Dit is het eerste berichtje sinds lange tijd... en dat komt door de job natuurlijk!
Iets over de dynamiek in het operatiekwartier:
Op veel werkvloeren is er geen ontkomen aan, aan het gefezel, de achterklap, het lachen met trekjes van collega's, nieuwkomers uitdagen enz... In het ziekenhuis is dit ook zo, en in het operatiekwartier al helemaal! Er is een grondig tekort aan verpleegkundigen in het OK en dit brengt wat spanningen met zich mee. Smmige artsen worden wat veeleisender en de verpleging heeft het soms moeilijk te volgen wat nu precies van hen verwacht wordt. Chirurgen zijn zeer perfectionistische artsen en het gebeurt wel eens dat er tijdens een operatie een intrument ontbreekt, of dat de instrumentiste het verkeerde voorwerp aan geeft. Vaak zal de chirurg zich daar niet in opjagen, maar is het een stresserende operatie dan zla er wel eens wat stemverheffing optreden, een onpersoonlijke aanval naar de verpleging, tot selfs stampevoeten toe! Dit hangt natuurlijk van de chirurg en zijn stresscapaciteit af. Ik heb mezelf er ook al meermaals op betrapt dat het wachten tussen twee operaties soms zeer frustrerend kan zijn. Soms staan de plateaus nog niet klaar, is de volgende patiënt nog niet in slaap, en soms staan ze gewoon te babbelen in de gang. Als je dan weet dat je nog tot 's avonds moet doorwerken dan zie je het allemaal liever wat sneller gebeuren. Natuurlijk uit deze frustratie zich niet tuijdens het opereren, maar het zou toch leuker zijn moest de tijd niet nutteloos passeren. In de eetzaal is het soms oppassen geblazen van de hevige verwijten die tussen de verpleging onderling gewisseld worden. Geen enkele anestehsist, chirurg of verpleger is nog niet besproken geweest in het kleine lokaaltje. Door de groene kapjes, pakjes en mondmaskers wordt iedereen gereduceerd tot visueel gelijken. Sommigen onderscheiden zich door extreme juwelen of make-up, en aan een bril kan je ook iemand herkennen. Maar de eerste weken was het toch soms zoeken naar wie die verpleegster nu wel weer was! En in burger zou ik ze ook al zeker niet meer herkennen! Dus als je iets kwijt wilt over iemand dan moet je je er eerst van vergewissen dat deze persoon niet aanwezig is en dat niemand in de zaal deze persoon kent. Een nieuweling, zoals ik, komt vaak in het pauzelokaal waarna een ijzige stilte weerklinkt alsof er iets ergs is gebeurd. Gevoelens van bij heterdaad betrapt te zijn zwellen aan, angstige ogen kijken vragend naar elkaar of die nieuwe iets gehoord zou hebben... maar even later begint het fluisteren opnieuw en algauw kan ik meegenieten van sappige roddels en hevige operatieverhalen!
Of ik me iets aantrek van dat gedoe? Misschien 7 jaar geleden wel nog,maar nu zeker niet meer. Ondertussen zijn we alweer een maand-en-half verder en de initiele roddels over de nieuwe assistent zullen wel al gaan liggen zijn. De aandacht die wordt gecreëerd gaat ook meestal wel naar degenen die de aandacht willen! Zolang ik mijn bokes kan opeten en af en toe getrakteerd wordt op een verse roddel dan is de korte middagpauze in het OK goed gevuld!
ik beloof iets beter mijn best te doen om af en toe een berichtje te posten...
De eerste week zit erop, en eindelijk vind ik eens de tijd om rustig wat dingen neer te typen.
Om 6u uit bed geraken was de grootste uitdaging van de week. De laatste maanden vakantie hebben mijn ochtendkarakter een avondmentaliteit gegeven. De wereld op zn kop, waarom zo vroeg?? schreeuwt mijn lijf! Na een ritje in de auto staat gelukkig een warm bekertje koffie op me te wachten. De dagelijkse ochtendroutine heeft al vorm gekregen: snel ontbijten en ondertussen de koppen van de krant proberen te lezen, in het ziekenhuis een beker koffie leegdrinken en dan klaar voor de staf.
De eerste kennismaking met de stafleden was wat afstandelijk, precies alsof ze ons eerst wat vanop afstand wouden observeren. In het begin was het zeer moeilijk te raden wat ze van ons verwachtten. Elke assistent wordt toegewezen aan een dienst (vaatheelkunde, kinderheelkunde, abdominale heelkunde, hepatobilliaire heelkunde enz ) en dus ook aan welbepaalde artsen. Na een bepaalde tijd wordt er opnieuw gewisseld zodat iedereen overal eens komt te staan. Deze periode werd ik toegewezen aan een oudere chirurg. En het is zeer moeilijk om aan te voelen wat hij precies van me verwacht. Het is een continu aftasten van hoe ver je kan gaan in het operatiekwartier, of zelfs in de dagdagelijkse conversaties over voetbal, reizen, familie en hobbys. Je wilt je absoluut gedragen zoals zij het van je verwachten, maar je wilt jezelf ook niet verloochenen en tegelijkertijd ook wel tonen wat je waard bent. Je wilt pro-actief zijn en assertief, maar ook geen fouten maken of over hun gezag heen walsen. Je wilt serieus genomen worden, maar tegelijkertijd aangenaam en ontspannend gezelschap zijn. Het is een voortdurend aftasten van de grenzen, en mn hart klopt nog steeds te snel als ik een grens bereik. Hoe zullen ze reageren: positief of negatief verbaasd, verontwaardigd, zelfs kwaad? Soms moet ik leren mijn mond leren houden en op andere momenten moet ik meer durven iets te vragen. Geen makkie voor een twijfelaar zoals ik. Geen emoties tonen heeft een collega me al laten weten. Misschien cliché dat ik als vrouw emotioneler ben dan de mannen, maar eerlijk, zo emotioneel ben ik nu ook weer niet. En ik ben tenslotte ook nog maar 24 jaar, dus iets meer twijfel mag wel nog voorlopig.
