Druk op onderstaande knop om je bestand naar mij te verzenden.
Over mijzelf
Ik ben Lindsay De Coster, en gebruik soms ook wel de schuilnaam ontzichtbaar meisje.
Ik ben een vrouw en woon in Ternat (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 19/06/2001 en ben nu dus 22 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: dansen, fangirlen, lopen.
ik ben gebroken
27 dagen geleden. Ik denk nog steeds aan hem en de herrineringen en heb soms wel een depri moment over hem, door hem. Ken je het gevoel dat je favoriete muziek jou aan het gebroken hart doet denken of aan hém? Wel dat heb ik er met zoveel. Ik blijf maar denken over wat als ik voor hem had voort gevochten? zou het nog zin hebben gehad? Nu dat het uit is , is hij zo anders. Niet dat ik hem praat ofso maar op Facebook.. Zo een onozeligheid dat hij daarop zet! voor dat we samen waren had hij max. 20 likes op zijn profielfoto & onze foto same was 80 likes en erna is 50. Zo raar, ach ja. Ik moet voort blijven gaan en niet opgeven ondanks mijn beste vriendin het wél wilt opgeven. Leven is zo ingewikkeld. Ach.. Vakantie is btw bijna over, nog en week. Wat gaat dat worden?
15 dagen geleden stond mijn wereld stil. Begrijp me niet verkeerd, nu nog steeds maar ik hou me bezig zodat ik geen tijd heb om na te denken aan hem, ons, onze momenten, onze knuffel, kusjes.. pff.. Ik begrijp het nog steeds niet.. Moet ik hem nu sturen om te zeggen dat hij mijn leven verpest heeft? of hem met rust laten en boos blijven héél mijn leven lang. Ik twijfel. Ach, vrijdag of zaterdag komt die vriendin weer en is ze hier met haar ouders tot maandag en dan mag ze normaal tot zaterdag hier bij mij blijven. Ik mis G... ik mis ons héél véél. Ik kan er niets aandoen. Nu is L. op mij boos omdat ik nog met haar ex overweg kan terwijl zij die gast kent door mij en hij al een goeie vriend was van mij voordien. Het doet ook pijn dat ik haar kwijt ben door hem.. Ik hou nog steeds van hun beide. Ik hoop dat ik terug een vriendschap met G. kan opbouwen, als ik het kan na alles..
Ik ben toen die woensdag rustig naar die vriendin gestapt.. Maar éénmaal toen ik in haar armen zat.. D tranen stroomden er uit alsof ze nooit meer gestopt konden worden. Haar mama en papa troostten me door te zeggen dat e niet mag wenen voor een jongen. Het zijn ten slotte klootzakken. Haar broer én zus ook. Die dag heb ik bij haar geslapen van wegen G. Die nacht was er hevig onweer. We waren in ons bed rond 23 u maar uiteindelijk hebben we nog gepraat , een uur of een uur en half lang. Rond 2 uur was er die zware onweer. We waren bang, ze nam mijn hand vast en kwam dicht bij me liggen en vielen na een lange tijd toch weer in slaap. Normaal ik heb nachtmerries en wordt ik schreeuwend of wenend wakker maar die nacht niet. Donderdag kwam mijn beste vriend naar de zee, het ging een beetje beter.. Ik heb maar 1 keer geweend voor G. die dag. De vrijdag kwam mijn andere beste vriend voor een dag naar zee. We hebben (geprobeerd) er een toffe dag van te maken. Zover ik een lach heb.. Hij zit nog steeds ver. Vorige dagen moest ik minder fake lachen maar nu.. weer. Ik heb toen die dag niet om hem moeten wenen. Zaterdag ben ik een bekende oude vriend tegengekomen. Ik had hem gezegd dat het uit was na bijna 5 maand.. Hij begreep het niet en zei dat ik véél beter verdiende dan hij. Vooral iemand die niet laf was het via sms uit te maken. Ik had hem dan ook het berichtje getoond. Hij vond het erg voor me. Zondag had ik weer geweend, voor iedereen, vrienden en familie van vrienden. Ach ja.. daar zwijgen we maar over.. 'Het is maar een jongen' Hij was mijn jongen en dat is nu gedaan.. Gisteren heeft mijn beste vriend vertelt dat hij op mij verliefd is en dat hij het wou proberen. Ik wou niet, ik voel niets voor hem. Ik wil zeker niet met hem samen zijn om G. te vergeten.. Dat verdient hij niet. Nu doet hij té klefferig. Hij plakt aan mij en dat haat ik. Zeker als ik zo een momentje alleen wil zijn en me wil bezinken met G. Dan is hij er constant. Ik heb zelf aan mijn broer gevraagd mij niet alleen te laten met hem, bang voor wat hij gaat doen. Daarnet had ik weer een momentje. Ik zat op mijn bed met triestig muziek en oooh ik heb hevig geweend. ahja, ik ben weer alleen..
