Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
do i need to say more
08-10-2015
het dagdagelijkse leven
Het dagelijkse leven lijkt zo gewoon, zo normaal. Zo standaard. Maar toch draag ik elke dag elke minuut van elke dag, elke seconde van elke minuut mijn geheim mee.
Ik zou veel liever tegen de wereld zeggen "kijk, ik heb seropositief, ik heb HIV en ik heb dit al lang. Ik draag dit elke dag mee maar ik belast er niemand mee want ik weet wat ik kan en niet kan doen. Ik weet dat je mij anders gaat bezien, maar dat heb je de afgelopen maanden niet gedaan. waarom dan nu wel?"
Maar zo werkt de wereld niet.
Er zijn tussen mijn diagnose en nu al verschillende keren in de media dingen geweest over HIV en telkens spreek ik de mensen daar over aan. "Eigenlijk wel goe e. mensen met hiv moeten normaal kunnen tussen de gewone mens, ik vind ni da da iets is waar iemand zich over zich zou moeten schamen", meestal met het deksel op mijn neus van " z'n mensen wil ik toch niet in mijn vriendenkring ze" of "ieuw, das echt gewoon schandalig da die mensen zo gewoon een leven mogen leiden".
Wat is er mis met de mensen die ik dacht dat me wel zouden begrijpen? Waarom kan niet iedereen hiv gewoon aanvaarden zoals de griep of als malaria?
Ik ben niet vies, ik was me waarschijnlijk even veel als 90% van de bevolking en ik ruik niet bepaald anders ofzo. Mijne was word ook gedaan me schuite duur product dus niks vuil aan mij !!
Ik heb juridische goedkeuring om een contact sport te doen. Dus waarom zou ik dan niet gewoon moeten kunnen functioneren als iedereen het weet.
Ik heb het aanvaard. Hoe moeilijk het ook soms is. Zeker als je weer iemand probeert te overtuigen dat HIV een normale zaak is en eigenlijk niks mis mee is.
Hiv en ik zijn 1 en jammer genoeg kan ik er niet vanaf. Hoe graag ik ook zou willen. Het is er en gaat NOOIT weg. Ik ben niet als persoon verandert. Ik ben nog steeds wie ik was voor mijn diagnose, ik heb gewoon weer extra bagage (waar niet iedereen mee kan leven).
Dit was een oplossing voor al een mens zijn proberen.
Ga eens praten met een wildvreemd persoon, want die weten toch wel wat je als persoon voelt en denkt.
Cora, zo noemde de vrouw waarbij ik een afspraak had binnen het tropische instituut. Een volwassen vrouw van ongeveer 36 met 4 kinderen en kern gezond. Wat ging zij nu afweten van mijn situatie.
Een meisje (want vrouw voel ik me nog steeds ni) van 25, voltijdse job, halftijdse bij job (waarmee ik gestopt ben sinds mn diagnose omdat het te zwaar was), soort lief/vriendje (als je het zo kon noemen), altijd het buiten beentje geweest en nu ook nog eens seropositief.
Wat, nee, hoe kon zij nu weten wat ik meemaakte. Wat wist ze af van mijn situatie??
Na een uurtje met en vooral tegen haar te praten viel me op hoe bevrijdend het was. Hoe hard het oplucht om mee te delen hoe slecht ik me voelde en iemand dat daar begrip voor opbracht. Iemand dat niet oordeelde over de situatie of iemand dat het tegen iedereen zou doorvertellen. Iemand dat me niet kende en me ook niets kwalijk nam als ik iets niet wou vertellen. Als ik iets voor mezelf wou houden was da prima voor haar. Het ging om mij en niet om haar of om wat ze wou weten. Ze wou alleen maar weten wat ik wou vertellen en wat ik haar wou toevertrouwen. Het luchtte op. Het nam een deel van het gewicht van mn schouders.
Op het eind van het gesprek was haar doos zakdoeken (die ze int begin vers geopend had) geplunderd en haar vuilbak er vol van. Mijn tranen waren zo goed als op, mijn ogen rood en gezwollen van al mijn gehuil. Vaak tranen van verdriet maar ook enkele van vreugde omdat ze toch ook de leuke dingen probeerde te accentueren.
