Hallo België,

Ik ben net aangekomen in de stad Melide. Na de rust en de stilte van de laatste week voelt het heel onnatuurlijk aan om terug in een drukte van een stad, de grootte als Kortrijk te komen... Ik ben dus aangekomen na een trip van 28KM, heb er nu exact 1001KM op de teller staan. Ik ga er straks een goede pils op drinken als je dat maar weet. Ik ben nog 50 KM verwijderd van Santiago... Morgen gaan we naar Pedrouso, een 33KM weg van hier en stranden we op slechts 20 Km van Santiago... De dag erop maken we de intrede...Dus woensdag wordt het een beetje de tweede D-day, straks daar meer over... Het wordt ongetwijfeld druk want hier is het nu al bartsenvol met pelgrims, taalkampen en toeristenpelgrims... Ik weet telkens niet of ik in de mogelijkheid zal verkeren om een woordeke te schrijven omwille van de drukte. Iedereen moet zijn vluchten of andere zaken regelen... We zien wel wat het wordt... David is ondertussen ook aagekomen en het wordt wachten op de fel geplaagde Xabi...!

Gisteren dus gestopt in Hospital da Cruz langs een grote weg en in een boeregat, geen PC, enkele een (onvriedenlijke) bar. De gissende familieleden onder elkaar zal ik maar direct lik op stuk geven, natuurlijk gaat het om Pedretto, Peter. Ge kent hem toch, hij en slechts hij alleen heeft zo'n fanatsien... en gaat zo'n praat uit...

Wat Chris dus betreft, hij is hopelooos acherop geraakt en verbleef twee dagen in de vuile hippie albergue na het Cruz da Ferro, typisch Chris. Hij heeft nochthans massa's te vertellen...maar hij plant aan te komen op 7 september en dit zou voor mij juist de dag kunnen zijn dat ik na Cabo Finisterra, Santiago terug verlaat. We spreken af als hij België passeert voor het einde van de maand, hij enkele dagen bij ons komt logeren, als dat kan tijdens zijn Europese reis... Hij werkt als freelance-fotograaf-journalist en maakt van allerlei reportages over Europa...

Straks zou er in Melide waar we aankomen een PC mogelijkheid zijn en blog ik verder, want nu houden we halfweg een pauzeke en maak ik van de gelegenheid gebruik... (er is dus mogelijkheid zat!!!)

Gisteren terug een heel mooie etappe en inderdaad kennis met een Spanjaard die aan MS lijdt. De man loopt er naar en ik heb oeverloos respect voor die gast. Dat zijn mensen die nooit opgeven en met een traag tempo maar met behouden trots doen zij hier ook dagelijks hun kilometerkes....
Een tweede ontmoeting was die van een papa met zijn gehandicapt dochtertje in een versterkte buggy. Hij verzorgde -desondanks de warmte-het kindje heel goed. Vermoedelijk staat hun tocht met elkaar in verband... Ook in de albergue waar we halt houden, krijg ik tranen in de ogen als ik zie met hoeveel zorg en liefde hij het kind helpt en omringt.... Zo zie je dat naast de vele "Camino-toeristen" ook heel wat mensen met een "kruis" deze weg ondergaan. Deze ontmoetingen maken deze tocht zo speciaal...

De wandeling gisteren was dus wel zwaar gezien de lengte van de inspanning. We zijn Portomarin gepasseerd nadat we door mist, koude, natte en wind gelopen zijn. De rag van de spinnewebben of van de cocons-in-wordende-vlinders, kleefde aan onze kledij...En ook als je 's morgens in de vroegte door de bossen loopt..., telkens als je denkt dat het bergop voorbij is, komt er een nieuwe "patersberg" aan maar dan over (on)verharde weggeltjes, bezaaid met keien... Dit overkomt je zo gemiddeld om de drie KM en dus is het vaak een ronde van Vlaanderen maar dan te voet. Het is niet altijd  plezant en zeker als het na ongeveer 1000KM is... In het donkerte van het bos zie je soms geen einde wat het alleen maar lastiger maakt...

