Op 17 maart kwam er een nieuwe eerste minister m.n. graaf Lajos (Louis) Batthyány - later werd hij terechtgesteld - aangesteld door de koning Ferdinánd. Die graaf was bijzonder rijk en toch leider van de liberale oppositie. Hij was o.a. de sponsor van de verkiezing van Kossuth in de landdag in 1847. Zijn regering bestond hoofdzakelijk uit adellijke liberalen van verschillende gezindte, zowel aanhangers van een compromis met het Weense hof (graaf Szécheny) als gematigde opposanten zoals Deák  en baron Eötvös. Kossuth zelf (de radicale) werd minister van Financiën. In de schoot van de landdag werkte deze regering een reeks hervormingen uit. Deze volledige regering bestond uit: graaf Lajos Batthyány (eerste minister), Bertalan Szemere (Minister van Binnenlandse Zaken), hertog Pál Esterházy (betrekkingen met Oostenrijk), Lajos Kossuth (financiën), Lázár Mészáros (landsverdediging), graaf István Széchenyi (transport), baron József Eötvös (cultuur en opvoeding), Gábor Klauzál (landbouw en industrie) en Ferenc Deák (justitie). Vier leden waren aristocraten en vijf waren van de lagere adel.

De regering Batthyány - een beeldengroep in het stadje Kalocsa.

Er waren echter op dat ogenblik diverse etnische groepen in datzelfde Habsburgse rijk. Dit leidde onvermijdelijk tot onderlinge spanningen en tot een soort interne burgeroorlog. Dit maakte de situatie meer dan ingewikkeld. De dag dat de nieuwe eerste minister werd aangesteld brak er in Milaan een opstand uit. Daardoor was Wenen genoodzaakt  troepen naar Italië te sturen. Hierdoor was er minder aandacht voor Hongarije en de Hongaarse liberalen roken hun kans en maakten een reeks wetten die ze voordien niet door de landdag konden krijgen. Hun inspiratiebron was de 'liberale' grondwet van het recent gestichte Belgische koninkrijk. Maar ze hadden ook oog voor de onlusten op het platteland waar de boeren weigerden hun feodale plichten tegenover de adel verder uit te voeren. Reeds op 11 april werden de fameuse "aprilwetten" getekend door de keizer, koning van Hongarije. Deze wetten volgden de geëigende procedure via de landdag en met goedkeuring van de koning, kwestie van juridisch sterk te staan.

Een reeks wetten zoals de afschaffing van het lijfeigenschap en het maken van een constitutionele monarchie (net zoals België) waren zondermeer mijlpalen in de geschiedenis van Hongarije. De grootgrondbezitters zouden een compensatie krijgen van de overheid wegens de gedorven diensten van de boeren. Ze verloren tevens hun juridische macht over de voormalige lijfeigenen. 1/3 van de grond zou naar ex-lijfeigenen gaan, doch kreeg 60% van de vrije boeren nauwelijks grond. Zo bleef het leeuwenaandeel in handen van de adel. Die adel mocht echter vrij deze gronden verkopen. Dit koning zetelde in Wenen en werd daarom vervangen door de nádor en sinds 1795 was dat aartshertog Jozef von Habsburg.

De landdag maakte plaats voor een parlement waarin het hele volk vertegenwoordigd was. Dit parlement bestond uit twee kamers: het Hogerhuis met daarin de adel en het Lagerhuis werd vrij verkozen. Er was echter geen algemeen stemrecht m.a.w. alleen zij met een zeker vermogen mochten stemmen en alleen mannen (dus een soort cijnskiesrecht). Dit parlement zetelde in Pest. De kroning zou echter in Pozsony (Bratislava) blijven. De regering was verantwoording verschuldigd tegenover het parlement, doch de koning benoemde de eerste minister. Transsylvanië werd herenigd met het koninkrijk en de bevolking hiervan stuurde vertegenwoordigers naar het parlement. De regering nam de macht over op de militaire grens. Zodanig werd de politieke eenheid in het koninkrijk hersteld. Enkel een gemeenschappelijke vorst verbond Hongarije aan Oostenrijk.

