Muziek is een passie waarvan je gans je leven kunt van genieten
Inderdaad...en dit is een lang verhaal....wil je het weten????dan gaan we verder........ lang geleden, ik was slechts 8 jaar en ik had graag muziek gespeeld, om het even wat, maar.....de oorlogsjaren waren voorbij en mijn ouders hadden toen zeker de middels niet om mij muziek te laten studeren, zij wisten toen ook nog niet dat we in de muziekschool gratis muziek konden aanleren, dit heeft zo geduurd tot ik 13 jaar was en onder de impuls van mijn Ma mocht ik dan toch privaat lessen gaan volgen, dit bij een blinde leraar Gerard Paret uit avelgem die door iedereen aanzien werd als een héél goeie muzikant, zo heb ik dan een beetje notenleer gedaan en algauw mocht ik beginnen accordeon spelen....was me dat een plezier. Je zult het niet geloven maar 3 maand later speelde ik reeds voor de eerste maal in een cafe "chez annie" in de spichtestraat te avelgem, maar....mijn Pa zag dat zo maar niet en daarom deed hij de moeite om de batterij te bespelen, zo kon hij me overal begeleiden en ja, ik was toen ook nog maar een kind en kinderen van 13 jaar laat je toch niet alleen op cafe gaan en s'nachts op straat vertoeven want muzikanten zijn toch een beetje nachtuilen zoals ze langs hier zeggen.......daar kan ik nu wel goed van meespreken
Ik herinner me nog alles van dit eerst optreden, 13 jaar oud ik kon toen 15 liedjes spelen (de tijd was toen niet zoals nu) ieder liedje werd tweemaal gespeeld en we starten om precies 16 uur, mij Ma kon héél goed zingen, zodus kwam ze nu en dan een liedje zingen en vlogen de uren voorbij, alhoewel, mij Pa was er niet gerust in en regelmatig vroeg hij me of ik niet te moe was want het was toen reeds na middernacht en iedereen danste en danste en danste en ik.....ja, ik moest bekennen dat mijn achterwerk pijn deed, zo lang op die stoel zitten, we hebben dit uitgehouden tot s'morgens 4 uur en dan moesten we nog alles afbreken en met de fiets met al dat materiaal op de rug naar huis rijden en om 8 uur moest ik naar school, maar ik was zo fier dat ik niet wilde toegeven dat ik moe was......
Mijn eerste accordeon was er ene met een piano klavier, ondertussen zag mij Pa inderdaad in dat ik het niet zou opgeven en had hij ook gezien dat iemand met een knoppen accordeon veel meer fantasieen kon spelen en ook rappere muziek.........en ja, op zekere dag vroeg hij me of ik het zag zitten om te veranderen naar knoppen accordeon, ik vroeg niets liever, zo zijn we dan bij de heer lucien seynaeve uit St. Denijs terecht gekomen (een fantastische muzikant, nog hedendaags) maar spijtig genoeg bestond de legerdienst nog en moest hij al zijn leerlingen naar andere leraren sturen, zo ben ik dan bij Marcel Melsen terecht gekomen, hij heeft me echt alles geleerd wat een accordeon was (ik was toen ongeveer 15 jaar) ik mocht dan meegaan naar een accordeonwedstrijd in moeskroen en in de categorie beginnelingen won ik al de eerst prijs. Maar het stopte niet meer Mr.Melsen deed er alles aan opdat ik de accordeon volledig de baas zou worden en we gingen van de ene wedstrijd naar de andere telkens in een hogere categorie en telkens kwam ik terug met de eerste prijs...en nog was Mr.Melsens niet tevreden want hij vond me reeds geschikt om terug deel te nemen aan een wedstrijd maar dan in de categorie buiten wedstrijd, dit is de hoogste categorie die er toen bestond (dit alles op 1 jaar tijd).... stel je voor, ik was de jongste van de 4 deelnemers, de 3 anderen waren allen leraren en ik moest daar tegenop gaan, kun je volgen???wel ik werd terug de eerste, meer zal ik hier niet over vertellen, mijn verhaal zou veel te lang worden, wat ik wel heb onthouden was, ik mocht s'avonds (het was kermis in mijn dorp) bij onze thuiskomst, iedereen wist het al dat ik terug een eerste prijs gewonnen had en ik mocht naar het centrum een uurtje gaan dansen.......toen ik die avond thuis kwam had mijn Pa wel een beetje teveel pintjes gedronken, toen ik bij hem aan bed kwam zegde hij tegen mij "het is nu niet omdat je de eerste prijs gewonnen hebt dat je het in je bolle moet steken, morgen terug leren"..............ja, het was een mooie tijd.
