Enkele maanden geleden namelijk op 12 april was ik te gast bij een dame uit Neeroeteren.
Ze had een avond geboekt om een groepsreading bij haar thuis te laten doorgaan.
Na het lange wachten van enkele jaren was het uiteindelijk zover en op een vrijdagavond reed ik samen met Per richting haar huis.
Een prachtig huis, mooi ingericht een totaal volledige nieuwbouw, daar kwam ik terecht.
Die avond waren er 12 mensen uitgenodigd en na iedereen de hand te hebben geschud mocht ik op de slaapkamer van deze dame mijn verbinding met onze overleden dierbaren gaan maken.
Ik was nog niet half begonnen of er stond al een man langs mij in de slaapkamer.
Hij maakte zich kenbaar aan me en vertelde me dat zijn vrouw onder in de woonkamer aanwezig was.
Hij liet me ook weten dat hij zich wel op een heel bijzondere en duidelijke luide manier kenbaar zou maken want hij hield wel van een grapje liet hij me weten.
Ik sprak in gedachten terug naar hem en liet hem weten dat hij alles wat hij wou vertellen die avond duidelijk aan me mocht laten weten en dat hij doen mocht wat hij wou.
Als het maar netjes bleef zei ik erbij.
Hij stond stil langs me en liet mij in alle rust verder mijn verbinding met hierboven afmaken.
Tien minuten later was ik klaar en ging terug via de trap naar beneden naar de woonkamer waar iedereen vol ongeduld zat te wachten wat de avond zou brengen.
Ik stelde me wat persoonlijker voor en liet de dames in de woonkamer op de bank weten wat ze van zo een avond mochten verwachten.
Iedereen luisterde gespannen af en ik verzekerde hun ervan dat het een warme, mooie avond zou worden met boodschappen voor ieder van hun.
Voor ik van start zou gaan vertelde ik ook wat er juist op de slaapkamer gebeurd was.
Dat er een man langs me had gestaan die vertelde dat zijn vrouw vanavond aanwezig was.
Dat hij van grapjes hield en dat hij duidelijk en luid van zich zou laten horen die avond.
Mijn woorden waren nog niet koud toen precies op dat moment de rookmelder van het nieuwe huis in alle hevigheid begon te piepen.
Een hels kabaal.
De dochter van de gastvouw liep de trap op en zette het apparaat uit.
Toen zei de man tegen me, dat gaat niet helpen Han, want ik ga het nog 2 keer doen.
Ik melde in de groep dat het alarm nog 2 keer van zich zou laten horen en afgaan, want deze man had me dat net doorgegeven.
Nog geen 3 minuten later ging hetzelfde alarm voor de tweede keer af.
Weer ging de dochter naar boven en zette het alarm weer af.
De man lachte en zei ik doe het toch nog een keertje dus hou je vast.
En ook dit gaf ik weer door aan de groep.
De gastvrouw was verbaasd en zei dit is nog nooit gebeurd zolang we hier wonen straf zeg!
Het bleef even stil wat de herrie van de rookmelder betrof en de man gaf door dat hij 18 jaar geleden verongelukt was door een werkongeval op de leeftijd van 39 jaar.
Ook had hij in al die jaren steun en aanwezigheid proberen te laten voelen bij zijn gezin.
Hij was samen met zijn vader herenigd en ook liet hij me weten dat toen hij overging op dat moment zijn 2 zonen amper 1 en 3 jaar oud waren.
Maar zijn vrouw had fantastisch werk geleverd in het grootbrengen van de kinderen.
Hij was zo trots op hun.
Ook vond deze man het dik ok dat na 13 jaar alleen te zijn geweest zijn vrouw een nieuwe partner had gevonden die heel goed voor haar en de kinderen was.
De dame waar deze boodschappen voor waren liet me tussen haar tranen van opluchting door weten dat dit allemaal inderdaad klopte en zo was.
Ook mocht ik een kijkje nemen in de woning van deze mevrouw en de overleden echtgenoot liet me beelden zien in houtsnijwerk.
Han, deze heb ik zelf met mijn eigen handen gemaakt en mijn vrouw heeft ze al die tijd bijgehouden.
Ze staan thuis in de woning op de kast tentoongesteld.
Ik ben heel erg blij dat deze nooit zijn weggedaan.
Ook heeft ze ons huis serieus veranderd/verbouwd en ik vind dat het heel erg mooi geworden is.
De dame in kwestie bevestigde al mijn doorgegeven informatie.
Er was inderdaad verbouwd en het houtsnijwerk had een prominente plaats gekregen in de woning op de kast.
Mijn vrouw en ik hadden een goede relatie en nog steeds waak ik over haar en mijn zonen.
Laat haar aub ook weten dat Luna de hond bij mij is en dat ik heel goed voor dit beestje zorg.
En weer ging plotseling uit het niets voor de derde keer het alarm af!!!
De avond vorderde en iedereen kwam aanbod en kreeg de nodige boodschappen van hun persoonlijk overleden dierbaren.
Enkele dagen later kreeg ik van de dame in kwestie het volgende bericht toegezonden via mail:
Han, Ik wil je bedanken voor de avond en de boodschappen van mijn overleden man, maar ik wil je ook nog iets héél bijzonders meedelen.
Namelijk, toen ik die avond thuis kwam vertelde ik mijn oudste zoon wat jij die avond allemaal had verteld en wat zijn papa aan boodschappen had doorgegeven.
Zelf wist ik niet goed of onze zoon ervoor zou open staan om dit te horen maar, toen ik vertelde van het alarm dat tot 3 x toe was afgegaan werd hij wel héél erg stil en keek hij me verbaasd aan.
Want Han, de avond dat ik de boodschappen mocht krijgen en het alarm afging, was onze oudste zoon aan het trainen in de sporthal van ons dorp.
En weet je wat hij me laat weten?
Mama na de training vrijdagavond toen jij bij Han was, is er in de sporthal iets gebeurd.
Het brandalarm is er afgegaan mama, eerst in de sporthal dat hebben we afgezet, daarna begon het pas echt goed.
Plots een groot alarm in het hele sportcomplex, van cafetaria, tot aan de sporthal zelfs tot aan het zwembad!!!
Leuk toch, zo heeft de zoon ook een teken van zijn vader gehad, precies op dezelfde avond als zijn vrouw.
Weliswaar met een hoop kabaal en lawaai maar wel heel duidelijk luid, zoals hij op voorhand had aangegeven!
Onze overleden dierbaren ze zijn niet zichtbaar voor velen van ons, maar wel o zo dichtbij.
Ik hoop dat ik deze familie een mooie avond heb bezorgd.
Ps: op aanvraag van de familie zijn de namen niet vermeld, wel mocht ik het houtsnijwerk mee opnemen in dit blog verhaal.
Hello from the other side! Zwart op wit vastgelegd op beeld.
Beste engelenvrienden,
Ditmaal gaat het blogverhaal over twee verschillende personen die elkaar niet kennen.
Maar die wel hetzelfde meemaken en er bewijs van kunnen neerleggen.
Het eerste verhaal gaat over Sabine.
Een hele tijd geleden kwam Sabine bij me op reading om contact te maken met haar mama Roza die gestorven was aan pancreaskanker.
Nadat de koffie op tafel stond en ik de foto van haar mama vastnam was er wel en heel bijzondere boodschap voor Sabine.
Ze wou het namelijk hebben over een reisje dat gepland stond.
In het bijzonder een busreisje.
Sabine liet me weten dat ze inderdaad naar de kerstmarkt zouden gaan met de bus en daar enkele dagen zouden verblijven.
Mama liet al lachend weten dat haar koffers ook klaarstonden en dat ze er naar uitkeek, want ze zou meegaan op dat weekend.
En bovendien!!!!
Ze zou het zelfs bewijzen aan Sabine dat ze er zou zijn!!!
Enkele weken gaan voorbij en plots staat Sabine met een grote smile in mijn winkel The Angel Store.
Han weet je nog dat je doorgaf dat mijn mama mee zou gaan met de bus op weekend?
Awel er is wel iets héél strafs gebeurt.
Maar ik ben haar zo dankbaar dat ze dit voor mij heeft gedaan.
Ik vroeg haar wat er haar dan overkomen was.
Wel eerst was ik geschrokken vertelt Sabine, maar nu ben ik zo dankbaar en gelukkig.
Want mijn mama heeft zich op foto mee laten trekken.
Op welke manier dan vraag ik?
En Sabine duwt me een foto onder mijn neus.
Vol ongeloof staar ik naar de foto.
Deze is getrokken savonds in een cafeetje ergens in Duitsland.
Overdag waren ze naar de kerstmarkt geweest en savonds waren ze gezellig met zijn allen in het cafe van het hotel terecht gekomen.
Sabine vertelt dat ze tegen de hoek van de tafel stond terwijl een collega van haar deze foto maakt.
Sabine staat op een plaats waar achter haar niemand kan passeren
En je ziet duidelijk op de foto haar mama staan.
Awel Han dit is mijn mama in haar jongere jaren en ze is nooit mogen trouwen in het wit en dat heeft ze altijd heel erg jammer gevonden.
Op de foto zie je duidelijk een wit kleed dat ze draagt.
En het gezicht is uitgesproken en duidelijk mijn mama Roza.
Ik ben zo blij voor haar en gun haar dit speciaal moment vastgelegd op beeld.
Er zijn nog meer fotos genomen die avond .
Waar ook dingen op te zien zijn.
Alleen zijn deze redelijk gepixeld en als ik ze zou uitvergroten blijft er weinig tot niets van over.
Maar de foto van Sabine met haar mama wil ik jullie hier wel tonen.
Weer bewijs dat er meer is tussen hemel en aarde.
En dat straffe mamas straffe dingen kunnen verwezenlijken zelfs na de dood.
Sabine bedankt dat ik jou verhaal mag delen op mijn blog en koester deze foto van jou en je mama!!!
Het tweede verhaal is het verhaal van Wendy.
Ik ken Wendy en haar gezin niet en ze is naar mijn weten ook nooit bij me op reading geweest.
Maar een tijd geleden stond ze samen met haar gezin bij mij in de winkel .
Ze vertelde dat er in 2011 iets gebeurd was en dat ze er lange tijd over gedaan had om tot bij mij te komen.
Ze liet me ook verstaan dat ze een foto bijhad en vroeg me of ik daar eens naar wou kijken.
Tuurlijk wou ik dat geen enkel probleem.
Ze vertelde me niet wat er op de foto stond, maar vroeg me wel dat als ik iets bijzonders zou zien op de foto ik haar dat dan wou vertellen.
De foto zat in een witte envelop en ik vroeg aan Wendy of ik die eruit mocht halen.
Tuurlijk liet Wendy weten.
Langzaam trok ik de foto uit de omslag en ik was met stomheid geslagen.
OMG!!! Riep ik en mijn haren gingen recht omhoog staan bij de eerste seconde dat ik naar de foto keek..
Want op de foto langs Wendy staat een klein meisje dat heel duidelijk voor mij een entiteit was. (Een overleden kind)
Wendy zuchtte dat ze blij was dat ik ook herkende en erkende wat zij zag op de foto.
Ik heb een vergrootglas erbij genomen en heb goed in de ogen van het kind gekeken.
Heb aan Wendy gevraagd of ze ooit een miskraam heeft gehad en dat dit kind naar mijn gevoel op de een of andere manier met hun verbonden is en over hun waakt.
Wendy bevestigde dat er ooit een miskraam was.
Maar duidelijkheid of dit een meisje zou worden heeft ze niet.
Ik vraag haar of ze zwanger is op het moment dat de foto genomen wordt en ze bevestigd dat dit het geval was in 2011.
Ik laat haar weten dat voor mijn gevoel dit meisje tussen Jarne en haar ongeboren kind in staat als bescherming.
Ik vraag haar hoe ze aan de foto komt en Wendy begint te vertellen.
Han zegt ze,
Ergens in maart 2011 zijn we met ons gezinnetje en onze beste vrienden Robert en Ken een weekendje naar Disneyland geweest.
Ons gezinnetje ben ik Wendy, mijn man Bram en ons zoontje Jarne, uki was er ook bij nog veilig in mijn buik, nog niet wetende dat dat Levi zou worden.
Eindelijk een attractie gevonden waar we met zijn allen in konden, Robert en Ken onze vrienden die dus mee op weekend waren en die voor ons op de paardjes zaten wilden een mooie foto trekken van ons drietjes.
Op het moment dat hij de foto neemt kijkt hij verwonderd op zijn scherm van zijn kodak en kijkt mij raar aan, nou, zegt hij, er zit een spookje op de carrousel !
Ik die het niet goed begreep en tegen mijn man riep, stop nu eens met gekke bekken trekken, ik wil een fatsoenlijke foto van ons 3.
S'avonds toen we op de kamer waren kregen we telefoon van Robert met de vraag, kom eens naar onze kamer, er is iets vreemds aan de hand.
Hij had de foto's op zijn laptop gezet zodat we ze allemaal in het groot konden bekijken.
Bij het zien van de 2 foto's op de paardenmolen gingen mijn haren recht omhoog staan.
Wat was dat, plots uit het niets staat daar een meisje langs mij, dat er niet was, toen de foto werd genomen..
De carrousel was aan het draaien Han en iedereen moest vastgeklikt zijn, niemand kon er rondlopen.
En toch staat op de foto een klein meisje langs mij dat zich duidelijk toont aan de zijkant van mijn benen.
Er zijn twee fotos gemaakt snel achter elkaar.
Er zitten maar één of twee seconde tussen.
Op foto een staan wij gewoon, op foto twee staat plots dat kind tussen ons in.
Ik kan je vertellen dat we geen oog dicht hebben gedaan die nacht.
Van toen tot nu heb ik altijd veel vragen gehad, waarom stond die naast mij? Waarom konden wij dat vastleggen op camera ? Wie is of was dat meisje?
Vele mensen die de foto zagen geloofde het niet of vonden het zo eng dat ze er niets over wilden horen.
Mijn vragen en fascinatie bleef ....
Tot vandaag, 7 jaar later eindelijk een paar antwoorden op mijn vragen.
Dankjewel lieve Han,
Om ons vandaag het ontbrekende puzzelstukje te geven op onze vragen.
Heel graag gedaan zeg ik en ook nu weer bewijs dat ze nooit ver weg zijn, dat ze straf uit de hoek kunnen komen en zich kenbaar kunnen maken, zelfs op foto.
Lieve engelenvrienden, misschien hebben jullie ook wel zo een bijzondere foto in jullie bezit.
Koester hem dan want het zijn tekens van de overkant.
Onze echte thuis.
Ik wens jullie veel engeltjes dicht bij jou.
Tot weer een nieuw blogverhaal.
Warme engelengroet,
Han Beeren.
Sabine met haar mama op de achtergrond met wit kleed
Wendy met gezin foto 1
Wendy met gezin foto 2 enkele seconden na foto 1 getrokken verschijnt een kind langs haar been.
Ik leerde Conny en haar man kennen op een reading in Kinrooi.
Op zo een avond liggen er altijd meerdere fotos van overleden dierbaren op tafel.
En toch was er onmiddellijk die ene leuke spontane jongeman die als eerste naar voren kwam.
Zijn naam was Jimmy en ik vond hem meteen stoer maar toch met een zacht kantje eraan.
Heel beleefd ook en in zijn eigen dialect van de streek begon hij tegen me te spreken.
Han, ik ben plots gegaan. Ze hebben mij op mijn bankstel gevonden met het televisiebakje nog in mijn hand.
Mijn hart heeft het begeven.
Ook heb ik nog een broer waar ik heel trots op ben en waar ik over waak.
Mijn vader en ik waren allebei gek van formule 1 en als hij nu nog naar de wedstrijden kijkt dan ben ik steevast bij hem in de buurt.
Plots zag ik een gitaar en hoorde hem daarop tokkelen en best wel ruige muziek op spelen.
Het bleek dat Jimmy in een punk band had gezeten en de zanger was.
Gezelligheid en gek doen met vrienden was hem zeker niet vreemd, want hij dronk een pintje en was best wel cool en chill.
Tenminste zo kwam hij op mij over.
Hij was geliefd bij de jeugd liet hij me weten.
Leraar van beroep en de coolste volgens de leerlingen van zijn school.
Jimmy gaf er nederlandse en engelse les.
Ik moest ermee lachen want in mijn eigen jeugd heb ik het zelf menig aan de stok gehad met mijn leerkrachten maar ik kon hem geen ongelijk geven, hij was cool!
Met hem had ik het in mijn schooljaren ook best goed kunnen vinden daar was ik zeker van.
De avond vordert en tegen het einde kwamen de ouders van Jimmy naar me toe en vroegen of ze een privé afspraak konden maken.
Zo hadden ze iets meer tijd om met hun zoon in contact te komen dan in groep.
De afspraak werd vastgelegd en maanden later was het zover.
Op 17 januari stonden Conny en haar man bij mij op de stoep.
Na de uitleg wat er zou gaan gebeuren in zo een privé sessie en de koffie ging ik aan de slag en stemde me af op de energie van Jimmy.
Hij vertelde dat hij een eigen huis bezat en dat zijn vader daar nog altijd zorgde voor de dieren die hij bezat (en dat waren er toch wel wat want ik zag kippen, geiten, een hangbuikzwijntje .)
De tuin hield papa ook altijd nog netjes.
Ook voor binnen in huis zorgde papa goed nu hij er niet meer was, maar, zijn broer kon het nog niet opbrengen om in zijn huis te komen.
Er werd dan ook even overwogen om het te verkopen maar Jimmy liet me weten dat ze dat nog niet moesten doen.
Broer Kenny zou er kunnen gaan wonen op termijn, ook al zag hij dat niet zitten op dit moment.
Maar als ze hem de nodige tijd zouden geven zou Jimmy er wel voor zorgen dat hij de klik zou maken.
En toen zag ik iets waarvan ik dacht, Han dit klopt niet!
Dit hoort niet bij zo een stoere leuke spontane kerel.
Maar Jimmy hoorde mijn gedachten en begon met me te lachen.
Toch wel hoor Han je ziet het goed, ik heb ook een klein kantje en zal het ons mama, papa en mijn broer bewijzen.
Ik laat mijn aanwezigheid zien door een blauwe ballon aan hun te tonen.
Jimmy sprak ik in gedachten, een blauwe ballon hoe kom je daar nu bij, dat past toch niet bij jou?
Awel ze gaan hem zien Han, en dat is voor hun het teken, het bewijs dat ik er nog ben.
De reading werd afgerond en de ouders van Jimmy gingen naar huis.
In de week zagen ze al een blauwe ballon op de tv voorbij komen maar op 15 februari smorgens vroeg kregen ze toch wel een héél bijzonder teken van hun zoon Jimmy.