Tranen zijn weer van de partij.. Ik vind mezelf zo zielig.. Wenen voor een gast, tfuck??? Een gast waar ik echt van hield.. Damn.. this hurts.. Ik ben wel al een wandeling gaan maken vandaag.. Dat is waarschijnlijk ook het enige goeie nieuws.. Die vriendin heeft vertraging dus die is er nog steeds niet en ik voel alsof ik elk moment kan neerstortten. Ik ben weeral muziek aan het luisteren en ik lig in mijn bed.. Ik luister muziek van Justin. Justin heeft ook een periode gehad met Selena. Ik luister naar hun beiden nu.. Vooral naar 'Nothing Like us' van Justin en 'Love will remember' van Selena. Ik ben ook al overgestapt naar het boek 'Als ik blijf(If I Stay)' voor een beetje mijn gedachten te veranderen. Maar niets helpt. Gisteren belde ik een uur met een vriendin.. Ze heeft me toen voor de eerste keer die dag laten lachen.. Ik denk gewoon dat ik vandaag niet zal kunnen lachen. Mijn lach is gewoon verdwenen.. Héél diep verdwenen.. Fake lachen is pijnlijk. Laten tonen dat je oké bent maar achteraf alles laten uitkomen. Niemad kan mij helpen.. Als ik naar een vriendin of mijn mama of papa bel dan zegegn ze dat ik niet moet wenen.. Ik ween dan niet meer aan de telefoon of zo zacht dat ze het niet horen maar erna? Laat ik me gewoon weer gaan.. Ik wist dat dit zo pijnlijk ging zijn. Ik had er me op verwacht dus ik dacht dat de pijn ging verminderen, niet dus. Het is eerlijk erger. Ik had er me op verwacht en ik deed niets? Hoe stom kon ik niet zijn!
29 juli. Eerste dag zonder hem.. Zonder dat hij mijn jongen is. Het voelt vreselijk. Ik werd wakker met tranen. Nu? Nu heb ik geen tranen meer om te wenen.. Mijn beste vriendin is vandaag aangekomen aan de zee. Ze is onderweg naar mij. Ik weet eens niet of ik wel mee naar buiten ga.. Naar buiten gaan weetend dat hij niemeer van mij is! Voelt echt als de hel.. Ik weet niet of ik dit nog lang ga kunnen uithouden. Gisteren ben ik voor even in de living geweest om mee naar The Vampire Diaries te kijken. Daarna ben ik naar bed geweest en Awkward en Pretty Little Liars gekeken. Herhaling maar het doet wel mijn zorgen voor even vergeten. Ik ben tot half 5 opgebleven.. Daarna ben ik toch in slaap geraakt en kwam ik wenend wakker rond de middag.. Ik ben mee aan tafel geweest maar ik heb niets gegeten wél chocomelk gedronken. Dat is alles tot nu toe.. Nu wacht ik op die vriendin.. Zal ik wenend naar haar toe lopen? of zou ik me sterk gedragen en geen enkele traan meer geven aan hem? of heb ik geen tranen meer over?
28 juli! De bekakste dag van mijn leven.. G. heeft het uitgemaakt...Sindsdien zit ik op mijn bed naar triestige muziek te luisteren..en te kijken naar mijn gsm of ik geen bericht van hem krijg dat hij me mist...Niets.. Hij heeft het uitgemaakt via sms.. Hij heeft gezegd dat het hem spijt om het zo laf te doen maar zelf al was ik thuis nog had hij de ballen niet om naar mij te gaan en het uit te maken.. Hij kon me tenminste toch bellen? neen hij wou mijn zielige stem en tranen niet horen.. Ik zie het nut niet meer van te lachen. Ik ween en ween dat ik zelf niet meer weet vanwaar ik het water van mijn tranen haal.Ik eet niet, ik drink niet. Ik kom amper uit mijn bed uit.
