Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
30-03-2011
the day after...
Na de run hebben we genoten van een gezellig etentje in een lokale brasserie. De keuken is er goed, geen haute cuisine, maar het heeft me buitengewoon goed gesmaakt. Ik heb zelfs de rauwe tomaatjes, die normaliter altijd in Johans bord belanden, zelf opgegeten. Zo honger had ik en vooral zo goesting om te eten. Objectief gegezien heb ik vaak al veel beter gegeten, maar zelden heeft het me zo goed gesmaakt. Kan je nog volgen, beste bloglezer?
Na de royale hoofschotel geniet ik nog van een welverdiend dame blancheke. Dan pas ben ik verzadigd. Het was een schitterende dag: goed weer, een goede run, goed gezelschap, goed eten, alleen maar goed, goed, goed... Kortom, uitstekend dus.
Johan en ik zijn fysiek uitgeput en rond 22.00u liggen we al in beddenbak. Geen kop- en muntspelletje meer nodig... en zeker geen Afrikaan.
's Anderendaags hebben we beiden een dagje vrij, met een tweede bezoekje aan het saunacomplex Hezemeer op het programma. Heerlijk, net wat onze vermoeide spieren nodig hebben. Ik voelde niets bij het opstaan, pas na de autorit van ongeveer 3 kwartier valt het me op dat vooral mijn bovenbenen zwaar aanvoelen. Ook het trappenlopen gaat een beetje moeizamer.
De warmte van de verschillende sauna's doet enorm veel deugd. Geen haar op mijn hoofd, noch elders, dat eraan denkt om in een koude douche te stappen. The day after kan het niet heet genoeg zijn voor mij. In de namiddag laat ik me toch ompraten door Johan en neem ik een frisse duik in het buitenzwembad. Moet ik aan de kinderen vertellen, wat zullen ze jaloers zijn...
Om half twee schuiven we onze voeten onder tafel. Wat een luxeleven leiden wij! Opeens kan ik mijn lach echter niet bedwingen. Schuin tegenover mij zit in man op leeftijd, wiens kamerjas opengevallen is. Ongewild kijk ik recht in zijn gedateerd klokkenspel. Ik probeer mijn man duidelijk te maken wat er zo grappig is. En weet je wat het ergste is, besluit ik, ik kan er mijn ijzeren blik niet vanaf houden, het werkt erop als op een magneet, ook al klinkt dat klokkenspel waarschijnlijk al een beetje vals.
Na een middagdutje in de frisse buitenlucht, kruipen Johan en ik in de halfondergrondse en tevens heetste sauna, liefst 110°C. Normaal is dat niets voor mij, toch kan ik het goed verdragen. Ik val er zelfs bij in slaap, dat komt ervan als je midden in de nacht een wedstrijdverslag schrijft. Gelukkig maakt Johan me tijdig wakker. Het had niet veel gescheeld of de hete luchtoven had me in een gebakken runchick getransformeerd.
Beste bloglezer, voor een superhilarisch saunaverhaal moet je niet bij mij zijn. Hiervoor verwijs ik graag door naar Luctor, www.bloggen.be/luctor1960, scrollen naar de column, getiteld 'sauna'.
Zo begrijp je ook wat ik bedoel als ik nu schrijf dat ik, zoals beloofd, mijn belofte ben nagekomen.
27 maart 2011: mijn eerste halve marathon: een perfecte dag...
... al begon hij niet zo goed. Johan was de alarmfunctie van de wekkerradio vergeten uit te schakelen. Gevolg: wakker om 6u oude tijd, 7u nieuwe tijd. Tja, op dat moment was de liefde niet zo groot van mijnentwege. Vergeven en vergeten...
We starten de dag met een stevig ontbijt. Geen pasta, maar zelf gebakken brood met letterlijk 'gelei op grootmoederswijze'. Jawel, mijn schoonmoeder heeft ook haar steentje bijgedragen.
