De lente is al even in het land, de natuur komt weer in bloei: het moment dat veel mensen kiezen voor een pup.

Sinds een aantal maanden sta ik in voor de puppygroep en we hebben er toch bijna elke les nieuwe hondjes bij.

Bij het horen van het woord 'puppy' vallen al veel mensen in zwijm, maar een pup opvoeden is echt veel meer dan knuffelen en dat onderschatten veel mensen.

Een aantal weken geleden heb ik mijn eerste puppy's kunnen laten overgaan naar de beginnersgroep. Ik was (en ben nog steeds) fier op hen want stuk voor stuk wilden ze een hond die luisterde en zag ik ook dat de baasjes thuis veel met hun hond bezig waren.

Momenteel hebben we een 5-tal stafford-pups en die brengen een redelijk hevig temperament met zich mee. Je moet maar één heftig beestje in je les hebben, en je krijgt een groep nerveuze honden.

Ik ben zeker dat ook deze baasjes hun uiterste best doen om thuis met hun pup bezig te zijn, dat merk ik in de kleine vorderingen die ze maken.

Een pup opvoeden is een groeiproces. Veel mensen die naar de hondenschool komen, kennen vaak weinig van de hondentaal. Het is dus aan ons om hen daar wegwijs in te maken. Enerzijds moeten de mensen zich goed voelen bij ons, maar anderzijds moeten we van hen correcte en goede baasjes maken.

Onderstaande opmerkingen moet ik vaak herhalen:

- Het is belangrijk om een kant te kiezen waar de hond zal lopen. Ik adviseer de linkerkant omdat je als voetganger meestal links loopt om het tegenliggend verkeer te zien aankomen en je hond zo veilig aan de binnenkant loopt. Uiteraard zijn de mensen hier vrij in en kan rechts ook perfect. Belangrijk is om de hond dan altijd aan de gekozen kant te laten lopen, toch als je niet wil dat je hond steeds voor je voeten gaat lopen om van kant te verwisselen.

- Geef korte én krachtige bevelen. 'Zet u ne keer schoon op uw poep' is geen bevel! 'ZIT' is kort en ook krachtig als je het op een strenge en correcte manier zegt. Streng wil niet zeggen dat je moet roepen. Met streng bedoel ik vooral dat het nodig is om met je intonatie duidelijk te maken wat je van de hond verwacht. Een bevel geef je één keer, doet de hond niet onmiddellijk het gevraagde, dan help je de hond mee naar het gewenste bevel en herhaal je je bevel tegelijkertijd.

- Baasjes hebben ook vaak de neiging om hun pup te veel te knuffelen, terwijl je daarmee de hond alleen maar zot maakt. Een hond gek maken is niet moeilijk, je hond rustig houden is een veel grotere uitdaging én zal je ook veel verder brengen.

Als ik dit meegeef krijg ik vaak als antwoord: 'Ja, maar ik heb mijn hond niet om daar gewoon te liggen, ik wil hem knuffelen'. Ik begrijp dat het niet altijd gemakkelijk is om te weerstaan aan de grote aaibaarheidsfactor van een pup, maar knuffelen kan je nog genoeg doen als hij opgevoed is! Een hond moet je liefde verdienen en het niet op een plateau voorgeschoteld krijgen. Of nog beter gezegd: 'Je mag je hond graag zien, maar hij mag het niet weten' .

Let op, een pup heeft nood aan knuffelen hé, maar énkel en alleen als hij goed gedrag vertoont.

- Een ander vaak voorkomend probleem is dat mensen te veel praten tegen hun hond. Voor de hond is dit blablablabla, met een drukke hond als gevolg waar soms niets mee aan te vangen is. Ook hier hetzelfde als bij de vorige regel: het gaat er vooral om je hond rustig te houden en dat kan je alleen bekomen als je zelf rust uitstraalt. Het is wel belangrijk dat je hond aandacht voor je krijgt, maar dat doe je het beste met interessante geluidjes of lekkere beloningssnoepjes.

- Last but not least: oefenen, oefenen en nog eens oefenen... Op de hondenschool leer je bevelen, maar die moet je ook thuis toepassen. De 2 uurtjes les die je op de week krijgt, volstaan niet. Heel vaak zien we dat de mensen toekomen met een hond die hen voorttrekt, dan in de les zou hij moeten dicht lopen én als de les gedaan is, trekt de hond hen opnieuw voort. Zo werkt het dus niet!

Naast het leren luisteren, brengt een pup ook andere werkpuntjes mee... Zo moet hij zindelijk leren worden, alleen leren blijven, de wereld ontdekken, ...

Voor thuis zijn er ook een aantal belangrijke regels:

- Bij het verlaten/binnenkomen van je woning stap jij eerst buiten/binnen, gevolgd door de hond.

- De baasjes eten eerst en pas nadien krijgt de hond te eten (ook niet toegeven bij gebedel aan tafel).

- Je hond mag niets uit eigen wil doen. Enkele voorbeelden hiervan zijn bvb. het toelaten in de zetel, spelen met de hond, aandacht vragen door te blaffen, te janken of op jou te springen. In geen van deze gevallen mag de hond krijgen wat hij wil. Het is aan jou als baas om dit te beslissen.

Bij zowel het aanleren van gehoorzaamheid als de regels thuis dien je steeds consequent te blijven en altijd dezelfde regels toe te passen.

JE KAN NIET VERWACHTEN VAN JE HOND DAT HIJ JE REGELS RESPECTEERT ALS JE ZE NIET CONSEQUENT TOEPAST!

Ons dametje begint stilletjes aan opnieuw op haar plooi te komen na haar castratie.