en ja, ook voor mij kwam de dag dat ik soldaatje mocht spelen en zoals we in west vlaanderen zeggen "het was tegen mijn goesting" nooit gedacht dat ik dank zij de muziek een beetje bevoordeligd zou zijn, voor mijn opleiding moest ik naar de Leopoldskazerne in gent, we moesten daar allen tegen 10 uur zijn, alles ging zeer vlug zodat we om 12 uur reeds voor de eerste keer kennis maakten met de soldaten refter. We waren nog aan het kennis maken met onze soldaten soep en pattaten en de sergeant riep al of er "muzikanten onder de recru's" zaten....ik fier zoals enkele anderen stak mijn hand omhoog ...en ja.... we mochten samen den afwas doen...dat was onze eerste kennismaking, de rest van de dag was het de soldaten kledij ophalen enz. zodat we tegen s'avonds reeds goed wisten waar we zouden slapen. De tweede dag s'middags werd dezelfde vraag gesteld "zijn er muzikanten"...je kunt denken dat er niemand meer zijn hand omhoog stak, maar ja, ze hadden onze naam, maar nu was het wel serieus, we werden uitgenodigd om in de namiddag naar een vergadering te gaan (inplaats van te leren marcheren,dat was al de eerste keer dat wij vrijstelling hadden....er zijn er zeer veel geweest hoor) daar werd ons gevraagd wat we speelden en of we wilden meewerken om een orkest en een cabaret in elkaar te steken, na nog wat details werd er afgesproken dat we nu 14 dagen zouden meedoen aan onze opleiding, dat we dan voor de eerste keer naar huis mochten (en ik naar mijn verloofde) en dat we bij het terug binnenkomen de zondag avond ons instrument moesten meebrengen om door een jury gekeurd te worden of we voldeden om aangenomen te worden bij het orkest. Ik had geluk, ik was erbij.en voor mij en de anderen....fini voor het grootste gedeelte van onze opleiding, moet je eens denken, terwijl onze vrienden in de modder moesten lopen en naar den "tir" gaan waren wij aan het repeteren want we waren daar slechts voor 3 maanden en we moesten een gans programma in elkaar knutselen, dit ging wel heel vlot hoor, een paar dagen per week kwamen we samen en staken wij een echt mooi spektakel in elkaar, ondertussen vlogen ook de dagen voorbij, ikzelf kon wel op zaterdag gaan spelen maar op zondag ging dat niet want we moesten de zondag avond tegen 22 uur terug in de kazerne aanwezig zijn, zoniet.........je weet wel hé...die fameuze koeken......toch heb ik eens nen stoot uitgestoken, we wisten dat we op een bepaalde dag wel zouden moeten meedoen aan een nachtdropping enz.ik had daar geen goesting voor, zodus vroeg ik het rapport van de dokter aan, ik werd ziek verklaard (ik vraag me steeds af van wat...) maar moest wel in de infirmerie slapen....oei...het weekend kwam in zicht...en natuurlijk ging ik liever naar huis....wel op een morgen tegen dat de dokter binnen kwam was ik aan het turnen op mijn bed........ik werd direkt als genezen verklaard en ik kon ook naar huis gaan....oef.
we hebben regelmatig een optreden met het orkest gedaan voor de beroeps militairen, dat was wel plezant, dit gebeurde wel op zaterdag avond, zodus moesten wij in de kazerne blijven maar na het optreden konden wij naar huis en kregen we dan extra verlof tot de dinsdag avond, terwijl de anderen steeds aan hun opleiding moesten verder doen, Zo kwam dan ook uiteindelijk de dag dat we met het orkest en met het cabaret een optreden zouden doen voor al de soldaten en hun familie en dit in "Ancien Belgique" in gent (had ik toen geweten dat ik jaren daarna er zelf nog veel zou optreden met diverse orkesten zoals het orkest Eddy Delatte,Willy Rockin die achteraf Leon Martin werd en met het groot orkest van Frank greven en zijn zingende violen wel wel wel....wat een mooie tijd toch)
Het optreden was een echt succes, te lang om hier over uit te breiden.maar......het was ook het laatste weekend van onze opleiding,iedereen mocht naar huis en moest de zondag avond weer binnen zijn en ook zouden de lijsten uithangen wie waar naar toe zou gaan, ik dacht zoals alle anderen dat het duitsland zou worden, doch wij mannen van het orkest en cabaret moesten slechts de maandag avond binnen komen.....je kunt denken, ik wist dat de lijsten zouden uithangen en dat ik waarschijnlijk ook naar duitsland zou moeten gaan....en mijn liefke??????ik kom aan de 'Cor de garde" je weet wel hé...salueren enz.....ik ga met een lang gezicht naar onze kamer...en het moment dat de kamereaden me zagen begonnen ze te roepen gelukzak enz.enz......wat was er gebeurd.............jongens toch om niet te geloven, ik mocht in belgie blijven en ik mocht naar "het klein kasteeltje" in brussel waar ik nog mijn fameuze 3 dagen heb gedaan, ik wist bijna niet waar ik aan toe was want het vloog direkt door mijn hoofd, yoepy ik kan terug de weekends gaan spelen, heb ik nog dezelfde avond een brief geschreven naar huis en naar mijn verloofde.
