Ik weet niet of het nu het krampachtig vastklampen is aan een verleden dat er niet meer is, dan wel het mysterieuze ‘zwarte gat’ waarin je valt als je na meer dan 14 jaar opnieuw alleen in het leven staat, maar het was beklemmend te beseffen dat je je relatie verloren bent. Het nijpt helemaal je strot dicht als je nadien met een tranerige en suffe kop nog eens vaststelt dat iemand bovendien gekozen heeft om je tevens, eenzijdig en zonder enige uitleg, zonder voorafgaande consultatieronde, het leven van je enig geboren kind voor 50% te ontzeggen. Het was (en blijft) hartverscheurend.

Nu ik zo’n anderhalf jaar later zit te wachten op zijn terugkomst van een 10 daags verblijf bij Isabelle (zijn mama, mijn ex) bedenk ik mij hoe dat hele jaar als een soort “catharsis” is voorbij gegaan. Dagen van eindeloos huilen in zijn afwezigheid. Het streven om de weken dat dat wonderkind in mijn omgeving leeft op te rekken naar minimaal het dubbele van de normale duurtijd. Alles heb ik meegemaakt. Ja, zelfs die obligate “rebound relatie” net na onze break-up.

Tijd brengt dus effectief raad.

Raad die je nodig hebt om als Happy Single Dad in het leven te kunnen staan.

Ik herinner me immers al te goed hoe ik vorig jaar zonder tijd, noch raad, op zoek ging naar de snelle suiker, die surrogaat boost van emotioneel geluk. Wat moest ik ook. Toen de vakantiegeuren in de lucht hingen, zat ik daar in mijn mooie villa, grote tuin, leuke wagen…alleen te wezen. Mij te verliezen in stapels werk en opeen geagendeerde society events in de zakelijke sfeer. Ik zou er eens onmiddellijk verandering in brengen. Wat dacht ze wel, zomaar weggaan en hierbij niet alleen het leven, maar ook die geplande vakantie in Toscane annuleren. Zonder omzien had ik dan ook op goed geluk een trip naar het nieuwe leven geboekt…een leven vol fun, nieuwe mensen en een groot vakantie gevoel. Dat zou mij van gebroken single wel weer omturnen naar een happy single die er op het moment dat hij zijn zoon terug in zijn armen kon sluiten weer volop tegen aan kon.

Zelden heb ik mij zo vergist. Mijn op de bonnefooi georganiseerde tripje naar Ibiza draaide uit op het toekomen in een ‘familie-hotel’ in plaats van een hotel met allemaal zoekende en door zee, zon en strand verhitte singles op zoek naar pure fun zonder verplichtingen . Bovendien was het hotel het meest veraf gelegen van alle nightlife en werd ik hele dagen geconfronteerd hoe koppels samen met hun kids in het zwembad plonsden en verliefd leken (al kan dat ook mijn bijzonder verkeerde inschatting van het moment geweest zijn) als nooit tevoren.

Enig voordeel was wel dat dit familiehotel ook enkele Single Mum’s herbergde die op zoek waren gegaan naar een familiehotel waar ze hoopten om in het bijzijn van hun kid(s) met rust te worden gelaten door de horden testosteron geleide projectielen die de bruisende subcultuur van dit Spaanse eiland bezit. Anderzijds had ik toch ook sterk het gevoel dat ook zij iets misten, hetgeen mij het onovertroffen voordeel gaf van a) inlevingsvermogen in hun situatie te hebben, b) de juiste geslachtskenmerken te bezitten en c) in hun hotel aan het zwembad te vertoeven.

Eén en ander leidde toch tot het bestaan van een verderfelijke subcultuur in het familiehotel na “kinder-bedtijd”. Maar hoewel die leuke Duitse Fraulein-mama van 36 met een onovertroffen Brits accent wegens ‘schooljuf-Engels’ in Baden-Würtemberg, de vakantie enigszins positief kleurde, echt geluk was het toch niet. Er was vooral eenzaamheid. Eenzaamheid die bestond uit het verdronken zijn in niet geheelde wonden en het hopeloos om je heen schoppen om alles terug georganiseerd te krijgen. Toen wist ik het eigenlijk al: De tijd brengt niet allen raad maar ook het geluk!