something is scratching its way out, something you want to forget about.
24-12-2007
Haaaa, Kerstmis!
Ik moet bekennen dat ik echt ongeduldig ben voor het openen van de cadeautjes vanavond. En Kerstmis heeft bij ons nu niet zo'n speciale betekenis, aangezien wij niet echt katholiek zijn, en er ook niet echt iets gebeurd is jaren geleden rond Kerstmis. Materialisme, het is een ziekte!
En keifel ruzie met C en E. En tis niet helemaal mijn schuld. (Kan moeilijk zeggen dat het mijn schuld niet is, want ik wil een eerlijk meisje zijn) Maar ik kan ook niet zeggen dat ik de enige ben die hier schuld draagt. De situatie zit dus zo in elkaar : L had al ruzie met C (details blijven hier weg, sorry) en die gingen dus niet meer met elkaar om. C begon dan om te gaan met A (man, al die letters) die IK dan weer niet afkan (puberwoord voor nietleukvinden). Dus die vriendschap tussen C en mij begon ook al wat te verwateren, maar achteraf gezien is dat misschien wel goed, aangezien C precies helemaal op het foute pad begon te raken (drinken, roken enzo. Maar eigenlijk geloof ik dat niet echt, kdenk dat ze wa stoer wil doen). E zit bij mij in klas en is ook bevriend met C. Maar E heeft zo'n neiging precies om dingen te verzinnen. Ze zei dus dingen over mij en L die totaal geen waar waren/zijn. L heeft dat dan allemaal tegen haar klastitularis verteld en die heeft dan op haar beurt E uit klas gehaald om daar over te praten. Waardoor E boos werd op mij, omdat ze dacht dat ik da tegen die klastitularis had verteld. Maar E was echt constant boos op mij, dus echt erg vond ik dat niet. Maar C bleek ook boos te zijn, omdat E nu in het pestdossier ofzoiets staat en omda L en ik C uitlachen ofzoiets. Ten eerste, van wie heeft ze da nu weer gehoord? En ten tweede, L en ik hebben idd een beetje gelachen met haar, omdat C echt wel belachelijk begon te doen, met haar gedrag. Maar ik geef toe, het was vuil om haar uit te lachen. Sindsdien leven we blijkbaar in totale oorlog, wat ik totaal belachelijk vind, want dit is toch geen reden om vriendschappen te verbreken? Maar goed, onlangs zag ik dat E een ketting droeg, precies hetzelfde wat ik C voor haar verjaardag had gegeven! Man, ik was wel wa pissed off ja. Ik sprak C daarover aan, maar een zinnige reactie kwam daar niet echt uit. Nu heb ik het gevoel van "Foert, laat maar zitten, ze is toch zo laf" aangezien ze me daarna uitschold toen ik een eindje verder liep. Getuigt niet van volwassenheid is en het was totaal onterecht, want waarom moet zij mij uitschelden, terwijl zij mijn cadeaus weggeeft? Dan eb ik gewoon nog liever dat ze het weggeeft, of het teruggeeft ofzoiets. Achja. En ik wil echt dat het mij niets kan schelen, maar het lukt niet. Ik blijf daaraan denken, ik ben zo'n type dat niet tegen ruzie kan, ookal kan ik er niets aandoen, of is het niet aan mij om 'sorry' te zeggen. En dan denken dat ik een tijdje terug nog een mail wou sturen om het misschien terug goed te maken. Maar ik besef wel dat C mss niet de juiste vriendin voor mij is, en ook niet echt bij mij past, wegens onze verschillende persoonlijkheden, maar ze was wèl één van mijn beste vriendinnen en vroeger was ze totaal niet zo. En volgens mij is de échte C niet de C is dat ze nu is. Maar ik wil het me niet meer verder aantrekken, dit is (probeer ik) de laatste keer dat ik me er nog een keer kwaad over maak en er over zit te piekeren. Want ik weet zeker dat zij niet zo over deze dingen nadenkt zoals ik doe. Nog eens: verschillende persoonlijkheden.