Donderdag om 9h30 was ik bij de dierenarts en ben ik gebleven tot ze sliep. Ik kreeg het af en toe moeilijk als ik zag hoe ze wankelend bleef vechten tegen de vermoeidheid. Het voelde precies alsof ik het slaapmiddel had gekregen . Om 12h mocht ik haar al gaan halen én ik was er dan ook héél stipt .

Ze was al lichtjes bij bewustzijn en reageerde op mijn binnenkomst. Ik had zo schrik dat ze zich pijn zou doen, dat ik mottig werd en me moest zetten. Potverdikke, ik word een flauw trezeke...

Gelukkig heb ik een supergoeie vriendin die altijd voor me klaar staat én heeft zij Prisca boven gedragen want wij wonen op een bel-etage.

We lieten haar rustig bekomen dicht bij de chauffage en ook ik kon een moment van rust gebruiken om de stresserende voormiddag te verwerken.

Voorbije nacht was ze heel onrustig en heeft ze mij eigenlijk niet laten slapen. Ze likte constant aan de pleister die op haar wonde kleeft. Rond middernacht heb ik haar een pijnstiller gegeven, maar ik had niet de indruk dat dit hielp.

Vandaag ging het al veel beter. De voormiddag had ze het nog lastig en wist ze zich niet goed te leggen, maar eens rond 15h werd ze rustiger. Ik denk dat het ergste door is.

Ze is al actiever en wil dolgraag opnieuw haar taak opnemen om de koeien en paarden van onze afsluiting weg te houden, maar ze mag nog niet! Voorlopig mag ze enkel aangelijnd in de tuin om te vermijden dat ze zich forceert.

Nog even geduld meid, vanaf maandag kan je er weer volledig voor gaan!

Nu donderdag wordt onze kleine Prisca gesteriliseerd. Alhoewel ik denk dat het juiste woord 'gecastreerd' is want bij sterilisatie is het enkel een onderbreking van de eileiders, terwijl men bij castratie de geslachtsorganen weghaalt.

Oorspronkelijk was het de bedoeling om met onze mooie dame te kweken want 'ik wou dat wel eens meemaken'...

MAAR...

Als je het goed wilt doen, komt er veel meer bij kijken dan gewoon 'jupjup' .

Allereerst moet je zeker zijn dat je hond geen drager is van erfelijke ziektes.

Aangezien Prisca gezegend is met de mooie Blue Merle-schakeringen, mag ze al zeker niet gekoppeld worden met een reu die ook het Blue Merle-gen heeft want dit kan leiden tot pups met oogaandoeningen en andere gezondheidsproblemen waardoor ze niet lang zullen leven. Een andere vaak voorkomend probleem is Heup- en elleboogdysplasie. Dit kan enkel gecontroleerd worden aan de hand van röntgenfoto's.

Soms kunnen ze drager zijn van erfelijke ziektes zonder er last van te hebben, maar als ze dan gekoppeld worden met een reu die ook drager is, dan kunnen de pups lijders worden en wel last krijgen van de erfelijke ziekten met alle gevolgen van dien. Helemaal het fijne weet ik er niet van, maar het vraagt zeker de nodige onderzoeken én budget om te weten of je hond zijn genen op een verantwoorde manier kan doorgeven.

En het is niet alleen dat...

Dan zijn die kleine hummeltjes daar, en mezelf kennende ga ik het ONGELOOFLIJK moeilijk hebben om deze af te geven aan vreemde mensen waarvan ik niet weet of ze de beestjes wel gaan geven wat ze nodig hebben. Ik heb een héél klein hartje én moet het mezelf niet moeilijker maken dan het al is!

Eens dit beslist, was het een kleine stap om over te gaan tot castratie. Het is het beste voor haar om later geen melkkliertumoren te ontwikkelen. Daarnaast verdwijnt hiermee ook de kans op baarmoederontstekingen en - kanker.

Er zijn ook 'nadelen' aan verbonden zoals verzwaren, vachtverandering en verandering van gedrag, maar dat weegt niet op tegen de gezondheidsvoordelen.

Donderdag wordt dus een stressdag... alhoewel, niet alleen donderdag, ik heb het al moeilijk sinds de afspraak geregeld is...

Dat kleine hartje hé... voor niets goed!

Gisteren was dé dag van het jaar op de hondenschool: onze uitstap naar zee!

ZAAAAAAAAALIG!!

We zijn vertrokken met regen maar reden naar de zon! Een prachtige dag in een mooie omgeving, met de meest prachtige wezens die er bestaan .

Naar jaarlijkse gewoonte zijn we naar Klemskerke geweest. Er is daar een manege waar ook onze honden welkom zijn. Spijtig genoeg was dit het laatste jaar want men gaat er mee stoppen. Voor volgend jaar zullen we dus op zoek moeten gaan naar iets nieuws.

In de voormiddag hebben we een boswandeling gedaan waar onze beestjes naar hartenlust konden rennen, spelen en snuffelen. Iedereen had zich warm gekleed, maar daar hadden velen snel spijt van want het was echt niet zo koud en daar de inspanning van het wandelen bij...

Rond 12:30 waren we terug in de manege en kregen we een heerlijke maaltijd voorgeschoteld zodat we opnieuw wat krachten konden opdoen voor onze wandeling in de namiddag naar de ZEE .

