Welkom op de Blog van de Happy Single Dad (HSD). Zowat anderhalf jaar geleden besloot mijn vrouw dat na 10 jaar samenzijn één van mijn beste vrienden haar nieuwe relatie moest gaan wezen. Sedertdien leef ik gescheiden van haar en dit met om de week mijn zoon van 4 bij me. In deze blog lees je onze verhalen over leven, werken, scheiden, verdriet en vreugde met hoogtes en dalen...gezien door de bril van The Happy Single Dad. Enjoy !!
Zoeken met Google
The life of a happy single dad...
24-08-2009
Schaakmat !
Eigenlijk had ik het moeten weten. Vorige week is voorbij gevlogen. Er was het goede weer, de verleidelijk aantrekkende terrasjes en de vrienden die deze vrijplaatsen van plezier bevolkten. Dat gekoppeld aan een drukke professionele agenda, maakten dat vorige week diep uit de reserves moest worden getapt om de week in één geheel door te komen. Gisterenavond dacht ik dan ook even: GELUKT !! terwijl ik anderzijds de impact van deze uitspattingen in kaart kon brengen toen ik stiekem even piepte naar wat mijn agenda voor deze week in petto heeft.
Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was het feit dat mijn energiebron bestaande uit een brok zoon die komende zondag 4 jaar oud wordt, vanavond er wat opgedroogd bijstond en mij dus niet meteen kon voorzien van de nodige brandstof waarnaar ik zo verlangde.
Nu ja, er droog bij staan is eerder relatief. Toen ik hem vanavond ging ophalen na mijn werk en ik dus zoals steeds een filmische loop- en knuffelpartij verwachtte, kwam hij weliswaar op mij afgelopen maar barstte in tranen uit omdat zijn mama hem niet was komen halen. Hij wilde zijn mama. Die moest er zijn en dat liet hij uit volle borst weten aan alle aanwezigen ter plaatse.
Op dat moment besef je dus heel goed dat een papa niet de mama is L Terwijl je best doet om die kleine knaap te overtuigen dat vandaag de papa-week weer begint, voel je de priemende blikken van de ophalende mamas in je rug. Als er dan zon misselijk makende opmerking wordt gefluisterd over het feit dat die papa wel weer zon ik-wil-niet-verantwoordelijk-voor-mijn-kind-zijn (dagjes) papa zal zijn, wordt de moed je even tot in de schoenen geduwd. Ja, ook dat is Single Dad zijn. Hoe Happy je dan ook mag zijn of jezelf goed kan voelen in je vel, meteen wordt je met een vreemde realiteit geconfronteerd die wellicht zijn voedingsbodem vindt in het eeuwige conservatisme omtrent het opvoeden van kinderen.
Waarom je jezelf dan bijna met schaamrood op de wangen naar buiten begeeft. Kind aan de hand, autosleutel in de andere om zo snel mogelijk van 0 naar 100km/u de parking van de opvang te verlaten, is mij een totaal raadsel.
Ik ben immers die papa die avontuurlijk is, maar tegelijk ook oerdegelijke etenskost serveert. Degene die nog enkele keertjes moet terugkomen voor een extra verhaaltje te lezen of een verzonnen sprookje nog eens her-uit-te-vinden. Degene die alle sport- en knutseloefeningen met hem tracht te doorworstelen en uren spendeert om achter het zonder-zijwieltjes-uitgeruste-fietsje te lopen.
En dan toch, ja zo heel af en toe, zet zon kleine hummel je dus helemaal schaakmat.
Wat een weertje hier in Belgenland. Het nodigt op dit moment niet al te veel uit om hard te werken, s avonds achter de PC te kruipen of ergens weg te kwijnen onder een dekentje kijkend naar de miezerige regenbuien die wij in ons landje gewend zijn. Integendeel. Deze week, waarin ik zoals steeds om de week single door het leven ga, is een op en tot leuke week. Niet alleen is ze begonnen met een dagje verlof, tevens is ze ook al twee dagen uitgedraaid op een leuke en ontspannende sportinspanning.
