Inhoud blog
  • For the times they are changing ...
  • Home sweet home
  • UZ Gent culinair
  • Wireless mama ...
  • Euh ... zen ?
    Zoeken in blog

    Het Leven volgens Lennert

    02-04-2017
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.For the times they are changing ...
    November 2006. Of toch zoiets, maar in elk geval 10 jaar geleden. Wie een jarig kindje heeft in de maand november, gaat noodgedwongen op zoek naar originele verjaardagsgeschenken. Daarmee bedoel ik : uitjes, 'beleefmomenten' zoals dat nu heet enz .. Uit noodzaak, want 1 maand later staat die brave Sint (toen nog met zijn Zwarte Piet) aan de deur met de halve speelgoedwinkel. Om te vermijden dat die andere helft van de speelgoedwinkel ook in je huis belandt, moet je andere terreinen verkennen. Nog een maandje later moeten er pakjes onder die groene dennenboom gelegd worden dus we hebben het wel even gehad met de speelgoedwinkel.
    Studio 100 heeft niet alleen merchandising maar ook heel wat leuke (?) familie optredens die voor dergelijke onvergetelijke momenten zorgen. En ja, ook wij zijn jaren in de Musical- en andere val gelopen. De Kabouter Plop show ? Check. Piet Piraat ? Check. Samson en Gert ? Ja hoor ...
    November 2016, 10 jaar later dus.
    Kleine kindjes worden groot en als 15-jarige puber heb je nu eenmaal niets meer met Gertje en zijn vriendjes. De locatie is min of meer gelijk gebleven : Sportpaleis Antwerpen. Het vertrek verloopt een pak vlotter : geen rugzakken, vochtige doekjes, snoepjes en Plopkoeken meer. Wel de smartphone, oordopjes en een power bank. Onze onvergetelijke familiemomenten hebben zich verplaatst naar festivals en concerten. En voor het ogenblik wil de zoon nog samen met zijn ouders gezien worden. Hij houdt zelfs van dezelfde muziek. Vanavond dus geen Studio 100 meer, wel The Cure.
    The times, they are changing ...

    02-04-2017 om 20:54 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    23-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Home sweet home
    Gisterennamiddag kwam het verlossende nieuws; letterlijk & figuurlijk ! Mama mocht naar huis. Iedereen laaiend enthousiast want wie had kunnen denken dat we mama mét nieuwe lever onder de kerstboom zouden hebben ? Pa dus in allerijl richting Gent en mama dolgelukkig richting Lokeren. Er gaat niets boven je eigen bed, je eigen zetel en je eigen leefruimte. Ondanks ons enthousiasme, is me wel duidelijk geworden dat het herstel tijd en geduld zal vergen. Voor ons, omdat we moeten leren niet steeds ongerust te zijn maar ook voor mama ... Omdat die niet mag vergeten dat ze herstellende is en rust nodig heeft. Gelukkig komt het mannetje met het hamertje geregeld langs en zijn de dutjes thuis langer en deugddoender dan in het rumoerige ziekenhuis. Het elektrische dekentje, de fleece dekentjes in de zetel en de dikke gilets doen dienst. Na jaren van vertroetelen wanneer pa en/of ik ziek waren (zelfs wanneer ik al een heel groot meisje was, getrouwd en zelf moeder was), is het nu aan ons om mama in de watten te leggen. Véél watten ! Zachte knuffelwatten ... x

