorop gestelde pelgrim pad.
En als ik schrijf een vroege trein, 05u19 is wel degelijk vroeg. Het zal een korte nacht worden.
Vorige nacht was nochtans ook niet schitterend wat slapen betreft. De eerste twee uren weet ik van de wereld niet. Omdat het te warm was op de kamer open ik het raam, het is al middernacht en veel lawaai is er niet meer. Wel is aan de overkant van het marktplein iemand die zijn huis (of iets anders) verwarmd met mazout. Wel, door de wind kwam die smerige lucht mijn kamer ingewaaid.
Even over met slapen.
Eens dat roken op hield heb ik het raam terug volledig geopend. Na enige tijd kon het raam dicht en probeerde ik nog wat te slapen. Rusten is een beter woord want echt goed slapen was er niet meer bij. Zo rond een uur of drie ging het raam weer open, na eerst gecontroleerd te hebben of de zwarte rookpluim zichtbaar was.
Het raam zelf heeft ook zo zijn kuren. Bij volledige open stand moet je, om te sluiten het geheel een beetje heffen. Dat je het maar weet.
Het is vlug zes uur, tijd om in te pakken. Het ontbijt mocht er wel zijn, hotel Falwty was het niet echt, de mensen waren best vriendelijk.
Toch liep een en ander verkeerd.
Dat van dien Duitser en de verkeerde badkamer weet je al.
Tijdens het avond eten had ik kijk op de toegangsdeur tot de kamers. Een jonge gast kwam binnen met een grote plastiek zak en een zwabber. Ja, dacht ik (niet Jezus) die zal het zootje boven moeten opkuisen. Bij het betreden van de gang/hal aan de kamer bleek de douche ruimte weer helemaal proper en nieuwe handdoeken waren klaargelegd. De man was nog bezig op de andere kamer. Ik open mijn deur en om dat ook het raam openstond ontstond er door de wind even grote trek. Mijn deur, waar doorheen de wind toch al voelbaar was, vloog met een klap dicht. Het is te zeggen, het geraamte zat wel in zijn sponning, het binnen paneel van de deur lag er wel degelijk naast. Ik zie die man beteuterd kijken terwijl ik met mijn sleutel sta te waaien.
Hij verdwijnt naar beneden om terug te keren met een hamer en enkele kleine nagels. Het paneel er terug in krijgen lukte niet te best, de vorige nageltjes zaten in de weg. Ik heb de man dan maar geholpen om het geheel vast te houden. Niet alle nagels zitten er nu recht in maar de veiligheid was weeral verzekerd. Ook had ik geen natte voeten meer.
Maar hij was tenminste vriendelijk en niet zoals Basil. Of hij ook from Barcelona was heb ik niet kunnen achterhalen.
Vandaag een hele dag in de soep gelopen, geen mist maar mot regen, zeveren dus. Gelukkig hield de wind (koude, niet meer dan 14°C) mijn broek droog. Toch heb ik zowel mijn windjack als mijn regenvest aangehouden zonder dat ik overmatig heb gezweet.
Het voorziene hotel zat weeral vol. De receptioniste gaf me wel de naam en het adres van het gene waar ik nu verblijf, Restauracja I Hotel Alexandra, ul. Wlk. Przedmiescie 35, Oelesno.
Voor morgen vroeg heb ik al ontbijt voorzien, fruit heb ik nog genoeg en drinken is nooit een probleem.
De sleutel van de deur leg ik in de bloempot, maar aan niemand zeggen hé.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Dat half maantje lag eruit, kwestie van gerust teslapen niet; Super voor de luchtwegen en longen; Gevelde bomen in volle lengte, zie je niet meer, tenzij voor telefoon polen, euh palen; Nog altijd in de goede richting; Het Rynek van Olesno is anders dan ik gewoon ben, strak, wel mooi aangelegd; Propere kazerne van de 189 jaar oude brandweer; Dit stations gebouw heeft wel zijn beste tijd gehad; De kerk daar-en-tegen is al de mooist versierde die ik ben tegen gekomen in Polen; Zonder woorden.
Vannacht heeft de regen de warmte weg gespoeld. Niet dat het nu koud is, het is eerder drukkend geweest vandaag met in de late namiddag een heuse windstorm(ke).
Zoals verwacht was er in Wierzbica Gorna geen overnachtigs plaats. Navraag aan een lokaal bracht bevestiging, armen zwaaiend in de richting van veel verder hotel.
Eigenlijk had ik er al rekening mee gehouden dat de afstand vandaag met 5 km zou worden verlengd.
Door het feit dat de meeste wegen over zandpaden en door het bos liepen viel het wel mee. Het verschil met verharde wegen is toch enorm. Precies, nee, het is echt zo, op niet verharde wegen wordt je minder snel moe en gaat het (wel blijkbaar) vlugger vooruit.
In Wolczyn had ik al een hotel gevonden via internet, het blijft altijd de vraag of het nog open is. Wel, in het centrum vraag ik aan een policja of er een hotel in de buurt is. Driehonderd meter verder was er inderdaad een, en dus heb ik niet lang getreuzeld.
De accommodatie ziet er vanbuiten niet erg sjofel uit, van binnen valt het wel mee.
Mijn kamer is wel aan straatzijde en zonnekant, het toilet en douche zijn op de gang. Allemaal niet zo erg, wel dat de handdoeken vergeten waren? Ik terug naar beneden en o sorry, ok.
Enige tijd later weet ik waarom, de jonge dame die me de kamer had toegewezen en ook de badkamer die erbij hoorde had zich vergist. Blijkbaar was de badkamer al in gebruik, er lag nog een tandenborstel en een handdoek. Enige tijd later hoor ik iemand uitleg vragen aan dezelfde jonge dame en iets in verband met een towel.. ?
Ik recht uit mijn bed (rust!) en op de gang, bleek het een Duitser te zijn die drie dagen in het hotel verblijft. Ik zei hem dat er een en ander mis was. Ik moest ook om handdoeken en afloop van de wasbak lekt als een vergiet.
Ach was het antwoord van de man: typisch pools, geen zorgen om maken.
Hij had een fabriekje in de buurt en kwam regelmatig enkele dagen naar Polen.
Eind goed al goed,de man kreeg de andere badkamer en ik bleef met natte voeten zitten.
Voor de rest van de tocht ben ik het nog aan het uitzoeken. Vermits ik al iets verder ben geraakt ligt de volgende halte plaats, Kluczbork, niet zo ver meer. Als ik de normale afstanden van deze week nog even aanhoud ben ik morgen avond in Olesno. Het is wel meer dan 30 km en de weersvoorspelling is niet echt gunstig. Dat laatste heb ik wel al meer meegemaakt.
De plaatsen Borki Wielki en Bor Zapilski hebben respectievelijk 390 en 1120 inwoners. Via internet vindt ik al niks van hotels in de buurt, er zijn er ook geen.
Ik denk dat ik morgen in Olesno een oplossing moet zoeken om dit probleem te omzeilen.
Vanuit deze plaats zou het ongeveer nog 70 kilometer zijn tot het eindpunt. Recht door kan niet, er is geen overnachting plaats. Het zal dus iets zijn met openbaar vervoer om die laatste etappe plaats te bereiken en alzo toch nog de laatste dag naar Czestochowa te voet af te leggen.
See tommorow!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Kapel op een splitsing, eenvoudig maar deurtje open; Binnen is het prachtig met de onvermijdelijke foto van ..; Brandweer kazerne met slangentoren, in de nis staat een Romein!; Een volgende kazerne (in/aan een oude Kolchoze) geeft een duidelijker beeld van de Romein. Blussen die gasten toch wel met melk; Plaatsnaam bord verklapt me waar ik ben, vermoedelijk is dit ook alles; Eindelijk, zonder dat het me heeft gezien of geroken; Dat dacht ik ook met zon wind!; De foto is een beetje wazig door het stof, opgewaaid door de wind. Het is niet het bed dat ik zoek, zeker niet in een doodlopend straatje!
Het verbaasde me deze morgen dat om zeven uur, op een donderdag, de kerk afgeladen vol zit. Dezelfde kerk, recht over en verbonden met het kasteel, waar gisteravond in de zes uren mis toch ook makkelijk een honderdtal personen aanwezig waren. Een zeer religieus volk, die Polen.