Met een goed gevoel stapte ik toch buiten. En nu ook, elke keer ik geweest ben laat ik een lading achter en kan ik alles weer even wat beter aan.
Mijn beste vriend. Mijn beste vriend is homoseksueel en actief binnen heel het milieu en over alles altijd op de hoogte. Hij loopt met een vereniging mee tijdens de gay parade, gaat naar feestjes en zit in de organisatie van Mixed mee.
Peace off cake aangezien hij weet wat HIV net inhoud. Hij kan mij meer uitleg geven dan ik hem waarschijnlijk.
Met een klein hartje bel ik aan, wandel ik de veel te hoge trap op naar het 3de verdiep waar hij me vrolijk opwacht in de keuken. Zonder enig kwaad gaan we samen in de zetel zitten en zegt hij niets vermoedend "alles goed?"
Laat dat nu net de vraag zijn die ik de afgelopen weken haat!
'Neen, ik kan mijn leven niet meer aan. Ik ben mijn leven niet waard en ik haat mezelf. Ik ga dood aan een ziekte die ik niet wil en die ik nooit gevraagd heb en ik kan hier niet mee om. Ik wil dood en ik meen het' zou mijn 100% eerlijk antwoord zijn. Maar zo kan ik het niet verwoorden dus zeg ik "niet echt, kunnen we even een avondje over mij praten?"
"Natuurlijk, wat iser aan de hand lieverd?"
De tranen stromen over mijn wangen en de woorden blijven zoek. Ik krijg geen letter over mijn lippen. Ik zit daar wat te snotteren en te snikken alsof ik zelf geen controle heb over mijn daden.
Na 3 minuten komen de woorden "ik ben seropositief, en ik kan het niet plaatsen sorry"
"Maar lieverd, kom hier. HIV is het eind van de wereld niet e. Je gaat nog lang ni dood of ziek worden ofzo e! Ge gaat da ff moeten plaatsen en nadien gaat ge da aanvaarden en gaat ge daar gewoon mee oud worden"
Verdere vragen kwamen zoals wie wat waar wanneer waarom.. de standaard reactie volgende en we hebben een hele avond erover gepraat. Hij heeft me bevestigd wat de dokter verteld hadden en heeft me ook andere dingen vertelt dat dat ik nog niet wist. De eerste biecht was een feit en gek genoeg een succes.
Mijn beste vriend, nog steeds, de geweldigste man op aarde. Ik blijf fier op het te mogen zeggen dat hij mijn beste vriend is.
Ik wandel een veel te groot gebouw binnen met een veel te klein hartje. De tranen onder bedwang maar niet volledig.
Een balie, ik meld me aan.
"Aan het einde van de gang is wacht kamer 2, neem daar even plaats, de dokter komt dadelijk bij u." Patrick Soentjes noemt hij.
Spannend!
Een 10 minuten later klinkt mijn naam door de gang. Ik sta op en kijk een man aan die naar me kijkt en slikt. "kom maar mee."
Ik volg naar een klein praktijkje op het einde van de gang. Neem plaats op 1 van de 2 stoelen die aan de bezoekers kant staan en kijk hem aan.
Ik voel de tranen vechten om eruit te mogen lopen. "Hoe gaat het met u vandaag?", waarom weer die vraag, de tranen beginnen te lopen en ik snotter "slecht maar daarvoor ben ik hier natuurlijk." Hij bekijkt mijn bloeduitslagen en knikt. Net daarvoor had hij een nieuwe doos papieren zakdoekjes voor mn neus neergeploft en gezegd "leef u uit.".
Aangezien ik hem duidelijk had gemaakt dat ik niets afwist van wat en hoe kreeg ik de hele uitleg. Hij wist mijn waarden niet dus moet ik meer bloed geven en urine om alles te bepalen en dan wist hij zelf ook meer. Dan kon hij zeggen wat mijn optie's waren. Maar dood gaan was daar zeker geen van.