Want toen Conny smorgens door de grote schuifraam in de woonkamer de tuin inkeek kon ze haar ogen niet geloven.
Putje winter en wat lag er in de tuin?
Juist de blauwe ballon die Jimmy belooft had.
Fotos werden gemaakt en bij deze het bewijs!
Weer gaat er een jaar voorbij en wordt er een open reading avond georganiseerd hier in The Angel Academy.
Conny en haar man waren die avond aanwezig om na zo lange tijd weer eens iets te horen van hun zoon Jimmy.
En weet je wat hij me toen liet weten?
Zijn broer heeft besloten om in zijn huis eerst wat gaan te verbouwen en er daarna in te gaan wonen.
Superblij is hij daarmee.
Zijn stek waar hij ooit zo gelukkig was, was nu voor zijn broer.
Hij vond het allemaal geweldig!
Er is meer tussen hemel en aarde.
Jimmy alsook jullie overleden dierbaren zijn nooit ver weg, altijd dicht in de buurt om ons te ondersteunen.
Ook al merken we dat niet altijd op tijdens ons verdriet.
Jimmy toffe kerel, bedankt om zo duidelijk naar me toe te komen en bedankt om de blauwe ballon bij je ouders thuis in het putje van de winter te gaan afleveren.
Magische hemelse tekens op momenten dat we ze niet verwachten, zo doen ze dat hier daarboven!.
Warme engelengroet en tot een volgend blog verhaal,
x Han.
Jimmy, met zijn punkband in actie!
Fo De blauwe ballon die Jimmy in februari in de tuin van zijn ouders als teken achterliet.
Een heel bijzonder teken voor iemand die niet bij de reading was.
Hoe mooi kunnen de tekens van het hiernamaals niet zijn?
Vooral wanneer je het al helemaal niet verwacht en dat ook nog eens terwijl je helemaal niet bij de reading zelf aanwezig bent.
Dat overkomt Marijke Bomans in het volgende verhaal.
Smorgens kijk ik in mijn agenda wat er die ochtend gepland staat.
De naam die in mijn agenda staat genoteerd is Nijs I.
Ilse had na 2 jaar wachten eindelijk op dinsdag 10 juli 2018 om 9.30 uur bij mij een afspraak.
De bel van de voordeur ging even voor half tien.
Toen ik de voordeur ging open maken zag ik een jongedame staan die even later in de reading ruimte 2 fotos op mijn tafeltje legde.
De eerst foto was van haar mama Monique.
Ze gaf me door dat ze overleden was aan longkanker.
Dat ze erg ziek was geweest en dat Ilse ook nog 2 broers had waarvan er eentje in het ziekenhuis had gelegen en serieus aan het revalideren was.
Mama ondersteunde hem daar waar ze kon.
De andere broer had zich net een nieuwe auto gekocht. Deze was ook net 40 geworden gaf ze me door en ik moest zeker de hartelijke gelukwensen overbrengen.
De mama heeft nog veel meer laten weten aan haar dochter Ilse.
Maar het gebeurde pas toen ik foto nummer twee in mijn handen nam.
De dame op de foto liet me weten dat ik al contact had gehad met haar broer die ook overleden was.
Alhoewel de jongedame op de foto me in eerste instantie totaal niets zei luisterde ik aandachtig naar haar.
Jij kent mijn broer en mijn mama zei ze.
Mijn broer staat in je tweede boek beschreven.
Maar dat is eigenlijk allemaal niet belangrijk.
Wat ik je nu ga zeggen wil ik graag dat je dat doorgeeft aan Ilse.
Ze moet dit vandaag zeker nog tegen mijn mama gaan vertellen.
Ze herhaalde dat zeker 4 of 5 keer dat de boodschap wel héél duidelijk was dat Ilse die dag nog de opdracht had om langs mama Marijke te gaan.
Eerst en vooral wil ik mijn mama bedanken dat ze een communiefeest heeft georganiseerd voor mijn dochter.
Normaal was er helemaal niets gepland maar wat ben ik blij dat ze dat toch geregeld heeft en er een mooi feest voor haar was.
Ten tweede weet ik, dat mijn andere broer die peter is van een van mijn kinderen heel erg goed spaart voor hen.
Dat doet me plezier te weten dat er zo aan hun toekomst wordt gedacht.
Maar ik wil vandaag nog bewijzen dat ik nog héél véél, samen met mijn broer Tjen thuis over de vloer kom.
En dat is wat ik vraag aan Ilse om te gaan vertellen aan ons mama.
WANT:
Vanavond is het voetbal Belgie tegen Frankrijk.
Ze kijken thuis alle matchen met een hele bende.
Gezellig bij elkaar en elke match zijn Tjen en ik mee komen kijken.
Vanavond voor de match gaan we er samen voor zorgen dat er thuis met de stroom wordt gespeeld. De lampen zullen aan en uitgaan en dat is het teken dat wij In the house zijn.
Dit is wat ik heel erg fijn zou vinden als Ilse dit vandaag nog aan mijn mama gaat vertellen.
Ilse beloofd haar om dat zeker die dag nog te doen.
Ze is thuis vertrokken rond 10.45 uur en is rechtsreeks naar Marijke thuis gereden.
Heeft daar verteld wat Lindsay doorgaf en nog zoveel meer.
Die bewuste avond heb ik cursus die om 19.30 uur van start gaat.
Ik ben bezig met de cursus toekomst kaarten te vertellen en uit te leggen aan de cursisten als om 19.37 uur er een Whats-app bericht binnenkomt op mijn gsm.
Ik ben op dat moment wegens de cursus niet in de mogelijkheid om het berichtje te openen.
Savonds tegen 22.30 uur als ik alles heb opgeruimd open ik mijn Whats-App bericht en vind er onderstaand filmpje in.
Wat blijkt: mama Marijke heeft het bewijs opgenomen.
Lindsay liet weten dat ze met Tjen over de vloer zou komen die avond en Marijke wilde een blijvende herinnering en nam het hele gebeuren op.
Ben ik blij dat ze dat doorstuurde en mij samen met Ilse de toestemming gaf om jullie mee te laten genieten.
Bij deze het bewijs wat Lindsay die morgen vertelde dat er savonds zou gebeuren.
Onze overleden dierbaren zijn echt nooit ver weg en ik ben een zéér gelukkig mens dat ik dit mag doorgeven en doen.
Ook al heb ik geen glazen bol toch straf dat ze dit op deze manier aan me kenbaar maken.
Nu de lotto cijfers nog???
In ieder geval ben ik heel erg dankbaar voor mama Marijke dat ze toch wel een teken kreeg dat zo overduidelijk was van haar twee kinderen die helaas veel te vroeg zijn moeten gaan.
Ik hoop dat ze er toch een beetje troost in mag vinden!!!
Ik wens jullie allemaal een schitterende zomervakantie en
graag tot een volgend blog verhaal.
Warme engelen groet,
Han Beeren.
Ps de onderstaande link bevat het filmpje dat Marijke opnam.
Eindelijk was het zover, afgelopen zaterdag 7 april kwamen we met het Angel-team bij elkaar om de cheque af te geven aan de dames van Vzw Wiebe.
Dit gebeurde in de nieuwe lokalen in het voormalig ziekenhuis van Bree, die ze ter beschikking hebben gekregen van de gemeente.
Zo kon iedereen die er was eens kijken hoe het eruit zag en wat ze daar met de kinderen allemaal doen.
Het werd een gezellig onderonsje met een hapje en een drankje.
Maar uiteraard was de cheque van belang.
Wat had het opgeleverd ???
We zijn weer over het bedrag van het jaar daarvoor kunnen gaan en hebben maar liefst 15197,96 hebben kunnen schenken aan Gerda en het gehele Wiebe-team.
Zo kunnen zij er weer een hele fijne vakantie van maken voor al de kansarme kinderen die ze meenemen naar zee.
Bedankt aan al onze gasten die het weekend in september zich lieten onderdompelen in allerlei spirituele workshops.
Bedankt aan onze hele team die er geheel vrijblijvend hun weekend voor opofferde.
Bedankt aan iedereen die voor en achter de schermen zijn of haar steentje heeft bijgedragen.
Zonder jullie allemaal was het nooit mogelijk geweest om zoiets op poten te krijgen.
Zoals ik al melde in een vorig bericht is het de laatste keer geweest.
Ik ben de afgelopen 7 jaren met heel veel plezier jullie van dienst geweest.
Een tijdje geleden was ik op reading in Heppen bij Leopoldsburg.
Toen ik daar binnenkwam en iedereen een hand had gegeven vroeg ik aan de mensen die er aanwezig waren of ze de fotos op tafel wilden leggen van hun overleden dierbaren.
Er was een dame Martine genaamd die me een foto overhandigde van een wereldster die iedereen wel kent, namelijk Michael Jackson.
Ik nam de foto aan zonder vooroordelen, maar er was toch een klein stemmetje in mezelf dat dacht:
Wat moet ik hier nu mee?
Was het om me te testen?
Had deze dame Michael echt gekend?
.?
Ik wist er in eerste instantie niet echt raad mee.
Maar toen ik me even verwijderde van de groep om mijn verbinding te gaan maken (zoals ik dat altijd doe voor elke reading die opstart) vroeg ik aan de engelen raad.
Wat moest ik hier nu mee?
Uiteindelijk liet ik het maar los en zou zelf wel afwachten wat er zou gebeuren.
Tenslotte kan ik enkel maar mijn best doen en proberen elke foto die op zon avond meegebracht wordt de kans te geven om aanbod te laten komen.
We gingen van start en er waren al verschillende overleden dierbaren een boodschap komen doorgeven.
Plots zomaar uit het niets moest en wilde ik héél graag de moonwalk doen.
De typische pasjes die Michael Jackson jaren op de wereld heeft los gelaten.
Ik ga u zeggen lieve lezers ik heb me ingehouden en het niet gedaan.
Maar het wilde wel voor mij duidelijk zeggen dat ik een boodschap mocht krijgen en dat ik Michael aan mijn G4 wifi had hangen.
Zelf hoorde ik duidelijk de Amerikaanse taal in mijn oren.
Pure zuivere energie overviel me.
Nooit of te nimmer heb ik ooit een concert van hem gezien.
Uiteraard ken ik zijn clipjes en zijn muziek, maar ik ben nooit echt een fan geweest van zijn muziek.
Maar de voeling die ik op dat moment met hem kreeg overweldigde me wel een beetje.
Ik weet heel goed dat wat ik hier schrijf dat dat héél raar en misschien zelfs een beetje gek overkomt.
Maar wereldster of niet uiteindelijk gaan we allemaal naar huis en kan iedereen een boodschap doorgeven.
Ik voelde dat mijn lichaam en de woorden die ik wilde overbrengen naar Martine die zijn foto mee had gebracht,woorden waren waar ik over moest nadenken hoe ik ze uitsprak.
Ik wilde dat het doordrong zeg maar.
Ik start t e met te zeggen dat Michael zich de laatste jaren van zijn leven heel eenzaam had gevoeld en totaal niet begrepen om wat hij had willen neerzetten in deze wereld.
Het was hem zelf overstegen, gevangen in zijn eigen paleis.
Het gevoel van eenzaam en niet begrepen ging echter snel over en de broodnodige boodschappen kwamen aanbod.
Michael vertelde me dat Martine (de dame die deze foto had gelegd) altijd op een of andere manier een connectie had gevoeld bij Michael.
Ze kon er zelf niet de duim opleggen.
Althans dat ze geen mega fan was en zijn muziek wel kon waarderen was er iets anders dat haar met Michael verbond.
Ik vroeg haar of dit klopte wat ik doorkreeg en ze liet me weten dat ze inderdaad zijn cds had, zijn muziek wel erg leuk vond maar nooit in haar hele leven een concert van hem had bijgewoond.
Toch bleef op de een of andere manier er altijd wel een verbinding met hem.
Ze kon het niet uitleggen, maar er was iets dat er voor zorgde dat om de zoveel tijd zonder enige aanleiding Michael door haar hoofd spookte.
Plots draaide Martine haar gezicht schuin naar mij toe en toen kwam het binnen.
Ze leken zo op elkaar de kin uitgesproken hetzelfde.
Michael sprak de volgende woorden in mijn oor.
Han: I CALLED HER MOM IN A PREVIOUS LIFE!!!
Ik wilde Martine uitleggen waarom ze op de een of andere manier, om de zoveel tijd een connectie had met Michael.
En vroeg haar of ze geloofde in reïncarnatie.
Ja hoor , zei ze , absoluut!
Ik liet haar weten wat Michael me juist had doorgegeven.
In een vorig leven was Martine de mama van Michael geweest.
Een mama die hem een echte thuis had gegeven en heel veel liefde had gekend.
Voor Martine vielen die avond de puzzelstukjes in elkaar.
Ik vroeg haar om me niet zomaar te geloven en dat ik zelf ook wou weten of wat ik net had gehoord wel klopte.
Tenslotte was het toch Michael Jackson die ik aan de lijn had en dat gebeur t nu ook niet elke dag.
Ik heb haar de opdracht gegeven om een teken te vragen aan hierboven als dat wat ik net had gezegd klopte ze dit teken dan ook mocht gaan ontvangen.
Zelf wilde ik niet weten welk teken ze zou gaan vragen.
Twee weken later krijg ik een mail van Martine, waarin ze het hele verhaal van die avond nog eens uit de doeken deed.
Ik laat haar zelf even aan het woord.
De mail van Martine verzonden naar mijn mailadres op 14 februari 2018 om 13.31 uur.
Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik altijd al een speciale band had met Michael Jackson.
Ik hield niet alleen van zijn muziek en dansacts, maar voelde me op onverklaarbare wijze ook enorm aangetrokken tot zijn bijzondere persoonlijkheid, zijn mooie spirit, zijn pure ziel. Michael was niet zomaar mijn idool; het ging zoveel dieper en het was vaak zo intens dat ik het haast niet meer kon beschrijven. Het was een weten, een begrijpen, een aanvoelen van zijn grootste vreugde tot zijn diepste pijn. Een connectie van ziel-tot-ziel.
We hebben elkaar nooit ontmoet; tot na zijn overlijden. Michael begon me boodschappen door te geven, assisteerde me in mijn praktijk wanneer ik daar om vroeg (ja, Michael was ook een healer, maar dit kwam niet in de publiciteit), en hij was er voor me in een van de zwaarste periodes van mijn leven. Alleen aan mijn close vrienden vertelde ik hoe ik een keer om 3u s nachts vertwijfeld vroeg aan Michael of hij me een teken kon geven dat hij het écht was of dat ik het me allemaal verbeeldde. En 2 seconden later ging mijn telefoon om 3u s nachts! met de ringtoon: You are not alone
Toen ik dan onlangs bij een hartsvriendin werd uitgenodigd voor een groepsreading met Han Beeren heb ik lang getwijfeld van wie ik een foto zou meenemen. De angst om niet begrepen te worden was heel reëel, maar toch net niet sterk genoeg om me ervan te weerhouden. Meteen bij het binnenkomen wist ik dat ik de juiste keuze had gemaakt: Han glimlachte bij het zien van de foto, maar ze schrok er niet van en dat stelde me gerust.
Ze was nog bezig met een andere foto toen ze plots lachend onderbrak: Nee! Ik ga hier NIET de moonwalk doen! Michaels spirit was aanwezig!
De eerste boodschap die Han doorgaf, raakte me tot in het diepste van mijn ziel: ze kwam naar me toe met haar handen in Namasté-vorm, exact zoals Michael altijd deed, exact zoals ik zelf elke healing afsluit. En die boodschap kwam in het Engels, met een zacht timbre, alsof Michael daar echt voor me stond.
Han bekende dat ze zelf niet zon grote fan was van zijn muziek, hield dan even stil, lachte, en zei: Michael zegt dat je één CD van hem dubbel hebt en dat je er dus wel eentje aan mij kan geven! En dat klopt! Eén CD heb ik inderdaad dubbel!
Zo beschreef ze nog meer van mij persoonlijk en ik kon het allemaal volmondig beamen.
Dat Han op een bepaald moment opmerkte dat ik zelfs fysieke gelijkenissen heb met Michael, en dat dat ook nog eens bevestigd werd door alle aanwezigen, bezorgde me een smile van oor tot oor. Hoe vaak heb ik dit al mogen horen! Zelfs van mensen die mij voor de eerste keer zien en hier helemaal niets van weten.
En dan kwam DE hamvraag: waarom voel ik Michael zo intens aan? Vanwaar komt die band?
Han werd even stil, vernoemde Onvoorwaardelijke Liefde, keek me doordringend aan en vroeg of ik geloofde in reïncarnatie, in vorige levens.
Absoluut!
Dan citeerde ze Michael op zijn zo typische zachte, respectvolle manier: I called you Mom!
Ik voelde een warme gloed over me, alsof een Engel zijn vleugels rond me sloeg, en ik kon alleen maar dankbaar glimlachen: grateful beyond words! _/_
Han spoorde me aan om een teken te vragen aan Michael, ter bevestiging dat we in een vorig leven een moeder-zoon-connectie hadden. Het teken dat ik graag wou zien, was een nummerplaat met de letters MJ en daar heb ik niet lang op moeten wachten; ze kwam alleen niet zoals ik verwachtte op een auto; motos hebben ook nummerplaten!
Er is véél meer tussen aarde en hemel
Dit zelf intuïtief aanvoelen is fijn, maar wanneer Han effectief die laatste puzzelstukjes in mekaar doet vallen, dan geeft dat een onbeschrijfelijk gevoel van dankbaarheid en van intens geluk!
You are not alone, I am here with you,
Though were far apart, youre always in my heart,
You are not alone
Martine Bos.
Ps van Han: Fijn toch als je een antwoord krijgt waar je al zolang naar opzoek bent.
Martine héél graag voor je gedaan en die cd! Dat komt nog wel in orde zeker !!!
Ik wens jullie allemaal een hele fijne engelentijd met elkaar.
Tot een volgend blogverhaal.
Warme engelengroet, Han.
Martine Bos de dame die de foto van Michael Jackson meebracht. (Let op de kin van haar en Michael.)
Deze foto werd getrokken bij Madame Thousauds in Amsterdam.
Beste engelenvriend en lezer van dit blog. Ik voel me een gezegend mens want regelmatig maak ik toch wel hele mooie magische dingen mee. Zo ook het verhaal van mama Lindsay waar ik boodschappen mocht doorgeven die haar geholpen hebben in haar zwangerschap.
