Eindelijk is hij er. Mijn Happy Single Dad Blog!

Het was geen makkelijke opgave en het heeft me anderhalf jaar gekost om er toe te komen om heel mijn verwerkingsproces om te zetten in positieve energie nadat mijn vrouw vertelde dat ze liever met mijn beste vriend door het leven ging dat met mij…

Nochtans was er stof genoeg om over te schrijven – vooral om van me af te schrijven – maar tijd, reorganisatie van mijn leven en bovenal het werken aan de stevige band met mijn zoon van 4 heeft altijd in de weg gestaan om met deze verhalen iets meer te doen dan op te slaan op de harde schijf van mijn laptop.

Vandaag is dan ook een groots moment. Vele mensen hebben mij immers al vaker gezegd nadat ze stukjes van mijn verhaal hadden gehoord – en sommige nieuwsgierigaards ook wel gelezen hebben – dat zo’n blog over een happy single dad eigenlijk niet bestond. Klopt ook ! De gemiddelde boekhandel ligt vol met flauwe “psycho-mumbo-jumbo” over samen kinderen opvoeden, vrouwen na de scheiding, mannen in een depressie en vrouwen met een “sex-and-the-city-gevoel”. Ook het internet laat niet zoveel los over vaders die hun kids graag zien en trachten de beste tijd te spenderen aan opvoeden en spelen in combinatie met vaak een (zeer) drukke job.

Als je dan nog eens de nieuwsberichten hoort dat de grootste groep “zelfmoord-geneigden”, gescheiden vaders zijn dan is het een ambitieuze opgave om hier verandering in te brengen. Wetsvoorstellen als “meer rechten aan de stiefouders” – die we trouwens nu zorgouders zouden moeten gaan noemen – dragen ook niet bij aan positieve statistieken en gaan trouwens voorbij aan het feit dat vele papa’s door het vuur gaan voor hun kids en daarbij proberen een evenwicht te vinden in het (prettige) leven.

Vandaar dat mijn blogje levensvatbaar is. Enerzijds hoop ik mensen te kunnen inspireren om er het beste van te maken en anderzijds hoop ik hen ook de kwetsbaarheid te laten zien die iedereen mag tonen wanneer het leven je niet altijd behandelt zoals je dat zou mogen verwachten. Ik wens jullie dan ook veel leesplezier !!

08-08-2009 om 15:45 geschreven door Happy Single Dad  

Eerst even terug naar de verleden tijd (wegens ons complexe zakelijke samenlevingsmodel nog niet voltooid verleden tijd) … even terug naar het begin van de zomer van 2008. Ik was met een vriend voor een weekendje richting het race circuit van Le Mans in mijn lekker scheurende Porsche Carrera 4S Cabrio (fieuwww what’s in a name). Mijn ex (die ik hier voor de aardigheid maar Isabelle zal noemen) had tegelijkertijd een “ladies-night-weekend” georganiseerd. Kwam het omdat ik zelf zo hard naar het weekend had uitgekeken – eindelijk een van mijn schaarse vrije dagen- of was het warme vroeg zomerweer er de oorzaak van, in ieder geval ik genoot met volle teugen van het goede weer en de sfeer en had nog geen seconde stilgestaan bij de dingen die op het thuisfront aan het gebeuren waren.

Iedereen zijn weekendje fun hadden we gezegd toen ik haar met een snelle kus ’s ochtends had verlaten. Wist ik veel dat zij mij na dit weekend met heel haar hart zou verlaten. Een beslissing die – zo zou later aan mij uitgelegd worden – reeds wortel had geschoten veel eerder op het jaar, maar waarover niet, nooit of te nimmer eens gesproken werd.

Wie mij wel over het eigenaardige verloop van het weekend berichtten, waren twee vriendinnen die ook gezamenlijke vriendinnen waren en dus ook aanwezig bij de festiviteiten op het thuisfront. Daar was immers een van mijn beste vrienden opgedoken, net op het ogenblik dat alle meiden huiswaarts keerden…dat vond iedereen toch wel wat bijzonder…en dat bleek het achteraf ook te zijn.

 Wat op dat moment als keihard verliezen werd aangevoeld, dacht ik al eens gelezen te hebben in één van de meest boeiende en welklinkende gedichten van Elizabeth Bishop (voor degenen die het werk van deze prachtige poëte niet kennen: http://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Bishop)

'One Art'

The art of losing isn't hard to master;

so many things seem filled with the intent

to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster

of lost door keys, the hour badly spent.

The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:

places, and names, and where it was you meant

to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or

next-to-last, of three loved houses went.

The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,

some realms I owned, two rivers, a continent.

I miss them, but it wasn't a disaster.

Even losing you (the joking voice, a gesture

I love) I shan't have lied. It's evident

the art of losing's not too hard to master

though it may look like (Write it!) like disaster.

Wist ik toen veel dat ik veel meer zou verliezen als mijn relatie….this was the easy part…the real disaster would soon follow !

08-08-2009 om 00:00 geschreven door Happy Single Dad