Ontbijt om 8.30u, vertrek om 10.30u, run om 13.30u. Niet zo evident voor zo'n veelvraat als ik, die geprogrammeerd is om om de drie uur wat in haar mond te steken. De nodige vochtinname lukt niet zo goed, dus wordt er een fles water meegenomen en ook nog een boterhammeke en een banaan. Tot 2uur vóór de wedstrijd moet je je vochtreserves goed aanvullen volgens de trainer. Dat lukt me wonderwel in de auto. Te goed zelfs. Mijn blaas staat zowat op springen als we aankomen en ik doe alvast een spurtje naar de toiletten. Oef, net op tijd. 'k Zou ook nog een kakske willen doen, maar op commando gaat dat helaas niet. Hopelijk ga ik me dat onderweg niet beklagen.
De organisatie is top, jawel die Nederlanders kunnen er wat van. Tientallen bussen brengen lopers en supporters naar the place to be. De mensen die voor de bussinessrun zijn ingeschreven, hebben toegang tot andere kleedkamers dan ik. Onze sponsor, die de inschrijvingen regelde, kon niet iedereen op die manier inschrijven. Hij schreef me wel in onder Nederlandse vlag. So be it. Ik heb dus niet het nodige polsbandje om binnen te geraken. So be it too. Met uitgestreken gezicht steek ik mijn arm uit voor de controleurs om mijn niet aanwezige polsbandje te tonen en mijn lepe truk werkt: ik mag door.
Onder mijn stijlvol stepcoloopshirt met korte mouwen, draag ik nog een loopshirt met lange mouwen. Op advies van medelopers zwier ik dat uit. Dat blijkt achteraf een goede tip, ik zal hen eeuwig dankbaar zijn. Nog een laatste plasje, helaas weer geen kakske, en we begeven ons naar de aankomst van de 10 km. Benieuwd hoe onze loopmaatjes het er vanaf hebben gebracht. Zij zijn al binnen en voor ons moet alles nog beginnen...
Ruim 20 minuten voor de starttijd begeven we ons naar de startvakken. Ik heb mijn jasje aangehouden, om stil te staan is het toch wat frisjes. Als enigste van onze groep ga ik naar het startvak 1u45 - 2u00. De rest is allemaal gestationneerd in het startvak 1u30 - 1u45. Ik probeer de pacer te ontdekken, kan hem nergens ontwaren en doe er eigenlijk ook geen moeite voor. Ik sla een babbeltje met enkele startvakgenootjes om de tijd wat te doden. Voor mij mag het spel beginnen... Het wordt half twee en van starten is er nog geen sprake. Mijn maag begint te knorren. Zeg niet dat het waar is... nochtans heb ik mijn boterhammeke en banaan rond half twaalf netjes verorberd.
Opeens luide muziek, danseressen bewegen enthousiast op de podia naast de startbaan. Ik fantaseer dat dat mijn job wordt volgend jaar, mocht ik het niet halen. De massa zet zich langzaam in beweging. Van lopen is er nog geen sprake en de minuten tikken tergend langzaam voorbij. Dan wordt de doorgang versmald, ik wurm me erdoor en nauwelijks 10 meter verder zijn we effectief vertrokken. Ruim 21 km heb ik in het vooruitzicht.
Mijn jasje heb ik om mijn middel geknoopt. Ik hoop het aan enkele supporterende clubgenootjes te kunnen overhandigen, wat ook lukt. Vanaf het begin heb ik een lichte voorsprong op mijn virtuele partner. Ik heb echter niet de indruk dat ik te hard ga en vertrouw op mijn ervaring. Ik ben geen goed loper maar wel een goed doseerder en dat houd ik me voor ogen. De eerste kilometers lopen gesmeerd. De tuut van mijn Garmin weerklinkt telkens ter hoogte van de kilometerbordjes. Ik mis het bordje en het tuutje van de derde km en ben aangenaam verrast als ik km 4 passeer. Als het zo verder gaat, ben ik binnen voor ik er erg in heb.
Op 5 km staat de eerste drankbevoorrading. Gretig gris ik een aquarius. Ik besluit om hem volledig uit te zuipen om mijn slinkende energievoorraad tijdig aan te vullen. Ik krijg het flesje niet open en doe beroep op een hulpvaardige meeloper. Al lopend smos ik van de kleverige vloeistof, ik krijg er plakhanden van, maar wat dan nog. Aan weerszijden van de weg staan er veel toeschouwers enthousiast te supporteren. Kleine kinderen reiken hun handjes uit naar de lopers om te high fiven. Ik durf er eerst niet op in te gaan uit schrik dat ze aan me blijven plakken. Later doe ik het wel.