Hoewel het gisteren om redenen van ideale temperatuur en meer dan waarschijnlijk ook betere gezelschap aangenamer om doen was, heb ik vandaag toch maar weer eens alle duivels ontbonden op mijn traditionele tochtje van 10km richting Antwerpse haven. Is het het feit dat je dan de boten kan voorbij lopen omdat deze trager de bocht aan de Zandvlietsluis moeten nemen dan dat ik rechtdoor kan keilen op het jaagpad, dan wel de rust en de verlatenheid van de havenomgeving in de vooravond. Ik weet het niet. Het brengt me echter altijd tot een punt van nadenken tijdens extreme inspanning (hoewel ik moet toegeven dat maximale hartslag van 180 verre van extreem te noemen is). Wellicht kennen jullie het wel, het verhaal van de lower-class schrijver Alan Sillitoe The Loneliness of the long distance runner. Het verhaal van een jongen die wegens zijn achtergestelde jeugd steelt en bedriegt, terecht komt in een gesloten instelling en zich dan toelegt op het lopen tot hij de beste loper wordt. Alleen net op het ogenblik dat zijn bewakers op hem rekenen om een belangrijke wedstrijd voor hen te winnen, stopt hij net voor de finish zodat hij de wedstrijd niet wint! Hoewel hij die wedstrijd niet wint, heeft hij wel moreel gewonnen. Zijn wil is vrij. Vrij om te stoppen wanneer hij wil, vrij om te lopen wanneer hij wil. Zon zaken zetten mij aan het denken
Niet over de vrijheid van mijn wil (ik weet op dit moment heel goed wat ik wil - voor de echte geïnteresseerden hierin verwijs ik graag naar de grote meester en mijn eeuwige inspirator Arthur Schopenhauer die hierover bijzonder veel publiceerde) maar wel de vrijheid om op zon moment van alleen zijn te denken over wat je op dit ogenblik bezig houdt in het leven. Zo eens alles op zijn rij zetten. Afzonderen en even in een hokje plaatsen. Het zalige gevoel als je thuis komt. Doodop, maar geordend ! Daar kan geen iPod in je oren tegen op ;-)
Gisteren was ik uitgeput, moe en meende een zeurende hoofdpijn mij de hele dag gezelschap te moeten houden. Was die afgelopen zware werkweek, met de bijkomende stress om s ochtends en s avonds vliegensvlug door alle files te glippen om zoontje op te pikken binnen de zich stellende opvanguren er de oorzaak van? Ik heb een flauw vermoeden. Wie kiest er natuurlijk voor om tussen wonen en opvang meer dan 30 km te moeten rijden om vervolgens nog eens 65 km werkverplaatsing te moeten trotseren? Als je daarbij weet dat je voor deze verschillende trajecten twee keer de Antwerpse ring dient te passeren, dan weet je dat je a priori mag rekenen op extra stress en dat op doktersvoorschrift tweemaal daags.
Maar goed die keuze maakte ik En ja daar heb ik al spijt van gehad, maar ondanks deze coming out weet ik ook meteen dat deze plek waar nu mijn thuis is, tevens ook de enige plek was naar dewelke ik met een gerust hard kon vluchten toe anderhalf jaar terug een kast van een villa plots omgeturnd werd in een spookkasteel van zalige herinneringen die harttochtig probeerden mijn nieuwe leven te verhinderen door mij spiraalsgewijs naar een bodemloze put te zuigen. Minstens is het mijn thuis omwille van de vrienden die mij er opvingen en in alle rust mijn omschakeling van een zielige en intrieste man, naar een Happy Single Dad toelieten.
En nu, nu werken we elke dag om van dit huis onze thuis te maken en dat lukt ons aardig. Vandaag nog hebben we een kleine doch aangename versiering in de keuken aangebracht: een Kai-Mook in magneet vorm. Mensen die zich hierbij afvragen welke rare installatie dit mag wezen, kan ik onmiddellijk geruststellen. Wij waren vandaag in de zoo te Antwerpen om Kai-Mook het baby-olifantje nog eens bezig te zien en natuurlijk volgde bij het verlaten van de zoo ook nog een bezoekje aan de souvenirshop, waar we een magneetje-knuffeltje (zie foto) kochten dat dus én als knuffel én als magneet kan worden gebruikt.