ondertussen was mijn accordeon nog altijd mijn enige instrument......een mooi instrument waar veel geduld en oefening voor nodig is om dit goed te kunnen bespelen, ik denk dat dit de reden is waarom de jongeren dit instrument niet meer willen aanleren...nochthans ...je weet het of je weet het niet maar muziek is puur wiskunde en accordeon is het enige instrument waar je in gezelschap veel plezier zult aan beleven maar het is ook het instrument waar zeer veel tijd en geduld voor nodig is omdat je er oneindig veel mee kunt doen, zowel ambiance muziek als klassiek muziek, alles is mogelijk met den accordeon, spijtig dat ze dit in de conservatoriums niet vroeger ingezien hebben....
En nu......naar "Het Klein Kasteeltje" in brussel.................zou een verhaal op zijn eigen kunnen zijn maar ik kan jullie hier toch niet te lang mee ophouden hé, ik moet vertellen wat ik zoal bereikt heb met de muziek.en er is nog veel hoor.maar goed, ik wordt onderverdeeld naar kamer 82 (naar het schijnt de bekenste van het klein kasteeltje) we maken kennis met de Commandant die volgens de CSM een zeer strenge is enz.enz. we moesten s'namiddags reeds present zijn om 14 uur op een bepaalde kamer om met de Commandant kennis te maken....jongens toen die binnen kwam zo een groot persoon....zo een vies opzicht....maar niets was minder waar, we hadden een droom van een Commandant zijn naam staat voor altijd in mijn geheugen "Jos Vanderauwermeulen" het werd een gezellige namiddag er werd over muziek enz.gesproken we hebben dan samen in de kantine een pint gaan drinken...hoeveel Commandanten hebben dit gedaan. s'anderen daags werd ik onderverdeeld in de bloedgroepcontrole, daar was ik een van de bekende bloedzuigers, 400 man per dag bloed afnemen, maar het zal daar niet bij blijven hoor want in het klein kasteeltje was het allemaal sport en muziek, ik herinner me volgende namen die ook in het klein kasteeltje waren,Jef Jurion, Van gool, Coremans,Jantjer Van Poelvoorde (was ook mijn kamergenoot) enz.enz. ook in het Klein Kasteeltje werd er een orkest ,die reeds bestond uitgebreid en onder de leiding van onze Commandant deden we veel optredens in het klein kasteeltje en ook daarbuiten, ook onze cabaretgroep deed het formidabel, en toeval op dezelfde dienst als ik zat (sorry maar mijn echte naam is vanderbeken) zat een vanderveken en dit was een muzikale clown....ja, we hebben een duo gevormd.wel wie weet, maar ik zou toch eens willen weten wie dat waar is, want iedereen heeft eens de soldatentijd vorrbij was zijn eigen gang gegaan...ook ik.
het was een zeer mooie tijd in het klein kasteeltje, als je nu eens denkt wat ik zojuist geschreven heb, ik ging er tegen mijn goesting naar toe maar ik ben er met de tranen in mijn ogen afgezwaaid, ik was niet de enige, ook onze Commandant weende....stel je voor en weet je....ik zwaaide de zaterdag af en de maandag voormiddag was ik daar al terug....weet je waarom???wel er was geen vervanger voor het orkest en er waren nog een paar mooie optredens voorzien . wat de muziek betreft tijdens mijn soldaten tijd kan ik zeker niet klagen, ik kon ieder weekend optreden (heb wel af en toe eens gelogen om verlof te krijgen) ik kon s'avonds rustig oefenen, want ik ben steeds een brave jongen geweest, zodus ging ik s'avonds niet uit en oefende ik bijna alledagen op mijn accordeon.