Vanaf de zesde km correspondeert de afstand op mijn Garmin niet meer met de km-aanduiding. Er zit ongeveer 100 meter tussen. Ik hoop dat dit gewoon een correctie is naar de laatste km, die wordt verlengd met 100 meter. Als ik over de matten voor de tussentijdse registratie van 10 km loop, geeft mijn Garmin exact 55 minuten aan. Dit is 1 minuut en 50 seconden sneller dan gepland, maar ik voel dat ik goed zit, ook al ben ik nog niet halverwege. Ik vraag me enkel af wanneer eindelijk die twee bruggen komen. Ik ben nog fris en wil er zo rap mogelijk komaf mee maken.
Kort na de tiende km steek ik de eerste wandelaars voorbij. Ik kan niet begrijpen dat je zo vroeg in de wedstrijd - al dan niet tijdelijk - moet afhaken. Op de eerste brug (rond km 13à14, schat ik) zijn er eveneens wandelaars. Ik ben er niet bij. Onderweg tel ik uit wat mijn tijd moet zijn op 15 km als ik het tempo van de eerste 10 wil handhaven. Uiteindelijk blijf ik er 30 seconden onder. Prima! Van echte vermoeidheid is er nog geen sprake, al ben ik uiteraard wel blij dat het begint op te korten.
Het begint pas zwaar te worden rond de zeventiende kilometer. Maar het uitzinnige publiek doet zijn werk goed. Ze maken veel lawaai met hun ratels. Een geluid waaraan ik me anders mateloos zou ergeren, maar dat me nu als muziek in de oren klinkt. Af en toe hoor ik mijn naam of de naam van de firma waarvoor ik loop. Vreemd, maar dat geeft je vleugels. Redbull heb ik hiervoor niet nodig.
Ik heb nog nooit verder dan 18,5 km gelopen en heb schrik dat de man met de hamer om de hoek loert. Niets van dat. Ook de tweede brug kan ik, in tegenstelling tot anderen, lopend overbruggen. Ik heb het zwaar, maar niet zwaarder dan in Hasselt, waar ik vorig jaar 15 km liep of dan in Kiewit, waar ik vorige maand 10 km liep. Ik kan mijn tempo goed blijven handhaven. De eerste 10 km liep ik in 55 minuten, de tweede 10 km loop ik 33 seconden sneller.
In het centrum staat het publiek op elkaar gepropt en reageert uitzinnig. De uitbundige toeschouwers dragen me figuurlijk naar de finish. Ik zet de laatste km in en slaag erin om nog tientallen lopers voorbij te steken. Vanf de laatste 500 meter staat er een 100-meter aanduiding. Ik voel me tegelijkertijd licht en zwaar in de benen, zoals Forrest Gump die zijn ijzeren beenconstructie eraf loopt. Zelfs mijn handen beginnnen te tintelen en dat is een merkwaardige gewaarwording.
Mijn Garmin geeft het einde aan als ik nog ruim 100 meter moet lopen. Ik vind dit niet zo erg, omdat de finish letterlijk in zicht is. Op enkele meters voor de matten is er blijkbaar iemand in elkaar gestuikt. Die persoon ligt me duchtig in de weg. Ik sta niet stil bij wat er kan gebeurd zijn en loop er omheen. Ik heb slechts één doel voor ogen: over de matten gaan en stoppen met lopen.
4 seconden onder 1u en 55 minuten is de tijd die ik nodig heb voor mijn eerste halve marathon!
Meer dan 5 minuten sneller dan voorzien en zonder noemenswaardige problemen. Ik ben SUPERtevreden over het resultaat. Vooral omdat ik me niet kapot heb gelopen. 10 seconden sneller per km had misschien ook nog gekund, maar ik vind het goed zoals het is verlopen.
Mijn man is ook content met zijn 1u 35 minuten en 11 seconden. Al had hij stiekem toch gehoopt om op anderhalf uur te finishen.
... zal als een historische dag in mijn geheugen gegrift staan. Deze morgen woog ik warempel minder dan mijn, enkel uit spieren en pezen opgetrokken, wederhelft. Dat is al geleden van voor we trouwden! Als we nu nog eens gaan wippen in de speeltuin, ben ik degene die in de lucht blijft hangen.