    23-12-2014 om 21:19 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    20-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.UZ Gent culinair
    Tijdens ons bezoek van gisteren ging het even de culinaire toer op : de verpleging komt blijkbaar dagelijks langs met een iPad om het menu van 's anderendaags te bespreken ! Welk beleg had u gewenst ? Lust u de groenten en het vlees of heeft u liever een omelet ? Graag een flan caramel als dessert of toch maar rijstpap ? Wenst u fruitsap bij het ontbijt en koffie in de namiddag (ja, Sofie drinkt die wel uit want 't is gene goeie ... euh ...) ? Pa was al plannen aan het maken om ook te bestellen : pompoensoep ? Njam ! In alle geval : mama gaat elke dag vooruit. Ze zit al wat langer in de zetel (want dat bed gaat ook tegensteken na een tijd) en wandelt over de gang met de kinesisten (2 lange wappers van 1.90m, daartussen - ergens ter hoogte van hun middel - ons ma). Papa heeft een steekkarretje gehaald zodat mama veilig kan rondwandelen en met steun kan rechtstaan. Ze heeft nu haar eigenste 'pimped out, chromed out Jacqueline mobiel' : compleet met gepersonaliseerde bel (!), mandje voor de krant en Speedy Gonzalez 'Arriba Arriba' sticker (echt waar !!). Say no more ... ?

    20-12-2014 om 13:41 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    18-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Wireless mama ...
    Blij te melden dat mama vanaf nu terug 'draadloos' door het leven gaat !! Weg sondes & drains - maar dat was al. Vanaf nu ook weg baxter. Vanmorgen een dubbel toertje gewandeld en de echo en bloedwaarden waren prima. De soep blijft smaken; het warme eten nog steeds wat minder maar mits de nodige overtuigingskracht wordt de hamburger vervangen door een omelet en het fruitdessert door flan caramel/vanille. Pa is ondertussen gebombardeerd tot secretaresse en zit nu met pen en papier in de aanslag. In en uit bed begint te lukken, mits toch wel wat gedoe, want vannacht is ma erin geslaagd om de draadjes van haar baxter helemaal rond haar ene been te draaien. Euh ... sos verpleging dus. ;-) Misschien moet ik de verpleegsters toch nog maar een doos pralines meebrengen ... O ja : mama vroeg zich af of ze toch niet aan pa zou vragen om (na de lippenstift) nu ook haar oorbellen mee te brengen ?

    18-12-2014 om 17:08 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    17-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Euh ... zen ?
    De familie Verstraeten zou de familie Verstraeten niet zijn als er niet toch nog net dat beetje extra 'suspense' aan ons UZ-verhaal zou worden toegevoegd. Vanmorgen pa op kantoor : probleem : hij zag niet zo goed uit zijn ene oog, zag vlekjes en had toch maar al even de oogarts gebeld. Kon zelfs tussendoor op consultatie komen, want noodgeval (hm ... verdacht). Resultaat van het onderzoek : een scheurtje in het netvlies dat meteen moest worden dichtgelaserd. Ach ja, waarom niet : we moesten toch al naar het UZ, doen we wel even een extra toertje via de polikliniek nietwaar. En dat hebben we gedaan : met pa naar polikliniek oogheelkunde. Auto geparkeerd. Te voet naar onthaal. Of we ons eerst konden aanmelden aan de kassa ? Naar de kassa. Terug naar het onthaal. Naar de wachtruimte. Waar we hoorden dat de hele procedure een goeie twee uur in beslag zou nemen. Of ik even pa's iPad en krant kon ophalen in de auto ? Te voet naar de auto. Te voet naar de wachtruimte. En dat ik gerust ondertussen bij ons ma in het andere gebouw op bezoek kon, ze zouden mij bellen zodra pa klaar was. Te voet naar de auto. Auto (gelukkig dichtbij ma's gebouw) geparkeerd. Naar ma. Ma met de nodige humor en uitleg op de hoogte gebracht. Geen probleem; ma rustig (pa minder, denk ik). Ma eigenlijk behoorlijk strijdvaardig : geen zuurstofbuisjes meer, geen drains, geen sondes meer. Was al te voet, met de kiné, over de gang gewandeld (of zoiets). Heeft even bewezen dat ze best alleen in en uit haar bed kan (niet echt, maar kom, bed > wc-stoel is gelukt). Had ook haar lippenstift al op ! Warm eten lukt al wat, vooral soep dan toch, de rest is met mate wegens schrik om toch wat onpasselijk te worden. De naad geneest zeer goed, echo en bloed zijn uitstekend. We blijven de goeie weg op gaan ! Terug naar de polikliniek heelkunde (te voet). Pa opgehaald. Pa tevreden, zag precies al wat beter (euh yeah right) en moest toch even bekomen. Terug naar ma. Het weerzien was in alle geval geslaagd ;-) Terug met pa naar de auto ... Eind goed, al goed. Had ik nu toch maar mijn sportschoenen aangedaan in plaats van mijn botjes met hoge hakken ...