Alle honden, groot en klein, liepen los en namen de omgeving in zich op. Sommigen waagden zich in zee, anderen bleven er van weg. Ons

Prisca had er geen schrik van maar na één keer had ze er precies toch genoeg van. Voor Kyra weegde de strandwandeling wat door. Gelukkig waren er hier en daar stops, waardoor ze even op adem kon komen. Tja... ze wordt bijna 10 jaar, dat begin je te zien, spijtig genoeg. De gedachte alleen al.... maar daar gaan we niet te lang bij stil blijven staan! Het is niet omdat het moeizamer begint te gaan, dat ze geen jaren meer zou kunnen leven hé. We gaan een goed evenwicht zoeken zodat ze toch kan blijven genieten van al die boeiende geuren!

Na de strandwandeling hebben we nog even kunnen nagenieten van de laatste zonnestralen van die dag, al voelde je de koude alweer opkomen.

Moe maar voldaan trok iedereen opnieuw naar huis met onderweg een grote glimlach op ons gezicht, nagenietend van de voorbije dag.

Hieronder enkele sfeerbeelden!

Het stond al vast voor we Prisca in huis hadden, dat we agility gingen doen met haar. Vandaag was het zover!

Ik mis het om met mijn lieve Kyra te werken én dus heb haar ook meegenomen.

Voor mensen die deze hondensport niet kennen, het is een behendigheidssport. De bedoeling is om je hond, aan de hand van bevelen of lichaamstaal, het parcours van een 20-tal verschillende toestellen in een bepaalde volgorde en binnen een bepaalde tijd te laten afleggen.

Zelf wil ik dit graag leren en hoop ik er ooit zelf les in te kunnen geven.

Maar het is iets totaal nieuws, dus gaan we eerst vooral zelf alle kneepjes onder de knie proberen krijgen.

Belangrijk is om elk toestel te benoemen met een verschillend bevel én de hond moet zowel links als rechts bevelen kunnen opvolgen.

Het was Genieten met een grote G!

Zalig gewoon! Er was nog een vriendin mee en we hebben écht plezier gehad met elkaar en onze honden. Kyra, én ook ik genoten met volle teugen van ons mooie samenspel, Iris en Prisca hebben nog niet dezelfde band en dus nam Prisca vaak de benen (of moet ik zeggen 'pootjes' ).

Het was aangelijnd, maar soms moet je toestellen nemen waar je de leiband even los moet laten en dan wist onze kleine dame op één of andere manier toch te profiteren van haar tijdelijke vrijheid. Komt wel goed!

Iris en ik zijn overtuigd! Dit willen we leren!

De laatste tijd horen we steeds vaker dierenleed in het nieuws, maar geloof me, er bestaan écht veel mensen met een gouden dierenhart!

Een hartverwarmend verhaal:

Kazan, 15 jaar oud, blind, achtergelaten in een asiel en aan het wegkwijnen. Noemi en haar gezin hebben hem geadopteerd! Sinds zondag is hij bij hen en het gaat er goed mee. Ze hebben nog 3 honden en één van hen stelde de aanwezigheid van de nieuwe bewoner niet op prijs. Hierop hebben ze heel goed gereageerd door met beide honden een toertje te maken. Zo konden ze wennen aan elkaars aanwezigheid én stapten ze nadien samen de tuin in. Sindsdien verloopt alles super en kan het dier eindelijk genieten van een mooie, rustige oude dag.

Noemi zei: 'Veel mensen zullen mij zot verklaren, maar ik volg mijn hart.'

Mensen die hier commentaar op hebben, zijn in mijn ogen geen dierenvrienden. Ik kreeg vooral een krop in de keel en tranen in de ogen.

Ik heb het haar al persoonlijk gezegd, maar ik zeg het nog eens: Noemi, je bent een mooi mens met een hart van goud! (en je gezin ook natuurlijk )

Mijn eerste poll ging over het laten opvoeden van je pup. Je koopt dus je pup, en mits betaling van een som van +/- 700 euro, zal iemand deze opvoeding in jouw plaats doen in een 3-tal weken tijd en krijg je dus een kant-en-klare puppy terug die zindelijk is, de basisbevelen kent en gesocialiseerd is. Klinkt misschien belachelijk, maar dit bestaat dus echt...

De maatschappij verandert en mensen willen alles snel, men wil de tijd niet meer nemen om dingen zelf te doen. Velen hebben een poetsvrouw en/of tuinman, de strijk wordt gedaan, ... Zelfs winkelen moeten we niet meer zelf doen! We kiezen vanuit onze luie zetel en het enige wat men nog moet doen is het afhalen of aan de deur laten leveren. Dat hiervoor extra betaald moet worden, daar stelt men zich geen vragen meer bij.

Zo is dit dus ook mogelijk met de opvoeding van een jonge hond. Naast schattig én grappig zijn, doen ze hun behoefte in huis, bijten ze aan meubels, in handen en kledij, jammeren ze als ze alleen zijn, ...

Deze week vertelde mij iemand iets moois, iets wat de fokker hem vertelde als hij zijn pup ging afhalen: 'Jouw pup is eigenlijk een lege doos en het is aan jou om deze doos op te vullen.'

Deze fokker gaf een heel belangrijke boodschap mee aan het nieuwe baasje.

Een pup weet niets. Je moet dus de tijd nemen om hem te socialiseren en hem de grote wereld leren kennen van auto's, fietsers, trein, kinderen, motorfietsen, stofzuigers, grasmachines, andere (huis)dieren, ... Dit gaat niet vanzelf en vraagt veel energie die we niet altijd hebben door ons drukke leven, maar het is zooooooo belangrijk in de eerste 15 levensweken van de hond!