Ik heb haar gevraagd of zij dit verhaal zelf wou schrijven daar ze natuurlijk vanaf de eerste rij alles meemaakte en ik niet haar beleving kan beschrijven. Deze week heb ik het wondertje in levende lijve mogen zien en brachten mama, papa en grote zus mij een bezoekje in The Angel Store. Sofia is een vrolijke baby die heerlijk kan lachen en die hele mooie engeltjes mee aan haar zijde heeft. Geniet van haar verhaal.
Bij deze wil ik ook nog even gebruik maken om jullie allemaal een gevleugeld 2018 te wensen. Mogen de engelen aan jullie zijde zijn voor het nieuwe jaar.
Warme engelenknuffel Han.
Mama Lindsay haar verhaal. Eigenlijk moet ik mijn verhaal al beginnen in maart 2016. Toen heb ik mij samen met een goede vriendin ingeschreven voor de engelencursus. Daarna was het spannend afwachten tot het onze beurt was. In juni kwam er al een telefoontje van Per. Er waren 2 plaatsen vrij gekomen. Jammer genoeg konden we niet toezeggen omdat dinsdagavond voor ons moeilijk was. Wat vond ik het jammer om te weigeren. Achteraf zou blijken dat dit toch geen toeval was!
Begin oktober kregen we dan een mailtje van Han dat er een nieuwe cursus van start ging in november op woensdagavond. Enthousiast bevestigden we onze deelname. Ik was op dat moment ongeveer 13 weken zwanger van mijn tweede kindje.
Op 9 november was het eindelijk zover: de eerste les van de cursus. Ik had er enorm veel zin in!
Mijn verwachtingen werden dan ook overtroffen. De eerste 2 lessen waren super interessant en ik experimenteerde gretig met de opdrachten die we van Han kregen onder andere het vragen van tekens aan de engelen en het leren kennen van onze spirituele gids en krachtdieren.
Maar op dinsdag 22 november 2016 sloeg het noodlot toe. Op mijn 20-weken echo kregen we namelijk het verschrikkelijke nieuws dat er iets mis was met ons kindje. Ze konden ons toen nog niet precies vertellen wat er aan de hand was maar wel dat het zeer ernstig was en dat verder onderzoek noodzakelijk was. Het volgende onderzoek stond gepland op vrijdag 25 november.
Ik besloot om de dag erna toch naar deel 3 van de engelencursus te gaan. Ik wou immers mijn gedachten verzetten en stiekem hoopte ik dat Han mij op de één of andere manier kon geruststellen over wat ons nog te wachten stond.
Les 3 stond in het teken van de engelenkaarten. We mochten een hele avond verschillende soorten kaarten uitproberen. Maar eerlijk gezegd had ik wel wat schrik. Stel dat er mij via de kaarten een negatieve boodschap gegeven werd over ons kindje. Dat zou ik op dat moment echt niet aankunnen. Voor de les van start ging nam ik Han dan ook even apart om de situatie kort uit te leggen en te vragen of het veilig was om kaarten te leggen. Zij verzekerde me dat ik met een gerust hart kon deelnemen aan de les. Ook gaf Han toen al aan dat ze een goed gevoel had over de hele situatie. Ik begon met de ietwat luchtigere kaarten zoals Talking to Heaven en Je vorige leven. Daarna ging ik, na even getwijfeld te hebben, toch over naar de serieuzere kaarten namelijk: Boodschappen van de engelen. Ik moest ze uitspreiden over de tafel en op het gevoel er 1 kaart uitpikken. Ik liet mijn hand over de kaarten zweven en op één plek voelde ik het duidelijk warm worden. Dat was de kaart die ik moest hebben. Het was de kaart van Pater Pio met als titel Genezing. Ik ben in tranen uitgebarsten. Van alle mogelijke kaarten in die stapel koos ik juist die kaart! Dit was mijn eerste echte teken van de engelen. Vanaf toen sliep ik elke nacht met een zelfgemaakt kaartje van Pater Pio in mijn handen!
De vrijdag daarna stond ons volgende onderzoek gepland in het ziekenhuis. Daar werd het eerdere vermoeden alleen maar bevestigd: ons dochtertje had een zeer ernstige aandoening namelijk een hernia diafragmatica. Kort uitgelegd is dit een gat in het middenrif waardoor de buikorganen in de borstholte terecht komen. Bij onze meid was haar lever voor het grootste gedeelte naar boven geschoven en verdrukte de longen waardoor deze niet goed konden groeien. We werden doorverwezen naar Leuven aangezien ze in Genk niets meer voor ons konden doen. Amper 4 dagen later konden we al naar Leuven gaan bij een professor gespecialiseerd in deze aandoening. Een klein detail dat me altijd is bijgebleven: elke verdieping in de parkeergarage van het UZ heeft zijn eigen symbool. Per toeval parkeerde mijn man pal onder het bord met een grote vlinder op. Dat gaf mij een geruststellend gevoel. Een maand ervoor was mijn grootvader overleden en voor mij was dit een teken dat hij er toch bij was op één of andere manier. Het symbool van de vlinder zouden we later nog vaker tegenkomen.
In het ziekenhuis zelf viel toen het harde verdict: ons kindje had ernstige onderontwikkelde longen. Ze had maar een overlevingskans van 20%. Indien we haar kansen wilden verhogen moest ik een operatie ondergaan waarbij ze ons kindje zouden opereren terwijl ze nog in mijn buik zat. Uiteraard namen we deze kans met beide handen aan. Maar daar moesten we eerst nog enkele testen voor doorstaan en de ingreep zelf kon pas plaatsvinden rond 28 weken zwangerschap. Weer bang afwachten dus.
De volgende les van de engelencursus stond in het teken van onze overleden dierbaren. We mochten een foto uitkiezen van een andere cursist en kijken of we boodschappen doorkregen. Nadien zou Han dan zelf contact leggen met deze personen. Hoe ik ook probeerde, het lukte mij maar niet om me te concentreren. Ik was teveel met mijn eigen problemen bezig om me te kunnen focussen op onze taak. Ik heb dit toen ook gemeld aan Han en zei vroeg of ze na de les mijn toekomstkaarten eens mocht leggen over de hele situatie. Met een bang hartje stemde ik toe. Het werd een leuke en interessante les waarbij ik even contact mocht hebben met mijn overleden grootouders. Maar toen was het tijd om mijn kaarten te leggen. Ik mocht de kaarten schudden en Han spreidde ze uit op tafel en begon te vertellen wat ze allemaal kon zien in mijn kaarten. Het was een heftig verhaal. Ze kon zien dat er ons geen gemakkelijk parcours te wachten stond. Een parcours met hele grote obstakels die we moesten overwinnen. De medische ingrepen waren ook duidelijk aanwezig in de kaarten. Maar ook de steun van mijn man en van familie en vrienden kwam heel duidelijk naar voren. Maar de belangrijkste kaart kwam op het allerlaatste: de zon. Het symbool dat het uiteindelijk allemaal goed zou aflopen.
De vierde les was het leren zien en lezen van auras. Ook deze les was enorm boeiend en leerrijk. We kregen de opdracht om de auras van de andere cursisten te lezen. En wonder boven wonder lukte dat ook heel goed. Een witte waas rond de hoofden van de anderen was duidelijk zichtbaar. Ook mijn aura werd gelezen. En gek genoeg was mijn aura groen. De kleur van de genezing. Alweer een teken van de engelen dat me hoop gaf.
De laatste les mochten we het engelenspel spelen. Een soort van bordspel waarbij we allerlei vragen mochten stellen in verschillende categorieën. Aan de hand van een dobbelsteen en pionnen kregen we dan een antwoord op onze vragen. Helemaal op het einde van het spel kregen we de kans om een vrije vraag te stellen. Het bord zou ons dan één van de volgende antwoorden geven: ja nee misschien zeker en vast. Er was maar 1 vraag die ik graag zou willen stellen, maar ik durfde gewoonweg niet. Ik had teveel schrik voor het antwoord. Toen zei Han dat zij de vraag in mijn plaats zou stellen. Ik moest heel duidelijk mijn naam zeggen en terwijl Han de dobbelstenen in haar handen schudde stelde zij aan de engelen de vraag waar ik zon schrik voor had: zal het uiteindelijk goed komen met ons dochtertje? Ze gooide het cijfer 9 en met een bang hart verplaatste ik het pionnetje op het bord. Ik durfde bijna niet te kijken. Toen zag ik dat mijn pionnetje terecht gekomen was op het woord definitely wat zeker en vast betekent. Opnieuw sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had de voorbije lessen zoveel mooie tekens mogen ontvangen dat ik enorm veel hoop had op een goeie afloop. De engelencursus was nu afgelopen (wat ik heel erg jammer vond) maar toch bleef ik contact houden met Han. Iedere keer als er weer iets belangrijks te gebeuren stond ging ik even langs bij Han. Zij legde dan haar handen op mijn buik en zei een gebedje. Op die momenten voelde ik altijd de tintelingen doorheen mijn hele lichaam. Het gaf me kracht, hoop en goede moed. De eindejaarsfeesten hebben we toch gevierd, vooral voor mijn oudste dochtertje. Maar de sfeer was ver te zoeken.
Januari diende zich aan en de dag van de ingreep brak aan. Jammer genoeg mislukte de eerste poging. Iets wat zelden gebeurt. Ook de tweede poging enkele dagen daarna mislukte. De moed zonk ons echt in de schoenen. Maar de woorden van Han bleven steeds door mijn hoofd malen. Alles zou goed komen, dus het moest lukken! De derde keer werd uiteindelijk de goede keer. Een week na de eerste poging was de operatie eindelijk geslaagd! Een ballonnetje werd in haar luchtpijp geplaatst om haar longen te stimuleren om te groeien.
Helaas bleef ik daarna niet van tegenslag gespaard. Enkele weken na de ingreep scheurden mijn vliezen en werd ik met spoed opgenomen in het UZ Leuven. Vanaf toen moest ik verplicht platte rust nemen om de zwangerschap nog zo lang mogelijk te kunnen uitdragen. Het ballonnetje moest immers zo lang mogelijk blijven zitten om optimaal zijn werk te kunnen doen.
Tijdens mijn verblijf in Leuven hield ik regelmatig contact met Han. Ze vroeg regelmatig hoe het met me ging en was er altijd voor me om me op te peppen en goede moed in te spreken. Zo heeft ze zelfs eens mijn kaarten gelegd via de telefoon!
Uiteindelijke is Sofia op 24 februari met een keizersnede geboren. (Op Han haar verjaardag! Toeval?? Ik dacht het niet!) Ze heeft een heel moeilijke start gehad in haar leven. Toen ze 4 dagen oud was moest ze al onder het mes om het gat in haar middenrif te dichten. Ze heeft 26 dagen aan de beademing gelegen. Onze kleine meid heeft echt moeten vechten voor haar leven! Mijn man en ik hebben heel wat bange momenten beleefd. Maar wat was ze dapper en sterk! Langzaam maar zeker en met hele kleine stapjes werd ze beetje bij beetje beter. En na 2 maanden op de Intensive Care Unit gelegen te hebben, mocht ze op 21 april eindelijk mee naar huis! Ondertussen is ze een flinke meid van 10 maanden oud die het super goed doet. We zijn enorm trots op haar!
Ik ben er zeker van dat Han (en de engelencursus) mij doorheen deze hele periode gesleept hebben. Ik weet niet of ik er zo goed mee had kunnen omgaan als onze wegen toen niet gekruist hadden. Ik ben toen echt het spirituele pad opgegaan en heel veel contact gezocht met de engelen.
Vorig jaar hebben we de kerstperiode nog heel anders beleefd. Kerst en Nieuwjaar hebben we toen echt in mineur gevierd. Angst en onzekerheid namen de bovenhand. Ik kon maar aan 1 ding denken: mogen we in 2018 een tweede kindje verwelkomen of zouden we ons kindje verliezen?
Wat zijn mijn man en ik dolgelukkig dat er dit jaar 2 dochters op onze kerstkaartjes pronken!
Tot op de dag van vandaag ben ik er heilig van overtuigd dat het geen toeval was dat ik net in deze moeilijke periode Han heb ontmoet en de engelencursus mocht volgen. De vele tekens van de engelen en de geruststellende woorden van Han hebben mij hier doorheen geholpen! Han, je bent echt een engel op aarde! Jij zal voor altijd een plaats hebben in ons hart!
En zelfs nu nog, zoveel maanden later en nu onze meid het zo wonderbaarlijk goed doet, denk ik nog elke avond aan de engelen. En de laatste gedachte die door mijn hoofd gaat net voor ik in slaap val is nog altijd: Bedankt lieve engeltjes! Bedankt dat ze er nog is!
Geschreven door Lindsay Miatton fiere mama van Sofia en Kyana.
Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar.
In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien.
Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart.
Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is jullie goed engelenhart laten spreken.
Op zon bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie.
Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2017 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden.
Dat team staat daar dus een heel weekend zijn/haar spiritueel kunnen aan te bieden en dat bracht een mooi bedrag op.
Maar daar houdt het niet bij op want:
Er kwam een extra centje in het laatje door Julen. Zijn mama ging wafels bakken die hij verkocht op school. Dat bracht 50 op en de papa van Julen verdubbelde dat bedrag. 100 extra erbij!
Er kwamen mensen in The Angel Store langs die even zo maar 20 of 50 in mijn handen duwde, hier dat is voor Wiebe, geef dat maar aan de kinderen. 70 erbij!
En er was een mama van een van de kindjes van Wiebe die anoniem een brief schreef, dat we haar zo geholpen hadden het afgelopen jaar en dat we geen idee hadden wat dat voor een gezin betekende om even hun kinderen te laten genieten van een vakantie want ondanks dat ze het zelf al niet breed had spaarde ze toch 20 voor Wiebe ! 20 erbij!
Ik wordt daar zo blij van, te zien dat er nog mensen zijn met een warm, goed engelen hart
Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.
Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.
Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien Rozette Anneleen en Kelly.
Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken.
De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065 tot 8000.
Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 8000
Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in.
Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei.
We zullen zien!!!
Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult.
Lieve engelenvrienden allemaal.
Door jullie aanwezigheid op het Engelen-weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal 9000 hebben kunnen schenken.
Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid.
Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 23-24 september 2017.
We gaan er weer een mooi spiritueel engelen en magisch weekend van maken.
Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten.
Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2017.
Tot dan.
Han, Carol Lize en héél het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.
Bedankt !!!
Julen geeft 100 aan de dames van Wiebe zijn persoonlijke opbrengst voor de kinderen!
Brief van een van de mama's van een Wiebe kindje zij schonk 20 aan Wiebe.
Gerda geeft me een knuffel.
Een gedeelte van de Wiebe dames kwamen hun cheque in ontvangst nemen.
Het engelenteam 2016 dat er weer mee voorzorgde dat we een geweldig mooi bedrag konden schenken. Bedankt aan jullie allemaal!!!
Roland geeft zijn Monique een heel speciaal kerstgeschenk!
Lieve engelenvrienden,
Nu met de feestdagen in het verschiet heb ik wel een héél mooi verhaal voor jullie.
Een tijdje terug kwam er een mevrouw Monique genaamd bij mij in de winkel The Angel Store binnen samen met haar mama.
Ze keek rustig naar onze engelenbeelden en ik bood haar een tasje koffie aan.
Toen ze ging zitten liet ze me een foto zien van haar overleden echtgenoot Roland.
Hij was nog maar een 8-tal weken overleden.
En ze had een brief van hem ontvangen waarin stond geschreven dat als ze er behoefte aanhad dat ze van hem contact mocht zoeken met mij, Han Beeren.
Ook schreef hij dat hij niet wist wat Monique mocht verwachten maar dat ze zeker niet alleen naar me toe moest komen, ze moest iemand meenemen.
Toen ik de brief las die Monique mij overhandigde werd ik even stil.
Was iemand daar werkelijk mee bezig vroeg ik me af, wetende dat je gaat sterven en dan toch nog verwijzen naar iemand die contact kon maken?
Wou Roland dit echt voor zijn vrouw waarmaken?
Helaas moest ik deze dame op het moment in de winkel teleurstellen,
daar beste lezer voor mij iemand toch wel 6 maanden moet gestorven zijn om er goed contact mee te maken. Het was nog zo vers 2 maanden pas dat Roland was gestorven.
En ik stelde haar voor om dan best toch maar een afspraak te boeken.
Toen ik haar vertelde dat er in de agenda pas plaats was in 2019, zonk de moed haar in de schoenen.
Het toeval (ook al bestaat dat voor mij niet) was dat er die dag iemand had afgemeld om de komende engelencursus te komen volgen.
Ook in deze lessen maken we tijd om een hele avond met onze overleden dierbaren te communiceren.
Monique haar mama spoorde haar aan om haar kans te grijpen en zich dan maar in te schrijven voor de engelencursus die enkele weken later van start zou gaan.Dan hoefde ze misschien toch niet zolang te wachten.
Zo gezegd zo gedaan, we zouden ons binnenkort weer zien weliswaar in een groep maar ik zou haar de engelenwereld leren kennen en liet haar weten dat ik hoopte dat dan haar man voldoende kracht had om zich dan toch bij mij een beetje bekend te maken en eventueel dan al wat boodschappen door te geven via mij.
Dinsdag 13 december 2016 was het dan zover, het avondje praten met overledenen zou aanbod komen.
Toen alle cursisten hun foto op tafel hadden gelegd met of zonder persoonlijk voorwerp gelinkt aan die persoon kon de avond van start gaan.
Ik vroeg aan iedere deelnemer om een foto te kiezen die op de tafel lag en waar ze totaal geen achtergrond informatie van hadden.
Want op zon avond leer ik de mensen hoe ik in reading ga en mogen ze zelf eerst eens voelen en ondergaan of ze iets zouden doorkrijgen van de persoon op de foto.
Sommige slagen daar wonderwel zéér goed in, andere vinden het dan weer wat moeilijker maar daarom niet minder spannend.
Zo gebeurde het in de loop van de avond dus dat de foto van Roland de man van Monique uiteindelijk dan toch in mijn handen terecht kwam.
En daar gebeurde het, hij ging pal achter zijn vrouw staan en nam haar schouders vast.
Toen ik aan Monique vroeg of ze merkte dat haar schouders anders aanvoelde moest ze beamen dat die wel héél erg warm voelde een aangenaam gevoel zelfs.
Maar haar man Roland gaf niet op, want hij liet me weten dat hij op het moment dat hij stierf een raam had laten stuk springen bij zijn broer aan de terraskant.
Monique stond perplex en zij dat dat inderdaad op het tijdstip van overlijden gebeurd was.
Ik melde haar dat dat het teken van haar overleden echtgenoot was geweest om aan zijn familie te laten weten dat het lijden nu voor hem voorbij was.