Het lot is mij blijkbaar niet gunstig gezind. Afgelopen donderdag had ik afgesproken met J en M, waar ik, toegegeven, wel wat tegenop had gezien, want ik zie ze niet zoveel en ik ben nogal stil dan als ik ze echt zie. Maar dan begon ik er echt terug weer zin in te krijgen enzo. Maar serieus, ik begrijp niet wat ik verkeerd doe, want toen we daar dan uiteindelijk waren (lang verhaal, het duurde eeuwen tegen iedereen er was) lieten ze mij vallen en gingen ze met zn tweeën gezellig doen. Niet gezellig hoor.
Maar nu wat blijer. The Police begint mijn groepje te worden. Ik word blij van 'Roxanne' ! En Grey's Anatomy werkt verslavend, zeg da ik het gezegd heb.
L heeft voor mijn Kerstmis brownies gebakken. OVERLEKKER! Kheb ze van de eerste keer allemaal opgegeten. Als je het wilt doen, dan moet je het meteen goed doen hé.
Niet dat er iets bijzonders is gebeurd eigenlijk. Zwemmen. Zwemmen. Zwemmen. That's pretty much my life. én natuurlijk al het gezever daarrond. Aangezien J&J mij mateloos irriteren. Echt-niet-nor-maal. Maargoed.
Examens. *legt handen over haar oren en begint te krijsen* OK OK, ik ben een typische puber! Hoewel ik het er niet echt mee eens bent, want typische pubers drinken, roken, dieten en hebben vriendjes. Wat ik dus allemaal _niet_ doe of heb.
IK WIL GRAPPIG ZIJN :O Maar ik heb geen inspiratie En mijn winterdepressie komt er weer aan, dus ja.
En de laatste tijd zit ik freaky veel op YouTube naar beatboxfilmpjes te kijken. Ma serieus, HOE DOEN DIE DA?? Kwil da ook.
C. zegt dat ik er eng uitzie met mijn jas aan. En ik vond mijn jas zo mooi. Dat ze maar niet denkt dat ik nu mijn jas niet meer ga aandoen zeker! (Kzal me gaan haasten, en dan de woede van mammie op mijn hals halen zeker. "Weet je wel hoe duur die jas was? En ze doet em al niet meer aan, zeg.") Dus nog een aspect van het typischepuberzijn dat ik kan afstrepen: beïnvloedbaar!
En La. zegt dat ik er als een exhibitionist (of hoe je dat ook schrijft) uitzie. Een enge exhibitionist. Tis een keer iets anders.
En ja! Ik mag u trots meedelen (mededelen?) dat ik een "jongenvriend" heb! Allé, ik lach daar altijd mee enzo, en in mijn wereld is da een vriend ofzo.
En nog iets! Mensen vinden mijn humor GROF. Kan je da nu geloven? En ik vind dat dus totaal niet grof hé.
"You said I must eat so many lemons, 'cause I'm so bitter."
Vindt nog iemand het vreemd dat vrouwen _inderdaad_ altijd hun mond openhouden als ze hun mascara aanbrengen? Na het zien van die reclame ben ik daar serieus op beginnen letten, en volgens mij is het iets lichamelijks. En als je dan je mond dichtdoet, omdat je toch niet wil gaan met de massa, is het precies onmogelijk om je mascara aan te brengen. Hooguit vreemd.
