Lieve Engelenvrienden,

Voor ik mijn nieuw blog verhaal aan jullie presenteer, wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om jullie mijn nieuwe website voor te stellen. Aan de rechtse zijde van dit blog (zie de tekst in het rood) kan je rechtstreeks eens een kijkje gaan nemen op mijn persoonlijke website.

Op www.hanbeeren.be vind je alle informatie van wat ik voor jou kan betekenen. 

En dat is natuurlijk contact maken met een van jou dierbaren overledenen. 

Ik ben dan ook van plan om in de toekomst filmpjes op mijn website te gaan plaatsen waar ik contact maak met een of ander overleden familielid of vriend . 

Maar daarover later meer.

En laat ik dan maar ook onmiddellijk met de deur in huis vallen, het blog verhaal van deze maand gaat over onze overleden dierbaren. 

Heel veel mensen vragen mij, Han: 

-Is er inderdaad meer tussen hemel en aarde? 

-Kunnen onze overleden dierbaren ons tekens geven en ons laten weten dat het goed met    hen gaat? 

-Vertoeven ze nog met regelmaat van de klok in onze buurt? 

-Hoe ziet het daar boven dan eigenlijk uit? 

-En kan het : dat bijvoorbeeld als iemand die mij dierbaar is en hij/zij sterft, mij nog een teken is komen geven net op dat moment toen hij/zij overging naar gene zijde? 

Lieve lezer, 

Gelukkig weet ik nog niet hoe het er “daarboven” uitziet en dat hoop ik nog even zo te houden. maar één ding staat wel als een paal boven water voor mij. 

“ ER IS MEER TUSSEN HEMEL EN AARDE EN ONZE OVERLEDEN DIERBAREN LATEN ONS MET REGELMAAT VAN DE KLOK TEKENS ACHTER “.

Alleen zien wij die tekens niet altijd. 

Toch zijn er genoeg voorbeelden en verhalen van mensen die weet hebben dat ze bijvoorbeeld s’nachts aanvoelde dat er iets ernstigs met een van de ouders aan de hand was. 

Als ze dan naderhand de juiste toedracht en tijd te horen kregen dat hun overleden dierbaren was overgegaan, bleek dat, dat nu net het tijdstip was dat ze zelf inderdaad ook waren wakker geworden en iets gevoeld hadden. 

Een mooi voorbeeld is het verhaal van Sigrid.

Ze woont op dit moment in Panama en is een gemeenschappelijke vriendin van onze toffe vrienden, Hilde en Erwin die hun thuisbasis hebben in Bocas del Toro (Panama). 

Toen Hilde, Sigrid over mij vertelde en waar ik me mee bezig hield, was haar interesse dan ook gewekt? 

De dagen die volgde schreef ze me verschillende mails waarin ze vroeg of ik haar kon helpen met enkele levensvragen waar ze al geruime tijd mee in haar hoofd rondliep. 

Het waren leuke spontane mails waar ook ikzelf dan weer wat van opstak, dus twee vliegen in één klap.

Ik heb Sigrid gevraagd of we haar persoonlijke verhaal mochten publiceren en gelukkig kwam er een heel spontane mail terug waarin ze schreef dat ze daar geen bezwaar tegen had. 

Integendeel, we mochten zelfs een foto van haar en haar vader mee op het blog plaatsen. 

Dus bij deze Sigrid haar verhaal, geniet ervan. 

Lieve Han,

Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het feit dat je mijn email zo aandachtig gelezen hebt en je de moeite hebt genomen om (zo snel) te reageren!

Gisteren heb ik met veel interesse je boek gelezen en ik heb er erg van genoten.

De liefdevolle wijze zoals je schrijft over je gezin, je man en je 2 lieve kinderen waren erg ontroerend!

Ook het verhaal mbt de engelen is prachtig, helder en eenvoudig geschreven!!!

De conclusie die ik kan trekken nav je boek is dat ik al mijn hele leven ervaringen heb met dit fenomeen, zonder me echter bewust te zijn of het te formuleren als tekens van engelen. Ik noem het zelf altijd flitsen of simpelweg intuitie.