En toen zag ik zwarte schoenen, in stilte vroeg ik aan haar man waarom hij me deze zwarte exemplaren liet zien.
Han sprak hij, dat zijn mijn makkelijke schoenen, ze staan nog thuis in de kast.
Monique mag deze niet wegdoen, ze moet ze eens uit de kast halen want aan de voorzijde zijn ze wat beschadigd en bekrast maar ze zal als ze ze vastneemt wel weten waarom ik haar deze schoenen wil laten zien.
Ook liet hij me weten dat het hem ontzettend veel energie koste om al zo kort na zijn overlijden boodschappen te geven.
Maar hij wilde zijn uiterste best doen om zijn vrouw die het zo moeilijk had toch een boodschap mee te geven.
En zo verliep de avond voor al de cursisten op zijn einde en had iedereen enkele korte boodschappen gekregen.
Maar wat was ik verbaasd toen ik de dag nadien een berichtje kreeg van Monique.
Want wat bleek?
Ze was toch even de schoenkast van Roland ingedoken om op zoek te gaan naar de schoenen die hij had beschreven.
Ze schreef het volgende:
Hallo Han, je had het gisteren over een paar zwarte schoenen van roland , die ik niet weg mocht doen want die liepen zo goed. Ik heb ze in zijn schoenen kast gevonden en er lag een wit veertje op.
Onderaan het berichtje plakte een foto van een zwarte veterschoen deze was aan de voorzijde wat bekrast maar aan de zijkant ervan plakte een piepklein wit veertje!!!
Ik denk en hoop dat ik Monique toch nog een mooi cadeau heb mogen geven voor de komende feestdagen.
Ook al zal het gemis groot zijn, Roland heeft zijn Monique, via mij duidelijk laten weten door zijn zwarte schoenen dat hij nooit veraf zal zijn.
En u overleden dierbaren, beste lezer zullen ook u niet in de steek laten.
Ze zijn er nog zo dikwijls weliswaar niet zichtbaar voor de meeste mensen onder ons, maar ze zijn er wel.
En ze willen niets liever dat dat u allemaal toch mooie warme dagen tegemoetgaat.
Ook al lijkt dat zo immens zwaar.
Als jullie een beetje kunnen genieten, genieten zij met uw mee!
Ik hoop oprecht dat uw met dit verhaal toch een beetje mag ervaren dat ze er ook voor jullie zijn.
Ik wens jullie dan ook allemaal hele warme, liefdevolle dagen met de kerst en een heel gelukkig nieuwjaar.
Met de beste wensen voor 2017.
Warme engelenknuffel van mij,
Han.
Mail die ik kreeg van Monique na goedkeuring van het verhaal:
Lieve Han
De laatste brief van Roland mocht ik pas na de uitvaart open doen. Na het lezen was ik een beetje teleurgesteld. Ik had een hele lange brief verwacht met allemaal tips om de moeilijke tijd door te komen , of een ellenlange liefdes brief. Maar nee, het was een verwijzing naar jouw.
Ongeveer twee maanden na zijn overlijden ben ik naar je toe gekomen , niet weten waaraan ik me moest verwachten, maar iets in mij dreef me naar Bree. Ik werd er heel warm ontvangen , mocht mijn tranen laten gaan en direct kreeg jij al signalen door van Roland.
Vol moed schreef ik me in voor je engelen cursus. Misschien zou ik daar wat troost en rust vinden voor dit immense verdriet.
De dinsdag avonden werden voor mij een licht punt, een verlangen om weer samen te zijn met deze prachtige groep vrouwen waar ik zoveel warmte en liefde van voelde. Ik ben begonnen met het vragen van tekens en omdat deze al heel snel volgde kreeg ik terug hoop en vertrouwen in de toekomst.
De groepsreading was prachtig. Jij heb me zoveel gegeven door het contact dat je kreeg met Roland, ook al was hij nog maar 4 maanden overleden. hij doet zoveel moeite om met jouw te praten. Hij had het onder andere over een paar zwarte schoenen, waarvan de punten wat afgesleten waren en die ik zeker niet weg mag doen, omdat ze zo lekker zaten.
Bij thuis komst ben ik de schoenen uit zijn kast gaan halen , en wat denk je er lag een wit veertje op....
Nu weet ik dat zijn laatste brief nooit zijn laatste woord zal zijn voor mij. Hij heeft me naar jouw geleid om zo met mij contact te blijven over deze grenzen van het leven heen. Onze liefde is oneindig, zo heeft hij het mij belooft en zo zal het ook zijn. Iedere dag hou ik nog meer van deze prachtige man, mijn engel
Zo noemde ik hem 10 jaar lang en zo zal hij ook bij me blijven.
dank je wel lieve Han voor al jouw gave om ons gelukkig te maken .
De envelop die Monique na de uitvaart pas mocht openen.
De brief die Roland aan Monique schreef en waarin hij verwees om contact met me op te nemen.
Roland en Monique.
Roland zijn lievelingsschoenen waar hij naar verwees en die Monique uit de kast moest halen. Daar zat het piepkleine witte veertje op!
Ik ken uw niet en u kent mij waarschijnlijk ook niet meer.
Het enige wat ik mij van jullie kan herinneren is dat jullie altijd zo verliefd hand in hand in onze café over van alles en nog wat zaten te praten.
Uw zal zich wel afvragen waarom ik deze brief aan jullie schrijf, maar daar is een hele goede reden voor.
Want zeker vanaf 2004 en misschien wel nog enkele jaren daarvoor bent uw iets kwijt gespeeld bij mijn ouders in het café.
Toen mijn ouders in mei 2004 het café verkochten wat ze meer dan 40 jaar hebben uitgebaat hadden ze uw iets beloofd.
En belofte maakt schuld ook al is dat véél later dan verwacht.
Wegens verhuis omstandigheden van mijn ouders en waarschijnlijk het te goed opbergen (wat typisch iets voor mijn mama is) is iets van jullie jaren in een schuif bij hun thuis blijven liggen.
Daar we de afgelopen maanden eens grote poets hebben gehouden bij hun op het appartement,is er iets wat jullie al jaren kwijt zijn naar boven gekomen.
Daar lag het onder in een schuif met allerlei spulletjes die niet veel gebruikt worden!
Ook mijn mama weet niet meer precies jullie namen anders hadden we al contact opgenomen.
Het is een feit dat als de Beeren familie gezellig aan de tafel zit en de verhalen over ons café zo nu en dan eens de revue passeren dat wij als kinderen bijvoorbeeld regelmatig vragen aan onze ouders:
Wat dronk die dan, die Felix?
En papa of mama dan precies nog weten wat zijn of haar favorieten drankje was.
Felix die dronk altijd ijskoude Hoegaarden met een glaasje jenever erin.
Oooh DIE FELIX antwoorden mijn broer of ik dan.
En zo kunnen wij een gezicht plakken op oude klanten.
Ook jullie waren vaste klanten voor een tijdje en mijn mama kan zich nog herinneren dat er steevast een koffietje en wat frisdrank werd genuttigd.
Maar thats it, geen namen, geen gezichten, alleen een super verliefd koppel dat alleen maar oog had voor elkaar.
Tot die bewuste dag bij ons in het cafe.
Jullie droegen allebei een ring van elkaar. En op een of andere manier is deze ring bij ons in het cafe achter gebleven.
Mama weet nog dat er iemand van jullie redelijk in paniek was en ze heeft jullie toen beloofd als hij ooit tevoorschijn komt ze ervoor zou zorgen dat jullie hem terugkregen.
En nu is het dus zover door een grote opkuis in hun appartement is er vanonder in een lade een ring gevonden. Jullie ring!!!
En ze wil hem zo graag aan jullie terug schenken. Geen idee of jullie nog steeds dat verliefde koppel zijn van zoveel jaren geleden, geen idee of jullie überhaupt nog een koppel vormen?
Maar we hopen het zo dat als dit nog steeds het geval is dat jullie na al die jaren jullie ring terug mogen dragen. Wie weet wat voor mooie herinneringen het terug naar boven brengt bij jullie.
Er is natuurlijk wel een voorwaarde verbonden aan het zoeken van de rechtmatige eigenaar.
Want wat mijn mama wel nog weet is HOE dat jullie ring verloren is gegaan!!!
En op welke plaats in ons cafe dat gebeurde.
Dus ben jij diegene die zijn of haar ring bij Café Taxi Beeren in Bree verloor destijds?
Laat mij dan via mail@hanbeeren.be weten HOE dat is gebeurd en WAAR op WELKE plaats dat hij volgens jullie is kwijtgespeeld.
Kom jij met het juiste verhaal op de proppen dan zorg ik ervoor dat jou ring terug bij jullie terecht komt.
Ik hoop het zo dat de engelen ervoor mogen zorgen dat na al die jaren hij eindelijk terug thuis mag komen, daar waar de ring hoort.
Geschenkjes komen zomaar uit de lucht gevallen, maar wel op zijn tijd!
Ik leerde Iris de Winter een hele tijd geleden kennen.
Ze kwam met 4 andere dames gezellig samen carpoolend richting Bree afgezakt om bij mij de engelencursus te komen volgen.
Ik vond haar meteen sympathiek maar vooral iemand met een gouden hart voor andere.
Dat straalde gewoon van haar af.
Haar dochter was ook uit het juiste hout gesneden en was net zo lief en zacht van karakter als Iris.
De vele weken dat ze op cursus kwam leerde ik haar beetje bij beetje iets beter kennen.
Tot dat de cursus na 5 weken afgelopen was en ik een heel tijd niets meer van haar hoorde, dan enkel zo nu en dan een kort mailtje over en weer.
Tot dat ze me vroeg of ik het zag zitten om naar het verre Lebbeke af te komen om bij haar thuis een reading te komen geven.
Er werd een datum geprikt en op een goede zondag was het dan zover.
Goed op tijd, vertrok ik voor een goede 2 uur rijden richting haar huis.
Eens daar stond ze al stralend aan de deur toen ze mijn auto de oprit zag oprijden.
De smile was er nog steeds recht vanuit het hart, blij dat ik goed was aangekomen.
De gasten die ze had uitgenodigd zaten al allemaal in een kring in haar huiskamer te wachten.
Er waren ook enkele bekende gezichten, namelijk de dames die met haar samen hadden gereden tijdens de engelencursus. Het was een warm weerzien.
Toen even daarna de reading begon en ik contact maakte met de overleden dierbaren van al haar gasten was er op het einde een boodschap voor Iris zelf.
Eerlijk gezegd was me de reading na al die lange tijd al volledig ontgaan tot dat ik die week een mail van Iris zelf kreeg.
Lees maar even mee!
De mail van Iris die toekwam op 31 Mei 2016
Lieve Han, wou je dit even laten weten.
.... op 12 oktober 2014 kwam je bij ons thuis een reading houden. Ik had enkele maanden voorheen een zwaar ongeval gehad en was nog herstellende dus kon ook nog niet goed "uit de voeten" , om het maar zo te stellen. Iedereen die hier aanwezig was is tevreden naar huis gegaan, deels in volle verwondering, deels in een gelukzalige roes. Antwoorden werden verkregen, boodschappen werden overgebracht , prachtig mooi! Ik had naar het einde toe nog een boodschap gekregen van mijn bompa, dat er een gebrek was aan het huis, meer bepaald buiten. Jij ging onmiddellijk richting terras. En idd, om onverklaarbare reden was ons terras op een bepaalde plaats volledig gebarsten, wat het zicht niet ten goede kwam.
Gezien het een huurwoning betrof doe je niet zo maar één twee drie dure kosten , dus grote stukken werden ingegoten met cement en klaar..... dachten wij ! Jij zei dat mijn bompa wou laten weten dat er in het voorjaar spontaan hulp ging komen om dit te verhelpen..... met alle respect..... ik had hier serieus mijn bedenkingen bij, want heden ten dagen mensen spontaan komen aankloppen om jouw probleem op te lossen ?? Neen, zag ik niet direct gebeuren. Het bleef echter in mijn hoofd spoken en in het voorjaar keek ik hunkerend uit naar die goeie ziel......helaas , de zomer kwam en ging, de winter eveneens en lap......geen goeie ziel , geen verandering ....... ik liet het dan ook los en dacht nog , nou bompa, daar heb je de bal even mis geslagen.
Tot april 2016, dit voorjaar dus !! De toekomstige schoonpapa van onze zoon komt hier langs en ziet het terras , heel spontaan zegt hij, ik kom dit voor jullie oplossen . Ik sloeg totaal geen acht meer op wat jij me in oktober gezegd had , tot 's nachts! Ik werd wakker en toen viel het me te binnen wat je juist gezegd had, je had immers gezegd voorjaar , maar niet het jaar .
En gezien onze gevleugelde vrienden geen besef hebben van tijd hadden ze ook geen vermoeden dat ik in het verkeerde voorjaar aan het wachten was geweest.
Voorbije zaterdag is dan het terras aangelegd, we hebben stenen kunnen recupereren daar waar er geen meer voorradig waren in de winkel ( logisch na bijna 30 jaar ! ), we moesten geen cement voorzien, bracht schoonpapa mee, materialen eveneens en welnu...... sinds zaterdagavond hebben wij een prachtig mooi egaal terras terug , een dikke knuffel en welgemeende dank-je-wel naar papa Paul en een liefdevolle handkus naar mijn lieve Engelen, heb geleerd om nooit op te geven , wat ze zeggen zal ook daadwerkelijk gebeuren , alleen niet altijd op de manier die wij verwachten en moeilijk als er geen tijdspanne vermeld werd, maar komen en helpen doen ze , op hun eigenste manier.
Ik vond het wel fijn dat ze een jaartje gewacht hebben, zodoende had ik de mogelijkheid om te herstellen en nu actief mee te helpen.
Ik wou je deze bevestiging toch even laten weten lieve Han. Heel veel groetjes vanwege ons allemaal hier , dikke knuffel ! xxx
Ik stuurde haar deze mail terug:
Lieve Iris, wat leuk om dit te lezen en inderdaad ze laten jou niet in de steek.
Mag ik jou verhaal gebruiken voor het blogverhaal?
Uiteraard als je wil dat de namen veranderd worden dan hou ik daar rekening mee. (Niet iedereen wil er met zijn echte naam in)
Ik ben blij dat het nu goed gaat met je. Dikke x van mij Han.
Deze mail kreeg ik terug:
Lieve Han, tuurlijk mag je dat gebruiken, is ook een beetje jouw verhaal he want zonder jou als boodschapper had ik het nooit geweten.
Ben nog zo dankbaar dat de Engelen het zo mooi gebracht hebben.
En ze laten de laatste tijd hun aanwezigheid goed merken.
Ik schaam me niet dat ik in Engelen geloof dus hoef ook geen andere namen.
k hoop dat mijn ervaring andere mensen hoop en moed mag geven om te blijven vertrouwen en niet op te geven als jouw boodschappen niet onmiddellijk realiteit worden, het gebeurt immers op het juiste ogenblik met de juiste mensen op je pad gebracht.
Ook heb ik het de toekomstige schoonpapa van onze zoon verteld en diene mens is ook danig onder de indruk dat hij zo plots in een blog verhaal komt, maar hij is overtuigd dat Engelen wel degelijk bestaan, want toeval bestaat nu eenmaal niet he Han.
Ik kan je nooit genoeg bedanken om ons geleerd te hebben om deze prachtige wezens in ons leven toe te laten. Ps verwacht je aan nog veel extra zieltjes want ik kan mijn enthousiasme voor jou niet onder stoelen of banken steken en dat werkt blijkbaar aanstekelijk.
Dikke zonneknuffel xxx
Iris.
Zo zie je maar, lieve engelenvrienden onze engelen zijn er elke dag, spontaan om ons te helpen.
Al moet je soms wel wat geduld oefenen zoals in het geval van Iris de Winter.
Tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal.
Warme groet,
Han Beeren.
Iris De Winter
De breuk die ik tijdens de reading zag verschijnen.
Cement werd als tijdelijke oplossing gegoten.
Spontane hulp werd aangeboden en tegels gerecupereerd, door een aardse engel Paul genaamd.
Papa Umans geeft duidelijke antwoorden aan zijn dochter Veronique !
Lieve engelenvrienden allemaal,
Graag wil ik met jullie wel een heel leuk verhaal delen.
Ik leerde Veronique kennen doordat ze de engelencursus bij mij kwam volgen.
Met sommige mensen heb je direct een klik en met Vero was dit voor mij zeker het geval.
Het hart op de juiste plaats maar met zo een heerlijke humor die ik absoluut wel kon smaken.
Elke les die ze kwam volgen nam ze serieus, maar wat ik zo leuk aan haar vond was dat ze dat relativeerde met de humor die haar zo eigen was.
Dikwijls lag ik dan ook krom na de les als ze weer eens gevat met humor antwoordde op een van mijn vragen.
Iedereen mocht haar graag de lessen liepen op zijn einde en ook Vero was een korte tijd uit mijn gezichtsveld verdwenen.
Totdat ik haar weer tegenkwam op een groepsreading bij Olga thuis.
Ik had geen idee dat ze die avond aanwezig zou zijn en was dan ook verbaasd toen ze haar leuke kop door de deur naar binnen stak.
Spontaan gaven we elkaar een dikke knuffel en ik vroeg haar hoe ze in hemelsnaam die avond bij Olga terecht was gekomen.
Blijkbaar had de gastvrouw enkele afzeggingen gehad en waren er twee plaatsen vrijgekomen op de groepsreading.
Daar ze dit op Facebook had gepost had Vero daar onmiddellijk op gereageerd en besloten om er die avond bij te zijn.
Ik vond het leuk dat ze er was en ging die avond aan de slag met ongeveer een tiental fotos van overleden dierbaren die bij Olga op de tafel waren gelegd.
Ook Vero had een foto meegenomen van haar overleden vader en terwijl de avond vorderde en ik na een tijdje de foto van haar vader vastnam gaf de man mij wel een heel bijzondere boodschap.
Veronique heeft al jaren een krantenwinkel en nu had ze besloten om deze van de hand te doen.
Ik vroeg haar of het klopte dat ze wou stoppen met haar kranten & lotto winkel?
En Veronique gaf aan dat ze daar inderdaad serieus over aan het denken was.
Awel gaf ik haar door je papa zegt dat hij je zal helpen met het van de hand te doen.
Het zou niet meer voor 2015 zijn maar voor 2016 mocht ze wel een koper verwachten die haar zaak zou overnemen.
Han zei ze ik laat het je weten en als het klopt wat jij me nu doorgeeft trakteer ik jou op een etentje.
Daar hou ik je aan liet ik haar weten en vroeg haar om me op de hoogte te houden als ze meer inzicht had over de verkoop van haar winkel.