Ik ga maar 3 jaar minder lang leven dan de gemiddelde levensverwachtingen, ik zou nog gezonde kinderen kunnen baren, met behulp van medicatie zou ik zelfs na verloop van tijd zonder condoom kunnen vrijen met mijn partner (niet dat ik in bezit ben van een partner maar leuk dat de optie er is). Het zou allemaal wel goed komen.
Het voelt verre van goed of van ooit goed komen. Hij bevestigde wel dat het leven zoals ik het kende gedaan was. Ik zou het emotioneel niet meer kunnen om een one night stand te hebben bijvoorbeeld. Of met iemand dat van de vrienden gewoon casuale seks hebben. Die dingen zouden me te zwaar gaan vallen bevestigde hij. Hij zei me dat zolang ik niet therapie ontrouw ben ik een geweldige toekomst kan leven met de ziekte onder bedwang.
Hem geloven gaat nog steeds heel moeilijk maar we geloven hem omdat het anders nog zwaarder is.
Vrijdag avond. Charlotte is me komen halen in Antwerpen.
Ik zat in mijn auto te janken als een klein kind ergens aan de kant van de weg. De tranen die niet wouden stoppen bleven stromen alsof ze nooit zouden ophouden.
Ze kwam en trok me uit de auto, gaf me een knuffel en zei me dat alles goed ging komen. Ik ging niet doodgaan en al zeker niet voor haar. Ze wou mijn bloedvriendin worden daar ter plaatsen. "Kom, pakt een mes en we doen da. Samen uit, Samen thuis!"
Dit heb ik geweigerd.
"Ge weet ni hoe moeilijk dit nieuws is, ik hoop dat ik dit noooooit aan iemand geef"
Na een uurtje te praten hebben we de auto gestart en zijn we naar mij thuis gegaan. We hebben bij mij thuis een film gezien en zijn als lepeltje-lepeltje gaan slapen. Het klinkt heel vreemd maar haar armen rond mij gaf me een gerust en goed gevoel. Al sussend is ze inslaap gevallen, mijn tranen liepen nog steeds, wel aan een trager tempo en minder snikken en snot maar onophoudend liepen ze over mn wangen.
Iedereen heeft in zijn leven iemand dat altijd iets heeft. Ziek, gewond,.. altijd iets. Voor 100% van de mensen in mijn leven ben ik die ene persoon. Mijne rug, mijn darmen, mijn hoofd, ... Ik heb altijd iets.
Zaterdag moet ik naar DLO in Lier voor andere testen (mijn haar besloot uit te vallen een maand of 2 geleden en ik wou weten waarom).
De testen duurden in totaal 4uur. 4uur in de wachtkamer en af en toe een bloedafname (een suikercurve voor die die het kennen). En dan mochten we beschikken. We gingen met 2 even uitwaaien aan zee. Ik had geld bij elkaar gespaard voor een droom maar die kon me even gestolen worden. Met dit geld ging in nu een weekend naar zee met Charlotte.
Zaterdag hebben we geprobeerd een stapke in de wereld te zetten maar daar kwam niet veel van in huis, ik voelde me niet goed, Charlotte merkte het en nam een deel van mijn leiden over. Samen chocolade wreten en een filmke kijken dan maar. Rond 3uur is Charlotte in slaap gevallen. Ik ben op het strand gaan zitten tot 5, uithuilen en mijn tranen in zee laten lopen. Het ijskoude water deed goed aan mijn voeten, benen en kont. 3x is de politie mij komen melden dat ik niet mocht zijn waar ik was. 3x ben ik gewoon terug gegaan. Het deed goed en ik had het nodig.
Om 8uur ben ik ontwaakt. Charlotte werd wakker tegen 10. "Goed geslapen jij?" Ik zat in de zetel naar buiten te kijken "super goed". Ik kon ook niet ontkennen dat die 2uurtjes me wonderen hadden gedaan. Mijn traan kanalen konden er weer helemaal tegenaan.
Pasop, we hebben dat weekend ook een paar keer de slappe lach gehad. We hebben ons reuze goed geamuzeerd. We hebben het varken uit gehangen en onozel gedaan. Gewoon, omdat het kan!! En omdat ze toch geweldig is. Ze is een verbazend geweldig persoon! al ziet ze het zelf niet in.