Of er voor de rest nog gewipt gaat worden vandaag? We zitten hier met een gigantisch groot probleem. Sommige clubgenootjes beweren immers dat sex vóór de wedstrijd voor vrouwen ten zeerste aanbevolen is én voor mannen ten strengste verboden. Als dat waar is, moet ik dringend een Chinese vrijwiller gaan zoeken om me een allerlaatste training te geven... Als ik een beetje moeite doe, zal ik die wel vinden zeker? Al verkies ik dan toch een Afrikaans boven een Aziatisch type, als ik het dan toch voor het zeggen heb.
Alhoewel? Een overspelige one night stand, da's toch niks voor mij,... Zo fanatiek ben ik nu ook weer niet! Weet je wat, we zullen kop of munt doen, wel of geen sex.
Johan wil morgen binnen anderhalf uur finishen en ik mag er een half uurtje langer over doen. Uit wie van ons beiden morgen het beste gepresteerd heeft tov de wedstrijdverwachtingen zullen jullie kunnen afleiden of het kop of munt is geworden...
Grz
een fanatieke (maar toch nog binnen de perken) keep-on-runster
Vandaag hebben we de allerlaatste training afgewerkt vóór de ultieme test. Nog nooit heb ik in één trek 21,1 km gelopen en zondag is het eindelijk zo ver. Ik kijk er ontieglijk hard naar uit en tegelijkertijd wou ik dat het al achter de rug was... Ken je dat?
Grz
een lichtjes gestresseerde fanatieke keep-on-runster
Het was blijkbaar een schijndood. Mijn Garmin wil weer satellieten zoeken als ik op het knopke druk... Ik snap er niets meer van! Het is toch nog geen pasen...
Mijn Garmin doet niets. Helemaal niets. Ik heb hem pas opgeladen, dus in principe zou ie het heel goed moeten doen. Zonder Garmin ben ik verloren. Ik probeer hem nog te reanimeren, maar hij blijft dienst weigeren. Wat een timing. Te laat nu om hem binnen te brengen voor reparatie.
Zal ik nu mijn lot volledig in handen moeten leggen van de pacer? Er zijn pacingteams die je al meelopend begeleiden om, naargelang de keuze die je maakt, op exact 2u15, 2u00, 1u45 of 1.30u over de eindmeet te gaan. Ik was sowieso al van plan om zo 'ne haas op te zoeken. Tot heden is die zich nog van geen kwaad bewust. Volgens sommige loopmaatjes zal hij achteraf spierpijn in zijn oren hebben. Tja, als je daar niet op voorbereid bent...
Bij deze dus, een gewaarschuwd man telt voor 2! Hopelijk is 't ene toffe, al dan niet met oorstopkes.
Vandaag hebben we weer twee nieuwe loopmaatjes mogen verwelkomen. Enjoy the club! In afbouw naar de halve marathon doen we een rustige duurloop van bijna 10 km.
Ik kan echter nauwelijks wachten om de grote omslag open te doen die sponsor Ton, onze sympathieke CEO bij Stepco, voor ons heeft klaargelegd. Jawel, toch ene Hollander met smaak! Ik ontdek een stijlvol donkerblauw kwaliteitsvol runnershirt met de passende boodschap "STEPCO we keep your IT running". Sportief als hij is, heeft hij ons ook het originele, doch oerlijke, venloopshirt cadeau gedaan. Oranje (natuurlijk), roze (jakkes) en blauw (in drie tinten) met witte bolletjes... Dat is nu het verschil in smaak tussen een Hollander die in België woont en een Hollander die autochtoon blijft.
Verder bevat de omslag ook mijn startnummer : 36598. Had je mij een geluksgetal laten kiezen tussen 0 en 40.000, dan had ik vast en zeker 36598 vernoemd. Dat spreekt toch voor zich! Onder het nummer staat netjes mijn naam gedrukt. Zo weten die tienduizenden supporters meteen wiens naam ze moeten scanderen...
Ik voel me zoals een klein kind op 30 november. Vandaag lag er alvast iets in mijn loopschoentje en nu nog 6 nachtjes slapen...