Zo gezegd, zo gedaan, enkele weken gingen weer voorbij en het jaar 2015 liep zo stilletjes op zijn einde.
Veronique deed haar verhaal aan een goede kennis en heel goede vriend van haar (de Schuur genaamd )
Ze vertelde hun wat ik had doorgekregen van haar vader en ook zij waren geïnteresseerd om de engelencursus bij mij te komen volgen.
Veronique sleepte hun tweetjes dan maar mee naar mijn engelenlessen en kwam zelf met hun deel 1 van de cursus opnieuw meedoen.
Tijdens deze lessen zou haar vader opnieuw van zich laten horen.
Want plots was daar opnieuw informatie over de verkoop van haar winkel.
Haar vader kwam toch wel héél straf uit de hoek,sterker nog hij liet me zelfs de persoon zien wie haar zaak zou gaan kopen.En gaf me duidelijk de volgende boodschap door die ik aan zijn dochter mocht geven.
Hij sprak de volgende woorden naar mij toe:
Er zal een koppel komen en een bod doen maar deze mensen gaan uiteindelijk afhaken.
Iedereen die over de vloer gaat komen mag ze links laten liggen behalve als er een dame komt aankloppen die laten we zeggen nogal een stoerder uiterlijk heeft.
Het is een vrouw met opgeschoren haren en als je haar ziet zal je het doorhebben. Zij zal diegene zijn die de zaak van mijn dochter uiteindelijk zal overnemen.
Ze is laten we zeggen zei haar vader toch wel wat van het mannelijke type.
Een iets ruigere dame, dat wordt ze.
Ook heeft ze een relatie en 3 kinderen en als ze plots over de vloer komt met de vraag om de zaak te kopen zal mijn dochter Veronique wel weten en wel merken wat ik ermee bedoel.
Begin 2016 gaat zich zo iemand bij mijn dochter aanbieden en dit wordt de nieuwe uitbater van de krantenwinkel.
Veronique luisterde aandachtig en sloeg al deze informatie zorgvuldig op.
Haar gevatte antwoord was: Han; als dat klopt, menneke dan zijde wel héél straf bezig.
Ik niet uw vader liet ik haar al lachend weten.
Zo gezegd zo gedaan, weer enkele weken gingen voorbij en toen Veronique samen met de goede kennis en vriend (de Schuur) de voorlaatste les kwamen volgen kwam ze met een smile The Angel Academy binnen.
Hanneke ga nu maar eens even zitten zei ze heel serieus totaal niet wat ik van haar verwachte. Want wie Veronique kent weet dat ze met een lach door het leven gaat en er soms de reinste onzin kan uitgooien. Maar nu was het haar wel duidelijk héél erg menens.
Er is gisteren een mevrouw in mijn winkel geweest, Han je raadt het nooit, een stoerdere vrouw met opgeschoren haar!
Ik kende haar van haar nog pluim en ze vroeg doodleuk of mijn zaak nog te koop stond.
Daar ik nog met een koppel bezig was die met de bank nog aan het onderhandelen waren heb ik in eerste instantie de boot afgehouden.
Mijne euro viel ook niet direct, totdat deze mevrouw me duidelijk liet verstaan dat ze het gehoord had van haar bazin.
Notabene het koppel waar ik mee aan het onderhandelen was!!!
Dat veranderde voor Vero de kijk op deze zaak, ze belde de mevrouw van het koppel op, en zij bevestigde inderdaad dat ze haar (de stoerdere dame) erop attent had gemaakt dat de zaak van Veronique te koop stond. Daarop had deze dame de koe bij de horens gevat en was naar Veronique gereden, met de vraag of ze nog kans maakte om een bod te doen.
De vriend van Vero (de Schuur) luisterde aandachtig mee naar Vero haar verhaal.
Hanneke liet hij me weten toen Vero uitgepraat was, als dat waar is wat jij hier hebt voorspeld en dit komt uit krijgt gij van mij een standbeeld.
Ik moest lachen en vroeg hem of dat dan op de Grote Hei bij hem in de buurt kwam staan of dat hij dat hier in Bree kwam plaatsen.
We zullen wel zien antwoordde hij.
Toen we tijdens deze lessen aan de pauze waren sprak de vader van Vero weer enkele boodschappen in mijn oor. Tijdens de koffie kreeg ik dan ook de volgende boodschap door:
Het zal even spannend worden wat de koper betreft, maar deze dame gaat ervoor en zij zal uiteindelijk de nieuwe eigenaar worden van de krantenwinkel.
Als het héél erg spannend wordt of het wel doorgaat wil ik dat Veronique positief blijft want de koop gaat sowieso door liet hij me duidelijk weten.
Ook deze boodschap gaf ik weer door aan Veronique.
Weer gingen enkele weken voorbij tot dat ik een mailtje kreeg van Veronique dat ze inderdaad in de spannende fase zat, zoals haar vader had voorspeld.
De bank moest een beslissing gaan nemen en het leek erop dat er wat moeite was met bepaalde documenten.
Deze moesten asap aangevraagd worden maar voordat daar een uitslag van zou zijn zou maanden kunnen duren.
Ik schreef Vero terug dat ze niet moest paniekeren, dat haar vader duidelijk had doorgegeven dat de koop uiteindelijk zou doorgaan voor het eerste kwartaal van 2016 en dat ik het goed gehoord had en bleef geloven in een goede uitkomst.
Enkele weken daarna namelijk op 6 maart 2016 kwam Vero de winkel binnen gelopen en had ze wel héél goed nieuws.
Haar zaak was verkocht !!!
De bank, de dame met het opgeschoren kapsel en de documenten waren allemaal in orde gekomen.En dit binnen de termijn van het eerste kwartaal van 2016.
En Veronique draait nu dus op 16 april 2016 haar laatste dag in haar zaak!
Lieve Vero het is je zo gegund, ik wens je alle succes met alle dromen die je nog gaat aanpakken en de nieuwe wegen die op je pad gaan komen, dat etentje dat regelen we nog zéér binnenkort.
En beste Schuur: Ik verwacht mijn standbeeld dan ook ergens in 2016 het hoeft heus niet op een sokkel te staan maar belooft is belooft hé ;-)
Zo zie je maar hoe dat alles uiteindelijk toch op zijn plaats kan vallen en onze overleden dierbaren dikwijls de juiste oplossingen voor ons hebben.
We hoeven alleen maar te luisteren en erin te blijven geloven wat ze ons doorgeven.
Ik wens jullie allemaal een heel mooi voorjaar van 2016 en tot binnenkort voor weer een nieuw engelenverhaal.
Warme knuffel
Han Beeren.
Veronique, het was haar vader die haar op voorhand duidelijke boodschappen gaf in verband met de verkoop van haar krantenwinkel.
De Schuur, een goede vriend van Veronique, die me een standbeeld beloofde ;-)
Het hele engelenteam dat zich geheel spontaan en vol enthousiasme had ingezet voor de
vorige editie van het engelenweekend kwam bij elkaar.
In eerste instantie is dat een heel gezellige boel en altijd leuk om iedereen die avond terug te zien.
Bij deze wil ik dan ook het hele team bedanken vanuit de grond van mijn hart.
Want elk jaar een heel weekend opofferen om de kinderen van Wiebe een leuke vakantie te bezorgen is jullie goed engelenhart laten spreken.
Op zon bijeenkomst bespreken we wie wat kan betekenen in welke workshop voor onze volgende editie.
Ook dit jaar mochten we weer nieuwe teamgenoten verwelkomen, zodat we voor het engelenweekend van 2016 weer nieuwe workshops kunnen aanbieden.
Maar de moment supreme is toch als de dames van Wiebe arriveren.
Deze dames gaan elk jaar met kansarme kinderen van gezinnen uit de regio van groot Bree onder het Allerheiligen verlof met hun op vakantie.
Gerda de voorzitster van Wiebe was er samen met Karen, Karo-Lien en Rozette.
Ik vroeg hun of ze een idee hadden wat we konden schenken.
De afgelopen jaren ging ons bedrag van 3065 tot 7250.
Gerda zei tegen me dat ze blij zijn met alles en dat ze hoopte dat we in de buurt kwamen van het bedrag van vorig jaar. nl 7250
Meer zou te gek zijn maar daar geloofde ze niet echt in.
Met een big smile tot achter mijn oren keek ik haar aan en zei.
We zullen zien!!!
Carol nam de cheque in handen en langzaam werd het bedrag onthult.
Lieve engelenvrienden allemaal.
Door jullie aanwezigheid op het weekend mag ik jullie dan ook laten weten dat we in totaal 8000 hebben kunnen schenken.
Bedankt allemaal om jullie aanwezigheid.
Het volgende engelenweekend zal plaats hebben op 24-25 september 2016.
We gaan er weer een mooi spiritueel engelenmagisch weekend van maken.
Allemaal samen voor onze kansarme kinderen, zodat zij een heerlijke onbezorgde week kunnen tegemoetgaan. Waar ze even de zorgen van thuis kunnen vergeten en geheel zorgeloos kunnen spelen en ravotten.
Hopelijk mogen we jullie weer verwelkomen in 2016.
Tot dan.
Han, Carol en heel het volledige engelenteam kijken uit naar jullie komst.
Bedankt !!!
De dames Van Vzw Wiebe worden verrast.
De voorzitster van "Vzw Wiebe" Gerda kan niet geloven dat we boven het bedrag van vorig jaar zitten.
De dames nemen de cheque in ontvangst.
Ons engelenteam in bespreking voor het engelenweekend 2016.
Ik kreeg een mailtje met foto in mijn mailbox van Simonne.
Nadat ze in maart 2015 mijn 2 de boek Engelen in mijn zolderkamer las schreef ze zich in om bij mij thuis een engelencursus te komen volgen.
In mei van dat jaar was het zo ver en kon ze mee instappen in een groep van mensen die allemaal iets wilde bijleren over wat onze engelen voor ons kunnen betekenen.
Helemaal van de kanten van Brussel kwam ze trouw 5 weken achter elkaar cursus volgen.
Haar man bracht haar al die weken met heel veel liefde en las in zijn auto een spannend boek terwijl Simonne zich bij mij boven op zolder verdiepte in de wereld van de engelen.
De weken vlogen voor Simonne om maar ze was gebeten door de liefde die de engelen haar toonde en ze was zeer beslist om zeker nog eens regelmatig naar het Limburgse Bree af te zakken.
De zomer van 2015 ging voorbij en toen het weekend van 5-6 september aanbrak en we met heel veel trots The Angel Academy opende zakte Simonne opnieuw af naar Bree om eens een kijkje te komen nemen naar onze nieuwe zaak.
Wat een gezellige drukte die dagen maar Simonne liet zich niet uit haar lood slaan en nam rustig de tijd tussen alle drukte door om eens te snuisteren tussen onze collectie engelenbeelden.
En zo vond ze een wondermooie zittende engel die wat haar betrof een plaatsje verdiende en moest krijgen bij haar thuis.
Enkele weken gaan voorbij en plots staat Simonne terug in de winkel van The Angel Academy
Nu ken ik wel meer Simonnes en had ik niet verwacht dat zij de Simonne was die op het lijstje stond van Lucia die die avond cursus kwam geven in de Academy.
Leuk dat ze weer de moeite had genomen om de hele rit naar Bree te maken om deze cursus inzicht & engelenkaarten te komen volgen.
Ik gaf haar een dikke knuffel en vroeg of haar man weer in de auto zat.
Ja, zei ze met een dik boek vindt hij dat geen enkel probleem om mij tot hier te rijden.
Maar Simonne trok me aan de arm en zei:
Han ik heb een ongelooflijk mooi verhaal dat als je tijd hebt ik jou wel even wil vertellen.
Voor een mooi engelenverhaal maak ik altijd graag tijd.
En Simonne stak van wal.
Weet je nog Han dat ik bij jullie opening een groot engelenbeeld heb gekocht dat je zo een beetje op de rand van een tablet of vensterbank kan plaatsen.
Nu hebben we wel een redelijk uitgebreide collectie beelden dus ik kon me het niet onmiddellijk voor de geest halen.
Simonne begon het beeld te beschrijven en na een tijdje viel mijn eurotje en wist ik over welk beeld Simonne het had.
Awel vervolgde ze haar verhaal:
Han het beeld heeft een heel mooi plekje gekregen op de rand van mijn schouw.
Elke avond voor ik ga slapen bedankt ik de engelen voor alle moois dat ik in mijn leven mag ontvangen.
En weet je wat er gebeurde toen het beeld nog geen week bij mij thuis op de schouw stond?
Een weekje nadien toen mijn man op zondagmorgen langs het beeld liep zag hij een wondermooie witte veer liggen in de schoot van de engel.
Dat gaf ons beide zo een warm gevoel.
Het beeld in huis op onze schouw en toch in de schoot een pluim vinden is een schitterend cadeau voor ons.
Veertien dagen later gebeurd het weer en vinden we een tweede veer in de schoot van de engel.
Ik luister aandachtig naar het verhaal van Simonne en bedank in stilte de engelen om dit zo aan haar kenbaar te maken.
Wanneer Lucias cursus bijna van start gaat vraag ik haar snel of ze het ziet zitten om haar verhaal op mijn blog te posten.
Simonne vindt dit geen enkel probleem en ik vraag haar om haar verhaal kort naar me door te mailen inclusief met de foto van de engel en de veer.
9 Oktober komt het mailtje van Simonne binnen en terwijl ik haar verhaal even overloop om het in verhaalvorm te schrijven voor dit blog staat onder aan haar mail het volgende:
Han je gaat het niet geloven maar toen ik juist aan het beeld passeerde en ik me even de tijd nam om jou deze mail te versturen lag er een derde veer in de schoot van de engel.
Ik kreeg bij het lezen van deze mail een smile op mijn gezicht.
De eerste veer heeft haar man gevonden.
Volgens mij is dat een cadeautje van de engelen speciaal voor hem omdat hij zijn vrouw elke keer als ze hier cursus wil komen volgen 250 km op en af naar Bree rijdt. Ze danken hem dat hij zijn vrouw de kans geeft om zich te verdiepen in de mooie wereld van de engelen.
De tweede en derde veer vond Simonne, als cadeautje dat ze haar engelen elke dag dankt en zo goed op weg is om samen met hun de engelen nog beter te willen leren kennen.
Simonne bedankt voor je mail en keep up the angel studies want dan ga je volgens mij nog héél véél veren in de schoot van je mooie engel mogen vinden!!!
Tot een volgend engelenverhaal
warme groet,
Han
De eerste veer die Simonne haar man zag in de schoot van het engelenbeeld.
Heidi hakt knopen door en de laatste loodjes wegen zwaar in "The Angel Academy"
Beste engelenvrienden allemaal,
De afgelopen maanden hebben we hard gewerkt aan ons nieuw project The Angel Academy Heel dikwijls dacht ik, dat ik van professionele aangever van boormachines, schroevendraaiers tot sanitair helpster was gepromoveerd.
Het is de afgelopen maanden héél erg duidelijk geworden dat mijn lieve echtgenoot Per niet iemand is die het werken in de bouw zou uithouden.Dit is echt niet voor hem weggelegd.
Het nodige gevloek heeft hier ten huize Brulez-Beeren de revue gepasseerd.
Maar het is gelukt, WE ARE READY !!!!
Alle ruimtes zijn tip-top in orde, klaar om jullie allemaal te ontvangen met open engelenvleugels ;-)
Dus héél erg graag willen wij jullie allemaal verwelkomen op 5 of 6 september 2015 van 10 tot 17 uur.
Buiten dat mijn nieuwe boek dan zal verschijnen hebben we ons uiterste best gedaan om héél erg speciale engelenbeelden, knuffels, dozen, kaarsjes, servetten, juwelen, enz aan te kopen.
In ieder geval als je in de toekomst een mooie engel nodig hebt voor jezelf of om cadeau te doen ben je in The Angel Academy op het juiste adres.
Daarbuiten ben ik gewoon bezig gebleven met de dagelijkse afspraken ivm de readings.
Een mooi verhaal wil ik jullie voor dat ik in zomervakantie ga niet onthouden.
Heidi kwam cursus volgen en had het met bepaalde aspecten in haar leven zeker niet gemakkelijk gehad.
Een groot verlies en enkele persoonlijke issues bleven haar al enkele jaren achtervolgen.
ik stelde haar voor om alles eens op papier te schrijven zoals kernwoorden volledige zinnen het maakte niet uit.
Ze wou er duidelijk komaf mee maken en we spraken af om op vrijdagmorgen samen met mijn lieve gids oma Beeren via de zonnevlecht die knopen door te hakken die haar al zovele jaren op haar maag en in haar rugzakje staken.
Het was best emotioneel voor haar maar wat was ze dapper en wat liet ze los in deze sessie.
Op het einde gingen we samen mijn woonkamer in en stopte de papieren die ze had volgeschreven in onze open haard.
Samen vroegen we aan de engelen of ze de hele papierbundel wouden meenemen naar de kosmos omdat ze Heidi niet meer van dienst waren en ze deze héél graag wou overboord gooien.
Heidi stak al haar volgeschreven vellen papier zelf aan, en slaakte een zucht dat ze hoopte dat alles nu eindelijk een plaats kon krijgen in haar leven.
Terwijl we samen keken naar de brandende papieren en ik haar een dikke knuffel gaf merkte ik iets heel erg leuks op.
De papieren terwijl ze branden vormde uit zichzelf een engel en toen de assen helemaal gedoofd waren kon je duidelijk de vorm onderscheiden, vleugels en alles a volonté aanwezig.
Heidi heeft ze getrokken met haar toestel al brandend en ik deed hetzelfde als de vlammen gedoofd waren.
De week erna zag ik Heidi terug en dat weekend had ze volledig genoten van een festival zonder zorgen.
Thanks lieve engelen om haar rugzakje wat lichter te maken en Heidi super knap dat wat je deed, met een duidelijke boodschap, dit wil ik niet meer in mijn leven want ik wil stappen zetten.
Awel die dag zette je er voor mij 10 in ene keer. Proficiat!!!
Dikke kus Han.
Allemaal wens ik jullie een fijne zomervakantie en hopelijk tot in september bij de opening van de academy !!!!
Al een kleine primeur en inkijk in "The Angel Academy"
Na 20 jaar samen Beerendruk onze digitale drukkerij te hebben gehad is het nu tijd voor een andere uitdaging.
We hebben onze zaak verkocht aan een jong enthousiast koppel dat er voor de volle honderd procent voor wil gaan en onze drukkerij wil verder zetten.
Op 3 weken tijd was het verkocht het moest van boven uit gestuurd zijn, denk ik dan maar.
