Een levenspad kan soms rare kronkels
nemen, na het verlies van Nancy begeef ik me soms in een dikke mist,
het is er koud, donker en kil, ik wordt er bang en voel me
verdrietig, maar steeds zie ik in die donkere massa een lichtje
in de verte schijnen, ik wordt er door één of andere reden naar toe
geleid en kom zo op een plaats terecht waar de zon schijnt, het is
warm en de hemel is er helder blauw, ik voel me gelukkig. Het is mijn
familie die me telkens in down-momenten naar die plaats loodst. Via
deze manier wil ik maar duidelijk stellen dat gelukkig zijn en
ongelukkig zijn soms dicht bij elkaar liggen, maar veel mensen
begrijpen dat niet. Via foto's, muziek en tekst zou ik graag mijn
voelen en denken op deze blog plaatsen, eigenlijk zou ik het graag
beschouwen als een dagboek over mezelf.
Welkom
op mijn blog, eerst en vooral is deze blog er gekomen op aanraden van mijn
psycholoog. Sedert
het overlijden van m'n vriendin Nancy ben ik mezelf volledig verloren, ik vraag me steeds af
? ben ik nu hij"ofzij, zal ik nog iets kunnen maken van het leven? zal ik
gelukkig kunnen worden? of erger nog zou ik Nancy achterna gaan? Maar ik mag mijn kinderen en familie dit niet aandoen, ik weet hoeveel pijn het doet om iemand te verliezen door
zelfdoding.
