Gek of niet Je voelt je alleen maar bent het niet!
18-09-2018
2 maten, 2 gewichten
Ze beslissen om te gaan samenwonen maar waar...
Hij is materialistisch. Zij niet.
Hij wilt blijven wonen waar hij woont want het is zijn eigendom en hij heeft kinderen. Begrijpelijk.
Zij wilt eigenlijk niet verder dan max 15km van haar geliefde stad en moeder gaan wonen. Zij heeft katten. Ook begrijpelijk.
Ze gaan op zoek naar een huurhuis maar blijkt veel te duur binnen die straal van 15km.
Hij: beter kopen dan huren.
Ze is er niet zo voor te vinden maar denkt: hij heeft misschien wel gelijk.
Zij: OK!
Niets te vinden binnen een straal van 15km en binnen een door hem bepaalde termijn.
De straal wordt groter.
Uiteindelijk gaat zij inwonen bij hem. 37km van Gent en van haar moeder. Geen huur te betalen, wow. Wel mentale rekening voorgeschoteld waar alleen zij mee te kampen heeft.
Geld is van geen tel voor haar. Ze heeft rust nodig na een drukke werkdag en door druk verkeer. Gaat na haar werk even in bed om te rusten.
Hij: Jij bent een luiaard.
Zij: Het is niet evident, 90 min per dag in de auto, als het vlot gaat tenminste. En ik woon ook zo ver van mijn moeder. Die spontaneïteit om bij haar binnen te springen is volledig weggevallen. Ik heb het er moeilijk mee.
Hij: Er zijn mensen die veel langer in de auto zitten dan jij. Je hebt het nog zo slecht niet. En jouw moeder woont echt niet zo ver hoor.
Zij: Er zijn ook mensen die minder lang in de auto zitten maar daar gaat het niet over. IK heb het er moeilijk mee. Begrijp je dat?
Hij: Jij bent zo negatief. Het kan zo makkelijk zijn. Draai gewoon die knop om.
Zij: Wanneer je verdriet hebt, kan je ook niet zomaar een knop omdraaien. Steun of empathie van de partner is geen overbodige luxe.
Vandaag bij een andere psycholoog mijn licht gaan opsteken.
Of eerder, hij heeft zijn licht over mij laten schijnen.
Ik ben in behandeling bij een psychologe sinds ongeveer een jaar maar heb het gevoel dat ik ter plaatse blijf trappelen en op die manier een diepe put gegraven heb waar ik niet meer uit geraak, toch niet alleen. En wat is een uur per week? Ja, we moeten werken om eruit te geraken.
Maar laat dat nu net het probleem zijn. Dat we het niet alleen kunnen en de mensen op wie we leunen ons niet begrijpen?
Denk dat, moesten psychologen dit lezen, mij onmiddellijk in een dwangbuis zouden steken
Neen, ik heb hun expertise niet en blijkbaar heeft elke psycholoog/psychologe een andere visie/expertise maar ik weet wat ik voel en ik weet dat ik mijn intuïtie niet mag negeren, integendeel.
Als jij dat ook voelt, luister ernaar, het kan jou helpen het nodige te doen om te overleven, willen nillens. Dus vertrouw jezelf op dat vlak, het diepste van het diepste, het enige wat echt is, het enige waar jij het gevoel hebt op te kunnen rekenen.
Want je houdt jezelf niet voor de gek, je bent niet gek, je bent eenzaam, alleen, je wilt wel maar anderen horen je niet, herkennen jouw noodsignalen niet, 'ER'kennen je niet.
Je vraagt, zegt, schrijft: zie je het zitten mij te helpen met, heb je zin om, kan je eventueel, ...
Nee, ieder huisje heeft zijn kruisje en het is niet omdat ze niet om je geven of niet willen. Misschien wel, er zijn altijd wel die mooipraters.
"Ik ben er voor je als je me nodig hebt". No fucking way!
Andere menen het echter goed met je maar hebben niet door wat er echt aan de hand is. En ook als spreek je erover met hen, ze zouden het toch niet begrijpen.
Ahja, de aanleg van een zwembad, die BBQ die zooo belangrijk is. Dat heeft voorrang. Maar geen verwijten.
Zoals ik gisteren schreef: wat niet weet, niet deert.
Zij die deze problematiek niet kennen, zullen je ook nooit de nodige empathie kunnen geven.
