My Little Secret Place Teksten zijn een middel om even uit de realiteit te ontsnappen en is alles te kunnen zetten wat je denkt, wat je voelt of wat je meemaakt.
Soms zijn het teksten die geen nut hebben.
Totaal op niks slaan.
Soms zijn het teksten over wat je voelt, over wat je denkt.
Soms zijn het teksten over wat je meemaakt, over een zot avontuur ofzo..
Lees het allemaal hier en leer wie ik ben en hoe ik denk.
Veel leesplezier
09-06-2009
Parijs Dag Twee
Parijs, zo een zalige tijd. Dag twee, s morgens vroeg opgestaan om snel weg te kunnen, dat hoop je. We hebben de hele toer van de ring van Parijs gedaan, voor we eindelijk in de goeie richting weg waren. Ene chauffeur was ne freak, die nerveus was, denkelijk te laat was voor werk, de andere was een bezorgde vader die dacht dat er vanalles verschrikkelijk met ons ging gebeuren. Op een uur tijd derde lift gekregen, eindelijk in de goeie richting. Deze was een chauffeur van een 3,5 ton en half met een kapotte ruit en een swingende fan van nostalgie. AiAi een halfuur lang, dat is pas om zot te worden. Na een uur en half rond te rijden, komen we aan in Corbeille,. Eerst volledig verkeerd gelopen, aan een markt aan een koud koppel de weg gevraagd. Na een uur zitten verkeerd te lopen, geraken we eindelijk aan die fabriek. En toen kwam het slechte nieuws. Ze waren aan het afbreken. Rap met de baas gaan spreken, beetje zitten stoefen over onze hobby en toen we zeiden dat we speciaal van brussel kwamen voor dit, heeft hij rap de lunchpauze ingeschakelt. We hadden een halfuur de tijd om rond te lopen, was kort maar zo fantastisch cool. En dan het grootste avontuur daar weg geraken. Eerste rit, een macho-italiaan, die ons compleet zot verklaarde toen hij ons verhaal hoorde,lol. Toen waren we al aan de autostrade. En de rit die ons naar parijs terug heeft gebracht herinnert ik mij totaal niet . Terug in Parijs besloten we naar de sanatoriums te trekken. Dat was pas een zottewerk. Als ooit Parijs gezien in volle spits, welcome to hell people. Rap naar het treinstation gelopen en 1van de 2 sanatoriums gekozen waar een directe trein naar toe ging. Half in slaap komen we ergens aan, maar totaal niet waar we moeten zijn. Blijkbaar het dorp dat we moesten hebben lag nog een 20 kilometer verde En hier gingen we terug, liften. Tamelijk rap is er een jonge kerel gestopt voor ons mee te nemen. Nu hadden we een lift in de laadruimde van een kangoo. We hebben echt alles gehad op die twee dagen. We kwamen daar aan, en onze mond viel open van verbazing. Ik was heel de tijd bezig over een klein kasteeltje, het was een serieus kasteel, spijtig dat die volledig afgesloten was. Dan maar het achterstuk gedaan waar het echte oude sanatorium stond. Wat we daar gezien hebben was een van mijn meest griezeligste ervaringen ooit. Overal medische dossier waar u ogen open van gingen. Mensen dat daar 2, zelf tot 5 jaar verbleven om dan terug buiten te komen en nog steeds ziek zijn. Mensen met gezinnen dat daar 5jaar binnen zaten voor behandelingen en den dode waren opgeschreven. En dan het griezeligste van alles, een gagn met duizenden rontgenfotos van zwarte longen. Met het avondlicht binnenvallen gaf het een gevoel van de dood en ziekte die er rond zwerfde. En dan kwam het volgend probleem Daar zaten wij 75kilometer van Parijs en geen enkel levende ziel, buiten wij 2 en al 8u30 's avonds. Na vijf minuten toch iemand dat passeerden die ons meenamen, moest een paar dorpen richting parijs gaan, voor zijn vriendin te gaan bezoeken. Was eraan te rieken, zoals AXA gespoten dat we bijna flauwvielen in de auto. Nog 50 kilometer te gaan. Na 5minuten, twee jonge kerels ons meegenomen, die uitgingen in Parijs. Hebben speciaal voor ons een extra grote toer gereden in Parijs voor ons een paar dingen te tonen. Na een drankje getrakteerd te krijgen, gingen we elk onze eigen weg. Rap iets eten en op weg naar het hotel. En terug, geen bus meer. Terug maar liften. Na 5minuten weg geraakt, maar wat een auto. Elke keer dat die remde vloeg de passagierstoel naar achter, zat precies in een achtbaan. Tamelijk rap aan het hotel geraakt en ons bed ingekropen. Wat een fantastische avondtuurlijke dag was dat. Eentje om nooit te vergeten. Slaapwel
Eind april kreeg ik samen met mijn beste vriendin Jesske het zot idee van naar Parijs te gaan al liftend. Met veel moed begonnen we eraan, een geluk, een vriend van ons heeft na de grens af gesmeten. En toen er maar aan beginnen. Gewapend met veiligheidschoenen, deodorant en spikes. Wat viel het op dat vrouwen, bitchen zijn achter het stuur. Amai die kunnen vies kijken. Onze eerste lift, kwartiertje later. Een zakenmeneer met een chique auto en fan van AcDc. Die erna, een Duitse vrachtwagenchauffeur, met een dikke bierbuik en kettingroker. Heeft ons op 75 kilometer van Parijs afgesmeten. Daar zijn we opgepik geweest door iemand met een nieuwste BMW model. Plotseling gebeurde er iets raar in de auto, we kregen last van een koud achterwerk Was zo een nieuw model met airco in de stoelen. 1 Ding, dat is verschikkelijk.