De opvoeding overlaten aan iemand 'vreemd' is volgens mij geen goed idee. Je pup belandt in de belangrijkste fase van zijn leven in een totaal andere leefwereld dan waar hij terecht zal komen. Er mogen nog afspraken gemaakt worden, het is niet omdat ik een hond kan doen zitten, dat de baasjes dit ook kunnen. Ik merk dit vaak op de hondenschool: als de baasjes hun hond willen doen liggen, lukt het niet én dan geven één van de lesgevers het commando en doet de hond het wel. Je kan zeggen dat het toeval is, maar dat is het niet. Wij, hondentrainers, dwingen het gedrag van de hond op een andere manier af dan dat het baasje doet én dus reageert de hond op onze stem en lichaamstaal. Hetzelfde gebeurt vaak met het mooi dicht meewandelen, onvoorstelbaar hoe een hond reageert op de persoon die hem begeleidt...

Idem met het zindelijk maken, het is niet omdat hij zindelijk is bij die persoon, dat hij nog zindelijk zal zijn als hij in de nieuwe omgeving terecht komt.

Ik ben hier opnieuw met een voorbeeld van de hondenschool: We hebben baasjes wiens hondje zindelijk was. Kort nadien zijn ze op reis vertrokken en de hond mocht mee. Plots een gans ander ritme, een andere plaats en ze kon 's nachts haar baasjes wakker maken als het dringend was, welke dan ook met haar naar buiten gingen. Eens thuis plaste ze opnieuw in huis...

Neem dus zelf de tijd om deze kleine, prachtige lege doos op te vullen met een goede socialisatie, veel geduld, consequente regels en grenzen én hopen liefde en vriendschap.

Dat is alvast wat ik doe.

De laatste tijd ben ik al verschillende ouders tegengekomen die vertelden dat ze een hond willen kopen voor hun kind én dan natuurlijk ook het ras dat hun kind 'mooi' vindt (gezien op tv of gewoon toevallig tegengekomen op straat, ...).

Elke keer opnieuw krijg ik dan een knoop in mijn maag... Dit is zó een slecht idee!!

Ik heb zelf twee kinderen en weet ook hoe kinderen zijn. Hoe vaak willen ze niet iets van Playmobil of iets dat ze op tv hebben gezien. Als je het hen dan koopt, dan spelen ze er één week mee en dan ligt het daar!

Met een huisdier gaat dit net zo. Voor kinderen is dit gewoon een levende knuffelbeer, alleen ééntje met scherpe tanden die veel schade kunnen berokkenen... Een kind dat zelf nog opgevoed moet worden, kan ook moeilijk verantwoordelijk zijn voor de opvoeding van een hond en dat is de basis van alles. Kinderen maken honden vooral wild en ik weet waar ik over spreek.

Voor Prisca in ons gezin kwam, heb ik héél vaak verteld aan de kinderen wat ik van hen verwachtte. Iris is bijna 12, en daar maakte ik mij geen zorgen in. En ja, ik beken, ik heb voor de Australische herder gekozen omdat zij dit ras graag ziet! Maar dit heb ik niet gedaan vooraleer ik me goed geïnformeerd heb of we Prisca wel kunnen bieden wat ze nodig heeft. Een Australische herder is niet alleen een actief ras, ze zijn ook intelligent en als goede baas moet je hen op beide vlakken tegemoet komen. Iris draagt hierin zeker haar steentje bij!

Mijn zoontje is bijna 9 en dat is een ander quelque chose... Hij trekt zich niets aan van al mijn regels en doet maar op. Lopen met Prisca achter hem die tussendoor eens in zijn mouw bijt, over de grond rollen waarbij ze hem opnieuw in de mouw bijt en over hem gaat staan, ... Hij beperkt haar ook vaak in haar bewegingsvrijheid waardoor ze niet weg kan uit zijn greep. Ik heb het al wel 100x gezegd dat hij er moet mee stoppen, hij neemt het niet aan en doet lustig voort!

Nu lijkt dit allemaal nog onschuldig want Prisca is nog net geen 6 maanden oud, maar wat als ze volwassen zal zijn? Ik hou mijn hart al vast! Ik ben dus gestart met hem te straffen bij onverantwoord gedrag want als ik niet ingrijp, zie ik dit niet goed komen!! En het zal niet de hond haar fout zijn...

Ik heb het voordeel dat ik wat achtergrond heb wat betreft het gedrag van honden, maar wat bij mensen die daar niets van weten? Die laten dit waarschijnlijk allemaal toe want ze zijn aan het 'spelen'. En als er dan iets gebeurt, tja, dan is de hond agressief én vals en moet hij weg of misschien zelfs ingeslapen worden, terwijl het dier gewoon duidelijk wil maken dat hij rust wil! Maar een hond kan dit niet zeggen, hij kan alleen verwittigen en als dat niet begrepen wordt, kan hij het alleen laten voelen...

Hieronder enkele filmpjes die aantonen wat ik bedoel... (en de ouders filmen rustig verder én vinden het zelfs grappig... )

Onlangs vroeg een vriendin om eens langs te komen want ze hadden enkele probleempjes met hun Cocker Spaniël. Hij toont geen enkel respect naar hun dochter en heeft haar al meermaals gebeten (gelukkig niet te erg). Daarnaast springt hij bij bezoek als een bezetene zetel in, zetel uit en dringt hij zich enorm op aan het bezoek waardoor de mensen zich ongemakkelijk voelden bij Mylo. Een ander werkpuntje van Mylo is geduld leren hebben bij het naar buiten gaan of het terug naar binnen komen zonder daarbij te beginnen krabben aan de deur of de muur. Last but not least, is hij ook een snelle kruimeldief.

Veel werk aan de winkel dus .

Toen ze beslisten om een pup te nemen, heb ik hen mijn basisregels bezorgd omdat het belangrijk is om je hond van in het begin goed op te voeden en ook onmiddellijk duidelijke grenzen te stellen.