Hij ziet er eens niet vanaf. Hij vindt het dood normaal, ik daarintegen. Ik ben gebroken. Mijn hart brandt, mijn hoofd, mijn longen, alles gewoon. Toen hij zei dat hij onze relatie niet meer zag zitten nam hij alles van me mee.
Oké ik ben nog jong maar hij was wel mijn eerste échte liefde. Ik gaf veel om hem. Ik zag die echt graag! Nu nog..Hij heeft mij ziekveel pijn gedaan. Ik wil niet meer praten, naar buiten gaan, niet communiceren. Ik ween gewoon. Is het leven wel waard om te bleven doorgaan voor iemand dat je nog niet kent? Is opgeven beter? Wenen vanbinnen maar toch een lach kunnen zetten op je gezicht. Dat moet ik doen ookal weet ik niet vanwaar ik de moed zal halen. Dat is moeilijker dan ooit.. Hij heeft me diep gebroken. Ik zie geen leven zonder hem. Ik kan niet leven zonder aan hem te denken. Ik heb sinds dat ik zijn T-shirt heb niet meer zonder kunnen slapen. Hoe zou ik dat nu wel kunnen? Als ik ruik aan zijn T-shirt doet het me denken aan de knuffel en kusjes die ik nooit meer van hem zal krijgen, aan die keren dat ik op zijn schoot zat. Allemaal weg.. Het doet zoveel pijn...Mijn lichaam staat in brandt.. help..het doet zo een pijn.. Ik kan niet leven zonder die pijn.. Ik kan zelf niet meer slikken zonder dat het pijn doet!Het doet gewoon zo een pijn..Niemand begrijpt mij.. Op zo een momenten zou ik een boy best friend willen hebben.. Die zou me wel helpen..Mijn oma begrijpt niet waarom ik alles opkrop in mijn kamer.. Ik wil gewoon alleen zijn.. Niemand moet zien hoe zwak ik ben? Of hoe zielig.. Ik kan het niet meer.
Moet ik opgeven? Of blijven doorvechten? Ik weet het niet meer. 1 ding weet ik zeker, ik wil hier weg.
Zaterdag 30 mei. Ik werd wakker. Ik kleedde me aan. We gingen beneden eten en maakte ons klaar voor te gaan kajakken. G. vroeg of ik met hem ging maar ik ging met mama. Kajakken was echt héél leuk. Achteraf zijn we naar een chocolade fabriek geweest. Of was het eerst de chocoladefabriek? Ja dat was het. Daar was ik hand in hand met G. Ik zat naast hem en hij legde zijn arm om me heen. Die avond was het een feest in de zaal helemaal beneden in het hotel. Na het eten maakte we ons allemaal klaar. G. en mijn broer waren aan het biljarden met nog andere. Ik ging ook in die zaal samen met nog een vriendin. We zette muziek op omdat de muziek die werd afgespeeld in de feestzaal was oud. Achteraf, na een tijd gingen we daar toch. G. zat neer op een stoel en ik ging op zijn schoot. Hij liet me naar achteren leunen. Onze handen waren in elkaar. Ik wreef over zijn vingers. Hij werd er stil van. Het lied van macarena speelde af. Ik duwde hem op de dansvloer. Hij wou niet maar ik overtuigde hem toch. We hebben gedanst, geknuffeld, foto's getrokken. Het was fantastisch. Mama en papa gingen naar boven om te gaan slapen rond 1 uur. Het feest was normaal gedaan om 2u. Pas om 3u deden ze de lichten aan. Er waren véél mensen zat. Ik ging al naar boven samen met een vriendin. Mijn broer stuurde mij een bericht om te zeggen dat G. 2 mensen in bed moest brengen omdat ze zat waren. Ik zei dat ik wachte op G. Uiteindelijk heb ik G. geholpen en gingen we naar boven, voor zijn deur van zijn hotelkamer. Ik gaf hem een knuffel. Een héél lange. Ik keek naar hem. Toen werd er iets geroepen in de gang. Moment verpest.. Er was nog iemand die zat was maar de weg niet naar zijn kamer vond. G. ging helpen. Ik wachtte op hem. Toen wachtte ik op hem. Hij gaf me een knuffel. Ik keek naar hem, hij knikte, ik knikte en BAM. Ik kreeg , na 2 maanden samen te zijn, eindelijk mijn kus. Hij zei slaapwel, ik ook en ik ging naar mijn hotelkamer.