De adel moest nu ook belastingen betalen, de gelijkheid van alle burgers, de onafhankelijkheid van het gerecht en persvrijheid waren belangrijke verwezenlijkingen van de hogergenoemde wetten. Een vorm van persvrijheid werd ook toegestaan met wel een reeks beperkingen. Wie geen burgerrechten kregen waren de Joden. In diverse steden ontstonden er dan ook problemen met de Joodse bevolking. De eerste verkiezingen van juni 1848 stuurde driekwart adellijke verkozenen naar het parlement. Dit parlement stond vierkant achter de regering Batthyány, die daardoor stevig in het zadel zat.

Er was echter een schaduwzijde, er was geen aandacht voor de taalrechten van de andere etnische groepen in de Hongaarse samenleving. Van collectieve rechten voor de nationaliteiten wilde de liberale regering niet weten en slechts het Hongaars was de enige erkende taal voor overheidsstructuren. Hieruit zou een strijd tussen de nieuwe regering en de niet-Hongaarse elites ontstaan. Dit probleem met de zgn. minderheden zou de Hongaren nadien ook zuur opbreken bij het beruchte verdrag van Trianon (1920).

De onafhankelijksoorlog.

Toch werd er koortsachtig gewerkt om een Hongaars nationaal leger op te bouwen. In mei 1848 konden reeds 10 bataljons uitgerust worden, samengesteld uit vrijwilligers naar het zuiden trekken om tegen de opstandige Serven te vechten. Er waren ook beroepsmilitairen in dat leger en de dichter Sándor Petőfi trok mee op. Hij had het niet zo op de adel begrepen wegens hun ideeën en echt aanvaard was hij ook niet. Hij kreeg zelfs een graad van een officier. In het Hongaarse parlement in juli nam Kossuth het woord en hij verwees naar de Franse revolutie en de opstandige Serven en Kroaten, de dubieuze houding van Wenen, de internationale isolatie van Hongarije en hij slaagde erin voldoende financiën los te peuteren om een leger van 200.000 op de been te brengen. Hongarije ging zelf eigen Hongaarse bankbiljetten drukken om voldoende geld bij mekaar te schrapen. In juni werden opstanden in Praag en in Noord-Italië neergeslagen door het Oostenrijkse leger. Tijd dus om de Hongaren aan te pakken. De keizer verklaarde op 31 augustus dat de Hongaarse ministers aan machtsoverschrijding hadden gedaan inzake militaire en financiële bevoegdheden en eiste dat de Hongaren hun militaire tegen de Serven en Kroaten zouden stopzetten, m.a.w. een ultimatum. Dit was voor de ministers in Pest een schok, ze hadden altijd gehoopt binnen een wettig kader hun rechtspositie te bepalen met de goedkeuring van de koning. Een breuk met Wenen was niet meer te vermijden en bijgevolg kreeg graaf Széchenyi (die zijn hele leven probeerde een goede verstandhouding op te bouwen) een zenuwinzinking. Hij werd naar een krankzinnigeninstituut overgebracht en zou het nooit meer verlaten. Een week later viel de regering van graaf Batthyány uiteen. Déak en reeks andere ministers trokken zich terug uit de regering en de politiek. Baron Eövös week zelfs uit naar Munchen. Kossuth wilde echter doorgaan en uiteindelijk werd Batthyány belast met het vormen van een nieuwe regering door de nádor. De keizerlijke troepen van de Kroatische leider Jelačić staken op 11 sepember de Drava over en rukten op naar Pest. De Serven, Kroaten en Roemenen dachten door deel te nemen aan deze strijd later meer nationaal-politieke rechten te krijgen. Kossuth trok de boer op in de grote laagvlakte en hield overal speeches. Hij verzamelde op die manier opnieuw 20.000 nieuwe vrijwilligers. De oprukkende vijandelijke troepen werden gestopt op 40 km van Buda op 29 september. De revolutie was weer eens gered.

Nu zocht het Weense hof de volledige confrontatie en op 3 oktober 1848 werd het parlement ontbonden en benoemde Jelačić tot opperbevelhebber van alle troepen in het koninkrijk. Dit was zonder meer een beschuldiging van muiterij. Als antwoord hierop droeg het parlement de macht over aan een Comité van Landsverdediging onder leiding van Kossuth op 8 oktober. De andere leiders werden zondermeer ontslagen. Onder leiding van Kossuth begon de tweede fase van de revolutie m.n. de onafhankelijkheidsoorlog tegen de Habsburgers en hun bondgenoten van niet-Hongaren.

