Van harte welkom op de blog van ons Amerika-avontuur !
Hallo en welkom op mijn blog ! Dit is mijn 'dagboek van ons 5-jarig Amerika-avontuur'. Dominique en ik wonen sinds 25 juli 2009 in Layton, Utah USA. Het is mijn manier om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leventje hier. Wij zouden het fijn vinden als u een boodschap voor ons achterlaat in ons 'gastenboek'. We kijken in ieder geval al uit naar jullie berichtjes. Alvast bedankt !
Eerst en vooral wil ik me bij jullie allemaal verontschuldigen voor het niet 'up-to-date' houden van mijn blog. Ik weet dat sommigen hier dagelijks (wel...waarschijnlijk nu niet meer?!) eens een kijkje komen nemen om te zien of ik al iets nieuws te vertellen heb en dát is iets dat al héél lang niet meer gebeurd is.
Maar daar zijn een aantal redenen voor. Eerst en vooral is het - 'ten huize van' - sinds eind juni 2013 zo ontzettend-mega-super-druk geworden dat we niet eens tijd hebben om alle foto's regelmatig na te kijken en uit te kiezen, laat staan dat ik er tijd voor had om er een verhaal van te schrijven.
Toen kwam de winter eraan en ik dacht dat ik in die periode wellicht zeën van tijd zou hebben om me helemaal op die achtergebleven verhalen te storten. Maar bij het besef van de 'laatste' winter in Utah, kwam ook het besef dat dát meteen ook ons laatste ski-seizoen zou worden en daar wilde ik zoveel mogelijk van genieten. Dus moest deze blog wijken voor persoonlijk plezier...
In het begin van dit jaar kreeg ik problemen met mijn computer die het de ene keer wel deed en de volgende keer het helemaal liet afweten. Soms maakte ik een verhaal en als ik het dan wilde nalezen viel de computer uit of werd het verhaal niet bewaard waardoor ik helemaal opnieuw moest beginnen. Totaal gefrustreerd besloot ik dan een nieuwe computer te kopen, maar helaas was dat absoluut niet hetzelfde toestel als dat wat ik al sinds jaar en dag gewend was en dus moest ik die eerst goed leren kennen en uitzoeken waar precies welke toetsen stonden.
Ook het gebrek aan inspiratie, motivatie en energie speelde een grote rol waarom ik hier zover achterop geraakte. Ik dacht dat het misschien wel eens beter zou zijn als ik het hele 'blog-gebeuren' tenminste voor een tijdje zou laten rusten en misschien daarna de inspiratie en motivatie wel vanzelf zal terugkomen want ik wil nog steeds deze 5 jaar bloggen in boekvorm gieten eens we terug in België zijn.
Momenteel zitten we in de laatste, maar meteen ook de moeilijkste periode van ons verblijf in Utah. Het is een periode van gemixte gevoelens. Van de ene kant kijken we er heel erg naar uit om terug dicht bij onze familie en dicht bij jullie allemaal te wonen. Van de andere kant hebben we de kans gehad (en genomen!) om hier zoveel te zien, te doen en zoveel nieuwe mensen te leren kennen dat het nu hartpijn doet om afscheid te moeten gaan nemen. Jullie begrijpen dat al die omstandigheden samen, niet écht bevorderlijk zijn om de inspiratie, motivatie en energie op punt te blijven houden hé?!
Dit alles gezegd zijnde, ga ik me nu eerst concentreren op de verhalen van 2014 en daarvoor begin ik met de gebruikelijke Nieuwjaarskaartjes aan de vooravond van het Nieuwe Jaar. Dan zijn jullie meteen terug een beetje bij. Daarna - en wellicht ook hier en daar tussendoor - komen alle verhalen vanaf juli t.e.m. december 2013...ik heb nog héél wat werk voor de boeg!!
Dit kleine stukje blog blijft voorlopig als 1ste stukje staan tot alles bijgewerkt is. Na alle verhalen van dit jaar zullen jullie dan zelf in de archieven moeten gaan duiken als je de rest van de verhalen ook nog wil lezen. Aan jullie de keuze of je (wel of niet) hier terug regelmatig wil komen lezen.
Heel veel liefs en veel leesplezier! Ingrid & Dominique
Naar jaarlijkse gewoonte maken we tegen het eind van januari ons tripje naar de Hardware Ranch in Hyrum (http://wildlife.utah.gov/hardwareranch) om de Elks te zien en Arno & Martine hebben geluk dat die trip net nu gepland staat! De 1ste foto hier beneden is een zicht dat we hebben vanuit het visitors center. De 2de laat duidelijk zien hoe groot die beesten wel zijn!