Ook de biecht stoelen draaien goed, gisteren waren er twee in volle bezetting, vanmorgen wellicht ene, de andere priesters waren aan het werk en dus niet aan het luisteren.
Nog meer was ik verbaasd dat er op dit uur nog zo weinig verkeer te zien en te horen was.
Dit kon alleen betekenen dat het een feestdag was. Een weinig later had ik iemand te spreken die vrij goed Engels sprak. Het is nationale feestdag van Corpus Christie, een dus verlof dag.
In een dorpje, waar ik rond elven doorliep, zag ik een aantal mensen in groepjes passeren. Families die terug komen van de ere-dienst dacht ik bij mezelf. Iets verder stond een kerkje waar een vrij jonge pastoor juist in zijn wagen stapte, waarschijnlijk op weg naar zijn volgende dienst. Ook al zijn er in Polen nog veel pastoors, elk dorpje zijne paster is daar ook verleden tijd. Of het is misschien dat in echt kleine gemeenschappen, straatdorpen zeg maar, dit altijd zo geweest is.
Het kerkje zelf loop je zo voorbij, als je niet oplet.
Vandaag ben ik een grens overgestoken, die tussen twee provincies, Dolnoslakskie en Opole. De foto's zijn genomen precies op de lijn!
Voor de rest valt er nog te melden dat de hotels in de stad volzet waren. Andere oplossingen zoeken, de I-dienst is er niet of zou toch gesloten geweest zijn.
De dame in een sklep (een flesje water) wist me er nog één aan te wijzen, ongeveer vier kilometerkes verder. En dat zou zeker nog een kamer hebben. Wellicht was dat wel zo vermits het gesloten was wegens de feestdag! (die vier kilometers was er slechts twee, maar de sklep dame sprak goed Duits, met haar inschatting van de afstand was het gelukkig niet zo goed)
Terug naar vorige hotel in Olesnica zou kunnen, misschien is er nog een trein. Op naar de statie, er is er nog enen over een uur en veertig minuten.
Met al dat gezoek en rond gedrentel was de klok niet blijven stilstaan, de vijf kwam al in de nabijheid.
Toch nog eens geprobeerd om via G-Maps iets te zoeken in de buurt, en ja hoor, het hotel waar ik nu verblijf had nog een kamer. 1,6 km kon er nog wel bij.
Je ziet, alles komt voor de bakker.
En aldus ben ik nog aan een douche en een goede warme maaltijd geraakt. Oef!
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Ik lag aan de andere zijde; Zowel JPII als het drama van Smolensk ligt hier zeer gevoelig; Kant Neder-Silezië (województwo dolnośląskie); Kant Opole (województwo opolskie); Ik dacht, eindelijk een foto van een hertje van dichtbij, . Een kat is ook moeilijk te naderen hoor!; Centrum van Namyslow, onder de paraplus op de Rynek (markt) gingen de ijsjes vlot door de kelen; Zoals bij ons vroeger heeft elke belangrijke stad(je) zijn eigen brouwerij nog. Ik kon het al ruiken vanop afstand, de mout.
Elke dag zou ik fotos kunnen tonen van prachtig versierde kruisbeelden, van nog mooiere ver zichten en van unieke beelden of schilderijen van JPII.
Deze morgen vroeg passeer ik voorbij een herdenkingszuil ter ere van de bevrijder en bemerk dat de tekst is besmeurd met zwarte teer. En die is niet pas aangebracht. Zo diep zit de haat tegen over de bevrijder, die meer dan veertig jaar lang een bezetter/uitzuiger is gebleken.
Er woei een gure wind, gelukkig in het voordeel. Toch is mijn hoofd lichtjes verbrand, ondanks de factor 30 en het ontbreken van de zon.
Als kasteelheer wordt je geboren, dus ben ik dat niet. Als ik door het raam van mijn kamer kijk denk ik dat de kasteel bewoners meestal uren zoet waren met elkaar te zoeken. In de donkere winter dagen zal dat dan ook meer dan een volle dag in beslag hebben genomen. En savonds vond je dan misschien je eigen kamer niet meer terug! Kom dat tegen!
Het kasteel van de hertog(en) v an Olesnica is nu het hotel Zarmek, waar ik dus hertog ben voor één nacht.
De stempel die nu in mijn boekje is geplaatst is iets heel bijzonders. Na wat zoeken naar de I ben ik maar het gemeentehuis binnen gestapt. Bleek de I daar samen met de bode aan de ontvangst balie te zetelen.
Na enige uitleg in een brabbeltaaltje van alles door elkaar kreeg ik info over de verschillende slaap mogelijkheden, geprint, en als pelgrim een mooi info boekje over Olesnica, ja, in het Pools.
De dame aan de balie greep naar de telefoon bij het woord Poncz. Na enige uitleg via de telefoon zei ze me even geduld te hebben, althans, dat begreep ik zo. Er zou een speciale stempel worden gehaald, boven. Ze vond de gewone stempel niet voldoende voor een dergelijk boekje.
Na enige tijd ben ik dan maar gaan zitten en dat heeft geloond. Een kwartiertje later kwam een persoon het gemeentehuis binnen en na de dzien dobry gebaarde hij me hem te volgen.
Nu was ik wel een beetje gegeneerd. Ik kon mezelf wel ruiken, mijn broek en shirt vertoonden enige sporen van het yoghurt ongevalletje deze morgen. Maar wat gebeuren moet .. en ik dus mee naar boven, het secretariaat binnen. Hij zei iets tegen de dames aldaar en troonde me mee in zijn bureel.
Hij sprak wel een beetje Duits en iets beter Engels en verklaarde waarom hij fier was me deze stempel te kunnen geven.
De stempel zelf is eeuwen oud en heeft een grote symbolische waarde voor de stad. Het stelt de arend van St-John de Evangelist voor. Dit oorspronkelijk christelijk symbool werd overgenomen door de stad, als teken van welvaart en zelfstandigheid.
De stempel zelf is een groot geval, een blok hout met daaronder dus het zegel. Hij wordt bewaard onder een glazen stolp en gebruikt in bijzondere gevallen. Dat kan tellen hé!
Na nog een goede bedevaart toegewenst te krijgen ik dus terug naar beneden, mijn rugzak ophalen. Ik heb de dame aan de balie uitvoering en met blijdschap bedankt, dat ze daaraan heeft gedacht.
De man wiens autorisatie men nodig had om de stempel te gebruiken is .. de gemeente secretaris.
Bedankt Zbigniew om dit te willen doen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Rosjanie Poza; Het veulen weet al hoe het de jeuk aan zijn gat kan bestrijden, de boom ondervind het al; Altijd maar Maria, eindelijk nog eens de Timmerman gezien; Hier is het zoals in de polder, een beetje wind veroorzaakt een kleine storm; Bijna alle steden of stadjes hebben een autovrij centrum; Het klein kasteeltje; Selfie; Verbinding tussen kasteel en kerk, symbolisch? Binnenzicht op mij kasteel voor één nacht.
Een pelgrims tocht is au fond een uitvoering van een straf, een boete die je, door naar een Heilige plaats te gaan, kan vereffenen. In de tijd dat ze dit hebben uitgevonden was het lang niet zeker dat je levend terug thuis geraakte. Het was dus wel een zware straf. Ook de achterblijvers werden hierdoor gestraft. Als de kostwinner van huis was kwam er niks meer binnen, ergo bij overlijden, als men dit al te weten kwam. (ergens blijven plakken kan natuurlijk ook altijd gebeuren)
Gelukkig is dat niet meer zo, de overleving kansen zijn spectaculair gestegen.
Wel moet ik toegeven dat het vandaag wel moeilijk is begonnen. De temperatuur is niet te hoog, dat is goed tegen het zweten, de zomer uitrusting bleef achterwegen. De zon heeft het laten afweten en was er gans de dag veel wind, soms heftig. Ik was verplicht om in beweging te blijven, kwestie om niet te veel af te koelen.
Dank zij de kaartjes, die ik heb meegenomen/gekregen vanuit Pamel/Aalst, ging het vlot naar Trzebnica. Ik was hier al rond 13u15 en ben eerst naar het Sanctuarium geweest, een immens versierde kerk, de afbeelding van de JPII staat in brons en paint in de schijnwerper.
