Voorbereiding , vertrek en dagboek naar Santiago de Compostela 2OO9
03-09-2009
Finesterrae, het einde van de wereld...
Hallo België en onder lichte druk een klein beetje Frankrijk,
Hier ben ik dan eindelijk aan het "einde van de wereld", Cabo Finisterra(Galisisch AE) en ik heb heel veel te vertellen...
Te beginnen met gisterenavond. Ik heb net zoals vorige week geldproblemen. Mijn bank zegt dat het hier of aan Visa de fout ligt en hier zeggen ze dat mijn bank in de fout is... God helpe me dat Xabi me geld voorschiet anders zat ik diep in de puree... Ik heb nog 5,- en als je geen geld meer hebt, kan je ook nergens meer overnachten, eten, drinken en leven. Je zit zover weg van huis, het is niet simpel... Ik dacht eerst aan een rekening te openen in Spanje maar dat duurt een week tegen dat alles geactiveerd is en als je geen geld hebt om ergens te slapen... Grote problemen dus en ik ga dat zeker toch eens van naderbij bekijken als ik thuisben met de bank. Ik heb nog nooit als "een stutteskooier" geleefd en ben dat hier eigenlijk ook niet van plan dat te doen. Ik heb genoeg geld staan thuis op "de bewuste" Credit card rekening en kan het moeilijk begrijpen dat er anno 2010 daarover nog problemen zijn... Dit gaat fout! Maar goed dat is voor als ik terugben en dat zou wel eens eerder dan gedacht kunnen zijn....
Gisteren heb ik dus een redelijke emotionele klap gekregen in de eucharistieviering. Waarom dat weet ik nog altijd niet maar ik had en heb het gevoel dat mijn werk hier gedaan is... Dus na de middag slenterde ik nog wat rond in het stad en samen met David en Xabi zijn we mijn ticket "back home" gaan kopen... In het treinstation bleek dat een trein naar Brussel, evenveel geld kostte als een vliegtuigticket en er waren ook drie overstappen met als gevolg, ik pas zondagmorgen thuis zou komen na een tweedaagse en één nachtelijke treintrip. Net ietske teveel getjool na mijn avonturen. Ik vertrek dus NIET naar Alicante of Valencia, mis de thuishaven en neem zaterdamiddag het vliegtuig naar Madrid rond 13u30.Ik heb een overstap om 16u00 naar Brussel. Ik vermoed aan te komen rond 18u30. Wie me komt halen , zien we dan wel weer en desnoods kom ik te voet naar huis. Want ik ben wel wat gewoon nu...
Bovendien een trein was niet te boeken omdat het systeem "plat" lag en wanneer het terug opgestart kan worden...??? No lo le seis...!! Typisch Spaans... In zo'n grootsteden en met zoveel toerisme kent men er zelfs in de openbare gelegenheden geen Frans of Engels. We hebben één van de beste onderwijssytemen ter wereld daar ben ik overtuigd van...
Als ik Manu achterna reis, moet hij werken vanaf 6u00 tot 12u00, dan eten en dan siesta tot 16u00 plus daarna werken tot 20u00. Dus het meest van de tijd zal ik opnieuw alleen zijn en daar heb ik geen zin meer in. We brachten hem op de hoogte en hij begreep mijn beslissing. We horen of zien elkaar nog wel eens... Ondertussen is de vriendschap sinds de 14e augustus met Xabi ook heel innig geworden...
Na de betaling van mijn vleigticket gaan we samen een nieuwe jeans, schoenen en polo kopen want zaterdag willen we niet naar huis in onze stinkende, afgebleekte en uitgerokken pelgrimskledij... We willen er goed uitzien bij onze terugkomst... Na een etentje in de Burgerking en daar hadden onze felgeplaagde maagjes eens terug nood aan zijn we nog 1 pils gaan drinken en internette ik wat met Ste. Ze vraagt me of ik mijn keuze goed overwogen heb en vindt het absoluut niet erg als ik Manu achetrna reis. Mijn besluit staat vast, morgen(lees vandaag) doe ik de laatste etappe naar Cabo en daarna terug naar Santiago en zaterdag ben ik thuis.... Met deze woorden neem ik afscheid.
