Deze week kreeg ik een interessant artikel doorgestuurd (zie link onderaan artikel) over een Nederlands onderzoeker die vindt dat toekomstige hondeneigenaars eerst een bekwaamheidscursus zouden moeten volgen. Ik begrijp hem helemaal, maar ik weet nu al dat dat niet realistisch is. Men kan nog niets doen tegen broodfok, wat zou men dan kunnen doen tegen 'onbekwame' hondenbaasjes?
Ik citeer een zin uit het artikel: 'Wie toegeeflijk is, kan beter geen Duitse herder in huis nemen, maar een softer hondje, zoals een cockerspaniël.'
Met het deel van de Duitse herder ben ik akkoord, maar een cocker spaniël een softer hondje noemen, zou ik toch niet doen! Ik ben al Cockers tegengekomen die niet te onderschatten zijn en Duitse herders zo mak als een lammetje.
Het klopt dat er raseigenschappen zijn en dat deze heel belangrijk zijn in de keuze van hond, maar naast de raseigenschappen, is er ook de opvoeding én het karakter van de hond! Als je een Duitse herder van in begin correct aanpakt, dan kan dat goedkomen. Als je een Cocker rotverwend, komt dat helemaal niet goed, tenzij je echt een sloef van een hond hebt.
Elke hond, elk ras heeft een consequente en vooral duidelijke opvoeding nodig. Nee is nee en blijft nee. Liggen is liggen en niet staan.
EEN HOND HEEFT GEEN WIL!
Ik heb al softe baasjes gehad met een karakterhond en die ik in het begin niet meekrijg in het streng zijn, maar die na een tijdje toch inzien dat ze iets moeten doen of de hond groeit boven hun hoofd. Ik heb harde baasjes gehad, die ik moest leren om zachter om te gaan met hun hond. Elke hond is verschillend, ongeacht het ras, en elke hond heeft een andere aanpak nodig. En ja, soms komen de echte raskenmerken fel naar boven zoals de Border Collie die eindeloze energie heeft, zelfs na urenlange wandelingen, maar er zijn ook Border Collies die zalig rustig zijn, al is dat eerder zeldzaam.
Soms heb ik baasjes waarvan ik de raskeuze niet begrijp en waarvan ik weet dat ze zich niet voldoende hebben geïnformeerd. Maar het beestje is in hun leven en heeft hun hart al gestolen. Dan is het aan ons om hen daar zo goed mogelijk in te begeleiden. Soms lukt dat en soms ook niet... Dan blijven mensen weg en zien we hen niet meer terug, héél waarschijnlijk omdat het te moeilijk gaat. Het is al gebeurd dat we mensen terugzien na meer dan 6 maanden, die beseffen dat ze iets moeten doen omdat het verkeerd aan het lopen is. Dan zijn ze meestal wel gemotiveerd om de hond de opvoeding te geven die hij nodig heeft, net omdat ze al problemen gehad hebben. Als we er dan in slagen, zijn we fier dat we toch opnieuw een hond hebben kunnen helpen.
Ik geloof dat iedereen kan leren een goed baasje te worden voor elk type hond, als je maar goed begeleid wordt én je goed informeert op voorhand dat je weet waar je aan begint. Naast goede begeleiding is het ook belangrijk om zo veel mogelijk toe te passen wat je op de hondenschool oppikt, want wij leren het aan, maar het is aan de baasjes om de opvoeding thuis verder te zetten. Oefening baart kunst!
Welk ras je ook kiest, doe dat bewust en niet onbezonnen! Beter een jaartje nadenken dan in één week te beslissen over jullie nieuwe huisgenoot. Besef dat hij voor minimum 10 jaar deel zal uitmaken van jullie gezin en dat zijn opvoeding gemakkelijk 1,5 à 2 jaar in beslag zal nemen, eer je ten volle van hem kan genieten.
Neem geen ras omdat je het mooi vindt of op televisie hebt gezien. Het is niet omdat je op televisie een mooie, slimme Lassie ziet dat je die ook zo koopt! Alles zit hem in de opvoeding die jij zal geven! Het ligt dus in jouw handen of je een aangename hond zal hebben of een rotverwend nest waar je geen kant mee uit kan.
Moet je een opleiding volgen voor de hond er komt? Nee, maar er bestaan meer dan genoeg mogelijkheden om je te informeren over hoe je het het beste aanpakt én dat doe je best wel op voorhand. Eens de hond er is, en je bent niet voorbereid, is de kans groot dat je te veel je hart laat spreken...
Bovenal geloof ik nog steeds dat een hond niet zomaar in je leven komt. Hij komt er om jou te helpen en ook al lijkt het in het begin moeilijk en de verkeerde raskeuze, op een dag zal je weten dat jullie bij elkaar horen en helpen jullie elkaar op de meest onverwachte momenten.
Zo is ons Prisca ook in ons leven gekomen.
Ik wou eigenlijk een tweede hond om opnieuw zelf mee te kunnen werken, maar dat is helemaal niet meer nodig! Zij heeft onze 10-jarige Kyra een tweede leven geschonken. Dankzij ons kleinste, speelt en ravot ze weer waardoor haar conditie er sterk op vooruit is gegaan en ze volop geniet van ons wekelijks uurtje agility.
Daarnaast heeft Prisca mijn dochter gekozen als haar baasje én ze zijn een prachtig duo! Mijn nieuwe hond ben ik kwijt aan mijn dochter, maar ik gun het haar zo van harte! Ik heb er een dolgelukkige, fiere en zelfverzekerde dochter voor in de plaats gekregen.
Dank u wel, Prisca! Jij zit voor altijd in ons hart!
|