Maar... zoals zovele kersverse hondenbaasjes, besteedden ze hier niet zoveel aandacht aan en gingen ze hun hart volgen. Het kan nooit kwaad om je hart te volgen, maar als je dit te veel doet bij de opvoeding van je pup en je steeds laat verleiden door die schattige puppy-oogjes, dan ben je vaak niet de goede weg op...

Geen enkel verwijt aan het adres van mijn vrienden! Zoals ik al in eerdere artikels vermeld heb, is dit heel normaal, menselijk gedrag. Alleen spreekt de hond die taal niet en maakt hij misbruik van onze zwakke plek nl. het volgen van ons hart .

Enkele weken geleden ben ik op een zondagochtend tot bij hen gegaan. Mylo kent mij al van op de hondenschool en toonde daar al redelijk onderdanig gedrag naar mij toe. Ik heb dan ook niet veel moeten doen om hem uit evenwicht te brengen en hij werd onzeker en stak zich weg achter de zetel. We lieten hem even bekomen en ondertussen luisterde ik naar hun verhalen en legde ik uit waar het waarschijnlijk fout was gelopen en hoe het opnieuw goed kan komen.

Een eerste belangrijke tip die ik hen meegaf is dat ze echt tijd moeten maken om meer met hem te wandelen. Een Cocker Spaniël is een actief ras die graag de dagelijkse krant van de omgeving leest met zijn neus. Niet alleen de beweging mat hem af, maar ook al die spannende geuren die hij opneemt maken hem mentaal moe. Hij heeft dit écht nodig!

Als Mylo zich opnieuw liet zien, konden we aan de slag.

Ik toonde hoe ze hem moesten corrigeren als de deurbel ging en er bezoek kwam. Dit hebben we verschillende keren geoefend en Mylo had redelijk snel door wat er van hem verwacht werd. Mijn vriendin had tot nu meestal de gewoonte om Mylo te corrigeren met de stem en laat ze nu net een heel schelle stem hebben, waardoor Mylo nog heftiger werd. Ik heb haar geleerd om haar lichaam te gebruiken in plaats van de stem. Roepen is vaak een teken van onmacht, en dat voelt de hond aan waardoor zijn respect voor zijn baasje verdwijnt. Roepen doen de meeste mensen ook vaak uit frustratie, opnieuw een teken van onmacht en het niet stevig in de schoenen staan. We hebben daar ook op geoefend en dat lukte elke keer beter.

Een ander probleempje van Mylo is dat hij steeds op het keukenaanrecht springt als ze aan het koken is, idem op de keukentafel als ze aan het eten zijn. Ook hier is het belangrijk om het gewenste gedrag af te dwingen met je lichaam en niet met de stem. Daarnaast is het ook nodig om de hond op voorhand aan te geven dat je het gedrag niet wil. Je moet dus de hond altijd een stapje voor zijn en hem zijn plaats tonen vóór hij ongewenst gedrag kan tonen en hij zichzelf vaak al beloond heeft met iets van eten te stelen van het aanrecht of de tafel.

Als laatste heb ik getoond hoe ze hem op een rustige manier kunnen buitenlaten én ook opnieuw weer naar binnen kunnen laten komen. Mylo is een intelligente hond en was ook hier direct een voorbeeldige leerling!

Als hij opnieuw zijn plaats in huis zal kennen, zal de hond helemaal veranderen. Dit kan snel gaan, en vaak worden de mensen dan overmoedig en laten ze opnieuw te snel foute dingen toe. Ik waarschuwde hen hier voor en ze beloofden om alles wat ik hen getoond had, zoveel mogelijk te oefenen op een consequente manier.

Ondertussen zijn we een aantal weken verder en heb ik mijn vriendin al verschillende keren gehoord. Het gaat goed en ze zijn heel positief over de vorderingen van Mylo. Hij heeft hun dochter niet meer willen bijten omdat hij stilletjes aan zijn plaats achteraan in de gezinsroedel begint te aanvaarden, bezoek wordt rustiger onthaald en de zetel is niet langer een bezitting van Mylo.

Het enige wat moeilijk gaat, is het stelen van het eten. Ze blijven alvast oefenen maar ook dat zie ik zeker goed komen.

Ze gaven me nog als opmerking dat mijn basisregels wel goed zijn, maar dat er toch altijd een verschil is tussen iets lezen én zien hoe het moet. Daar heeft ze inderdaad een punt en dat neem ik mee voor volgende 'klantjes'.

Dit was Pacha, één van mijn eerste studentjes op de hondenschool en de hond van mijn collega-lesgever.

Ik schrijf 'was', want vorig jaar deze tijd is hij spijtig genoeg gestorven op 4,5-jarige leeftijd...

Hij was uitgebroken uit de goed afgesloten tuin en werd aangereden op de E40, niet ver van zijn woonplaats.

Werd hij getriggerd door iets of iemand? Was het de geur van een loops teefje? Geen idee hoe dit is kunnen gebeuren...

Ik heb enkel leuke herinneringen aan hem. Hij was de mooiste bruine labrador die ik in mijn leven al was tegengekomen: prachtige intelligente kop met mooi, strak lichaam! (zeldzaam voor een labrador) Qua karakter was hij intelligent, een tikkeltje eigenwijs en vaak ook grappig.

Ik zal hem nooit vergeten!

In 2015 heb ik het geluk gehad om hier eens van te mogen proeven. Al lang geleden dus, maar ik kijk nog vaak met een grote smile terug naar de filmpjes! Als mijn rug mee wil (jaja, ik word bijna 40 ) , hoop ik dit jaar nog eens in het pak te kunnen kruipen!