Begrijp me niet verkeerd. Ze willen wel maar kunnen het niet echt, zoals jij het nodig hebt tenminste.
Heel misschien zijn er die uitzonderingen....
Dus... lean on someone who will not judge you. En heb je geen geld om het te betalen? Er zijn oplossingen. Check de links rechts onderaan. Er moet één tussen zitten die jou kan helpen.
En zoniet? SCREAM! LUID... of stil... maar sluit je aub niet op!
Bel Tele-Onthaal, schrijf het van je af, stuur mij desnoods een mail (ik ben echter geen psychologe, wel een lotgenote) en laat je niet onderuit halen door die zogenaamde vrienden die je alles mag vragen maar je uiteindelijk in de kou laten staan.
Het doet immens veel pijn, je kan niet meer. En niemand ziet het. Je ziet er goed uit, lacht, straalt, ongelooflijk. Jij? Een probleem? Maar in je binnenste ben je aan het sterven.
Er lopen verdomd veel goede acteurs/actrices op deze aardbol. Anoniem. Zonder ambitie, ttz, ambitie om bekend te worden.
And here we are, 7 jaar later, en dieper in de shit dan ooit.
Jawel, heb medicatie genomen in combinatie met therapie. Woohoow, ik voel me goed.
Neen, helemaal niet. De laatste 2 jaren in een negatieve spiraal gezeten: relatie met man die verdomd veel ziekelijke trekjes van mijn vader had: psychologische mishandeling. Maar het voelde vertrouwd aan, die angst, die onderdrukking.
En ik, zo mondig naar 't schijnt, durfde mijn bek niet te openen. Neen, ik stond er bij en ik keer er naar.
Initieel was er meer klank dan hevig bewegend beeld.
Maar ook die beelden werden heftiger: in het wild zwaaiende armen, weglopen, terugkomen, mij opnieuw uitkafferen (dat is die lieflijke klank waar ik het daarnet over had), tot die beelden ongewenst fysiek contact werden. En gelukkig was dat eindelijk mijn 'druppel'.
Alhoewel, dat ongewenst fysiek contact, dat was al lang gaande.
Een wekelijkse kwelling, ogen toedoen (op een dag besefte ik dat ik dit deed) om maar niet lichamelijk/geestelijk aanwezig te zijn. En 1x/week? Nee, dat was niet genoeg maar hij 'tolereerde' dat. Hij probeerde daar mee te leven.
Zooo graag zag hij mij, jawel. Ik mocht van geluk spreken.
En dan: oh ja, er was altijd iemand uit zijn entourage die het wel zwaarder had dan ik en die het 'wel' kon, wat mijn 'probleem' ook mocht zijn.
En oh ja, die koppels hebben 'wel' geregeld sex.
En oh ja, die persoon doet het zus en de ander zo en zo en het hoort zo te zijn.
En absoluut ja, hijzelf was (en is nog steeds) Mister Perfect en ik moest naar zijn pijpen dansen.
Instappen in zijn kant-en-klaar leventje en vooral mijn bek houden. Want hij was toegeeflijk, deed heel veel voor mij, luisterde naar mij.
Ons mooiste gesprek was een monoloog van hem van 45 minuten. Waarna hij zei: ik ben blij dat we een goed gesprek gehad hebben.
Dat was één van die momenten die me wel deden glimlachen, vanbinnen.
Maar ik heb laten gebeuren en nu zit ik alweer met de gebakken peren. Want ik voelde me ok, voor die relatie begon.
Een narcist, een I'm-in-love-with-myself-and-I-am-the-best typetje. Zo herkenbaar uit mijn jeugd.
"Ik hou van jou maar ik doe geen kloten voor jou want als je niet in mijn leven stapt zoals ik het voorzien heb, dan verdien je mijn hulp niet."
Mijn vader is enkele maanden geleden overleden. Dat was een zware klap.
Niet enkel zijn overlijden maar alles wat daarbij naar bovenkwam. You see, mijn familie langs mijn vaders kant heeft heel wat issues gekend en die zijn er nog steeds.
Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Misschien beter een boek, inderdaad, want wanneer ik iemand vertel wat er zich reeds heeft afgespeeld, dan zie ik in hun ogen dat ze mij niet geloven of denken dat ik me wil aanstellen.
