|
DE SCHONE AVONDEN
Sprakeloos als jij was
sneller dan het trillen van je handen
en je stem
is deze duisternis
is deze septemberavond en jij
bent niet meer mijn zachtste kind
zoals ik je dacht te kennen
wat aan jou behoorde
is enkel een gebroken herinnering
een pas ingetreden verleden
de grijze vruchten van een verlangen
heb jij uit mijn lichaam geplukt
en je handpalm was zachter
dan het langzaam zuchten van deze avonden
die mooi zijn
want de velden treuren mistig
omdat wij dachten elkaar te binden
met een onmogelijke omhelzing
en dat heb ik nooit gewild.
|