Dit leuke speeltje prijkt nu in alle eenvoud op onze ijskast maar is omwille van zijn schattige karakter nu al een meerwaarde in huis ! Laat staan als hij morgen nog een mooi nieuw tekenwerk van mijn zoontje onder zijn pootjes geschoven krijgt en helemaal zijn praktisch nut bewijst !
Ja, dit zijn de kleine leuke dingen die mij steeds meer doen geloven in hoe goed alles kan lopen. De stralende zon, het feit dat we op deze weekenddag geen gehaast filebeest zijn geweest en dat aan het eind van de dag, bij het voorlezen van een verhaaltje een stevige, alleszeggende knuffel als bedanking voor weer een superdag volgde, zijn daarbij de ingrediënten die dat kleffe gevoel van gisteren als een Tsunami hebben weggespoeld.
Ja, de ene dag is de andere niet ! Gelukkig maar !
Kennen jullie ook die reclame van SPA BARISART het water with more action in it? Wel ik moet er gisteren een overdosis van hebben gehad. Helemaal tot rust gekomen tijdens een korte nacht, ben ik vandaag als een tornado door mijn professionele agenda gevlogen. Energie te koop. WAUW. Ik verbaas me dan ook dat ik hier alweer achter mijn laptop zit en dit bericht de enorme oceaan van het World wide web op stuur terwijl de schemerige avond zich stilaan voor een donkere nacht verruilt.
Het doet me denken toen ik als klein peuter s avonds vaak angstaanvallen kreeg als die donkerte viel. Dan dacht ik letterlijk dat het spookuur was aangebroken en ik zeker mijn bed in moest kruipen. Als mijn ogen dicht waren, gingen de monsters mij immers niet zien.
Welja, die simpele doch efficiënte methodiek werkt nu 29 jaar later nog steeds zo blijkt. Na een baduurtje (en dat is meer dan letterlijk te nemen) met dat wonderkind van vier dat mij lieflijk aanspreekt met papa, was tot onze verbazing de duisterte vanavond ook al wat meer ingevallen dan verwacht. Opgaand in het spel waren we even de tijd uit het oog verloren en toen we dan de donkere woonkamer binnenkwamen was de eerste vraag van die kleine spruit: papa, wanneer mag ik mijn oogjes gaan dichtdoen? Op mijn vraag naar het waarom van deze spontane slaapsollicatie, volgde een uiteenzetting over vliegen op de maan die omgevormd werden naar monsters. Die monsters kwamen vervolgens als de maan verscheen naar ons huis om dan kindjes die ze konden vinden te plagen Verstoppen was dus de boodschap en ja wat is nu de meest makkelijke verstopplaats op aarde: met je oogjes toe in bed gaan liggen
Een verhaaltje was niet nodig. Die extra dikke knuffel waarom geroepen wordt net nadat je de deur van de slaapkamer hebt dichtgedaan was eveneens overbodig en zelfs het gebruikelijke nachtlampje mocht nu op zijn stilst. Wie zegt er nog dat je aan kinderen altijd je handen vol hebt !
Weten jullie soms ook niet hoe aan dat rotkarwei te beginnen of hoe je een knoop aan je broek moet naaien, pannenkoekendeeg moet maken of hoe je in één keer geschoren en gedoucht raakt zonder dat de spiegel aandampt wel van nu af aan één adres: www.ehow.com
Van deze Amerikaanse website met de gevoelige en vooral pretentieloze title How to do just about everything verwacht je dat je een antwoord krijgt op al deze vragen. En raad eens, het is nog waar ook. Waar anders dan op deze pagina kan je leren hoe je witte rijst moet maken. Neen, van nu af niet zomaar even een Uncle Bens zakje in kokend water neerkwakken en wachten tot die harde korrels zachte prak worden, maar wel even naar de raad luisteren van eHow! (voor de geïnteresseerden: not to lift the lid while it's cooking) Ik denk dat we net SOS PIET hebben vermeden !