De dagen duren lang, maar gaan gelukkig snel voorbij, en dat zie ik als een goed teken! Als ik tegen 21u thuis ben mag ik me gelukkig prijzen. Dit zal wel wat impact hebben op m'n sociaal leven, de dagen van feesten zijn voorbij. In de les kon je wel af en toe eens met een kater zitten, maar in het OK kan je zoiets niet veroorloven! De weekends houd ik wel nog vol met leuke dingen en als ik af en toe eens een concertje of optreden kan meepikken dan is het culturele deel van mijn brein zich wel nog even content. Voorlopige balans: hard werken, veel leren, ongezond eten, maar goesting om te werken en voldoening top! Nu nog de tweede week overleven...
Morgen start een nieuw hoofdstuk van mijn leven, dé realiteit zoals zovelen beweren. Betekent dit dan ook dat de beste tijd van mijn leven al voorbij is? Mijn collegas hadden me al gewaarschuwd bij een kennismakingsbezoekje, dat ik dubbel-en-dik van mijn laatste dagen vrijheid moest genieten. Uit de bol gaan, alles doen waar je nog zin in hebt, laat uitzitten, drinken en dat is dan ook gebeurd!
Ben ik dan nu officieel klaar om te beginnen als arts? Is het hoofdstuk onbezoldigdheid en uitbundigheid dan voorbij, is het laatste dronken woord geschreven?
Ik moet toegeven dat ik geen plannen heb gemaakt voor de komende weken. Ik verwacht dat ik de weekends nodig zal hebben om te recupereren van de werkweek en op een paar verplichte familie-etentjes heb ik elke avond een afspraakje met mijn comfi-pants en mijn sofa! Gelukkig heb ik nog een paar toffe huisgenotes die me gezelschap zullen houden. Als zij natuurlijk geen dates gepland hebben! Natuurlijk leg ik me niet neer bij een saai levendje met enkel werk en geen plezier. Maar voorlopig houd ik me toch wat kalm en zo kan mijn rekening zich ook weer een beetje stabiliseren!
De laatste weken waren fantastische weken. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd te genieten van de vakantie zonder al te veel na te denken over wat komen zal en vooral wat ik de komende jaren zal moeten missen (zoals zovelen beweren!). Maar de laatste dagen begonnen de zenuwen toch wat te gieren. Kan ik dit wel aan? Heb ik de juiste keuze gemaakt? Zal ik niet te veel fouten maken? Maar bovenal, wat wordt er nu in godsnaam van mij verwacht?
Morgen de dag van de waarheid? Zo hard wil ik er eigenlijk niet aan tillen. Maar alle spiervezels in mijn lijf zijn toch klaar om in actie te schieten. Mijn hersencellen staan in opperste paraatheid om alle nieuwe informatie op te slaan. Mijn zintuigen staan scherp, en mijn hart gaat toch elke keer iets sneller slaan als ik aan morgenochtend denk. De eerste stafvergadering! Wekker om 6u, een tweede wekker om tien na 6, tegen 20 voor 7 de auto in en om half 8 in het ziekenhuis om de dag te beginnen. Dat is het enige wat ik weet van wat me morgen te wachten staat. Dit strookt met mijn normale geplande leven. Ik weet (bijna) altijd wat, wanneer en waar iets gaat gebeuren. Van morgen weet ik nog niets, maar het heeft ook geen zin om me dingen te beginnen voorstellen. Afwachten en ondergaan. Zoals ook al mijn medestudenten, vanaf nu dus collega eerstejaars, morgen zullen doen. De ene al wat beter dan de andere.
Vandaag ging dus volledig om ontspannen. Beetje sporten, heerlijk badje nemen, thuis gaan eten omdat dat gemakkelijk is!, filmpje zien, en vroeg in bed. Want morgen begint mn eerste week als GSOer.
Het doel van deze blog is nog onbestaande. Misschien krijgt dit schrijven ooit nut voor mezelf of voor anderen, maar waarschijnlijk gaan de meeste woorden ongemerkt voorbij aan 99,99999% van de wereldbevolking. Dit is geen aanklacht, geen oproep, geen lyrisch epos, geen be lastend bewijsmateriaal, maar gewoon een nutteloos aaneenzetting van zinnen die eruit moeten om nog onduidelijke redenen voor mijzelf.
Dit is slechts een poging, een probeersel zonder meer. Zoals de meeste artsen heb ook ik geen greintje schrijftalent. Dus daarom bij voorbaat mijn excuses voor enige schrijffouten, maar weet ook dat ik mijn best zal doen om u het lezen zo vlot mogelijk te maken.
Dit is ook geen bezigheidstherapie, want er zijn genoeg boeiende activiteiten waaraan ik deel kan nemen. Daarom zal ik dan ook geen uren van mijn kostbare vrije tijd spenderen aan deze volstrekt absurde blog, waardoor de kwaliteit nog meer te wensen zal overlaten.
