Wellicht zegt de naam van Bernard Ollivier je niet veel maar... deze Fransman heeft tussen 1999 en 2002 de Zijderoute, of 12.000 km tussen Istanbul en Xi'an (of Changan) in China TE VOET en ALLEEN afgestapt. In 4 beurten, mei-juli 1999, mei-september 2000, juni-september 2001 en april-juli 2002, want later zijn de bergpassen niet meer open. Zijn reisverhaal kun je lezen in 3 pockets "Longue marche" uitgegeven in de reeks Phébus libretto. Deel I heet "Traverser l'Anatolie", Deel II "Vers Samarcande" en Deel III "Le Vent des Steppes". Bernard Ollivier is begonnen aan een nieuw leven toen hij 60 jaar was. Ongeveer 10 jaar voordien was hij weduwnaar geworden, had hij zijn ontslag gekregen op het werk en werd freelance-journalist. Zijn pensioen heeft hij gevierd met een voettocht naar Compostela. En het jaar nadien is hij vertrokken...Voor niet zo maar een reis. Te voet door landen als Turkmenistan, Oezbekistan, Kirghizistan met al hun etnieën, culturen en religies...Gewapende conflicen, onherbergzame landschappen als woestijnen, de 'eenzaamheid', de talen, de eetgewoontes....problemen genoeg dus. Hij heeft een soort trekkarretje op twee wielen gemaakt, Ulysse heet het, waarop hij zijn eten en drinken (3 plastic flessen van 4 liter, samen 12 liter water!!) en zijn kampeergerei heeft geïnstalleerd. Het verhaal leest bijzonder vlot. Op de achterkaft staat: "Bernard Ollivier est un voyageur, il ne se prend pas pour un écrivain. Le résultat est qu'il écrit souvent mieux que les écrivains patentés" Ik ben aan het derde deel bezig... Na zijn erste etappe heeft Ollivier een vereniging opgericht 'Seuil' die aan jonge delikwenten van 16 tot 18 jaar de kans biedt om na een 'longue marche' hun straf kwijt te spelen. Ze vertrekken met twee plus een begeleider. De tocht moet 4 maand duren en in een land waarvan ze de taal niet kennen. Plus de stricte voorwaarde: ze mogen geen opgenomen muziek meenemen! Bernard Ollivier, de moderne Marco Polo of nog beter de nieuwe Willem van Rubrouck! De Franciscaan die naar het hof van de grote Khan Mangu trok in de dertiende eeuw (rond 1250). Misschien de aanleding om nog eens naar Rubrouck, even boven Cassel, te gaan en er het museum ter ere van Willem te bezoeken.
Onlangs vernam ik via via dat de 'geplande' tunnel onder de Autoweg Veune-Calais opnieuw ter discussie staat en... er misschien niet komt. Een lang verhaal. Op 15 december 1988 vertrekt een brief van op de Goeberg naar het Ministerie van Openbare Werken Direktie Midden- en Westkust in Oostende met de vraag naar informatie over de geplande autoweg van Veurne naar Calais. Deze zou immers de GR 5A West - E2 (Europese Wandelweg 2) ter hoogte van het GRoot Moerhof onderbreken. Antwoord van Hoofdingenieur-Direkteur H. Verslype volgt op 3 januari 1989: "dat we ons moeten wenden tot het Bestuur der Wegen, Markt 1 te Brugge". Dus vertrekt er op 11 januari 1989 een brief naar Markt 1 in Brugge. Antwoord van Hoofdingenieur-Directeur Roger Marchau volgt op 19 januari 1989: "Er bestaan momenteel nog geen exacte plannen omtrent het definitieve tracé van de A 18 tussen Veurne en de Franse grens". Op 4 september 1990 gaat een brief naar Minister Johan Sauwens van Openbare Werken met de vraag of er een mogelijkheid komt voor de wandelaars om de autoweg te dwarsen bv. door middel van een loopbrug? In zijn antwoord van 17 december 1990 zegt Minister Sauwens toe "om de aan te leggen dienstweg tussen het Groot Moerhof en de Moeresteenweg te gebruiken". Nieuwe episode. 9 mei 1996: brief naar hoofdingenieur Decraemer in Brugge met de vraag "of het gebruik van de dienstweg een definitieve oplossing is". Kort daarna volgt een 'werfbezoek' bij Ingenieur Jan Vetters op de werken ergens tussen Veurne en Adinkerke. Hij vindt een tunnel technisch niet haalbaar wegens het lage niveau van De Moeren (probleem met grondwater) maar maakt geen bezwaar tegen een metalen loopbrug met houten loopvloer. 5 juli 1996: Brief naar Gouverneur en Bestendige Deputatie met de vraag naar een Interreg-project om die loopbrug te realiseren zodat alle recreanten, zowel wandelaars als fietsers, veilig van het Cabourgebied naar De Moeren kunnen. Gedeputeerden Peuteman, Durnez en Van Der Stichele-De Jaegere reageren en plegen overleg met de bevoegde overheidsdiensten.... Voorlopig blijft de dienstweg de oplossing. 2000: Nieuwe hoop! In het kader van de Landinrichting Westhoek Inrichtingsplan De Moeren wordt geopteerd voor een recreatieve brug over de A18 en wordt de GR-route vermeld op pagina 37. De kruik gaat zo lang te water tot ze breekt. Enkele jaren later wordt ook dit project afgevoerd en spreekt men .... opnieuw van een tunnel. Maar wie gaat betalen? Vlaanderen, Provincie W-Vl, Frankrijk, Europa ?????? Er wordt gerekend en gedaan, men gaat naar de eindfase... tot we plots horen dat wellicht ook de tunnel er nog niet meteen komt! We rangschikken dit verhaal, Multatuli zou zeggen dat zijn verhaal eentonig wordt, best niet onder "Goed bestuur". Kleinzoon Aiko gaat het misschien nog kunnen: te voet, in één rechte lijn, van het Westhoekreservaat langs de GRens over het kanaal en de autoweg naar de Distillerie om er een Picon te gaan drinken! Piet