Een grote slee (getrokken door Belgische paarden...jawel!!) brengt ons tussen de Elks die ieder jaar naar deze plek afgezakt komen. Ze weten immers dat ze hier in wintertijd gevoederd zullen worden.
Onze vriend Toru (Japan) maakt een hele mooie foto van Niki en mij en die wil ik heel graag met jullie delen. Maar hij maakt ook schitterende foto's van de Elks en die krijgen jullie natuurlijk ook te zien. These pictures are amazing Toru! Thanks for sharing them with all of us!
Natuurlijk mag een laatste groepsfoto ook niet in het rijtje ontbreken en daar zorgt Arno voor. Wel jammer dat hij er nu niet bij opstaat. De man in de bruine vest (links) hoort niet bij ons groepje maar vond het blijkbaar zo fijn om samen met ons op de foto te staan dat hij er zelfs voor gaat poseren!
De uitstap naar de Hardware Ranch is een halve-dag-uitstap en dus hebben we tijd genoeg om ook nog naar Antelope Island State Park te gaan. Zoals jullie weten is Niki daar vrijwilliger en hij wil Arno & Martine graag eens op sleeptouw nemen op 'zijn' eiland! Vroeger zouden de Indianen gewoon hun hand boven hun ogen houden om over de gigantische vlakte te gluren naar bizons. Onze gids gebruikt daar natuurlijk een verrekijker voor. Foto 2 laat precies naar wat hij daar in de verte zoal ziet...
Maar mijn ventje weet ook waar bepaalde dieren zich ophouden op het eiland. Zo zit er bij de Ranch een 'porcupine'. Dat is een soort stekelvarken zoals jullie er wellicht al wel eens in een zoo gezien hebben maar deze exemplaren hebben alleen maar stekels op hun achterlijf. Meer uitleg hierover kan je nalezen op deze website:http://www.nhptv.org/natureworks/porcupine.htm. De porcupine hier is zo kalm en zo gewend dat mensen komen kijken naar hem dat hij zich wel heel dicht laat benaderen.
Op een gegeven moment heeft hij er echter genoeg van en houdt hij het voor bekeken. Hij kruipt een boom in omdat hij met rust gelaten wil worden, maar denkt hij nu echt dat wij hem daar niet zien zitten? Tuurlijk niet! Hij is die boom ingekropen omdat hij honger heeft. Dit beestje voedt zich met de schors van de bomen en hij heeft daar echt wel de tanden voor, maar die had hij wel eerst eens mogen poetsen voor de foto! Je ziet wel héél duidelijk zijn stekels op zijn achterlijf.
De Great Horned Owl (letterlijk vertaald 'grote gehoornde uil') houdt het hele gedoe rond die porcupine nauwlettend in de gaten. En meer over dit fascinerend dier kan je nalezen op: http://en.wikipedia.org/wiki/Great_horned_owl Jammer genoeg vind ik geen nederlanstalige website!
Met een prachtige rood/oranje/gele gloed begint de zon onder te gaan op het eiland. Arno wil daar foto's van maken en daarom begeven we ons richting het visitors center. Die ondergaande zon is het tijdstip dat de dieren gaan verzamelen voor de nacht en dus ook het meest perfecte moment om hen te zien. We hebben geluk...vlakbij de auto beslist een kudde van 'mule deer' (een hert met de lange oren van een ezel maar meer uitleg daarover vindt je op:http://en.wikipedia.org/wiki/Mule_deer) de weg over te steken.
Met deze wel zéér geslaagde foto van de zonsondergang nemen we afscheid van het eiland en begeven we ons huiswaarts. Het is alweer de laatste avond geworden voor onze gasten want morgen vertrekken ze terug naar Florida en dat afscheid wordt in stijl gevierd met de 'shot-ski'.
Arno & Martine, het was weer gezellig jullie hier in huis te hebben! We zijn blij dat we jullie ook deze keer weer een aantal aangename dagen bezorgt hebben. Helaas zal er geen 3de keer meer inzitten, maar wie weet...we hopen dat het ons lukt jullie een keertje te komen opzoeken in Florida of misschien in CA? Bedankt voor de vriendschap en voor de foto's. We wensen jullie heel veel geluk in jullie USA-avontuur!
