Vandaag is het mijn dag niet. Prikkelbaar en vol negatieve energie. Buiten is het mooi; de eerste lentedag met volop zon. Vroeg in de morgen kwetteren de vogels erop los. De bloemen staan in knop en alles barst bijna open. Mensen openen deuren en gaan de buitenlucht in. Iedereen breekt er uit. En toch voel ik me gevangen door m'n eigen demonen. Ja, ik voel me gevangen achter m'n eigen tralies. Cynisme slaat toe. Niets en niemand kan meer goed doen. Misschien is het morgen beter.
Maandag 23 maart word ik 60 jaar. Wat betekent dit? Voor mij niets! Voor mijn omgeving iets. Voor mij is het maar een cijfer; het gevoel is anders. Ja, inderdaad jonger met nog veel energie in mijn body om nog heel veel te doen. Teveel remmen werkt dan ook averechts. Voor mijn omgeving is het een getal dat een generaliserende betekenis heeft. Het dubbele bereik je per definitie niet meer; dus je bent over de helft. Je kunt je niet meer gedragen als een kind en daarmee wordt je beperkt gehandicapt. Lichamelijk wordt je geacht je te laten onderzoeken op allerlei mogelijke kwalen en als je niets hebt, vertrouwt men het helemaal niet meer. Als je een grapje maakt met een serveerster, ben je een vieze oude man. Voel je je moe dan past dat bij je leeftijd. Het gevaar op deze leeftijd is dat je korte termijn georienteerd raakt. Je horizon komt dichterbij en projecten/plannen met een lange looptijd zijn "not done". We worden bijna kunstmatig achter de geraniums gedrukt; of we willen of niet. En ik wil dat zeker niet. Bewegen blijft heel belangrijk. Niet alleen je lichaam maar ook je geest en je horizon van denken. Plannen maken en nieuwe uitdagingen aangaan. Laat je niet drukken in een vastgeroest patroon. Neem zelf het heft in handen en hou je passie voor nieuwe dingen. Passie; Respect, Integriteit en Discipline. Als je die eigenschappen kunt combineren met een gezonde spirit, dan blijf je jong en telt de leeftijd niet. Dus 60; het is maar een cijfer en verder niets maar toch ook heel veel iets.
Vandaag, 21 maart 2009, is het een prachtige eerste lentedag geweest. Blauwe hemel en veel zon. Veel mensen; terrasjes gevuld; paarden op het strand en straten overvol. Van crisis niets te bekennen. Iedereen lijkt gelukkig; althans van de buitenkant. Zou het dan toch waar zijn dat geluk met name gerelateerd is aan datgene wat je niet kunt pakken maar wel kunt voelen? Zoals de zon in je gezicht, de wind door je haren; een goed woord; een beetje aandacht en respect voor elkaar. Zou de crisis dan ook een positief effect kunnen hebben op de mensen. Na het likken van de wonden je weer richten op andere zaken die niet alleen materieel zijn en voor iedereen toegankelijk. Waar de Breuk ligt; ligt de Bron.
 "Wink"){kind=icon}
