Ik was 5-6 jaar toen mijn ouders uit elkaar gingen. Zelf herinner ik me niets meer van voor de scheiding. Van foto's kun je allerlei dingen afleiden maar zeggen niet genoeg om het allemaal zelf te ontdekken van hoe je was of wat je allemaal deed. Ik moest dit ook niet aan mijn ouders vragen want zij wouden niets meer te maken hebben met de periode voor hun scheiding. Ik ben er nooit echt in geslaagd om een beeld van mezelf, van men leven voor de scheiding te kunnen maken. Maar ik heb hier meer leren leven.
Ik weet dat ik geen goede band had met mijn papa(44). Hij was opnieuw getrouwd (net zoals mijn mama) met een Thaise vrouw(43), zij nam een kind mee van uit haar vorige huwelijk en dat is niet zo goed verlopen. Het was een zoon en deze is nu 16. Ik was 8 jaar en hij 6 jaar toen hij naar België kwam. Toen we speelden dan wou hij steeds het mooiste, duurste, leukste,... speelgoed en dit was zeker niet fijn voor mij en mijn echte broer (16). Wij begonnen hem dan ook stom te vinden. Mijn broer en ik gingen om de 14 dagen een weekend naar men papa, daar keken we niet naar uit want dan moesten we ons speelgoed weer afgeven aan de nieuwe broer.
Ik vond het echt niet fijn om naar papa te gaan. Op een vrijdagavond kwam ik terug van school en wou ik weer helemaal niet graag naar papa vertrekken. Ik was helemaal overstuur, dit gebeurde er: Ik kwam terug van school en wou men jas aan de kapstok hangen. Deze hing altijd te hoog maar als ik op mijn tippen van mijn tenen ging staan dan kon ik er aan. Maar nu wou ik niet op mijn tippen gaan staan, ik had er geen zin in en het lukte niet. Ik ben toen in de hoek gaan zitten in een bolletje en beginnen wenen. Mijn mama verstond totaal niet wat er was dus legde ik uit dat ik geen zin had om naar papa te vertrekken. Om 19:00 kwam papa ons halen en ik moest mee daar had ik me al bij neergelegd. Toen papa voor de deur stond en men mama nog even met hem aan het praten was, vertelde ze dat ik zo had geweend. Mijn papa begreep het niet, de hele rit naar papa's huis hebben we niets gezegd. Pas toen we bij papa thuis kwamen, vroeg papa waarom ik zo weende, waarom ik niet graag naar hem kwam. Maar ik durfde hem niet te vertellen dat ik mijn nieuwe broer niet zo leuk vond, ik wou hem niet teleurstellen of verdrietig maken. Toen is er iets gebeurd dat ik nooit zal vergeten en dat de rest van mijn leven zwaar heeft bepaald. Mijn papa werd kwaad omdat ik niet met hem wou praten. Hij heeft me toen vast gegrepen aan men hals en een halve meter van de grond gehoeven.
Dit was een barst in mijn jonge kinderhartje...
Mijn echte broertje had het gezien en hij heeft papa weg geduwd. Vanaf toen heb ik niet echt meer de band met men papa kunnen versterken, integendeel we zijn steeds verder en verder uiteen gegroeid. Heel spijtig achteraf gezien want het zou mijn leven helemaal anders gemaakt hebben.
Ik schrijf wel eens een ander keertje hoe het verhaal van mij en mijn papa verder gaat.