Op enkele bezoekers na trof ik niemand die me een stempel kon geven. De deur van de sacristie stond open en na geklop op de deur ben ik maar binnen gegaan. In een nabije ruimte stond een dame bloemen te snijden en te schikken in een vaas. Ook op mijn Dzien Dobry volgde geen reactie.
Toen ze in de spiegel voor haar keek zag ze me staan. Ik stond wel op respectabele afstand, een vrouw met een mes in haar hand moet je niet laten schrikken.
En ik moet zeggen, mijn Pools is al zo ver gevorderd dat ik met één woord me verstaanbaar kan maken. Ponsz was het woord en onmiddellijk klonk het Tak.
Ze spoelde haar handen en kwam naar het bureau waarin de benodigde elementen lagen. Even later was mijn stempel boekje met een prachtig exemplaar verrijkt. Op de I-dienst kreeg ik er nog twee. Alhoewel ik een rustdag had gisteren is mijn boekje op twee dagen met vijf stempels aangevuld.
Toch nog even dit, het eerste hotelletje dat ik aanzocht was volzet. In een gemeente met ongeveer 13000 inwoners bleef ook in het hotel waar ik nu verblijf slechts een kamer meer vrij. Het andere hotel, duurder, zal wellicht nog wel een kamer in petto hebben. Voor de komende twee dagen is er wellicht geen probleem. Voor de andere overnachting plaatsen weet ik nog niet hoe dat ingevuld moet worden. Maar dat zien we dan weer wel.
Op de foto met het herdenking kruis met data 1940 en 2010 nog even ter verduidelijking:
Katyn is de plaats waar de Russische geheime dienst zijn opposanten liquideerden. Zo werden in 1940 ongeveer 22000 Polen, intellectuelen, industriëlen en officieren van het leger, vermoord in de bossen rond de stad. Hun lichamen werden in een put gegooid en erboven op werden bomen gepland.
De Russen wilden dit in de schoenen schuiven van de Duitsers maar later kon dit weerlegt worden. De opdracht tot de massa moord was gegeven door Beria, met goed keuring van Jozef. Hierdoor zoud de Poolse natie niet in opstand komen tegen de bezetting in 1939 van voormalig Tsaristisch territorium.
In het communistische naoorlogse Polen bleef de Sovjet-versie de officiële versie. Na verloop van tijd mocht Katyn echter helemaal niet meer ter sprake komen, zelfs niet om de nazi's er de schuld van te geven.
In 1981, tijdens acties van Solidarność, werd een voorlopig herdenkingsmonument opgericht, dat door de communistische autoriteiten echter weer snel werd opgeruimd. Dit zou zich in de loop van de jaren tachtig nog enkele malen herhalen.
In 2010 vloog een Poolse Tupolev Tu-154 naar de lucht haven van Smolensk. In het nabijgelegen Katyn zou de delegatie een herdenking bijwonen van het bloedbad van Katyn, dat 70 jaar eerder plaatsvond. Het vliegtuig crashte echter voor de landing.
Nog een weetje:
Een groot aantal staatshoofden en regeringsleiders zou deze begrafenis in eerste instantie bijwonen, maar nadat het Europese luchtruim werd stilgelegd vanwege de vulkaanuitbarsting onder de Eyjafjallajökull in IJsland, moesten veel van hen, onder wie de Amerikaanse president Barack Obama, de Canadese premier Stephen Harper en de Duitse bondskanselier Angela Merkel, afzeggen.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Kruisbeelden zijn steeds met vlaggetjes en bloemen omringd. Kaarsen branden voor het beeld van Maria; Hier op dit kruispunt, midden de bossen, staan drie woningen. De wegen zijn gewoon verharde dreven, dus volop stof of modder; Privé visvijver met zomerhuisje voor de BBQ; Het kan ook al eens wat minder zijn, wel twee kruisbeelden; Vakbond met eigen park; Katyn - Smolensk; 750 jaar bestaat het klooster van de Cistercenciërs nonnen, opgericht omdat graaf Henri I dit had beloofd.
Zijn vrouw, Hedwig, heeft dit dan maar gerealiseerd. (de graaf kon zichzelf niet bevrijden uit de modder en beloofde aan God een klooster te bouwen als hij het overleefde); Een muziek school, groot voor een klein stadje, maar zo kweek je wel Chopins.
Vanmorgen was het dus nog vrij rustig in de oude stad. Vanaf je de buiten ring betrad was het alweer de gewone stads drukte.
De mis van zeven begon stipt in de Elisabeth kerk. Toen ik er even voor zeven binnentrad dacht ik dat er een heel orkest zat te spelen. Door de boxen, ook in het voorportaal, klonk de muziek vrij hard, je mocht al een beetje doof zijn.
Hetzelfde in de kathedraal waar ik op tijd was voor de mis van acht uur.
Hier heb ik de mis gevolgd, niet dat ik er een woord van verstond. Wel is het ritueel geheel herkenbaar, precies de volgorde van bij ons en op het juiste moment gaan staan of zitten.
Ook al was het een maandag ochtend, een dertigtal gelovigen waren present. En de mensen zeggen de gebeden ook luidop mee.
Het waren niet alleen oudere mensen, nee ook jonge mensen, sommigen met hun laptop, volgden de dienst mee alvorens naar het werk te gaan.
Voor het schilderij, voorstellend het H. Hart van Jezus, kwamen mensen even knielen en bidden. Sommigen verlieten hun plaats in de kerk om even daar te gaan mediteren, anderen kwamen voor vijf minuutjes binnen.
De biechtstoel werd ook veelvuldig gebruikt, weer door een mix aan mensen.
En knielen en buigen voor elk beeld, het midden van de kerk, voor het altaar of voor een icoon.
Tijdens de consecratie knielde een dame, die juist de biechtstoel had verlaten, gewoon met haar blote knieën op de vloer. De banken zijn ook niet voorzien van kussentjes om op te knielen.
Na de mis repte ik me naar voor om de pastoor even te kunnen spreken. Hij kwam terug, nog in gewaad, vanaf de sacristie. Toen ik hem aan pilde zei hij (gelukkig) een beetje Duits te spreken maar dat hij binnen een minuutje of drie terug zou zijn.
In een zijkapel diende hij nog even voor te gaan bij gezangen. Een deel van de gelovige mis volgers waren al daarheen gegaan. Het gordijn was er wel gesloten en dus kon ik niet zien waarvoor of wat.
Even later verscheen de man weer en begon ik mijn uitleg. Hij bekeek de meegebrachte plannen en knikte dat het de goede route was.
Een vereniging bestond er echter niet. Elk bisdom schreef de bedevaart uit, die van 2 tot 10 augustus plaats heeft. Binnen de bisdommen kunnen dan de verschillende parochies inschrijven. Maar elke parochie (of verzameling) organiseert zelf het hele gebeuren. Zij zorgen zelf voor de bevoorrading, slaapplaatsen (tenten), ehbo en de route beschrijving.
Dus zoeken naar pijlen, zoals bij de camino, heeft geen zin. Dit gaat via overlevering. Het pad loopt niet altijd over de baan, heel dikwijls zijn het landwegen of wegels, het wordt dus zoeken.
Dit werd allemaal bevestigd op de toeristische dienst waar ze me wel een website in het Pools konden aanduiden.
Gelukkig heb ik al een vrij gedetailleerde beschrijving mogen ontvangen van Basia. Het komt dus wel goed.
Vandaag is er geen kleur verandering op de kaart. Morgen start dus het laatste gedeelte van mijn tocht, de bedevaart naar Czestochowa. De rust heeft me goed gedaan.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos: Hét symbool van het verzet tegen het communisme werd de afbeelding van een dwerg. Deze kun je nog steeds overal in de stad tegenkomen. De kabouter is sinds 2001 zelfs het officiële symbool van Wroclaw. In 2016 was Wroclaw culturele hoofdstad van Europa (2 fotos); Prachtige gevels, symbool van de vroegere welstand (3 fotos); Oude foto van een van de vele brouwerijen, bemerk de grootte en de taal; Niet de oudste brug (meer dan honderd in Wroclaw), wellicht xel met de meeste slotjes; Het startpunt van de pelgrimstocht, de kathedraal; De overdekte markthal, altijd een plezier om daar doorheen te lopen.