Gisteren zijn we naar een feestje geweest ter ere van een 40-jarige. Oh, en 's namiddags ook nog naar een babyborrel. Wat een leven... Op voorhand was het al een uitgemaakte zaak: zondag zou er niet gelopen, maar uitgeslapen worden, tot 12u indien nodig. Johan en ik zijn deurensluiters, vandaar. Op de babyborrel heb ik me ongeremd tegoed gedaan aan allerlei lekkernijen, maar ook op het feestje 's avonds waren er allerlei onweerstaanbare versnaperingen voorzien. Al heb ik er een halve marathon gedanst (muziek van de jaren '80, helemaal mijn ding), dit kan mijn schransgedrag niet compenseren, vrees ik. Nog in feeststemming kruipen we om 3.30u in ons bed. Toch val ik wonderwel meteen in een diepe slaap. Tegen 9u schieten we wakker. Mijn man beslist om alsnog te gaan lopen, maar ik draai me nog een keertje om. Tien minuutjes later besef ik dat ik de slaap toch niet meer zal kunnen vatten en schiet ik vlug in mijn loopkleren. Op nuchtere maag leg ik samen met hem en enkele loopmaatjes 9 km af. Deze namiddag heb ik mijn slaaptekort helaas ruimschoots goed gemaakt. Het mooie weer is volledig aan me voorbij gegaan. Zonde. Dit wordt het begin van een slaapkuur, want volgende week wil ik volledig uitgerust aan de start staan.
Het regent. Doch dat belet ons niet om te gaan lopen. Ongeveer dertien kilometer laten we ons weken. Doornat komen we thuis en vervangen we de kille regendouche door een weldadige warme. Daarna proef ik een zuurtje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en dan nog een zoutchipske totdat mijn tong protesteert en opengeschuurd in haar bedje kruipt.
een schop onder haar kont, een stamp in zijn kruis
De allerlaatste intervaltraining voor de halve marathon en ik had er zin in. We krijgen een alternatieve opwarming. Voor één keer ben ik blij dat het al donker is, omdat sommige oefeningen je er nogal idioot doen uitzien. Mijn loopstijl op zich is al hilarisch genoeg (cf. verslag van 29.11.2010)! We moeten al lopend achtereenvolgens de linkerknie en de rechterhiel heffen. Om het wat beschouwelijker te maken, maak ik even volgende vergelijking. Stel dat je voorloopster vlak voor je loopt en je achterloper vlak achter je. Dan krijgt je voorloopster een schop onder haar kont met je knie en je achterloper een stamp in zijn kruis met je enkel. Geen van beiden zou er gelukkig mee zijn, dus houden we wijselijk voldoende afstand. Tijdens de intervaltraining moeten we afwisselend één minuutje hardlopen en één minuutje joggen. Elk tien maal, dan vier minuutjes rust en dan vanher. Een toffe training waardoor de minuutjes al lopend voorbij vliegen. Na afloop staat er toch weer 11 km extra op de loopteller.
Geleidelijkaan raak ik meer en meer vertrouwd met mijn wedstrijdtempo voor de halve marathon: 5'40". Vandaag hebben weer het gangbare, neen loopbare, traject van 10 km afgelegd. Nog twee weken en we hoeven zelfs geen lampje meer mee te nemen. Jippie! De spanning naar de halve marathon begint te stijgen. De spanning op deze loopblog zakt zienderogen (wordt mij verteld). Ik weet het, 'k ben ook nog met andere boeiende dingen bezig...
... en net voor het donker wordt, heb ik in mijn eentje nog een klein toertje door het dorp gedaan. Deze morgen en deze namiddag hadden we immers wat anders op het programma staan, waardoor onze gebruikelijke zondagstraining wegviel. En daar heb ik het, met het oog op de halve marathon, toch wat moeilijk mee. Ik troost me met de gedachte dat een extra rustdag geen kwaad kan. Maar uiteindelijk zwicht ik toch. Met 45 km op de teller sluit ik deze week af.
de verste en langste duurloop vóór de halve marathon
Zo, het zit erop! De langste en verste duurloop vóór de Venloop: 120 minuten en 18,5 km. In Venlo zal ik binnen het vooropgestelde tijdsbestek ruim 2 km verder moeten lopen. Zal dit lukken? Ik vermoed, neen, ik ben zeker, van wel. Al vind ik het toch wel spannend dat ik op de wedstrijd zelf voor het eerst de volledige afstand zal lopen.