Arno & Martine zijn naar Utah gekomen omdat ze een wintervakantie wilden hebben en wie wintervakantie zegt, zegt meteen ook skiën. Dus zijn we met hen naar Snowbasin getrokken. We hadden al verteld dat we de laatste tijd wel iedere keer tenminste één Moose zagen en mijn woorden waren nog niet koud of daar stond er weer al eentje...het is en het blijft fantastisch die beesten daar 'zomaar' te zien!
Bij Snowbasin aangekomen gaan we eerst een paar rondje 'inskiën' op Little Cat. Daarna begeven we ons naar de lift van Becker. Bij onderstaande foto's over het skiën zullen jullie misschien denken dat de beelden er raar uitzien, maar dat komt omdat wij ons fototoestel niet bijhadden en Arno de foto's maakte met zijn 'go-pro'. Voor diegenen die niet goed begrijpen wat dat is, wel...dat is een kleine, 'handen-vrij' fototoestel dat door skiërs op hun helm gebruikt wordt om foto's te kunnen maken terwijl ze zelf skiën Die cameraatjes kunnen ook op een stok bevestig worden zodat de 'fotograaf' zelf ook in beeld komt, maar ze worden uiteraard ook door meerdere sporters gebruikt zoals surfers, fietsers enz. In de lift maakt Arno eerst een foto van hun 2 en één keer boven worden ook wij erbij geroepen voor een volgende foto met zicht op 'Strawberry' (wat één van onze meest geliefde plekjes is owv het uitzicht!).
En dan gaan we aan de afdaling beginnen...
Een aantal van de ski-pistes komen tegen het einde terug samen en dan is steeds weer dat éne steile stukje waar ik steeds weer tegenop zie om het te passeren en dat is Bear Hollow. De meeste beginnende skiërs verkijken zich op dit stuk en komen hier ten val, zoals ook ik de 1ste keer! Waarschijnlijk is dat de reden waarom dit stuk - ook voor mij - een tikkeltje beangstigend is en blijft. Zoals steeds houden we vandaag ook een kleine halte voor we d'er aan beginnen. Niet omdat het zo gevaarlijk zou zijn (want dat is het niet), maar omdat er nét een klasje voorbijkomt. Ik mag zeggen dat ik toch wel een beetje kan skiën, maar als ik zie met wat voor een gemak deze kleintjes hier voorbij zoeven, word ik toch jaloers hoor!
Martine - voor wie het de eerste keer is dat ze van Becker komt - mag terecht fier zijn dat ze met zoveel gemak Bear Hollow voorbij geskiët is! Goed gedaan hoor meid!!
Na een paar uurtjes skiën is het genoeg geweest voor vandaag en moet ook de innerlijke mens voorzien worden van spijs en drank. Jullie konden het al afleiden uit bovenstaande foto's...het is echt een zonovergoten, heerlijke dag met een strakblauwe lucht en wie wil er op zo'n moment dan gaan binnenzitten. Met veel geluk hebben we één van de tafeltjes op het terras kunnen bemachtigen.
Niki & ik zijn hier niet op vakantie (alhoewel wij wel weten dat jullie dat soms denken!) en ons leventje gaat zijn gewone gangetje met werken gaan en het huishouden doen. Arno & Martine daarentegen trekken er overdag met z'n 2-tjes op uit om de buurt te verkennen, te shoppen of om op Powder Mountain te gaan skiën. Maar vanavond gaan we met z'n allen naar een ijshockey wedstrijd van de Utah Grizzlies. We gaan voor een keertje écht de Amerikaanse toer op en voorzien ons van 'scones' (een kruising tussen pannenkoeken en smoutebollen als je 't mij vraagt) en een 'medium size coke'!
Terwijl we ons tegoed doen aan ons 'natje & droogje' begint de wedstrijd en is het opletten geblazen. Deze wedstrijden kunnen 'zomaar' uit de hand beginnen lopen en op regelrechte vechtpartijen eindigen. Vanavond blijkbaar niet want behalve het nodige trek- en duw-werk blijft het vrij rustig.
Tijdens de pauze moet het publiek 'entertained' blijven en hoe kan je dat beter doen dan met een spelletje. Deze jongedame mag haar geluk gaan testen om een puck in het doel te krijgen. Daar doet ze héél erg haar best voor want de 1ste prijs is....een nieuwe auto!! Wel een raar zicht zo helemaal opgetut, laarsjes mét hoge hakjes en een helmpje op hé!
Maar staat die keeper nu zo geconcentreerd klaar om te beletten dat ze zou scoren? Nee hoor...de jongedame in kwestie heeft - letterlijk - de bal gigantisch mis geslaan en daarna is de 2de helft begonnen!