Zuiderse toestanden zijn het, 26°C zo rond tienen, dat beloofd dan toch wel. Maar eens te meer viel het weeral mee, een zacht briesje zorgde voor de afkoeling. Hier en daar een park gaf ook verfrissing, maar zo rond 14u was het dan toch 28°C. (het is nu nog altijd 25°C)
Vanmorgen was 9°C echter eerder aan de frisse kant. Vertrokken om 06u ging het dan ook goed vooruit en tegen achten kon alles in zomer uitrusting gebeuren.
Bij het naderen van de voorsteden van Wroclaw dacht ik nog amai, het gaat super. Wist ik veel dat het nog moest beginnen.
Sredska, Komaunautov, Lotnicza en Legnica zijn de toegangswegen langs de industriezones, administratieve buildings en de blokken met de nodige winkels/supermarkten waarlangs ik heen moest.
Respectievelijk 4,5 2,5 3 en 3 km lengte is dus een mooie afstand om tot de kern door te dringen. Maar het moet gezegd, die kern is wel de moeite waard.
Morgen ga ik op verkenning, als de stad nog vrij is van toeristen en allerlei kraampjes en toestanden.
Niet alleen de stadskern, ook het Ostrow Tumski eiland en de daarbij horende Kathedraal zal ik met een bezoekje vereren. En dan overschrijd ik de Oder, ooit een zeer belangrijke scheidingslijn. (zie een klein beetje geschiedenis onderaan)
Hopelijk kan ik daar iets of iemand vinden zodat ik meer info kan vergaren ivm de Poolse pelgrimsweg naar Czestochowa.
In ieder geval, alle blauwe punten en lijnen op de reisweg zijn al verdwenen.
Voor vandaag doe ik niks meer, zelfs geen pintje gaan drinken in de oude stad, die ligt amper 300 meter hier vandaan.
Ja, ik neem morgen een dag verlof, dat zal eens deugd doen. (en mijne baas is akkoord, goeie vent hé)
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Hoeveel Napoleons zijn er geweest of is die nu echt overal blijven slapen; Bouwwoede in Polen, zowel industrieel als woningbouw (in de buurt van de grote stad) Ytong; 2 kamers = 136000Zl = 32650; Spik splinter nagel nieuw; Concureer hier maar tegen; Voetgangers of Fietsers, waarheen? En die verkeersplaat met 40 op is om te lachen; Zelfs in de voorstad nog Sklep(jes) niettegenstaande om de hoek een Biedronka is en recht tegenover een grote bakkerij; CIAO is geen CAO en het is nog zeker 10km; Zoiets op de Heysel? Dan moet de ring verlegd of Wemmel ontruimd.
Een beetje info ivm de rivierengrens.
.....De volgende stap in de verkleining van Duitsland en zijn terugtrekking tot de huidige Oder-Neisse grens, was het gevolg van de verloren Tweede Wereldoorlog. Op de Conferentie van Teheran van november 1943 besloten de westelijke geallieerden met de Sovjet-Unie om Duitsland aanzienlijk te verkleinen, te beginnen met Oost-Pruisen, geheel Opper-Silezië en de voormalige Vrije Stad Danzig. Twee derde van Oost-Pruisen werd toegewezen aan Polen, de rest aan de Sovjet-Unie. Op de Conferentie van Jalta in februari 1945 werd de wens van de Sovjet-Unie gehonoreerd om Duitsland nog verder tot de rivieren Oder en Neisse te verkleinen ten gunste van Polen, dat daarmee compensatie zou krijgen voor de in 1939 vanwege het Molotov-Ribbentroppact door de Sovjet-Unie geannexeerde oostelijke provincies, annexaties waarvan de Sovjet-Unie nu te kennen gaf ze niet meer te willen terugdraaien. Echter, het precieze nieuwe grensverloop was niet bepaald. De Britten en de Amerikanen hadden eerst nog de helft van Oost-Pommeren tot aan Kolberg (na 1945 Kołobrzeg) bij Duitsland willen laten en wat Silezië betreft willen uitgaan van de (oostelijke) Glatzer Neiße, wat het grootste deel van Neder-Silezië inclusief het grootste deel van de hoofdstad Breslau (na 1945 Wrocław) ook bij Duitsland gelaten zou hebben. Maar er waren twee rivieren met de naam Neiße, die tweehonderd kilometer van elkaar verwijderd lagen. De Sovjet-Unie ging, zonder daarover een discussie te willen voeren, uit van de Oder en de westelijke Lausitzer Neiße, waarmee de afstand van het gehele oostelijke deel van Pommeren (Achter-Pommeren) en vrijwel geheel Silezië aan Polen een feit zou worden. Men liet de grenskwestie rusten omdat de prioriteit op dat moment lag bij het coördineren van de laatste oorlogsinspanningen.
Toen de Sovjet-Unie in maart 1945 het gehele gebied in kwestie bezet had, kon zij haar verdelingsplan een voldongen feit laten worden, en formaliseren door na enkele maanden haar gezag aan het burgerlijk bestuur van Polen over te dragen.
Inmiddels was de verdrijving van de bevolking al volop aan de gang. Met name de gebieden die onmiddellijk aan de nieuwe grens lagen werden met geweld 'gezuiverd' (etnische zuivering, zoals in de Neumark), teneinde alvast een ontvolkte zone te scheppen en deze snel met een nieuwe Poolse bevolking te kunnen vullen.
Duitsland leverde hiermee uiteindelijk ruim een vijfde van zijn grondgebied in, bestaande uit Oost-Pruisen, Opper- zowel als bijna geheel Neder-Silezië en de ten oosten van de Oder gelegen delen van Brandenburg en Pommeren. En zelfs wat meer dan dat, want de aan de westelijke oever van de Oder gelegen belangrijke havenstad Stettin (na 1945 Szczecin) werd met een stuk westelijk voorland, tegen de afspraken met de Engelsen en Amerikanen in, door de Sovjets ook in juli 1945 aan de Polen overhandigd.
Toen werd het inmiddels geïnstalleerde gemeentebestuur van Duitse communisten met de bevolking de stad uitgedreven. Maar overigens werd wel strikt de hand gehouden aan de rivierloop van de Oder en de Neisse, zodat de westelijke en oostelijke delen van de steden Frankfurt (Oder), Guben, Forst, en Görlitz, gescheiden raakten, en een Saksische enclave ten oosten van Zittau rond het stadje Reichenau (sindsdien Bogatynia) ook aan Polen werd toegewezen.
Na de Tweede Wereldoorlog verloor Duitsland een kwart van zijn grondgebied en opgeteld bij het verlies na de Eerste Wereldoorlog kwam het totaal daarmee op een derde.
....Nationale en etnische zuivering
De territoriale veranderingen werden gevolgd door bevolkingsverschuivingen op grote schaal, waaronder de verdrijving en uitwijzing van bijna alle Volks- en Rijksduitsers van het nieuwe Poolse grondgebied voor zover zij al niet gevlucht waren, en in dat geval mochten zij niet terugkeren. In totaal ging het om negen miljoen mensen afkomstig van het nu Pools geworden grondgebied.
De één miljoen Duitse staatsburgers die konden aantonen dat zij etnisch Pools waren omdat dat zij ook (een) Pools (dialect) konden spreken, mochten zich aanmelden voor een examinering ter verkrijging van het Poolse staatsburgerschap.
Voor de herbevolking van de nieuw verworven gebieden werd gebruikgemaakt van teruggekeerde Poolse dwangarbeiders uit Duitsland, en van in 1939 gevluchte Polen die terugkeerden uit de Sovjet-Unie. Ook werd een beroep gedaan op etnische Polen die voor de oorlog waren geëmigreerd naar de industriegebieden in het westen van Duitsland en het noorden van Frankrijk en naar Wallonië. Maar vooral ging het om Polen uit de oostelijke Poolse provincies die de Sovjet-Unie in 1939 had geannexeerd ten oosten van de Curzonlijn en die nu, in 1945, internationaal werden erkend als Sovjet-grondgebied. Zij moesten kiezen tussen een Sovjet-staatsburgerschap of een vertrek en werden in dat laatste geval ook vluchtelingen. De meesten van hen werden doorgestuurd naar de voormalig Duitse gebieden.