    17-12-2014 om 20:44 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    16-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Vandaag heb ik het bezoek even overgeslagen. Een lange werkdag, dus eer ik in Gent aankom, is het al best laat. Pa telt gelukkig voor twee, dus die heet vanmiddag de honneurs waargenomen. Ondanks de immense drukte in het UZ, is hij toch aan een (ik hoop gereglementeerde) parkeerplaats geraakt en heeft hij mama de ganse namiddag gezelschap gehouden. Niet dat ze er zoveel van heet gezien want ze slaapt enorm veel. Logisch ook, na zoveel verdoving(en). Warm eten was nog niet aan de orde vond ze zelf, dus is de warme maaltijd vervangen door boterhammen met hesp en confituur. 't Kan maar smaken. Ze heeft al even in de krant gekeken, kwestie van zeker op de hoogte te blijven maar dat bleek toch best vermoeiend. Pa heeft wel al onder zijn vijs gekregen, beweert zelf dat hij niet weet waarom (hm); maar dat is alleszins een goed teken ;-) Geduld is een schone deugd en dat zullen we moeten hebben mààr het is ongelooflijk dat mama op zo'n relatief korte tijd zich toch al zo goed voelt. Morgennamiddag ga ik langs; blocnote en pen in aanslag om nota's te nemen - ik hou jullie op de hoogte !

    16-12-2014 om 21:00 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    15-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Een grote stap vooruit ...
    Een grote stap vooruit vandaag : vanavond telefoon gekregen dat mama naar een kamer was verhuisd. Met andere woorden : vader & dochter in zeven haasten naar Gent met 'de' valies en uitermate tevreden dat we niet meer naar de IC moeten. Langs de andere kant vraag ik me nu wel af hoe het zou zijn met een aantal van die mensen, die nog steeds op IC liggen ... Ziekte schept een band. Na enkele dagen UZ zagen we steeds dezelfde mensen in de wachtruimte en af en toe werd er al eens een woordje gezegd, een traantje gelaten. Tenslotte zit je allemaal in dezelfde situatie. Het was vrijdag dan ook heel confronterend om te beseffen dat ik zelf met een enorme glimlach de afdeling heb verlaten, terwijl wat verder de zakdoeken om andere redenen werden bovengehaald. In alle geval : mama heeft een kamer. Ze is op een nieuwe afdeling terecht gekomen en dat zullen ze daar geweten hebben ... ! Laat ons zeggen dat ze vooral vastberaden en zeer strijdlustig is om die afdeling ook zo gauw mogelijk te verlaten en in te wisselen voor haar eigen zetel (nee, ziekenhuisbed durfde ik hoegenaamd niet vermelden). Na de nodige instructies over hoe we haar nachtkastje en kleerkast moesten inrichten, kreeg pa een aantal richtlijnen voor morgen. En of hij zeker de krant wou meebrengen (wat volgens mij een interessant procédé zal zijn want een krant lezen met een WITTE ziekenhuisschort en baxters, op WITTE lakens ?). Verder zijn we ook onze blocnote (om de lijstjes van ma te noteren zodat we niets vergeten) en stylo's kwijt. Ma heeft haar bril terug en die staat pal op haar neus, dus niets ontsnapt nog aan haar alziend oog. Geen idee wat ze in haar baxter spuiten, maar ik wil er ook wat van ! Haar 'je m'en foutisme' is hilarisch, haar gedrevenheid aanstekelijk. Het eerste kwartier van mijn bezoek moet ik op het appèl komen, met lijstje in de hand : wie de groetjes deed, wat de voetbaluitslagen zijn en wanneer Sporting Lokeren opnieuw moet spelen. Of er headliners waren in het nieuws, of Lennert & Johnny braaf zijn en of papa het wel goed stelt alleen. Daarna is het de beurt aan pa, met verslag van wat hij gegeten heeft en morgen op zijn menu gaat zetten. Ze is er terug : helemaal ! En we zien meer en meer ons meme Nelly in haar; maar laat dat vooral een compliment zijn. (In alle geval pa, als je dit nog leest, vergeet niet dat je morgen een andere trui moet aandoen, liefst een blauwe.)