Zei ik hogerop in dit verhaal niet dat de wedstrijd vrij rustig verliep? Wel...de 2de helft is alles behalve rustig want meteen als ze herbeginnen is het al prijs. Helmen en stokken vliegen in de ronde, pucks belanden in het publiek en spelers gaan met mekaar op de vuist en het kost de scheidsrechters heel veel moeite om die vechtersbaasjes uit mekaar te krijgen! De Grizzlies winnen uiteindelijk het duel.
Als we gasten hebben willen we hen op één van die avonden laten kennis maken met 'The Wild West' en in dit restaurantje lukt dat wonderbaarlijk goed. In de 'Prairie-Schooner' zijn de tafels zo gemaakt en opgesteld dat je precies in één van de vele huifkarren zit die rond het kampvuur samenstaan. Je krijgt het gevoel dat je binnenstapt in het leven van de eerste kolonisten toen zij Utah binnentrokken, of het gevoel dat je ergens in 'the middle of nowhere' één van de figuranten bent in een film van John Wayne (http://www.johnwayne.com) of Winnetou & Old Shatterhand. Van deze laatsten vond ik een filmpje dat wel eens de moeite waard zou kunnen zijn om te herbekijken: http://vimeo.com/74445944
En met bovenstaande laatste foto is weeral een eind gekomen aan dit verhaal. Maar niet voor lang want morgen nemen we hen - en een aantal Internationals - mee op onze jaarlijkse trip naar de Hardware Ranch in Hyrum waar we naar de Elks gaan kijken. Tot dan!
Onze Nederlandse - maar nu in Florida wonende - vrienden, Arno & Martine zijn er weer. Het is voor hen de 2de keer dat ze ons komen opzoeken, maar dit keer hebben ze er doelbewust voor gekozen om er een wintervakantie van te maken om te kunnen komen skiën en dus bij deze...welkom ten huize van!!!
Vermits Utah in 2002 de Olympische Winterspelen organiseerde én vermits net nu het Sundance Filmfestival (de Amerikaanse versie van het Filmfestival van Canne) plaatsvindt, trekken we vandaag meteen naar Park City. We willen er een beetje de sfeer gaan opsnuiven.
Bij de volgende foto zullen jullie misschien denken 'waarom zet Ingrid hier nu een foto van een brug?', maar dat is niet zomaar gedaan hoor! Deze brug verbind de stad met het ski-gebied. Jullie hebben hem nog steeds niet hé?? Kijk eens goed...over deze brug gaan de skiërs rechtstreeks vanuit de stad - op de latten - naar het skie-oord en ook al skiënd weer terug. Als je heel goed kijkt zie je zelfs 1 iemand op die brug, maar helaas...we zaten in de schaduw van de gebouwen en daardoor is de foto niet helemaal duidelijk!
We wandelen verder de stad in en het is meteen duidelijk dat hier vandaag één en ander te doen is. Zo'n drukte hebben we hier nog niet dikwijls meegemaakt!
Het is nog een eindje wandelen en dus besluiten we het nuttige aan het aangename te koppelen. We gaan een beetje 'window-shoppen' (oftewel 'raampje kijken') bij de vele winkeltjes. Nu ben ik altijd wel op zoek naar iets speciaals, maar deze 'onderbroek' spant de kroon! Ik vermoed dat die speciaal is voor mensen die zich een dergelijke zetel aanschaffen zoals op de 2de foto?? In dat geval moet je wel natuurlijk, maar zelfs dan twijfel ik of ik Niki ooit zover zou krijgen dit soort onderbroeken te dragen...laat staan dat ik weet hoe ik ze zou moeten wassen! Droogkuis misschien? Haha!!
Op het volgende bankje houden we even halt want van al dat shoppen zijn we een beetje moe geworden. En ook deze bank is een specialleke hoor! Het is een verwarmde bank! Ja...jullie lezen het correct! Dit bankje - waarvan de stad er een paar rijk is - is idd verwarmd en dus comfortabel warm. Als we zien dat onze mannen aan de overkant staan en ons zoeken doen we er alles aan om hun aandacht te trekken!
En weer gaat het verder richting de filmzaal. Onderstaande foto's schetsen een paar sfeerbeelden over de straat en hoe dichterbij we komen, hoe meer volk er op de been is!
We lopen een zoveelste winkel in en meteen is Martine (die van Friese afkomst is!) in de wolken want kijk...tussen alle mogelijke Amerikaanse spulletjes (en 'made in China) vindt ze ook deze schaatsen. Fier als een gieter wil ze er uiteraard mee op de foto al was het alleen al maar om een bewijs te hebben!