Ik weet dat het niet ontstaat nav denken of gevoelens, maar ik worstel zoals iedereen met vragen en krijg dan inderdaad dingen toegespeeld op de wijze zoals je het beschrijft

Liedjes, die irritant in je hoofd blijven hangen de hele dag, tekst waar je oog op valt in boeken of op straat, dingen die je direct op de radio of tv hoort, als je hem aanzet.

Dit fenomeen werkt echter bij mij uitsluitend als ik goed in mijn vel zit en God weet, dat dat soms maandenlang niet het geval is geweest in de jaren van mijn leven.

Erg jammer, maar dankzij jouw boek en dankzij de ontmoeting met Hilde en Erwin, toeval bestaat niet, alles gebeurt om een reden en meer van dit soort zeer ware 'cliche's' ben ik er weer mee begonnen. Dank je wel!!!

Ik kan me bv nog goed herinneren dat ik mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste deed en in 1989, hetzelfde jaar, mijn examen moest doen in Den Haag. Ik was al een keertje gezakt voor mijn praktijk en deed een herexamen.

Ik zit in een taxi met mijn model, een vriendin en ben heel zenuwachtig voor dat examen en dan klinkt er op de radio het liedje, “Everything is gonna be all right tonight” van David Bowie en Tina Turner en ik ben iets minder zenuwachtig. Het gaat goed komen. Ik slaag die dag! Dank je wel engelen!

Nu wil ik je graag iets schrijven.

Ik kopieer het je en het zal je ontzettend aanspreken. Mocht je het willen gebruiken in een volgend boek of op je blog, bij deze toestemming!!!

Het is maart 2009 en ik woon in het verre Zuid-Amerika. Venezuela om precies te zijn, Toen ik daar jarenlang geleden op vakantie ging, werd ik verliefd op dat mooie land. Twee vakanties daarna, besloot ik de gok te wagen en me daar te gaan vestigen. Mijn ouders, ondersteunend als altijd, gaven mij hun zegen, bij wijze van spreken. Vooral mijn vader was een grote stimulator. "Doe het", zei hij, "en wacht niet te lang". "Als je wacht, ga je het waarschijnlijk uitstellen en van uitstel komt vaak afstel". "Je zult je je hele leven blijven afvragen hoe het zou zijn geweest, als...".Mijn lieve, wijze vader.

Mijn moeder heeft me kortgeleden gebeld, om me te vertellen dat het niet goed gaat met mijn vader. Hij heeft allerlei klachten, is veel ziek en hij is doorgestuurd door zijn huisarts, om nadere onderzoeken te ondergaan in het academisch ziekenhuis. Mijn moeder doet haar best het hoofd koel te houden. "Hopelijk valt het allemaal mee", "We moeten positief blijven denken". Ik bewonder haar optimisme en laat haar beloven, om me meteen op de hoogte te stellen, zodra er meer nieuws is. Ik ben ongerust. Probeer me een voorstelling te maken, om mijn vader te verliezen. Nee, nog niet, ik ben er nog niet klaar voor om zonder mijn vader verder te moeten.

Ik herinner me de dag dat ik naar Venezuela zou vertrekken. Mijn zwager zou me naar Schiphol brengen met 2 zware koffers en de bench met mijn kat. Ook die gaat mee. Mijn moeder is een aantal dagen weg. We hebben reeds afscheid genomen en diep in mijn hart, ben ik blij dat ze er vandaag niet is. Het zou te emotioneel zijn geweest en ik wil mijn hoofd helder en koel houden. Ik ga vandaag alleen emigreren naar een ander continent. Dan heb ik liever op het laatste moment te maken met mijn vader, nuchter en relationeel. Hoewel, vandaag voel ik toch, dat het hem ook niet ongemoeid laat. Hij omhelst me en zachtjes zegt ie: "en als het nou niet mocht lukken, om welke reden dan ook, wees dan niet koppig om kost wat kost vol te houden, maar kom dan gewoon terug". Wat kent ie me goed.

Gedachten malen door mijn hoofd en ik wacht vol spanning op het bericht van mijn moeder. Het is een mooie dag, zoals dat meestal in Venezuela is en ik voel het zonnetje op mijn huid branden. Mijn telefoon gaat over en ik zie op het screen dat het telefoontje uit Nederland komt. Ik neem op, mijn hart bonst, Mijn moeder komt meteen tot de orde. "Sigrid, het is niet goed", "Hij heeft alvleesklierkanker en het is terminaal". Tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Hij is nog niet zo oud, hij heeft altijd gezond geleefd, hij is al eerder vlakbij de dood geweest en heeft het toen ook gered". Een vriend probeert me tevergeefs te troosten. Omhelst me en laat me huilen.

Hooguit een half jaar, heeft de behandelend arts gezegd. Ik besluit als de bliksem een reis naar Nederland te boeken, Mijn familie is zo lief om aan te bieden, die voor mij te betalen, mocht dat een probleem zijn. Maar dat is niet nodig en ik heb in no time mijn vlucht geregeld. Het zal de eerste keer in 4 jaar zijn, dat ik terug naar Nederland ga. Ik vind het eng, ik ben bang, voor alles wat er op me af zal komen.

Mijn nieuwe tante (de broer van mijn moeder is hertrouwd) komt me ophalen, samen met mijn neef en nicht, die opeens heel groot zijn geworden. In tienerjaren maken 4 jaren een wereld van verschil. Ik ben een beetje confuus, geniet van het bekende maar toch vreemde landschap. Probeer te ontdekken wat er anders is dan voorheen. Het is fijn om weer bij mijn familie te zijn. Er wordt gelachen, gepraat, gegeten, gedronken. Mijn vader ziet er moe uit. Ik ben blij dat ik bij hem ben. Ik blijf 3 weken en probeer zoveel mogelijk van mijn tijd te genieten. Mijn moeder, is als altijd, de zorgzaamheid zelve. Voor mij, voor mijn vader. Ze is een sterke vrouw en beiden hebben ze veel steun aan hun geloof.

Het is een van de laatste dagen van mijn verblijf en mijn vader en ik zijn alleen. Daar had ik om verzocht, bij mijn moeder. Ik wil een gesprek met hem alleen. Ze geeft ons de ruimte, gelukkig. Ik vraag mijn vader alles wat ik hem vragen wil. Hoe voelt ie zich, heeft ie pijn, hoe denkt ie over doodgaan, is hij bang? Al die dingen wil ik weten. Hij beantwoordt alles geduldig, zorgvuldig, eerlijk. Hij heeft hoop, maar is tevens realistisch. "Wonderen bestaan", zegt ie. "Waarom zou het mij niet kunnen overkomen?" "Ik reken nergens op, maar heb wel hoop". "Ik ga genieten van elke dag, die me nog gegeven is". Hij vertelt dat ie tevreden is met zijn leven,dat ie trots is op zijn kinderen en kleinkinderen, dat hij dankbaar is voor zijn huwelijk en zijn carrière. Dat ie nog wat van de wereld heeft kunnen zien. Ik stel hem mijn vraag, die ik al zolang wil stellen. "Als het mogelijk is pa, als het zover is, laat me dan iets weten alsjeblieft". "Geef me een teken". Hij belooft het.

Op de dag dat ik terugga naar Venezuela, weet ik dat het moment van definitief afscheid is aangebroken. Tenzij er een wonder gebeurd, zal ik mijn vader niet meer terugzien. Ik huil en hou hem stevig vast. Opnieuw. En ik zeg hoeveel ik van hem hou. Het is een moeilijk en emotioneel afscheid. Mijn oom probeert me een beetje op te monteren onderweg, maar dat valt niet echt mee. Hij begrijpt het uiteraard. Ik ga naar huis met een loodzwaar hart en het voorbereiden op het nagenoeg onvermijdelijke is begonnen.

Ik heb met mijn familie afgesproken om op de hoogte te worden gehouden van iedere ontwikkeling met betrekking tot mijn vader. Hij is gelukkig weinig ziek, voelt zich redelijk goed op een enorme vermoeidheid na. Hij heeft veel buikloop, dat wel. We maken er vaak grapjes over. Eind augustus begint het echt achteruit te gaan en men neemt hem op in het hospitium.

Het moet een prachtig huis zijn, heel licht en met een ontzettend toegewijde verzorging van vrijwilligers. Er wordt ongeloofiijk veel moeite gedaan om het een thuis te maken voor de patiënten en hun familie en dat lukt goed, zoals ik begrijp. Het troost me, dit te horen.

Mijn zus belt me, kort na de verjaardag van mijn moeder. Het gaat heel slecht met mijn vader en ze vindt dat ik nog even met hem moet spreken. Het gesprek gaat moeizaam, de woorden komen langzaam en ik moet me inspannen om hem goed te kunnen verstaan. We huilen en we spreken beiden onze liefde voor mekaar uit. Het is, zonder twijfel, het meest emotionele telefoongesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik zeg hem dat als ik half de mens kan zijn die hij is, ik het goed doe. De laatste keer dat ik hem zeggen kan: "ik hou van je pap". Het gesprek is ten einde en ik huil opnieuw, urenlang.

Het is 18 september 2009 en ik ben thuis en kijk televisie. Ik heb mijn telefoon aan de oplader. Hij ligt op de grond, want het stopcontact zit laag in de muur. Ik wil kijken of de telefoon voldoende is opgeladen en buk me om hem te pakken. Ik kom overeind en een heftige duizeligheid overvalt me. Dat is op zich normaal, als je te snel overeind komt. Maar dit is anders, veel extremer. Het gevoel trekt weg, even plotseling als het is gekomen en wordt gevolgd door een intense misselijkheid die me als een golf overspoelt. Wat gebeurt er met me? Hooguit 8 seconden en dan is de misselijkheid weg, maar deze wordt direct gevolgd door een gigantische druk op mijn hartstreek. Wederom slechts enkele seconden en op dát moment realiseer ik me, dat mijn lieve papa is heengegaan.

Ik kijk op de klok, tel het aantal uren van tijdsverschil op bij de huidige tijd en ga op de bank zitten wachten voor het onvermijdelijke. Ik ben kalm en berust. Ik weet dat de telefoon binnen nu en een half uur zal overgaan met het nieuws, dat ik reeds weet. Ik ben blij dat mijn reis is geboekt, een dag ervoor en dat ik op tijd zal zijn voor de begrafenis. Een half uur later belt mijn moeder me. Ze huilt en voordat ze iets kan zeggen, vertel ik haar dat ik weet waarom ze belt; pap is overleden. Hoe ik dat weet? Omdat hij het me heeft laten weten. Ze is verrast, een beetje achterdochtig ook. Hoe laat was dat dan. Ik vertel haar het exacte tijdstip en ze bevestigt het. "We hadden een afspraak gemaakt", zeg ik. Ze is er erg van onder de indruk. Ik ook nog steeds. Mijn lieve vader was een man van zijn woord !!!

Lieve Han, ik heb wederom heel veel van je tijd 'gestolen'. Ik hoop dat je het de moeite waard vond. Hoor graag van je, wat je van mijn mail en ook van mijn verhaal vond!

Ps. mocht je nog een iets doorkrijgen, mbt mij, dan hoor ik dat graag!

Dikke knuffel,

Sieg

En zo eindig Sigrid haar verhaal, wetende dat net op dat moment dat haar lieve vader overging naar gene zijde, hij haar het beloofde teken had gegeven. 

Er zijn zo tal van verhalen waar ik weet van heb, die mensen mij zijn komen vertellen. 

En allemaal hebben ze iets speciaals,allemaal hebben ze, laat ik het een gouden randje noemen. 

Want voor hun is net dat speciale teken van hun zo geliefde dierbare net zo uniek.

En dat maakt nu net het leven ook mooier, wetende dat je elkaar ooit terug in de armen kan sluiten, dat je elkaar ooit terug mag zien, maar vooral wetende dat ze nog zovéél tekens kunnen geven als ze overleden zijn. 

En net die tekens, net die bijzondere indruk, maakt het leven de moeite waard. 

Heb geen verdriet lieve mensen, natuurlijk is er een gemis, het zou ons niet netjes stemmen als we hun niet zouden missen . 

Het niet meer kunnen knuffelen, praten en zoveel meer maakt het met momenten ontzettend zwaar. 

Maar put kracht uit het feit dat ze nog elke dag met héél véél liefde bij je zijn. 

En dat probeer ik de mensen die met mij een afspraak maken en contact leggen met hun overleden dierbaren bij te brengen.  

                                                                        NET DAT !!!

                                         DAT ER  MEER  IS TUSSEN HEMEL EN AARDE ! 

Tot binnenkort, 

warme groet, 

Han