    15-12-2014 om 21:51 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    14-12-2014
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.D-day ... 10 december 2014
    Een dag die voor altijd in ons geheugen zal gegrift blijven ... de nieuwe lever van mama is gearriveerd. Het worden spannende uren die uitlopen in spannende dagen. Dagen vol emotie, dagen vol ongelooflijke warme berichten, medeleven en steun van ontzettend veel mensen. De huidige social media laat toe om iedereen op de hoogte te houden met 1 klik en het is fijn om zoveel onverwachte reacties te krijgen. Het lijkt alsof de hele wereld met ons meeleeft en zoals iemand me zei 'na 2 dagen wel zere duimen krijgt van al het duimen' Maar die duimen hebben goed werk geleverd want de lever lijkt het fijn te vinden bij mama. Goed zo, wij ook. Ondertussen heb ik al héél veel bijgeleerd over en uit de medische sector. Ik kan alleen maar mijn grenzeloze bewondering blijven uiten voor het werk dat verpleegsters en dokters verrichten. In die volgorde ja, ... Want uiteraard zijn de dokters onze grote helden in dit geval en hebben ze een huzarenwerkje uitgevoerd. Maar de verpleegsters zijn wel de mensen die constant met de patiënten en familie in aanraking komen. We zijn zo goed opgevangen ... daar raak ik niet over uitgepraat. Zoveel info, zoveel liefs, zoveel hulp, zoveel zorg, ... Overal een glimlach of gewoon een begrijpende knik. De dokters waar we mee praten, maken tijd voor ons, beantwoorden onze waslijst aan grote en kleine, soms domme, vragen. We krijgen uitleg over ieder buisje, ieder lichtje aan de machines. Niet alleen wij trouwens, maar ook mama wordt overal in betrokken. Het gaat tenslotte om haar, maar zelf vindt ze het allemaal prima. Of zoals haar favoriete verpleegster zegt : 'maar gij zijt niet ziek hé madammeken' ... met een vette knipoog naar mama. Die twee verstaan mekaar. De complicatie is duidelijk ernstiger geweest dan wij wilden beseffen. Misschien niet slecht, alhoewel we diep in ons binnenste wisten dat we slecht nieuws hadden kunnen krijgen ... Mama is een sterke madam en een vechter, dat is wel duidelijk gebleken. Gelukkig ziet ze haar huidige beperkingen in en houdt ze zich rustig. Zoveel mensen hebben zoveel kaarsen gebrand, we hadden nu al een black-out mogen hebben, er zouden veel huizen verlicht geweest zijn. Al die kaarsjes, gebedjes, liefde, positieve gedachten, ... hebben hun werk gedaan. Wij kunnen alleen maar dankbaar zijn. Ook aan de nabestaanden van de donor; denk eraan dat jullie kaarsjes ook voor hen hebben gebrand. Een kleine steun in een verschrikkelijk moeilijke tijd maar zij gaven ons het mooiste kerstcadeau ooit.

