Na een vlotte treinreis met overstap in Lyon kwamen we al om 16 uur aan in het kleine station van Landry. Schoonzoon Frank kwam ons ophalen. Met ons erbij, was de groep compleet. We logeerden in een flat  van L'Oréé des Cimes of  Aan de Rand van de Bergtoppen. De flat was heel comfortabel en we genoten van een schitterend uitzicht  van uit twee hoekvensters. Nog dezelfde avond wordt het skimateriaal en de raketten opgehaald: Els beslist om uiteindelijk toch te skiën.
Zondagmorgen: het is bijzonder aangenaam als je de zon ziet klimmen op de bergtoppen. Iedereen wel gemutst. Tegen 9 uur is de flat leeg. Ik ga nog eerst wat info ohalen bij het Office de Tourisme, de ESF of Ecole de ski français en Darentasia, een andere vereniging die rakettentochten aanbiedt. Ik schreef me in bij ESF voor de namiddagtocht, kwestie van niet te overdrijven de eerste dag. Het viel best mee. Met de Télébenne de la Lonzagne, die open bakjes van op de foto's daalden we 300 m af tot in Le Villaret. Dan met een gratis 'navette' naar le site nordique. Bij de deelnemers nog twee Belgische vrouwen Sigrid en Marie-Charlotte. Het werd een heel gevarieerde tocht langs Les Lanches, een dorp waar niemand woont in de winter wegens te veel lawinegevaar. We stapten tot aan Rosuel met het Maison du Parc de la Vanoise. De gids erkt twee steenbokken op. We keerden terug langs een bevroren waterval.
Dinsdagvoormiddag maakte ik in mijn eentje een wandeling naar de Chapelle des Vermettes in een betoverend decor...
Over de middag schreef ik me in bij Darentasia voor de tochten tot en met donderdag. In de namiddag was ESF weer aan de beurt. Dit keer ging het naar Pracompuet: klimmen en dan door de flank afdalen in diepsneeuw, daar zijn raketten voor. De groep was minder homogeen dan de eerste namiddag. Om 16.45 kwamen we aan in Nancroix, juist aan de bushalte van de navette. En het busje stond er ook. We konden nog mee. Vlug de raketten uitdoen maar ik glij uit op een ijsplaat op straat die ik niet opgemerkt had. En val pardoes op mijn rechterknie. Ik voel een pijnscheut. Maar geen nood: raketten af en de bus op. Ik ga mee met de paniers en dan nog tevoet naar de flat. Dan voel ik dat het toch niet helemaal in orde is.
's Anderendaags voert mijn zoon me naar de dokter: radiografie....en het verdict luidt: breukje in de knieschijf en het rechterbeen wordt geïmmobiliseerd....Wat met de tocht naar de Verdon???? flitst door mijn hoofd. Voorlopig red ik me met twee krukken.
Ik zeg mijn andere reservaties af en volg de winterspelen in Vancouver op TV.

23-02-2010, 18:24 geschreven door Piet Hardeman