Ter info: Nadien zag mijn arm blauw van de blauwe plekken en heb ik 5 dagen mijn linkerarm niet kunnen gebruiken, maar dat nam ik er met de glimlach bij. 

Veel kijkplezier :)

Via mijn dierenarts ben ik in contact gekomen met Elza (fictieve naam) en Luna.

  

Toen ik in 2014 startte met lesgeven, was Iris 9 jaar. Ze kwam vaak mee naar de hondenschool en zo kwam ik op het idee om haar mee te laten trainen met Kyra (7,5 jaar op dat moment). Het was voor Kyra 5 jaar geleden dat ze nog gehoorzaamheid gedaan had, maar als eerste ervaring in hondentraining, was zij de ideale hond voor Iris. Ze leerde de kneepjes van het vak met vallen en opstaan. 

Maar Kyra werd ouder en had niet veel plezier meer aan het trainen. Als ze een onaangelijnde oefening moest doen en ik passeerde net of ze hoorde mijn stem, dan liep ze vaak naar mij in plaats van nog te luisteren naar Iris. 

Gelukkig voor Iris, kocht mijn collega-lesgever net rond die periode (04-2016) een nieuwe pup: een grote Zwitserse Sennenhond, genaamd Lemmy. Aangezien hij zelf les geeft, kwam het voor hem goed uit dat Iris met Lemmy kon trainen, en Iris was fier dat ze de oefeningen nu eens aan een onwetende pup kon aanleren. Voor haar was dit een heel leuke, nieuwe uitdaging!

Begin september was er een clubkampioenschap en Iris heeft meegedaan met Lemmy. Ze behaalde een eerste plaats voor de puppygroep!

En Lemmy begon te groeien en te groeien. Iris deed haar best om correct te zijn met hem, maar hij woog al zeker het dubbele van haar en hij werd te krachtig. 

Net rond die periode kregen we onze eigen nieuwe pup Prisca en dus kon ze opnieuw vanop nul beginnen met haar eigen hond. Ons Prisca is trouwens volledig haar keuze. Een Australische herder in de kleuren Blue Merle, was haar sprookjeshond. 

Uiteraard zou ik hier niet voor gekozen hebben als ik het ras niet zou kunnen bieden wat het nodig heeft! Daar zou ik niet alleen mezelf mee straffen, maar ook de hond zou ongelukkig zijn moest hij niet krijgen wat hij nodig heeft.

Vorige week na de les, vertrouwde Iris mij toe dat ze Lemmy miste. Als de trainingen gedaan zijn vertrek ik meestal snel met Iris naar huis: op woensdag omdat ze de dag nadien school heeft, en op zaterdag omdat ik vaak nog boodschappen moet doen én koken. Vorige zaterdag had ik tijd en zijn we wat langer gebleven en werd Iris weer even herenigd met Lemmy :).

Mijn weekend startte goed! Ik stapte vrijdagavond van de trein en onderweg naar mijn auto, werd ik plots voorbij gelopen door een klein Dobermann Pincherke. Ik keek eens achter mij, denkend aan het baasje dat waarschijnlijk wel volgde, maar de mensen achter mij keken even verbaasd als ik en niemand kende het diertje.

Ik probeerde het tot bij mij te lokken, maar het haalde niets uit. Plots ging ze op een trapje voor een woning zitten en mijn euro begon te vallen! Ik wist van wie dit hondje was. De vorige eigenaars van deze woning zijn al enige tijd geleden verhuisd naar een naburig dorp, en ik herinnerde me wel dat men zo 2 hondjes had.

Toen ik dichterbij kwam, liep ze weer héél snel weg, bijna onder een auto.

Een telefoonnummer van deze mensen had ik niet, dus heb aangebeld aan de woning in de hoop dat de nieuwe eigenaars toch nog het nummer van de vorige zouden hebben.

En ik had geluk! De dame belde onmiddellijk het baasje op. Hij wist niet dat zijn hondje zou weggelopen zijn want hij was nog op het werk en ook zijn vrouw was niet thuis. Hij ging zijn ouders bellen om te gaan kijken. Ik kreeg nog de naam van het hondje mee om het vangen misschien te vergemakkelijken én ook zijn telefoonnummer. Dus ging ik met de auto op zoek naar het arme diertje, want het begon donker te worden en zo kon ik toch duidelijke info geven over de laatste plaats waar het beestje gezien was. Het beloofde een koude nacht te worden en zo een tenger ras zou misschien onderkoeld geraken.

Ik had geluk en kwam ze nog tegen, op weg naar het naburige dorp via een bosweg. Ik ben gestopt en riep haar naam en friemelde met een plastiek zakje, maar ze was zo bang, dat ze niet snel genoeg van mij weg kon lopen.

Thuisgekomen heb ik hem onmiddellijk opgebeld en gezegd waar ik haar het laatste had gezien. Ik kon haar nu ook beter omschrijven, want de eerste keer ging het nogal snel: het betrof een Pincher Dobermann met een lange staart en al redelijk grijs aan het smoeltje. Toen ik dat zei, bleek hij toch overtuigd dat het zijn hond was. Verder nieuws van zijn ouders had hij nog niet.

Hij bedankte me voor de info en beloofde me op de hoogte te brengen als ze terecht was.

Rond 20h30 heb ik dan een geruststellend smsje gekregen en viel er een last van mij af. Het beestje was gezond en wel, aan het bekomen van de schrik in haar warme, veilige thuis!