Bedankt, loopmaatjes, om me door de intervaltraining te slepen. Zonder jullie had ik het vandaag nooit gered. 7x 1 km voor de lopers die voor de halve marathon willen gaan en 1 km minder voor jullie. Solidair als jullie zijn, hebben jullie me zelfs doorheen de zevende km geloodst. 1000x dank hiervoor!
Vandaag een loopje gedaan van 10 km aan mijn halve marathon-tempo. Als de run voorbij is en je beseft dat je binnenkort meer dan dubbel zo ver moet, geeft dat even een dubbel gevoel. Toch heb ik inmiddels voldoende wedstrijdervaring om te weten dat er totaal geen reden tot ongerustheid is. Op het einde van de rit heb immers nog energie voor twee. Daarnaast zal lopen op klaarlichte dag, tesamen met duizenden internationale meelopers en temidden van dikke rijen enthousiast supporterende hollanders een reusachtige runnersboost geven. Zeker weten!
Veel lopers zullen het beamen: op klaarlichte dag lopen is veel leuker dan in het pikkedonker. Gelukkig beginnen de dagen eindelijk te lengen. Ik heb er wel een uurtje slaap voor over om over enkele weken ook 's avonds bij lichte te kunnen lopen. Deze morgen om 9.30u scheen het zonnetje al parmantig, ook al bleef het frisjes. Dit weer nodigt echt uit om te lopen! Tevens werden we uitgenodigd om naar een verjaardagfeestje te gaan. 12 kilometertjes lichter is dat des te leuker. De calorietjesteller mag af!
na een lange duurloop van 17 km in 1u 55min. Een nieuw PR op vlak van afstand en tijd, maar uiteraard niet op vlak van tempo. Het was lang, het was ver, maar het loonde de moeite. Met 1.185 verbruikte calorieën (nog nooit zoveel ineens verbruikt tijdens een sportieve activiteit) permitteer ik me achteraf een klein zakje chips en een blokje côte d'or met dikke noten. Héérlijk.
Wel lopen, niet lopen, wel lopen, niet lopen,... het werd wel lopen. Maandag had ik voor mezelf al uitgemaakt dat ik deze week geen intervaltraining zou doen. Met het oog op de halve marathon heb ik dat niet nodig, kan ik een dergelijke training gerust een weekje overslaan. In Venlo zal ik immers 35 seconden per km langzamer lopen dan in Kiewit. Dus over de snelheid op zich hoef ik me geen zorgen te maken.
Bijgevolg deed ik vandaag een gezellig babbelloopje. Ik ben er zeker van dat dit voor mij de juiste beslissing was. Overdaad schaadt, zegt men. Na Dwars door Hasselt heb ik toch wel wat een loopdipje gehad en dat wou ik deze keer kost wat kost voorkomen.
Door het zo rustig aan te doen, heb ik de goesting in het lopen behouden. Ik kijk nu al uit naar de lange duurloop van aanstaande vrijdag.
Deze morgen stond ik op en alles voelde goed. Alleen merkte ik op het werk dat mijn benen een héél klein beetje zwaarder aanvoelden bij het trappen maken. Echt heel miniem, niets om ongerust over te zijn. 'k Had zelfs wel zin om te lopen vandaag. Uitlopen, op het gemakske. Voor mij kon het vandaag echter niet traag genoeg gaan. Naar mijn aanvoelen ging de groep iets te vlug. Ik kreeg een vreemde pijn in het onderlijf van mijn bovenlijf. Daarom heb ik me ietsje eerder omgekeerd en toen de groep terug bij me kwam op hun terugweg heb ik die laten passeren. Mijn man is bij me gebleven. Nu weet ik weer waarom ik met hem getrouwd ben Mijn lichaam zegt: rusten en woensdag niet lopen, maar mijn geest denkt er anders over. Ben benieuwd naar wie ik ga luisteren!
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet gekwetst. Ik heb even een dipje en denk dat het daarom misschien niet slecht is om eens een training over te slaan.