Eigenlijk ben ik ook een stuk opgelucht en het gaat weer wat beter met me dan in de namiddag...gisteren... We gaan slapen in de veel te dure albergue(12,-) en bovendien is het net als een gevangenis... en niet al te proper... Deze morgen hebben we afscheid genomen van de wat timide David... Het was een vreemd gevoel... Je wisselt wel informatie en adressen uit maar misschien zie je elkaar ooit of nooit meer terug. "Mijn huis is het jouwe" en dat is wederszijds, is steeds de laatste zin bij het afscheid der pelgrims. Er vallen zelfs enkele traantjes. Als je bijna 20 dagen met elkaar geleefd hebt in soms lastige omstandigheden creeërt dat een band. Dat is hier typisch aan die Camino. Het ontmoeten en weer los-laten. Best moeilijk.
Dan was er nog het intervieuw met Q-Music, ook once in a lifetime... Ik kon mezelf horen door de gsm op de radio en dat doet ook een beetje raar... ik hoop dat het een beetje redelijk overkwam. Sommige "die-hard" fans namen alles nauwkeurig op... Na het intervieuw en het afscheid zijn we vertrokken op weg naar Oliviero, een 30 tal KM weg van Finisterrae. Daar nemen we terug onze gebruikelijk dagindeling van de afgelopen 36 dagen op... Het is best lastig en gaat vaak op en neer. Het zeezicht af en toe en de prachtige vergezichten maakt veel goed. Het worden 30 lastige en vooral psychologische zware kilometers , alover kleine vissersdorpkes,grote bedrijven, landinhammen, bossen en weinig toeristische stranden. Via Pontés, Pontella, Carcubion en Amarella bereiken we Finisterrae. We lopen de laatste kilometers over een strand met de voeten in het water... wat een bevrijding en wat een gevoel. Nu is het echt afgelopen.... We kunnen in de albergue slapen maar nemen toch een klein hotelleke met het vooruitzicht dat we misschien buiten slapen deze nacht en ook doordat Xabi een bekend adresje van een mede-pelgrim aangesmeerd kreeg waar het goed vertoeven is voor weinig geld. Hij betaalt momenteel, dus ik volg... We schrijven ons in Casa Velaye, een familiezaakje net aan de Kust gelegen sinds 1958 met een uitstekende "fruits du mer" keuken... De kust(en) zijn hhier niet zoals bij ons of elders dan in het toeristische Spanje. Hier leeft men vooral van de visvangst... Het is er nogal "slordig" en het heeft veel mij van de Noordelijke Kust van Portugal, waar we ooit met de mobilhome reisden. Dus heel vriendelijke en lieve mensen en de visvansgt is er echt nog prehistorisch maar eficient. Men leeft hier vooral van pulpos, de inktvissen, die ik proefde in Triacatsella...
Hier aankomen geeft een echt eigenaardig maar voldaan gevoel. Je voelt een enorme en onuitputtleijke kracht, vrijheid en blijheid... Xabi slaakt opnieuw een zucht want ook voor hem is het nu voorgoed voorbij...DE PIJN.... Ik geef hem een aandenken die ik een drietal weken zelf meenam onderweg. Een steentje met het teken van de Camino, een gele pijl, erop. Hij omhelst me en samen vloeien er weer traantjes. Wat is dat hier weer toch, denk ik bij mezelf. We zijn de afgelopen weken allebei fel vermagerd en gaan eerst een halve liter bier drinken. Het zit direct in mijn hoofd.Daarna verzachten we onze pijn en gaan goed uiteten. De beste maaltijd tot op heden. Paella met "fruits de mer" en verscheidene sausjes. We eten als verhongerde honden en niets blijft er over van de torenhoge schotels... Dan gaat hij rusten, ik geniet wat van de zon en de wolken... Want het was heel vreemd en nu hier ook. Om het halfuur is er een stekende zon en daarna wee afgewisseld met wolken... We spreken af om 18u00 elkaar terug te zien om te kijken waar we best naar de berg lopen om de misschien en hopelijk als het weer niet dreigt te veranderen want dit is Galicië, de mooiste zonsondergang van mijn leven te zien... Deze "heilige plaats" heet, Faro en is een vanuit het dalletje een tweetal kilometer omhoog en dan 500 meter omlaag. Er is niets buiten 1 vuurtoren en 1 klein wit gebouwtje... Daar zullen we straks onze meest stinkend en versleten kledij in brand steken... en zoals de Ieren het gisteren nog zo mooi verwoorden in hun afscheid, "Greg, maybe I see you in the next life"... met een stevige handdruk...