Zondag zijn we samen in zee gelopen. Ons hotelkamertje was op de dijk dus konden we recht de zeer zien het strand was 3 meter voor ons. Dus waarom ons niet helemaal omkleden (ondergoed dat niet van kant is), dekentje rond wikkelen en een spurt trekken tot we met onze oren bedekt zijn met veel te zout water?
Dat hoort toch bij onze uitstap, helemaal nat en volledig onderkoeld terug naar de kamer hollen terwijl alle mensen nog steeds verbaast ons na keken hoe gek we waren dat we zoiets deden. Gek hoe je van iemand kan houden zonder er bij stil te staan. De moment dat we boven in het veel te kleine doucheke stonden op te warmen besefte ik dat ze echt wel een te goede vriendin is. Mijn zuske.
Die avond heeft ze me ook weer vastgepakt en is ze al sussend inslaap gevallen en gek genoeg ik ook. Ik heb die avond zeker 5uur in haar armen geslapen.
Maandag Terug naar huis vertrokken want ik moest naar het tropische instituut voor mijn eerste dokter afspraak.
Ik ben niet vies van u e. nooit geweest, zal ik nooit zijn
Kom da we same iets eten want ik ga ni anders doen e
Misschien moet ge plakkers meeneme maar ik heb da ook altijd. voordeel van hakken dragen, steekt da daar op, niemand heeft zake me u persoonlijke spulle al vallen ze op
Oh, ik heb nog massa's condooms liggen, ge krijgt er wel 500 fzo, kunde toch een maandje verder e
Bloedvriendinnen worden?
Het leven zal even hard zijn maar eens ge het geplaatst hebt gaan we same viere dage leeft
Elke verjaardag van u was al speciaal, nu hebde weer een excuus hem elk jaar nog fantastischer te maken
Misschien een reden tot een feestje? tis geen kanker e, ge gaat ni dood e!
Verandert er nu iets misschien?
De mense da u hiervoor laten vallen kennen u ni.
Aah, moet ik u nu laten vallen ofzo?
Was dit u nieuws waarvoor ge zo moest huilen? Meiske, ge weet dak van u hou zelfs nu
Je gaat door de 5 tekenen van rouw in het aanvaarden dat je chronisch ziek bent. Dat wist de dokter me te vertellen de moment dat ze me het nieuws bracht.
Stadion 1: Ontkenning!
De grond zakt onder je voeten weg. De wereld die je kent laat je achter en word dit zwart gat rond jou. Het enige dat je hoort is die ene zin opnieuw en opnieuw.
"Is het mogelijk dat mijn bloed verwisseld is geweest met dat van iemand anders?"
"Kan de test fout zijn geweest?"
"Bestaat de kans dat er een vergissing is gebeurt?"
"Ik kan toch niet seropositief zijn? Ik ben 25 jaar"
"Ik veronderstel dat er slecht nieuws ging volgend maar je overdrijft hoor dokter, ik kan het echte nieuws wel aan, dit niet."
"Misschien moeten we opnieuw want er is een fout gebeurt hoor"
...
Ik heb het allemaal gezegd. En meer.
De kans is zo klein dat er een fout gebeurt. Aangezien ze de moment dat antistoffen gevonden worden er onmiddellijk een tweede staal word genomen (ze nemen steeds 2 tubes minimum) en opnieuw getest word. En dan heb je direct de bevestiging. Natuurlijk moet je naar een speciaal ziekenhuis achtig iets waar ze het nog eens allemaal doornemen en testen. Maar dit was 100% waarheid.
Ik ben seropositief. Maar ik kan niet. Ik kan onmogelijk seropositief zijn! Iedereen kan zoiets overkomen, maar mij toch niet. Ik ben verantwoordelijk, ik pas op met die dingen, mijn ouders hebben al eens iemand moeten laten gaan met hiv. Dus ik kan het hun toch niet aandoen?! Ik kan toch onmogelijk hiv-drager zijn. De ziekte die je van seks krijgt! De ziekte die levens vernield. De ziekte die voor zoveel leed heeft gezorgd bij mijn familie toen mijn nonkel ze had en eraan gestorven is.