oef....we zijn al zo ver........vind je vervelend????laat het me weten, of herken je je hierin? of zijn er misschien ook vrienden die zich deze tijd in het klein kasteeltje herinneren???laat het me a.u.b. weten.
en nu....................hier zal het pas beginnen
en ja.....zo ben ik dan ook soldaat (??) geweest, het was een grote belevenis maar in feite kan ik niet zeggen dat ik echt soldaat ben geweest, in vergelijking met de mannen die in duitsland waren en die maar om de 2 maanden naar huis mochten komen, waren wij hier echte luxe mannen, nooit oefeningen, bijna nooit straf.....(ikzelf ben nooit gestraft geweest....zeg was ik toch een brave jongen)
Maar goed, het echte leven begint nu pas en ook de muziek zal nu een echte omkering teweeg brengen. Wat ik nog niet verteld heb is dat ik ook moest gaan werken want ik moest toch van iets leven hé en terzelfder tijd was ook het ogenblik aangekomen dat ik terug naar de muziekschool wilde gaan, zodus er wachtten mij nog zware dagen.
Ik heb gewerkt in een zeer deftig bedrijf, maar het was niet allemaal geur en rozeschijn hoor want, juist omdat ik een muzikant was en die verder wilde geraken heb ik te kampen gehad met oneindig veel jalouzie, ik zal hier maar niet verder over schrijven want dan zou mijn verhaal ook nooit afgeraken.Wat er ook was...........wel ik had een groot minderwaardigheids complex, ik dierf zelfs geen dag zeggen tegen de mensen, het kwam dan wel af en toe tot eigenaardige wrijvingen en moest ik meer dan eens horen zeggen dat ik het hoog op had (dikke nek) en dit was zeker geen waar................maar ik heb alle schade ingehaald hoor, ik denk dat ik nu misschien eens best naar Lourdes zou gaan om een beetje te leren zwijgen.
Maar goed,..terug naar de muziek.
ondertussen was het orkest een beetje uitgebreid en kwam er een saxofonist bij, namelijk Frans Rommens die ook goed gitaar speelde en die samen met zijn verloofde wel af en toe eens een duetje zongen.Frans was ook een goeie animator en als we een feestje speelden kon hij er wel de goeie sfeer in brengen. Toendertijd speelden we veel huwelijken en het was ook nog de tijd dat er op iedere gemeente een kermis was zodat iedereen ging dansen, nu zien we dat spijtig genoeg niet meer. Maar voor mij was dat niet voldoende ik wilde een groter orkest vormen en op een bepaalde dag kwam ik mijn oud leraar accordeon de heer Marcel Melsens weer tegen en die vroeg mij waarom ik niet naar de muziekschool zou gaan want tot op heden had ik nog geen enkel diploma, hij had gelijk, zodus ik naar kortrijk om mij in de muziek academie te laten inschrijven, ik had wel geluk dat ik door de kennis die ik reeds opgedaan had ik niet in het eerste jaar belande, ik mocht direkt beginnen in het tweede volwassenen, daar heb ik mijn accordeon toen een beetje opzij geschoven want accordeon was toen nog taboe in de muziekschool(spijtig) zodus koos ik voor piano en saxofoon. De jaren vlogen er voorbij en toen ik afstudeerde in kortrijk kwam de heer Directeur me persoonlijk aanspreken dat ik met hem mee moest naar het conservatorium in gent, ik heb dit dan ook gedaan en heb ik dan nog 3 jaar harmonie gestudeerd.
denk nu niet dat wij in de klas (het waren allemaal jonge mensen hé) brave kerels waren......hoho, hebben wij meer dan eens een stoot uitgehaald en muizen meegebracht die we dan lieten lopen...kun je denken hoe de vrouwen panikeerden.......
maar ondertussen werkte ik maar verder aan de uitbouw van mijn orkest en de eerste die er bij kwam was mijn broer, ondertussen had mijn Pa steeds meegegaan als drummer maar de tijd was ondertussen rijp geworden dat mijn broer hem kon vervangen, mijn broer Andre was een heel goeie drummer. Ook mijn zus liliane kwam er bij als pianinste en ja we waren reeds met vijf.
Ondertussen was ook het ogenblik aangebroken dat mijn verloofde en ik begonnen te denken om in het huwelijk te treden,