Bij de ingang van een wel heel smal reisbureautje staat een opgemaakte grizzlie-beer en we zijn hier al zo dikwijls aan voorbij gelopen, maar vandaag moet en zal ik hier een foto van hebben! Ik wil wel eens voor eens en voor altijd eens duidelijk aantonen hoe groot zo'n grizzlie eigenlijk wel is! Jongens wat ben ik blij dat dit exemplaar een opgezet beest is en dat we die tot nog toe nog nergens dichtbij zijn tegengekomen!!
We hebben bijna ons doel bereikt maar het moet gezegd zijn...ze doen er hier echt wel wat aan om de zovele bezoekers te verwelkomen en vooral te lokken. Bijna alle winkels, hotels en pubs willen zo fel mogelijk opvallen en de versieringen liegen er niet om! Daar gaan we straks waarschijnlijk iets drinken!
En zo zijn we eindelijk bij het filmfestival aangekomen waar we verwelkomt worden door dit rare heerschap! Volgens mij zou die zo kunnen overgewaaid zijn van Jazz Bilzen (als dat nog zou bestaan!).
We zijn niet alleen naar Park City gekomen om rond te slenteren of om aan window-shoppen te doen, maar wilden eigenlijk héél graag wel eens de ene of de andere bekendheid tegen het lijf lopen. Helaas...we zullen ons vandaag tevreden moeten stellen met een foto aan het Egyptian Theatre waar weliswaar een aantal films gedraaid worden, maar waar de Hollywood-sterren waarschijnlijk de achterdeur van weten!!
Tot zover dit verhaal van een eerste, drukke dag in goed gezelschap! Ingrid
Voor mijn verjaardag had ik van Marianne een traktatie-waardebon gekregen voor make-up van MAC. Maar omdat Marianne ski-instructrice is op Snowbasin en ik al een hele tijd last heb van een vervelend jeukende uitslag rond mijn ogen heeft het tot vandaag geduurd om een juiste datum te vinden. We hebben om 11am een afspraak in de Mall en gaan ons vandaag eens lekker laten verwennen en ons 'laten' schminken. Marianne mag als 1ste aan de beurt want op die manier kan ik natuurlijk toekijken hoe ze hier te werk gaan en kan ik het nodige beeldmateriaal bijeen sprokkelen.
Ze krijgt de nodige uitleg én de kneepjes van het vak te horen en daarna mag ze zelf aan de slag...uiteraard ook weer onder vakkundig toezicht.
Als het plaatje bijna 'perfect' is, komt als laatste de lipstick aan de beurt.
Na Marianne ben ik aan de beurt. Ik concentreer me om zoveel mogelijk uitleg in me op te nemen en dat is duidelijk zichtbaar in onderstaande foto...zie eens hoe serieus!! Ik wil natuurlijk wel iets bijleren hé!!
Iemand die aan je gezicht zit te prullen...die je de nodige uitleg geeft terwijl je in een spiegel probeert te volgen wat er precies gebeurd...en daarbovenop nog eens iemand anders die met haar telefoontje vlak voor je neus staat om je te doen lachen en foto's te maken...probeer je dan maar eens serieus te houden!!
En dan ben ook ik klaar om weer huiswaarts te keren. Het is te zeggen...de haren moet nog een beetje gefatsoeneerd worden, maar de rest is toch al in orde.
Een laatste blik in de spiegel verteld ons dat we d'er alle 2 goed uitzien en meteen wordt de verkoopster tot privé-fotografe gebombardeerd want we willen ook wel graag samen op de foto.
En ook nu wordt de vraag gesteld of we zussen zijn. Als uit één mond, zonder mekaar te bekijken, zonder blikken of blozen en zonder nadenken antwoorden we gelijkertijd 'ja natuurlijk'. Daarna bekijken we mekaar eens en hebben alle 2 de grootste moeite om het niet helemaal uit te proesten.
Marianne, my sweet friend, thank you so much for this nice treat/experience! I enjoyed it very much especially because this will be yet an other fun memory we share. And BTW...who's looking gorgeous now, right?! Hopefully our hubbies think the same...
Marianne en ik hebben een Canadese vriendin Michelle die regelmatig samen met ons kaarten maakt. Door zoveel met mekaar op te trekken hebben we met z'n 3-tjes een hechte vriendschapsband opgebouwd. Daardoor weten we al heel lang dat Michelle en haar Michael graag aan kinderen zouden beginnen. En vandaag is het zover...onze vriendin Michelle is zwanger en dat moet gevierd worden. We spreken af om te gaan lunchen en bij zo'n nieuws - waar we trouwens al heel lang op wachten - hoort de nodige foto!!