Ongelooflijk hoe dat het gegaan is.
Ik heb altijd gezegd dat mijn persoonlijke drukke agenda op termijn niet meer te combineren was met de drukkerij.
Ook heb ik altijd de hoop naar de engelen uitgesproken dat als er iemand zou komen die voor de zaak zou geven wat ze waard was ik héél graag voor de volle honderd procent alleen nog maar readings wil gaan geven en mijn engelencursussen verder wil uitbouwen.
Verschillende mensen die ook in het spirituele wereldje zitten hadden er al eens de toekomstkaarten opgelegd en allemaal kwamen ze tot dezelfde conclusie.
Han, Per zeiden ze dan, dat is al verkocht hoor, het ligt al voor mij uit de legging als ik naar de kaarten kijk.
Op dat moment was er nog geen potentiële klant geweest dus was het voor ons dus ook nog niet verkocht.
Wacht maar zeiden ze dan en dat deden we dan ook.
Hoopvol en kijkend naar wat de toekomst ons zou brengen gingen we gewoon verder met de zaak, onze drukkerij.
In november komt Heidi op reading, ze komt al verschillende jaren achter elkaar om contact te maken met haar overleden vader.
Al die jaren kwam ze alleen op bezoek, maar die morgen toen we een afspraak hadden had ze een oudere mevrouw bij.
Voor mij geen enkel probleem en samen trokken we naar mijn engelenkamer op zolder.
Toen deze oudere dame even later 2 fotos tevoorschijn haalde kreeg ik door dat het haar overleden broers waren, beide hadden ze darmkanker gehad. Maar alhoewel er eentje was overleden aan deze ziekte was de andere toch nog plots gegaan door een hartaanval.
Mijn lieve Oma Anna die me altijd super helpt als gids tijdens mijn readings maakte me erop attent dat deze mevrouw niet voor niets mee was gekomen met Heidi.
Toen ik haar vertelde wat mijn oma mij net had doorgegeven liet Heidi me inderdaad weten dat deze mevrouw heel goed kon pendelen.
Mijn nieuwsgierigheid was direct gewekt.
Ik vroeg haar of ze mij een plezier kon doen na de reading en vertelde haar met welke plannen dat ik en mijn echtgenoot Per rondliepen.
Ze zag het zeker zitten om er eens op te pendelen en vroeg ook na de reading of ze mijn ketting mocht gebruiken die ik op dat moment droeg.
In volle concentratie keek ik haar vol verwachting aan en wachte op de boodschappen die ze me kon geven.
Ze had helemaal geen pendelkaart nodig met de letters van het alfabet op.
Mijn ketting zwierde alle mogelijke richtingen uit en met stuk en brok kwamen de letters die de pendel maakte uit haar mond.
Ik vond het echt knap hoe ze het deed want ze was al vele jaren een getraind pendellaarster.
Ja sprak de pendel:
De zaak, drukkerij wordt verkocht, men gaat versteld staan wie dat het koopt.dat mag nu nog niet geweten zijn, maar aan deze mogelijke kopers/personen had uw nooit gedacht!!!
Binnen 10 maanden bent uw bezig aan u nieuwe job.
Ik was verheugd met de boodschap die ik kreeg en liet deze lieve mevrouw weten dat ik héél benieuwd was of het zo zou gaan verlopen hoe mijn ketting die diende als pendel had aangegeven.
Toen ik even later afscheid nam van Heidi en de oudere dame liep ik mijn buro op waar Per aan zijn computer aan het werk was.
Hij vroeg hoe de reading had gegaan en ik gaf hem de boodschappen door die de pendel had verwoord.
Ben eens benieuwd wat ervan klopt, was het enige wat hij me toen zei.
Diezelfde week vroegen we samen aan de engelen een teken als de zaak echt zou verkocht worden.
Ik liet Per het teken kiezen en hij zei verkoop heeft met geld te maken dus wil ik allemaal briefjes van 500 zien als het verkocht geraakt.
De dag erna stak in onze brievenbus de reclamefolders van die week en was er een klein A5 flyertje van en zaak Sofa & Seats. Op deze folder stonden in het paars allemaal briefjes van 500 gedrukt.
Mijn hart maakte een sprongetje en we besloten om deze folder op onze frigo te bevestigen met magneten om zo gefocust te blijven op het teken dat we hadden gekregen.
Ook kwam het teken van de briefjes van 500 diezelfde week,ook nog eens tevoorschijn in een televisie programma van Geubels & De Belgen.
Maanden gingen voorbij en in Januari boekte we een weekje Spanje met ons twee.
We waren echt toe aan wat tijd als koppel.
We huurde een auto en hadden besloten om verschillende locaties te gaan bezoeken.
Uiteraard kwam op regelmatige tijdstippen de zaak en de engelen ter sprake.
Terwijl we in de auto zaten liet ik Per weten dat we stom waren geweest.
We hadden wel ons teken gehad dat we inderdaad een koper zouden vinden, maar we hadden nog geen teken gevraagd of dat voor hetzelfde jaar zou zijn.
Want een teken krijgen is absoluut leuk, maar de mogelijkheid zat er natuurlijk ook in dat we nog 5 jaar zouden moeten wachten.
Dus terwijl we reden naar een restaurantje waar we die avond zouden gaan eten vroeg ik in de auto hardop aan de engelen als we zouden verkopen voor eind 2015 dat we dan een paarse olifant mochten zien.
Binnen 10 minuten parkeerde we onze gehuurde wagen aan een complex waar aan de onderzijde allemaal winkeltjes waren en met op de eerste verdieping allemaal leuke restaurantjes.
Slechts één winkeltje was nog open, iets trok me naar de etalage. we hadden immers nog tijd genoeg om aan tafel te gaan.
In de etalage hing een groot lint met allemaal gekleurde olifanten aan. En ja hoor !!!
Twee paarse olifanten kwamen voor in de sliert van gele, rode, rosé en groene olifanten.
Verheugd riep ik Per om even polshoogte te komen nemen.
Zijn typische leuke droge humor sprak boekdelen want het enige wat hij daarop zei was: Als we ons teken zo snel krijgen binnen de 10 minuten na onze vraag dan gaat het ook héél snel verkocht zijn!
Eerst zien en dan geloven dacht ik bij mezelf en besloot om de kat uit de boom te kijken en af te wachten.
Aan tafel hadden we een gezellige avond en toch kon ik mijn gedachte niet volledig uitschakelen op het teken van de paarse olifant.
Op 24 februari ben ik jarig en de kinderen hadden ervoor gezorgd dat onze familie en vrienden uitgenodigd waren om thuis een kaasschotel te komen eten en een wijntje te drinken.
Deze zou doorgaan op zaterdag 21 februari, 3 dagen voor mijn eigen verjaardag.
Om 16 uur sloten we de winkel van de drukkerij en om 16.30 uur ging mijn gsm.
Kevin al jaren een zéér goede klant van bij ons op de zaak was aan de lijn en vroeg of ik de winkel nog open had.
Nee zei ik die is al gesloten waarom?
Verdikke, hoorde ik aan de andere kant van de lijn, Han ik heb het water in mijn werkschoenen staan en ik zou dringend nieuwe moeten hebben.
Waar zit je ergens vroeg ik want als je wil kom dan nog maar even doorgereden tot bij ons, dan kom je maar langs de poort binnen en dan help ik je nog wel even.
Heel fijn zei hij ik ben er binnen 10 minuten.
Mijn gasten werden pas rond 18 uur verwacht mijn lieve dochter Nette en haar vriend Kyenne hadden alles al in gereedheid gebracht dus hoefde ik alleen maar mijn voeten onder tafel mee aan te schuiven. Heerlijk toch jarig zijn !!!
Kevin was er inderdaad binnen de 10 minuten en zoals hij altijd deed liep hij naar de rek met de werkschoenen.
Al meer dan 10 jaar heeft hij steeds altijd dezelfde paar schoenen, maar nu vroeg hij me of ik even tijd had want hij wou toch eens een ander model uitproberen.
Toen ik hem liet weten dat hij zoveel mocht passen als hij wou en ik toch nergens nog naartoe moest die avond paste hij een ander paar schoenen.
Mijn Oma Anna trok mijn aandacht en zei gooi een balletje op Han over de mogelijke verkoop van jullie zaak.
Aan hem?? vroeg ik haar in gedachte. En ik zag haar glimlachend knikken.
Dus hem ik mijn stoute schoenen aangetrokken en Keven verteld met welke ideeén we rondliepen.
Meen je dat zei hij en ik knikte bevestigend van ja.
Dat moet ik tegen Goele mijn vriendin vertellen zei hij.
Mag ik je morgen eventueel eens daarover terug bellen?
Die zondag stond het verjaardagsfeestje van mijn metekindje Linde gepland.
Ze is precies 40 jaar na mij op dezelfde dag als ik geboren.
Ik liet Kevin weten dat ik op een feestje zou zijn, maar dat hij me altijd mocht bellen.
Zondag zit ik aan de tafel van mijn broer lekker aan de limocello en versnaperingen als plots om 14.30 uur mijn gsm gaat.
Kevin aan de lijn met de vraag of hij morgen eens met Goele mocht komen kijken naar de drukkerij.
We spraken af om die maandagavond om 19 uur bij ons thuis bijeen te komen.
Wat bleek? Goele was Fotografe en Graficus van opleiding.
Dat wist ik helemaal niet,en we liepen een rondje door onze zaak.
Samen aan tafel boven ging het gesprek verder.
En van het een kwam het ander binnen de drie weken hadden we onze zaak verkocht aan deze leuke mensen.
De rest is bekent zij zijn de nieuwe eigenaars van Beerendruk de zaak die wij 20 jaar met hard en ziel hebben uitgebaat.
Toen alles was beklonken en Per en ik ervan versteld stonden dat het ongelooflijk snel was verkocht viel me iets te binnen.
Weet je nog Per zei ik, die oudere dame die met Heidi toen op reading was en met mijn ketting heeft gependeld?
Die had toch verteld dat we zouden versteld staan aan wie dat we Beerendruk zou verkopen? Weet je dat nog?
Ja dat herinner ik mij nog, hoezo vroeg hij?
Wel lieve lezer, Kevin is zelfstandig dakwerker van beroep en geloof het of niet hij heeft 2 jaar geleden mijn engelenkamer op zolder gemaakt.
Daarboven op had de oudere dame ook verteld toen ze in november bij me was, dat we binnen 10 maanden aan onze nieuwe uitdaging zouden beginnen.
Ik had toen al geteld en van november 10 maanden verder kom je uit op september.
En wat wil het toeval ???
We gaan inderdaad op 4 september open met onze nieuwe zaak.
Weer een voorspelling die volledig bleek te kloppen.
En daar kom ik bij het punt dat ik jullie een tipje van de sluier wil lichten over wat we uiteindelijk gaan doen.
Want de laatste weken hebben de wildste geruchten de ronde gedaan.
Van openen van 2 cafés in Bree tot faillissement en deurwaarder aan de deur, tot verhuizen en immigreren naar Spanje kan ik jullie toch op het hart drukken dat we geen van alle dat gaan doen of zijn.
Vanaf 4 september openen Per en mezelf:
The Angel Academy By Han Beeren.
De verbouwingen zijn hier op dit moment terwijl ik dit schrijf in volle gang.
De stof van de gyproc ligt nu letterlijk onder mijn bureaustoel, maar ik heb het er héél graag voorover.
Want de bedoeling is dat we van onze winkel en oude bureau: ruimtes/aparte lokalen gaan maken waar mensen workshops en opleidingen kunnen komen volgen die spiritueel getint zijn.
Uiteraard ga ik die cursussen niet allemaal zelf geven maar staat er vanaf september een héél enthousiast team voor uw klaar om deze aan u te leren.
Binnen enkele weken kan uw het aanbod van de cursusmogelijkheden bekijken op mijn website:
Ook in september 2014 had er weer een engelenweekend plaats voor het goede doel.
Ook dit jaar mochten Carol Gerits en mezelf weer rekenen op een schitterend team die geheel vrijwillig een zaterdag en een zondag wilden opofferen voor de kinderen van Wiebe.
En ook waren de dames van Wiebe er weer zelf bij om ons te voorzien van heerlijke maaltijden.
Ons 2- daags spiritueel weekend was dan ook nu weer een groot succes.
Heerlijke dagen bij elkaar met rond de 180 gasten die mochten proeven van allerlei spirituele workshops.
Gasten tevreden, wij tevreden !!!
Er komt bij het organiseren van zo een weekend héél wat planning en voorbereiding kijken, maar met de nodige hulp van Carol en Lize is het zo de moeite om er diverse vrije dagen in te steken.
Kansarme kinderen een vakantie bezorgen die hun ouders niet voor hun kunnen verwezenlijken.
Daar doen we het voor, daar zetten méér dan 50 vrijwilligers geheel belangeloos een volledige zaterdag en zondag hun schouders onder.
En dan is het zover, vrijdag 6 maart komt een groot deel van het Angel-team bij elkaar om te brainstormen over de editie van 2015 die nu al volgeboekt is.
Altijd een hele warme en gezellige bijeenkomst.
Maar het leukste van de avond is dan ook, dat we het bedrag bekent maken wat het weekend van 2014 heeft opgebracht voor Vzw Wiebe.
De dames van Wiebe komen die avond dan ook deze cheque zelf in ontvangst nemen.
Het eerste weekend werd gehouden in 2011 en bracht toen 3065,00 op.
In 2012 konden we al ietsje meer schenken, namelijk 4500,00
2013 ging in stijgende lijn naar boven en bracht 6159,00 in het laatje.
En voor 2014 hebben we het record van vorig jaar verbroken.
7250,00 VOOR DE KIDS VAN WIEBE !!!
Wat gaan deze kinderen weer een heerlijke vakantie tegemoet samen met het Wiebe team.
Een vakantie die ze anders niet hadden.
Spelen, ravotten en lekker eten.
In de watten gelegd worden door alle dames van Wiebe.
Het is alleen mogelijk door dat al onze gasten zich zo massaal inschrijven.
En zeker enkel maar mogelijk door zo een geweldig team met het hart op de juiste plaats.
BEDANKT ALLEMAAL VANUIT DE GROND VAN MIJN HART.
OP NAAR SEPTEMBER 2015 !!!!
x Han
Ons Angel Team gespannen aan het wachten wat we kunnen schenken aan Wiebe
Gerda en de dames van Wiebe kunnen weer met de kids op vakantie
Domenico, Marlies en de Berkel snijmachine nummer 3 !!!
December 2014.
Het is al een tijdje geleden dat er nog een blog verhaal is verschenen op deze pagina.
Maar de reden waarom het iets langer geduurd heeft dan normaal is héél erg duidelijk, namelijk mijn super geweldige vader.
Ondanks het feit dat hij morgen en voorlopig voor minstens de komende 8 vrijdagen maar wéér eens onder het mes moet en ik de laatste tijd meer UZ Leuven heb gezien dan mijn eigen gezin, kinderen, geweldige husband en woonkamer wil ik toch gebruik maken om voor het einde van het jaar te eindigen met een mooi en zeer positief engelenverhaal.
Want er zijn de laatste maanden weer talrijke nieuwe, intense verhalen op mijn pad gekomen en ik beloof jullie plechtig dat ik die ter tijd en stond bij meer vrije tijd zeker hier ga posten voor jullie.
Nu dit verhaal is er voor mij één met een bijzonder gouden randje.
Gewoon omdat onze lieve engelen zo geweldig uit de hoek kunnen komen als het er om gaat om andere mensen te overtuigen.
Het verhaal start ongeveer 4 weken geleden.
Domenico is een klant die al enkele jaren bij ons over de vloer komt.
De allereerste keer dat hij zijn hoofd door onze winkeldeur stak verschrok ik een klein beetje.
Dit was exact, maar dan ook exact een kopie van mijn vader, de man waar ik zo een uitzonderlijke mooie en geweldige band mee heb.
Namelijk een dikke gezellige snor,een mooie hoed op een geweldig hoofd ook een klein overzichtelijk maar vooral gezellig buikje waarmee hij het leven op een vrolijke manier bekeek.
Ik was onmiddelijk verkocht , ik zag het héél duidelijk aan hem, de vrolijkheid stond op zijn behaarde snor-gezicht af te lezen.
Alleen leek deze kopie van deze man "Domenico" genaamd, ongeveer 20 jaar jonger dan mijn eigen vader.
Toen hij zijn mond opendeed was het hek helemaal van de dam.
Ook hij sprak op zijn Weerts ( De plaats waar mijn vader van afkomstig is namelijk " Boshoven" een klein dorpje gelegen in Nederlans Limburg vlakbij Weert).
Toen ik hem hoorde praten keek ik hem met open mond aan en vroeg of hij toevallig familie was want de gelijkenis was te treffend.
Maar dat bleek toch niet te zijn.
We hadden een leuke spontane babbel en Domenico bestelde de stickers die hij nodig had aan mijn echtgenoot Perry.
En zo ging er wat tijd voorbij en kwam hij met regelmaat van de klok binnen gewandeld om een bestelling te plaatsen, tot ongeveer 4 weken geleden.
Domenico komt op zaterdag net even voor vier uur samen met zijn vrouw Marlies onze winkel binnen.
Per en ik waren die dag maar met twee in onze winkel en het was redelijk druk waardoor dit leuke stel even moest wachten.
Voor in de inkomhal van de drukkerij heb ik een reclame banner staan met een afdruk van mijn tweede boek Engelen in mijn zolderkamer op.
Op deze banner staat een korte uitleg waar dit boek omgaat.
Terwijl ik afrekende met de klant die ik had geholpen zag ik Domenico en zijn vrouw Marlies aandachtig de banner gade slaan.
Ik zei de klant vriendelijk gedag en vroeg aan Domenico of ik hem kon helpen.
Hanneke, Hanneke, was het eerste wat hij zei.
De geis mich tog néét vertelle des tich in zoeget geloofs waal?
(Je gaat me toch niet vertellen dat jij in zoiets gelooft wel? )
Ik glimlachte naar hem en zei op geheel rustige toon:
Wel Domenico je hoeft me echt niet te geloven want dat interesseert me niet echt, maar voor mij is er héél duidelijk méér tussen hemel en aarde hoor !!!!
Meen je dat nu???
Ja knikte ik oprecht dat méén ik ja !!!
Awel zei Domenico, leg me dat eens uit dan.
En ik vertelde Domenico en zijn leuke vrouw Marlies wat er me in 2004 overkomen was.
Ik vertelde hun over mijn bovenatuurlijke ervaring en wat dat teweeg had gebracht in mijn leven en ons gezin.
Domenico luisterde met gespitste oren en keek me even later een beetje ongeloofwaardig aan.