Het wordt iets buitengewoons sereen en ik heb er veel erwachtingen van... Na de zonsondergang gaan we nog eens lekker in een visrestaurant eten. Xabi reseveerde een tafeel terwijl ik blog, en als het weer het toelaat misschien op het strand slapen met enkelen.... Ook als de politie het toelaat want blijkbaar zijn daarover meer en meer klachten door omwonende jongeren die met de pelgrims ambras komen maken.
Nog op een reactie... het is inderdaad ter sprake geweest met de mexicaaanse griep dat St.-Jacob niet meer omhesld mocht worden maar wonder boven wonder konden we toch doen. Er zijn fotos van en ik was blij dit te kunnen doen...
Ofschoon ook hoe verdriet en afscheid dicht bij elkaar ligt... werden mijn gebeden gisteren aanhoort en beviel Benedicte(Henri) van een flinke zoon, Charles V. maar in ééndezelfde zin hoorde ik van een collega dat we afscheid namen in Ieper van Cyriel C. Ik kende de man de afgelopen 12 jaren vrij goed omdat ik vaak bij hem aan huis ging. Hij was een figuur binnen bewo Ieper en ik zal hem missen... Ik heb een aantal keren aan hem gedacht vandaag... Op mijn bureel staat nog een kunstwerkje van hem die ik nu nog meer zal koesteren dan voorheen.
Opnieuw tot de orde van de dag. Dus...morgen is het voorzien dat we de bus nemen naar Santiago en daar terug aankomen op de middag. We slenteren nog wat rond in onze nieuwe kledij in de stad en om 21u00 en na de maaltijd neem ik afscheid van Xabi, mijn maatje van de afgelopen weken. Het wordt heel moeilijk dat weet en voel ik nu al... Hij is een reiziger en hij belooft zeker af te komen naar Belgie na zijn reizen naar Ecuador, Peru en Dominicaanse republiek... Misschien zal het na Nieuwjaar zijn maar ik moet hem nog een pak geld... dus hij komt!!! Na het afscheid ga ik terug naar de "gevangenis" albergue waar ik mijn laatste nacht alleen doorbreng. Vermoedelijk kom ik gasten tegen vanuit de mix van in het begin... We waren immers een tweetal dagen voor op schema... Ik hoop het aan de ene kant maar aan de ander kant is dan ook weer snelk afschied nemen...
We zien wel...
De zaterdagmorgen wil ik zo snel als mogelijk naar de luchthaven. Hopelijk heb ik al geld ofwel schiet Gaby mijn bus of taxi voor. Ik wil er vroeg zijn omdat ik electronische tickets heb en geen gezever wil... Ik ben dus aan het "einde van de wereld" gekomen, niet in mijn dromen maar in de realitiet. Ooit kom ik hier nog terug, dat is een belofte, een eed die ik maak. Deze weg was enorm mooi, verrijkend en zoveel meer dan ik de afgelopen dagen, maand kon schrijven en dromen in mijn blog... Het zal enorm raar aanvoelen om weer tussen de gewone mensen te moeten komen en te moeten leven naar bepaalde normen en regels, vastgelegd in onze enge en gesloten maatschappij... Ik heb hier bvb. meer dan een maand zonder de zorg van "sleutels", een eigen wagen, televisie of andere luxe moeten leven...