Zoals iets of wat af te leiden uit het woord zelf: zij fokken honden om er hun brood (veel geld) mee te verdienen, maar dit ten koste van de gezondheid van de dieren en zonder rekening te houden met erfelijke ziekten. Sommigen fokken de pups zelf, anderen importeren de pupjes uit Oostbloklanden. Deze kleine wezentjes worden veel te vroeg bij de moeder weggehaald. Dit brengt angsten en andere negatieve gevoelens met zich mee, met vaak probleemgedrag als gevolg. De moeder zelf heeft helemaal geen mooi hondenleven want die moet het ene nest na het andere werpen in veel te kleine én vaak vieze, donkere kooien. Ook inteelt is daar geen ongekend begrip!

- Er zijn altijd pups ter beschikking en dit van een hoop rassen samen. 

- De ouderdieren zijn niet aanwezig en dus ook niet te bezichtigen. 

- De prijzen liggen over het algemeen lager dan bij een erkende fokker.

- Je vindt ze via zoekertjes op tweedehandssites, vaak ook met smoesjes dat de honden 'in de familie en met kinderen' opgevoed worden om je zo tot bij hen te lokken.

Heel simpel! Er wordt hier in België veel te weinig aandacht aan besteed.

Er zijn ook veel onwetende mensen die bij een bezoek aan een broodfokker wel voelen dat er iets niet klopt, maar kijk eens, al die triestige oogjes, een lik van een pupje in het gezicht, een schattig kwispelend staartje of een zielig klein wezentje, bibberend in een hoekje... Dat is dan toch één sukkeltje dat een mooie thuis krijgt. 

Kan je het hen kwalijk nemen? Nee, want wij zijn mensen, mensen met gevoelens en laten broodfokkers net daar op inspelen!

Daarnaast leven we in een tijd dat mensen iets onmiddellijk willen als het in hun hoofd zit. 

Men wil een hond en wel direct, nemen de laptop op de schoot, googelen het gewenste ras (waar vaak ook niet veel over nagedacht wordt, maar daar zal ik eens een apart artikel over schrijven) en hopla... hopen linken met zoekertjes naar broodfokkers van het gewenste pupje! Niet alleen de prijs valt veel beter mee dan bij erkende fokkers, je kan ook kiezen uit een ruim 'assortiment' en nog beter: de hond is onmiddellijk beschikbaar!

Dit is trouwens volgens mij de grootste reden waarom zo vaak naar broodfokkers gegaan wordt. Bij erkende fokkers moet je vaak lang wachten op een pupje uit hun volgende nest en vaak zijn zelfs deze allemaal al besproken en moet nog langer gewacht worden. Ik persoonlijk zag dit als een voorbereidingsperiode. Ik heb 2 kinderen en wilde dat ze op voorhand voorbereid waren op de komst van dat nieuwe leven. Ik wilde dat ze wisten wat ik van hen zou verwachten, want een pup opvoeden vraagt veel geduld, tijd maar ook regels die door het ganse gezin moeten gevolgd worden om succesvol te zijn! Spijtig genoeg wordt ook hier vaak op voorhand niet bij stilgestaan...

Meestal na een paar dagen in huis, komen de eerste ziektesymptomen zoals diarree of hoesten de kop opsteken: parvo, kennelhoest, ...

Het prijsvoordeel dat je gedaan hebt met je aankoop bij een broodfokker, zal al snel meer dan ingehaald worden door dierenartskosten.

Daarnaast brengt de ziekte van je pup ook gevoelens van medelijden met zich mee (héél menselijk!), waardoor je de pup te veel zal verwennen met nog bijkomende gedragsproblemen als gevolg...

Ik besef dat ik met mijn artikel waarschijnlijk ook maar héél weinig mensen zal kunnen bereiken... Ik vrees dat deze praktijken sowieso moeilijk te stoppen zijn. Toch zal ik er tegen blijven strijden en het tegenhouden waar ik kan door mensen te informeren.

Zoek de Belgische rasvereniging op van het gewenste ras en vandaar uit vind je zeker wat je wil!

- Een goede fokker zal nooit meer dan 3 rassen fokken want als men het goed wil doen, kruipt er ook heel veel tijd in.

- Een goede fokker werkt niet met zoekertjes op tweedehandssites, maar rekent op mond-aan-mondreclame of naambekendheid via bvb. hondenshows.

- Een goede fokker praat enthousiast over zijn honden want hij is fier op waar hij mee bezig is!

- Een goede fokker laat je ook kennis maken met de ouderdieren (of toch minstens de moederhond). Deze worden nauwkeurig geselecteerd om erfelijke ziekten zo veel mogelijk te beperken.

Onze kennis zelf is bang van honden, dus heb ik eerst even tijd met hem doorgebracht. 

Nadien ben ik onze kleine Prisca uit de auto gaan halen want het personeel liet me weten dat er een leefgroep is die met héél veel plezier een hond welkom heet!

Kyra zat ook in de auto, maar zij heeft moeite met mensen die op haar af komen én zou dan beginnen blaffen omdat ze zich onzeker voelt en zou zo misschien paniek creëren. Prisca is nog klein en heeft graag aandacht, dus die zou genieten én andere mensen laten genieten van haar gezelschap!

Het was echt super! Ookal is Prisca zo klein, ze voelde deze mensen zo goed aan en zij op hun manier waren ook héél lief én kalm met haar. Zoals ik het hier neerschrijf, krijg ik opnieuw kiekebisj! 

Op een gegeven moment klopte een dame die in een zetel zat op haar benen opdat Prisca op haar zou springen. Prisca mag dit niet doen bij ons én deed dit ook nu niet! Ik was zo fier op haar, want uiteindelijk is ze nog maar iets ouder dan 4 maanden! Uiteraard wilde ik die dame wel kennis laten maken en vroeg ik of ik Prisca op haar schoot mocht zetten. Dit was geen enkel probleem én opnieuw overviel me zo een warm gevoel omdat dit kleine gebaar zoveel betekende voor deze dame.