Pas in 1980 werd het vooroorlogse bevolkingsaantal in die voormalig Duitse gebieden bereikt. Inmiddels hadden deze een grote verandering ondergaan door het opheffen van kleine dorpen en van kleine boerenbedrijven en opruimen van verwoeste stadswijken.
Historisch waardevolle binnensteden werden in de regel gerestaureerd toen daarvoor weer middelen beschikbaar waren. Inmiddels waren delen van die binnensteden al wel tot ruïne vervallen.
Op 7 juli 1950 kwam tussen de DDR en Polen het Verdrag van Görlitz (Verdrag van Zgorzelec) tot stand waarin de nieuwe grens bilateraal werd erkend, overigens met als aanduiding: Oder en Neiße, en zonder de stad Stettin als uitzondering te noemen. De Bondsrepubliek wees het verdrag af en bleef de afgestane gebieden bestempelen als tijdelijk onder Pools bestuur. De westelijke mogendheden namen afstand door het verdrag niet te erkennen omdat zij als contractgerechtigden er niet bij betrokken waren geweest.
In 1990 zou de Bondsrepubliek in een verdrag met Polen ook met de nieuwe grens instemmen, als een van de voorwaarden die Frankrijk, Groot-Brittannië en de VS stelden aan hun erkenning van de Duitse hereniging.
Deze morgen gestart onder een lichte regenval, die van deze nacht heb ik niet gehoord, maar het blijft verder droog. Als de zon even komt piepen, zo tegen elven, mag het jakje uit. Mooi wordt het pas echt tegen savonds na overdag nog enkele onweders te hebben gehad.
En weer heb ik geluk, als de bui boven mij los barst is een schuilhok in de nabijheid.
Vandaag is het al bij al nog goed meegevallen. De temperatuur is gematigd gebleven en, zoals boven reeds vermeld, heeft de zon me niet gekweld. (factor 30 was reeds royaal aangebracht) En de afstand is niet boven de 30 km gekomen daar mijn overnachting plaats vóór Sroda Slaska ligt.
Of ik morgen Wroclaw bereik hangt een beetje af van de benen, jazeker, die zullen het gedaan hebben. De afstand is nog 34 km en afhankelijk van de wijk (of industrie gebied), neem ik wel de bus. Zondag is een rustdag en de Polen drinken nogal graag een biertje of iets van dat doorzichtig spul. Glas vind je bijna overal terug, heel dikwijls in kleine stukjes.
Bij het doorgaan van een dorp kom ik een (klein) warenhuis tegen, vijftig meter verder een betonnen winkeltje, je weet wel, van die 'kleine' groot warenhuisjes. Honderdvijftig meter verder, in het midden van het dorp, is een bakker, een winkel algemene waren en voedingswaren (ook groenten en fruit), een kleerwinkeltje. Op straat verkoopt men, naast de deur, ook verse landbouw producten. De eierboer zit in de kofferbak tussen de doosjes. Op de koop toe kom ik 200 meter verder opnieuw zon betonnen geval tegen. En blijkbaar draait dat allemaal goed.
In het pension waar ik overnacht slaap ik bijna als een echte pelgrim, het is een kamer met vijf bedden. Voor eten dien je zelf te zorgen maar de prijs is 35 PLN en de baas heeft me al een pint gegeven. Ik sprak hem aan (?) of probeerde hem wijs te maken (te vertellen) dat ik morgen vrij vroeg vertrek en dus nu al wilde betalen. En wonderwel lukte het weeral (nen bic helpt ook wel) om met weinige woorden toch te vernemen dat hij in Brussel was geweest, voor bezoek aan het Europees Parlement.
Fier liet hij me enkele fotos zien van een grote groep mensen, allen lid van .. Solidarnosc.
Ik vermelde Lech Walesa en hij keek een beetje bedroefd. Zoals we weten is die man een beetje het noorden kwijt. Ook de paus JPII smokkelde ik het gesprek binnen. En ja, die heeft de communisten buiten geveegd! Vlug ging ik mijn speldje halen dat ik van Eddie had gekregen. Zijn ogen glunderden en het woord Piwa volgde.
Hierop kon ik geen nee zeggen en al vlug volgde Nasdrovje!
Zijn vrouw was al enkele jaren geleden overleden en hij toonde me een foto album. Ze was kleermaakster/ontwerpster geweest en hij liet me enkele van haar creaties zien. Chique!
Als ik zin had mocht ik komen kijken naar het voetbal, Polen tegen Roemenië geloof ik. Wlodek Lubanski en Gregorz Lato waren ook hem goed bekend, net zoals Anderlecht en Theodorzyk.
Toch heb ik bedankt voor de uitnodiging, die man was content dat hij kon praten maar of ik dat nog een tweetal uren zou volhouden? Ik vermoed dat er dan nog wel enkele half liters konden passeren.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : In een klein kerkje zijn enkele mensen bezig met kuisen en verse bloemen te schikken. Ik mag binnen, wordt zelfs uitgenodigd en zie weeral JPII met zijn foto omhoog hangen; Buiten staat er een gedenkplaat naast het beeld van de heilige Maria; Iets verder hangt aan de muur een plaat waarop de frequentie van Radio Maryja staat geafficheerd. Hebben wij ook niet een Maria zender in Vlaanderen?; Het doopvond staat bij de Russen buiten de Kerk; De versieringen binnen de Russisch Orthodoxe kerk is overdadig, blinkend en met vele doekjes en kaarsen en franjes, wel in onberispelijke staat; Bloemen barakje, naast het kerkhof; Het kerkhof wordt proper onderhouden en de graven staan vol bloemen en kaarsen; Brandweer voorpost, en men is aan het werk; Bewijs, eindelijk, maar het is redelijk veraf. Toch kon ik het naderen tot ongeveer 50 m waarna de wind mijn reuk wel tot in de neusgaten zal geblazen hebben.
Ik heb deze nacht nog eens geprobeerd mijn gedachten over de sossen op papier te zetten. Ik krijg het niet beleefd verwoord, daarom niks meer hierover. Straf dat ik niet meer kan slapen om 02u, nadat ik ben gaan plassen. Weeral die...
Vandaag heb ik vastgesteld dat Stanislawow wel degelijk bestaat, en niet 300 km verder maar wel degelijk als wijk van Zlotoryja. Ik dacht al dat de vergissing toch nogal fors was.
Het was redelijk warm, maar het traject was vrij kort, het viel dus weeral mee. Morgen zal het wellicht heel wat zwaarder worden, volop zon en de afstand die iets verder is dan de laatste dagen, plus 30 km.
Legnica is een vrij grote stad met een rijke geschiedenis. Waarom hebben we over dit deel van Europa op school zo weinig vernomen? De oude kernen van de meeste steden waar ik doorheen ga of overnacht zijn allen prachtig.
Vandaag een non in full dress gezien, wat is het verschil met de hoofddoek?
Weer eens waargenomen, het enorme verschil tussen het interieur van katholieke en een gereformeerde kerk. Van de eerste krijg je hoop, van de tweede soort wordt je depressief.
Wel heeft Johannes-Paulus II hier heel wat veroorzaakt. Weeral is hier een straat tentoonstelling over zijn bezoek aan de stad te vinden. In de kerk ofte de Dom vind je nog meer info over deze man.
Wie belangrijker is geweest voor Polen weet ik nog niet, Lech zal ook wel dicht in de buurt komen.
Her en der vind je nog beelden terug uit de Stalin'tijd. Deze beelden evoceren de verbroedering tussen de bevrijder en het bevrijde volk. Op de zijkant staat dan een arbeider en een boer afgebeeld, waarbij de arbeider een boek voorleest aan de boer (en hem zo wijsheid en vrijheid bijbrengt). Aan de andere zijde staat moeder aan de haard afgebeeld met een grote kroost. Voila, zo eenvoudig kan het leven zijn. (die rooie rakkers toch!)
Ter info nog dit: een liter diesel kost 4,25 PLN, een liter benzine 4,52 PLN.