Awel nee, het is de naakte waarheid die niet iedereen aankan en ook niet iedereen aangaat of zelfs interesseert.
Dus ligt het echt allemaal aan mij alleen? Nope!
Zoals ik zeg: Ignorance is bliss. Geniet ervan. Be free, enjoy life!
Niet veel nieuws te melden. Ik kijk uit naar en gesprek op 30 juni, zal geen aardverschuivende gebeurtenis zijn, maar veeleer een stimulans in mijn streven naar een meer uitgebalanceerde levensstijl: een combinatie van goed denken, eten, beweging, etc.
Klinkt zeer logisch, voor mensen die geen of weinig problemen met 'evenwicht' hebben. Voor de anderen, ... Hope you understand!
Een kater?
Nee hoor, en wat een crap allemaal. Ik heb mijn bericht van gisteren niet herlezen maar krijg al rode kaken enkel bij het denken wat ik zo allemaal heb verteld.
Ben ik dit echt? Ja! Voorspelbaar...
Een nieuwe dag, die al ettelijke uren bezig is, een wezenloos gevoel en daarmee is alles gezegd. Komaan, niet opgeven, trut. Doe niet zo flauw: get it together & move on.
Maar van waar naar waar?
Een glimlach op mijn gezicht, ik lach mezelf uit. Ridiculous.
Inspiratie? Waarvoor? Om te schrijven? Nee, die hoef ik niet te zoeken, het typen gaat vanzelf.
Een off-dag vandaag. Ok, vind redenen om het leven mooi te vinden.
De natuur, de wind, de vogels, de sigaret, de wijn
Who am I fooling? Mezelf. Maar ik ben me ervan bewust. Helemaal. Ik heb een keus, toch?
Ja, echt. Get it together, right here, right now.
OK, is gebeurd. Ik ben OK, ik voel me super, ik voel de warmte van de ingebeelde zon op mijn verschrompelde huid. Ik voel de strelingen van die fu**ing wind op mijn afgelekt gezicht. Het gaat goed, ik ben goed bezig. Komaan, volhouden, hang in there!
Hang, hangen, een strop, rond mijn nek. Langzame dood, nee, niet voor mij.
Welke dood dan wel? GEEN dood, ik wil niet sterven, ik wil er ZIJN, alles meemaken. Maar waarom zaag ik dan over mijn bestaan? Twisted mind, twisted thoughts en twisted dancing. Ja, dat heb ik gedaan, gedanst. Voor mijn leven. Het was mijn leven, mijn alles, mijn ontsnapping, mijn manier om de bubbel van extase binnen te stappen en door te gaan tot ik erbij neerviel.
Het was mooi, en nu pas besef ik dat. Heimwee naar momenten in mijn leven die ik niet kon appreciëren, toen. Nu wel? Hm, ja en nee...
Is someone there? Ben ik alleen met mijn gedachten? Is dit een noodkreet? Ja, nee, pffff.
Eerlijk zijn! STOP
Yep, 'k heb het klaargespeeld. Eindelijk is mijn neverending goesting om andere mensen te ambeteren met mijn gezever realiteit geworden: ik BEN hier, ondanks het feit dat ik niet altijd BEN.
Met het geblaf van een hyperdoggy op de achtergrond probeer ik me, zo goed als mogelijk, te concentreren op mijn alternatief van een dagboek: DE blog. Nuts, nutsiness, emtyness, het maakt niet uit, in, op of onder.
Het is mij gelukt: na al mijn research over blogs heb ik er eindelijk één van mezelf, maar helaas is al mijn inspiratie als sneeuw voor de weggestoken zon verdwenen.
Zoek ik teveel, denk ik teveel? Ben ik een exhibitionist? Zou ik dit allemaal niet beter op een fileke in mijn computer bewaren en mijn bloggedoe opbergen?
Vragen, vraagtekens, punten eronder en nog meer van dat gedoe.
Nee, ik hou voet bij stuk (koude voet want het raam staat open) but this time I ain't gonna quit.
Alhoewel, ben nog niet eens begonnen. Of wel? Is dit nu bloggen?
JA JA JA
Discussie beëindigd: I agree, ik ben officieel aan het bloggen.
Voor de één MET inhoud, voor mezelf eerder zonder. Voor de rest: onbestaand.
Who cares? I do.
Really?
Nutsiness, yep, this is it!
Gelukkig, ik kan weer onzin uitkramen. On-zin.