Maar als je dan verder doorkijkt op deze bijzonder gevarieerde en bij wijlen hilarische website, kom je eindelijk bij de essentie: The Rule Book. Kennen jullie deze term? Mij is hij het eerst opgevallen toen ik eerder snelle vakantielectuur vrouwenbladen noemen dit dus trendy chiklit in mij opnam onder de vorm van het boek I love New York van Lindsay Kelk. In dit snelle boek dat je verliefd laat wezen op een New York in zijn meest romantische bui, maakt een vriendin van de hoofdpersonage even een snelle opsomming van the Rule Book: how to date a man in New York. Wellicht vindt de schrijfster, die in het echte leven gewoon kinderboeken schrijft, haar inspiratie ook wel ergens op het TV scherm, maar toch de regels werden zeer duidelijk en klaar aangegeven, maar wel zodanig dat je wist dat ze karikaturaal waren.
Wel nu, even dieper op Ehow rondsurfen brengt je niet zomaar tot een lacherig afstreeplijstje van hoe je moet daten, je zou er haast gaan denken dat een Single Dad een bezienswaardigheid op zich is. De zelfverklaarde parenting-goeroe Grant Madden meent immers een vol hoofdstuk op deze en ik val in herhaling allesomvattende website te moeten wijden aan het Rule Book:How to date a Single Dad. Niet alleen het feit dat hij de ingrediënten van zon operatie aangeeft (you need a date, patience, your children), maar tevens een hele set van instructies aangeeft over hoe je te werk dient te gaan, laat het meteen duidelijk zijn dat alleenstaande vaders de raarste soort zijn.
Het doet mij meteen wel denken aan mijn aanstaande onderhoud van mijn nog steeds overweldigend rijdende - Porsche Carrera 4S cabrio, in garage te Antwerpen. Ik stap het onthaal binnen, overhandig mijn sleutels en daarna tevens het onderhouds- en instructieboekje. Mijn wagen heeft een beurt nodig. De man neemt alles aan en aan het einde van de dag spint de motor weer als nieuw.
De volgende keer ga ik op date, overhandig aan de dame in kwestie mijn creditcard, een uitprint van mijn nu al geliefde Ehow-website met mijn bedieningshandleiding en hoop aan het eind van de avond hetzelfde lot te ondergaan als mijn 400pk sterke scheurijzer.
Misschien zijn die Single Dads dus toch wel de raarste soort, maar met een goeie handleiding schiet je duidelijk al een heel eind op. Thanks Ehow !!
Alles kan een mens gelukkig maken. Bij mij kan dat op verschillende manieren. Een leuke dag op kantoor, een aangename babbel tijdens een lunchbreak of zalig glas oude Bordeaux wijn . Maar wat mij écht gelukkig maakt zijn maandagen.
Niet zomaar maandagen, maar wel degene om de twee weken, waarop ik ontwaak met prut in mijn ogen, haar op half zeven en een sardonisch verlangen naar mijn kopkussen dat uitdagend naar mij ligt te kijken in de hoop dat ik er na het afduwen van de wekker weer met mijn hoofd in plof. Langzaam maar vastberaden trek ik mij op die dagen op gang, want ik weet het, stilaan neemt de adrenaline in mijn lichaam toe. Mijn gelukshormoon begint stilaan in mijn aderen rond te spuiten en ik voel het vandaag is hij er weer. Jawel mijn allerliefste kerel, mijn wonderkind. Terug bij mij, waar ik hem kan ruiken, voelen, met hem kan ravotten en honderduit lachen over alle kleine dingen in het leven.
En ja, vandaag is het zon maandag. Het geluk lacht me toe. En dat wil ik toch ook wel even met jullie delen!!
Ik weet niet of het nu het krampachtig vastklampen is aan een verleden dat er niet meer is, dan wel het mysterieuze zwarte gat waarin je valt als je na meer dan 14 jaar opnieuw alleen in het leven staat, maar het was beklemmend te beseffen dat je je relatie verloren bent. Het nijpt helemaal je strot dicht als je nadien met een tranerige en suffe kop nog eens vaststelt dat iemand bovendien gekozen heeft om je tevens, eenzijdig en zonder enige uitleg, zonder voorafgaande consultatieronde, het leven van je enig geboren kind voor 50% te ontzeggen. Het was (en blijft) hartverscheurend.
