Een moeilijke partner, de ideale uitdaging Atlas ?
Eigenlijk was hij veelal telkens voor een haar, de ideale man, waar bij, waar mee, een vrouw gewoon gelukkig kon zijn, indien ze zelf maar innerlijk tevreden was. Maar hij kreeg altijd vrouwen op zijn pad die dat eigenlijk op beslissende momenten niet waren, vanwege de genen, het bloed, de voorouderlijke voorgeschiedenissen, de ervaringen als kind, tiener en zo meer. Om tal van redenen zouden ze allemaal zelf wel ontdekken, zo dacht hij soms, welke kansen het lot hun gegeven had en welke niet...en wanneer ze hem daardoor toch dienden los te laten. Hun verlatingsangst of wat dan ook wat een vrouw eigenlijk niet wil meemaken, zetten ze op hem over omdat hij nogal licht het leed van anderen op zich nam. Dingen moesten op hem worden gewroken op de duur, want men is dan op eens na alle goeie ervaringen, diegene op wie moet worden afgereageerd. Moeilijk om uit die spiralen van het verleden te geraken en moeilijk te ontdekken hoe je eigenlijk zelf in mekaar zit. Alles begint met opgaven waarin in de meeste gevallen, alles al vervat zit
dat vooral zij die een gezin hebben dat maar niet vergeten. Al hebben mensen echt mensen nodig om te groeien, eens gezin, is het best om goed GEZINd te leren blijven...anderen betrekken bij de levensopgaven is alleen heilzaam als de taken in het leven die van een koppel overstijgen, maar men moet er wel de goede en minder goede gevolgen bijnemen. Zij die door het door het verleden, de eigen gedachten, woorden en gedragingen gestuurde lot, na het scheiden der wegen niet op een oncomplexe manier weer in rustige plooien vallen
roepen niet de HEeLheid maar de hel naar zich toe
op aarde
en nadien
nadien ? Nadien is altijd weer hier, geïntegreerd in het heden
men moet alleen zien dat je in rustige wateren geraakt met de hulp van de sterke delen van zij die er niet meer zijn, ze zijn in feite je eigen of liever, ze zijn zo zichtbaar niet meer. Dat is wat ware religie is.
Al is het je lot om de wegen van mensen met zwaar emotionele uitdagingen te delen, en gebruikt de liefde je daarvoor
al krijg je het beste in hen boven, en help je hen voor een stuk hun voorouderlijke erfenissen te begrijpen zodat ze hun opdrachten en kansen beter zouden verstaan, al schrijven ze teksten van spirituele waarde, soms loopt het allemaal niet zo zoals men zou kunnen hebben gehoopt en verwacht
omdat een hoger plan het al allemaal anders heeft bedacht. Men noemt het dan voorzienigheid, maar mensen zijn mekaars voorzienigheid. Het eindigt met 'tot gauw' en wie weet ziet men mekaar nooit meer terug. Men is het dan aan mekaar verplicht om het innerlijk evenwicht te leren vinden, ook zonder mekaar...veelal vanwege de banden met het verleden, niet die van de eigen perspectieven. Men wenst mekaar sterkte en reist verder, want wrange na gevoelens werken nefast.
|