G.negeert mij nu al sinds 4 juli. Nadat hij heeft gezegd dat hij niet mee kon gaan naar de trouw. Hij zei dat hij alles op een rij moest zetten. Hij heeft een B-attest. Ik vind dat het niet mijn fout is. Ik heb hem met rust gelaten tijdens de examens(G.is mijn lief). Ik snap hem echt niet. Als papa aan het praten was met hem zei hij dat hij het zo serieus nam. Ik merk er niets van! 22 dagen is veel niet? Ik word er echt gek van! Ik hou echt van hem.. Als ik denk aan onze momenten.. Toen we op weekend waren met de voedbal van papa. Papa is arbiter en voorzitter van 'De Pajotteland' (een arbiterclub) en G. is er ook arbiter bij. Vrijdag 29 mei. Ik moest een ganse dag niet naar school gaan. G.ook niet. Ik ging vlug samen met mijn broer en mama langs mijn meter. Rond de middag (14u) was het zo ver. Ik vertrok eindelijk naar La Roche. Ik ben al sinds 30 maart samen met G. Dit zou de eerste echte dagen zijn dat ik bij hem zou zijn. Ik heb hem ervoor wel gezien maar daar gebeurde niet zo veel. (max. 3 keer gezien) Ik zat in de auto en ik stuurde naar G Ik was zenuwachtig. Uiteindelijk kwamen we 2de aan in het hotel. Mama, papa, broer & ik haalden de zakken uit de auto en legde die in onze kamer. Ik sliep naast mijn broer. Ik stuurde naar G. dat ik er was. Hij was er nog niet. Hij was er bijna, dat maakte me alleen zenuwachtiger. We gingen verder de zakken in de auto halen. Wie kwam er toe? Jep! G.en nog andere. Ik gaf een kus aan diegene die er waren en toen was het G. Ik twijfelde of ik een kus op de mond of wang moest geven. We hadden nog nooit gekust. Iedereen keek naar ons. Het was half lip/half kaak. AWKWARD. uhu. Glenn ging naar binnen. Wij haalden de rest uit de auto. Ik zag Glenn op de zetel in het ontvangstruimte. Ik negeerde hem. Ik liep gewoon door. Ik legde alles in de kamer. Ik hoorde van papa dat iedereen beneden in het restaurant/café zat. Mama zei dat we ook gingen. Ondertussen waren de meeste aangekomen. Iedereen zat aan een tafel, G. ook. Mama en broer gingen biliarden. Ik ging mee. Ik keek af en toe naar G., hij keek niet. Na een tijd was papa er bijgekomen aan een aparte tafel. Ik mama en broer gingen er bij zitten. Langszaam aan kwamen er meer mensen aan onze tafel. G.kwam ook. Mama wou even naar buiten roken. Ik ging mee. Ik begon te wenen. Waarom? Er was een goeie vriendin die die donderdag zei dat ze zelfmoord wou plegen. Gewoon omdat ze ruzie heeft met een goeie vriendin. Ik begon veel te wenen, mama troostte mij. We gingen uiteindelijk naar binnen. Iedereen zag dat ik geweend had. G. zag het ook. Hij trok een gezicht van 'wat is er'. Ik ging met hem naar buiten. Ik legde hem alles uit. Hij gaf mij tips en vroeg of ik haar kon bellen. Ik zei dat ik dat al vaak had gedaan maar dat ze telkens aflegde of niet opnam. Hij zei dat ik mocht bellen met zijn gsm. Dat deed ik ook, zonder succes. Ik kreeg een knuffel. Uiteindelijk gingen we naar binnen. We mochten gaan eten. Ik zat naast Wesli. Iemand van de kring. Niet naast G. Uiteindelijk kwam hij toch naast mij zitten. We deden later die avond nog een verstop spelletje met gans de kring en erachter gingen we in het café en deden we muziek op en praatte ik met G. over vanalles.