Vandaag zei ik zo heel trots tegen mijn vriendin dat ik een filosofisch boek aan het lezen. Het ging als volgt: "Ah, de wereld van Sofie?" "Euhm, ja" "Ahjah da, ik ben daar in het midden mee gestopt, zo saai!" *stoot een lachje uit* "Bwa, ik vind het anders nog een mooi boek, hoor." "Maar ik vond het zo raar, met dat Hol enzo." Ik bedoel maar. Ik wil nu niet stoefen met het feit dat ik waarschijnlijk de enige 14-jarige ben die dat boek daadwerkelijk snapt, maar ik bedoel, ik leef in een wereld waar het stoer is om sigaretten te roken, waar het blijkbaar een sport is om zo veel mogelijk buizen te halen, waar het een hobby is om met volslagen onnozele dingen te lachen. Maar dan probeer ik daar de uitzondering op te zijn, word ik toch wel niet beschouwd als een marginaal kind dat ocharme _boeken_ leest in haar vrije tijd. Soms vraag ik mij echt af, of die later geen spijt gaan hebben van de manier waarop ze zich gedroegen toen ze jong waren? Of blijf je je hele leven hetzelfde? Dan geldt de regel 'ouder worden met je lichaam, mentaal hetzelfde blijven" zeker?
En nog iets. Is het ook niet vreemd, dat als je vriendin ziek is ofzo en je dus moederziel alleen in de pauze op de speelplaats (belachelijk woord, serieus. Ik ga hier een alternatief voor moeten vinden.) dat die 20 minuten precies een uur duren, dan als je samen met je vriendin staat te praten en te lachen, dat het precies maar 5 minuten duurt? Mogelijke verklaringen zijn welkom. (nee, ik ben niet helemaal debiel, ik weet ook wel dat de tijd zogezegd sneller gaat als je je amuseert. Maar in sommige gevallen klopt dit niet, want op een middag was ik mij echt aan het amuseren en toen ging de tijd heel traag. What about that?)
Voel me wat vreemd nu. Wat licht in mijn hoofd en draaierig. Misschien geldt de zwaartekracht niet voor mij? Eeh, dat doet me eraan denken dat ik morgen fysica heb. (Is het trouwens een _wet_ om fyscia niet leuk te vinden? Damn, ik wil denk ik te graag anders dan alle anderen zijn.)
Mijn agenda staat zo dreigend vol. Ik ga maar beter leren.
ps: blogs zijn echt leuk. Misschien ben ik een of andere weirdo, aangezien ik er blijkbaar van geniet om mijn leven met andere mensen te delen. Aah, don't care!
Soms heb ik echt het gevoel te "verdrinken" in problemen van anderen. Neem nu, ik ben het type dat altijd klaarstaar voor haar vriendinnen, en ze altijd wil helpen (blehbleh, _ego_). Dan voel ik mij zo de jongste psychologe op aarde. Maar dan heb je wel het probleem, dat je er àlles wilt aan doen om die persoon gelukkig te maken, en als dat dan gelukt is, blijf je zelf achter, met een zwaar gevoel van hier tot in Tokio. (ik vind dit eerlijk gezegd best wel een vreemde uitdrukking. Wat zouden de mensen in Tokio dan zeggen? I know I know, dit is flauw.) Over het algemeen valt dit bij mij best wel mee. Maar soms zijn het zo'n _luxeproblemen_. Zo van: "Goh, ze zijn allebei verliefd op me, en ik weet niet wie ik het liefst zie!" Als dit geen luxeprobleem is, weet ik het ook niet meer hoor. In mezelf ben ik dan altijd zo geïrriteerd als ik zoiets hoor. En soms zijn het ook zo'n problemen waar ik dus totaal geen idee heb wàt ik in godsnaam moet antwoorden, en dan doe ik echt waar zo mijn best en als ìk dan eens wil klagen en zagen, stappen ze vlug over op een ander onderwerp. Dan heb ik ook wel het gevoel van 'Foert, los het de volgende keer maar zelf op.' Maar gelukkig voor de personen herpak ik mezelf, en ben ik de lieve vriendin die altijd voor haar klaarstaat. Maar hey, iedereen heeft wel zo'n klein stemmetje diep in zich dat soms zonder gêne wil zeggen wat er op zijn/haar lever ligt. Of niet soms? Zelf ben ik iemand die geen vriendje heeft (ik geef toe, sommige momenten ben ik daar echt pissig om) en dan moet ik de problemen oplossen van iemand mét lief! En dan zou je je eigenlijk kunnen afvragen hoe ik die dan kan helpen. Ervaring? Nope. Lang leve jongerentijdschriften!