Geslaagd in mijn opdracht! Doelstelling : 10 km in 50'50". Eindresultaat : 10 km in 50'43". Ik ben vooral een meesteres in het inschatten van mijn kunde. 'k Wist dat 50' rond nog niet zou lukken en voilà. 'k Had nog ietsjes harder gekund misschien, maar - hoe weinig het ook lijkt - geen 43 seconden. Of was ik onderhevig aan de self-fulfilling prophecy? Dat kan natuurlijk ook. Who cares, ik ben heel tevreden met het resultaat. Ik heb me niet begaaid. Over exact vier weken loop ik mijn eerste halve marathon en ik zie het helemaal zitten! Vooral omdat ik dan van mezelf minstens 30 seconden per km langzamer mag.
De wedstrijd zelf is me reuzegoed bevallen. Om te beginnen al het weer. Ogenschijnlijk niet zo goed, maar in vergelijking met de storm van vorig jaar, was het ideaal loopweer. Niet te veel wind en niet te veel regen. De warming up deed de koude snel vergeten, of zou de onverwachtse aanblik op een mannenstring er iets mee te maken hebben?
De start verliep een beetje rommelig, vond ik. Ondanks de tijdregistratie per chip, bevestigd aan de loopschoen, moesten we niet over de gebruikelijke matten lopen. Hierdoor wist ik niet goed wanneer ik op het knoppeke van mijne Garmin moest drukken. 250 meter te laat dus. Niet erg. De kilometeraanduiding langs de weg was perfect. Ik vond het zelfs plezant dat mijn Garmin telkens een kwartkilometer verder piepte. Zo leken de kilometerplaatjes elkaar sneller op te volgen.
Al tijdens de eerste kilometer werd ik voorbijgestoken door een baby. Maak dat mee Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee Een fanatieke keep-on-runster, die Cedric Van Branteghem voorbij loopt.
De eerste 5 kilometer verliepen heel vlotjes. 30 minuten en 15 seconden. Goed op schema, nog 10 seconden op overschot. Ik werd ook nog eens voorbijgestoken door een hond. Maak dat mee Alhoewel ik harder hijgde dan de blaffer, kon ik toch nog een babbeltje slaan met zijn baasje. Blijkbaar tot ontevredenheid van de viervoeter, want plots nam hij de benen. Zijn baasje volgde gedwee. Oneerlijke concurrentie vind ik dat. Ik heb maar 2 poten.
Na ongeveer 3 km vond ik eindelijk mijn haas. Ze had een dikker gat dan ik, maak dat mee , dus ik kon haar goed in de gaten houden. Ik bleef er ongeveer 8 meter achterlopen. Soms zakte ik af naar 15 meter, dan weer leek ik haar in te halen. In de zevende km slaagde ik er in en was ik mijn haas definitief kwijt. Het begon pas zwaar te worden op het ogenblik dat we van de verharde weg afmoesten. Maar dan liepen we al onze laatste kilometertjes. Zeker het stuk over het gehakselde hout op de finse piste viel me enorm zwaar. Hierop heb ik heel wat kostbare seconden verspeeld.
'k Was blij toen ik mijn man en de trainer zag, die me stonden op te wachten aan de finish. Ik zette nog een laatste spurtje in. Helaas nog ruim 300 meter te vroeg. Maak dat mee Dat was even balen, maar gelukkig kreeg ik gedurende 20 meter de steun van de trainer en vervolgens gedurende 280 meter de steun van mijn man, die zelf in 41'40" arriveerde, om me de weg naar de eindmeet te wijzen.
50 minuten en 43 seconden later... Ik kom aan en ben content!
Na een fris doucheke begaven we ons naar de kantine. Ik werd nauwelijks herkend door mijn loopmaatjes dankzij mijn poezenjurkje én high heels. Da's eens wat anders dan loopschoenen, hè.
Tot slot. De après run was supergezellig, zelfs het sightseeingritje naar huis. De witloofenhampuree-ovenschotel, mijn lievelingskostje, dat ik 's voormiddags heb voorbereid om 's avond te consumeren, mag in de frigo blijven staan tot morgen. Frieten moet ik hebben! It's great to be a belgian. Een gewaagde uitspraak dezer dagen, euh... maanden. Ik realiseer me dat ik altijd frietjes eet na een wedstrijd. Ik ben geconditioneerd gelijk de hond van Pavlov! Maak dat mee
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Wat een timing. Te laat nu om hem binnen te brengen voor reparatie.
Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee
