December 2014. 

Het is al een tijdje geleden dat er nog een blog verhaal is verschenen op deze pagina. 

Maar de reden waarom het iets langer geduurd heeft dan normaal is héél erg duidelijk,  namelijk mijn super geweldige vader. 

Ondanks het feit dat hij morgen en voorlopig voor minstens de komende 8 vrijdagen maar wéér eens onder het mes moet en ik de laatste tijd meer UZ Leuven heb gezien dan mijn eigen gezin, kinderen, geweldige husband en woonkamer wil ik toch gebruik maken om voor het einde van het jaar te eindigen met een mooi en zeer positief engelenverhaal. 

Want er zijn de laatste maanden weer talrijke nieuwe, intense verhalen op mijn pad gekomen en ik beloof jullie plechtig dat ik die ter tijd en stond bij meer vrije tijd zeker hier ga posten voor jullie. 

Nu dit verhaal is er voor mij één met een bijzonder gouden randje. 

Gewoon omdat onze lieve engelen zo geweldig uit de hoek kunnen komen als het er om gaat om andere mensen te overtuigen. 

Het verhaal start ongeveer 4 weken geleden. 

Domenico is een klant die al enkele jaren bij ons over de vloer komt. 

De allereerste keer dat hij zijn hoofd door onze winkeldeur stak verschrok ik een klein beetje. 

Dit was exact, maar dan ook exact een kopie van mijn vader, de man waar ik zo een uitzonderlijke mooie en geweldige band mee heb. 

Namelijk een dikke gezellige snor,een mooie hoed op een geweldig hoofd ook een  klein overzichtelijk maar vooral gezellig buikje waarmee hij het leven op een vrolijke manier bekeek. 

Ik was onmiddelijk verkocht , ik zag het héél duidelijk aan hem, de vrolijkheid stond op zijn behaarde snor-gezicht af te lezen.

Alleen leek deze kopie van deze man "Domenico" genaamd, ongeveer 20 jaar jonger dan mijn eigen vader. 

Toen hij zijn mond opendeed was het hek helemaal van de dam. 

Ook hij sprak op zijn Weert’s ( De plaats waar mijn vader van afkomstig is namelijk " Boshoven" een klein dorpje gelegen in Nederlans Limburg vlakbij Weert).

Toen ik hem hoorde praten keek ik hem met open mond aan en vroeg of hij toevallig familie was want de gelijkenis was te treffend. 

Maar dat bleek toch niet te zijn. 

We hadden een leuke spontane babbel en Domenico bestelde de stickers die hij nodig had aan mijn echtgenoot Perry. 

En zo ging er wat tijd voorbij en kwam hij met regelmaat van de klok binnen gewandeld om een bestelling te plaatsen, tot ongeveer 4 weken geleden.

Domenico komt op zaterdag net even voor vier uur samen met zijn vrouw Marlies onze winkel binnen. 

Per en ik waren die dag maar met twee in onze winkel en het was redelijk druk waardoor dit leuke stel even moest wachten. 

Voor in de inkomhal van de drukkerij heb ik een reclame banner staan met een afdruk van mijn tweede boek “Engelen in mijn zolderkamer” op. 

Op deze banner staat een korte uitleg waar dit boek omgaat.

Terwijl ik afrekende met de klant die ik had geholpen zag ik Domenico en zijn vrouw Marlies aandachtig de banner gade slaan. 

Ik zei de klant vriendelijk gedag en vroeg aan Domenico of ik hem kon helpen. 

Hanneke, Hanneke, was het eerste wat hij zei. 

De geis mich tog néét vertelle des tich in zoeget geloofs waal? 

(Je gaat me toch niet vertellen dat jij in zoiets gelooft wel? )

Ik glimlachte naar hem en zei op geheel rustige toon: 

Wel Domenico je hoeft me echt niet te geloven want dat interesseert me niet echt, maar voor mij is er héél duidelijk méér tussen hemel en aarde hoor !!!!

Meen je dat nu???

Ja knikte ik oprecht dat méén ik ja !!!

Awel zei Domenico, leg me dat eens uit dan.

En ik vertelde Domenico en zijn leuke vrouw Marlies wat er me in 2004 overkomen was.

Ik vertelde hun over mijn bovenatuurlijke ervaring en wat dat teweeg had gebracht in mijn leven en ons gezin. 

Domenico luisterde met gespitste oren en keek me even later een beetje ongeloofwaardig aan. 

Toen ik hem boven de toonbank van onze winkel serieus toesprak dat hij me niet hoefde te geloven maar dat ik WEL overtuigd was wat hierboven betrof zei hij: 

Ok Hanneke,sprak Domenico overduidelijk.wat moet ik doen om overtuigd te geraken? 

Wat wil je zien van hierboven om overtuigd te geraken, vroeg ik hem? 

Domenico vertelde me dat hij vele jaren geleden zijn broer had verloren in een auto-ongeluk en dat zijn zus enkele jaren geleden ook helaas was overleden. 

Hij had met haar een schitterende band gehad, maar ondanks alles had hij van haar nog nooit een teken mogen ontvangen. 

Marlies de vrouw van Domenico luisterde aandachtig naar ons gesprek. 

Ik geloof er wel in zei ze plots. Ik heb mijn zoon moeten afgeven en ik geloof absoluut dat er meer is tussen hemel en aarde . 

Normaal sluiten we op zaterdag om 16 uur de zaak, maar de klok sloeg ondertussen al 16.30 uur maar ik vond het helemaal niet erg. 

Een goed diepgaand gesprek over wat mensen denken, geloven en bekoren kan me altijd boeien. 

Nou flapte Domenico zomaar uit het niets, Hanneke overtuig me maar hoor ik ben er helemaal klaar voor, zijn schitterende snor krulde omhoog. 

Awel zei ik hem in de ogen kijkend, wat wil je nu eens echt zien met je eigen ogen om ervan overtuigd te geraken dat bijvoorbeeld jou zus nog regelmatig bij je in de buurt is, dat zij nog regelmatig over jou schouder meekijkt , vroeg ik hem. 

Even maar niet lang moest hij daarover nadenken, awel zei hij op zéér overtuigende toon, ik verzamel al vele jaren "Berkel~snijmachine's" en ik heb er in de loop van de jaren al prachtige op de kop kunnen tikken. 

Maar de Berkel snijmachine nummer 3 is zéér zeldzaam geworden,het is er eentje die ik echt graag nog eens zou zien, dus laat me die maar op mijn pad komen zegt hij héél overtuigend. 

Awel Domenico we gaan er samen voor zorgen dat jij jou teken van je zus gaat krijgen laat ik hem weten. 

Ben benieuwd, zegt hij er snel en een beetje lachend achterna,want gisteren was ik met Marlies in Duitsland Hanneke en heb ik er een Lotto formulier gekocht, wedden dat ik daar op win! 

Ik ben er zeker van dat ik een lotje in mijn handen heb dat wat waard is. 

Ik vind hem met de minuut sympathieker, deze man Domenico genaamd.  zo gelijkend op mijn grootste vriend, mijn eigen vader, dezelfde taal, dezelfde snor, hetzelfde buikje van 20 jaar geleden maar met heel veel eerlijkheid en respect, had hij naar mijn verhaal geluisterd. 

Zonder te oordelen maar met zijn eigen geloof in zijn hoofd was hij afwachtend van wat komen ging. 

Domenico lachte niet met wat ik vertelde, maar hij geloofde het ook niet echt, dat was duidelijk en dat was ook zijn goed recht. 

Maar hij stond wel open voor eventueel een duidelijk teken te krijgen van hierboven. 

Toen we ons gesprek stilletjes aan afronden vroeg hij me hoe hij dan zo een teken het best kon vragen, het best kon aanpakken. 

Zal ik het samen met je doen vroeg ik hem! 

Die geweldige snor ging weer omhoog en samen hebben we rond de klok van vijf een teken aan zijn zus gevraagd. 

De winkel was leeg alsof het zo moest zijn dat er geen bel en geen telefoon ging en over mijn toonbank van de winkel vroeg ik duidelijk aan de zus van Domenico of zij hem een teken kon bezorgen. 

Een teken dat hij héél graag wou zien, waardoor hij ervan overtuigd zou geraken dat zij nog over zijn schouder meekeek, over hem waakte en er op regelmatige basis was . 

Ik vroeg voor Domenico om tegen volgende week zaterdagavond voor hij geen slapen een Berkel-snijmachine nummer 3 op zijn weg te brengen. 

Domenico luisterde aandachtig hoe ik dit teken aan zijn lieve zus vroeg en sprak met me af dat hij me zeker iets zou laten weten hoe het de komende week zou aflopen. 

Terwijl hij en Marlies richting deur liepen riep hij nog even snel over zijn schouder dat als de lotto cijfers van Duitsland hem geluk brachten hij dit ook nog even zou laten weten. 

En weg was hij. 

Ik sloot met Per de deur van onze winkel en ging de kassa maken en afsluiten. 

Voor de rest liet ik het erbij en had vertrouwen in de zus van Domenico en de engelen dat ze ook hem wel zouden overtuigen. 

Enkele weken gaan voorbij en ondertussen zijn er bijna drie weken gepasseerd tot plots Domenico met zijn geweldige snor en glimlach weer door de winkeldeur naar binnen stapt. 

Ik zeg hem gedag en kijk hem aan met de vraag EN ????

Hanneke, Hanneke, zegt hij weer zijn die boeken van jou nog te koop? 

Hoezo vraag ik ??? 

Hier wil ik meer over weten want je hebt me echt van mijn sokken geblazen ! 

Mijn gezicht begint te stralen van mijn linker tot mijn rechter oor. 

Vertel, vertel zeg ik luidop!!!!

Awel Hanneke, ik ben vorige week zaterdag ook voor jullie deur gepasseerd maar was net te laat de winkel was al dicht, maar je gaat nooit of te nooit geloven wat ik heb meegemaakt. 

En Domenico steekt van wal, hij vertelt dat hij die zaterdag na ons gesprek met Marlies in de auto is gestapt. 

Alhoewel hij bij "Itec" een winkel gelegen in Kaulille,  twee dorpjes verder dan mijn eigen woonplaats moest zijn is hij zonder dat te beseffen de verkeerde kant uit gereden.

In de wagen denkt hij na over ons gesprek, heeft hij het erover met Marlies en zonder het echt door te hebben zit hij plots in Opglabbeek, helemaal de andere richting uit dan oorspronkelijk de bedoeling was. 

Ondertussen slaat de klok 17.30 uur, te laat om nog om te draaien om toch nog naar Kaulille te rijden. 

Niet te begrijpen denkt Domenico bij zichzelf, ik rijd honderden keren zo richting Kaulille en nu zit ik zonder het zelf te beseffen in Opglabbeek, hoe is het mogelijk! 

De koe bij de horens gevat spreekt Domenico met Marlies af om dan maar door te rijden naar een Italiaanse winkel in Waterschei, zo een kleine vijf kilometer verder om wat pasta voor die avond te gaan kopen. 

Terwijl Domenico even later de parking van deze kleine zelfstandige oprijdt plakt er een briefje op de deur. 

Gesloten wegens faillisement. 

Niet getreurd denkt Domenico want enkele kilometers verder zit er ook nog een Italiaan waar we terecht kunnen. 

Laten we daar dan maar eens binnen gaan. 

Zo gezegd , zo gedaan, en enkele tellen later parkeert Domenico zijn wagen en stappen hij en Marlies de winkel binnen. 

Terwijl ze zo shoppend hun mandje vullen valt Domenico zijn oog op de snijmachine die in de winkel staat. 

De baas des huizes heeft gezien dat Domenico een kenner is. 

Mooie machine hé laat hij terloops vallen. 

Inderdaad patron, vult Domenico aan, heel mooi en in goede staat. 

Ik heb deze morgen op de deur van de winkel een nota gehangen dat er eentje te koop is, hebt uw dat toevallig gezien? 

Nee niet gezien,zegt Domenico met de nodige interesse, wat heb je dan te koop? 

Hij staat achter in de keuken,zegt de baas des huizes, ik moet hem wel nog wat poetsen, maar als je wil laat ik uw hem even zien. 

Graag laat Domenico weten en volgt de Italiaan de keuken in. 

Domenico's ogen worden groter en groter als daar in een hoekje van de keuken een Berkel-snijmachine te koop staat, helemaal compleet, alles erop en eraan en ook nog eens die befaamde NUMMER DRIE !!! 

Ik heb hem onmiddelijk gekocht, de nummer drie, de snijmachine die ik al zo lang zoek! 

Ik luister naar Domenico's verhaal aan mijn bureau met een smile tot achter mijn oren! 😃

En bedank zonder dat hij er weet van heeft die lieve zus van hem en al de engelen, om het zo snel en op zo'n speciale manier op zijn weg te brengen. 

Maar zegt hij dat is nog niet alles, weet je nog dat ik je zei dat ik de lotto zou winnen? 

Ik knik en kijk hem spannend en vol verwachting aan! 

Hanneke , Marlies en ik zijn thuis gekomen rond 19 uur, we hadden pasta gekocht in die Italiaanse winkel voor die avond,we hadden de Berkel-snijmachine nummer drie geladen en ik ben als een koning te rijk met mijn lotto formulier van Duitsland voor de televisie gaan zitten. 

Weet je nog dat ik je zei dat ik voelde dat ik een winnend biljet in handen had? 

Ik knik en kijk hem vol verwachting opnieuw aan! 

Hanneke ik heb diezelfde avond 308€ met de lotto gewonnen! 

Kan het nog gekker? 

Ik weet het niet zeg ik wat denk jij? 

Yep het kan nog gekker, Hanneke want Marlies vondt het geweldig dat ik dat zo snel van hierboven kreeg,mijn tekens, mijn snijmachine, mijn geld met de lotto dat ze besloot om ook een teken te vragen aan haar overleden zoon. 

Ik luisterde aandachtig terwijl Domenico uitlegde dat Marlies had gevraagd aan haar zoon en de engelen om een indiaan te mogen zien die leek op Winnetou, de krijger uit de oude serie op tv het opperhoofd der Apachen. 

Enkel dagen gaan voorbij en ondertussen is het woensdag. 

De kleinkinderen zijn op bezoek en Marlies kijkt samen met hen naar een kinderprogramma op tv waar de goed heilig man Sinterklaas op bezoek is. 

Plots komt er in het programma een meisje in beeld verkleed als een indiaan. 

Als de sint haar aanspreekt waarom ze zo mooi verkleed is heft ze haar schouders op. 

Dit meisje heeft een hond bij en Sinterklaas vraagt haar hoe haar hond heet, waarop het meisje heel duidelijk tegen de Sint zegt: 

Sinterklaas mijn hond die heet Winnetou!!!! 

Kunnen onze lieve engelen het nog mooier en specialer aan boord leggen ?

Zo geweldig van onze engelen, om gewoon iedere keer weer op zo een unieke manier uit de hoek komen! 

Beste goede gesnorde vriend Domenico en Marlies, eerst en vooral bedankt dat jullie toelieten om jullie verhaal te mogen plaatsen op mijn blog. 

En aan al mijn lieve engelenvrienden:

Voor 2015 wens jullie alle goeds, mooie, geweldige engelen aan jullie zijde en héél véél mooie warme momenten met elkaar. 

Ik heb het geluk gehad dat ik ben opgegroeid in een héél warm nest, waar waarden en normen heel belangrijk waren en dat probeer ik iedere dag toe te passen in mijn eigen leven. 

Ondanks dat het met momenten niet altijd even makkelijk is en ook ik mijn eigen grote snorrevriend DADDY zie vechten tegen de grote K ziekte! 

Iedere keer als ik een diep gesprek met hem heb, iedere keer weer opnieuw kijkt hij me aan met die blauwe ogen van hem en zegt hij, Hanneke!!! 

Ga ervoor, ieder dag is de moeite waard om mensen een smile op hun gezicht te doen toveren, iedere dag is het de moeite waard om iets te betekenen voor iemand die je tegen komt!

Awel,

Lieve engelenvrienden, wees er voor elkaar, elke dag opnieuw samen met je eigen engelen aan je zijde! 

Go for it ! 

Hele warme dagen met elkaar en de mooiste wensen voor 2015 vanwege mijn hele gezin! 

Han, Perry, Brett en Nette! 

Tot binnenkort voor een nieuw engelen verhaal !

En tot binnenkort in 2015 ergens voor de lancering van mijn derde boek,ik hou jullie op de hoogte

X

Domenico gezellige snor samen met zijn kleinzoon 

De gelijkenis is treffend met Domenico

17-12-2014 om 11:25 geschreven door han  

Beste Engelenvrienden allemaal, 

Nu dat de zomermaanden zijn begonnen proberen Per en mezelf zo nu en dan ook eens de riem wat minder aan te spannen en er regelmatig eens op uit te trekken. 

Zo gaan we graag met onze Vespa’s toeren en laten we ons verrassen door de plaatselijke cultuur aldaar waar we belanden.

Enige tijd geleden schreef ik hier een verhaal over de zienares van Onkerzele. 

Namelijk,Leonie van den Dijck alias Nienken in de volksmond genoemd.

(zie enkele blog verhalen hieronder het verhaal: „Godfried, Nienken en ons lieve Vrouwke”)

Ik werd attent gemaakt over het leven van Leonie van den Dijck  door Godfried en zijn vrouw Maria, beide afkomstig uit Retie. 

Ik had toen ik Godfried voor het eerst ontmoete bij mij thuis en ik zijn verhaal aanhoorde beloofd om als er ooit de tijd en ruimte kwam om samen eens af te spreken en naar Onkerzele met hun te gaan. 

Ik was geboeid door het verhaal van Leonie, meer bepaald over haar leven en hoe dat ze toch voet bij stuk had gehouden wat ze destijds allemaal voorspelde, ondanks dat er vele mensen de spot met haar dreven in die tijd.

Ik heb altijd al van jongs af aan een voorliefde gehad voor oude volksverhalen. 

Als mijn grootvader die vroeger vertelde als ik bij hem in zijn werkhuis zat hing ik echt aan zijn lippen gekluisterd. 

En na dat ik naar Godfried had geluisterd stond mijn besluit vast, het eerste volgende vrije weekend dat we er met de Vespa’s op uit zouden trekken zou richting de Vlaamse Ardennen zijn, richting Onkerzele.

Ik wou laten we zeggen de sfeer eens gaan opsnuiven aldaar.

Eens gaan kijken naar het graf van Leonie van den Dijck, althans dat was de bedoeling.

Ik was nieuwsgierig geworden nadat ik haar levensverhaal had gehoord ik wou het museum in haar huisje eens zien zeker nadat Godfried zoveel over deze dame aan me had verteld. 

De Vrt en zelfs enkele maanden geleden nog op één bij Marcel Vantilt was Leonie van den Dijck nog in het nieuws geweest. 

Hemelvaart was het zover, onze kinderen waren op kamp met de jeugdbrandweer. 

Per en ik hebben de Vespa’s geladen en zijn richting Geraardsbergen gereden. 

Onkerzele ligt daar maar enkele kilometers vandaan.

We zouden enkele dagen verblijven in een B&B in de buurt. 

Met Godfried en Maria hadden we afgesproken dat we die zaterdag rond 14 uur elkaar zouden ontmoeten aan de kerk in Onkerzele.

En eindelijk was het zover, onder een schitterende zon zagen we de mobilhome van Godfried en Maria al geparkeerd staan. 

Pal tegenover de kerk van Onkerzele. 

Het was een blij weerzien en Godfried vond het geweldig leuk dat ik met hem naar Leonie zou gaan. 

We zijn eerst in de kerk binnen gewandeld, maar dat zei me eerlijk gezegd niet zoveel. 

Ze was groot, kil en donker en had duidelijk dringend een grote opknapbeurt nodig. 

Het plafond was vochtig, de stukken pleister waren hier en daar al naar beneden gedonderd. 

Kortom ik had wel mooiere kerken gezien bij mijn vorige uitstappen dan deze kerk, maar uiteindelijk was ik gekomen om naar het graf van Leonie te gaan en om de kapel te gaan bezichtigen die vlak aan de kerk gelegen is en waar Leonie al haar  verschijningen van Moeder Maria zou hebben gehad. 

Ik wou voelen wat voor sfeer dat er hing, wat er in me opkwam als ik daar ter plekke stond. 

De kerk zelf hebben we snel links laten liggen en Godfried’s vrouw Maria liep voor ons op richting de begraafplaats van Leonie gelegen achter de kerk. 

Eén specifiek graf springt er echt wel tussen uit daar op het kerkhof van Onkerzele, 

want je kan echt niet naast het graf van Leonie kijken.

Het ligt helemaal aan de linkse zijde achter de kerk. 

Het is bezaaid met gedenkstenen, bedankjes, bloemen, paternosters ……

We moesten even wachten want er stond een koppel aan haar graf. 

Deze dame maakte niet enkel mij nieuwsgierig naar haar laatste rustplaats maar is toch wel nog een stevige houvast in het leven van vele mensen. 

Zo bleek het toch toen ik las hoeveel bedank & gedenk steentjes er lagen van mensen voor hun bekomen gunsten. 

Alsof het zo moest zijn was ik blij dat ik even de tijd kreeg om haar graf van op een afstand te bekijken. 

We gaven dit koppel rustig de tijd om bij het graf van Leonie van de Dijck te staan. 

Rustig en van op een afstand nam ik alles in me op. 

Toen het koppel aanstalten maakte en vertrok ben ik samen met Godfried aan haar graf gaan staan. 

Waw, in één woord waw. 

Het kwam gewoon binnen, BAF !!! ,in volle vaart en totaal onverwacht. 

Ik werd heel emotioneel daar aan het graf van Leonie een vrouw die ik van haar noch pluim kende. 

Een vrouw waarin ik gewoon geboeid was door haar levensverhaal. 

Mijn hele lichaam tintelde het leek net of ik onder stroom stond. 

Een raar gevoel maar zeker niet beangstigend. 

Even nam ik de tijd om stil te zijn en Godfried had het grootste respect om me even in stilte te laten voelen, te ondergaan en te beleven. 

Toen ik naar de achterzijde van haar graf liep en de steen met mijn handen aanraakte gebeurde het nog sterker. 

Godfried keek me aan en zei, je voelt het hé Han dit is een hélé speciale plek. 

Je voelt net hetzelfde als ik me voel als ik in de buurt ben van Leonie haar graf en ik ben blij dat ik dit vandaag aan jou kan laten zien. 

Ik kon alleen maar knikken naar Godfried en met een flauwe lach enkele tranen van mijn gezicht vegen.

Nienken haar zoon Richard heeft nooit echt hoog opgelopen met de verhalen die over zijn moeder in die tijd de ronde deden. 

Maar toen ze voorspelde dat ze mocht opgegraven worden, zovele jaren naar haar dood en ze ongeschonden in haar graf zou liggen. 

Toen dit ook daadwerkelijk gebeurde in de jaren zeventig in het bijzijn van een cameraploeg van de VRT en er daadwerkelijk wetsdokters moesten toegeven dat Leonie wel een heel straffe voorspelling had gedaan heeft haar zoon zijn mening in zijn eigen moeder moeten herzien. 

Het was zelfs zijn wens om na zijn dood bij zijn moeder begraven te worden. 

Zijn laatste wil is ook nageleefd en Leonie heeft haar zoon die haar eerst niet wou geloven nu naast haar liggen. 

Er is een boek geschreven over het leven van Leonie van den Dijck en Godfried wist zoveel over haar te vertellen dat ik ook aan zijn lippen hing en geboeid luisterde. 

Nadat we een tijdje bij haar graf hadden gestaan zijn we de kapel gaan bezoeken waar Leonie al haar verschijningen heeft gehad. 

De kapel was veel mooier dan de kerk en er hingen foto’s van Leonie zelf in het groot tegen de muur. 

Eén ding was duidelijk deze vrouw had een gave en héél véél mensen waren toch op een of andere manier geïnteresseerd in haar levensverhaal. 

Het was voor mij geen opgeklopte bedoening zoals in Lourdes waar de commerce alle hoogtij viert met de verkoop van kaarsen, wijwater en Mariabeeldjes. 

Het was een stille plek waar je een andere energie voelde hangen, althans wat was mijn ervaring. 

Elke eerste zaterdag van de maand wordt er nog steeds in Onkerzele een ommegang (gebedswake) gehouden voor Leonie. 

Mensen bidden dan samen al lopend naar haar huisje dat op een boogscheut van de kerk ligt. 

Ook wij gingen al pratend Per met Maria en Godfried en mezelf richting haar huisje. 

Helaas was het gesloten en hing er een bordje met een telefoonnummer tegen de muur dat je kon opbellen wou je toch het kleine huisje dat ingericht was als museum gaan bezoeken. 

Ik heb het nummer gebeld maar kreeg geen gehoor, dus zijn we dan maar lekker gaan eten. 

Per en ik hadden een restaurantje ontdekt kort bij Onkerzele waar de man des huizes getrouwd was met een Braziliaanse. 

De dag ervoor hadden we er super lekker gegeten en stelden voor aan Maria en Godfried om daar de dag af te sluiten. 

Wat bleek? De broer van de man die het restaurant uitbaatte hielp mee opdienen in de zaak en was geboren en getogen in Onkerzele.

Toen we in gesprek raakte dat we net het graf van Leonie hadden bezocht flapte hij er het volgende uit. 

O Nienken Zoope ! 

Uuh??? Dat begrepen we niet goed dat taaltje klonk ons iets te vreemd in de oren. 

Die lieve meneer heeft ons dan maar in het Algemeen Nederlands uitgelegd dat de mensen van Onkerzele haar zo noemen. 

Nienken Zoope ( beter vertaald als Nienke die altijd teveel dronk.)

Toen ik hem dan vroeg welke mening dat hij had bij de opgraving van Leonie,  moest hij toch wel toegeven dat dat inderdaad wel straf was. 

Jammer dacht ik bij mezelf, zoals in zoveel dorpen het geval was. 

Als er dan al iemand geschiedenis schreef voor zijn of haar dorp/stad moet dat altijd de kop ingedrukt worden met een flauwe grap. 

In plaats van blij te zijn dat zo iemand even zijn kleine dorp in de kijker zet, er een boek over wordt geschreven en er de tv zelfs een item aanwijdt.

Jammer dat mensen elkaar tegenwoordig niet veel meer gunnen, zo snel een etiket op iemand kleven,maar dat zal altijd wel zo geweest zijn toen in de vroege jaren 1940-1950 wat Leonie betreft alsook nu tegenwoordig in onze snel groeiende maatschappij. 

in ieder geval heb ik ontzettend genoten van deze uitsap samen met Godfried en zijn vrouw Maria. 

En toen we afscheid namen van elkaar had Godfried nog een verrassing voor mij. 

Hij had het boek van Leonie van den Dijck haar levensverhaal voor mij gekocht. 

Het ligt klaar om in de warme zomermaanden die nu gaan komen te lezen. 

Godfried en Maria bedankt voor deze schitterende dag Per en ik hebben er echt van genoten. 

En buiten het verhaal van Nienken had ik nog iets goed te maken want belofte maakt schuld zeggen ze. 

Want ook Wies had ik ooit beloofd om eens naar haar verzameling van beelden te komen kijken. 

Wies is een schitterende vrouw met het hart op de juiste plaats. 

Iedereen is welkom bij haar en als ze kon zou ze haar laatste boterham nog wegschenken. 

Ik leerde haar kennen toen ze vorig jaar bij mij cursus kwam volgen. 

Ze was eerst wat argwanend wat ze allemaal op mijn cursus zou leren en keek de eerste twee weken de kat wat uit de boom. 

Maar langzaam ontdooide ze en kregen we wel sympathie voor elkaar. 

Wies en haar echtgenoot baten samen „Den Houben” uit in Grote Brogel bij Peer. 

Je kan er een drankje nuttigen, er is een vakantieverblijf bij het domein en een kinderboerderij. 

En daar bovenop ligt het op het prachtige fietsroutenetwerk van Limburg. 

Ook komen er veel ruiters met hun paarden en fokt de man van Wies met van die kleine pony’s. 

Hij heeft er méér dan tachtig. 

Weide’s vol, echt schattig van die innie-minie paardjes. 

Maar daar kwam ik niet voor, Wies heeft enige tijd geleden met enkele mensen de groep „Engelenvrienden” opgestart. 

En toen ze me een hele tijd terug uitnodigde om naar de opening te komen van haar museum was ik helaas die avond bezet. 

Ik beloofde haar zodra ik de tijd vond om zeker eens te komen kijken naar haar verzameling Heiligenbeelden. 

Maandag enkele weken geleden was het zover, Brett en Nette hadden de laatste week school en het was prachtig weer. 

Grote Brogel ligt op 20 minuutjes van mijn thuis en we stapte op onze Vespa. 

Toen we stopte moet Wies gedacht hebben wie komt hier nu op de Vespa aan. 

En toen ik mijn helm afzette kon ze niet geloven dat ik het was. 

Maar Han riep ze dat vind ik nu eens fijn dat had ik niet verwacht. 

Ja, belofte maakt schuld hé Wies en ik gaf haar een dikke knuffel. 

Kom je naar mijn beelden kijken vroeg ze. 

Ja wat had jij gedacht ik wil de engelenbeelden van jou nu wel eens in levende lijven zien. 

Wies heeft er de sleutel van haar museum bijgehaald en liep voor me op langs haar huis/annex fietscafé-vakantieverblijf richting museum.

Toen ze de deur voor me openhield kon ik mijn ogen niet geloven. 

Dit had ik nog nooit bij elkaar gezien laat staan verwacht in haar huis. 

Beelden zo groot als je in de kerk ziet staan inclusief op zuilen stonden en hingen daar in de ruimte. 

Er waren vele heiligen beelden maar ook prachtige engelen. 

Amai, Wies zei ik dit had ik niet verwacht hoor. 

Mensen brengen ze naar hier Han, zomaar spontaan naar me toe omdat ze het zonde vinden dat ze anders na de dood van ouders en grootouders op de vuilnisbelt belanden. 

En ik geef ze dan hier een ere plaatsje Han. 

En wat voor een plaats amai, er stond als het ware een heel altaar. 

En tussen alle beelden groot en klein lag ook iets wat ik Wies had gegeven. 

Het deed me wel iets dat dat er lag. 

Een klein houten plankje die ik elke cursist geef die hier bij mij de engelencursus komt volgen met een persoonlijke boodschap erop.

Wies zag de glimlach op mijn gezicht en zei, ja Han dat kan hier nu toch niet ontbreken hé. 

Ik was vereerd dat mijn houten plankje inclusief boodschap tussen haar beelden mocht staan.

Er zaten echt pareltjes tussen en een héél speciale engel trok mijn aandacht. 

Hij/zij had een prachtig gezicht, met een beetje een Mona Lisa glimlach. 

Het had wel iets het ademde voor mij persoonlijk een heel rustige sfeer uit, er hing iets in de lucht zeg maar. letterlijk de beelden dan en figuurlijk een enorme rust. Echt een speciaal iets. 

Wies geeft mensen ook de kans om er rustig even te verpozen en een kaarsje op te steken. 

Dus als uw eens in de buurt van het mooie Limburg aan het fietsen bent, dorst hebt en graag tussen de engelen vertoeft moet uw zeker eens bij Wies stoppen en gaan kijken. 

„Den Houben” is een aanrader als je graag engelen-& heiligen beelden ziet. 

Alle info vindt uw via www.denhouben.be

Op naar een volgend avontuur want ik laat me graag verrassen door de engelen. 

Ik wens jullie allemaal hele mooie warme vakantiedagen met elkaar. 

Tot in het najaar ! 

Warme engelen knuffel 

Han Beeren. 

17-07-2014 om 00:00 geschreven door han  

09-02-2014 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden, 

Het heeft even iets langer geduurd maar er is weer een nieuw engelenverhaal dat ik met jullie wil delen. 

De afgelopen maanden heb ik er ontzettend druk ingezeten. 

Mijn ouders zijn verhuisd wat het nodige poets, sleur en hefwerk met zich meebracht. 

Er was net in die periode ons engelenweekend ten voordele van Wiebe en op 

de zaak was het belachelijk druk en mijn agenda staat nog steeds knettervol.

Maar dit geheel ter zijde. Het engelenweekend was voor mezelf, alle teamgenoten en onze gasten een magisch weekend. 

We hebben er echt van genoten. Maar in een volgend blog verhaal hier meer over en de foto’s volgen nog. 

Nu het Allerheiligen en Allerzielen is vind ik het een leuk idee om Ingrid haar verhaal hier te posten.

Door Ingrid haar verhaal te delen vinden jullie misschien op een of andere manier troost tijdens deze dagen.

Ingrid die een tijdje geleden hier een reading had. 

Ze kwam samen met een vriendin en wilde apart een reading ondergaan bij mij in de engelenkamer.

Het werd een mooie warme engelen reading waar ik met veel plezier aan terug denk. 

Ingrid (Grietje) zoals de mensen haar meestal noemen heeft haar verhaal zelf geschreven. 

En Ingrid zelf wil heel graag haar persoonlijke relaas met jullie delen. 

Ze noteerde alles op een papiertje en schreef zelf haar eigen beleving, bij mij in de engelenkamer.

Heel veel plezier met Ingrid’s verhaal. 

Ik ben heel vereerd dat Han aan mij gevraagd heeft om mijn verhaal te mogen plaatsen op haar blog.  Geen moment heb ik getwijfeld om ja te zeggen.

Maar vooraleer jullie mijn verhaal lezen wil ik dit nog meegeven.

Ook ik – heb net zoals velen onder jullie die dit nu zullen lezen –een hele lange weg afgelegd.  Drie jaar geleden op Kerstavond verloor ik mijn dierbare mama, ze was mijn alles, mijn mama, mijn vader, mijn partner, mijn dochter, mijn zoon, mijn vriendin, mijn kind, mijn zielsverwant…  We waren twee handen op één buik en voelden elkander perfect aan!

Toen plots kanker in ons leven kwam… Net zoals bij velen, de confrontatie met het grote boze woord kanker…  Ik heb me sterk gehouden, voor mama, voor vader, voor haar vader en voor mijn broer… En toen ze allemaal na het overlijden van ons mama na enige tijd de draad in hun leven opnieuw hadden opgenomen, had ik het gevoel dat ik er nu helemaal alleen voor stond.  Tenminste, zo voelde het aan…

In 2012 verloor ik op korte tijd ook nog eens twee van mijn dierbare hondjes die ik zo liefhad.

Eigenlijk wist ik niet wat aan te vangen met mijn leven, ik vroeg me werkelijk af wat ik hier in godsnaam nog deed?  Toen ook nog bleek dat ik hooggevoelig was, was het hek helemaal van de dam!

Half september vorig jaar nam ik de telefoon om in oktober van datzelfde jaar (omdat mama op 20 oktober verjaart) een afspraak te kunnen maken bij Han.  Verbaasd moest ik aanhoren dat de wachttijd een jaar was en ik pas het jaar erop in oktober bij haar langs kon.  

Ze zeggen dat alles een reden heeft… Ik ben er zeker van dat ik toen nog niet klaar was voor dat wonderbaarlijke moment.  Geduldig heb ik dan ook een jaar vol spanning uitgekeken naar dat ene moment.

Toen ik op 1 december 2012 voor mijn verjaardag het boek “Engelen op mij zolderkamer” cadeau vroeg aan mijn man en het boek las, had ik nog meer het gevoel dat ik hier niet meer thuishoorde… Op dat moment was het in mijn ogen veel mooier aan de andere kant.

Huilend zat ik voor de PC, niet wetende wat aan te vangen met mezelf.  Maar om de één of andere reden was er een kracht in mij die zei, hé, kop op! Er is nog zoveel moois voor te leven, nog zoveel voor te gaan!  Mama heeft zoveel voor jou opgeofferd, dit kan toch niet voor niks geweest zijn?

Vanaf dan heb ik zoveel mogelijk het negatieve in mijn leven geweerd en mij voorgenomen om positief te denken en in alles het positieve te zien.  Begin 2013 was voor mij dan ook een nieuwe start!  Ik begon mij elke dag beter in mijn vel te voelen, wat negatief was keerde ik de rug toe en wat positief was lachte ik toe.  Ik vond de rust in Yoga en ik kon vooral opnieuw genieten van de liefde van mijn hondjes en mijn man…

Door het feit dat ik mij zo goed begon te voelen, is het jaar in een mum van tijd voorbijgevlogen en moest ik toegeven dat ik eindelijk klaar was voor die mooie ontmoeting, met Han, met mama en de Engelen.

Als ik vandaag met mijn verhaal dan ook maar één iemand gelukkig kan maken, dan ben ik in mijn opzet geslaagd!  Het leven is de moeite waard, zeker en vast!  

Geniet van mijn verhaal!

Bezoek aan Han Beeren dd. 17 oktober 2013

17 oktober 2013

Eindelijk was het dan zover!  Reeds een jaar geleden belde ik Han op met de vraag om een afspraak te maken… Op dat ogenblik nooit gedacht dat ik één jaar lang vol spanning en ongeduld zou moeten wachten… Maar het jaar is voorbijgevlogen en mijn geduld werd beloond.

Het werd een lange rit van 2u20min maar met mijn vriendin aan mijn zijde is de rit in een mum van tijd aan ons voorbijgegaan.

Om 5u opgestaan en om 5u45 vertrokken…  De eerste afspraak was voorzien om 9u30 en met een tussenstop van een half uur waren we net op tijd, nl. 9u20.

Ik mocht als eerste meegaan naar boven naar de prachtige zolderkamer, heel licht en sfeervol ingericht, met engelen en kaarslicht.   Je kreeg er onmiddellijk een rustgevend gevoel bij.

Han wist me te vertellen dat reeds de avond voordien twee vrouwelijke energieën op mij aan het wachten waren en na contactlegging ermee bleek het om mijn mama en mijn grootmoeder aan mama’s zijde te gaan.

Han vraagt me hoe ze mij moet aanspreken, als Grietje of als Ingrid? Ik zeg om het even, waar jij je goed bij voelt… maar in de loop van het gesprek zegt Han heel duidelijk dat mama erop staat dat er Ingrid wordt gezegd.  Mama zei inderdaad nooit Grietje en ik kan me herinneren dat ze mijn naam heel belangrijk vond.

Toen Han begon met contact te leggen begon ze spontaan het nummer “Kom bij mij, och och och, kom bij mij… “ te zingen.  Een klassieker van Paul Severs! Hoe zou dat komen?

We waren beiden fan van Paul Severs en ik moest toegeven dat ik nog weinig ging naar optredens, alleen is maar alleen maar Han drukte mij op het hart dat mama er steeds bij is, als ik naar optredens van Paul Severs ga.

Han laat weten dat ze pijn voelt in de onderbuik en vraagt me waaraan mama gestorven is… ja, mama had inderdaad pijn door de kanker in haar blaas en baarmoeder… Mama laat nu pas weten dat ze veel meer pijn heeft gehad dan ze ooit liet merken… Om ons te sparen… Ja, dat was beslist ons mama…

Ze had ook moeite op het laatst om haar armen omhoog te heffen door de pijn aan de zijkant van haar borsten laat Han me weten.  Ook dit klopt want mama had uitzaaiingen op de longen…

Ze laat weten dat haar haren nu ze gestorven is weer voller zijn geworden!  Ik denk dat mama hier blij om was…  Haar uiterlijk was toch wel belangrijk…

Mama laat weten dat ze trots is op mij en vooral trots op de manier hoe ik sinds haar overlijden anders naar het leven toe kijk… het was nodig… dat ik de dingen anders ging gaan zien…

Ze bedankte mij voor de laatste maanden in haar leven, dat ik er was en voor – wat voor mij zo vanzelfsprekend was – wat ik gedaan heb in de laatste fase van haar leven.  Ze vertelde me dat ze zich nog kan herinneren hoe ze voelde dat iemand op haar arm wreef… en dat ze alles gehoord heeft in de laatste momenten van haar leven.  Ikzelf kan me ook nog herinneren dat ik mama’s hand vasthield en haar stilletjes zei, mama, ga nu maar… het is tijd om te gaan… ik red het wel zonder jou…

Haar mama, mijn grootmoeder, was al die tijd al op haar aan het wachten… Han tekende de kamer die ze voor haar zag en toonde aan waar mémé stond te wachten… Mama is nooit alleen geweest bij het overgaan en daar was ik heel blij om, dat ze onmiddellijk mocht omringd worden door geliefden die ze hier ooit gekend heeft, in ons aardse bestaan.

Ze liet weten aan Han dat ik enorm op mijn voeding en gezondheid let en dat ik een zwakke rug heb, en dat ik vooral voorzichtig moest zijn bij het heffen…  Ze drukte mij op het hart dat ik wat meer moest genieten van het leven en wat minder poetsen…  mja… daar heeft ze wel een punt!

Onze woning is in de periode dat mama ziek werd helemaal behangen en geschilderd.  Er kwamen nieuwe meubeltjes en een dressing.  Ik vond het spijtig dat mama onze uitgevoerde plannen niet meer gezien heeft maar ze liet weten aan Han dat onze living mooi geworden was, dat ze het graag zag… die lichte kleuren…

Han vroeg me of ik onlangs veranderingen deed in de tuin… Ja dus, ze zag bloempotten en boompjes… dat het mooi was… dat het veel onderhouds vriendelijker was en ook gemakkelijker met de hondjes nu… Ze zei dat het poortje langs de woning moeilijk sluit en dat Luc maar eens een schroevendraaier moest uithalen om de bovenste schroef wat vast te zetten.

Ook vroeg Han me of ik een tuinbank staan had.  Mama ging er vaak gaan zitten als het mooi weer was en kon dan genieten van ons tuintje.

Ze vond de bloemstukken mooi die ik maakte en beschreef in geuren en kleuren het voorlaatste bloemstuk die ik maakte.  Deze vond ze heel mooi!

Han wist me ook te vertellen dat er twee hondjes bij haar waren.  Dat was voor mij één van de allerbelangrijkste punten die ik bij dit consult wou weten.  Hoe is het met hen?  En zonder dat ik zelf het onderwerp aanhaalde kwam het dus ter sprake.  De witte, Capito, en het rostje, Luna, waren in goede handen bij haar en ze drukte mij ook op het hart dat ze tevens zorgt voor de hondjes die nog bij mij zijn.  Dat ze waakt over ons.

Ze laat weten aan Han dat de hondjes als mijn kindjes zijn, en dat ze veel meer gerief en mandjes hebben dan nodig is, dat ze echt super verwend zijn!  Mja, ik moet toegeven dat mijn kasten overvol zitten met gerief voor die kleine rakkers van mij!

Luna is heel onverwachts en op onverklaarbare wijze gestorven en ik vroeg aan Han of ze mij misschien iets over het overlijden van Luna kon vertellen want uit de autopsie is niet direct een doodsoorzaak gebleken.  Han vroeg me of Luna gestopt was met eten?  Ik weet het niet, echt niet… ik weet wel dat mijn dierenarts vaststelde dat Luna leeg, maar dan ook helemaal leeg was vanbinnen… Er wordt doorgegeven aan Han dat Luna een knik in de darmen had?… het zou kunnen… maar ik denk dat we hieromtrent nooit de volle waarheid te weten gaan komen.

Ik vroeg vol ongeduld waar Benji was? Waar is mijn Benji? Benji was nl. onze allereerste hond van Luc en mezelf…  Nee, niet bij mama… ik dacht och nee, het kan toch niet waar zijn dat Benji niet bij haar is?

Maar algauw werd ik gerustgesteld, Benji was bij mijn grootmoeder…  De link was snel gelegd… Benji en meter Mol (zo noemde ik ons mémé) zijn beiden in hetzelfde jaar gestorven met drie maanden verschil… Logisch dan dat zij als allereerste mijn grootste schat heeft opgevangen!

Wat was ik blij dit allemaal te horen!  

Han zei me dat intussen de hondjes op mijn schoot waren komen zitten en dat mama rechts van mij zat.   De hondjes waren aan het drummen om comfortabel op mijn schoot te zitten.   Zo herkenbaar, ja, dat waren beslist Luna en Capito!

En of ik de warmte voelde? Ik voelde mij eigenlijk een beetje ongemakkelijk hierbij maar neen, ik voelde de warmte niet en toch ben ik voor de volle 100% overtuigd dat ze er waren!

Ik vroeg tevens aan Han wat zo speciaal is aan onze Gilles, de witte.  Ik verwachtte eigenlijk het antwoord dat ze zou zeggen dat Gilles een naam was die mama zo graag hoorde…  Ik wist dat ze die naam mooi vond en daarom gaf ik Gilles deze naam.

Ik kreeg een heel ander antwoord, dat ook bleek te kloppen… Gilles kan plots uit het niks, bv. in de zetel, beginnen blaffen… zonder aanleiding… mja… de aanleiding is bewezen nu, hij voelt de aanwezigheid van mama en/of mémé.  

Han, vroeg ik, hoe kan ik weten dat mama in de buurt is.  Het antwoord was het volgende… ze blaast vaak heel lichtjes in mijn gezicht… en ja, dat heb ik inderdaad al gevoeld…  ik kan me nog goed herinneren bij de kerstconcerten van Paul Severs dat ik meermaals aan mijn broer vroeg, voel jij ook die wind in je gezicht?

Als er muntjes op mijn pad komen of heel veel veertjes, wees maar zeker dat ze in de buurt zijn, die geliefden van ons aan de overkant!  Han raadde me dan ook aan een potje aan te leggen en de veertjes te verzamelen… Te laat Han, ik was er al druk mee bezig… in september aan zee heb ik al heel wat veertjes verzameld…

Han ziet huisjes en veel bomen en vraagt me of we vaak op weekend gaan? Ik zeg neen, maar wel op vakantie naar Centerparcs.  Ze zegt dat ze ook meegaat op vakantie, samen met de overleden hondjes en dat ze daar speelt met de electriciteit.  Ik kan me niet herinneren dat er daar in juni ll. flikkerende lampen waren maar volgend jaar ga ik er beslist op letten…

Han vraagt me ook of er een verjaardag binnenkort in het verschiet is.  Ik zeg ja, mama verjaart zondag, 20 oktober.  Han ziet bloemen… Maar ik vertel haar ook dat ik binnenkort verjaar en vraag mama’s mening.  Ik wordt nl. 40 en weet niet wat ik er moet mee aanvangen? Feestje of geen feestje.

Han laat me weten dat ze doorgeeft dat ik niet graag meer verjaar.  Mja… toen ben ik in tranen uitgebarsten.  Neen, mijn twee grootmoeders zijn op mijn verjaardag begraven en nu mijn 40^ste verjaardag eraan komt ontbreekt opnieuw één belangrijke persoon in mijn leven, de persoon die alles voor mij was, nl. mama.

Mama laat weten dat ik deze verjaardag beslist niet aan mij mag laten voorbijgaan.  Hoe klein of hoe groot, dat is aan mij om te bepalen…  En ook dat ze er beslist bij zal zijn, op deze mooie dag!

Ze laat ook weten dat ik onlangs ben gaan shoppen en dat ze er altijd bij is… Dat ik onlangs een nieuw bloesje kocht en getwijfeld heb.  Ik maar denken en denken.  Dacht er was toch maar één bloesje?  Maar ook dit bleek te kloppen, ik heb enorm getwijfeld op dat moment aan de maat.

Ook dat ik met de gedachte speelde om een nieuwe winterjas te kopen bleek te kloppen.

Wat ben ik blij te weten dat ik nooit meer alleen ben als ik aan het shoppen ben!  Het is nog steeds zoals vroeger, ze is er bij, zoals altijd…

Van in den beginne zijn oorbellen spoorloos, ook dit kwam ter sprake.  De oorbellen zouden ergens aan de zijkant van een handtas camelkleur zitten… het zakje is gescheurd en de oorbellen zouden zijn doorgevallen… Mama is drie jaar geleden gestorven,  heel wat spullen van haar zijn intussen verdeeld dus ik vrees dat de oorbellen nooit meer zullen terecht komen…

Ik vroeg aan Han mama te vragen of ik nog iets kon doen voor haar en ze vroeg me om een dikke knuffel te geven aan vader en aan broer.  Bij vader is dit niet gebeurd… ik voel me hier ongemakkelijk bij maar ik heb er hem wel over aangesproken.

Ze vertelde me dat ze trots was op papa, dat hij zo goed zijn plan trekt… en dat ze dit nooit gedacht had!  Ze gaf door dat vader geen prater is… als je er niet over praat, doet het ook geen pijn… maar hij denkt nog ontzettend veel aan haar…  Ik twijfel hier geen seconde meer aan als ik het water in de ogen van mijn vader zie opkomen als ik dit aan hem vertel…  Dan antwoordt hij me kil, goh, ik weet niet wat ik hiervan moet denken?  Ik heb geantwoord, denk er het jouwe van…

Van pépé geeft ze door dat het een kranige man is, die een sterk hart heeft en zeker nog een tijdje bij ons gaat blijven.  Ik vraag aan mémé of ze het erg vindt dat pépé een nieuwe vriendin heeft?  Het antwoord is neen, pépé is geen man om alleen te blijven en te zijn en ook dit klopt!  Ze laat weten dat de nieuwe vrouw iemand is die het goed meent met pépé en hem oprecht graag ziet.

Mama vraagt me ook de groeten aan hen te doen en ik moest mededelen dat ze over ons allen waakt, ook over de kleinkinderen…

Een fantastische ervaring en zo’n goed gevoel te weten dat ze er nog steeds bij is en de dingen van dichtbij kan volgen… Zij hoort ons, maar spijtig genoeg kunnen wij haar niet horen, maar toch, heel even, zijn er de tekens op onze weg die toch laten vermoeden dat ze op hun manier, hun antwoord duidelijk maken.

Bedankt Han, bedankt mama, bedankt mémé, het was fijn jullie (nogmaals) te ontmoeten.

PS: terwijl ik mijn tekst nog even nalees en verbeter, voel ik op mijn rechterarm een frisse bries, Gilles komt naar me toegelopen en kijkt omhoog, rechts van mij, en begint te blaffen… Bedankt mama voor dit mooie teken, xxx

Lieve engelenvrienden, laat het verhaal van Ingrid een bewijs zijn dat er meer tussen hemel en aarde is. 

En Ingrid (Grietje) bedankt dat je het toeliet jou verhaal op mijn blog te plaatsen. 

Dikke engelenknuffel aan jullie allen. 

x Han.

02-11-2013 om 09:36 geschreven door han  

Lieve engelenvriend, 

Dit blog verhaal is een heel bijzonder verhaal maar ook een oproep naar jullie lezers toe. 

En ik hoop van harte dat diegene die dit verhaal kunnen staven niet meer zwijgen en uit hun schulp zullen komen. 

Ik ben namelijk op zoek naar mensen die een gelijkaardige ervaring hebben meegemaakt zoals hier in dit verhaal beschreven gaat worden. 

Heel veel mensen maken iets bijzonders mee, iets wat ze niet kunnen verklaren. 

Maar waar ze wel zeker van zijn dat het hun overkomen is !

Een ervaring die ze niet meer uit hun systeem krijgen zeg maar, het blijft als het ware aan hun kleven.

Maar de meesten mensen zwijgen om verschillende redenen. 

Bang om misschien uitgelachen te worden, of angstig en weigerachtig om de waarheid te vertellen om niet als een raar individu bestempeld te worden. 

Lieve lezer, ook ik heb gezwegen, wel zes jaren lang, gewoon omdat mensen zo snel een stempel, een etiket op je kleven. 

Ik weet heus wel (zo naïef ben ik nu ook niet) dat er mensen zijn die denken dat die van Beeren haast naar een of andere instelling mag gebracht worden. En eens goed met me lachen als ze weer een of ander verhaal van me horen of lezen, misschien gewoon omdat ze het raar en van lotje getikt vinden met hetgeen dat ik bezig ben. 

Maar gelukkig heb ik een olifantenhuid en kan ik deze dingen echt langs me neerleggen. 

Door de jaren heen heb ik geleerd dat ik niet moet wakker liggen van roddels en achterklap wat bepaalde individuen over me denken en zeggen. 

Wat ik gezien heb is ECHT en daar blijf ik bij !!!

En wat het allerbelangrijkste is ?   

De motivatie om door te gaan zijn jullie, die mensen die ik privé mag helpen.

Wat ik door de jaren heen al allemaal heb mogen doorgeven aan mensen en dat dan ook bleek te kloppen wat hun overleden dierbaren doorgaven, is iets waar ik me aan vasthou.

Toch merk ik ook dat de zogenaamde non-believers wel allemaal hartstikke nieuwsgierig zijn en willen ze heel graag weten hoe de vork in de steel zit wat de engelen betreft. 

Weliswaar van op een afstand misschien omdat ze bang zijn voor het onbekende, of omdat ze net datgene zeker niet willen, dat er met hen gelachen wordt.

En het zou toch zo mooi zijn als we allemaal eens stil zouden staan bij wat de engelen voor ons zouden kunnen betekenen. 

Voor die groep van non-believers : ik zou willen dat uw eens gewoon de proef op de som neemt, zomaar zonder dat iemand het weet. 

Dat u uw eigen teken eens aan de engelen zou gaan vragen. 

Ik wil niemand overtuigen en al helemaal niet op de barricade springen met de mededeling “Follow Me” want dat interesseert me niet, waar het me dan wel om te doen is? 

Mensen wakker maken, prikkelen met datgene wat ik in mijn leven heb toegelaten, namelijk die geweldige lieve engelen. 

Het verrijkt zo erg je leven!

Ik wens jullie allemaal heel erg veel genot met het verhaal van een moedige man van 75 jaar namelijk “Godfried uit Retie” die er voor kiest om zijn verhaal met jullie allemaal te delen.

Veel leesplezier !

Godfried’s verhaal:

Alles begon 40 jaar geleden. 

Godfried en zijn vrouw baten een ijssalon uit in de gemeente Retie wat behoord tot de provincie Antwerpen.

Achter het ijssalon wordt op een bepaald moment een groot stuk bos te koop aangeboden. 

En Godfried doet een bod om dit bos te kopen.

Maar door een ingewikkelde procedure en tussenkomst van de vrederechter bleek dat het onmogelijk was om het Bos in zijn totaliteit aan te kopen. 

Het bleek namelijk natuurgebied te zijn en er waren plannen om op termijn vijvers aan te leggen. 

Godfried had tijdens de lange wachttijd en onderhandelingen tegen zijn vrouw Maria het volgende gezegd:

“Maria als het me lukt en ik dat Bos toch in een keer kan kopen maak ik daar een “kappelletje”, speciaal voor Moeder Maria.

Godfried had dikwijls met de gedachte gespeeld dat hij via zijn kappel dan een ode kon brengen aan “ons Lieve Vrouwke” zoals wij haar in de volksmond noemen.

Dit idee kwam voort uit één grote wens die hij namelijk al van kleins af aan had en dat was om Moeder Maria toch eens in het echt te kunnen zien.

Maar helaas voor Godfried, het bos moest en zou in zes delen verkocht worden volgens de wet. 

Uiteindelijk wegens een ingewikkelde procedure kwam Godfried in de mogelijkheid om samen met zijn vrouw Maria toch een halve hectare bos aan te kopen, maar niet de volledige oppervlakte.

Vele jaren gaan voorbij en Godfried verkoopt samen met zijn vrouw hun ijssalon in Retie.

Hij gaat samen met haar een welverdiend pensioen tegemoet.

Hij is dikwijls s’avonds naar zijn stukje bos gewandeld, om er tot rust te komen en er te bidden tot Moeder Maria maar het kapelletje is er nooit gekomen.

En dan schrijven we vele jaren later namelijk 2011. 

In het weekblad Dag allemaal verschijnt een artikel over de “Zieneres van Onkerzele” 

Leonie Van Den Dijck - “Nienken” in de volksmond genoemd. 

Maria de vrouw van Godfried koopt dit weekblad en Godfried wordt zo geraakt door dit verhaal dat hij tot tranen toe bewogen is. 

Hij heeft geen idee wat hem overkomt, maar hij voelt tot in het diepste van zijn lichaam dat hij naar deze plaats wordt getrokken. 

Godfried moest en zou eens een kijkje gaan nemen in het dorpje Onkerzele dat een deelgemeente is van Geraardsbergen.

Deze Oost-Vlaamse gemeente ligt niet bij de deur en Godfried heeft ondertussen ook al de kaap van 73 jaar bereikt. 

Maar het laat hem niet los en hij speurt op internet alles af wat hij over deze vrouw kan vinden. 

Hij komt het volgende over haar te weten.

Leonie Van Den Dijck (ik ga haar in dit verhaal Nienken noemen, zoals ze toen genoemd werd)  ze leed een hard leven zoals zovele in die jaren, en kreeg 13 kinderen.

Waar er in totaal negen van in leven zijn gebleven.

Toen Nienken haar jongste kind drie jaar oud was, erfde haar man een kleine som geld en verliet het gezin. 

Ze heeft haar kinderen toen zelf grootgebracht en verdiende de kost met sigaren draaien en verkoop van deur tot deur. 

Nienken heeft in haar leven vele visioenen gehad en beweerde dat Moeder Maria in totaal 36 keer aan haar verschenen was. 

In de periode van 4 augustus tot 19 oktober in het jaar 1933 zou Maria boodschappen hebben doorgegeven aan Nienken.

Nienken voorspelde zelfs het overlijden van Koning Albert 1 in Marche-les-Dames. 

Toen de koning ook daadwerkelijk overleed zijn ze Nienken komen halen in Onkerzele. 

Ze heeft toen de plek aangeduid waar gezocht moest worden en daar hebben ze de bril van Koning Albert 1 gevonden. 

Maar Nienken deed er nog een schepje bovenop en zei dat ze had gezien dat de koning van de rotsen geduwd was. 

Hij was volgens haar niet verongelukt maar vermoord.

Maar Nienken heeft nooit een naam willen noemen van de dader. 

Soms was Nienken alleen tijdens haar visioenen maar meestal waren er ook getuigen bij. 

Zo was er een man in Onkerzele die beweerde dat men een kaars onder de hand van Nienken had gehouden op het moment dat ze contact had met Moeder Maria , en Nienken  “zij” gaf geen krimp. 

Ze was helemaal in de ban van haar visioenen 

De kaars was in die tijd een typische test om te zien of de extase waar in Nienken verkeerde wel echt was. 

Maar Nienken voelde geen enkele pijn en is er altijd heilig van overtuigd geweest dat ons “Lieve Vrouwke” tot haar sprak. 

Voor Nienken stierf in 1949 deed ze nog een voorspelling. 

Ze liet namelijk optekenen dat ze haar lichaam na twintig jaar moesten opgraven. 

Het zou namelijk ongeschonden in haar kist liggen. 

Ze zou zelf een teken geven wanneer het zover was en de opgraving moest gebeuren.

Na haar dood is er in het huisje van Nienken een museum geopend en elke eerste zaterdag van de maand is er in Onkerzele een ommegang en wordt er gebeden voor Nienken. 

Tijdens een van deze ommegangen in 1971 is er iemand die tijdens de processie het graf van Nienken filmt.

En op deze film verschijnt er plots het beeld van Moeder Maria, ze staat aan het graf van Nienken. 

Men neemt aan dat dit het teken is dat Nienken zou geven en besluit haar op te graven.

Jan van Rompaey die toen in die tijd voor de VRT werkte ging met een cameraploeg voor zijn programma Echo de opgraving filmen. 

Die reportage is ook uitgezonden op de VRT.

En terwijl men Nienken boven aarde haalde werd duidelijk dat haar lichaam inderdaad ongeschonden was. 

De doodskist van Nienken was vergaan en de zinken bak waarin ze lag was gescheurd, de lijkwade waarin ze gewikkeld was viel uit elkaar van de vocht. 

Maar Nienken haar lichaam was ongeschonden.

Men heeft in die tijd ook de grondsoort getest daar bepaalde grondstoffen een lichaam intact kunnen houden, maar de lijken die links en rechts van Nienken lagen waren wel vergaan. 

In het verslag dat toen door de wetsdokter is opgemaakt staat zwart op wit dat Nienken ongeschonden uit haar graf is gehaald. 

Elf jaar later namelijk in 1982 hebben ze nogmaals de proef op de som genomen en hebben ze Nienken opnieuw opgegraven en nog steeds was ze ongeschonden. 

Tegenwoordig ligt Nienken in een grafkelder en haar kist heeft een venstertje waardoor je haar gezicht nog steeds kan zien. 

Er is een speciaal comité in Onkerzele die willen dat Nienken Heilig verklaard wordt. 

Dat is een lange en moeilijke procedure maar ze blijven erin geloven. 

En terwijl Godfried al deze informatie over Nienken leest en opzoekt in 2011 verschijnt er drie weken na het verhaal over Leonie Van Den Dijck (Nienken) een nieuwe Dag allemaal voor zijn neus. 

Ditmaal met het verhaal van een zekere Han Beeren uit Bree die beweerd dat ze engelen heeft gezien en gevoeld. 

Godfried leest het artikel van mij meerdere malen en laat weten aan zijn vrouw dat hij me wil ontmoeten hij voelt aan zijn kleine teen dat dit verhaal klopt. 

Ondertussen schrijven we het jaar 2013 en heeft Godfried 2 jaar lang gewacht om me te bellen. 

Wanneer de telefoon bij mij thuis overgaat komt er een diepe zucht door de hoorn mijn oor binnen. 

Godfried laat me weten dat hij misschien wel 100 keer de hoorn heeft vastgenomen en weer terug heeft ingehaakt. 

Maar wat ben ik blij dat hij heeft doorgezet. 

Zeer emotioneel vertelt hij me aan de telefoon dat hij iets gezien heeft. 

Hij durft er al jaren met niemand over praten, maar heeft op een of ander manier het idee dat hij zijn verhaal wel tegen mij kan vertellen. 

Kijk en dan komt mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid naar boven, want ik ben sinds de jaren dat ik naar buiten ben gekomen met mijn verhaal altijd toch wel wat opzoek geweest naar mensen die op de een of andere manier ook iets hebben meegemaakt wat ze niet kunnen verklaren. 

Het moeten wel geloofwaardige verhalen zijn en niet met veel geblaas en fantasie, want daar hou ik niet van. 

Ik maak met Godfried een afspraak en precies 14 dagen na ons eerste telefoontje zie ik Godfried en zijn vrouw Maria voor het eerst. 

We gaan naar boven naar mijn engelenkamer en ik bied hun een tasje koffie aan. 

Ondanks dat ik sta te popelen om Godfried zijn verhaal te aanhoren staat hij erop om zich eerst te verontschuldigen. 

Als ik vraag waarom, geeft hij me te kennen dat het helemaal zijn bedoeling niet was geweest dat zijn telefoongesprek van 14 dagen eerder zo emotioneel beladen zo zijn. 

Maar ik zit daar totaal niet mee in, ik weet namelijk wat deze man gevoeld heeft en ook ik kan nog steeds emotioneel worden als ik aan mijn moment terug denk dat ik voor de eerste keer de engelen mocht ontmoeten. 

Ik ga bij Godfried en Maria op de bank in de engelenkamer zitten en vraag aan Godfried of hij er klaar voor is om zijn verhaal aan mij te vertellen. 

En hij begint te vertellen over het moment dat zijn vrouw Maria terug komt van de winkel met de Dag Allemaal en dat daar het verhaal van Leonie Van Den Dijck alias Nienken in staat. 

Dat er drie weken daarna mijn verhaal voor zijn ogen verschijnt en ook dit verhaal door hem meermaals gelezen wordt. 

Uit de brieftas die hij heeft meegebracht gritst hij prompt de beide Dag Allemaal’s van 2011 te voorschijn.

Ik krijg een glimlach op mijn lippen en sta verstelt dat iemand een weekblad twee jaar heeft kunnen bijhouden. 

Han zegt hij, ik heb altijd tegen mijn vrouw gezegd naar Leonie in Onkerzele wil ik eens gaan maar naar deze mevrouw van Bree, en hij tikt met zijn wijsvinger tegen mijn artikel in het tijdschrift, die wil ik ook ontmoeten en hier zit ik nu. 

75 jaar ben ik ondertussen en wat ben ik blij dat ik doorgezet heb na al die jaren en de moed heb gehad om u te bellen zegt hij met een diepe tevreden zucht.

Ik moet uw iets vertellen waar ik met niemand over kan praten dan alleen met mijn eigen vrouw Maria. 

Ik ben in Onkerzele geweest en heb de processie van Leonie meegedaan. 

Ik ben naar de kapel geweest waar Leonie (Nienken) haar verschijningen heeft gezien, ik heb de mis gevolgd in de kerk die vlak bij de kapel ligt. 

Ik heb haar graf bezocht en ben ook het kleine museum in haar huisje gaan bezichtigen. 

En Han ik heb de hele tijd geweend, het was een gevoel dat ik niet van mij af kon zetten, niet kon thuisbrengen. 

Ik voelde dat ons Lieve Vrouwke bij mij was, samen met Leonie.

Ik was blij dat ik dat gedaan heb, meer daar houdt het nog niet mee op. 

In het museum heb ik een boek gekocht. 

En weer grijpt Godfried naar zijn brieftas. 

Ditmaal haalt Godfried een dik boek uit zijn brieventas naar boven. 

Het is een boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijk in staat beschreven. 

Op de kaft staat een foto van Leonie samen met Moeder Maria. 

Ik ben naar huis gereden en ben in het boek beginnen lezen Han, en ..................................

Godfried moet slikken en krijgt de woorden niet over zijn lippen. 

Hij bladert door het boek en is duidelijk naar iets op zoek. 

Hij weet precies de pagina, pagina 136 daar moet hij zijn. 

Als hij het boek openslaat op pagina 136 en het boek mijn richting op draait staart mij het gezicht van Christus aan gemaakt in pentekening en afgedrukt op pagina 136 in het boek.

Godfried neemt een flinke ademteug en vertelt verder.

Ik ben in de veranda aan het lezen en ik kreeg een pijnlijke nek, ook voelde ik dat er een rust over me kwam en ik heb het boek weggelegd. 

Ik ben achterover in mijn stoel gaan zitten Han en toen gebeurde het.

Voor mijn stoel in de veranda bij de bloempotten van mijn vrouw verschijnt eerst dit beeld het gezicht van Christus . 

Ik roep Maria en vraag haar: ziet gij dat ook? 

Wat? 

Wel daar het gezicht van Christus daar bij die bloempot. 

Maar Maria ziet niks. 

Maar Han slikt Godfried, toen het beeld van Christus verdween kwam de gedaante van ons Lieve Vrouwke op diezelfde plaats. 

Ik heb ze allebei mogen zien Han, zegt Godfried tegen mij.

Ik heb Christus en Moeder Maria gezien !!!

Mijn vraag die ik al jaren stelde namelijk om ons Lieve Vrouwke te zien is waarheid geworden. 

Godfried weent, maar niet van verdriet hoor, nee van puur contentiment zoals wij zeggen, van puur geluk en tevredenheid.

Langs mij op de bank in mijn eigen engelenkamer zit een zéér tevreden en gelukkig man. 

Door dat hij zo beladen is en zeer emotioneel vertelt over zijn gebeurtenis, weet ik dat deze man ook echt iets gezien heeft. 

De manier die hij beschrijft hoe het voelde, welk gevoel dat hem dat nu nog steeds geeft als hij erover nadenkt, de warmte die hij kan beschrijven, de kleuren...........daaraan weet ik dat het echt is. 

Ook ik kan nog precies tot in de kleinste details beschrijven wat ik voelde en zag die fantastische avond in september 2004.

En nu nog steeds maakt mij dat een zéér gelukkig en tevreden mens. 

Ook Godfried is er net zoals mezelf heilig van overtuigd dat als we sterven we naar een wondermooie plek gaan. 

We vergelijken elkaars verhaal en komen tot de vaststelling dat ondanks dat ik nog nooit Christus of Moeder Maria heb gezien het gevoel van mijn geziene stralen en Godfried zijn gevoel met zéér grote stukken overeen komen. 

Het wordt een zeer gezellige voormiddag bij mij op de engelenkamer.

En als we een tijdje daarna afscheid van elkaar nemen kan ik het niet laten om Godfried een dikke welgemeende knuffel te geven. 

Maar voor dat hij in zijn auto stapt verklapt hij me nog het volgende: 

Han, het kappeltje voor ons “Lieve Vrouwke” is nooit in mijn bos gekomen, maar ik ben er bij mij thuis eentje aan het bouwen in de veranda. 

Super zeg ik.

Godfried, als het af is dan kom ik eens kijken naar jou Kapel voor ons “Lieve Vrouwke”. 

Het ga je goed samen met je vrouw en wie weet komen we elkaar wel ooit eens tegen in Onkerzele want daar wil ik nu na Godfried zijn verhaal ook wel eens een kijkje gaan nemen hoor. 

Misschien komt het er wel ooit van samen met mijn man Per tijdens een van onze Vespa ritjes. 

We zien wel. 

En als u na het verhaal van Godfried gelezen te hebben ook u verhaal wil delen en besluit om niet langer te zwijgen wat u gezien heeft?

Doen !!!!  Hoe meer mensen geraakt worden door zo een mooie energie hoe liever en mooier de mensen met elkaar omgaan. 

Daar ben ik nu eens héél zeker van !

Ik wens u lieve lezer een hele leuke tijd samen met uw engelen, tot een volgend blogverhaal! 

warme groeten,
Han Beeren 

Leonie Van Den Dijck "Nienken" voor haar huisje in Onkerzele

De kapel waar Maria verscheen aan Nienken

De opgraving van Nienken in 1971, ze lag ongeschonden in haar kist.
Deze opgraving is uitgezonden in het programma Echo op (toen nog) de VRT.

Maria verscheen in totaal 36 keer aan Leonie Van Den Dijck alias "Nienken".
Dit is ook de cover van het boek waar het levensverhaal van Leonie Van Den Dijck in staat beschreven.

07-09-2013 om 00:00 geschreven door han  

Linda en Pat (Patricia) op vakantie in Turkey en ze namen hun mannen gewoon mee.

Linda leerde ik kennen ruim 2 jaar geleden. Ze kwam voor een privé reading om in contact te komen met haar overleden echtgenoot Alex.

Op de één of andere manier was er een klik tussen ons twee en werd er na de reading nog lekker wat bij gekeuveld met een tasje koffie. 

Ook bleven we via facebook met elkaar in contact. 

Enkele maanden later schreef Linda zich in om helemaal vanuit het verre Ertvelde engelencursus bij mij te komen volgen.

En zo gebeurde het dat we elkaar nog net iets beter leerde kennen. 

Ondertussen werkte ik aan mijn tweede boek en mocht ik profiteren van Linda haar correcte taalkunsten en vertaalde ze mijn boek “Engelen in mijn zolderkamer” op spelfouten. 

Het bleek zo goed te klikken tussen Linda en mij dat ik samen met Myriam, ook een super leuke dame uit Mortsel die toevallig bij Linda in de groep van de engelencursus zat, uitgenodigd werd om in Ertvelde Linda’s 50 ste verjaardag mee te komen vieren. 

Ik vond het een hele eer om op dit feest aanwezig te mogen zijn, en wou ook werkelijk met mijn aanwezigheid aantonen dat ik dankbaar was voor wat Linda allemaal voor mijn boek had betekend. 

En daar op Linda haar geweldig leuk feest, leerde ik Pat (Patricia) kennen, we werden namelijk die avond aan dezelfde tafel gezet om het diner te consumeren.

Linda en Pat kenden elkaar al enkele jaren, en deelde samen een groot verdriet namelijk: allebei waren ze weduwen.

Pat had haar man Filip verloren en Linda haar man Alex. 

Ons gesprek kwam op een bepaald moment op haar overleden achtgenoot Filip en mijn tweede boek waar het verhaal van Linda en haar wijlen echtgenoot Alex in vermeld stond.* 

* Zie verhaal “Wijze Alex” in “Engelen in mijn zolderkamer”.

Pat was een schat van een vrouw met het hart op de juiste plaats dat merkte je onmiddellijk. 

Een warme vrouw die voor iedereen klaar stond. 

Ondanks dat zowel Linda en Pat hun echtgenoten verloren hadden, hebben ze elkaar gevonden in hun verdriet. 

En zijn ze ervoor elkaar in moeilijke tijden. 

Ondertussen heeft Linda een nieuwe vriend waar ze mee samen woont Et genaamd en het mag gezegd dit is een super kerel. 

Gek van zijn Suske zoals hij Linda liefkozend noemt. 

Hij had er dan ook totaal geen enkel probleem mee dat Linda, Pat zou meenemen op een reisje naar Turkey, want zoals Linda zelf zei, Pat moet er eens uit en ik neem haar gewoon mee willen of niet. 

Nu moeten jullie weten lieve lezers Linda is geboren met en dit zijn haar eigen woorden, een stevige hoek af zoals we zeggen.

Zo noemt ze zichzelf niet iemand met een hoek eraf, maar volledig rond. 

En als je haar kent vind je haar meteen super sympathiek. 

Pat zag het volledig zitten om er eens een weekje tussen uit te gaan. 

En zo gezegd, zo gedaan de dames vertrokken vorige week naar Turkey. 

Regelmatig kreeg ik een mailtje van ons twee afgeronde hoeken inclusief foto’s. 

Het zag er allemaal super gezellig uit tot ik in de week een mailtje kreeg van Linda. 

De twee dames hadden toch wel iets heel leuks meegemaakt. 

Bij deze de mail van Linda op 17 april 2013 22,58 uur. 

Hei lieve Han,

Een mailtje van Pat en mij vanuit Turkije.

We hebben hier al heel wat plezier beleefd, heel wat afgelachen, onnozel gedaan, veel gezien, veel in de zon gelegen, van alles eigenlijk.

Pat en ik doen dat hier perfect samen. Naast de nachtmerries van Pat die spinnen ziet op het plafond 's nachts (de rookmelder) en ik die haar zo ineens vastpak tijdens mijn droom, lukt het ons hier best.

Maar we hebben 2 rare dingen meegemaakt die we toch met jou willen delen.

Het eerste was in het zeewaterbad. Ik maakte een foto van Pat en schrok me een aap. Zo'n orb vlak bij haar! Ik heb het haar direct gezegd. Ik zei: Filip is bij je!

Daarna neemt zij een foto van mij en van het hetzelfde laken een broek. Dat kan geen toeval zijn. Filip en Alex zijn bij ons.

Het tweede was tijdens mijn schoonheidsslaapje in de zon... Mijn ketting had ik nog aan, daar hangt mijn hartje aan met as, en ook een juweeltje van ET.

Zonder mijn weet lagen die naast elkaar en zijn dus in mijn huid gebrand, allé, er rond. Je moet maar eens naar de foto's kijken. Zo mooi broederlijk naast elkaar. Daarna hebben Pat en ik nog geprobeerd om mijn ketting terug op die plaats te leggen, heel moeilijk, en zo ook een foto genomen, kwestie van te weten waar je naar kijkt.

En nu weet ik zeker dat ET de juiste persoon voor mij is, broederlijk naast Alex... Dat deed en doet mijn hart zo warm worden.

Wat denk jij over deze 2 dingen?

We hebben het hier echt naar onze zin. Ik sleur Pat letterlijk overal mee. Gisteren zijn we zelfs op babybezoek geweest bij Turken thuis. Dat is een ganse eer als je dat mag doen. 

Nu deze namiddag hebben we nog afgesproken met andere Turkse vrienden. Van geen wonder dat er zoveel Turken bij mijn facebookvrienden zitten hé!

Het is hier echt een paradijs.... ook omdat we weten dat onze mannen bij ons zijn en ons beschermen.

Want ik zeg steeds aan Pat: Pat, geen schrik hebben, Filip is bij je... Ikzelf heb geen greintje schrik hier, ook 's avonds niet, want ik word hier sowieso beschermd, ik voel dat.

Heb je de foto's op facebook al gezien? En ze staan er nog maar voor een deeltje op...

Superzonnige groeten uit Gündogdu

Pat en je irweetn in wurtels forever

Bekijk de foto’s eens lieve lezer van mijn blog.

Ik word er goed gezind van als ik naar deze foto’s kijk gewoon wetende dat deze dames zo geholpen zijn met de gedachte dat ze ervan overtuigd zijn dat hun mannen nog over hun schouders meekijken. 

En dat is een mooie warme gedachte. 

Wat die Irtween in wurtels betreft zoals je onderaan de mail kunt lezen is een andere story. 

Tijdens de engelencursus van Linda en Myriam wordt er op een bepaald moment plat Brees gepraat en heeft een dame het over “Ertjes en Peetjes” dit betekent in ons taaltje heel gewoon: erwten en wortelen. 

O laat Linda heel droog weten “Irweetn in wurtels “de hele groep kijkt elkaar vragend aan. 

Wat zei Linda? 

We hebben op de cursus dus ook een klein beetje Ertvelds leren klappen zoals ze daar zeggen. 

En vanaf die dag is Linda mijn Irweetn in Wurtels voor altijd. 

Kwestie dat jullie weten waar het einde van de mail op slaat. 

Ik wens jullie een hele mooie engelentijd

Tot binnenkort

Warme groet, 

Han 

Linda en orbs !


Pat en orbs !


Linda en haar ketting gebrand in haar huid : de assen van Alex en het juweel van Et broederlijk naast elkaar!

24-04-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden,

Voor ik mijn nieuw blog verhaal aan jullie presenteer, wil ik even van de gelegenheid gebruik maken om jullie mijn nieuwe website voor te stellen. Aan de rechtse zijde van dit blog (zie de tekst in het rood) kan je rechtstreeks eens een kijkje gaan nemen op mijn persoonlijke website.

Op www.hanbeeren.be vind je alle informatie van wat ik voor jou kan betekenen. 

En dat is natuurlijk contact maken met een van jou dierbaren overledenen. 

Ik ben dan ook van plan om in de toekomst filmpjes op mijn website te gaan plaatsen waar ik contact maak met een of ander overleden familielid of vriend . 

Maar daarover later meer.

En laat ik dan maar ook onmiddellijk met de deur in huis vallen, het blog verhaal van deze maand gaat over onze overleden dierbaren. 

Heel veel mensen vragen mij, Han: 

-Is er inderdaad meer tussen hemel en aarde? 

-Kunnen onze overleden dierbaren ons tekens geven en ons laten weten dat het goed met    hen gaat? 

-Vertoeven ze nog met regelmaat van de klok in onze buurt? 

-Hoe ziet het daar boven dan eigenlijk uit? 

-En kan het : dat bijvoorbeeld als iemand die mij dierbaar is en hij/zij sterft, mij nog een teken is komen geven net op dat moment toen hij/zij overging naar gene zijde? 

Lieve lezer, 

Gelukkig weet ik nog niet hoe het er “daarboven” uitziet en dat hoop ik nog even zo te houden. maar één ding staat wel als een paal boven water voor mij. 

“ ER IS MEER TUSSEN HEMEL EN AARDE EN ONZE OVERLEDEN DIERBAREN LATEN ONS MET REGELMAAT VAN DE KLOK TEKENS ACHTER “.

Alleen zien wij die tekens niet altijd. 

Toch zijn er genoeg voorbeelden en verhalen van mensen die weet hebben dat ze bijvoorbeeld s’nachts aanvoelde dat er iets ernstigs met een van de ouders aan de hand was. 

Als ze dan naderhand de juiste toedracht en tijd te horen kregen dat hun overleden dierbaren was overgegaan, bleek dat, dat nu net het tijdstip was dat ze zelf inderdaad ook waren wakker geworden en iets gevoeld hadden. 

Een mooi voorbeeld is het verhaal van Sigrid.

Ze woont op dit moment in Panama en is een gemeenschappelijke vriendin van onze toffe vrienden, Hilde en Erwin die hun thuisbasis hebben in Bocas del Toro (Panama). 

Toen Hilde, Sigrid over mij vertelde en waar ik me mee bezig hield, was haar interesse dan ook gewekt? 

De dagen die volgde schreef ze me verschillende mails waarin ze vroeg of ik haar kon helpen met enkele levensvragen waar ze al geruime tijd mee in haar hoofd rondliep. 

Het waren leuke spontane mails waar ook ikzelf dan weer wat van opstak, dus twee vliegen in één klap.

Ik heb Sigrid gevraagd of we haar persoonlijke verhaal mochten publiceren en gelukkig kwam er een heel spontane mail terug waarin ze schreef dat ze daar geen bezwaar tegen had. 

Integendeel, we mochten zelfs een foto van haar en haar vader mee op het blog plaatsen. 

Dus bij deze Sigrid haar verhaal, geniet ervan. 

Lieve Han,

Allereerst wil ik je heel erg bedanken voor het feit dat je mijn email zo aandachtig gelezen hebt en je de moeite hebt genomen om (zo snel) te reageren!

Gisteren heb ik met veel interesse je boek gelezen en ik heb er erg van genoten.

De liefdevolle wijze zoals je schrijft over je gezin, je man en je 2 lieve kinderen waren erg ontroerend!

Ook het verhaal mbt de engelen is prachtig, helder en eenvoudig geschreven!!!

De conclusie die ik kan trekken nav je boek is dat ik al mijn hele leven ervaringen heb met dit fenomeen, zonder me echter bewust te zijn of het te formuleren als tekens van engelen. Ik noem het zelf altijd flitsen of simpelweg intuitie.

Ik weet dat het niet ontstaat nav denken of gevoelens, maar ik worstel zoals iedereen met vragen en krijg dan inderdaad dingen toegespeeld op de wijze zoals je het beschrijft

Liedjes, die irritant in je hoofd blijven hangen de hele dag, tekst waar je oog op valt in boeken of op straat, dingen die je direct op de radio of tv hoort, als je hem aanzet.

Dit fenomeen werkt echter bij mij uitsluitend als ik goed in mijn vel zit en God weet, dat dat soms maandenlang niet het geval is geweest in de jaren van mijn leven.

Erg jammer, maar dankzij jouw boek en dankzij de ontmoeting met Hilde en Erwin, toeval bestaat niet, alles gebeurt om een reden en meer van dit soort zeer ware 'cliche's' ben ik er weer mee begonnen. Dank je wel!!!

Ik kan me bv nog goed herinneren dat ik mijn opleiding voor schoonheidsspecialiste deed en in 1989, hetzelfde jaar, mijn examen moest doen in Den Haag. Ik was al een keertje gezakt voor mijn praktijk en deed een herexamen.

Ik zit in een taxi met mijn model, een vriendin en ben heel zenuwachtig voor dat examen en dan klinkt er op de radio het liedje, “Everything is gonna be all right tonight” van David Bowie en Tina Turner en ik ben iets minder zenuwachtig. Het gaat goed komen. Ik slaag die dag! Dank je wel engelen!

Nu wil ik je graag iets schrijven.

Ik kopieer het je en het zal je ontzettend aanspreken. Mocht je het willen gebruiken in een volgend boek of op je blog, bij deze toestemming!!!

Het is maart 2009 en ik woon in het verre Zuid-Amerika. Venezuela om precies te zijn, Toen ik daar jarenlang geleden op vakantie ging, werd ik verliefd op dat mooie land. Twee vakanties daarna, besloot ik de gok te wagen en me daar te gaan vestigen. Mijn ouders, ondersteunend als altijd, gaven mij hun zegen, bij wijze van spreken. Vooral mijn vader was een grote stimulator. "Doe het", zei hij, "en wacht niet te lang". "Als je wacht, ga je het waarschijnlijk uitstellen en van uitstel komt vaak afstel". "Je zult je je hele leven blijven afvragen hoe het zou zijn geweest, als...".Mijn lieve, wijze vader.

Mijn moeder heeft me kortgeleden gebeld, om me te vertellen dat het niet goed gaat met mijn vader. Hij heeft allerlei klachten, is veel ziek en hij is doorgestuurd door zijn huisarts, om nadere onderzoeken te ondergaan in het academisch ziekenhuis. Mijn moeder doet haar best het hoofd koel te houden. "Hopelijk valt het allemaal mee", "We moeten positief blijven denken". Ik bewonder haar optimisme en laat haar beloven, om me meteen op de hoogte te stellen, zodra er meer nieuws is. Ik ben ongerust. Probeer me een voorstelling te maken, om mijn vader te verliezen. Nee, nog niet, ik ben er nog niet klaar voor om zonder mijn vader verder te moeten.

Ik herinner me de dag dat ik naar Venezuela zou vertrekken. Mijn zwager zou me naar Schiphol brengen met 2 zware koffers en de bench met mijn kat. Ook die gaat mee. Mijn moeder is een aantal dagen weg. We hebben reeds afscheid genomen en diep in mijn hart, ben ik blij dat ze er vandaag niet is. Het zou te emotioneel zijn geweest en ik wil mijn hoofd helder en koel houden. Ik ga vandaag alleen emigreren naar een ander continent. Dan heb ik liever op het laatste moment te maken met mijn vader, nuchter en relationeel. Hoewel, vandaag voel ik toch, dat het hem ook niet ongemoeid laat. Hij omhelst me en zachtjes zegt ie: "en als het nou niet mocht lukken, om welke reden dan ook, wees dan niet koppig om kost wat kost vol te houden, maar kom dan gewoon terug". Wat kent ie me goed.

Gedachten malen door mijn hoofd en ik wacht vol spanning op het bericht van mijn moeder. Het is een mooie dag, zoals dat meestal in Venezuela is en ik voel het zonnetje op mijn huid branden. Mijn telefoon gaat over en ik zie op het screen dat het telefoontje uit Nederland komt. Ik neem op, mijn hart bonst, Mijn moeder komt meteen tot de orde. "Sigrid, het is niet goed", "Hij heeft alvleesklierkanker en het is terminaal". Tranen beginnen uit mijn ogen te stromen. Dit kan niet. Dit mag niet waar zijn. Hij is nog niet zo oud, hij heeft altijd gezond geleefd, hij is al eerder vlakbij de dood geweest en heeft het toen ook gered". Een vriend probeert me tevergeefs te troosten. Omhelst me en laat me huilen.

Hooguit een half jaar, heeft de behandelend arts gezegd. Ik besluit als de bliksem een reis naar Nederland te boeken, Mijn familie is zo lief om aan te bieden, die voor mij te betalen, mocht dat een probleem zijn. Maar dat is niet nodig en ik heb in no time mijn vlucht geregeld. Het zal de eerste keer in 4 jaar zijn, dat ik terug naar Nederland ga. Ik vind het eng, ik ben bang, voor alles wat er op me af zal komen.

Mijn nieuwe tante (de broer van mijn moeder is hertrouwd) komt me ophalen, samen met mijn neef en nicht, die opeens heel groot zijn geworden. In tienerjaren maken 4 jaren een wereld van verschil. Ik ben een beetje confuus, geniet van het bekende maar toch vreemde landschap. Probeer te ontdekken wat er anders is dan voorheen. Het is fijn om weer bij mijn familie te zijn. Er wordt gelachen, gepraat, gegeten, gedronken. Mijn vader ziet er moe uit. Ik ben blij dat ik bij hem ben. Ik blijf 3 weken en probeer zoveel mogelijk van mijn tijd te genieten. Mijn moeder, is als altijd, de zorgzaamheid zelve. Voor mij, voor mijn vader. Ze is een sterke vrouw en beiden hebben ze veel steun aan hun geloof.

Het is een van de laatste dagen van mijn verblijf en mijn vader en ik zijn alleen. Daar had ik om verzocht, bij mijn moeder. Ik wil een gesprek met hem alleen. Ze geeft ons de ruimte, gelukkig. Ik vraag mijn vader alles wat ik hem vragen wil. Hoe voelt ie zich, heeft ie pijn, hoe denkt ie over doodgaan, is hij bang? Al die dingen wil ik weten. Hij beantwoordt alles geduldig, zorgvuldig, eerlijk. Hij heeft hoop, maar is tevens realistisch. "Wonderen bestaan", zegt ie. "Waarom zou het mij niet kunnen overkomen?" "Ik reken nergens op, maar heb wel hoop". "Ik ga genieten van elke dag, die me nog gegeven is". Hij vertelt dat ie tevreden is met zijn leven,dat ie trots is op zijn kinderen en kleinkinderen, dat hij dankbaar is voor zijn huwelijk en zijn carrière. Dat ie nog wat van de wereld heeft kunnen zien. Ik stel hem mijn vraag, die ik al zolang wil stellen. "Als het mogelijk is pa, als het zover is, laat me dan iets weten alsjeblieft". "Geef me een teken". Hij belooft het.

Op de dag dat ik terugga naar Venezuela, weet ik dat het moment van definitief afscheid is aangebroken. Tenzij er een wonder gebeurd, zal ik mijn vader niet meer terugzien. Ik huil en hou hem stevig vast. Opnieuw. En ik zeg hoeveel ik van hem hou. Het is een moeilijk en emotioneel afscheid. Mijn oom probeert me een beetje op te monteren onderweg, maar dat valt niet echt mee. Hij begrijpt het uiteraard. Ik ga naar huis met een loodzwaar hart en het voorbereiden op het nagenoeg onvermijdelijke is begonnen.

Ik heb met mijn familie afgesproken om op de hoogte te worden gehouden van iedere ontwikkeling met betrekking tot mijn vader. Hij is gelukkig weinig ziek, voelt zich redelijk goed op een enorme vermoeidheid na. Hij heeft veel buikloop, dat wel. We maken er vaak grapjes over. Eind augustus begint het echt achteruit te gaan en men neemt hem op in het hospitium.

Het moet een prachtig huis zijn, heel licht en met een ontzettend toegewijde verzorging van vrijwilligers. Er wordt ongeloofiijk veel moeite gedaan om het een thuis te maken voor de patiënten en hun familie en dat lukt goed, zoals ik begrijp. Het troost me, dit te horen.

Mijn zus belt me, kort na de verjaardag van mijn moeder. Het gaat heel slecht met mijn vader en ze vindt dat ik nog even met hem moet spreken. Het gesprek gaat moeizaam, de woorden komen langzaam en ik moet me inspannen om hem goed te kunnen verstaan. We huilen en we spreken beiden onze liefde voor mekaar uit. Het is, zonder twijfel, het meest emotionele telefoongesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik zeg hem dat als ik half de mens kan zijn die hij is, ik het goed doe. De laatste keer dat ik hem zeggen kan: "ik hou van je pap". Het gesprek is ten einde en ik huil opnieuw, urenlang.

Het is 18 september 2009 en ik ben thuis en kijk televisie. Ik heb mijn telefoon aan de oplader. Hij ligt op de grond, want het stopcontact zit laag in de muur. Ik wil kijken of de telefoon voldoende is opgeladen en buk me om hem te pakken. Ik kom overeind en een heftige duizeligheid overvalt me. Dat is op zich normaal, als je te snel overeind komt. Maar dit is anders, veel extremer. Het gevoel trekt weg, even plotseling als het is gekomen en wordt gevolgd door een intense misselijkheid die me als een golf overspoelt. Wat gebeurt er met me? Hooguit 8 seconden en dan is de misselijkheid weg, maar deze wordt direct gevolgd door een gigantische druk op mijn hartstreek. Wederom slechts enkele seconden en op dát moment realiseer ik me, dat mijn lieve papa is heengegaan.

Ik kijk op de klok, tel het aantal uren van tijdsverschil op bij de huidige tijd en ga op de bank zitten wachten voor het onvermijdelijke. Ik ben kalm en berust. Ik weet dat de telefoon binnen nu en een half uur zal overgaan met het nieuws, dat ik reeds weet. Ik ben blij dat mijn reis is geboekt, een dag ervoor en dat ik op tijd zal zijn voor de begrafenis. Een half uur later belt mijn moeder me. Ze huilt en voordat ze iets kan zeggen, vertel ik haar dat ik weet waarom ze belt; pap is overleden. Hoe ik dat weet? Omdat hij het me heeft laten weten. Ze is verrast, een beetje achterdochtig ook. Hoe laat was dat dan. Ik vertel haar het exacte tijdstip en ze bevestigt het. "We hadden een afspraak gemaakt", zeg ik. Ze is er erg van onder de indruk. Ik ook nog steeds. Mijn lieve vader was een man van zijn woord !!!

Lieve Han, ik heb wederom heel veel van je tijd 'gestolen'. Ik hoop dat je het de moeite waard vond. Hoor graag van je, wat je van mijn mail en ook van mijn verhaal vond!

Ps. mocht je nog een iets doorkrijgen, mbt mij, dan hoor ik dat graag!

Dikke knuffel,

Sieg

En zo eindig Sigrid haar verhaal, wetende dat net op dat moment dat haar lieve vader overging naar gene zijde, hij haar het beloofde teken had gegeven. 

Er zijn zo tal van verhalen waar ik weet van heb, die mensen mij zijn komen vertellen. 

En allemaal hebben ze iets speciaals,allemaal hebben ze, laat ik het een gouden randje noemen. 

Want voor hun is net dat speciale teken van hun zo geliefde dierbare net zo uniek.

En dat maakt nu net het leven ook mooier, wetende dat je elkaar ooit terug in de armen kan sluiten, dat je elkaar ooit terug mag zien, maar vooral wetende dat ze nog zovéél tekens kunnen geven als ze overleden zijn. 

En net die tekens, net die bijzondere indruk, maakt het leven de moeite waard. 

Heb geen verdriet lieve mensen, natuurlijk is er een gemis, het zou ons niet netjes stemmen als we hun niet zouden missen . 

Het niet meer kunnen knuffelen, praten en zoveel meer maakt het met momenten ontzettend zwaar. 

Maar put kracht uit het feit dat ze nog elke dag met héél véél liefde bij je zijn. 

En dat probeer ik de mensen die met mij een afspraak maken en contact leggen met hun overleden dierbaren bij te brengen.  

                                                                        NET DAT !!!

                                         DAT ER  MEER  IS TUSSEN HEMEL EN AARDE ! 

Tot binnenkort, 

warme groet, 

Han 

12-03-2013 om 00:00 geschreven door han  

Beste lezer,

We zijn al weer een maandje verder, na mijn laatste blog verhaal en weer zijn er heel wat engelenverhalen op mijn pad gekomen.

Maar voor dat ik jullie daar meer over schrijf wil ik even inpikken op iets anders.

Zoals de meeste onder jullie wel weten organiseren wij elk jaar een engelenweekend ten voordele van het goede doel.

In dat weekend ontvangen wij om en bij de 90 gasten per dag en kunnen deze mensen het hele weekend van allerlei spirituele workshops genieten. 

Het is GEEN beurs wat we organiseren maar allerlei workshops die onze gasten kunnen ervaren en beleven.

Ook in september 2012 was dit het geval en hebben we ontzettende mooie dagen gehad.

Wie mij een beetje volgt op facebook weet ondertussen al dat we ook dit jaar weer een aardig bedrag bij elkaar gesprokkeld hebben. 

Maar voor al diegene die gene smoelenboek volgen wil ik hier toch even ook wat uitleg en foto’s posten.

Ook voor 2013 staat er zo een weekend op het programma en daarom besloten Carol en ik om ons Angelteam (zoals wij ze noemen) voor een bijeenkomst samen te laten komen.

Ieder jaar zetten ze geheel belangeloos hun schouders mee onder ons project voor het goede doel, nl Vzw Wiebe.

Op deze vergadering die plaatsvond op 18 Januari 2013 bespreken we dan wat we voor het jaar 2013 in petto hebben voor al onze gasten. 

Altijd gezellig en leuk om elkaar weer eens te zien. 

Normaal gaan Carol en mezelf de dames van Vzw Wiebe verrassen met de opgebrachte cheque tijdens een van hun vergaderingen, maar we hadden besloten om dit jaar speciaal te wachten tot op de teamvergadering. 

De dames van Wiebe hadden we die avond met een smoesje uitgenodigd, zij wisten totaal niet dat ze die avond hun cheque in ontvangst mochten nemen en ons geweldig Angelteam was ook aangenaam verrast toen we hen tijdens de vergadering melde dat de dames van Wiebe op komst waren.

We vonden dat diegene die zich zo belangeloos inzet voor het goede doel ook wel eens een glimp mocht opvangen van de gezichten die de dames van Wiebe te voorschijn toveren als ze het bedrag te horen krijgen.

Het is altijd een heerlijk moment wanneer je het bedrag mag bekent maken. 

De Ohh en Ahh’s blijven dan ook zeker niet uit. 

En zo geschiedde:

We hebben het ronde bedrag van 4500,00 € kunnen overhandigen en daardoor kunnen er weer heel wat kansarme kinderen een heerlijk weekje op vakantie. 

Toch willen we ook bij deze al onze gasten bedanken om tijdens deze twee dagen eens te komen proeven van allerlei spirituele workshops. 

Zonder gasten, geen weekend dus aan iedereen die er was in september 2012 DANK JULLIE WEL. 

Carol en ik zijn op dit moment al bezig met de inschrijvingen voor 2013. 

Het engelenweekend zal plaats vinden in het weekend van 28 en 29 September 2013.

Ons engelenweekend groeit en daar kunnen we alleen maar heel blij mee zijn. 

Wil jij er graag bijzijn dit jaar dan volstaat het om een mail te sturen naar han@beerendruk.com met vermelding engelenweekend en je krijgt alle informatie in je mailbox.

Toch zonder “Angelteam” en daar moeten we héél eerlijk in zijn, hebben wij niets te organiseren en daarom wil ik dan ook gebruik maken om hun allemaal eens dik in de bloemetjes te zetten. 

DIKKE MERCI AAN AL ONZE TEAMGENOTEN “ ONS ANGELTEAM” ZOALS CAROL EN IK HUN NOEMEN”  DIE MEE GEHOLPEN HEBBEN OP ONS ENGELENWEEKEND 2012 NAMELIJK: 

Lucia. (engelenkaarten leggen)

Veer  (intuitief tekenen)

Georgina (intuitief tekenen)

Nicole (handlezen)

Veerle  (crea engelenschilderen en kleien)

Bertha  (oorkaarsen en voetreflex)

Heidi     (oorkaarsen en voetreflex)

Geert    (reiki)

Danny (reiki)

Monique  (reiki)

Loesja (reiki)

Kitty  (lenormandkaarten en numerologie)

Bjorn  (lenormandkaarten en numerologie)

Ann (familie opstellingen)

Kaatje (stoelmassage)

José  (sjamaanse drum)

Josianne  (sjamaanse drum)

Ward  (sjamaanse drum)

Catherina  (sjamaanse drum)

Fia (praten met overledenen)

LIze (praten met overledenen)

Irene (sjiatsu en magnitiseren)

Evelien (aura reading en regressie)

Annick  (fotolezen)

Stefanie (reiki)

Ilse  (reiki)

Peter (reiki)

Wendy (aura soma)

Myriam (spiritueel winkeltje)

Carol (pijn wegnemen en mijn rechterhand als organisator van het engelenweekend)

Op naar het engelenweekend in september 2013 !!!

En dan heb ik zoals beloofd nog een heel mooi engelen en gidsen verhaal

In mijn eigen engelencursus die ik geef staat een van de lessen in het teken van aura’s lezen en kleuren herkennen. 

Ook gaat het die avond een klein stukje over welke gids(en) en engelen ieder van hen bij zich heeft. 

We starten de avond met kijken naar de energie van bomen en planten, want elk levend organisme heeft zo’n energie rondom zich, en ook wij mensen hebben dat alleen noemen wij het onze aura.

Nu om zo een aura bij iemand te zien is helemaal nog niet eens echt moeilijk en de meeste cursisten zijn er dan ook zo mee weg.

Maar wat het allerleukste is gebeurd tegen het einde van de avond. 

Om de beurt zetten we elke cursist voor een vlakke deur of muur en dan vragen we aan ieder zijn gids of de mogelijkheid erin zit dat hij of zij zich op de gevoelige plaat wil laten vastleggen.

Gewapend met fototoestel schiet ik in snel tempo plaatjes achter elkaar. 

En dan gebeuren er mooi dingen. 

Orbsen (energie bollen) en lichtflitsen komen op mijn camera te voorschijn. 

En elke cursist vind dit een geweldig iets. 

De volgende foto’s zijn van enkele cursisten die toestemming hebben gegeven om hun foto op dit blog te laten publiceren. 

En daar ben ik hen heel erg dankbaar voor, want wat is het wat wij willen.

Duidelijkheid en bewijzen, toch ? 

Over alles valt te discussiëren natuurlijk, maar ik kan uw beste lezer garanderen dat deze foto’s niet bewerkt zijn. 

En om ook te bewijzen dat er meerdere mensen zijn die zulke dingen op de gevoelige plaat vastleggen is er nog een foto van Frank Vanhaverbeke, die heel plots zijn vrouw moest afgeven en hier een boek over schreef, “Afscheid Nemen”.

Hij contacteerde me op facebook en stuurde me ook foto’s door. 

Deze man heeft één kleinzoon en tijdens een van de zonnige dagen toen hij zijn eigen kleinzoon op de gevoelige plaat wou vastleggen, trok hij dus ook zo een orbs (energiebol) bij zijn kleinzoon. 

Volgens Frank is die orbs een teken van zijn overleden vrouw, ze wil duidelijk maken dat zijn kleinzoon goed beschermt wordt door haar. 

Er zijn heel veel mensen die foto’s maken en achteraf op het computerscherm zien dat ze toch wel “rare” en “Onverklaarbare” dingen hebben mee gefotografeerd. 

Nu als wij die avond de les hebben over de aura’s en onze persoonlijke gidsen vraag ik hun persoonlijk of we hen op de gevoelige plaat mogen vastleggen. 

En meestal trek ik die avond inderdaad wel een of andere gids van mijn cursisten. 

Ga zelf eens voor een lichte achtergrond staan, vraag in je gedachte of jou gids zich wil laten fotograferen en kijk wat er mag gebeuren 

Veel succes en tot binnenkort.

Engelengroeten, 

Han Beeren. 

15-02-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal de beste wensen overbrengen voor het nieuwe jaar. 

Alle goeds voor 2013 en héél véél magische engelen momenten met elkaar. 

De afgelopen weken zijn er weer heel mooie verhalen op mijn pad gekomen. 

En één van deze verhalen wil ik jullie zeker niet onthouden. 

Zoals de meeste van jullie wel weten geef ik dus ook engelen cursussen. 

Op deze cursussen leer je contact met de engelen maken, maar ook tekens aan hun vragen. 

Nu draait dit verhaal rond drie personen. 

Namelijk “Mariane en Karen” (twee heel leuke spontane dames die samen in een groep zitten en de cursus bij mij volgen) en mezelf.. 

Enkele weken geleden starten ze alle twee met de eerste les van de cursus, deze dames kennen elkaar totaal niet en zijn gewoon door mij samen in deze groep gezet.

Tijdens zo een eerste les gaat het er als volgt aan toe.

Eerst leg ik uit wat engelen nu eigenlijk zijn, wat ze voor ons kunnen betekenen en wat wij zoal allemaal aan hun kunnen vragen. 

Bij einde van elke les krijgen mijn lieve cursisten een kleine opdracht mee naar huis. 

En  zo dus ook die bewuste week. 

De opdracht luide als volgt:

(je moet je wel even voorstellen dat de meeste mensen die les komen volgen wel al van de engelen gehoord hebben maar er nog nooit bewust mee bezig zijn geweest, laat staan contact met hun hebben gemaakt.)

Opdracht: Nodig die lieve engelen uit in je leven en vraag hun of ze ook jou willen bijstaan in jou dagelijkse leven. 

Om te weten te komen of de engelen dit willen (en geloof me dat willen ze bij iedereen zonder enige uitzondering) mogen de cursisten zelf een gekozen teken vragen aan de engelen.

De bedoeling is dan dat onze engelen, aan mijn cursisten bij elk van hen hun persoonlijk gekozen teken bezorgen tegen de volgende les van de cursus. 

En zo tekens kunnen de gekste dingen zijn. 

De vraag die ze stellen gaat als volgt. 

“ Lieve engelen ik wil uw graag uitnodigen in mijn leven, als jullie er inderdaad ook voor mij zijn, mag ik dan tegen de volgende les op de engelencursus een ..... zien. 

Dankjewel. 

(als jullie het thuis willen doen geef dan een tijdspanne van een week op)

Die ...... die ik hier schrijf mogen de cursisten zelf invullen, een persoonlijk teken dat zij 

heel graag willen zien. 

Dat kan gaan van een roze olifant tot een pauw, een paarse bizon tot een oranje vlinder. 

Je kan het zo gek niet bedenken maar elk teken kan. 

De kunst is dan om je teken helemaal los te laten. 

Er niet achter te zoeken, want als je dat doet kan ik je garanderen dat je je teken niet krijgt. 

Vertrouw er maar op dat het op een mooie magische manier bij jou wordt afgeleverd binnen de week. 

Op welke manier kan zo een teken dan afgeleverd worden, hoor ik uw al denken. 

Wel stel dat jij een pauw zou vragen? 

Ik wil uw beste lezer de goede raad geven, kies een teken dat je zeker niet veel tegenkomt. 

Vraag geen rode harten of rozen in de periode van Valentijn, geen gele veren in de periode van Pasen, want daar gooien ze uw tijdens deze periode de kop mee in. 

Maar kies iets dat niet alledaags is, er zijn zo tekens genoeg. 

Hoe kan zo een teken nu dan op je pad komen? 

Bijvoorbeeld je vraagt een gele muis, en die zaterdag ga je naar de kapper. 

Je moet even wachten en bladert wat door een magazine. 

Plots staat er op een van deze pagina’s een gele muis afgedrukt. 

Of je loopt door een winkel waar beeldjes staan van gele muizen. 

Jou blikveld gaat die gele muis wel opmerken, tenminste als je er niet bewust naar zoekt. 

Je moet de engelen het naar jou toe laten komen, niet andersom. 

Vanaf dat je jou eerste persoonlijk gekozen teken hebt ontvangen van de engelen bedank je hun en dan komt de volgende stap naar closer contact. 

Nu de twee dames “Mariane en Karen” waar ik over schreef gingen zo ook die bewuste donderdagavond naar huis met de opdracht om een persoonlijk teken te vragen aan de engelen en deze op hun weg te laten brengen. 

Een dagje later kreeg ik al een mailtje van Mariane :

dag Han,

zowel mijn moeder als ikzelf vonden de cursus gisterenavond zeer fijn om mee te maken.

We zijn zeer benieuwd naar wat nog gaat volgen.

Ik wou je even laten weten dat ik gisterenavond mijn teken al mocht ontvangen, denk ik dan toch.

Ik had een blauwe veer gevraagd. Nu is het zo dat ik thuis in de kerstboom vogeltjes heb hangen met blauwe veren in de staart.

Gisteravond zat ik naast de kerstboom in ik keek ernaar en toen viel het mij te binnen.

Achteraf gezien had ik dit wel kunnen weten dat ik dit snel ging tegenkomen maar bij het vragen van een blauwe veer had ik hier niet aan gedacht.

Daarom dat ik nu toch een beetje twijfel of dit wel effectief mijn teken was?

Groetjes en tot donderdag,

Mariane.

Ik stelde haar gerust dat dit inderdaad haar teken was  als ze totaal niet aan de vogeltjes in haar kerstboom had gedacht tijdens haar gekozen teken.

Dat ze er dan mocht van uitgaan dat de engelen het inderdaad al hadden afgeleverd aan haar adres. 

Mocht ze nog twijfelen moest ze diezelfde week nog een ander teken vragen. 

En kijken wat dat teweeg zou brengen. 

Net achter Marianne haar mail kwam er een mail van Karen. 

Lieve Han,

Ik heb zojuist mijn teken gezien!!!

Ik had gevraagd aan de engelen om mij een zwaan te laten zien.

Na twee zware dagen, mijn oma is gisterenmiddag overleden, dacht ik: verstand op nul en iets op tv kijken waarbij je niet hoeft na te denken.

Ik volg de reeks 'Gipsy Girls' over woonwagenvolk in Nederland en stond een paar afleveringen achter.

Ik had de eerste opgenomen aflevering bekeken en tijdens de tweede opgenomen aflevering vertelde een van de 'reizigers' dat ze ooit in een huis had gewoond, maar dat haar dat niet bevallen was.

Ze liet foto's van dat huis kijken en toen ze de badkamer liet zien, vertelde ze, en liet het ook kijken, dat ze een zwaan in steentjes van Swarovski had als kraan!!!

Ik hoop dat ik dit als mijn teken mag beschouwen?

Groetjes

Karen.

Karen had dus een zwaan gevraagd en keek die week naar een programma Gipsy Girls genaamd

Daar zag die lieve Karen dat een van de dames in het programma een swarovski zwaan had op haar badkamer. 

De zwaan kwam goed in beeld en haar teken was mooi afgeleverd, tijdig voor de volgende les.

Dus mailde ik ook Karen dat ze inderdaad haar teken had mogen ontvangen van de engelen. 

Wat Karen zelf niet wist was dat ik voor die week als teken voor mijn kinderen een zwaan had gevraagd. 

Zonder dat ze het besefte bracht ze me door haar mail te sturen mijn eigen teken op mijn pad. 

Diezelfde avond zie ik op facebook een mooie tekst over engelen en bij die tekst staat een blauwe veer afgebeeld. 

Ik denk bij mezelf, rap delen op Karen haar pagina, dat zal ze wel leuk vinden. 

Heeft ze haar teken nog eens extra. 

Snel, snel als ik ben duw ik op delen en flop de afbeelding met de blauwe veer stond bij Karen op haar profiel. 

Nog eens je teken, ik kwam hem hier tegen geniet ervan ! Han had ik erbij geschreven.

Tijdlijnfoto's

I thank you heavenly angels for my peace of mind and my peaceful life♥

door: Connect With Angels

Op datzelfde moment denk ik bij mezelf, domkop het was Karen niet die de blauwe veer had gevraagd, dat was Marianne. 

Ja lap te laat. 

Het is dan maar zo en voor de rest liet ik het erbij.

Nog geen 10 minuten later komt er een privé bericht op mijn facebook van Karen op mijn computer. 

De tekst luid als volgt:

Bedankt! Toeval is het niet meer, maar toen ik gisteren morgen internet opende op mijn werk, zag ik op internet gazet bij Neerpelt een foto met zwanen! En mijn andere vraag was of ik nog eens een veertje mocht tegenkomen om te laten zien dat mama bij mij is! Dit is dus overduidelijk!!! Echt bedankt! Ik ben er mee vertrokken!

Wat een mooie wisselwerking dacht ik bij mezelf, wat kunnen die lieve engelen toch op een magische manier te werk gaan. 

Karen had mij mijn teken gebracht door me te mailen dat ze een zwaan had gezien. 

En dat was mijn teken dat ik voor die week gevraagd had in verband met mijn kinderen. 

En ik had door de foto van de blauwe veer verkeerd op facebook te plaatsen en deze dus perongeluk naar Karen te sturen, zonder het te beseffen haar teken voor haar overleden mama gebracht. 

Maar het verhaal is nog niet ten einde. 

Op woensdagavond krijg ik telefoon van Lizzie, die ook in de groep van Karen en Mariane zit. 

Ze volgt de cursus samen met haar vriendin Hilde.

Beide dames maken zich toch wat ongerust want ze hebben de hele week hun teken dat ze gevraagd hadden aan de engelen nog niet ontvangen. 

Ik stel hun gerust en zeg hun dat ze nog tijd hebben tot donderdagavond op de cursus om het teken te krijgen. 

Dat ze niet moeten zoeken naar hun teken, maar dat alles wel dik in orde zal komen.

De dag erna namelijk op donderdagavond komen al mijn cursisten binnen gedruppeld voor de tweede les. 

En als iedereen gezellig zit ga ik het rijtje af en vraag of ze hun persoonlijk teken voor die week hebben gehad.

Van de 12 personen in deze groep heeft iedereen zijn teken gehad, behalve Lizzie en Hilde.

Lizzie had een gouden sleutel als teken gevraagd en Hilde een dolfijn.

De cursisten mogen dan één voor één vertellen hoe hun zelf gekozen teken die week op hun pad is gekomen. 

Als een van de tien dames vertelt dat ze een dolfijn had gevraagd kijk ik Hilde aan. 

Ze staat ervan versteld dat haar medecursist haar teken die avond nog brengt. 

En als Lizzie aan de beurt is en laat weten dat ze nog steeds haar gouden sleutel niet heeft mogen zien, haalt een andere cursist zijn ketting tevoorschijn. 

Aan de ketting hangt..... een gouden sleutel. 

Ik bedank de engelen om niemand uit deze groep over te slaan en al de tekens netjes afgeleverd te hebben voor de voor op gestelde datum, namelijk “aanvang van les twee van de cursus. 

En dan gebeurd er nog iets wat te vergelijken valt. 

In een andere groep is nog een Karin les aan het volgen. 

Ook deze groep start met een teken vragen aan de engelen. 

Ze belt me twee dagen na de les en laat me blij weten dat ze haar teken heeft ontvangen, als we even aan het babbelen zijn gaat ons gesprek plotseling over een beer. 

Dit kan geen toeval meer zijn Han valt Karin me in de reden. 

Jij vertelt me even doodleuk mijn tweede teken dat ik aan de engelen heb gevraagd. 

Wat ben ik blij dat ik je toch even heb gebeld, meldt ze me doodleuk.

Ik ben blij voor haar, wens haar proficiat met haar contact dat de engelen met haar maken en haak met een ferme glimlach het toestel weer in de haak. 

Terwijl ik dit nu voor uw lieve lezer allemaal neerschrijf , gaan mijn gedachte naar wat een mooie taak dat ik mag volbrengen. 

Mensen wegwijs maken in het werken met de engelen, mensen leren tekens vragen, mensen laten ontdekken wie hun gids is, mensen leren engelenkaarten leggen, mensen leren aura’s lezen en voelen, mensen leren met de overledenen praten ..... 

Want draait mijn cursus om, in contact komen met de mooie, krachtige engelen, iets van hun leren en van daaruit een zonnig leven te leiden. 

Ik hoop uw ooit te zien op een van mijn workshops.

Wie weet !

Warme engelengroet en tot binnenkort. 

Han 

12-01-2013 om 00:00 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

“Engelen in mijn zolderkamer” is officieel voorgesteld op zaterdagavond 28 september 2012 en nu 2,5 week later zijn er al meer dan 300 stuks de deur uit naar jullie lezers. 

Waarvoor mijn oprechte dank aan jullie allemaal.

Toch zijn er nog veel vragen ivm hoe te bestellen ed. 

Daarom wil ik graag even het volgende duidelijk maken. 

“Engelen in mijn zolderkamer” is verkrijgbaar in alle Standaard Boekhandels van Belgie. 

Enkel Bree & Genk hebben voorraad liggen. 

Indien uw wil kan elk ander filiaal van de standaard boekhandel het boek voor uw bestellen en wordt het binnen de week geleverd. 

bestelnummer ISBN NUMMER : 9789081949408

Kostprijs in de boekhandel is 26,00€

Ook kan uw het boek bestellen via onze webshop www.beerendruk.com of op de pagina van dit blog.

Daar kan uw aanduiden dat uw het boek graag wil kopen en als uw dat wenst er een persoonlijk nota door mij laten inzetten.

Kostprijs incl. verzendingskosten is 24,00€.

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal hartelijk danken voor de vele leuke en spontane 

reactie’s wat mijn nieuwe boek betreft. 

Het blijkt een schot in de roos te zijn. 

De eerlijkheid gebied mij om jullie te vertellen dat ik reuze benieuwd was en het toch wel een beetje spannend afwachten was naar de reactie’s van jullie lieve lezers. 

Het is een heel ander boek dan mijn eerste boek  “En toen kwamen de engelen”. 

En daarom was er toch wel die gezonde spanning wat jullie er van zouden vinden.

Enkele reactie’s van lezers wil ik jullie niet ontnemen.

Sonja Renet Ik heb het met een vredig gevoel gelezen , zelfs mijn oudste dochter die nooit geen boek ter hand neemt heeft het op 2 dagen verslonden ! PROFICIAT HAN !

Henriette Machiels echt super dat boek,heb het van de kinderen gekregen toen ik in het ziekenhuis lag echt een aanrader

Annie Steyvers ik ben blij dat ik het al gelezen heb , het is prachtig , men zegge het voort

Heidi Vandebroek

Lieve han , 

Ik moet toegeven , je had gelijk wat je zei tegen mij , dit boek is inderdaad heel anders dan je eerste boek , je hebt jezelf overtroffen , ik ben er dan ook onmiddellijk toen ik thuiskwam in beginnen te lezen en ineen stuk uitgelezen , ik vond het heel aangrijpend en heb de hele tijd met kippenvel gelezen, vind het ontzettend fantastisch goed , lief en tof wat je voor vele mensen kan betekenen , waaronder ikzelf ook natuurlijk , ik vond het ook leuk om nog eens met je te hebben gebabbeld , want moet toegeven ik word er een pak rustiger van je straalt het gewoon uit . Verder wil ik je nog veel succes wensen in de toekomst , en op naar boek nr 3 he  

Lieve groetjes heidi xxx

Heidi Carpentier-Moonen

hoi han, Ik heb gisteren je boek " Engelen in mijn zolderkamer" gekregen van mijn schoonzus. Met een persoonlijk berichtje van je in. Dank je daarvoor. Ik ben er gisteren dan ook beginnen in te lezen en de tranen stroomde over mijn wangen. zo een mooie verhalen.

Isabel Van Passel

Lieve Han, ook dit boek was geweldig om te lezen. Ik kon het gewoon niet neerleggen, het moest uitgelezen worden. Alle verhalen waren zeer meeslepend en mooi verwoord. Chapeau aan iedereen van wie het verhaal in je boek staat, allemaal zeer bijzondere mensen die troost en moed gevonden hebben dankzij jou. En dit laatste geldt niet alleen voor de mensen die in je boek staan, maar ook al de anderen die je al geholpen hebt met je gave... Bedankt om dit alles met ons te delen en bedankt aan de Engelen om jou te kiezen voor deze prachtig taak. Dikke knuffel !

Peggy Verbieren

Dag Han, Ik ben vrijdag je nieuwe boek gaan halen in Bree. Ben er vrijdag onder pauze op het werk in begonnen en had veel spijt toen onze pauze gedaan was. Gisteren heb ik verder gelezen en heb er enorm van genoten en af en toe een traantje weg gepinkt,zulke mooie en pakkende verhalen die er daar op je zolderkamertje afspelen. Ben blij dat jij en al die mensen die ervaringen met ons willen delen. Dat de engeltjes nog lang bij u mogen blijven om u te helpen uw taak verder te zetten. Ik hoop uit heel mijn hart dat er nog een vervolg komt. Bedankt lieve Han

Hilde Meyers

Hey Han, ik heb je boek, zoals de meeste, in een ruk uitgelezen. Je vroeg me voor mijn ongezouten mening? Awel, kort gezegd, smaakt naar meer!!! Ik heb bij bijna elk verhaal mijn tranen moeten wegslikken door het verdriet en dan weer moeten lachen als ik eraan denk dat jij dat verdriet weer voor een stuk wegneemt. Ik moest ook regelmatig aan mijn buurvrouw denken, haar man is vorig jaar overleden in ons bijzijn. Ik hoop dat zij ooit dit boek kan lezen.

Ik ben echt oprecht trots op mijn engelenvriendin!!! Xxx

Wendy Gielen

Heb al 2 verhalen gelezen en het is weeral super Han!!! Heb wel eerst stiekem doorgebladerd naar "Alex" en "Jolijn" Je hebt jezelf weeral overtroffen! Geweldig hoe het gevoel wat zovelen mensen hebben bij jou in het boek op een gewone, spontane manier geschreven wordt...ik hoop dat we nog vele boeken van je mogen te lezen krijgen! xxx

Nadine Stesmans

gisteren het nieuwe boek gekocht bij han in de winkel, vandaag het boek al uit, heerlijk om te lezen, liefde vult mijn hart voor al de nabestaande en de engelen. Ook voor Han want zij geeft ons de kans om het verdriet te plaatsen en ons te laten zien dat onze engelen nog steeds bij ons zijn, dank je x

Anja Legiest

"Engelen in mijn zolderkamer" in 1 ruk uit...

geroerd, geraakt tot in het diepste van mijn hart...

nogmaals een bevestiging gekregen dat al die seintjes en signaaltjes wel degelijk zijn wat ik denk dat ze zijn....

gerustgesteld....omdat het hierboven echt wel goed is...

enorm meelevend met de mensen die in dit boek hun verhaal doen, omdat ik weet hoe erg het is om afscheid te moeten nemen van een geliefd iemand...

heel blij...omdat dergelijke literatuur echt wel helpt in het verwerken en loslaten...

enorm dankbaar...omdat jij, lieve Han en jullie, lieve mensen, ons de kans geven om via jullie ervaringen een meerwaarde te bieden aan mensen die een rouwproces moeten doormaken...

intens gelukkig...omdat onze paden elkaar kruisten...

Dankjewel ♥

Lisette Aerts

Ik heb je boek gelezen. Het was wel met een lach en een traan. Het was gewoon woh. Echt schitterend. Bedankt aan iedereen om dit met ons te delen. Knuffel.

En dit zijn maar enkele van de vele reactie’s die ik binnen kreeg via Facebook en mail.

Maar wat ik dan toch o zo fijn vind is dat jullie lezers de familie’s niet vergeten die hun verhaal in mijn boek hebben laten schrijven. 

Vele van jullie lezers vinden het moedig en ontzettend knap dat deze familie’s hun verhaal hebben laten opnemen. 

Al was het maar om ook hun verdriet een stuk een plaats te kunnen geven. 

Al was het maar om te weten dat ze niet alleen staan met hun persoonlijk verdriet. 

De avond van de boekvoorstelling heb ik (en ik geef het toe) toch wel een beetje met knikkende knieen mijn speech voorgelezen. 

En deze wil ik graag voor diegene die er die avond niet bij waren ook hier dan niet onthouden. 

De Speech. 

Beste genodigden, familie,vrienden en kennissen, van harte welkom op de voorstelling van mijn tweede boek, “Engelen in mijn zolderkamer”.

Zo ongeveer 1,5 jaar geleden namelijk februari 2011 was er de lancering van mijn eerste boek “ En toen kwamen de engelen”.

Ik had nooit durven dromen dat dit boek het zo goed zou gaan doen en dat het zo positief onthaald zou worden door jullie.

Waarvoor mijn oprechte dank.

In totaal werden van dit boek 900 stuks verkocht.

Toch moet ik bekennen dat toen Jean de drukker van mijn nieuwe boek op een late maandagavond de eerste twee gedrukte exemplaren aan mijn deur thuis kwam afleveren, dat me dat meer pakte dan toen ik mijn 1ste boek voor de eerste keer in mijn handen had. 

Waarom vraagt uw zich af? 

Wel, ten eerste is dit boek “Engelen in mijn zolderkamer” opgedragen aan mijn papa, mijne daddy zoals wij thuis zeggen. 

En ten tweede is er moed voor nodig geweest om dit boek tot stand te brengen. 

Niet moed langs mijn kant, maar moed van zo véél verschillende familie’s die allemaal stuk voor stuk geheel spontaan hebben toegezegd om hun toch wel erg persoonlijke verhaal te laten opnemen in “Engelen in mijn zolderkamer”.

Want dit is waar dit tweede boek over gaat. 

Waar gebeurde verhalen van mensen die bij mij thuis zijn geweest voor een reading en op mijn zolderkamer contact hebben gehad met hun overleden dierbaren. 

En het mag gezegd, elk verhaal op zich is een verhaal van verlies,verdriet maar ook van hoop en liefde. 

Met één duidelijke boodschap naar jullie lezers toe.

Dat er meer is tussen hemel en aarde en dat na dit leven we al onze dierbaren mogen terug zien en we dan eindelijk echt thuis gaan komen. 

Verhalen waaruit moet blijken dat ze elke dag nog over onze schouders meekijken ook al zien en voelen we ze niet meer zo tastbaar als toen ze nog hier op aarde waren. 

Ik ben dan ook ontzettend blij dat deze familie’s vandaag aanwezig zijn op de voorstelling van HUN boek. 

Hun overleden broer, zus, dochter, zoon, vader, moeder en echtgenoot hebben ervoor gezorgd dat dit boek vandaag hier voorgesteld wordt. 

Ik heb alleen maar naar deze lieve dierbaren overledenen geluisterd, het doorverteld aan hun familie’s en dan met hun goedkeuring neergeschreven in dit boek. 

Mijn grootste wens is dat ik hun allemaal stuk voor stuk een grote eer aan doe en via dit boek hun overleden dierbaren toch een beetje levend kan houden, want een boek gaat door de eeuwen heen. 

Lieve familieleden van al deze verhalen in “Engelen in mijn zolderkamer”

Het is me dan ook een groot genoegen om jullie zo meteen een persoonlijk gesigneerd exemplaar te overhandigen. 

Mag ik vragen als jullie zo meteen jullie naam horen even tot bij mij te komen. 

Dan rest me nog te zeggen , een dikke welgemeende dankjewel aan jullie allemaal lieve familieleden want zonder jullie was er geen boek geweest. 

En een dikke proficiat vanwege mezelf aan jullie allemaal met de geboorte van jullie boek. Nog een hele fijne avond allemaal, bedankt en tot zo.

En dan was er buiten de boekvoorstelling dat weekend ook nog het engelenweekend dat we ieder jaar organiseren voor het goede doel. 

Elk jaar kijk ik daar zo ontzettend naar uit, vanaf dat je die zaal binnenkomt voel je al een andere energie hangen. 

De engelen zijn dat weekend in volle getalen aanwezig voor al onze gasten. 

Ik krijg heel veel mails met de vraag wat zo een weekend dan wel inhoud. 

Wel het weekend gaat altijd door het laatste weekend van september en in totaal kunnen we zowel zaterdag als zondag 90 gasten ontvangen. 

Al deze gasten kunnen elk uur proeven van diverse spirituele workshops. 

We hebben een ontzettend enthausiast team van mensen die elk op hun manier een specialiteit in het spirituele uitoefenen. 

En onze gasten hebben de mogelijkheid om dat weekend met al die workshops kennis te maken. 

Van handlezen, tarotkaarten leggen, engelenkaarten, mandala kleuren,oorkaarsen, voetreflexiologie, reiki, shakra & auralezen, familieopstellingen, aura-soma, crea, sjamaanse drum, fotolezen, stoelmassage, magnitiseren, shiatsu, regressie,..... 

Kortom een heel mooi gevuld programma waar onze gasten lekker op de reiki tafel mogen gaan liggen en genieten, maar ook waar onze gasten  zelf workshops mogen uitproberen zoals bv door zelf eens oorkaarsen te plaatsen bij iemand anders. 

En ons team is nog steeds op zoek naar andere teamleden. 

Zo zoeken we voor volgend jaar nog enthausiaste mensen die toekomstkaarten kunnen leggen, voetrelexiologie kunnen en daarbij ben ik dringend op zoek naar personen die iets kennen van bachbloesems, bloemlezingen geven en iemand die veel kennis heeft van edelstenen. 

Als uw zo iemand bent, of kent die zuiver bezig is, twee voetjes op de grond graag even een mail naar han@beerendruk.com en met vermelding van jou kennis en gsm nummer zodat ik jou kan contacteren. 

Let wel op al onze teamleden zetten hun schouders in dat weekend gratis ter beschikking, 

want de volledige opbrengst van dat weekend gaat naar vzw Wiebe. 

Zij zijn een organisatie die elk jaar met kansarme kinderen op vakantie gaan. 

Kinderen die nooit vanwege hun thuis situatie de kans krijgen om eens lekker onbezorgd 

te genieten nemen deze dames voor een weekje onder hun hoede. 

Elk jaar voor we met het weekend van start gaan, hoor ik de verhalen van deze dames die me doen stilstaan hoe goed dat mijn en (jullie) kinderen het toch hebben. 

Om jullie een voorbeeldje te geven, de dames van Vzw Wiebe hebben één gezin dat bestaat uit 5 kinderen en deze kinderen gaan allemaal mee op vakantie.

Deze kinderen hebben 1 tube tandpasta voor hun vijfjes voor de hele week. 

2 onderbroeken waar ze het mee moeten doen. 

Er zijn ook kinderen bij die op het strand staan kou te lijden omdat ze enkel een t’shirt met lange mouwen en een dun regenjasje hebben. 

Al deze kinderen worden in de watten gelegd. 

Die lieve dames van Wiebe gaan met hun winkelen, lopen de C&A binnen en zorgen dat deze kinderen een warme jas krijgen voor de winter, ze gaan naar de Zeeman en kopen  een stel onderbroeken voor deze kinderen waar ze dan weer even mee verder kunnen. 

En elk jaar in het begin van de vakantieweek gaan de ogen van deze kinderen groot van verbazing staan wanneer ze te horen krijgen dat ze mogen eten zoveel als ze willen. 

In het begin van de week verdwijnt er hier en daar nog wel eens een broodje in een of andere binnenzak van een broek of jas, puur omdat deze kinderen zich al proviand willen inslaan tegen dat ze honger krijgen. 

Als ze dan even later doorhebben dat ze zo dikwijls kunnen en mogen bijnemen aan tafel van eten dan ze willen zie je hun oogjes groter worden van ongeloof.

Ik heb een enorme bewondering voor al de dames van Wiebe, die zich geheel belangeloos inzetten om al deze kinderen een week te schenken zonder zorgen. 

Geen geldzorgen en honger voor deze kinderen in deze leuke vakantie week en elke dag een beetje sinterklaas spelen dat doen deze dames. 

Je vind ze ook op Facebook onder Vzw Wiebe je moet ze eens opzoeken. 

En onder zo een fantastisch project zetten wij als engelenteam (zoals we ons noemen) graag onze schouders. 

Ook dit jaar gaan we een mooi bedrag kunnen schenken. 

Hoeveel dat gaat zijn laat ik jullie zo snel mogelijk weten als alle kosten zijn berekend. 

En dan heb ik ook nog het voorrecht om op dit weekend een reading in groep te gaan geven. 

Zowel op zaterdagavond en zondagmiddag mag ik gaan voelen en doorgeven aan onze gasten wie van hun dierbaren overledenen daar aanwezig is en iets aan hun kwijt wil. 

Wat ik persoonlijk in mijn engelenkamer thuis doe, vergelijkbaar zoals al de verhalen in mijn nieuwe boek, zo mag ik dat dan voor een groep van ongeveer 90 personen doen. 

Iets wat ik heel graag doe en elke keer ook wéér super spannend vind. 

Maar elke keer haal ook ik hier ontzettend véél voldoening uit puur omdat het telkens iedere keer opnieuw voor alle mensen die een boodschap mogen krijgen ook een stukje verdriet loslaten is. 

Dingen plaatsen die al zolang een vraagstuk waren in hun leven, maar vooral het gevoel van liefde voor elkaar en dat als ons aardse leven hier voorbij is ze elkaar dan ook terug in de armen mogen sluiten. 

Dit was ook de drijfveer wat mijn tweede boek betreft. 

Lezers duidelijk maken dat er meer is tussen hemel en aarde maar vooral dat onze overleden dierbaren elke dag in onze nabijheid vertoeven, dat ze elke dag over onze schouders meekijken. 

Ik denk en hoop dat ik mag zeggen dat ik samen met al de engelen en de familieleden die hun persoonlijke verhaal hebben laten opnemen in mijn boek daar meer dan in geslaagd ben. 

DE ENGELEN HEBBEN ERVOOR GEZORGD DAT HET EEN  WEER PRACHTIG BOEK IS GEWORDEN !!!

En dan zijn er veel mensen die regelmatig vragen stellen wat mijn engelencursussen betreft. 

En ook via dit blog wil ik daar even wat duidelijkheid over scheppen.

Ik heb de engelencursus uit eigen ervaring geschreven en wordt ook door mezelf gegeven. 

De cursus bestaat uit 5 lessen gegeven in 5 achtereen volgende weken.

Deze vinden plaats ofwel op dinsdag, woensdag of donderdagavond tekens vanaf 20 uur. 

Bij deze lessen zit inclusief het lessen pakket en een steen. 

Je leert op de cursus van alles, bv. tekens vragen aan de engelen deze ook krijgen en begrijpen. 

Kleine stukjes meditatie’s, oude patronen loslaten, en energie naar je toe trekken. 

Engelenkaarten leggen, een avondje met jullie overleden dierbaren praten, je leert je gids kennen,aura’s aanvoelen en lezen...

Kortom een goed gevuld programma. 

Moest je zin hebben om zo een cursus te volgen kan je je inschrijven. 

Opgelet er is een wachtlijst. 

Graag dan je mail naar han@beerendruk.com met vermelding engelencursus , jou naam en gsm nummer vermelden. 

Vanaf dat er nieuwe datums starten en er plaats is in de groep krijg je een persoonlijke mail van mij.

Wees er wel snel bij want de plaatsen zijn beperkt. 

Tot binnenkort

Warme engelengroet, 

Han.

16-10-2012 om 16:09 geschreven door han  

November 1986 op 15 jarige leeftijd kreeg ik verkering met Perry. 

De zomer die daarop volgde had Per het plan opgevat om enkele dagen naar de zee te gaan. 

Omdat ik maar 16 jaar oud was, vroeg Per of ik eens bij mijn ouders wou polsen of er een mogelijkheid bestond of dat uberhaupt wel kon geregeld worden. 

Ik ga het nooit vergeten op een zondagmiddag toen ons moeder boven aan de strijk bezig was, trok ik mijn stoute schoenen aan en stapte om mijn vader af. 

Heel voorzichtig vroeg ik of hij het zag zitten dat zijn dochter op 16 jarige leeftijd enkele dagen naar de zee mocht gaan met haar toen 23 jarige vriend Perry genaamd. 

En ons vader zou ons vader niet zijn als hij volgende woorden niet zou uitgesproken had. 

“ Naar de zee? Naar de zee? Wie gaat er nu nog naar de zee? Je gaat toch op zijn minst naar Spanje hé Han. 

Mijn gezicht kreeg een smile van een breed-smoel-kikker, en na dat ik mijn lieve vader om de nek gevlogen was konden de voorbereidingen beginnen.binnen enkele uren was alles in kannen en kruiken. 

Het kon me niet snel genoeg gaan. 

Per is jaren diepzeeduiker geweest en had een camionettte die omgebouwd was tot mobile home. 

Met dit busje zijn we 10 heerlijke dagen richting Platja D’aro (Spanje) getrokken. 

Zo ben ik opgevoed door mijn vader, hij had een immens vertrouwen in mij.

Heerlijke man, een vader uit de duizend.

In het jaar 2008 na jaren op vakantie te zijn gegaan op hotel, chambre d’otes, ed ...had Per terug zin om na al die jaren terug een Mobile-Home te huren. 

Zo gezegd, zo gedaan Mobile-Home gehuurd, halve volks verhuis gedaan om dat ding vol te stoppen met alle mogelijke huishoudtoestanden, eten, kleding, speelgoed en poetsmateriaal en we vertrokken. 

Brett en Nette zagen het helemaal zitten. 

We zouden richting Frankrijk trekken en daar het een en ander gaan bezichtigen. 

Terwijl we langzaam richting route de soleil tufte was het verschrikkelijk koud. 

Het waaide, het regende, het hagelde, in ieder geval geen pretje om in dit weer onze vakantie door te brengen. 

Per keek mij aan, ik keek hem aan en hij zei, wat denk je rijden we door tot we zon hebben? 

Goed plan, rijden met die kar en we zien wel waar we stoppen. 

Onderweg op de autostrade moest ik plots aan onze eerste reis naar Platja D’aro denken. 

Wat denk je Per vroeg ik: zullen we onze eerste camping van toen eens gaan opzoeken? 

Zullen we na.... en snel telde ik de jaren terug, zullen we na 21 jaar eens terug rijden naar de plek waar we voor de allereerste keer op vakantie zijn geweest. 

Ons Nette moest lachen en zei “ OMG Brett ze gaan weer romantisch doen”  )))

Dus zo gezegd zo gedaan. 

We reden richting Platja D’aro. 

In die tijd was ik ook al met de engelen bezig, maar hield ik het meer voor mezelf. 

Tijdens onze rit zag ik met regelmaat van de klok vrachtwagens voorbij komen die aan de achterzijde van hun vrachtwagen het woord “KöGEL” hadden staan. 

Het is het merk van de oplegger, maar iedere keer als we zo een vrachtwagen passeerde en ik het woord  las moest ik aan echte kogels denken. 

Ze danste zelfs voor mijn gezichtsveld op en neer. 

Mijn intuitie vertelde me dat onze vakantie in Spanje hier iets mee te maken zou krijgen. 

Ik wist dat we veilig waren en dat ik me niet ongerust moest maken over mijn gezin, maar elke keer dat we zo een vrachtwagen passeerde was er dat beeld van kogels die in een geweer thuis hoorde. 

Na een aangename reis kwamen we s’avonds in het gezellige stadje van Platja D’roa terecht. 

We hebben ons op de camping in de schemer van het maanlicht zomaar willekeurig onder een boom geparkeerd, douche genomen en zijn gaan slapen. 

Toen we s’morgens aan onze ontbijttafel zaten kwam de buurman met een vuilzak langs gelopen. 

Terwijl hij onze ontbijttafel passeerde sprak hij vriendelijk ons een goedemorgen toe en deponeerde even later zijn vuilzak in de container.

Toen hij terug langs gewandeld kwam stopte hij aan onze tafel en vroeg of mijn man Perry bij de brandweer was.  

Je kon niet langs de t’shirt kijken die hij droeg met Brandweer Bree op dat was wel duidelijk.

De mannen raakte gezellig aan de praat en twee uur later stond de camping tafel nog steeds vol ontbijt en zaten we nog gezellig te praten. 

Jan was afkomstig van Boom en had samen met zijn vrouw Sarah twee kinderen, Toon en Mieke. 

Ik had Sarah al enkele keren haar hoofd langs hun caravan zien uitsteken, om te zien waar haar man Jan toch bleef. 

Na drie uren ben ik me gaan voorstellen en haar verteld dat onze mannen niet uitverteld geraakte en of ze zin had om erbij komen te zitten. 

Dat had ze wel. 

Ik ruimde snel de ontbijt tafel op want ondertussen was het al tijd voor een aperitiefje. 

Het klikte met dit gezin en ook onze kinderen waren binnen de korstte keren vertrokken met ravotten. 

Na enige tijd vroeg ik aan Jan wat voor werk dat hij deed, maar hij ontweek mijn vraag een beetje met een flauw lachje. 

Wel zei hij, eigenlijk mag ik dit niet vertellen en doe ik dit ook nooit omdat k dit uit veiligheid voor mezelf niet mag, maar aangezien je man bij de Brandweer is denk ik dat ik het nu wel kan. 

Mijn vrouwelijke gezonde nieuwsgierigheid was gewekt en keek Jan aan met een blik van “Nu gaan we het krijgen”.

Ik werk voor de “SI” Han, (vroeger waren we groep Diane”) en ik moet voor mijn werk gangsters oppakken. 

We zijn die mannen die je soms op televisie ziet met een zwarte kapmuts over hun hoofd.

Daarbij ben ik wapenexpert/ leraar en train ik mijn collega’s in schietoefeningen en dergelijke. 

Per keek me aan met een blik van “NO WAY”, ik daarentegen kreeg een “BIG SMILE” op mijn gezicht. 

Vandaar dat ik de hele rit vanaf Lyon kogels had zien dansen voor mijn ogen elke keer als er een vrachtwagen met het woord “KôGEL” voorbij kwam.

Ik heb Jan het verhaal verteld wat ik onderweg had voorspeld en hij leek oprecht geînteresseerd. 

We hebben het in die veertien dagen ook nog regelmatig samen over de engelen gehad en ondertussen heeft hij ook al mijn eerste boek gelezen. 

Onze kinderen konden het heel goed met elkaar vinden en ook Sarah was een toffe , vlotte dame waar ik een aangename tijd mee had. 

Na de vakantie ging iedereen weer naar de normale dingen van de dag en belde we wel eens sporadisch met elkaar en enkele keren hebben we afgesproken. 

Maar that’s it, ondanks iedereen zijn drukke bezigheden hoorde we elkaar een hele lange tijd niet meer. 

Tot nu, augustus 2012 , we vertrekken op vakantie eerst enkele dagen Frankrijk wat toeren met de Vespa’s in Baine en de D’ardeche.

Ik weet niet of uw zich het verhaal herinnerd van onze vleugels in de wolken van vorige zomer (Zie verhaal cadeautjes bij de vleet) op dit blog. 

Maar ook dit jaar wil Nette een teken van de engelen dat ze met ons mee zijn met vakantie. 

Ik vraag haar welk teken dat ze wil zien en ze vraagt een hart in de wolken. 

De eerste dag gebeurd er niets, terwijl we van Baine naar de D’ardeche rijden zien we geen enkel hart in de wolken. 

Als we dag erna vertrekken zegt Nette, mama we hebben ons teken nog niet gehad zouden ze dan niet mee zijn? 

Ik voel tot in mijn kleinste teen dat het teken vandaag zal komen en vertel Nette dat ze nog wat geduld moet hebben, dat het er zeker aan komt maar dat de engelen wel meer mensen moeten helpen dus alles op zijn tijd.

Enkele uren later rijden we van de autostrade af en terwijl we het binnenland inrijden. 

Nette zit te zingen in de auto en plots stopt haar toch o zo mooie keelgeluid ;-)

Mama kijk daar: 

“Boven de weg staat een kabel gespannen tussen twee huizen in, je kan het vergelijken als de straatverlichting die ook opduikt tijdens de kerstperiode in de stad. 

In het midden van de kabel zijn met een soort ijzeren vlechtwerk enkele krullen aan elkaar gevlochten en aan de linkse en rechtse zijde van deze krullen hangt statig een enorm groot ijzeren hart. 

De harten zijn open en? door beide harten kan je zo de wolken zien. 

Yes roept Nette, ze zijn mee en zingt lustig op (zuivere ???) toon verder. 

Helaas hebben we er geen foto van kunnen maken, we kregen de camionette niet meer gedraaid in de smalle straatjes van het dorp en moesten nog enkele kilometers voor we aan ons hotel waren. 

Na twee heerlijke dagen D’Ardeche en een fijne ontmoeting met Ronny en Jip (waar ik mee afgesproken had om mijn eerste boek langs te brengen zouden we zaterdag doorrijden naar Spanje. 

We kozen ervoor om een heel stuk door de bergen te rijden en zo een stuk autostrade achter ons te laten. 

En wat kom ik tegen in the middle of nowhere? 

Ja Ja, na vier jaar opnieuw een vrachtwagen met “KôGEL” erop. 

Uren hebben we gereden geen kat tegengekomen maar wel dit logo en weer dansen de kogels voor mijn ogen. 

Ik vertel Per dat ik er niet van zou staan kijken als Jan en Sarah ook weer in Platja D’aro zijn. 

Dat zou straf zijn zegt Per, bel ze eens Han.

En zo gezegd, zo gedaan , na enkele beltonen neemt Jan de telefoon op. 

Hey Han hoe is het? vraagt hij . 

Heel goed en met u? 

Alles goed. 

Waarvoor bel je?

Zeg Jan waar hang je uit? vraag ik op nogal nonchalante toon. 

Onderweg naar Platja D’aro zegt hij waarom? 

Nu weet Jan, door onze vele gesprekken die we al hadden over de engelen waar ik mee bezig ben en vraagt langs zijn neus weg “ Danste er weer kogels voor je ogen dat je dat vraagt” ?.

Ik begin te lachen en vertel hem dat het inderdaad zo was. 

Dat we al bijna aan de Spaanse grens zitten en hij laat op zijn beurt weten dat als alles vlot verloopt hij er morgen zal zijn. 

Hij zit op dat moment ter hoogte van Luxemburg.

We spreken af dat hij belt als ze er zijn en dat we dan zondagavond samen gezellig gaan uiteten. 

Als de kinderen horen dat Toon en Mieke morgen aankomen in Spanje vinden ze dat geweldig leuk. 

We zijn deze vakantie regelmatig samen gaan eten, shoppen en zwemmen en hebben het ontzettend samen naar onze zin gehad. 

De verloren tijd is weer helemaal ingehaald.

En dan heb ik nog heugelijk nieuws te melden aan uw lieve lezer en sympathisant van de engelen. 

Op 29 september is het zover. 

Dan zal mijn tweede boek  “ Engelen in mijn zolderkamer” te verkrijgen zijn. 

Je kan hem via dit blog bestellen (zie aan de rechtse zijde op dit blog op de home pagina. Of via han@beerenduk.com 

Kostprijs is 20€ exclusief verzendkosten en zodra de storting binnen is schrijf ik als je dat graag hebt een persoonlijke boodschap in het boek en wordt het boek met de post verstuurd. 

Hopelijk hebben jullie er net zoveel leesplezier aan als mijn eerste boek. 

Ik heb hem in ieder geval dikker gemaakt dan de vorige en telt welgeteld 100 pagina’s meer. 

Tot binnenkort. 

Warme groet en heel veel engelen aan je zijde voor de komende tijd. 

x Han.

06-09-2012 om 16:25 geschreven door han  

Lieve engelenvrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik jullie allemaal bedanken om zo massaal mijn blog te komen lezen.

We zijn gestart op 14 April 2011 en hebben nu al meer dan 9000 bezoekers gehad.

Wat wil zeggen dat in nog géén jaar tijd, ik een gemiddelde heb van om en bij de 800 lezende engelenvrienden per maand.

Waarvoor mijn oprechte dank.

Iets waar ik heel fier op ben, maar ook een heel duidelijk teken dat mensen graag vertoeven in de sfeer van de engelen.

Gebeten zijn zeg maar, door alles wat met de engelen te maken heeft.

Awel lieve lezers allemaal, ik ben blij dat ik een héél klein stukje mag meewerken aan hun “engelen” verhaal.

Nu het blog is daar vooral op gebaseerd, op alles wat met die lieve engelen te maken heeft.

Maar soms, héél soms mag er ook wel eens een uitzondering gemaakt worden.

En nu is zo een moment daar.

Vandaag zondag 25 Maart 2012 wordt mijn grootmoeder 100 jaar.

Deze hele gebeurtenis werd zaterdag 24 maart 2012 dik in de verf gezet.

Mijn grootmoeder Eliza Reijners is een kranige madam.

Nog héél goed bij verstand, alhoewel haar oren niet zo heel goed meer willen meewerken en haar ogen het wat laten afweten is mijn eigen Bomma toch wel een plantrekker.

Op tijd en stond drinkt ze nog graag een glaasje wijn en een Portoke slaat ze zeker niet af.

Ze zit geregeld nog op haar hometrainer te fietsen, en als ik dan bij haar op bezoek ben moet ik haar altijd zeggen hoeveel kilometers er op haar kilometriek staan.

Volgens mij is ze met haar hometrainer al een paar keer op en af naar Spanje gefietst, de tel is in ieder geval niet bij te houden.

Ik mag wel zeggen dat mijn Bomma van een sterk ras afkomstig is.

Ze had 4 broers waarvan de jongste gestorven is op een leeftijd van 86 en een van haar andere broers Nonk Jef zat nog in de Kersenboom toen hij 92 was.

Ik heb mijn overgrootmoeder nog gekent ze is 96 mogen worden, ik kan dus met trots zeggen dat ik van 4 geslachten kom. 

En nu ik zelf een mooie spontane spring-in-het-veld-dochter heb is ook zij heel trots dat ze haar Grote Bomma (zoals ons Nette haar noemt) kent en ze zelf tot de 4 geslachten behoort.

Gisteren was het dus zover, Bomma had er echt naar uitgekeken.

Ze had zich zelfs helemaal in het nieuw gestoken.

Naaister erbij gehaald , in ieder geval zag Bomma eruit als een plaatje.

Toen ik naar haar kamertje boven ging in het rusthuis waar ze verblijft, hebben Bomma, Mama , Nette en ik even de tijd genomen om rustig een foto te maken van ons als 4 geslachten op haar gezegende leeftijd.

Toen ik binnen kwam zei ze, Aha Han: en hoe vind je mijn nieuw kostuum ?

En mijn haar? ik ben gisteren naar de kapper geweest.

Mijn Bomma een trotse vrouw .

Na de foto’s gemaakt te hebben zei ze en nu vliegen we erin.

We zijn dan samen met de lift naar onder gegaan, waar heel haar familie, vrienden, kennissen en medebewoners van het rusthuis haar met veel applaus onthaalde.

We hebben eerst een mis gehad en tijdens deze viering zag ik Bompa heel kort bij Bomma staan, en hij had een hand op haar schouder gelegd.

Ook waren er 2 broers van de 4.

De andere 2 heb ik niet gezien, misschien zaten de in de kersenboom geen idee. ;-)

Ook was Kurt er een overleden kleinkind van Bomma die heel gewoon Bomma een kus gaf en er toen voor koos om in een hoekje alles op zijn gemak te bekijken.

Het was een mooie viering en na de officiele foto’s voor de krant is de hele stoet richting Gemeente huis van Bocholt gegaan.

Daar werd ze opgewacht door Dhr Burgemeester en werden de officiele speeches vergezeld met een hapje en een drankje.

Ook was eer foto van Koning Albert en Koningin Paola met felicitaties voor Bomma.

Ook had ik een tekst (die ik ooit ergens had gehoord) een beetje aangepast en al haar achterkleinkinderen hebben hier aan meegewerkt.

Je moet je voorstellen dat Bomma een emmer op haar schoot kreeg , haar achterkleinkinderen stopte hier telkens een centje in, maar uiteindelijk was de emmer leeg.

Ik wil jullie deze tekst niet onthouden, misschien kunnen jullie hem ooit zelf wel gebruiken voor één of ander feest.

Dus eerst geld in de emmer, daarna er weer uithalen (dit beeld moet je je voorstellen om de tekst te begrijpen)

Lieve Bomma,

100 jaar oud niet te geloven

dat uw al zover bent gekomen.

We gaan niet lang toneel spelen,

beter nog we komen iets uitdelen.

Deze dag is duur en kost veel geld,

Bomma heb je wel genoeg besteld?

We denken dat u het niet goed stelt,

Dus geven we uw alvast wat kleingeld.       (er wordt 1€ in de emmer gestopt)

Op de dag vandaag met sterke inflatie

Geeft 1€ ook geen gratie,

Het feest voor uw 100 jaar is natuurlijk veel meer waard

Daarom 10 euro dat bent uw vast wel waard.          (10 euro in de emmer)

Alle gasten dat hoeft niemand af te vinken,

Kunnen allemaal goed eten en nog beter drinken,

Daarom lieve Bomma,

een briefje van 20 euro zou ook niet gek klinken.    ( 20 euro .......)

Bomma dat had uw van ons niet gedacht,

We willen uw 100 jaar vieren tot een gat in de nacht.

Wat moeten we een honderd jarige nog geven?

Pillen voor te slapen ? een nieuw gebit ? dan ben je zo weer top ?

Maar nee lieve Bomma we geven er nog eens 50 euro bovenop.

Je ziet Bomma we geven niets om geld,

maar hopen wel dat uw straks tournee generale besteld.

Bang dat uw dat niet kunt betalen?

Alé dan, we gaan nog eens 100 euro bijhalen        

Uw blijde groet s’morgens, o wat een geluk,

dan kunnen de verpleegsters en de nonnen hun dag niet meer stuk.

Dus geven wij uw voor deze grimas

200 euro dat komt wel van pas.

Bomma , Uw hebt toch altijd maar geluk, 

al honderd jaar aan één stuk.

Wil uw ons,u bankrekening heel laten.

Hier 500 euro om dat goed te praten.

Och Bomma wat bent uw toch met al dat geld,

Het is een kleinigheid dat telt.

Daarom zijn we ons aan het bedenken,

Die 500 euro moet uw ons maar terug schenken.       (500 euro terug uit de emmer halen)

Lieve Bomma, zoals uw ziet,

hebben we ons allemaal in het nieuw gestoken.

En zijn aardig in onze portemonee gedoken.

En Bomma uw heeft toch een brede rug, 

We nemen die 200 euro ook maar terug.               (200 euro uit de emmer halen)

Wij zijn niet de enigste op uw feest

en denken , die andere hebben ook wat te schenken.

die 100 euro heeft niet van doen, 

uw heeft toch genoeg poen.                   (100 euro ......)

Wat zouden we uw schenken?

We zouden ons morgen toch gaan bedenken

Schrijf het maar op uw brede rug,

Onze 50 euro pakken we ook terug.

Laatst zijn wij twee naar de Potter in Bree geweest, 

Spaghetti gaan eten, wat een feest, 

Uw moet mij nog wat naft betalen,

dus die 20 euro kom ik ook even halen.

Een turk zet zijn vrouw naar zijn hand,

dus Bomma uw zit in het verkeerde land,

De verpleegsters in het rusthuis, moeten steeds voor uw draven,

Dus hier die 10 euro voor dat stel slaven.

Daar zit uw nu met die 1 euro munt,

Waar uw ook niet veel mee kunt,

Dus doe maar niet stug, 

Die 1 euro gaat ook terug.

Lieve Bomma, alle gekheid op een stokje,

het is zo fijn eens iemand te plagen die je zo graag ziet,

en één ding vergeten wij niet.

Al 1OO jaar bid uw voor jan en alleman,

daarom dat er nog net een paternoster af kan.    ( paternoster afgeven)

Uw heeft 4 kinderen her en der over het land verspreidt,

waarvan uw met 6 kleinkinderen werd verblijdt.

Die kregen ook weer kinderen bij de vleet,

7 achterkleinkinderen zover ik weet.

Bomma het is maar om te zeggen dat we uw echt graag zien,

en vandaag mag iedereen het letterlijk zien.

We zijn blij dat uw al zolang bij ons bent,

en ons met kerst op een centje verwend.

Maar tenslotte draait het daar niet rond,

We houden van een geintje ter tijd en stond,

We willen u echt wel bedanken, voor wat u voor ons betekent,

en dat is heel veel dat u daar maar op rekent.

Een boekéké bloemen van al uw kleinkinderen en achterkleinkinderen, 

kon er als laatste nog net vanaf,

en nu denkt u dat is straf,

maar ik beloof u straks op het avondfeest ga ik met u een walske draaien,

er komen nog twee accordeonisten op uw feest straks de boel begaaien.

Lieve bomma en nu zijn de cadeaus echt op,

maar voor ons lieve bomma bent u echt top,

dikke kussen van ons allemaal,

verjaar nog maar eens 100 maal.

Bomma moest lachen met deze tekst en ook de tijdslijn die was opgesteld ivm haar leven deden regelmatig een glimlach op haar lippen verschijnen.

Mooie herinneringen over haar jeugd, schooltijd, de café die ze 40 jaar heeft gehad samen met Bompa ......

Tijdens de receptie zag ik een neef van mijn mama “Rudi”.

We hadden het over de engelen, daar hij er ook heel erg mee bezig is.

Aanvankelijk zou hij enkel op de receptie aanwezig zijn tot plots mijn moeder doodleuk aan hem komt vragen of hij het ziet zitten om mee met de familie aan tafel te gaan. 

We kijken elkaar aan en ik zeg tegen Rudi, “ons engelen willen precies dat onze spirituele “receptie date” nog niet mag aflopen.

Dus is hij gezellig meegegaan richting Kerkpleintje in Reppel waar heel de familie aan de tafel ging.

We hebben er een gezellige babbel gehad over de engelen en Rudi vertelde me (hij is al jaren met muziek bezig) dat hij benaderd was door iemand die hem gevraagd had om meditatiemuziek te schrijven.

Zo zie je maar iedereen een puzzeltje in het grote geheel, ieder op zijn unieke manier iets betekenen voor een ander.

Deze morgen had ik al een mailtje van hem, waarin hij mij bedankte voor de leuke babbel en de gezellige ontmoeting.

Zo genoten schreef hij, van het prachtige feest en de mooie energie die er hing,ben echt dankbaar.

Graag gedaan Rudi ,inderdaad blij je ontmoet te hebben en het gevoel dat jij deelde in je mail is wederzijds.

En ik? Ik ben mijn belofte met Bomma nagekomen.

Ik heb met de 100 jarige een walske gedraaid tijdens het optreden van de twee accordeonisten.

Al de oude liedjes van “daar bij die molen” tot “Limburg, Limburg Alleein” ....... zitten weer allemaal fris in mijn kopke voor de komende tijd.

Bomma heeft regelmatig heel hard meegezongen, en ook haar achterkleinkinderen gingen helemaal op in het feestgedruis.

Leuk om te zien dat dat jonge grut, de beats niet altijd nodig heeft om muziek goed te vinden.

Lekker gegeten buikje vol en als slot ijstaart van de Potter, waar Bomma zo gek van is.

Als jong meisje at ze dit ijs al met héél véél smaak op en nu zo vele jaren later is dat de afsluiter van haar 100 jarig feest.

Ik heb na de taart nog een Limocello op haar gedronken.

Schol Bomma op naar de volgende.

En tot slot nu ik dit hier zo allemaal neerschrijf, zijn de engelen er toch wel geweest.

Bompa, Kurt, de twee broers van Bomma en het gesprek met Rudi over de engelen.

Ze zijn nooit ver weg.

Bedankt voor het fijne mooie feest en Bomma :

ICH ZEEN OCH HEEEEL GEEER  XXX

Fijne engelentijd lieve vrienden en tot binnenkort 

warme groet, 

Han 

25-03-2012 om 13:00 geschreven door han  

26-02-2012 om 21:46 geschreven door han  

Lieve engelen vrienden allemaal, 

Eerst en vooral wil ik me een beetje verontschuldigen dat het iets langer heeft geduurd dan normaal, om dit verhaal op het blog te krijgen.

Reden? 

We hebben in de verbouwingen gezeten, er is op zolder een (en zo is ie officieel gedoopt)  Angel Room gebouwd.

Ik liep al een tijdje met het idee in mijn hoofd dat het wel leuk zou zijn om een eigen stekkie te hebben waar ik met de engelen kon bezig zijn.

Ik was het eerlijk gezegd een beetje moe om dat de hele tijd in mijn woonkamer te doen, kwestie van toch een beetje privacy te hebben.

Ik had tegen niemand iets erover gezegd, ik had eerder de gedachte zowat een loopje met me laten nemen om ze daarna weer te laten varen.

Ik had wel met de engelen afgesproken dat als de tijd ervoor rijp was ze maar iets op mijn pad moesten brengen waar ik dan met hun mocht gaan werken.

Niet lang erna (ik denk ongeveer goed 2 maanden) zegt Perry mijn echtgenoot dat we maar eens prijs moeten laten maken voor een nieuw dak.

We hebben een huis gekocht van het jaar 1963 en het dak was echt wel aan vernieuwing toe.

Zeker nu je nog aanspraak kon maken op een renovatie premie wat de isolatie betreft vond Per dat we er echt werk van moesten maken.

Zo gezegd, zo gedaan, en er werd een prijsofferte aangevraagd.

Toen de offerte binnen werd gebracht vroeg Per hoeveel het extra zou kosten als we langs de achterzijde een dakkapel zouden maken waardoor we de ruimte zouden vergroten. 

Ik dacht bij mezelf wat zegt die nu? Nog een kamer bij waarom dat?

Hij moet het aan mijn blik hebben gezien want doodleuk zei hij:

“Ja schatje is dat niks? Dan kan je daar je engelen kamer van maken”

Ik was met stomheid geslagen (ja geloof mij, ze kunnen me ook nog met momenten echt van mijn sokken blazen)

En zo geschiedde dat we enkele weken in het stof hebben gezeten, om tot een hele mooie warme engelen ruimte te komen.

We hebben een nieuw dak geplaatst, de hele zolder leeg gehaald (niet normaal wat een mens allemaal bewaard) er zijn nieuwe gyproc muren in de plaats gekomen , er is volle bak geschilderd , we hebben een verwarming geplaatst en leuke meubels naar boven geschouwd.

Resultaat ? 

Een prachtige engelenkamer waar ik mijn readings kan doen, en de cursussen kan geven.

De eerste cursussen hebben er al plaats gevonden en de readings vinden er ook al plaats.

Zoals de reading van Annemieke bijvoorbeeld.

Ze kwam helemaal vanuit Anderlecht naar me toe.

Toen ze boven op de engelenkamer aan een tasje koffie zat zei ik

“ Zullen we er maar eens aan beginnen dan? want er staat hier een grootmoeder die je vanalles wil vertellen.

Hoe weet jij dat ik voor mijn grootmoeder kom zei Annemieke.

Awel omdat ze hier staat zei ik tegen haar.

De grootmoeder vertelde dat Annemieke bij haar thuis zo goed als groot gebracht was, dat ze een hele ontzettende close band hadden gehad met hun drietjes. 

Zij, Annemieke en haar man waren zes handen op een buik geweest.

De oma liet weten dat Annemieke zeer binnenkort iets nieuws in haar leven zou gaan doen.

Iets waar ze haar draai heel goed in zou gaan vinden, een nieuwe job?

Ik wou dat ik Annemieke haar gsm nummer hier kon noteren zodat jullie dit verhaal kunnen controleren.

Maar in het begin van deze week belde ze me op met de mededeling dat ze een nieuwe job aanbieding had gekregen.

En dat het gewoon als een cadeautje uit de lucht was komen vallen.

Ze had op een beurs gestaan, en er hadden haar mensen bezig gezien terwijl ze haar product had staan aanprijzen.

En deze mensen waren zo overtuigd van haar kunnen dat ze haar aanspraken of ze het zag zitten om voor hun firma te komen werken.

Annemieke moest onmiddelijk aan haar grootmoeder denken die het had verteld toen ze bij mij was.

Voor haar een extra teken dat deze warme goede vrouw ook van hierboven goed voor haar wou zorgen.

In ieder geval voelt de engelen kamer goed aan om in te werken, om de boodschappen door te kunnen geven.

En dat is voor mezelf zeer belangrijk.

Dat de boodschappen goed zijn, en vooral duidelijk.

Zoals het verhaal van Wendy, ze had bijna 11 maanden moeten wachten eer ze bij me terecht kon.

Toen ook zij aan een tasje koffie zat en me een pet gaf, was ik even van de kaart.

Ik voelde onmiddelijk dat hier meerdere personen iets mee te maken hadden.

Heel voorzichtig vroeg ik of ze alles wilde weten, maar Wendy was zeker van haar stuk. 

Ja hoor sprak ze je hoeft niets te verzwijgen.

Is dit een verboden liefde, vroeg ik?

Ik bedoel (en ik wikte en woog mijn woorden nog eens extra)

Is hier een relatie die de buiten wereld niet mag zien?

Ja zei ze dat klopt.

Maar niemand heeft ooit geweten dat er echt iets was, zei de persoon achter de pet, er zijn vermoedens geweest, maar nooit bewijzen dat wij een relatie hadden.

Deze man aan wie de pet toe behoorde had een ontzettende liefde voor deze vrouw.

Hij had nooit afstand genomen van zijn wettelijke echtgenoot, omdat hij dat omwille van zijn kind absoluut niet kon.

Hij was op korte tijd zo ziek geworden dat hij van zijn andere liefde namelijk Wendy die bij mij op de zetel zat nooit geen afscheid heeft kunnen nemen.

Maar hij vertelde wel dat ze ooit echt bij elkaar zouden komen.

Hij vroeg Wendy om te denken aan die dag dat ze samen gingen duiken in Mol aan het zilvermeer.

Die dag was er een om te koesteren zei hij. 

Wendy beaamde dat ze inderdaad op gestolen momenten eens waren gaan duiken, en dat die dag die ze samen mochten doorbrengen er een was om nooit te vergeten.

Het was een warme relatie die toch vele jaren stiekem had plaats gevonden.

Een die hem nauw aan het hart lag, en ondanks dat ik het niet zo begrepen heb op mensen die stiekem dingen achter iemands rug doen, kon ik me wel een beetje verplaatsen in de situatie van deze man.

De liefde die ik doorkreeg als ik de pet in mijn handen had, was er een op zielsniveau.

Ik hoop dat ik Wendy een beetje rust heb mogen brengen en vooral duidelijkheid dat hij haar echt niet vergeten was en ze ooit in het echt openbaar mochten samen zijn.

En wat ik hoop? 

Dat ik nog heel veel mooie boodschappen mag doorgeven in mijn nieuwe engelen kamer.

Wil je er ook eens een reading of cursus meemaken?

doe gerust even een mailtje, 

Warme engelen groet, 

Han Beeren x

31-01-2012 om 22:52 geschreven door han  

04-12-2011 om 22:36 geschreven door han  

03-10-2011 om 22:19 geschreven door han  

Lieve Engelenvrienden allemaal, 

04-09-2011 om 23:49 geschreven door han  

Lieve vrienden allemaal.

Ik heb beslist om voor jullie een blog bij te houden.
Op deze blog zal ik op geregelde tijden dingen posten die te maken hebben met mijn boek"En toen kwamen de engelen".
Ik zal jullie via deze blog bijvoorbeeld op de hoogte houden over de invloed die het boek op ons leven heeft. Wat het allemaal op mijn pad brengt. Maar meer nog hoe het is om met de engelen in contact te mogen zijn. Hoe zij ons leven blijvend verrijken, iedere dag opnieuw. Hoe het is om te kunnen leven in hun inspirerende gezelschap. Ik heb de laatste tijd nogal in de mediabelangstelling gestaan. Dat was best wel leuk. Maar langs de andere kant vond ik het jammer dat telkens de nadruk gelegd werd op het praten met dierbare overledenen. Dat hoort erbij. En het is hartverwarmend om te zien hoe mensen hier vertrekken met een blij gemoed. Hoe ze antwoorden gekregen hebben op prangende vragen. Maar dat is niet de essentie. Het is veel meer dan dat. Ik wil jullie vertellen over het geschenk dat ik heb mogen ontvangen door het contact met de engelen. Over het diepe gevoel van geluk, tevredenheid en geborgenheid dat begon toen ik bevangen werd door die stralenbundel en dat nooit meer is weg geweest.  

Binnenkort meer !
Warme groet !
Han Beeren 

14-04-2011 om 00:00 geschreven door han