Onmogelijk, onhandelbaar, onbeholpen, onnozel, onzeker.
Zinloos, zinderen, zinspelen, zitten en niet opstaan, zitvlak dik, zinken.
Op zoek naar mezelf. Kletskoek. Neen, een reis naar het bekende zonder te weten wat ik onderweg zal tegenkomen. Beangstigend, soms wel.
Enkele jaren geleden wandelde ik de spreekkamer van een psychiater binnen. Terwijl ik naar haar toe stapte en plaatsnam in een zit-ding, vroeg ik haar naar een handleiding: een handleiding van mezelf, om te weten waar ik mee bezig was en waarom. Ik verwachtte echter geen antwoord. Maar na een klein uurtje, net voor ik de deur uitging zei ze: zoek op inernet es op: borderline en verlatingsangst.
En daar was mijn manual: mijn persoonlijkheid helemaal beschreven, tot in de puntjes.
Nee, niet zoals je bij een waarzegster gaat en alles wat ze zegt een plaats geven, zoeken naar gebeurtenissen in jouw leven (verleden en heden) die de voorspellingen kunnen weerspiegelen.
Neen, een opsomming van typische karaktertrekken en zaken die mijn geest bezighouden.
Een echte openbaring. Wat een ontdekking. Ik was op slag verliefd op mijn psychiater Nee, niet verliefd, maar ik wist dat ik in goede handen was.
Nooit had ik iets over Borderline gehoord. En toen voelde ik me thuis in mijn enge wereld. Dit was het begin van het echt begrijpen van mezelf en waarom ik ben wie ik ben.
Geen excuses voor mijn gedrag, maar wel zwart op wit een oorzaak! Erkend.
Ja, er wordt veel op het net gezet, crap, larie, apekool, en tegenstrijdige zaken. Overal vind je eigenlijk wel iets dat je misschien een beter gevoel geeft. Maar ik heb ondertussen veel boeken gelezen. nee, niet over hoe ik iets moet neerschrijven, daar heb ik geen kaas van gegeten.
Moet dat eigenlijk wel?
Nee, niets MOET.
Maar ik mis dagdagelijkse belevenissen van iemand met Borderline.
Niet van iemand die eruit is geraakt, maar wel van iemand die elke dag een pak energie verbruikt, alleen maar om de schijn op te houden.
Dat is wel heel extreem uitgedrukt, maar het komt er wel op neer. Het is een dagelijks gevecht; ik ben er me niet altijd van bewust, maar word er regelmatig mee geconfronteerd, in allerlei situaties.
En ik ben moe, heel moe. Enkele jaren terug was het enkel geestelijk. Nu betaal ik lichamelijk ook de prijs voor het keurslijf waar ik me al die jaren veelal onbewust heb in gewrongen. But no regrets, no sir. Het grappige is dat veel mensen aan je lippen hangen bij het horen van die vele avonturen die je hebt beleefd. Maar daar heb je steeds een prijs voor betaald. En die zijn hoofdzakelijk voortgekomen uit keuzes die je gemaakt heb, zonder te weten waarom. Voortkomende uit een niet te ondedrukken impulsiviteit... Enfin, dit terzijde...
Mijn eens zo sterke discipline is als sneeuw voor de zon weggesmolten, helemaal weg. Is die discipline trouwens iets dat voortgekomen is uit het beschouwen van de wereld waaruit een bewuste keuze voortkomt die je trouw wilt blijven? Ik betwijfel het, maar het heeft me Godzijdank behoed voor nog meer kwaad, onheil!
Ik heb geen beetje overschot aan energie, noch aan zelfrespect en om eerlijk te zijn heb ik dat nooit gekend. Grappige opmerking (voor mij toch): ik heb net ontdekt dankzij een programma op TV (reality tv, cheap maar toch met enig nut, zo blijkt achteraf) dat we moeten eten om ons lichaam van de nodige energie te voorzien, en niet om een goed gevoel te krijgen. Wat een weetje zeg: de meeste mensen zijn zo opgevoed en hebben dit begrepen. Ook ik heb dit van mijn mama meegekregen, maar tot voor kort begreep ik het niet.
Maar ok, ik ben klaar voor het heropbouwen, from the ground up, zoals Debbie Travis zo mooi zegt; van 0 beginnen. Ik zou zelfs zeggen: van -11
Waarom -11? Tien is het perfecte cijfer en -10 staat daar lijnrecht tegenover.