In het hotel waar ik verblijf vroeg ik of ze even contact konden opnemen met een hotel in Sroda Slaska waar ik eventueel morgen zou overnachten. Het bleek volzet te zijn. De juffrouw aan de balie heeft dan verder gezocht en gelukkig voor mij toch nog een pension gevonden. Ik vermoed dat ik volgende avond graag niet te veel meer zal uitvoeren, justement een douchke en wat eten.
Bedankt lieve dame.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Fotos : Stanislawow bestaat in de buurt!; Eerst ruik ik transfo olie en iets later gebakken lucht. Ik was even in de war maar blijkt er een chinees te bestaan naast een bedrijf dat transfos recycleert?; Beide bruggen, baan en spoorweg, over de autostrade zijn nog geklink nageld!; Hoe vers is dit fruit nog naast een drukke baan, even verder zie je de werkzaamheden voor een nieuw traject autostrade; Enkele kilometers verder maakt men dan weer nieuwe transformators; Deze schouw is van kilometers ver te zien, blijkt van KGHM te zijn, het grootste bedrijf (met 12 tal afdelingen) en de beste werkgever in de buurt; Het is een ontginner van koper en een raffinaderij hoort erbij. Ook de stank en het stof zijn er deel van; Dit zie je overal waar er trappen zijn aangelegd door de overheid. Wel zijn voetgangers, zoals in de meeste Europese landen en daarbuiten, totaal ondergeschikt aan de auto; De prachtige (binnen en buiten) dom van St-Pieter en Paulus.
Tijdens het avondmaal in het hotel, waar WF is, lees ik de krant. OO, is de titel van dit artikel.
Ongelooflijk Onbaatzuchtig zijn die Sossen. Ik weet niet of die rooien nog ooit wel de term volk zouden mogen gebruiken.
ROOD van woede, niet van schaamte.
In tegenstelling tot diegenen die nooit rood zullen worden, ook niet in hun hart.
In het verleden heb ik al enkele keren een mailtje gestuurd, tijdens de verkiezingsperiode, want dan hebben ze wel tijd, aan de voorzitter van het moment. Enkel mevr Gennez heeft persoonlijk geantwoord. Ook toen was mijn verontwaardiging over het misbruik van de term socialist al hevig. En het betert er, begot nog aan toe, helemaal niet op. Ondanks verwoede pogingen van enkelen aan de basis, die professoren ministers met hun zilveren potten maken de partij gewoon kapot.
En dat hun Euro niet valt is best te begrijpen, als je een diploma kan kopen is de inhoud hoe dan ook hol.
Het maakt me boos, dus met twee OOs. als je vaststelt hoeveel jaren dergelijk gesjoemel al duurt. Ik weet ook wel dat die coming man, Hedebouw, als communist niet te veel praatjes moet maken. Maar dat de sossen zelfs hun eigen regels niet kennen of willen kennen is erg.
Erger is nog dat het al jaren duurt om de stal uit te kuisen. Alleen is het zover vertakt, tot in de ziekenzorg en de vakbonden toe, dat het niet meer op te ruimen valt.
Enige goede conclusie, volgende verkiezingen de totale afgang zodat de vetpotjes gesloten worden en de doeken afvallen. Eens zien hoeveel echte er nog overschieten.
En dan is dat trouwen in exotische oorden (op andermans kosten uiteraard) meteen gedaan. Een kort rood jurkje kan natuurlijk altijd! Alle, lang geleden gezien of gehoord!
Vandaag was een rustige dag en ben ik aangekomen in Zlotoryja, weeral een mooi stadje. In het stempelboekje kwamen er op het Centum Informacji Turystycznej zelfs drie stempels bij. Gelukkig is mijn boekje ruim van paginas voorzien.
Morgen naar Legnica, een grote stad maar het kan niet anders. Sroda slaski is te ver voor één dag en daartussen liggen dorpjes waar niks hotel te vinden zijn. Maar als het goed zit ben ik daar overmorgen en dan kan ik Wroclaw zondag al bereiken.
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : Dit soort afgeronde daken komen veelvuldig voor; Waar ik gisteren al allusie op maakte, hier de oproepingsbrief, aan een boom in de dorpskern (tien huizen en een sklep); En het onderzoek blijft me achtervolgen, hier in Zlotoryja; Een enorm komplex in verval, behalve het verdiep waar nieuwe ramen zijn gestoken én het is bewoond; Alles in kruisverband!; Het voorportaal, niet van de hemel, de hel of de cinema; Mijn hotelleke voor één nacht; Op het vijfde van de Zaat ziet het er anders uit; O!O!,wat is dat? Naar de prullenmand!
De weersvoorspelling had het over mogelijke buien. Het was nochtans een schitterende morgenstond, wel een beetje friskes maar hoe dan ook ideaal voor de pelgrim.
Toen de donkere wolken met dreigden in te halen heb ik de nodige voorbereidingen getroffen. Broekspijpen terug aan, windjak verwisseld met het regenvest en de pongo alvast klaar gehouden.
Vijf minuten later brak de hel dan los. Stilstaan leek me de beste manier om niet geheel doornat te worden. De enige boom waar ik nabij stond bood niet veel soelaas, maar een mens zoekt altijd een houvast niet.
De windvlaag, die erop volgde, ging vergezeld van hagelballen. Gelukkig is mijn carrosserie eerder soepel.
Na korte tijd kon ik verder, langs de weg die eerder op een beek geleek.
Toen mijn regenkledij voldoende droog was borg ik deze terug weg. Dit doende passeerde me een VW golf waarvan de bestuurder met goed bekeek. Welke zot gaat met dit weer en een grote rugzak nu wandelen, zag ik hem denken.
Even verder stond de man aan zijn hek te kijken. Ik dacht, stop even en verklaar waarom je hier door de wegel stapt. (de weg was weer overgegaan in een wegel, recht het bos in)
De woorden Pilgriemski en Belgia deden zijn gezicht opklaren. Kaffe was zijn antwoord. En ja, waarom niet. Omdat ik even bleef buiten wachten, met het gedacht dat de man me de koffie zou brengen, gebood hij me om binnen te komen. Dus schoenen uit en gaan zitten in de keuken.
Terwijl de ketel op het vuur staat opent hij zijn ijskast en haalt er een tupperware doos uit. Even later staat er een gebakje met noten voor mijn neus, gebakken door de vrouw des huizes. De man is alleen thuis, zijn Duits bestaat uit enkele woorden, maar voldoende voor me om toch een gesprek te hebben.
Zijn vrouw werkt in een ziekenhuis in Duitsland en hij heeft drie dochters. Een schoonzoon werkt in België en de dochters wonen allen in een stad, niet meer op den buiten.
Plots blinken zijn ogen en vraagt of ik een cognacje wil. Bon, een kleintje dan maar. Hij gaat op zoek naar glazen en komt terug met een drie liter fles. (Zelf gestookte drank, volgens Stanislas 50% alcohol)
Hij liet me ook fier zijn huis zien. Van buiten leek het eerder een klein geval, eens binnen was ik verbaast hoe modern het is ingericht. Achter het huis lag er nog een vrij grote tuin met nog grotere vijver. Vissen deed hij met de kajak, zei hij.
Hoe een blijkbaar norse man best een aangenaam mens kan zijn, als je maar spreekt.
In Lwowek Slaski wist de lieftallige jonge dame me te vertellen (in de Engelse taal) dat hotel Piast me wel zou bevallen. De prijs alleszins, 80PLN met ontbijt is inderdaad niet veel (20), de accommodatie is gewoon simpel maar voldoende. WF mocht ik wel vergeten, inderdaad niet aanwezig.
Na de was en de ... ik terug naar de info dienst om te vragen of er in mijn volgende halte plaats wel slaapgelegenheid aanwezig is.
En gelukkig dat ik dit heb gedaan, bleek Stanislawow iets te ver te liggen, 315 km. Beiden schoten we in de lach, ook voor een pelgrim is dit wel iets overdreven. Of ze dan een andere stad in de omtrek mocht zoeken. Wel ja, vermits ik niet kon zoeken via internet. Dus zijn mijn plannen weeral eens aangepast en is mijn volgende halteplaats nu Zlotoryja. Hier zijn drie keuze mogelijkheden, slapen zal alvast lukken. En ik kreeg er een gedetailleerde kaart bovenop.