Toen ik hem boven de toonbank van onze winkel serieus toesprak dat hij me niet hoefde te geloven maar dat ik WEL overtuigd was wat hierboven betrof zei hij:
Ok Hanneke,sprak Domenico overduidelijk.wat moet ik doen om overtuigd te geraken?
Wat wil je zien van hierboven om overtuigd te geraken, vroeg ik hem?
Domenico vertelde me dat hij vele jaren geleden zijn broer had verloren in een auto-ongeluk en dat zijn zus enkele jaren geleden ook helaas was overleden.
Hij had met haar een schitterende band gehad, maar ondanks alles had hij van haar nog nooit een teken mogen ontvangen.
Marlies de vrouw van Domenico luisterde aandachtig naar ons gesprek.
Ik geloof er wel in zei ze plots. Ik heb mijn zoon moeten afgeven en ik geloof absoluut dat er meer is tussen hemel en aarde .
Normaal sluiten we op zaterdag om 16 uur de zaak, maar de klok sloeg ondertussen al 16.30 uur maar ik vond het helemaal niet erg.
Een goed diepgaand gesprek over wat mensen denken, geloven en bekoren kan me altijd boeien.
Nou flapte Domenico zomaar uit het niets, Hanneke overtuig me maar hoor ik ben er helemaal klaar voor, zijn schitterende snor krulde omhoog.
Awel zei ik hem in de ogen kijkend, wat wil je nu eens echt zien met je eigen ogen om ervan overtuigd te geraken dat bijvoorbeeld jou zus nog regelmatig bij je in de buurt is, dat zij nog regelmatig over jou schouder meekijkt , vroeg ik hem.
Even maar niet lang moest hij daarover nadenken, awel zei hij op zéér overtuigende toon, ik verzamel al vele jaren "Berkel~snijmachine's" en ik heb er in de loop van de jaren al prachtige op de kop kunnen tikken.
Maar de Berkel snijmachine nummer 3 is zéér zeldzaam geworden,het is er eentje die ik echt graag nog eens zou zien, dus laat me die maar op mijn pad komen zegt hij héél overtuigend.
Awel Domenico we gaan er samen voor zorgen dat jij jou teken van je zus gaat krijgen laat ik hem weten.
Ben benieuwd, zegt hij er snel en een beetje lachend achterna,want gisteren was ik met Marlies in Duitsland Hanneke en heb ik er een Lotto formulier gekocht, wedden dat ik daar op win!
Ik ben er zeker van dat ik een lotje in mijn handen heb dat wat waard is.
Ik vind hem met de minuut sympathieker, deze man Domenico genaamd. zo gelijkend op mijn grootste vriend, mijn eigen vader, dezelfde taal, dezelfde snor, hetzelfde buikje van 20 jaar geleden maar met heel veel eerlijkheid en respect, had hij naar mijn verhaal geluisterd.
Zonder te oordelen maar met zijn eigen geloof in zijn hoofd was hij afwachtend van wat komen ging.
Domenico lachte niet met wat ik vertelde, maar hij geloofde het ook niet echt, dat was duidelijk en dat was ook zijn goed recht.
Maar hij stond wel open voor eventueel een duidelijk teken te krijgen van hierboven.
Toen we ons gesprek stilletjes aan afronden vroeg hij me hoe hij dan zo een teken het best kon vragen, het best kon aanpakken.
Zal ik het samen met je doen vroeg ik hem!
Die geweldige snor ging weer omhoog en samen hebben we rond de klok van vijf een teken aan zijn zus gevraagd.
De winkel was leeg alsof het zo moest zijn dat er geen bel en geen telefoon ging en over mijn toonbank van de winkel vroeg ik duidelijk aan de zus van Domenico of zij hem een teken kon bezorgen.
Een teken dat hij héél graag wou zien, waardoor hij ervan overtuigd zou geraken dat zij nog over zijn schouder meekeek, over hem waakte en er op regelmatige basis was .
Ik vroeg voor Domenico om tegen volgende week zaterdagavond voor hij geen slapen een Berkel-snijmachine nummer 3 op zijn weg te brengen.
Domenico luisterde aandachtig hoe ik dit teken aan zijn lieve zus vroeg en sprak met me af dat hij me zeker iets zou laten weten hoe het de komende week zou aflopen.
Terwijl hij en Marlies richting deur liepen riep hij nog even snel over zijn schouder dat als de lotto cijfers van Duitsland hem geluk brachten hij dit ook nog even zou laten weten.
En weg was hij.
Ik sloot met Per de deur van onze winkel en ging de kassa maken en afsluiten.
Voor de rest liet ik het erbij en had vertrouwen in de zus van Domenico en de engelen dat ze ook hem wel zouden overtuigen.
Enkele weken gaan voorbij en ondertussen zijn er bijna drie weken gepasseerd tot plots Domenico met zijn geweldige snor en glimlach weer door de winkeldeur naar binnen stapt.
Ik zeg hem gedag en kijk hem aan met de vraag EN ????
Hanneke, Hanneke, zegt hij weer zijn die boeken van jou nog te koop?
Hoezo vraag ik ???
Hier wil ik meer over weten want je hebt me echt van mijn sokken geblazen !
Mijn gezicht begint te stralen van mijn linker tot mijn rechter oor.
Vertel, vertel zeg ik luidop!!!!
Awel Hanneke, ik ben vorige week zaterdag ook voor jullie deur gepasseerd maar was net te laat de winkel was al dicht, maar je gaat nooit of te nooit geloven wat ik heb meegemaakt.
En Domenico steekt van wal, hij vertelt dat hij die zaterdag na ons gesprek met Marlies in de auto is gestapt.
Alhoewel hij bij "Itec" een winkel gelegen in Kaulille, twee dorpjes verder dan mijn eigen woonplaats moest zijn is hij zonder dat te beseffen de verkeerde kant uit gereden.
In de wagen denkt hij na over ons gesprek, heeft hij het erover met Marlies en zonder het echt door te hebben zit hij plots in Opglabbeek, helemaal de andere richting uit dan oorspronkelijk de bedoeling was.
Ondertussen slaat de klok 17.30 uur, te laat om nog om te draaien om toch nog naar Kaulille te rijden.
Niet te begrijpen denkt Domenico bij zichzelf, ik rijd honderden keren zo richting Kaulille en nu zit ik zonder het zelf te beseffen in Opglabbeek, hoe is het mogelijk!
De koe bij de horens gevat spreekt Domenico met Marlies af om dan maar door te rijden naar een Italiaanse winkel in Waterschei, zo een kleine vijf kilometer verder om wat pasta voor die avond te gaan kopen.
Terwijl Domenico even later de parking van deze kleine zelfstandige oprijdt plakt er een briefje op de deur.
Gesloten wegens faillisement.
Niet getreurd denkt Domenico want enkele kilometers verder zit er ook nog een Italiaan waar we terecht kunnen.
Laten we daar dan maar eens binnen gaan.
Zo gezegd , zo gedaan, en enkele tellen later parkeert Domenico zijn wagen en stappen hij en Marlies de winkel binnen.
Terwijl ze zo shoppend hun mandje vullen valt Domenico zijn oog op de snijmachine die in de winkel staat.
De baas des huizes heeft gezien dat Domenico een kenner is.
Mooie machine hé laat hij terloops vallen.
Inderdaad patron, vult Domenico aan, heel mooi en in goede staat.
Ik heb deze morgen op de deur van de winkel een nota gehangen dat er eentje te koop is, hebt uw dat toevallig gezien?
Nee niet gezien,zegt Domenico met de nodige interesse, wat heb je dan te koop?
Hij staat achter in de keuken,zegt de baas des huizes, ik moet hem wel nog wat poetsen, maar als je wil laat ik uw hem even zien.
Graag laat Domenico weten en volgt de Italiaan de keuken in.
Domenico's ogen worden groter en groter als daar in een hoekje van de keuken een Berkel-snijmachine te koop staat, helemaal compleet, alles erop en eraan en ook nog eens die befaamde NUMMER DRIE !!!
Ik heb hem onmiddelijk gekocht, de nummer drie, de snijmachine die ik al zo lang zoek!
Ik luister naar Domenico's verhaal aan mijn bureau met een smile tot achter mijn oren! 😃
En bedank zonder dat hij er weet van heeft die lieve zus van hem en al de engelen, om het zo snel en op zo'n speciale manier op zijn weg te brengen.
Maar zegt hij dat is nog niet alles, weet je nog dat ik je zei dat ik de lotto zou winnen?
Ik knik en kijk hem spannend en vol verwachting aan!
Hanneke , Marlies en ik zijn thuis gekomen rond 19 uur, we hadden pasta gekocht in die Italiaanse winkel voor die avond,we hadden de Berkel-snijmachine nummer drie geladen en ik ben als een koning te rijk met mijn lotto formulier van Duitsland voor de televisie gaan zitten.
Weet je nog dat ik je zei dat ik voelde dat ik een winnend biljet in handen had?
Ik knik en kijk hem vol verwachting opnieuw aan!
Hanneke ik heb diezelfde avond 308 met de lotto gewonnen!
Kan het nog gekker?
Ik weet het niet zeg ik wat denk jij?
Yep het kan nog gekker, Hanneke want Marlies vondt het geweldig dat ik dat zo snel van hierboven kreeg,mijn tekens, mijn snijmachine, mijn geld met de lotto dat ze besloot om ook een teken te vragen aan haar overleden zoon.
Ik luisterde aandachtig terwijl Domenico uitlegde dat Marlies had gevraagd aan haar zoon en de engelen om een indiaan te mogen zien die leek op Winnetou, de krijger uit de oude serie op tv het opperhoofd der Apachen.
Enkel dagen gaan voorbij en ondertussen is het woensdag.
De kleinkinderen zijn op bezoek en Marlies kijkt samen met hen naar een kinderprogramma op tv waar de goed heilig man Sinterklaas op bezoek is.
Plots komt er in het programma een meisje in beeld verkleed als een indiaan.
Als de sint haar aanspreekt waarom ze zo mooi verkleed is heft ze haar schouders op.
Dit meisje heeft een hond bij en Sinterklaas vraagt haar hoe haar hond heet, waarop het meisje heel duidelijk tegen de Sint zegt:
Sinterklaas mijn hond die heet Winnetou!!!!
Kunnen onze lieve engelen het nog mooier en specialer aan boord leggen ?
Zo geweldig van onze engelen, om gewoon iedere keer weer op zo een unieke manier uit de hoek komen!
Beste goede gesnorde vriend Domenico en Marlies, eerst en vooral bedankt dat jullie toelieten om jullie verhaal te mogen plaatsen op mijn blog.
En aan al mijn lieve engelenvrienden:
Voor 2015 wens jullie alle goeds, mooie, geweldige engelen aan jullie zijde en héél véél mooie warme momenten met elkaar.
Ik heb het geluk gehad dat ik ben opgegroeid in een héél warm nest, waar waarden en normen heel belangrijk waren en dat probeer ik iedere dag toe te passen in mijn eigen leven.
Ondanks dat het met momenten niet altijd even makkelijk is en ook ik mijn eigen grote snorrevriend DADDY zie vechten tegen de grote K ziekte!
Iedere keer als ik een diep gesprek met hem heb, iedere keer weer opnieuw kijkt hij me aan met die blauwe ogen van hem en zegt hij, Hanneke!!!
Ga ervoor, ieder dag is de moeite waard om mensen een smile op hun gezicht te doen toveren, iedere dag is het de moeite waard om iets te betekenen voor iemand die je tegen komt!
Awel,
Lieve engelenvrienden, wees er voor elkaar, elke dag opnieuw samen met je eigen engelen aan je zijde!
Go for it !
Hele warme dagen met elkaar en de mooiste wensen voor 2015 vanwege mijn hele gezin!
Han, Perry, Brett en Nette!
Tot binnenkort voor een nieuw engelen verhaal !
En tot binnenkort in 2015 ergens voor de lancering van mijn derde boek,ik hou jullie op de hoogte
X
Domenico gezellige snor samen met zijn kleinzoon
Domenico en de Berkel snijmachine
Marlies en de befaamde NR 3
Mijn eigen vader, ook een gezellige snor inclusief de hoed.
Nu dat de zomermaanden zijn begonnen proberen Per en mezelf zo nu en dan ook eens de riem wat minder aan te spannen en er regelmatig eens op uit te trekken.
Zo gaan we graag met onze Vespas toeren en laten we ons verrassen door de plaatselijke cultuur aldaar waar we belanden.
Enige tijd geleden schreef ik hier een verhaal over de zienares van Onkerzele.
Namelijk,Leonie van den Dijck alias Nienken in de volksmond genoemd.
(zie enkele blog verhalen hieronder het verhaal: Godfried, Nienken en ons lieve Vrouwke)
Ik werd attent gemaakt over het leven van Leonie van den Dijck door Godfried en zijn vrouw Maria, beide afkomstig uit Retie.
Ik had toen ik Godfried voor het eerst ontmoete bij mij thuis en ik zijn verhaal aanhoorde beloofd om als er ooit de tijd en ruimte kwam om samen eens af te spreken en naar Onkerzele met hun te gaan.
Ik was geboeid door het verhaal van Leonie, meer bepaald over haar leven en hoe dat ze toch voet bij stuk had gehouden wat ze destijds allemaal voorspelde, ondanks dat er vele mensen de spot met haar dreven in die tijd.
Ik heb altijd al van jongs af aan een voorliefde gehad voor oude volksverhalen.
Als mijn grootvader die vroeger vertelde als ik bij hem in zijn werkhuis zat hing ik echt aan zijn lippen gekluisterd.
En na dat ik naar Godfried had geluisterd stond mijn besluit vast, het eerste volgende vrije weekend dat we er met de Vespas op uit zouden trekken zou richting de Vlaamse Ardennen zijn, richting Onkerzele.
Ik wou laten we zeggen de sfeer eens gaan opsnuiven aldaar.
Eens gaan kijken naar het graf van Leonie van den Dijck, althans dat was de bedoeling.
Ik was nieuwsgierig geworden nadat ik haar levensverhaal had gehoord ik wou het museum in haar huisje eens zien zeker nadat Godfried zoveel over deze dame aan me had verteld.
De Vrt en zelfs enkele maanden geleden nog op één bij Marcel Vantilt was Leonie van den Dijck nog in het nieuws geweest.
Hemelvaart was het zover, onze kinderen waren op kamp met de jeugdbrandweer.
Per en ik hebben de Vespas geladen en zijn richting Geraardsbergen gereden.
Onkerzele ligt daar maar enkele kilometers vandaan.
We zouden enkele dagen verblijven in een B&B in de buurt.
Met Godfried en Maria hadden we afgesproken dat we die zaterdag rond 14 uur elkaar zouden ontmoeten aan de kerk in Onkerzele.
En eindelijk was het zover, onder een schitterende zon zagen we de mobilhome van Godfried en Maria al geparkeerd staan.
Pal tegenover de kerk van Onkerzele.
Het was een blij weerzien en Godfried vond het geweldig leuk dat ik met hem naar Leonie zou gaan.
We zijn eerst in de kerk binnen gewandeld, maar dat zei me eerlijk gezegd niet zoveel.
Ze was groot, kil en donker en had duidelijk dringend een grote opknapbeurt nodig.
Het plafond was vochtig, de stukken pleister waren hier en daar al naar beneden gedonderd.
Kortom ik had wel mooiere kerken gezien bij mijn vorige uitstappen dan deze kerk, maar uiteindelijk was ik gekomen om naar het graf van Leonie te gaan en om de kapel te gaan bezichtigen die vlak aan de kerk gelegen is en waar Leonie al haar verschijningen van Moeder Maria zou hebben gehad.
Ik wou voelen wat voor sfeer dat er hing, wat er in me opkwam als ik daar ter plekke stond.
De kerk zelf hebben we snel links laten liggen en Godfrieds vrouw Maria liep voor ons op richting de begraafplaats van Leonie gelegen achter de kerk.
Eén specifiek graf springt er echt wel tussen uit daar op het kerkhof van Onkerzele,
want je kan echt niet naast het graf van Leonie kijken.
Het ligt helemaal aan de linkse zijde achter de kerk.
Het is bezaaid met gedenkstenen, bedankjes, bloemen, paternosters
We moesten even wachten want er stond een koppel aan haar graf.
Deze dame maakte niet enkel mij nieuwsgierig naar haar laatste rustplaats maar is toch wel nog een stevige houvast in het leven van vele mensen.
Zo bleek het toch toen ik las hoeveel bedank & gedenk steentjes er lagen van mensen voor hun bekomen gunsten.
Alsof het zo moest zijn was ik blij dat ik even de tijd kreeg om haar graf van op een afstand te bekijken.
We gaven dit koppel rustig de tijd om bij het graf van Leonie van de Dijck te staan.
Rustig en van op een afstand nam ik alles in me op.
Toen het koppel aanstalten maakte en vertrok ben ik samen met Godfried aan haar graf gaan staan.
Waw, in één woord waw.
Het kwam gewoon binnen, BAF !!! ,in volle vaart en totaal onverwacht.
Ik werd heel emotioneel daar aan het graf van Leonie een vrouw die ik van haar noch pluim kende.
Een vrouw waarin ik gewoon geboeid was door haar levensverhaal.
Mijn hele lichaam tintelde het leek net of ik onder stroom stond.
Een raar gevoel maar zeker niet beangstigend.
Even nam ik de tijd om stil te zijn en Godfried had het grootste respect om me even in stilte te laten voelen, te ondergaan en te beleven.
Toen ik naar de achterzijde van haar graf liep en de steen met mijn handen aanraakte gebeurde het nog sterker.
Godfried keek me aan en zei, je voelt het hé Han dit is een hélé speciale plek.
Je voelt net hetzelfde als ik me voel als ik in de buurt ben van Leonie haar graf en ik ben blij dat ik dit vandaag aan jou kan laten zien.
Ik kon alleen maar knikken naar Godfried en met een flauwe lach enkele tranen van mijn gezicht vegen.
Nienken haar zoon Richard heeft nooit echt hoog opgelopen met de verhalen die over zijn moeder in die tijd de ronde deden.
Maar toen ze voorspelde dat ze mocht opgegraven worden, zovele jaren naar haar dood en ze ongeschonden in haar graf zou liggen.
Toen dit ook daadwerkelijk gebeurde in de jaren zeventig in het bijzijn van een cameraploeg van de VRT en er daadwerkelijk wetsdokters moesten toegeven dat Leonie wel een heel straffe voorspelling had gedaan heeft haar zoon zijn mening in zijn eigen moeder moeten herzien.
Het was zelfs zijn wens om na zijn dood bij zijn moeder begraven te worden.