Dus gaan we iets dieper... -11.
Het is vermoeiend om het ene ogenblik nergens een positief gevoel uit te kunnen halen en dan plots, bij het denken aan een sigaret met een glas rode wijn, een gevoel van extase en 'het leven heeft wel degelijk zin' door je lijf te voelen stromen. En dan die vraag: waarom wel met een glas wijn en een sigaret? Een zinvol antwoord is er echter niet.
Het gevoel leidt; het lichaam lijdt en het hoofd is verdoofd. Ik ben er zeker van dat ik niet de enige ben.
En ja hoor, veel van mijn kennissen hebben Borderline, lol, want iedereen herkent wel iets van de symptomen-kenmerken in zichzelf.
Dus alweer enkele bedenkingen: hou ik mezelf voor de gek, ben ik dus echt een loser, steek ik mezelf weg achter een term die is uitgevonden om leeglopers een steekwaarop te bezorgen?
Ja, zo leek het wel, en zo is het nog steeds.
Maar zo is het niet. Er zullen natuurlijk altijd wel die sceptici zijn die overal een mening over hebben en alles afbreken. En er zijn nog zoveel andere mensen die dit zullen zeggen, en dat, en zus en zo.
Nee, ik weet waar ik voor sta, ik weet ondertussen wel wat Borderline is. En hoewel ik er nog niet mee leren leven heb, toch meen ik al verder te staan en meer te weten over mezelf dan wie ook.
Dat laatste is niet moeilijk: wie kent je beter dan jezelf???
Toch beweren mensen in het algemeen - en dan heb ik het over de DE partner (van dat moment, en GOD knows hoeveel we er hebben gehad, maar we hebben ze wel wel ECHT graag gezien) dat ze willen weten waar je voor staat, dat ze ons ECHT willen leren kennen en ons eens zullen tonen dat zij ons WEL een orgasme kunnen bezorgen. Daar draait het toch immers om in een relatie! Maar laat het alsjeblieft niet te moeilijk zijn he!
OK, da's begrijpelijk.
Maar wie beweert verder te willen gaan met een Borderline-ster, asjeblieft, doe een beetje moeite. Ik kan in elk geval zeggen hoeveel partners zich ooit de moeite hebben getroost meer over mij te willen weten: 0 personen. Ik heb meerdere malen een link doorgestuurd, over Borderline. Maar slechts weinigen zijn bereid er de tijd voor te nemen om te lezen wat hen meer duidelijkheid zou kunnen bijbrengen over onszelf. Het gaat er hem immers niet over een excuus te vragen voor onze reacties, maar veeleer een inzicht.
Kan ik hen dit kwalijk nemen? Nee, oh nee, zeker niet.
Maar voor de Echte BL'er, die weet waar ik over spreek: waarschijnlijk is er 'niemand in de zaal', geen simpele ziel die deze blog ooit zal lezen...
"even een glas wijn halen. Ok, ik zal eerlijk zijn: mijn glas bijvullen"
Misschien wel, en als dit het geval is: LET ME KNOW. Zelfhulpgroepen zijn er overal, maar die heb ik nog niet ontdekt. Ik ben reeds ten rade gegaan bij psychiaters, psychologen, de AA, heb enkele weken doorgebracht in een psychiatrisch centrum, maar heb daar tot op heden weinig baat bij gehad.
WEL respect voor mijn huisdokter: die weet van wanten, ik heb het getroffen! En eveneens voor de dame die werkt voor de staat (ben haar naal vergeten maar niet haar energie): een psychologe die veel deuren voor mij heeft geopend in mijn denkpatroon. Ja, toegegeven: zij hebben mij veel bijgebracht? Dus mijn excuses voor enkele van mijn voorgaande uitlatingen. Maar die lichtjes in het duister, die zijn schaars.
Familie, ja, enkelen onder hen zijn van onschatbare waarde. Ik kan ze op mijn één hand tellen, en dat is genoeg, om erdoor te geraken, voor iedereen!
Maar genoeg.
Tonight was a good night. Maak jezelf wat wijs
Ik ben moe en leeg. Alweer. Morgen is een nieuwe dag. Nu enkel nog de rest van de avond heelhuids doorbrengen... We zien morgen wel, of we een kater hebben of niet...