 De twee Italianen, hielden net zoals zovelen halt in Portomarin. Ceccho wou doorgaan maar dat kan niet want zijn vriend staat in voor diens geldvoorzieningen(zie enkele dagen terug) We zien elkaar nog wel terug een dezer dagen. Want zo gaat dat hier...
Ondanks de hitte na de middag stapten we verder. Het was een ongeloooflijk moment als we mijlpaal van de laatste 100KM zijn overschreden... en foto's werden getrokken.  De eerstvolgende albergues lopen vol en er is geen plaats meer...
Xabi was gisteren opnieuw de dood nabij. Hij is vooral psychisch kapot aan het gaan. Zoals hij het verwoordt in zijn gebroken Engels: "Every fucking and every fucking step there is pain...." Hij zegt dat hij bij iedere stap de snijdende pijn voelt tot in zijn onderbuik en hoofd. Door de onnatuurlijke houding heeft hij sinds gisteren nog een tendinitis thv zijn scheenbeen erbij. Maar hij blijft stand houden... Aan iedere stop of pauze komt hij een halfuur later alleen aan,maar hij blijft de nodige "grinta" tonen om het einde te halen. Weinig gezien.... Hij geeft me mee dat ik als een brok graniet iedere dag maar doorga en mijn voeten nog als nieuw zijn... en dat het belangrijkste voor mij de etenstijden zijn, wat eigenlijk wel klopt... Ik heb het niet zo begrepen op het laat eten 's avonds en ook het weinige dat ze hier soms eten... Ik dank de "graniet-uitdrukking"  aan mijn minutieuze voorbereiding maar moest ik kunnen zou ik gerust wat van zijn pijnen erbij willen nemen voor enkele dagen. We kunnen er om lachen...

Ik heb ondertussen ook Marit eens aan de lijn gehad en ze vertelde trots over de nieuwe klas en juf die ze morgen zal hebben... Zo'n telefoontjes doen deugd maar breken je hart als je neerlegt. Op die momenten breekt de eenzaamheid in je op. Meetsal luister ik daarna wat muziek en rook, sorry, een sigaretje...
 Alvast bedankt voor de vele reaties  de afgelopen dagen. En vooral die van de familie doen deugd... Het spel zit op de wagen en misschien kunnen jullie ook eens raden naar die mysterieuze nonkel van een tweetal weken terug. Ik heb er terug een pilske voor veil... Ik zit nu op 68 KM van het einde, en moet vandaag tot op 50KM geraken, ik wandelde er al 14 KM tot nu toe...Ondertussen ben ik er al aangekomen...

Gisteren hebben we veel gepraat over het leven hier in Spanje en de sociale voorzieningen. als deel uitmakende van de EU lopen zij nog wat achterop... Er zijn heel wat minder sociale voorzieningen dan bij ons en wie hier bvb. psychische problemen heeft, heeft niet de kans om in een netwerk van hulpverlening, zoals het onze te geraken. Dus mogen we al bij al in ons Belgenland de handekes tesamen leggen en moeten we vooral niet al teveel klagen.... 
Vaak leven die mensen hier  aan de rand van de maatschappij en wonen ze in achtergelaten ruines van oude huizen.... Soms zie je zitten, compleet vervuild, pratend tegen zichzelf en in een massa van verzamelzuchtende huisjes met allemaal rommel en beesten...
Ook het werk, de lonen zijn 1/3 minder van de arbeiders en bedienden dan bij ons. Er gelden heel wat minder voordelen waarvan wij gebruik kunnen maken en zij niet. Terwijl de levensstandaard even duur is als bij ons en in de grootsteden zelfs nog duurder. Ik denk ergens bij mezelf... hoelang nog kan dit nog allemaal blijven duren... Het is een onhoudbare situatie.

Ik ga me nu eerst inschrijven en doe dan verder. Zo dat is gebeurd. Voor ons stond een rij Italiaanse scoutsgasten. Je kent dat he, wat stoere praat verkopen en machogedrag van bakvissen en pubers. Ik kan het eigenlijk allemaal een beetje missen als kiespijn, ik ben moe en ik STINK, ook na het wassen, blijf je soms stinken. Mijn gelaatsuitdrukking spreekt dan ook boekdelen, vermoed ik. Ik ben moe, wil wat bloggen, douchen en rusten. Geen gehakketak en geen gezever van bakvisjes en pubers. Ik vrees dat ik de rust van het park ga opzoeken straks...
Om verder te gaa met wat ik bezig was..

Het lijkt erop dat net als in het verhaal van Miquel Cervantes', Don Quichotte-een parodie op het toenmalige riddersleven- en waarin een wat seniel oude man vecht tegen de windmolens omdat hij denkt dat ze ridders zijn... -de huidige spanjaarden opnieuw moeten vechten tegen windmolens, maar dat die plaatsvervangers zijn voor hun maatschappij, hun sociale voorzieningen, hun economie enz. .Het waren leerrijke gesprekjes gisteren.