Bij het boodschbappen doen in Biedronka een bloemetje meegenomen.
Voor de derde keer opende ik de deur van het Info kantoor. Haar ogen glommen, ze kon het wel waarderen.
Als ik terug aan het hotel kom wordt ik aangesproken in het Nederlands: U bent die Belg, die pelgrim niet? Goedendag, jawel.
De arbeider, men is aan renovatie werken bezig, had gedurende anderhalf jaar in ons land gewerkt. Om de taal te leren had hij een korte cursus gevolgd en ik moet zeggen zijn uitspraak was voortreffelijk.
Hij kende Vlaanderen vrij goed, had voor een familie bedrijf gewerkt voor het plaatsen van ramen en deuren.
De dame van het hotel zelf was er nogal gerust in , morgenvroeg rekenen we wel af.
Terwijl ik voor het avondmaal in de bar aan tafel zat was ze ook aanwezig met nog een dame en vermoedelijk haar dochter. Blijkbaar dronken ze water tot ik haar een klein glaasje vanachter de servetten zag nemen en een slokje nemen. ik moest even lachen, hetgeen ze merkte. Wil jij ook wel een glaasje, vroeg ze. Niet dat ik dit verstond maar ik begreep het wel, zeker toen de dochter er iets over zij. Maar mama drong aan en eindelijk stond de jongste op en bracht even later een vergelijkbaar klein glazeke.
Nasdrovje klonk het al voor de tweede maal vandaag.
Ik vermoed dat ik stilaan in het echte Polen ben aangekomen.
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : Het komt hoe dan ook; Wel vergezeld van ijs; Ocharme; De Er4 gevonden, eerder iets om te doen met een mountain bike; Gebak, koffie en Nasdrovje; Sklep, klein maar je kan er vermoedelijk van alles krijgen; Ook voor zwaar transport!; Even rust; Ik kom tot U.
Toen ik vanmorgen buiten kwam vielen de eerste druppels. De weersvoorspelling gaf redelijk mooi weer tot na de middag, zo rond een uur of drie zou het kunnen regenen. En ofschoon het begin slecht was, is het nog een mooie dag geworden. Lekker temperatuurtje, een klein beetje wind en volop zon, mij hoor je niet klagen.
Temeer daar het vanaf 15u45 vrij donker werd. Het onweer liet niet lang op zich wachten. Ik denk dat de natuur tevreden kan zijn, het heeft gedurende lange tijd hevig geregend. 'Den dezen zat dan al lekker onder den doush'. En ook in Polen is het lekker warm water.
Ik zal niet altijd zoveel geluk hebben, het zal nog wel eens lukken dat ik doornat aankom.
De eerste dag op Poolse bodem is met goed bevallen. Ik moet zeggen dat ik niet goed wist waar ik naar toe ging. Het is voor ons een onbekend land, ver weg en via tinternet kom je ook niet alles te weten.
Bijkomende moeilijkheid is uiteraard de taal, dat zal nog wel wat voeten in de aarde hebben.
Toch was ik verrast deze morgen, bij het oversteken van de grens waande ik met na een half uurtje precies in Frankrijk. De reclame borden prezen Auchan, Castorama, Carrefour of andere Leroy-Merlins aan. Het straatbeeld leek ook in die richting te zijn veranderd. De preciesheid van de Duitsers is er wel zoek. Niet dat het lelijk is of moeilijk, nee, integendeel. Het is net zoals in La Douce France, meer van laat het maar gebeuren, het komt allemaal wel in orde. Het geeft me ook een rustiger gevoel, bekend terrein.
Natuurlijk is het dat niet, bekend terrein, maar het feit dat ik de weg gewoon kan volgen is toch al voldoende.
Morgen is er een tweede grote test, het zoeken van de Euroregionale Slak Rowerowy Er-4. (een wandel en fietspad)
Als dat allemaal goed afloopt, en het weer blijft goed, denk ik wel om begin volgende week aan het laatste deel van de tocht kan beginnen, de laatste 230 km.
En het weer zou in het weekend eens best belastend kunnen zijn, 29°C staat er genoteerd. Ook vrijdag is de voorspelling al 28°C en de nacht temperaturen zouden vanaf vrijdag niet meer onder de 18°C dalen. Dat wordt drinken daar in Görlitz tijdens de bierfeesten.
Misschien is het beter dat ik dat al heb gemist. Alhoewel, ik ben weer in een stad aanbeland van bierbrouwers en wevers.
Door de regen ben ik deze avond niet meer om boodschappen gegaan, dus geen melk deze avond. In plaats daarvan drink ik dus noodgedwongen maar een pint of twee. Het alcohol gehalte varieert nog al eens, van 4% tot 5,5% alcohol, wel zijn het 1/5 liters. Ahja ik moet aan mijn liter komen hé!
Mijn eerste boodschappen heb ik betaald met het briefje van 10 Zloty die ik al vanuit België meedraag. Twee bananen, een halve liter youghourt en een (reserve) blik Tunczyk kostte me 9,08 Zloty. Thanks B.!
Dobry Wieczor
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : En die oproep ben ik gevolgd (hing in een vitrine naast het hotel); Rechts Duitsland en Links Polen, gewoon omdat ik zo op de brug sta, anders is Polen rechts, slechts letterlijk bedoeld hoor!; Polen, katholieke kerken; Biedrenka, volgens mij een Pools warenhuis, ook best goedkoop; Dit is geen schoorsteen; Verzichten tot Tsjechië; Luban, een van de zes (Sechsstädtebund); Jacob is er weer; Op tijd binnen!
Ben al in Polen geweest, over de Altstadtbrücke. Slapen doe ik nog in Duitsland.
En morgen begint dus het Poolse avontuur. Volgende halte zou dan Lubin moeten zijn.
De dame die me vanavond bediend heeft komt van deze stad. Ik vroeg of ze Pools praatte tegen het keuken personeel, ja dus. Ik begrijp er geen woord van zei ik, waarop ze lachend antwoordde dat ik dan goed zou moeten luisteren. Misschien moet ik dat dan maar doen, hier of daar een woord kan al volstaan. En ik heb nog mijn papieren met enkele zinnen bij me. Er is nog altijd de hulplijn van Barbara die steeds de raadplegen is.
De vorige halte plaats, Löbau is alleszins een mooie stad. Deze morgen ben ik erdoor heen gestapt en het moet gezegd, mooie gebouwen en het station, dat verlaten bleek, is nog wel degelijk in gebruik. Enkel moet ik vermelden dat het voor andere doeleinden is gerenoveerd (de gevel is al af, het binnenwerk is in afwerking).
Zoals in vele stations, ook bij ons, is alles geautomatiseerd, dus geen personeel meer.
Vandaag begon de trip vrij fris, ongeveer 12°C. Al vlug werd het warmer om zo rond de middag toch nog een 23°C te halen.
En rond die middag zit ik in een buskot te eten als er een wagen stopt met Poolse nummerplaat. Deze mensen vroegen de weg, en ik kon antwoorden, weliswaar in het Duits. De baan waarlangs ik was gekomen was afgesloten wegens wegenwerken. Ik wees erop dat ze gerust konden verder rijden, enkel op te passen bij sommige overgangen, die dan nog met balken een beetje waren genivelleerd. Ze bedankten me en maakten rechtsomkeer. Blijkbaar is mijn uitzicht niet zo betrouwbaar. (of is mijn Duits toch te belabberd)
De man die me aansprak als wandelaar verstond me toch wel goed. Toen het verhaal van de pelgrim aan bod kwam zei hij dat ik dan langs Breslau moest. Heu . jawel, zekers, Breslau is Pools voor Wrocklaw, uitgesproken als Vroklajts.
De man kwam van Breslau, weer één van die mensen die na de bevrijding, bij de verdeling van Duitsland en Polen, manu militari moesten verhuizen. Er is toch wel wat gebeurd toen, vergelijkbaar met wat er twintig jaar geleden is gebeurd in de Balkan.