Congrats Michelle & Michael!! We're sooooo happy for both of you and we wish you nothing but the very best for the pregnancy and for the baby. Marianne is a little disappointed that she's not going to be around for the birth anymore, but me...I'm very happy that I will be able to meet with baby X and that I will have the opportunity to cuddle your little bundle of joy!!
Diezelfde namiddag hebben we de allerlaatste bowling game op de basis! In een eerder bericht schreef ik al dat we niet genoeg teams bij mekaar krijgen om nog langer competitief te blijven verder spelen en dus heeft het bestuur beslist het hele boeltje dan maar op te doeken. Voorzitter Mark geeft ons de nodige uitleg en daarna wordt er nog één keertje een 'officiële' foto gemaakt van de '4-Queens' met hun sub (komt van 'substitute' of vervanger en dat is diegene die moet invallen als één van ons er niet kan zijn). Vlnr. zijn dat Inger-Lise (Norway), Heidi & ik (Belgium), Sigal (Israel) en Karin (German/American).
En dan kunnen we eraan beginnen...nog een laatste keer zeer geconcentreerd bowlen, nog een laatste keer competitief opnemen tegen onze tegenstanders, nog een laatste keer écht wel willen winnen...we laten het niet aan ons hart komen en spelen alsof ons leven er van afhangt!
Maar het bestuur heeft ook een verrassing voor ons in petto! Vermits er nog een beetje centen in kas zijn en omdat we ons serieus aan 't inspannen zijn, worden we getrakteerd op pizza en drankjes! Daar zeggen we natuurlijk niet 'nee' op...een stukje pizza smaakt altijd!
Aziaten zijn Aziaten en als er een fototoestel in de buurt is zullen ze er alles aan doen om in beeld te komen. Zo ook dit heerschap vlnr. Mark (Taiwan), Toru (Japan) & Kenny (Singapore).
Maar ook in het bowlen is de rivaliteit nooit ver weg en onze Asian Delights zouden maar beter opletten want hun tegenstanders kijken nauwlettend toe en hopen zo, ongemerkt hun slag te kunnen slaan...
Kenny, Mark & Dominique gaan graag en regelmatig samen vissen en natuurlijk willen ze ook wel eens een foto met z'n 3-tjes want als ze samen op pad zijn, is er altijd één iemand die NIET bij op de foto staat. Vermits ik het fototoestel in handen heb is dat klusje dan ook snel geklaard...
Als laatste foto voor vandaag post ik er hier nog eentje van de bowling-schatbewaarder. En meteen wordt duidelijk hoe serieus hij de job 'schatbewaarder' op zich neemt hé!!
Ziezo...het hele bowling gebeuren is nu definitief over en uit! Tijd om een andere bezigheid te gaan zoeken! Maar dat zal wellicht niet zo'n groot probleem zijn.
Naast de weg die we altijd nemen om Snowbasin te bereiken (Weber Canyon) loopt er een spoorweg en op woensdag 8 januari is daar in de vroege morgen een botsing geweest tussen 2 met graan geladen treinen. Door die botsing zijn een aantal wagons ontspoort, via de berm afgegleden (door de sneeuw en het ijs) en alzo op de weg terecht gekomen. Je kan je voorstellen wat voor een ravage dat heeft aangericht! Al bij al is dat hele voorval goed afgelopen en heeft het geen menselijke slachtoffers gemaakt, behalve dan wat snijwonden en builen bij de 3 aanwezige werkers op die treinen. Vermits ik geen expert ben en er zelf ook niet bij was geef ik jullie de website van 'Fox 13' door voor diegenen die dat hele voorval een beetje meer willen gaan uitpluizen http://fox13now.com/2014/01/08/train-derails-in-weber-canyon/ Foto's kan ik jullie wel tonen natuurlijk dus hier komen ze
Zoals je ziet...soms gebeuren er toch ook wel spectaculaire dingen hier in Utah! Maar het treinongeval is niet het enigste voor nu. Amper een paar dagen later rijden Niki en ik naar Snowbasin als we plots een aantal auto's zien staan. Niet zomaar de gewone dagdagelijkse auto's van doordeweekse mensen, maar wel van sheriffs en van de CSI. Nu kennen we natuurlijk CSI (Crime Scene Investigation) van de series op TV, maar om dat hier zomaar op weg naar Snowbasin tegen te komen, is toch wel een heel ander paar mouwen hoor! Hier wordt duidelijk de een/of de ander misdaad onderzocht!