Nu ik zon anderhalf jaar later zit te wachten op zijn terugkomst van een 10 daags verblijf bij Isabelle (zijn mama, mijn ex) bedenk ik mij hoe dat hele jaar als een soort catharsis is voorbij gegaan. Dagen van eindeloos huilen in zijn afwezigheid. Het streven om de weken dat dat wonderkind in mijn omgeving leeft op te rekken naar minimaal het dubbele van de normale duurtijd. Alles heb ik meegemaakt. Ja, zelfs die obligate rebound relatie net na onze break-up.
Tijd brengt dus effectief raad.
Raad die je nodig hebt om als Happy Single Dad in het leven te kunnen staan.
Ik herinner me immers al te goed hoe ik vorig jaar zonder tijd, noch raad, op zoek ging naar de snelle suiker, die surrogaat boost van emotioneel geluk. Wat moest ik ook. Toen de vakantiegeuren in de lucht hingen, zat ik daar in mijn mooie villa, grote tuin, leuke wagen alleen te wezen. Mij te verliezen in stapels werk en opeen geagendeerde society events in de zakelijke sfeer. Ik zou er eens onmiddellijk verandering in brengen. Wat dacht ze wel, zomaar weggaan en hierbij niet alleen het leven, maar ook die geplande vakantie in Toscane annuleren. Zonder omzien had ik dan ook op goed geluk een trip naar het nieuwe leven geboekt een leven vol fun, nieuwe mensen en een groot vakantie gevoel. Dat zou mij van gebroken single wel weer omturnen naar een happy single die er op het moment dat hij zijn zoon terug in zijn armen kon sluiten weer volop tegen aan kon.
Zelden heb ik mij zo vergist. Mijn op de bonnefooi georganiseerde tripje naar Ibiza draaide uit op het toekomen in een familie-hotel in plaats van een hotel met allemaal zoekende en door zee, zon en strand verhitte singles op zoek naar pure fun zonderverplichtingen . Bovendien was het hotel het meest veraf gelegen van alle nightlife en werd ik hele dagen geconfronteerd hoe koppels samen met hun kids in het zwembad plonsden en verliefd leken (al kan dat ook mijn bijzonder verkeerde inschatting van het moment geweest zijn) als nooit tevoren.
Enig voordeel was wel dat dit familiehotel ook enkele Single Mums herbergde die op zoek waren gegaan naar een familiehotel waar ze hoopten om in het bijzijn van hun kid(s) met rust te worden gelaten door de horden testosteron geleide projectielen die de bruisende subcultuur van dit Spaanse eiland bezit. Anderzijds had ik toch ook sterk het gevoel dat ook zij iets misten, hetgeen mij het onovertroffen voordeel gaf van a) inlevingsvermogen in hun situatie te hebben, b) de juiste geslachtskenmerken te bezitten en c) in hun hotel aan het zwembad te vertoeven.
Eén en ander leidde toch tot het bestaan van een verderfelijke subcultuur in het familiehotel na kinder-bedtijd. Maar hoewel die leuke Duitse Fraulein-mama van 36 met een onovertroffen Brits accent wegens schooljuf-Engels in Baden-Würtemberg, de vakantie enigszins positief kleurde, echt geluk was het toch niet. Er was vooral eenzaamheid. Eenzaamheid die bestond uit het verdronken zijn in niet geheelde wonden en het hopeloos om je heen schoppen om alles terug georganiseerd te krijgen. Toen wist ik het eigenlijk al: De tijd brengt niet allen raad maar ook het geluk!
Het was geen makkelijke opgave en het heeft me anderhalf jaar gekost om er toe te komen om heel mijn verwerkingsproces om te zetten in positieve energie nadat mijn vrouw vertelde dat ze liever met mijn beste vriend door het leven ging dat met mij
Nochtans was er stof genoeg om over te schrijven vooral om van me af te schrijven maar tijd, reorganisatie van mijn leven en bovenal het werken aan de stevige band met mijn zoon van 4 heeft altijd in de weg gestaan om met deze verhalen iets meer te doen dan op te slaan op de harde schijf van mijn laptop.