Parijs aangekomen, en op zoek gegaan naar onze eerste urbanplek. Een verlaten warenhuis. Veel info hadden we er niet over gevonden, dus een deel op goed gevoel vertrokken. ZIjn ergens in Parijs terecht gekomen, in een achterbuurt. Echt fantastische mooie plek. Maar na een uur wandelen nog altijd niet gevonden. Op den duur opgegeven en naar ons hotel vertrokken.
En raar maar waar, wanneer we uit de metro stappen om naar onze bus te gaan staan we er recht voor. Niet te geloven. Eindelijk hotel gevonden, al WTF van een plek was me dat, een kamer stinkend naar vocht, bleek dat op dat verdiep geen raam openging. Geen andere kamer meer beschikbaar. Shit
Was nog vroeg dus terug op avontuur vertrokken. Eerst naar het warenhuis gaan kijken, geen weg in. Waren een paar jongeren die een weg inkenden, maar blijkbaar hadden ze die dag die ook afgesloten
Verder op pad maar, op weg naar een verlaten kasteeltje ergens onder parijs in een klein dorpje
Maar de info was verkeerd, het lag in een dorp een pak kilometers van waar wij stonden. Liften Koppeltje dat van werk terug kwam, de kerel dacht dat hij een komiek was, echt niet.
Kasteel eindelijk gevonden, geen mogelijkheid van binnen te geraken, wat een eerste kutdag voor urbanavontuur.
Hopelijk gingen de twee volgende dagen beter gaan. Om verder te vertellen daar stonden wij, op 30kilometer van Parijs. Een lieve mevrouw heeft ons toen meegenomen. Wauw cole auto dat die had, nieuwste versie van Mini, eentje met alle options op.
Terug in Parijs, de stad beetje gaan zien, terug naar het hotel getrokken. Volgend probleem, geen bus meer. Stonden daar mooi, niet eens een idee naar welke richting het hotel was. Liften maar, Paar keer verkeerd gereden, uiteindelijk er toch geraakt.
Stikkop maar toch blij van alles dat we die dag gezien hadden. Geen urban gedaan, maar wel paar mooie plekjes leren kennen.
O, nacht, ik weet `t
`t Wordt van mij verwacht
Nacht, ik voel het
`t Heeft me in z`n macht
Er is onrust in m`n hart
Er is onrust in m`n bloed
De twijfel voedt dat bloed
Dat door m`n aderen vloeit
Geef mij een teken van leven
Laat me horen hoe het met je gaat
Laat me weten waar je staat
En waar je over praat
Vertel me hoe je sterren staan
Zacht, maar zedig
Lig ik hier vannacht
Ik wacht onbevredigd
Ze heeft me in haar macht
De onrust maakt me bang
De onrust wordt te veel
Het wachten duurt te lang
Ik denk, ik woel, ik zweef
Geef mij een teken van leven
Laat me horen hoe het met je gaat
Laat me weten waar je staat
En waar je over praat
Vertel me hoe je sterren staan
Want ik hou één blik op de klok gericht
En een blik op het avondlicht
Maar niets geeft mij een teken
Niets geeft mij de kracht
Niets geeft mij het sein
Dat ik allang verwacht
Geef mij een teken van leven
Laat me horen hoe het met je gaat
Laat me weten waar je staat
En waar je over praat
Vertel me hoe je sterren staan
Ik ben een urban explorator. Maar wat houd dit allemaal in. Hier een kleine tekst bij ter verduidelijking
Leave Nothing But Footprints, Take Noting But Pictures
Urban exploring, urbex of UE is het doorzoeken van producten van onze beschaving die voor de meeste 'normale mensen' niet toegankelijk zijn.
De term Urban exploring is Engels en betekent letterlijk 'het
onderzoeken van het urbane (=stedelijke)', maar het kan zich net zo
goed op het platteland afspelen.
Urban Explorators houden zich aan het motto: "Laat slechts voetstappen achter, neem slechts foto's mee"
De meeste explorers geen wetten te overtreden anders dan het
zich begeven op terreinen waar zij geen toegang toe hebben, volgens
velen een "misdaad zonder slachtoffers".
