Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
15-10-2013
Epiloog
It always seems impossible, until it's done. Nelson Mandela
Deze uitspraak van Nelson Mandela vat het best van al samen hoe ik mijn pelgrimstocht heb ervaren. En als een camino de gecondenseerde weergave is van het werkelijke leven, dan blijft dit van toepassing. De route, de weg, de landschappen, de steden en dorpen, de weersomstandigheden, de andere pelgrims van over de gehele wereld, de Spanjaarden, het eten en drinken, het slapen (of juist niet), het zweten, de pijnen en vreugden, de conversaties en de stiltes, de armoede en de weelde, de vlooien, de vliegen en dazen, de kledij en uitrusting, het doorzettingsvermogen, de ontroering en de voldoening, St Jacob, het was allemaal zo intens aanwezig en bepalend voor onze tocht. Het is dus veel meer dan wat je in vorige berichten en verslagjes hebt kunnen lezen. Het is voor een pelgrim onmogelijk om al deze gevoelens en ervaringen zo maar onder woorden te brengen. Er is maar één antwoord mogelijk: je moet het zelf doen! Vooral ook omdat elk individu dit alles op zijn eigen manier ervaart en beleeft. Zo is elke camino uniek. IEDER ZIJN CAMINO!
Tenslotte nog een woordje aan Pat, mijn compagnon. Op het eerste zicht zijn we 'per toeval' samen op stap gegaan. Bij onze aankomst in Compostela heb ik begrepen dat 'onze' camino geen toeval was. Pat, jij hebt mijn camino gemaakt. Dank u!
Even tot rust gekomen in Compostela. Het moment om iedereen van ganser harte te danken die onze reis via de blog gevolgd en deels mee beleefd hebben. Elk woordje van aanmoediging of meeleven of interesse, was een grote steun voor ons. Ge kunt u niet voorstellen hoe belangrijk het contact met het thuisfront is.
Dank zij de moderne techniek is dit nu heel makkelijk en ik was elke dag even blij bij het schrijven, als jullie die het lazen.
Dank aan allen!
Vertrokken zonder ontbijt, in het pikkedonker, gelukkig droog, en maar klimmen en klimmen, in één ruk door tot Compostela. Totaal leeg en uitgeput voor de kathedraal op het immense plein. Alle mogelijke emoties die ge u kunt indenken en die ooit beschreven zijn, komen naar boven. We zijn er!
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen.
Er zal wel nog een epiloog komen als ik terug thuis ben.
Die albergues met hun grote ongezellige slaapzalen hebben één voordeel: je bent direct gemotiveerd om zo snel mogelijk te vertrekken! De spieren en vooral de gewrichten komen slechts langzaam los. We lopen in alle stilte door een donker bos. Na anderhalf uur alweer regen en klimmen en dalen. Gelukkig is het iets frisser zodat we niet al teveel zweten en de stank onder controle blijft. Onderweg stoppen om de rug eens wat te ontzien van die verdomde rugzak en te ontbijten. We willen naar het toilet, maar dat wil blijkbaar iedereen. De file voor de enige wc blijft aanhouden, wij zullen het dan nog maar wat ophouden. Het probleem is dat met die regenkledij je niet zo maar gauw gauw tegen een boom kunt gaan staan plassen. De regen is eindelijk over en we zijn net aan een bar, tijd voor een lichte lunch. Na het eten begint het alweer te gieten. Dan toch liever de hitte van de Meseta!
We zijn nu in O Pedrouzo, 20 km van het centrum van Compostela. De laatste dag morgen! Ik denk dat het stil zal zijn tijdens het stappen.
We zijn zopas een geschikte plek gaan zoeken voor ons avondeten, want ik heb vandaag toch weer ondervonden dat een flinke biefstuk de avond voordien wel beter is dan wat spaghetti met 3 gehaktballetjes!
'k Heb toch nog maar een klein wasje gedaan, kwestie van toch minstens een propere onderbroek te kunnen aantrekken morgen avond. Een reservezakdoek heb ik nog!
Eindelijk weer eens Wifi! En 't is dan nog in een café! Maar bij een glaasje wijn gaat dat nog zo goed om die kleine toetskes in te drukken ( sorry, aan te raken) met mijn pinkjes. Gisterenavond kregen we lekker vers bereid eten, allen samen aan tafel. Nochtans, een beetje weinig. En als ik dat zeg, dan kunt Ge u wel voorstellen dat het echt weinig was. Een pelgrim verbruikt nogal wat energie hoor!
Enfin, we hebben heerlijk geslapen en konden na een (karig) ontbijt vertrekken om 8h30, veel te laat dus. We dachten: "goh, 21km tot Arzua, dat is een fluitje van een cent". Niets was minder waar. Ik val in herhaling, maar echt, die laatste kilometers lijken wel mijlen. En Santiago dat moet werkelijk op een reuzenhoge berg liggen. Klimmen, klimmen en maar klimmen, daar komt geen eind aan! Weldra zijn we in de hemel! Enfin, dat denk en hoop ik!
Na de middag hebben we een paar fikse regen buien gehad. Op zich is dat geen probleem, maar onder die regenkledij en met dat klimmen is dat zweten mijn kan niet meer! En dan doe je je jas eens Open en komt daar een stank vrij, onvoorstelbaar! Wassen? Wat dacht je. 't Is de laatste week, primo. En moest je de wasplaatsen de laatste dagen gezien hebben, met koud water, en de drooglijn vlak naast een koeienstal, denk ik dat onze was niet veel frisser zou geroken hebben. Alleszins geen reclame voor Dash of Lenor!
Maar een pelgrim klaagt niet, we zijn er bijna!