    14-12-2014 om 09:52 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    17-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    We sluiten onze reis af in stijl : op aanraden van iemand minder dan Sergio Herman trekken we naar het Grand Central Station voor de Oyster Bar & Restaurant.  Het elegante station, decor voor talloze films, straalt klasse uit.  Op de benedenverdieping situeert zich een klein dorp met restaurantjes, shops en eetkraampjes.  We slalommen tussen de al dan niet haastige reizigers door en banen ons een weg naar de Grand Central Oyster Bar.  Onder de gewelven van het retro-station ligt dit grote maar eenvoudig aangeklede restaurant : kleine tafeltjes met rood-wit geruite tafelkleedjes, een grote houten bar en een groot kreeftenaquarium.  Het ziet er goed uit ! Pa neemt de oesterselectie vz, het huis en krijgt 8 verschillende soorten oesters voorgeschoteld (er staan er 40 op de kaart ...), ik neem de Atlantische gerookte zalm.  Daarna gaat pa voor jumbo shrimp waarbij 'jumbo' nog een understatement blijkt te zijn.  Ik kies de seafood stew en eet me verloren aan coquilles, kreeft, venusschelpen enz ... Veel te rap geserveerd, maar dit is nu eenmaal Amerika, maar overheerlijk en niet eens duur.  We slenteren naar het hotel wegens echt wel helemaal doodop en slurpen nog een laatste pintje op de kamer.   New York heeft duidelijk niet geslapen vannacht want zelfs vanop de 22e verdieping heb ik alle sirenes (en het zijn er veel, 's nachts doen ze ook toerkes) gehoord.  Na het uitchecken, ontdekken we een Starbucks rechtover het hotel.  Da's het voordeel van wat later starten : dan zijn alle tourbussen die het uitzicht blokkeren al weg ... We nemen ons gebruikelijke ontbijt en wandelen naar 5th Avenue alvorens Macy's, het paradijs van elke vrouw, binnen te stappen.  Eerst pa in het nieuw steken, de Lacoste afdeling is hier behoorlijk groot ! En dan een rondje schoenen shoppen ... 2 verdiepingen damesschoenen ... Het kan erger ... We geraken niet eens verder wegens tijds-en plaatsgebrek.  Gelukkig maar ... Voor de portemonnee althans.  Bij deze kunnen gewillige shoppers solliciteren voor mijn volgende citytrip naar New York : geen cultuur, geen musea, wel veel wandelen : in Macy's en op 5th dan toch. Alles kan nog net in de koffer en we kunnen die bovendien zelfs nog opheffen, dus dat is een goed teken : geen overgewicht ! We nemen afscheid van deze prachtstad en stappen op de trein richting JFK airport.  Onze check-in verloopt uitermate vlot en zelfs pa raakt zo door de security met zijn 'new hips'.    En dan is het wachten op onze vlucht : nog last minute duty free shoppen voor parfum en whisky, een laatste megaburger naar binnen werken en off we go .. Ik zit naast een Amerikaanse reisagente die op studiereis naar België komt, de omgekeerde wereld :) blijkbaar investeert het 'Flemish Tourist Board' goed in dergelijke trips want hun programma ziet er verdomd goed uit : kookworkshop in Brussel, kempinski hotel in Brugge ... Het leven van een reisagent kan hard zijn.  De crew is alweer niet Panam-waardig maar wel apart : 1 stewardess en 5 stewards ... Waarvan de ene best veel weg heeft van Lenny Kravitz ! Het toestel is nog aan het taxiën als pa al in dromenland is, ik ga een lange nacht tegemoet en doe geen oog dicht.  Maar dat maakt niet uit, het is het absoluut waard ! Merci pa, zoals jij maken ze er geen meer !! Het was weer eens onvergetelijk ! 