Ik kan niet, en was zeker niet Seropositief!
"Dokter, mag ik weg gaan alsjeblieft?"
De Dokter heeft me tegen gehouden (maar goed ook) en heeft even met me gepraat. Blijkbaar is dit een standaard procedure bij mensen jonger dan 35 dat dit nieuws krijgen want zoals ze voorspelde was ik niet van plan braaf naar huis te gaan. Natuurlijk ging ik mezelf iets aandoen. Mijn leven kon niet eindigen met een lange ziektesleep die ondragelijk was voor mij en voor de mensen die om mij geven. Als er nog veel mensen over bleven na dat ik dit nieuws melde. Onmogelijk !! Dus was er ook maar 1 oplossing.
Dit gesprek had nooit plaats gevonden en ik schreef een brief dat ik het leven niet meer aankon en pleeg zelfmoord voor ik iemand zie of hoor. Simpel, niemand wist het dus was het er niet en ik was uit het leven gestapt omdat ik de zonnige kant verloren was.
Maar
De dokter heeft me bij haar gehouden. Ze heeft me vertelt dat het leven niet eindigt bij deze ziekte. Ik zou nog kinderen kunnen krijgen die niets hebben. Mijn kinderwens is groter dan de omtrek van de zon !! Als je aan iedereen die me kent vraagt wat mijn grote wens is zal 95% zeggen "een eigen kind" de andere 5% zal trouwen of een eigen huis zeggen. Al die dingen hou ik niet voor mogelijk aangezien ik altijd ziek zal zijn.
Ik heb lang met de dokter in haar lokaal gezeten. Ik was de 5de persoon tegen wie ze dit moest zeggen maar ze vond mij het moeilijkste omdat ik eerlijk antwoordde dat ik geen leven meer zag zitten. Ik gaf eerlijk toe dat als dit waar is ik geen leven op deze planeet wil leiden. Ik geen uitweg zag behalve mijn leven beëindigen. Ik was te eerlijk naar haar mening. Mijn zicht op het leven verbeterde niet.
Ze heeft samen met mij een afspraak gemaakt bij het tropische instituut te Antwerpen maandag, dan had ik een weekend tijd om alles te laten bezinnen. Ik zou moeten gaan want anders was ze genoodzaakt via de krant mijn ouders op te sporen en dat was overdreven maar ze zei dat ze wel iemand kende dat het voor elkaar kreeg.
Ik mocht vertrekken. Mijn leven zo beu als iets. Telefoon, een ex-collega en een van mijn beste vriendinnen Charlotte aan de lijn.
"Seg, wa zei den dokter? Ik moet maandag langs gaan voor mijn spuiten maar ben nu bij familie in Bilzen en kan even niet weg hier dus heb da naar maandag gezet maar gij moest vandaag terug gaan e.. en? alles oke?"
(Even ter informatie, we hebben samen testen laten doen omdat we beide met het uitgaan al eens "gek" doen en we zeker wouden zijn)
"Charlotte, ik ben inorde. Ze woude gewoon mijn medische dossier verder aanvullen en wat dingen uit het verleden met mij opklaren niks aan de hand e"
"Euhm, ik weet ni hoe naïef da gij denkt da kik ben maar ben ni lomp. Wa is er aan de hand sjoe?"
"Ik ben Positief(ik stort midden Antwerpen in elkaar). CHarlotte, ik ben seropositief. Mijn leven stopt maandag avond, ik kan dit niet aan en de mensen dat ik graag zie verdienen dit niet. Ik stap maandag avond uit het leven. maar geniet van u leven en ik hou van u e!!"
Ik hoor vaag op de achtergrond "meme je moet mij nu naart station doen, sorry maar kmoet echt weg"
"Seg sjoe, komt naar Heist naart station, ik ben binne een dik anderhalf uur daar"
Ik ben niet in Heist geraakt en heb een sms gestuurd om te melde dat ik niet weg geraak. Mijn ogen waren zo opgezwollen van het huilen dat ik niet met de auto kon rijden. Mijn tranen stroomde af mijn kaken alsof ik onder water in een zwembad zat. Mijn sjaal was nat van het huilen en de doos zakdoekjes dat ik gekregen had al volledig vol gesnotterd nog voor Charlotte aankwam.