Zijn laatste wil is ook nageleefd en Leonie heeft haar zoon die haar eerst niet wou geloven nu naast haar liggen.
Er is een boek geschreven over het leven van Leonie van den Dijck en Godfried wist zoveel over haar te vertellen dat ik ook aan zijn lippen hing en geboeid luisterde.
Nadat we een tijdje bij haar graf hadden gestaan zijn we de kapel gaan bezoeken waar Leonie al haar verschijningen heeft gehad.
De kapel was veel mooier dan de kerk en er hingen fotos van Leonie zelf in het groot tegen de muur.
Eén ding was duidelijk deze vrouw had een gave en héél véél mensen waren toch op een of andere manier geïnteresseerd in haar levensverhaal.
Het was voor mij geen opgeklopte bedoening zoals in Lourdes waar de commerce alle hoogtij viert met de verkoop van kaarsen, wijwater en Mariabeeldjes.
Het was een stille plek waar je een andere energie voelde hangen, althans wat was mijn ervaring.
Elke eerste zaterdag van de maand wordt er nog steeds in Onkerzele een ommegang (gebedswake) gehouden voor Leonie.
Mensen bidden dan samen al lopend naar haar huisje dat op een boogscheut van de kerk ligt.
Ook wij gingen al pratend Per met Maria en Godfried en mezelf richting haar huisje.
Helaas was het gesloten en hing er een bordje met een telefoonnummer tegen de muur dat je kon opbellen wou je toch het kleine huisje dat ingericht was als museum gaan bezoeken.
Ik heb het nummer gebeld maar kreeg geen gehoor, dus zijn we dan maar lekker gaan eten.
Per en ik hadden een restaurantje ontdekt kort bij Onkerzele waar de man des huizes getrouwd was met een Braziliaanse.
De dag ervoor hadden we er super lekker gegeten en stelden voor aan Maria en Godfried om daar de dag af te sluiten.
Wat bleek? De broer van de man die het restaurant uitbaatte hielp mee opdienen in de zaak en was geboren en getogen in Onkerzele.
Toen we in gesprek raakte dat we net het graf van Leonie hadden bezocht flapte hij er het volgende uit.
O Nienken Zoope !
Uuh??? Dat begrepen we niet goed dat taaltje klonk ons iets te vreemd in de oren.
Die lieve meneer heeft ons dan maar in het Algemeen Nederlands uitgelegd dat de mensen van Onkerzele haar zo noemen.
Nienken Zoope ( beter vertaald als Nienke die altijd teveel dronk.)
Toen ik hem dan vroeg welke mening dat hij had bij de opgraving van Leonie, moest hij toch wel toegeven dat dat inderdaad wel straf was.
Jammer dacht ik bij mezelf, zoals in zoveel dorpen het geval was.
Als er dan al iemand geschiedenis schreef voor zijn of haar dorp/stad moet dat altijd de kop ingedrukt worden met een flauwe grap.
In plaats van blij te zijn dat zo iemand even zijn kleine dorp in de kijker zet, er een boek over wordt geschreven en er de tv zelfs een item aanwijdt.
Jammer dat mensen elkaar tegenwoordig niet veel meer gunnen, zo snel een etiket op iemand kleven,maar dat zal altijd wel zo geweest zijn toen in de vroege jaren 1940-1950 wat Leonie betreft alsook nu tegenwoordig in onze snel groeiende maatschappij.
in ieder geval heb ik ontzettend genoten van deze uitsap samen met Godfried en zijn vrouw Maria.
En toen we afscheid namen van elkaar had Godfried nog een verrassing voor mij.
Hij had het boek van Leonie van den Dijck haar levensverhaal voor mij gekocht.
Het ligt klaar om in de warme zomermaanden die nu gaan komen te lezen.
Godfried en Maria bedankt voor deze schitterende dag Per en ik hebben er echt van genoten.
En buiten het verhaal van Nienken had ik nog iets goed te maken want belofte maakt schuld zeggen ze.
Want ook Wies had ik ooit beloofd om eens naar haar verzameling van beelden te komen kijken.
Wies is een schitterende vrouw met het hart op de juiste plaats.
Iedereen is welkom bij haar en als ze kon zou ze haar laatste boterham nog wegschenken.
Ik leerde haar kennen toen ze vorig jaar bij mij cursus kwam volgen.
Ze was eerst wat argwanend wat ze allemaal op mijn cursus zou leren en keek de eerste twee weken de kat wat uit de boom.
Maar langzaam ontdooide ze en kregen we wel sympathie voor elkaar.
Wies en haar echtgenoot baten samen Den Houben uit in Grote Brogel bij Peer.
Je kan er een drankje nuttigen, er is een vakantieverblijf bij het domein en een kinderboerderij.
En daar bovenop ligt het op het prachtige fietsroutenetwerk van Limburg.
Ook komen er veel ruiters met hun paarden en fokt de man van Wies met van die kleine ponys.
Hij heeft er méér dan tachtig.
Weides vol, echt schattig van die innie-minie paardjes.
Maar daar kwam ik niet voor, Wies heeft enige tijd geleden met enkele mensen de groep Engelenvrienden opgestart.
En toen ze me een hele tijd terug uitnodigde om naar de opening te komen van haar museum was ik helaas die avond bezet.
Ik beloofde haar zodra ik de tijd vond om zeker eens te komen kijken naar haar verzameling Heiligenbeelden.
Maandag enkele weken geleden was het zover, Brett en Nette hadden de laatste week school en het was prachtig weer.
Grote Brogel ligt op 20 minuutjes van mijn thuis en we stapte op onze Vespa.
Toen we stopte moet Wies gedacht hebben wie komt hier nu op de Vespa aan.
En toen ik mijn helm afzette kon ze niet geloven dat ik het was.
Maar Han riep ze dat vind ik nu eens fijn dat had ik niet verwacht.
Ja, belofte maakt schuld hé Wies en ik gaf haar een dikke knuffel.
Kom je naar mijn beelden kijken vroeg ze.
Ja wat had jij gedacht ik wil de engelenbeelden van jou nu wel eens in levende lijven zien.
Wies heeft er de sleutel van haar museum bijgehaald en liep voor me op langs haar huis/annex fietscafé-vakantieverblijf richting museum.
Toen ze de deur voor me openhield kon ik mijn ogen niet geloven.
Dit had ik nog nooit bij elkaar gezien laat staan verwacht in haar huis.
Beelden zo groot als je in de kerk ziet staan inclusief op zuilen stonden en hingen daar in de ruimte.
Er waren vele heiligen beelden maar ook prachtige engelen.
Amai, Wies zei ik dit had ik niet verwacht hoor.
Mensen brengen ze naar hier Han, zomaar spontaan naar me toe omdat ze het zonde vinden dat ze anders na de dood van ouders en grootouders op de vuilnisbelt belanden.
En ik geef ze dan hier een ere plaatsje Han.
En wat voor een plaats amai, er stond als het ware een heel altaar.
En tussen alle beelden groot en klein lag ook iets wat ik Wies had gegeven.
Het deed me wel iets dat dat er lag.
Een klein houten plankje die ik elke cursist geef die hier bij mij de engelencursus komt volgen met een persoonlijke boodschap erop.
Wies zag de glimlach op mijn gezicht en zei, ja Han dat kan hier nu toch niet ontbreken hé.
Ik was vereerd dat mijn houten plankje inclusief boodschap tussen haar beelden mocht staan.
Er zaten echt pareltjes tussen en een héél speciale engel trok mijn aandacht.
Hij/zij had een prachtig gezicht, met een beetje een Mona Lisa glimlach.
Het had wel iets het ademde voor mij persoonlijk een heel rustige sfeer uit, er hing iets in de lucht zeg maar. letterlijk de beelden dan en figuurlijk een enorme rust. Echt een speciaal iets.
Wies geeft mensen ook de kans om er rustig even te verpozen en een kaarsje op te steken.
Dus als uw eens in de buurt van het mooie Limburg aan het fietsen bent, dorst hebt en graag tussen de engelen vertoeft moet uw zeker eens bij Wies stoppen en gaan kijken.
Den Houben is een aanrader als je graag engelen-& heiligen beelden ziet.
Alle info vindt uw via www.denhouben.be
Op naar een volgend avontuur want ik laat me graag verrassen door de engelen.
Ik wens jullie allemaal hele mooie warme vakantiedagen met elkaar.
Tot in het najaar !
Warme engelen knuffel
Han Beeren.
Het graf van Leonie van den Dijck Zoon Richard zijn laatste wens begraven worden bij zijn moeder. Met Godfried en Maria bij Leonie's grafzerk Een van de vele bedankplaatjes zelfs aan de achterzijde van haar graf hebben ze een plaatsje gekregen en hangen ze op. In de kapel van Leonie van den Dijck alias Nienken. De grot buiten aan de kapel waar Leonie haar verschijningen had. Sympathieke Wies en mezelf in haar beelden museum. Prachtige Heilige beelden. Nog enkele sfeerbeelden.
Jaren geleden had ik eens een groepje dames die bij mij thuis de engelencursus kwamen volgen.
In die tijd kwam ook net mijn eerste boek En toen kwamen de engelen uit.
Ik stelde voor aan mijn uitgever of er geen mogelijkheid bestond om kleine zaaltjes te gaan vullen.
In die zaaltjes zou ik dan boodschappen doorgeven van overleden dierbaren aan de mensen die daar dan aanwezig zouden zijn.
Het enige wat mijn uitgever op dat moment zei was:
Ja maar Han zalen die zijn zo duur.
Ik heb hem toen eens aangekeken en gezegd dat als de engelen dat met me voor hebben het er ooit wel van zou komen.
De week ging voorbij en toen dat groepje weer op cursus kwam zei een van de dames Inge genaamd tegen mij:
Han: voor we vanavond beginnen wil ik jou even wat zeggen.
Ik heb deze week over jou gedroomd, heel raar.
Je stond in een zaal en was het maar aan het uitleggen.
Ik denk dat er ongeveer 50 a100 mensen in de zaal zaten.
Mmmmm dacht ik bij mezelf, misschien wel een teken maar het enige wat ik op dat moment in de groep gooide was dat ik dat heel graag zou willen doen maar dat de zalen zo duur waren volgens mijn uitgever.
O maar zei Veerle uit diezelfde groep, Han ik heb een zaal daar kan honderd man in en jij mag die van mij helemaal gratis hebben.
Ik viel zowat van mijn stoel en vertelde dat er dan nog maar een ding was wat ik zocht.
En dat was namelijk een goed doel vinden om de opbrengst van die groepsreading in de zaal aan te schenken.
Lieve lezer jullie kunnen het zeker wel al denken want uit diezelfde groep spitse Carol namelijk haar oren in één keer.
Hoe bedoel je Han een goed doel ? vroeg ze aan me.
Awel Carol zei ik in groep, ik heb een voorstel gedaan aan mijn uitgever om zalen te gaan vullen.
heb hem gevraagd of hij me daarbij wou helpen en dat zag zitten.
Kleine zaaltjes, groot maakt niet uit.Om dan de boodschappen van onze overleden dierbaren door te geven aan de mensen die daar aanwezig zijn.
Maar hij vond het concept te duur.
De engelen geven me elke dag cadeautjes en wonderen op mijn pad en persoonlijk vind ik dat ik daar heel dankbaar voor mag zijn.
En daarom wil ik iets terug doen.
Ik loop namelijk met het idee rond om de opbrengst van zon avond dan te schenken aan een goed doel.
Puur omdat ik zoveel van de engelen krijg, vind ik dit mijn plicht.
Carol haar ogen begonnen te blinken en zei luid op in de hele groep.
Awel Han dan begin maar al in uw handen te wrijven en te plannen want ik heb namelijk echt wel een heel goed doel voor jou.
Oja vroeg ik vertel.
En zo gebeurde het dan Carol begon te vertellen over Vzw Wiebe.
Een organisatie waarvan ze zelf al geruime tijd deel uitmaakte.
Ze was er secretaris en hield er de financieen bij.
Wiebe bestond zo vertelde ze uit enkele enthousiaste dames die kansarme kinderen elk jaar een onvergetelijke vakantie bezorgde.
Kinderen die van thuis uit nooit in de mogelijkheid waren om op vakantie te gaan namen deze dames mee, geheel belangeloos.
Ze hadden bijvoorbeeld vijf kinderen uit eenzelfde gezin die elk jaar meegingen.
Met momenten zagen ze wel erg schreiende beelden.
Kinderen die geen degelijke kleding bij hadden of letterlijk één tube tandpasta of drie tandenborstel voor vijf kinderen uit éénzelfde gezin.
De dames speelde dan voor sinterklaas en kochten de kinderen die het nodig hadden een lekkere winterjas tegen de koude, extra tandenborstels en tandpasta.
Onderbroeken, noem maar op. Niets was hun te gek.
Als de kinderen maar een onbezorgde week vakantie hadden.
Daar gingen ze voor.
Terwijl ik naar de verhalen luisterde die Carol me vertelde over de afgelopen jaren en wat ze er hadden meegemaakt begon mijn heel gezicht te tintelen.
Dit was het, dit was het doel dat ik wou ondersteunen.
En de engelen hadden het potverdorie ook nog zelf op mijn pad gebracht.
En zo gebeurde het dat we precies een week na die bewuste avond in de auto van Veerle stapte en gingen kijken naar de zaal die zij voor mij in de aanbieding had.
Terwijl ik daar rondliep en keek wat de mogelijkheden waren, broeide er tussen Veerle, Carol en mij spontaan de gedachte om een engelenweekend te organiseren.
Binnen de korstte keren was ons plan dik in orde.
ik sprak mensen aan waarvan ik wist dat ze spiritueel goed bezig waren, die iets voor ons zouden kunnen betekenen.
En voor dat ik het goed en wel besefte waren we met een schitterend team van mensen die zich geroepen voelde om hun hart mee onder Wiebe te steken.
We organiseerde een spiritueel weekend waar super teamgenoten onze gasten lieten proeven van allerlei spirituele workshops.
Onze gasten konden proeven van onder andere ,oorkaarsen, tarot, lenormand, engelenkaarten, familieopstellingen, voetreflex,foto lezen, boomkaarten, bachbloesems, celzouten,mandalakleuren, crea, yoga, stertherapie, reiki, praten met overledenen,klankschalen,bloemseances,stoelmassage,
Je kon het zo gek niet bedenken of onze gasten konden er van proeven.
Het unieke aan het concept was en is nog steeds dat het geen beurs is, al onze teamgenoten komen als vrijwilliger hun steentje bijdragen.
Nog steeds kunnen we na al die jaren op een prachtig team rekenen.
En het mag gezegd, zonder hun zijn we niets.
En ik?
Ik kreeg mijn zaal gevuld, mooi geregeld door de engelen waar ik zaterdag en zondag contact mocht maken met de overleden dierbaren van onze gasten.
Voor het vierde jaar op rij zullen we ook in 2014 weer een engelenweekend organiseren.
Ik ben zo trots en tevreden dat ik deel mag uitmaken van zo een geweldig team.
Het mooie aan de hele organisatie is dat de dames van Wiebe het hele weekend ook hun handen uit de mouwen steken en koken voor al onze gasten.
Ze komen van heinde en ver, blijven slapen en elke keer is het een geweldig weekend.
Onze gasten kunnen proeven van workshops, deze ondergaan maar ook eens zelf uittesten.
En elk jaar horen we de meest mooie reacties van onze gasten.
Elk jaar worden er vriendschapsbanden gesmeed en elk jaar zijn er mensen die elkaar daar op het engelen weekend weer ontmoeten.
Maar het belangrijkste is dat je er de engelenenergie voelt hangen, je voelt gewoon dat het allemaal mensen zijn die iets van en met elkaar willen leren en delen.
En dat allemaal om kansarme kinderen eens een onbezorgde week vakantie te schenken.
Mooier kan toch niet.
De dames van Wiebe hebben elk jaar voor hun kinderen een thema waar ze mee werken als ze op vakantie gaan.
Zo waren ze al indianen, piraten en vorig jaar trokken ze als cowboys met hun gastjes naar de zee.
Al hun avonturen kan je terug vinden op hun Facebook pagina namelijk Vzw Wiebe, je moet er maar eens een kijkje nemen.
Enkele maanden na het weekend als we alle kosten hebben betaald van drank tot eten tot materiaal komen Carol en ik dan bij elkaar om eens te kijken wat dat weekend nu eigenlijk in het laadje heeft gebracht voor Wiebe.
En na de nodige telsommen en berekeningen gebeurde er op vrijdagavond 31 Januari samen met ons prachtig team een hele leuke gebeurtenis.
De afgifte van de cheque !!!
Met de nodige toeters en bellen en in het bijzijn van een journalist van de krant is de overhandiging van deze cheque gebeurd.
Het eerste jaar in 2011 bracht het engelenweekend 3065,00 op
Het tweede jaar in 2012 mochten we de dames van Wiebe blij maken met een bedrag van 4500,00
En in 2013 deden we er nog een schep bovenop, 6159,00 heeft ons engelenweekend opgebracht.
En daar ben ik zeer trots op.
Maar het mag gezegd, zonder onze gasten hoeven we geen weekend te organiseren, dus wil ik diegene die we mochten verwelkomen in 2013 heel erg hard bedanken om naar ons weekend te komen en zo arme kinderen blij te maken.
Maar ook een andere belangrijke factor wil ik zeker eens in de bloemetjes zetten en dat zijn al onze teamgenoten.
Als zij niet geheel belangeloos het hele weekend hun schouders en hun spirituele kennis aan onze gasten aanbieden hoeven we geen weekend te organiseren.
Vandaar vind ik dat hun vermelding hier op mijn blog pagina zeker eens mag gebeuren.
EEN HEEL ERG GEMEENDE DANKJEWEL LIEVE TEAMGENOTEN, BEDANKT OM ELK JAAR WEER SAMEN MET CAROL EN MIJ ERTEGENAAN TE GAAN.
OM SAMEN EEN SCHITTEREND ENGELENWEEKEND VOOR AL ONZE GASTEN IN ELKAAR TE BOKSEN.
welkom op mijn blog. Ik ben Han Beeren, woonachtig te Bree (Limburg). Geboren op 24 februari 1971, gehuwd met Perry Brulez sinds 1999 en ook in dat jaar mama geworden van een kei leuke tweeling Brett & Nette.
Ik wens je heel veel plezier op dit blog samen met de engelen.
Zin om in contact te komen met een dierbare overledene ?
Of om een engelencursus bij mij te volgen ?
Je mag mij steeds vrijblijvend een email sturen via onderstaande link
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Fo
!!!
Allemaal samen op de foto voor in de krant.