Heb je dat soms ook eens, dat je zo echt eens heel flink wilt zagen, tegen iedereen die ongeveer 5m van je is. Arme arme ouders. En dan maar terugzagen. Zou dat bestaan, wereldrecord zagen? Lets find out. & I know, flauwe paragraaf.
Wat heb ik verdacht veel inspiratie vandaag. Dat komt waarschijnlijk omdat het zo de eerste dag is dat ik dit heb opgestart. Over een week hecht ik er totaal geen belang meer aan, en niemand die dit ooit gelezen zal hebben, behalve ik, het verbitterde Leentje. Nouja.
En ik ben nu bezig met allemaal lastminute-zaken. Zo heb ik juist ontdekt dat ik nog vanalles moet uitprinten voor school. Dat is nog niet zo erg, maar stel je voor dat ik had ontdekt dat ik een supergroot DW heb tegen morgen? Lang leve mijn school ! En volgens mij is het de ziekte van mijn familie om alles op het laatste te doen. Allé, da's toch de ziekte bij de kinderen van onze familie. En te laat komen, da's ook weer zo'n "ziekte" volgens mijn school. Ten eerste, ik kan er toch ook niet aandoen dat ik moe ben 's ochtends en graag wat langer wil slapen?! Ooit al gehoord van MENSELIJKE uren om met school te beginnen. Maar nee, laten we beginnen om _8u20_. U hoort mij goed. Ten tweede, het lot is mij nooit gunstig gezind als ik naar school fiets. Oftewel gaat onze poort open alsof er een heel klein kaboutertje die juist een nachtje heeft doorgezakt er aan zit te trekken. Oftewel fiets ik superhard (met de wind in mijn haren. Oh, wat poëtisch.) door mijn rustige straat, om dan in een monsterjam terecht te komen, en dan _geeneen_ vriendelijke automobilist die een arm meisje met rode wangen van de inspanning over te laten steken. Neenee, laat mij maar eerst, met mijn dikke BMW, om vervolgens te vroeg op het werk aan te komen, om op je gemak een koffietje te drinken, terwijl het arme meisje de zoveelste waarschuwing krijgt (met een dreigende strafstudie boven het hoofd) de trap opholt, om dan 16 paar ogen op je gericht te hebben, terwijl je haar in piekjes staat en de zoveelste giechelbui te moeten horen in de aard van "die zal wel binnenkort strafstudie hebben!" Ten derde, als het mij dan uiteindelijk gelukt is om de straat over te steken, zie ik de uitnodigende groene lichten , en ik zet een spurt in die zelfs Tom Boonen zou verbazen, springt het toch niet net op rood zeker? Als ik nog 3 minuten heb, zou ik inwendig vloeken en ongeduldig zuchten en om de 5 seconden op mijn gsm kijken om aan te geven dat het nu wel heel gauw groen mag worden. Als het echt _onmogelijk_ is om nog te wachten, waag ik (tegen alle verkeersregels in) mij in het drukke verkeergedruis, om dan een tegen-het-voorhoofd-tikkende automobilist naar me horen toeteren, om vervolgens je fiets in de fietsrekken te smijten en juist op het nippertje de wind van de deur die achter je toevalt te voelen. Ten vierde, ze vragen altijd de reden waarom je te laat bent. De watjes onder ons zijn eerlijk. Ik probeer altijd een ultrageniale smoes te bedenken die, toegegeven, soms wel wat ongeloofwaardig is. Maar hé, ik doe het juist voor de arme leerkracht die ook vroeg uit zijn bed moet komen de zaterdagochtend! Dan is het tenminste niet _mijn_ schuld dat hij/zij een slecht humeur heeft. Te laat zijn, het is een gevoel apart.