Ik keek in de richting van waar het geblaf kwam en zag een volledig zwarte Cocker Spaniël op de vensterbank aan de binnenkant van een huis.

De Cocker is van nature een sterk ras qua karakter. Sinds kort ben ik te weten gekomen dat eenkleurige Cockers vaak feller van karakter zijn en dominanter uit de hoek komen dan hun meerkleurige broertjes.

Het feit dat hij op de vensterbank kon, wil dus ook zeggen dat er waarschijnlijk een zetel staat vanwaar hij daar opgeraakt.

Dit beestje heeft dus waarschijnlijk weinig of geen grenzen en regels... Een hond in de zetel, geen probleem, maar enkel op uitnodiging van de baas. Een hond op de zetel... kweet het zo niet, is niet echt de bedoeling denk ik dan. Maar blijkbaar vindt deze hond dat nog niet hoog genoeg én verklaart hij zichzelf tot heerser van die woonruimte door nog hoger te gaan staan.

Ik maak nu allemaal veronderstellingen natuurlijk... Misschien is het een kweetnie hoe braaf beestje! Maar ik zou het alvast niet toestaan. 

Een hond moet zijn plaats kennen en dat is niet in de hoogte, maar met zijn 4 pootjes op de grond of in de zetel, OP UITNODIGING VAN ZIJN BAASJE en niet uit eigen wil.

Dominique loopt shows met haar hondjes. Tof!! 

Alleen is ze zelf zo onzeker én gestresseerd dat haar hondjes dit oppikken en daardoor niet de fiere houding hebben die nodig is voor de shows.

Ik herken dit gevoel zo bij de mensen van de hondenschool. 

Soms willen baasjes het te goed doen en beginnen ze te stressen. Gevolg: de hond wil niet meer werken en frustratie volgt.

Mijn advies is elke keer opnieuw: GENIET van het samenzijn met je dier, denk aan leuke dingen, hobby's, dingen waarvan je het warm krijgt vanbinnen én STRAAL!

Denk niet aan wat verkeerd kan gaan maar kijk naar de schoonheid van je dieren en wees fier dat je je leven met hen mag delen.

Als jij plezier hebt in iets, dan zet je dat gevoel zeker over op je honden!

Dominique zei dat ze veel aan mijn raad heeft en dat doet me deugd! De band die dierenvrienden hebben, is toch speciaal hé... Ookal kennen we elkaar niet, je voelt gewoon de verbintenis door deze mooie, boeiende, gemeenschappelijke passie!

Ik hoop dan ook van harte dat ze er in slaagt om plezier te vinden in de shows en niet meer bezig te zijn met punten die ze kan verliezen. Er is zoveel meer in het leven dan dat...

Wie nieuwsgierig is naar Dominique én haar hondjes, kan haar blog bekijken via http://www.bloggen.be/chihuahualiefhebber2/ (zie link hieronder)

Ik was al een tijdje op zoek naar een hobby, iets waar ik mij voor de 100% voor kon inzetten. Vanalles heb ik geprobeerd van Zumba tot vrouwenbond tot kindergrime.

Tot ik plots tijdens een wandeling mijn vroegere lesgever zag passeren van de hondenschool waar ik 2 jaar met Kyra was geweest. Toen wist ik het: ik volg een opleiding hondentrainer én ik doe daar mijn stage! Ik nam onmiddellijk contact op met de voorzitter en kreeg daar te horen dat een diploma niet nodig is omdat het puur vrijwillig werk is. Ik kon dus onmiddellijk beginnen. 

Ik was een godsgeschenk want ze waren op zoek naar een extra lesgever, liefst een vrouw om de hardere hand van de mannelijke lesgevers te verzachten. 

Dit is een intensief engagement want het is 2x per week (woensdagavond + zaterdagnamiddag), en dat in combinatie met een gezin met twee kinderen én gaan werken... Als lesgever kan je moeilijk zeggen dat je geen zin hebt. De mensen zijn lid van de club én willen dan ook les krijgen. Na een goed gesprek thuis, heb ik beslist om er toch voor te gaan. Dit was mijn kans!

De opleiding hondentrainer ben ik wel gestart en sinds 28 juni 2016 mag ik mezelf 'gediplomeerd hondentrainer' noemen :).

Op de hondenschool heb ik al veel geleerd. Het zit helemaal anders in elkaar dan ik dacht. Het zijn niet de honden die we moeten opvoeden, maar de baasjes! Je hebt baasjes die alles opnemen en hun uiterste best doen, je hebt baasjes die voor hun plezier komen, je hebt perfectionisten die soms te veel verwachten op korte tijd met teleurstelling en frustratie als gevolg. En dan heb je baasjes die hun hond zo fel verwennen dat ze de hondenschool snel links laten liggen omdat dat niet strookt met hoe zij de opvoeding van hun hond zien. Het is al meer gebeurd dat we deze wel na een jaar terugzien omdat ze met hun hond geen weg kunnen... 

Er zijn weinig 'blijvers', maar dat vind ik niet zo erg, toch niet van mensen waarvan ik weet dat ze de goeie weg op zijn of die nood hebben aan iets anders. Soms zijn er mensen die wegblijven omdat je hen confronteert met hun tekortkomingen. Sommige mensen weigeren te denken dat het misschien wel aan hen kan liggen dat de hond niet luistert. 

Ik heb al veel bijgeleerd over hondengedrag, maar nog meer over omgaan met verschillende soorten mensen!