Diezelfde avond krijgen we dan te horen via het nieuws dat er een lichaam ontdekt werd dichtbij het ski-gebied en dat er vandaag een mega-groots-opgezette-reconstructie gehouden werd.
Het zou hier gaan om een moord waarvoor 4 verdachten werden aangehouden. Meer tekst en uitleg wil ik daarover hier niet kwijt, maar de foto's van het groots opgezette spektakel krijgen jullie wel te zien.
En ik die dacht dat al die CSI-toestanden een ver-van-mijn-bed-show waren!
Weer 2 dagen later is het opnieuw goed mis hier! Dit keer is er een snowboarder vermist. De brave man had gisteren met zijn vriend de afdaling van op John Paul's aangevat, maar moest op een gegeven moment stoppen om de bindings van zijn snowboard na te kijken. Door dat het weer heel slecht was zijn die 2 mekaar kwijt geraakt en is hij gedesoriënteerd geraakt, kwam op onbekend terrein geraakt en vond de weg niet meer terug. Als overmaat van ramp was het reeds laat in de namiddag. Snow-patrol is dan wel nog gaan zoeken, maar heeft het onderzoek moeten staken omdat het té donker en té gevaarlijk werd. De man heeft de nacht op de berg doorgebracht maar is gelukkig de volgende dag meteen gevonden en verenigd met zijn familie! De website van 'Good4Utah' verteld er meer over: http://www.good4utah.com/story/missing-snowboarder-found-alive-near-snowbasin/d/story/1614h2YMUU6QACe0OyjRdQ
Laat ik dan toch maar liever verhalen vertellen over plezantere dingen, niet? Ik doe in ieder geval mijn best! Ingrid
Sinds Thanksgiving (28/11/2013) is het ski-seizoen gestart en ik weet me heus wel recht te houden op die latten, maar als ik al die skiërs zo elegant van die berg zie afkomen, weet ik dat ik mijn techniek toch nog heel wat zou kunnen bijschaven. Daarom ga ik een aantal skilessen nemen.
Het is zondagmorgen 9am als we met z'n allen bij de liften verzamelen waar we eerst kennismaken om daarna de eerste instructies te krijgen. De eerste les wordt een try-out om te ontdekken waar ieders capaciteiten en grenzen liggen voordat we ons naar hogergelegen gebieden begeven.
Nog even had ik gehoopt dat het onze Deense vriendin Marianne zou zijn die de les zou geven, maar zij heeft een groepje tieners toegewezen gekregen. Als uiteindelijk iedereen er klaar voor is, maakt Niki nog een laatste foto van het hele groepje en kan het avontuur beginnen. De eerstkomende 4 zondagen op rij trek ik er met deze groep op uit om de juiste kneepjes van het skiën te leren en wie weet...misschien kom ik hier binnenkort wel als een volleerd skiër de berg 'afgesuisd'...
Na 2 uur ski-klas en vele nieuwe uitdagingen zit de les erop. Na de lunch en voldoende gerust te hebben gaan Niki en ik nog een paar uurtjes met z'n 2-tjes skiën. Helaas de wolken komen opzetten en het wordt vlug donker dus tegen 3pm rijden we terug naar huis. Als we het laatste stuk naar huis aanvatten kan ik het niet laten om een aantal foto's van Antelope Island te maken. Wat ligt het er mooi bij...
Wat doen we nog meer op een een koude winteravond in januari? Wel...het wordt de hoogste tijd om de kerstboom en alle toebehoren op te ruimen en op deze foto's zie je dat ik de daad bij het woord voeg.
Het is een vreemd gevoel want dit keer moet alles héél goed ingepakt worden. De volgende keer dat de kerstversiering immers terug tevoorschijn zal komen, zal dat in België zijn! We willen zoveel mogelijk herinneringen vastleggen op de gevoelige plaat dus daar horen ook onderstaande foto's bij als bewijs dat we wel degelijk écht begonnen zijn aan onze terugtocht.
Dominique krijgt de eer en het genoegen om alle spullen naar de kelder te brengen. Daar maakt hij er meteen werk van om de dingen voor de verkoop in de ene kelder te ordenen.
Alle andere spullen - die we uiteraard wél zullen meenemen - worden al meteen op een andere plek ondergebracht want als de verhuizers komen moet alles uitgesorteerd zijn. Kwestie dat zij precies weten wat er wel en niet mee naar België moet.