Het Hongaarse leger verdreef de troepen van Jelačić tot de Oostenrijkse grens en stopte daar. Op aandringen van Kossuth trokken ze verder richting Wenen doch op 30 oktober kregen ze slaag en de opstand in Wenen werd onderdrukt. De Oostenrijkse elite vond het tijd om hard op te treden tegen de Hongaren en namen het de keizer bijzonder kwalijk dat hij teveel toegevingen had gedaan via de zgn. aprilwetten. Bijgevolg werd Ferdinand op 2 december 1848 tot aftreden gedwongen en werd zijn neef, de zoon van zijn broer, op de troon gezet m.n. de 18-jarige Frans Jozef I (Ferenc József I - 1848-1916). Deze voelde zich niet gebonden door de afspraken van zijn en bijgevolg weigerde het parlement in Pest hem ter erkennen. In november hadden de Oostenrijkers reeds Transsylvanië en het noordoosten van het land bezet. Op 1 januari 1849 verlieten de regering van Kossuth en het parlement de hoofdstad en vluchtten naar Debrecen. Ze namen de nationale symbolen m.n. de Heilige Kroon, de scepter en de rijksappel mee. Oostenrijk eiste nu een onvoorwaardelijke overgave maar de Hongaren weigerden. In de winter hielden de Hongaren min of meer stand. De nieuwe opperbevelhebber, de dertigjarige kolonel Artúr Görgey (aangesteld na de nederlaag bij Wenen) toonde zich een uitstekend bevelhebber met veel gezag bij officieren en soldaten. Hij wist zodanig te manoeuvreren dat zijn troepen niet volledig vernield werden. Er was nog een kortstondig conflict tussen de opperbevelhebber en Kossuth over de te volgen politieke lijn, doch uiteindelijk werd de opperbevelhebber bevestigd.

De nieuwe keizer Frans Jozef I vaardige een nieuwe grondwet uit op 4 maart 1879 voor het hele rijk, een grondwet met een streng gecentraliseerde staat waardoor alle gebieden vanuit Wenen zouden bestuurd worden. Het koninkrijk Hongarije zou de politieke zelfstandigheid verliezen en ook alle administratieve macht verliezen over o.a. Transsylvanië, het Banaat, het zuidelijke Bácska, de havenstad Fiume (nu Rijeka in Kroatië), de Militaire grens en Kroatië. Deze zet gaf de Hongaren een nieuwe morele kracht. In de lente lag het geluk weer aan de zijde van de revolutionairen en dankzij o.a. Kossuth telde het leger nu 170.000 soldaten. Onder hen waren heel wat vreemdelingen die bereid waren te vechten tegen het Habsburgse absolutisme. O.a. studenten uit Wenen, Duitsers, Italianen en een grote groep Polen. Die waren na een mislukte opstand tegen de Russische tsaar in 1830-31 uit hun land gevlucht en vormden het Poolse legioen onder leiding van Józef Bem. Deze werd een echte held van de revolutie en de Hongaarse onafhankelijkheidsoorlog in 1848-49 - dit leverde hem later een standbeeld op in Budapest -. Het leger was een bonte mengeling van vrijwilligers, keizerlijke troepen en vele niet-Hongaren. De revolutie genoot de steun van de Duitsers, Serviërs, Kroaten, Slovaken en ook van de joodse bevolking. Het Hongaarse leger begon een offensief tegen de keizerlijke troepen en behaalde enkele successen in Transsylvanië en tussen de Tisza en de Donau. Op 14 april 1849 reageerde Kossuth op de nieuwe grondwet met een onafhankelijkheidsverklaring. In Debrecen werd de Habsburgse dynastie officieel onttroond en Hongarije vrij en onafhankelijk verklaard. Kossuth werd verkozen tot regent-president. Er werd een nieuw wapen gebruikt. De vloedgolf van de Europese revoluties was reeds lang verdwenen doch de Hongaarse revolutie was nog altijd springlevend en in een groot deel van het koninkrijk aan de macht.