Eerst even terug naar de verleden tijd (wegens ons complexe zakelijke samenlevingsmodel nog niet voltooid verleden tijd) … even terug naar het begin van de zomer van 2008. Ik was met een vriend voor een weekendje richting het race circuit van Le Mans in mijn lekker scheurende Porsche Carrera 4S Cabrio (fieuwww what’s in a name). Mijn ex (die ik hier voor de aardigheid maar Isabelle zal noemen) had tegelijkertijd een “ladies-night-weekend” georganiseerd. Kwam het omdat ik zelf zo hard naar het weekend had uitgekeken – eindelijk een van mijn schaarse vrije dagen- of was het warme vroeg zomerweer er de oorzaak van, in ieder geval ik genoot met volle teugen van het goede weer en de sfeer en had nog geen seconde stilgestaan bij de dingen die op het thuisfront aan het gebeuren waren.

Iedereen zijn weekendje fun hadden we gezegd toen ik haar met een snelle kus ’s ochtends had verlaten. Wist ik veel dat zij mij na dit weekend met heel haar hart zou verlaten. Een beslissing die – zo zou later aan mij uitgelegd worden – reeds wortel had geschoten veel eerder op het jaar, maar waarover niet, nooit of te nimmer eens gesproken werd.

Wie mij wel over het eigenaardige verloop van het weekend berichtten, waren twee vriendinnen die ook gezamenlijke vriendinnen waren en dus ook aanwezig bij de festiviteiten op het thuisfront. Daar was immers een van mijn beste vrienden opgedoken, net op het ogenblik dat alle meiden huiswaarts keerden…dat vond iedereen toch wel wat bijzonder…en dat bleek het achteraf ook te zijn.

 Wat op dat moment als keihard verliezen werd aangevoeld, dacht ik al eens gelezen te hebben in één van de meest boeiende en welklinkende gedichten van Elizabeth Bishop (voor degenen die het werk van deze prachtige poëte niet kennen: http://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Bishop)

'One Art'

The art of losing isn't hard to master;

so many things seem filled with the intent

to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster

of lost door keys, the hour badly spent.

The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:

places, and names, and where it was you meant

to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or

next-to-last, of three loved houses went.

The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,

some realms I owned, two rivers, a continent.

I miss them, but it wasn't a disaster.

Even losing you (the joking voice, a gesture

I love) I shan't have lied. It's evident

the art of losing's not too hard to master

though it may look like (Write it!) like disaster.

Wist ik toen veel dat ik veel meer zou verliezen als mijn relatie….this was the easy part…the real disaster would soon follow !