De meeste explorers zijn er slechts op uit om mooie foto's te maken
van mooie gebouwen, zowel van binnen als buiten, hoewel er sommigen
zijn die vooral voor de kick gaan, zoals het beklimmen van hoge objecten als bruggen en communicatiepalen.
Het probleem is echter dat explorers per definitie nieuwsgierig zijn
naar onbekende plekken, en dus vaak op plekken komen waar zij niet
mogen komen, en op plekken waar mensen met andere bedoelingen ook veel
ophouden, zoals graffiti-spuiters, krakers, vandalen of koperdieven. Door eigenaren en politie worden zij ook nog wel eens verward met deze groepen.
Urban exploring kan in bepaalde gevallen een gevaar betekenen voor
de gezondheid. Evenals waakhonden en beheerders.
Welke Soorten
Verlaten gebouwen
Dit kan alles zijn van een net verlaten kantoorgebouw tot een 200
jaar oude ruïne. Verlaten industrieën zijn favoriet, evenals gebouwen
met mooie architectuur zoals kastelen en kerken.
Tunnels
Al dan niet verlaten tunnels zijn voor sommige Explorers een
specialiteit. Deze variëren van verlaten mijnschachten, mergelgrotten
en riolen tot verkeerstunnels of de holle ruimte onder een brug.
Niet-verlaten gebouwen
Sommige mensen exploren ook in niet-verlaten gebouwen. Over het algemeen wordt dit infiltratie (en: infiltration) genoemd.
Dit kan variëren van het bekijken van wat er zich in een
schoonmaakhok bevindt, via het in tunnels van ziekenhuizen ronddwalen
tot op het terrein van militaire bases rondkijken.
Hoogtes
Andere explorers verkiezen liever adembenemende hoogtes, deels voor
de kick, deels voor het prachtige uitzicht. Zowel de daken van al dan
niet verlaten gebouwen, kerken, zendmasten en kranen zijn populair in
deze subcultuur.
Spoorlijnen
Een andere subcultuur van het Urban Exploring is het lopen over (verlaten) spoorlijn
In november vorig jaar was ik twee jaar bezig met mijn urban avonturen. Was laat 's nachts, kon niet slapen en op een keer kwam er tekst. En dat is deze
After 2 Years
Today 2 years ago, I started with a urban adventure, never tought after 2 years I would stil do it. My first adventure was to the sanatorium of Buizingen, at that moment I search places for modellingshoots. But after I walk in, I discovered the beauty of empty places. The light, the colours, the memories inside. At that moment I know what I wanted to do of fotografiestyle. And now after 2 years I'm somewhere around 40 places I visited and so many still to do.
*Sometimes we where to late at places, that they started demolisching of renoveted the place.
*Sometimes
we discovered strange and creepy things, like x-rays from people,
bloods on the floor or windows, needles, stuff from the people that
they left behind ( like pictures, wish- and birthay carts), food still
laying in the kitchen.
*Sometimes we met people, not always
exploraters, also people that are just walking there for fun, police,
junkies, dog, a gard, nude models.
*Sometimes we walk into
dangerous places, places where holes are in the floor, that bricks
falls down, where dangerous stuff laying on the floor, or where the
stairs are complite rotten or gone.
* Sometimes I think of
stopping with it, centainly after my fall in a hole, I'm a little
afraid of the dark now, scared that I will fall again in a hole. But
than I think of the many adventure, the kicks, the beautiful places,
the experience, the friendships, the funny things ( eating pannecakes
after it, getting lost in a factory and searching the way out), the
ways of entering in a place and so much more.
For my the
greatest places that I visited was a militaire kazerne in Liege, just
because of my 2 granddads have done they militaire training there, one
of the two was there during Wo2,for my it was great to be there. I can
only imagion what I would be during that time.
For my the worst
place is the swamp hotel, It's a place that give my the creeps,
centainly after my fall, I don't wanted ever to return to that place.
Vorig jaar in de zomer kreeg ik een uitnodiging om mee te doen aan een tentoonstelling rond de zeven hoofdzonden. Een tentoonstelling met enkel vrouwelijke fotograven die hun beeld geven over de zeven hoofdzonden Deze is de tekst die overal de ronde deed
De 7 Hoofdzonden door de ogen van de Vrouw'- Lovenjoel
21 fotografes, 7 hoofdzonden, 7 dagen.
Door de eeuwen heen werden de 7 hoofdzonden al verschillende malen in beeld gebracht. Het waren vooral de mannen die zich hier mee bezig hielden. In de moderne wereld van nu, laten we de 7 hoofdzonden over aan de vrouwen.
21
vrouwen laten je door hun ogen kijken. 21 fotografes gingen de
uitdaging aan om hoogmoed, hebzucht, onkuisheid, jaloezie, woede,
vraatzucht en vadsigheid in beeld te brengen. 7 hoofdzonden die nog tot op de dag van vandaag in onze samenleving voorkomen. 7 dagen dat we iedereen verwelkomen en onderdompelen in deze thematiek.
 "Razz"){kind=icon}