Die man wist me ook te vertellen dat 'lau' en 'law' een Slavische oorsprong hebben. Niet zoals in Bratislava, waar 'lava' dan weer Burcht betekend. Zo leer je weer eens iets nieuw. (Het is ook Sjestokau, net zoals in het Duits.)
En goede raad kreeg ik ook nog mee, betaal in Zloty want de Polen zijn sterk nationalistisch en de euro wringt bij hen.
Zoals in het begin aangehaald, even, ben ik tijdens een toerke door de zeer mooie stad, over de brug geweest. Kom over de brug was het niet alleen letterlijk. Figuurlijk was het ook een beetje.
De katholieke kerken van (Oost)Duitsland en Polen hadden op de brug een mini tentoonstelling georganiseerd over de samenwerking tussen beide gemeenschappen na de oorlog. Het is ook aan hen te danken dat het Duitse volk herenigd is geworden. Beide kerk gemeenschappen gaven niet alleen morele steun, ook werden acties georganiseerd, ondersteund in het westen, die materiele hulp boden.
Op de toeristische dienst gaf men me advies om in de, tegenoverliggende kerk, een stempel voor mijn boekje te halen. De Dreifaltigkeitskirche Görlitz blijkt ook een Pilgerstation te zijn, weliswaar gereformeerd. (Binnen het bureel van de T Dienst lagen meerdere roadbooks over pelgrimswegen. Bij nazicht blijkt het bijna onmogelijk om die omgekeerd te lopen.)
En binnen deze kerk, die normaliter zeer sober zijn ingericht, trof ik enige versiering aan. De preekstoel is een prachtig stukje houtsnijwerk en het plafond is ook enigszins versierd. Maar er staat ook een draagbaar (op een kar en door paarden getrokken) retabel. Als je de voorkant ziet denk je meer aan Italië of Spanje. Op fotos kan je de andere kant van de panelen zien, niet allemaal volgens de Lutheraanse regels veronderstel ik , maar een gegeven paard kijk je niet in de bek.
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : Wie onze Albert wil spreken; Rathaus Löbau; Rood&Groen protest; Bijna maar nog niet helemaal; Dedjeu, een week te vroeg; Waggonbau, Concurrentie van Bombardier; Veel prachtig, grote woningen, gebouwd laatste decenium van 19e eeuw, nu meestal flats; In de Nikolaiturm luiden, tussen 1800 en begin 1900, klokkeluiders het preciese uur over de stad, er hebben zelfs twee gezinnen in de toren gewoond; Deze foto is genomen op Poolse bodem.
Van het oostelijke front geen nieuws, is goed nieuws.
Het gaat goed vooruit en bovendien volg ik het spoor, dat ik heb gemaakt in februari, vrij nauwgezet.
Dus morgen bereik ik de grens met Polen.
Zal maar al eens gaan kijken wat het betekend om 10 Zloty te betalen. (en die komt van Barbare B)
Wel is met het bereiken van de Poolse grens ook twee derde van mijn tocht voorbij.
In Löbau is het precies herfst. Gelukkig nog niet in temperatuur. Wel ben ik tevreden dat ik niet in een tentje hoef te slapen, ik zou waarschijnlijk beter af zijn in een bus hok. Ik hoop dat tegen morgen alles weer droog is, vooral mijn schoenen.
Vanuit het raam zie je het stadscentrum liggen. Voor me is een spoorweg complex gelegen, veel sporen en weinig verkeer. Eigenlijk lijkt het gehele station buiten gebruik.
Lijkt is het juiste woord want zopas zie ik toch een treinstel passeren. Blijkbaar is er nog één spoor in gebruik, de rest ziet er allemaal nogal groen uit. Onze minister zou al van een bos spreken.
Het gebied waar ik nu zit is Der Oberlausitzer Sechsstädtebund dat ligt in het hoekje met de Tschechische Republiek en Republik Polen. Hier behoord ook de Poolse stad Luban bij evenals Bautzen, Görlitz, Kamenz, Löbau en Zittau. Wat mij betreft beslist een mooie en cultuurrijke streek.
Ik verneem ook weer het trieste nieuws uit Londen. Hoeveel gekken lopen er nog rond! Gewoon worden is er niet bij. Die lui spreken en handelen altijd in naam van .. maar er is volgens mij geen scheidslijn tussen de verschillende godsdiensten, wel tussen open mensen die gaan voor de toekomst en gesloten mensen die terug plooien op zichzelf.
Gisteren weet Agnes me te melden dat een politiecombi werd bekogeld, in de August Wautersstraat! Bleek het om een colaflesje te gaan.
Of het nu om te lachen is of niet, in mijne tijd vloog ik daarvoor minstens vierentwintig uur in den bak. Om de gepeperde rekening enkele maanden later niet te vergeten.
Toch wil ik vandaag besluiten met een spreuk die tot vrolijkheid aanzet:
Jeder hört die Musik anders,
aber der gemeinsame Tanz ist Schön.
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : Een van de vele torens van Bautzen, nu zonder volk; Veranderend landschap, terug meer bos; Best grote stad, BudySin; Onbekend merk, onbekende uitstoot, zeker heel veel, haleluja Trump; Nog maar eens het bos met gezonde lucht in; Waar kom je geen steenbakkers dorp tegen?; Regen op komst; Wind als toemaatje; Bos sporen of spoorbos.
Het is Pinksterweekend, dit wordt ook hier in Osten gevierd. Veel mensen zijn op uitstap en bijgevolg is het aanbod kamers eerder beperkt. In een stad maak ik meer kans, vandaar dat BudySin ofte Bautzen als dag aankomst is gekozen. (op de s staat zon klein omgekeerd kapje, daarom groot getypt)
En geluk, de man van het toeristen bureau vreesde voor een kamer. Na één telefoontje was het al in orde.
Toen ik de prijs op 30 inzette bleek het bezet, toen 42 als antwoord kwam (met ontbijt!) was ik uiteraard akkoord.
De trip naar Görlitz is iets te ver, zeker als het warm blijft. Dus morgen naar Löbau, een vrij kort traject van ongeveer 25 km, idem voor de dag erop. (van hieruit is het nog 42 km naar Görlitz)
Vroeg vertrokken en toch al 16°C, maar het voelt alleszins beter aan. Rond 11u vroeg een dame me of het niet te warm was om de wandelen. Ze wenste me nog een goede reis toen ik antwoordde dat het in Spanje of Italië wel eens warmer wordt. Al zuchtend ging ze terug in haar woning.
Tegen enen was ik al ter plaatse, op het Tourist-information bureau. Een vriendelijke man gaf met graagte de stempel van de stad mit Viele Türme en Gute Aussicht. En welke pelgrims route volgde ik? Nicht de Sächsischer Jakobsweg, nicht de Ökumenischer Pilgerweg meine eigene???
Czestockau oder Czestochowa aha die Zwarse Madonna.
Görlitz is nog te ver voor een dag, misschien kun je hier een rustdag nemen, het zal morgen toch regenen! Ja misschien doe ik dat wel.
Rust roest, en een hele dag niks doen kan ik niet, rond drentelen in de stad maakt me nog vermoeider, er zit niks anders op dan verder te trekken!
Straks nog een warme maaltijd en vroeg onder de wol, iets minder mag ook, flanel dan maar? Nee, de dekbed hoes voelt fluweel aan. Slaap zacht zzzzz .
Grtjs,
Hugo Peregrinus
Fotos : Morgenstond..; De 4e van links is een Renault model maar verder weet ik het niet meer, help; Ontbijt, broodje vleessalade met zuurkool; Is dit discriminatie?; De stad van de toekomst; Vanaf Spittwitz alles in twee talen; Vanaf een afstand dacht ik even Roegiers aan het werk te zien; M. Michalk, 20 jaar oud, gesneuveld in Passchendaele op 27 september 1917, zo ver van huis; BudySin is een prachtige stad met vele torens, nog een bezoek waard in de toekomst.
Ik heb nog gelezen op de blog van Jan, Voetstappen op Vaderlandsche bodem, dat er nogal wat pelgrims toekomen in Compostela, elk jaar meer.
En dat Marc en Michel een goede week hebben gehad in het Mullerthal, Luxemburg. Ondanks de warmte en de zware rugzak hebben ze hun traject grotendeels volbracht. Proficiat ook aan hen.