Maar aan andere kant verlang ik ook wel een beetje naar de eigen luxe, verse lakens, een ligbad(manlief, geld geef ik ervoor) en frisseWC waar je eens op je gemak "de commissie" kan doen, een goeie aftershave, lekker zeep, een warme knuffel van vrouw en dochterlief en de warme geborgenheid, gezelligheid van mijn eigen woonst, mijn thuis... . Ook een echte vlaamse babbel met tal van kennissen, vrienden, collega's, een goede stella en een goeie zak frieten met alles erop en eraan, daar verlang ik achter...
Mensen hou je vast, morgen misschien nog een laatste verhaal op de blog al dan niet met raadsel... Blijf dus kijken en zaterdagavond ben ik terug.
Via deze weg wil ik iedereen bedanken in de eerste plaats mijn "lief ding"(ze weet wel wie) voor het mogelijk maken van deze trip en het dragen van een menage alleen, de afgelopen maand. Van de velen die je zouden bijspringen hebben er enkelen woord gehouden waarvoor ook mijn erge grote dank betuig. Ook de grootouders Ma, Joost en Collette voor de opvang, de vakantie met Ste en Marit... Net als een aantal vrienden, kennissen die met grote zorg hun hulp en bijstand of opvang voor Marit boden ... Ook Greet en pa bedank ik, omdat jullie soms met me meestapten en een echte hulp waren in harde momenten en dat meen ik. Daarnaast moet ik zeker bewo Ieper, mijn collega's bedanken die me de mogelijkheid gaven om dit avontuur te ondernemen. En verder nog de vele steunbetuigingen die ik van vrienden, collega's, ook familie(vooral) en soms onbekenden kreeg, betekenden alleen maar een groot stimulans om mijn doel hier te bereiken. Ik keer terug met een bagage van goede voornemens en hoop er een aantal dagelijks verder te kunnen dragen. Vergeef me als dat niet altijd lukt, ik ben ook maar een mens.En mensen zijn we allemaal, laat dit de grootste les van deze Camino geweest zijn.
Tot morgen,
In Ultreia, buen Camino vanop het "einde van de wereld"... Gregory Meersch, 03/09/02009...
Reacties op bericht (3)
04-09-2009
Home sweet home...
Hey Gregory,
Proficiat met je fantastische tocht en je doorzettingsvermogen. Ik hoop dat je steentjes je het geluk brengen dat je wenst. Nog een goede terugreis en tot binnenkort eens...
Groetjes,
Nicht Steef
04-09-2009 om 20:04
geschreven door Stephanie
BRAVO
Van harte een dikke proficiat.
Neem alles mee naar jouw thuishaven ..............blijf genieten van alle speciale momenten.........het gaat je verder goed !!!!
grtjs Christine
04-09-2009 om 17:17
geschreven door christine
03-09-2009
De eindstreep is bereikt
Hallo Grégory, Bij deze willen wij U via deze weg nogmaals van harte feliciteren voor Uw prestatie. Het is niet voor iedereen weggelegd. We zijn echt fier op U en dit samen met de familie en vrienden. Hetgeen je wou heb je uiteindelijk bereikt en dit in een kortere tijdspanne dat je voorzien had. Eigenlijk nam je ook nooit een echte rustdag.Je hebt je krachten goed kunnen doseren en bent ook gespaard gebleven van echte tegenslagen. Je had je van begin dit jaar goed voorbereid.We voelden dat het je "menens" was. Het zal raar aanvoelen wanneer je terug thuis komt.De omgeving, de natuur,de manier van leven... Maar het is mooi geweest. We zullen blij zijn als je zaterdag terug in het land bent en er samen met alle Bloggers op een of andere keer een stevige pint kunnen op drinken.
Groetjes, Colette en Joost
03-09-2009 om 21:07
geschreven door Joost en Colette
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