Vandaag is dan ook een groots moment. Vele mensen hebben mij immers al vaker gezegd nadat ze stukjes van mijn verhaal hadden gehoord en sommige nieuwsgierigaards ook wel gelezen hebben dat zon blog over een happy single dad eigenlijk niet bestond. Klopt ook ! De gemiddelde boekhandel ligt vol met flauwe psycho-mumbo-jumbo over samen kinderen opvoeden, vrouwen na de scheiding, mannen in een depressie en vrouwen met een sex-and-the-city-gevoel. Ook het internet laat niet zoveel los over vaders die hun kids graag zien en trachten de beste tijd te spenderen aan opvoeden en spelen in combinatie met vaak een (zeer) drukke job.
Als je dan nog eens de nieuwsberichten hoort dat de grootste groep zelfmoord-geneigden, gescheiden vaders zijn dan is het een ambitieuze opgave om hier verandering in te brengen. Wetsvoorstellen als meer rechten aan de stiefouders die we trouwens nu zorgouders zouden moeten gaan noemen dragen ook niet bij aan positieve statistieken en gaan trouwens voorbij aan het feit dat vele papas door het vuur gaan voor hun kids en daarbij proberen een evenwicht te vinden in het (prettige) leven.
Vandaar dat mijn blogje levensvatbaar is. Enerzijds hoop ik mensen te kunnen inspireren om er het beste van te maken en anderzijds hoop ik hen ook de kwetsbaarheid te laten zien die iedereen mag tonen wanneer het leven je niet altijd behandelt zoals je dat zou mogen verwachten. Ik wens jullie dan ook veel leesplezier !!
Eerst even terug naar de verleden tijd (wegens ons complexe zakelijke samenlevingsmodel nog niet voltooid verleden tijd) even terug naar het begin van de zomer van 2008. Ik was met een vriend voor een weekendje richting het race circuit van Le Mans in mijn lekker scheurende Porsche Carrera 4S Cabrio (fieuwww whats in a name). Mijn ex (die ik hier voor de aardigheid maar Isabelle zal noemen) had tegelijkertijd een ladies-night-weekend georganiseerd. Kwam het omdat ik zelf zo hard naar het weekend had uitgekeken eindelijk een van mijn schaarse vrije dagen- of was het warme vroeg zomerweer er de oorzaak van, in ieder geval ik genoot met volle teugen van het goede weer en de sfeer en had nog geen seconde stilgestaan bij de dingen die op het thuisfront aan het gebeuren waren.
Iedereen zijn weekendje fun hadden we gezegd toen ik haar met een snelle kus s ochtends had verlaten. Wist ik veel dat zij mij na dit weekend met heel haar hart zou verlaten. Een beslissing die zo zou later aan mij uitgelegd worden reeds wortel had geschoten veel eerder op het jaar, maar waarover niet, nooit of te nimmer eens gesproken werd.
Wie mij wel over het eigenaardige verloop van het weekend berichtten, waren twee vriendinnen die ook gezamenlijke vriendinnen waren en dus ook aanwezig bij de festiviteiten op het thuisfront. Daar was immers een van mijn beste vrienden opgedoken, net op het ogenblik dat alle meiden huiswaarts keerden dat vond iedereen toch wel wat bijzonder en dat bleek het achteraf ook te zijn.
Wat op dat moment als keihard verliezen werd aangevoeld, dacht ik al eens gelezen te hebben in één van de meest boeiende en welklinkende gedichten van Elizabeth Bishop (voor degenen die het werk van deze prachtige poëte niet kennen: http://en.wikipedia.org/wiki/Elizabeth_Bishop)
'One Art'
The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.
Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.
Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.
I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.
I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.
Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
Wist ik toen veel dat ik veel meer zou verliezen als mijn relatie .this was the easy part the real disaster would soon follow !
Welkom op de Blog van de Happy Single Dad (HSD).