Vandaag zijn we allen wat onze eigen gang gegaan en je komt elkaar wel tegen aan de albergue te Melide, was de afspraak. Ik ben de allerlaatste provincie ingestapt, nl. Coruña en nam afscheid van Lugo. Opvallend hier is dat er weer een andere natuur is, wat monotoner dat de afgelopen dagen e meer eucalyptussen. Het is wel gezonde lucht..., de albergues buiten beschouwing gelaten...  Er zijn net als in overal in Galicië heel veel "Hourreos", dat zijn kleine huisjes gebouwd op een anderhalve meter hoogte en met spleetjes in de muren. Dit dient een beetje als droogkast, koelkast van de Spanjaarden. eigen voor de streek. Groenten en fruit kunnen er worden in opgeslagen in de muizen of andere dieren kunnen er niet aan omdat het wat hoger van de grond staat.

Ik heb gisteren dus contact gehad met Manu. Hij moet 04/09/09 terug beginnen werken en weet niet of dit in Alicante zal zijn of in Valencia, waar hij een werk van 14 dagen moet doen. Hij belt me op de 4e of de 5e en we spreken dus af om elkaar nog enkele dagen te zien na zijn werk. Alicante is een badplaats en Valencia heeft ook een strand maar er is veel te bezoeken. Ik hoop dus een van beide te kunnen doen als afsluit van dit avontuur. De cirkel is dan rond. We konden niet eens op een deftige manier afscheid nemen van elkaar en misschien zien we mekaar nooit meer terug. Hij betekende een ongelooflijke steun die eerste twee weken voor mij...

Als afsluiterke nog een woordje over het tweede doel... Santiago bereiken. Na het Cruz da Fierro is Santiago dus mijn tweede doel. Ik weet niet wat het zal zijn om daar binnen twee dagen aan te komen als alles goed blijft gaan, want je weet immers nooit, wat je op je weg tegen kan komen. We voorzien er dus aan te komen na een korte etappe vanuit Pedrouso, slechts 20KM. Dan gaan we eerst de Compostellum, "onze onderscheiding" halen, om 12u00 is er een pelgrimsmis en roept men mogelijks je naam af van aankomst en daarna zoeken we een bed en een rustig plekje om te eten. 

Ook hier draag ik een "spreekwoordelijke steen" mee, zij het dan eerder symbolisch nu.  Ste en Marit, als je dit leest,blaas ik als een pluimpje mijn "steentje" naar jullie toe... Hopelijk ontvang je het... de laatste jaren was het voor ons drietjes soms eens moeilijk... We werden niet altijd van tegenslag gespaard, maar steeds sloegen we er ons weer door.... en elk op onze eigen manier en met enige trots en fierheid. Ik hoop bij de aankomst van mijn tweede doel een "zegen" te krijgen dat we als gezinnetje nog verder een gelukkige tijd mogen beleven en dat deze "weg" ons -misschien in de nabije toekomst nog- heel wat geluk en vreugde mag brengen...uit het diepst van mijn hart. Dan weet ik misschien dat het afzien niet voor niets is geweest...en kunnen we verder met een gerust gemoed!!!

Dus, morgen naar Pedrouzo, 33KM verder en woensdag naar Santiago. Dan woedt er waarschijnlijk nog een psychologisch gevecht met mijn eigen, want mijn derde doel van deze onderneming ligt dan nog 93KM verder, "het einde van de wereld", Cabo Finisterra. de meesten gaan per autobus  kijken naar het verbrandingsritueel en de ondergaande zon in niemandsland. Ik ga er voor om het te voet te doen en God sta me bij, want ook in mijn hoofd ben ik "moe" en uitgeput aan het worden!!!

In Ultreia en Buen Camino!!!

Gregory

01-09-2009 om 16:42 geschreven door Isabel en Kris

31-08-2009 om 22:39 geschreven door Stefanie

31-08-2009 om 20:42 geschreven door sofie

31-08-2009 om 20:37 geschreven door stefanie

Bijna toegekomen, en gefeliciteerd . En Gregory , wij zagen op TV in een documentaire over Santiago dat de eerste tien pelgrims die zich aanbieden gratis mogen eten in een kleine plaats in de parador De Los Reyes Catholicos gelegen op het plein waar ook de kathedraal staat.
Ik hoop voor u dat dit op heden nog zo is.Altijd het proberen waard. Wat een chance voor u dat alles verlopen is zonder bleintjes en nog een degelijke conditie.
Na al deze wasjes bent u nu een volleerde wasman die alles over vlekken en vuil weet. Stephanie zal dat wel weten te apprecieren. Zonder te willen wordt ge een nieuwe man.

Groetjes uit Bellegem.

31-08-2009 om 19:04 geschreven door Gilberte Holvoet

31-08-2009 om 18:41 geschreven door Stephanie

31-08-2009 om 17:35 geschreven door Bart De Winter

31-08-2009 om 14:03 geschreven door mema