Ze heeft me in dat weekend laten aanvaarden dat ik nog een leven kan leiden met Hiv en dat zelfmoord al helemaal geen optie is. Ze heeft mijn leven terug betekenis gegeven door de belangrijke dingen te accentueren en door mij bewust te maken van mijn opties.
Maandag moest ik even een wat bloed laten nemen en een beetje staaltjes afgeven. Vrijdag bellen voor de resultaten en klaar.
Vrijdag melde ze mij 'je kan best even langskomen want je hebt een infectie'. Ik ga langs bij de dokter.
"Juffrouw, het nieuws is goed en slecht. Het goede nieuws is dat we maar 1 infectie gevonden hebben. Het slechte nieuws is dat ze blijvend is." Ik denkt 'herpes!! en dat wist ik"
"Om het nieuws kort te houden en u direct het nieuws mee te delen, juffrouw, u heeft HIV, dit wil niet zeggen dat u dood gaat maar u gaat wel een behandeling moeten volgen". De grond zakte weg onder mijn voeten. De grond die altijd zo stabiel en zo vast was dat ik heel de wereld aan kon is nu nergens te bespeuren. Ik? HIV? NEE!! ONMOGELIJK !! Ik kan geen hiv hebben. Ik ben altijd veilig, buiten die 1ne keer met die orgie, dat waren vrienden. Onmogelijk om zoiets vast te stellen! Er is een foutje gebeurt. Dit kan niet!
"Juffrouw, als we de resultaten vast hebben en dit is het resultaat sturen we onmiddellijk een staal naar een tweede proef om zekerheid te hebben zodat we u geen nieuws geven dat niet waar kan zijn. We hebben u 3 maal getest en het resultaat staat vast. Het spijt me dat ik dit zo moet meedelen. Zullen we een afspraak maken bij een gespecialiseerde dokter die je verdere uitleg kan geven?" "Neem toch een zakdoek, gaat het?"
Ik kreeg geen woord over men lippen en knikte gewoon Ja, zodat ze wist dat ik een afspraak wou bij de dokter. "De beste dokter graag" zei ik. "Ik wil niet dood" "Ik ben nog maar 26 jaar. Waarom ik?" "Dokter, kan u mij zeggen waarom ik dit weer moet meemaken? mag ik ooit gelukkig worden zonder enige tegenslag te kennen?" de dokter staarde me aan en knikte "ja meisje, ik kan u geen antwoord geven op die vraag maar u zal niet sterven aan deze ziekte als u u dokters advies volgt".
Waar bleef de grond die me altijd zekerheid bieden? Waar was de zekerheid op een goede toekomst? Waarom was ik de persoon dat dit nieuws kreeg? Waarom moest ik dit meemaken? Kon het niet voor 1 keer een vergissing zijn en perongeluk mijn bloed verwisselt zijn met dat van iemand anders? Kan ik niet voor 1 keer het slachtoffer zijn van een grap die mislukt was? Waarom ik? Waarom ik weeral?! Ik heb altijd iets, maar dit? Dit wil ik niet ! Slechte rug, oke ! mislukte operatie en opnieuw leren wandelen, oke! Als kind geen vriendschap gekend en gepest geweest, oke! Een drugsverslaving overwinnen en elke dag meeslepen, oke! maar HIV? neen! Dit wil ik niet !
Maandag, Maandag moet ik bij de specialist zijn in het tropisch instituut. Maandag! Het is weekend. Ik heb even tijd om hier over na te denken. Ik bel een vriendin. Laten we haar Charlie noemen. Charlie was 150km van mij verwijdert. Maar dit maakte niet uit. Ze is in haar wagen gestapt en is naar mij toe gekomen. Ze heeft me na 1u30min mij vastgepakt en gezegd dat alles goed ging komen met mij, met mijn leven en dat ik alles heb om gelukkig te zijn en te worden. Alles ging goed komen! Dat beloofde ze.