Oef. Nogal een portie gezaag hé? Maar ja, een mens is maar een mens is maar een mens. Klinkt dit logisch? Euuh, nah.
Ik ben een meisje van 14 jaar, dat probeert grappig en origineel te zijn, maar tot de conclusie komt dat ze gewoon een doorsneemeisje is, zoals er miljoenen bestaan. In mijn leven gebeurt er _schokkend_ niet zo verrassend veel, maar zelf lees ik graag weblogs/dagboeken van andere mensen, dus dit wou ik zelf eens proberen.
Ik woon in Brugge, ik ga school in het Sint-Lodewijkscollege, volg Lat-Wis4u, heb 1 zus en 2 broers, 2 ouders en een hond, ik zwem elke dag en zwem ook regelmatig wedstrijden.
Het is nu de laatste dag van de herfstvakentie; ooh what a bummer! Vakantie is het voor mij eerlijk gezegd niet geweest. Ik ben van zaterdag tot vrijdag op zwemstage geweest naar Vittel in Frankrijk. Deze stage was een voorbereiding op het EJK in Belgrado (Europese Jeugdkampioenschappen). Nu niet denken: "Waw, dit kind kan wel héél goed zwemmen dan!" Want het is niet zeker of ik er wel naartoe mag, laten we zeggen dat ik een grote kans maak. Deze stage was best wel saai eigenlijk, het was 2 keer zwemmen per dag (behalve dinsdag, toen was het 'maar' 1 keer) en tussen die trainingen was het rust. Maar, gelukkig doen we het allemaal graag hé! *knikt instemmend*
Wat kan ik nog vertellen? Volgens mijn ouders ben ik verslaafd aan MSN. Zelf vind ik dit nogal lichtjes overdreven uitgedrukt. Tenslotte is MSN toch gewoon een middel om met je vrienden te praten? En een verslaving betekent dat je er echt echt echt niet meer zonder kan! Voor zover ik weet, heb ik nog geen ontwenningsverschijnselen gehad toen ik op reis ging.
Ik hou van series kijken. Ik kijk waarschijnlijk 10 series op hetzelfde moment. Voor de geïnteresseerden onder ons : Grey's Anatomy, Desperate Housewives, Friends, The Simpsons, Lost, Prison Break, The Fresh Prince Of Bel-Air, Instant Star en waarschijnlijk nog veel meer.
Ik luister ook heel graag naar muziek. Mijn favoriete muziekstijlen zijn R&B, HipHop, Rap en Alternatieve Rock. Ik kan er dus echt niet tegen als mensen zeggen dat ze naar alles luisteren wat mooi is. Ik bedoel, dan weten we toch nog niet wa zij mooi vinden?! Mijn (andere) kleine ergernissen zijn: BROERS : al de meisjes die broers hebben zijn het hier vast eens met mij SCHOOL : allé, dan bedoel ik wel het gigantisch veel werk dat wij krijgen. School zelf, daar heb ik niets tegen. POP-UPS : serieus, om de 5 seconden! Met boodschappen die ik hier _niet_ wens te herhalen. En nog, maar nu heb ik daar even geen zin in.
Heb je soms ook dat gevoel, dat je zo in het begin zin hebt in vanalles en als je er dan aan begint en een tijdje mee bezig bent, dat je er dan helemaal geen zin meer in hebt? Dat overkomt mij dus heel vaak. Het begint bijna niet meer normaal te worden.That means that I'm a quitter!
De titel, dat is meestal mijn reactie als er een wildvreemd iemand op mij afkomt, die mij blijkbaar kent, en mij begroet. Meestal gevolgd door een schaapachtig gegrinnik. Of gewoon gegrinnik.