Als een donderslag bij heldere hemel slaat 's anderendaags de winter weer eens flink toe. Vanmorgen was de weg helemaal open maar hoe later het wordt, hoe dreigender de lucht er gaat uitzien. Via radio & TV krijgen we waarschuwingen voor zwaar winterweer te horen en dat vanaf 3:30pm. Dat betekent dat de avondspits (en dus ook Niki!) de volle laag zou krijgen. En inderdaad...een half uur voor ik mijn ventje thuis verwacht begint het lichtjes te sneeuwen en nog voor hij er is ligt er al een tapijtje van zo'n 10cm! Niki laat veiligheidshalve de auto dan maar op straat staan en begint meteen met snow-blowen.
Gelukkig valt het allemaal nogal mee want 's anderendaags is de zon alweer van de partij en is het hele voorval alweer snel vergeten. Niet te geloven hoe snel het weer hier in Utah kan omslaan...
Het is Oudjaar dag en na een heerlijke nachtrust zijn we op weg voor het ontbijt. In België kennen we de traditie dat op Nieuwjaar dag de 'ijsberen' een duik nemen in de Noordzee, maar ik wist niet dat ze hier ook zo'n traditie er op na hielden hoor! Als je 't mij vraagt...het is en blijft een raar zicht om iemand in zijn zwembroek te zien rondlopen als de sneeuw ligt en als het vriest dat het kraakt!
Na het ontbijt checken we uit in hotel 'Homestead Resort' om weer in te checken in hotel 'Zermatt' (en dat klinkt écht wel Zwitsers of Oostenrijks hé!) en zo ziet het er ook uit...
Het voordeel van het verhuizen naar de 'Zermatt' (dat bijna tegenover het andere hotel ligt) is dat hier vanavond het Masquerade Ball doorgaat (zie uitnodiging!). We hoeven dus niet meer de deur uit voor het geval één iemand (en voor alle duidelijkheid ik bedoel niet mezelf hé!!) teveel zou gedronken hebben!
Netjes opgekleed, voorzien van het nodige masker en na - om het even met Niki's woorden te zeggen 'een stevig bodemke gelegd te hebben' - zijn we om 8:30pm paraat om ons eens goed te gaan uitleven. Natuurlijk vinden we ook nu een gewillig slachtoffer dat onze aanwezigheid op de gevoelige plaat vastlegt. De 2de foto maakte Niki en ik moet zeggen dat ik 'em eigenlijk wel heel mooi vind hoor!
Drank is er à volonté en de kleine maar oh zo lekkere hapjes worden blijkbaar door iedereen enorm op prijs gesteld want de obers gaan de hele avond af en aan met schotels. We hebben een geweldige avond en zowel Niki als ik leven ons uit op de dansvloer en dat bewijzen vast en zeker onderstaande foto's.
Als het dan zo stilaan naar de klok van 12-ven gaat, zorg ik dat ik zéker een plekje op de dansvloer kan bemachtigen want zometeen gaat het aftellen beginnen.
De ballonnen hangen klaar, het orkest telt al zingend af en dan is het zover...HAPPY NEW YEAR EVERYONE!!!
Na het gekus en het overmaken van beste wensen (zelfs aan onbekenden) heeft de zanger van het orkest er genoeg van van braafjes op zijn podiumke te blijven staan en mengt hij zich in het feestgedruis.
De gezelligheid blijft nog een tijdje nazinderen en plots ontdekken we - totaal onverwachts - tussen al die feestende mensen één iemand van Hill Officers Spousse's Club...Sheryl en haar man zijn hier! Terwijl het orkest aankondigt dat het zijn allerlaatste lied inzet, begeven we ons nog snel (en op de blote voeten) een laatste keer op de dansvloer. Tja...feesten tot in de vroege ochtenduren - zoals ze dat in België en in Europa kennen - dàt kennen ze hier niet. We zijn nu eenmaal in Utah hé!!
Als allerlaatste maakt Sheryl een foto van ons 2-tjes. Je ziet duidelijk dat één van ons 2 toch wel erg moe geworden is van al dat feesten, dus maar goed dat het feestje toch voorbij is...
Maar is Niki écht moe? Of is hier meer aan de hand? Ik ben er niet zeker van maar als ik deze laatste foto bekijk vrees ik dat er méér aan de hand is dan alleen maar vermoeidheid...het wordt hoog tijd dat hij zijn bed in kruipt en ik vrees dat er morgen iemand serieuze hoofdpijn gaat hebben!
Happy New Year Belgium & Europe! And may all your wishes come true in 2014!! Good night! Ingrid