We zijn samen een weekendje weg gegaan. Even mijn gedachten om nul zetten en even weg van alles en iedereen. Even weg van het leven dat ik kende als normaal en even aan niemand moeten denken en even met niemand rekening houden behalve met mezelf. Mijn relatie was sowiso gedoemd en iemand nieuw vinden ging/gaat onmogelijk worden. Mijn leven zoals ik het kende ging stoppen. Ik ging een nieuw leven moeten beginnen vol met leugens want ik wou/wil niet dat iemand dit weet! Dit is iets dat je niet tegen iedereen zegt. Mensen gaat me vies bezien en mensen gaat we afstoten als ze dit weten. Mensen snappen niet wat het is om met z'n ziekte te leven, laat staan de angst dat het met zich meebrengt iemand anders deze ziekte te geven. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik iemand ziek maak. NOOIT !!!
Charlie en Ik hebben een heel weekend samen op een hotel doorgebracht met wat geld dat ik bij elkaar gespaard had voor speciale schoenen te kopen voor een vriendin! We hebben een heel weekend gedaan waar ik zin in had en een weekend geweend, gelachen en gepraat over alles. Charlie was er voor mij zoals ik nog nooit iemand heb gekend. Charlie was er en ze had bij elke traan een zakdoek, bij elk woord een luistert oor en voor elke pijn een knuffel. Ze was en is geweldig. Ze is een zus voor mij en ik hou van haar zoals ik nog nooit van iemand gehouden heb als vriendin! Ze is de meest geweldige en geduldigste persoon ooit. Ze zal haar geluk laten voor dat van mij en ik zou er alles aan doen om haar gelukkig te zien! Ze verdient het winnende lotto kaartje, ze verdient de beste man dat er bestaat maar ze verdient het vooral om als eerste persoon het genot te ervaren van waar geluk. Ze verdient het leven der levens! Ze is te geweldig om niet gelukkig te zijn! Ik hou van haar en dat zal nooit veranderen. Ik zal voor haar hemel en aarde bewegen! Maar dat weet ze!
Die maandag na dat ene weekend ben ik zelf en alleen naar het tropisch instituut te Antwerpen gegaan. Daar stond het zwart op wit. Ik was (en zal altijd) hiv patient (zijn). Ik ben drager van het virus en er bestaat geen enkele medicatie tegen het virus. Geen enkele medicatie kan dit virus kapot maken. Dit is iets dat mijn lichaam langzaam maar zeker zal kapot maken, of ik dit nu wil of niet. Diezelfde dag heb ik 11tubes bloed afgegeven aan de vriendelijke verpleger die me troostte tijdens de afname. Telkens iemand me vroeg hoe het met me ging was het alsof ze een mes in mijn hart staken. Telkens iemand iets zei sloeg ik tilt en dacht ik dat ze het gingen merken aan mijn gedrag of gingen ruiken aan me.
Ondertussen heb ik via therapie al tegen enkele vrienden gezegd en mijn moeder ingelicht. Ik begin de draad terug op te pikken en voel me heel soms gelukkig. Ik ga er komen. Moeilijk en met kleine stapjes, maar het gaat me lukken hier door te komen. Ik kan dit virus aan en te baas. Nog nooit ben ik zo depresief geweest als nu, maar samen met mijn vrienden en vooral Charlie kom ik er wel! Ik ga 103 jaar oud worden en ik ga een gelukkig leven leiden met iemand dat er voor me zal zijn ook als ik het moeilijk heb. Eens ik deze depressie overwonnen heb ga ik eindelijk gelukkig kunnen zijn want ik heb al genoeg tegenslag gehad. Dit mag echt wel eens het laatste zijn. Anders weiger ik behandeling en vraag ik euthanasie aan.
Ik ben , en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sandy.
Ik ben een vrouw en woon in Heist-op-den-Berg (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 28/08/1989 en ben nu dus 34 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
Ik ben een jong volwassen vrouw die het nieuws van seropositief zijn ontving en dit moeilijk kan plaatsen. Oordeel niet