    17-05-2012 om 10:52 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)
    10-05-2012
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.
    Het regent.  Goed voor Starbucks want we blijven gewoon wat langer hangen en de regen houdt zowaar op ! Terug de bus op voor Ground Zero.  Het bezoek is online gereserveerd (we zaten toch lang genoeg bij Starbucks) en we zijn ruim op tijd.  Eerst even langs het voorlopige museum en dat laat me niet onberoerd.  Op 9/11 zaten wij, met een kleine Lennert in mijn buik, in California.  Zeggen dat we het meegemaakt hebben, is zever want we zaten zowat even ver als de thuisblijvers.  Maar de impact was gigantisch : onze terugvlucht werd geannuleerd en we moesten langer in de VS blijven dan voorzien.  Normaal gezien zou ik daarvoor tekenen maar onder zulke omstandigheden waarbij de wereld letterlijk even stil staat en zeven maanden zwanger zijnde, had ik alles gegeven om naar huis te kunnen. De paniek bij de Amerikanen, de onmacht omdat hun onaantastbare land plots zo werd aangevallen, het ongeloof en de angst kan ik nog zo oproepen.  Dus ja, dit doet me wat.  De beelden van de twin towers, de getuigenissen van de overlevenden, de restanten van een brandweerhelm, ... om kippenvel van te krijgen.  We lopen ook even langs het kerkje rechtover het vroegere WTC dat als bij wonder de aanslag heeft overleefd en waarvan het ijzeren hek onuitwisbaar in ieders geheugen gegrift staat als muur waar foto's, opsporingsverzoeken, brieven ... werden achtergelaten.   Voor het 9/11 Memorial moet je uiteraard ook door security .. Het blijft de VS nietwaar.  Een concentratie aan agenten, security mensen en vrijwilligers loodsen ons overal door, we moeten zo'n vijf keer ons ticket laten controleren (iedereen, dus het is niet omdat wij er onbetrouwbaar uit zien), pa oefent vlot zijn zinnetje 'I have new hips' en plots staan we er.  Op de site, aan de Memorial pools met 3000 namen van slachtoffers van 9/11.  De bouw van de Freedom tower gaat vooruit maar er is nog heel wat werk te verrichten.   New York is duidelijk getekend door de aanslagen en blijft alert.  Voor mij blijft het onbegrijpelijk ... Hoe krijg je iemand zover dat hij een vliegtuig kaapt en er bovendien mee in een wolkenkrabber vliegt ?  Pa besluit dat we rond zijn en de hoogtepunten hebben gezien.  De boottocht slaan we over wegens teveel water, Seaport (winkeltjes !) blijkt heel gezellig te zijn en de United Nations en The Waldorf Astoria doen we op Japanse wijze : we nemen er een foto van.  De bus brengt ons naar Times Square en ik stuur pa nog even naar ToySaurus ... De meest fantastische speelgoedwinkel ter wereld, de droom van ieder klein (en groot kind), met een levende (hm) T'rex, Spiderman en de Empire State Building in Lego.  Dan nog even langs de obligate souvenirwinkeltjes met louche Indische uitbaters (van het kaliber 'hoe verder je gaat, hoe goedkoper de t-shirts') en dan even pauzeren voor onze laatste avond in The Big Apple !

    10-05-2012 om 14:57 geschreven door mama van Lennert


    >> Reageer (0)


    Archief per week
  • 27/03-02/04 2017
  • 22/12-28/12 2014
  • 15/12-21/12 2014
  • 08/12-14/12 2014
  • 14/05-20/05 2012
  • 07/05-13/05 2012
  • 30/04-06/05 2012
  • 27/02-04/03 2012
  • 13/02-19/02 2012
  • 09/01-15/01 2012
  • 02/01-08/01 2012
  • 14/11-20/11 2011
  • 31/10-06/11 2011
  • 24/10-30/10 2011
  • 10/10-16/10 2011
  • 12/09-18/09 2011
  • 29/08-04/09 2011
  • 22/08-28/08 2011
  • 15/08-21/08 2011
  • 08/08-14/08 2011

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs